Τα νέα από το πραγματικό μέτωπο επαυξάνουν την εκτίμηση ότι η καπιταλιστική κρίση καλά κρατεί, ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ ιμπεριαλιστών φουντώνει, ότι τα συσσωρευμένα κεφάλαια δύσκολα βρίσκουν τρόπο να κερδοφορήσουν ακόμα και στα μητροπολιτικά κέντρα του καπιταλισμού, όπως η Γερμανία. Οτι δέκα χρόνια παγωμένοι μισθοί στη Γερμανία έφεραν μεν τρελά κέρδη στους καπιταλιστές, αλλά δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν το μοιραίο: Τον ερχομό της κρίσης ακριβώς σαν κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων που πια δεν έχουν χώρο να επενδυθούν για να συνεχίσουν να είναι κερδοφόρα. Τα κέρδη έφεραν την κρίση.

Είναι αυτή η καπιταλιστική κρίση και το γεγονός ότι πλέον όλο και πιο δύσκολα ξεπερνιέται, αυτή ακριβώς που φέρνει τα αντεργατικά μέτρα είτε με τη μορφή μνημονίων, όπως στην Ελλάδα, είτε χωρίς μνημόνιο όπως στην Ισπανία. Είναι αυτή η κρίση που σε πείσμα όσων προσπαθούν να βγάλουν από το κάδρο την αλήθεια για να μπορούν να κοκορομαχούν ως προς το ποιος είναι καλύτερος διαχειριστής, αυτή είναι που καθορίζει τις εξελίξεις, αυτή είναι που επιβάλλει συναγερμό στην εργατική τάξη, τέτοιον, που αντί να ψάχνει σωτήρα ανάμεσα στους δυνάστες της, να οργανώνεται για να αποτρέψει τα χειρότερα, αλλά και να προβάλλει το δικό της δρόμο, αυτόν στον οποίο ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει θα είναι η ίδια.

Ως τότε το αστικό κράτος θα μαζεύει φόρους για να ενισχύει με ζεστό χρήμα τους καπιταλιστές, και τα κόμματα του κεφαλαίου θα «κονταροχτυπιούνται» για το ποιο απ' αυτά θα ανεβάσει ή θα κατεβάσει κατά ορισμένα λεπτά τους φόρους στα λαϊκά στρώματα. Σ' ένα τέτοιο πλαίσιο οι χτεσινές εξαγγελίες Τσίπρα ήταν πιστό αντίγραφο μιας κλασικής αμερικανιάς, όπου θεωρείται δεδομένη η καπιταλιστική πραγματικότητα και οι επίδοξοι κυβερνήτες με μοιρασμένους ρόλους προσφέρουν διαφορετικά καθρεφτάκια στους εργάτες.

Τα κόμματα που είτε ως καθαρόαιμοι εκπρόσωποι της αστικής τάξης, είτε ως σοσιαλδημοκρατική υπεράσπιση της ίδιας εξουσίας, για να υφαρπάξουν τη λαϊκή ψήφο οργανώνουν την εκστρατεία τους με βάση τις εντολές ενός και του αυτού «ίματζ μέικερ», φτάνουν στο σημείο -όπως χτες όπου ήταν δύσκολο να ξεχωρίσεις πού διαφέρουν ουσιαστικά η Μπακογιάννη της ΝΔ όταν μιλώντας στο «Σκάι», δήλωνε «κοιτάω τον κόσμο στα μάτια» και ο Τσίπρας που, κλείνοντας τη συνέντευξή του (ΝΕΤ), δήλωσε κι αυτός ότι κοιτά τον κόσμο στα μάτια... Σ' αυτές τις περιπτώσεις ο λαός μας λέει: μην κοιτάς τα μάτια του, πρόσεχε τα χέρια του την ώρα που ψάχνουν την τσέπη σου...

Οι εξαγγελίες τόσο της ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ έχουν άμεση επίπτωση στην τσέπη των εργαζομένων. Οι κουβέντες περί «καμένης γης» του Τσίπρα ή «κατεστραμμένης οικονομίας» του Σαμαρά έχουν κοινό διά ταύτα: Παράταση της λιτότητας για να ανακάμψει η οικονομία, δηλαδή τα καπιταλιστικά κέρδη.

Οι ισχυρισμοί του Τσίπρα χτες ότι η Ισπανία δεν εφαρμόζει μνημόνιο αλλά μια περιοριστική πολιτική (σ.σ. που όμως περιέχει ακριβώς τα μέτρα του μνημονίου) δείχνουν τι δεν θέλει να πει ο Τσίπρας: Οτι η κρίση είναι καπιταλιστική. Με μνημόνιο και χωρίς μνημόνιο στο στόχο είναι η εργατική τάξη. Με μνημόνιο και χωρίς μνημόνιο η κρίση είναι αξεπέραστη αν δεν κάνει τον πλήρη κύκλο της, αν δηλαδή δεν καταστρέψει κυρίως εργατική δύναμη και κάποια κεφάλαια για να περάσει σε ανάκαμψη, που όλα πλέον δείχνουν πως, αν έρθει, θα είναι αναιμική ως την επόμενη κρίση.

Η αντιπαράθεση γύρω από το πλαστό δίλημμα «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» κρύβει τον αντίπαλο. Βάζει τον εργάτη να ψηφίζει στα κοινοβουλευτικά καλλιστεία για το ποιος δυνάστης έχει πιο εύκαμπτο μαστίγιο. Η επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ να αποφεύγει σαν ο διάολος το λιβάνι κάθε συζήτηση για την καπιταλιστική κρίση προαναγγέλλει δεινά για το λαό. Και γιατί τον αφοπλίζει και τον βάζει σε θέση αναμονής για ανακούφιση από μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να τον ανακουφίσει. Αλλωστε ήδη προαναγγέλλει παράταση της λιτότητας, παράταση, δηλαδή, της εξαθλίωσης.

Δεν είναι θέμα καλού ή κακού. Η καπιταλιστική κρίση είναι αντικειμενική πραγματικότητα. Η ανάκαμψη από αυτήν δεν μπορεί να γίνει με κερδισμένους και τους καπιταλιστές και τους εργάτες. Αυτή είναι η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ όταν παρουσιάζει το πρόβλημα σαν ηθικό. Είναι ένα πεδίο που τον βολεύει στην αντιπαράθεση με τη ΝΔ, η οποία επίσης παρουσιάζει το πρόβλημα σαν ηθικό. Και οι δυο πατάνε στην αγανάκτηση του κόσμου για τη φαυλότητα, πατάνε στην αγανάκτηση του κόσμου για τα δεινά που υποφέρει και για τα οποία κανείς -εκτός του ΚΚΕ- δεν του λέει ότι ένοχος είναι ένα σύστημα - βαμπίρ, που υπάρχει μόνο γιατί η εργατική τάξη δεν είναι έτοιμη ακόμη να το θάψει.

Οι εκλογές της 17 Ιούνη δεν θα λύσουν το πρόβλημα, μπορούν όμως να καταγράψουν συσχετισμούς τέτοιους που να δίνουν τη δυνατότητα στην εργατική τάξη να κάνει ένα βήμα μπροστά. Να βρεθεί ετοιμοπόλεμη την επόμενη μέρα. Εχοντας προσθέσει στα κριτήρια ψήφου: την ίδια την καπιταλιστική κρίση, τη φοροληστεία την οποία κάνουν... γαργάρα οι επίδοξοι κυβερνήτες, την εξέλιξη της ταξικής πάλης όπως αυτή εκφράζεται στα προπύργια του αγώνα (βλέπε «Χαλυβουργία», όπου αναγκάζεται ως και ο αστός δημοσιογράφος να καταγράψει πως εκεί κάτι άλλο πιο βαθύ συμβαίνει, εκεί οι εργάτες έχουν ήδη καθαρό ποιος είναι ο αντίπαλος, αυτόν παλεύουν...).

Η ψήφος στο ΚΚΕ ενσωματώνει αυτά τα κριτήρια, είναι ψήφος για να παλέψουμε από καλύτερες θέσεις έναν αντίπαλο που για να σωθεί απειλεί με απόλυτο γονάτισμα την εργατική τάξη.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΛΑΪΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ ΝΕΑ ΔΕΣΜΑ της Ευρωπαϊκής Ενωσης και με την ψήφο

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Η ΕΕ θωρακίζεται για πιθανή έξοδο

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Σενάρια για έκτακτα μέτρα στην Ευρωζώνη

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Αλλαγή Μνημονίου ζητούν Ιρλανδοί - Πορτογάλοι

ΤΑ ΝΕΑ: Το ελληνικό φάντασμα πάνω από την Ευρώπη

ΕΘΝΟΣ: Οικουμενική κυβέρνηση ως τις 21 Ιουνίου

ΑΥΡΙΑΝΗ: Κυβέρνηση όλων των ελλήνων

Η ΑΥΓΗ: Πατριωτικό, δημοκρατικό προσκλητήριο

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Τι κρύβει η Δούρου

Η ΝΙΚΗ: Δανειολήπτρια διέγραψε 180.000 ευρώ χρέους

Ο ΛΟΓΟΣ: Μας απειλούν με λιγότερες αναλήψεις από τα ΑΤΜ

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Τεκμήρια οι έξι τρόποι για να γλιτώσετε φόρους

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Αγροτική ανάπτυξη ο πρώτος στόχος της ΝΔ

«Η είδηση για την παροχή δανείου από τους μηχανισμούς της ΕΕ στην Ισπανία, προκειμένου να στηρίξει το τραπεζικό της σύστημα, προβλήθηκε σαν χαράς ευαγγέλιο από τις διεθνείς καπιταλιστικές αγορές. Λένε μάλιστα ότι το "μνημόνιο light", που θα υπογράψει η ισπανική κυβέρνηση για να πάρει το δάνειο, είναι προμήνυμα για αλλαγές στις δανειακές συμφωνίες ανάμεσα στην τρόικα και τα κράτη που έχουν ήδη μνημόνιο, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα. Κάπως έτσι, αστοί και οπορτουνιστές πανηγυρίζουν για τον "άλλο αέρα" που τάχα πνέει στην ΕΕ και καθησυχάζουν το λαό ότι μέσα από διαπραγματεύσεις και συνεννόηση με τη λυκοσυμμαχία θα ξημερώσουν καλύτερες μέρες για τον ίδιο. Κρύβουν την αλήθεια και λένε ψέματα στο λαό.

(...) Η ισπανική κυβέρνηση εφαρμόζει ήδη μέτρα άγριας λιτότητας και καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, ανάλογα με αυτά που παίρνονται και στην Ελλάδα. Η ισπανική κυβέρνηση ανακοίνωσε και προωθεί αντιλαϊκά μέτρα στο όνομα της συγκράτησης του χρέους και των ελλειμμάτων. Οσα δισ. κι αν πάρουν οι τράπεζες με δάνεια από τους μηχανισμούς της ΕΕ, με ή χωρίς μνημόνια, η ζωή δεν πρόκειται να γίνει καλύτερη για το λαό της Ισπανίας. Αντίθετα, θα πάει προς το χειρότερο, αφού η κρίση βαθαίνει, τόσο στη χώρα του όσο και πανευρωπαϊκά και η αστική τάξη οξύνει την επίθεση, για να ξεπεράσει την κρίση σε βάρος του λαού (...) Οσοι ισχυρίζονται ότι και στην Ελλάδα ανοίγει ο δρόμος για χαλάρωση τάχα του μνημονίου, κοροϊδεύουν το λαό. Τα μονοπώλια και το πολιτικό τους προσωπικό στην Ελλάδα και στην ΕΕ προσπαθούν να διαχειριστούν με ελεγχόμενο τρόπο τη βαθιά κρίση και σ' αυτή την κατεύθυνση υποτάσσονται όλες οι πολιτικές αποφάσεις και οι μεταξύ τους συμβιβασμοί (...) Οποιαδήποτε επιμέρους αλλαγή στους όρους ή στα χρονοδιαγράμματα των μνημονίων (...) θα περιέχει μέτρα πιο επώδυνα για το λαό, τα δικαιώματα και τις πραγματικές του ανάγκες.

(...) Η κρίση βαθαίνει στην Ευρωζώνη και το επόμενο διάστημα δεν αποκλείεται η Ελλάδα ή και άλλες χώρες - μέλη να βρεθούν σε κατάσταση ανεξέλεγκτης πτώχευσης (...) Σε τέτοιες συνθήκες, ο λαός χρειάζεται περισσότερο από ποτέ ένα ισχυρό ΚΚΕ για να μην πεινάσει, να μη στερηθεί τα στοιχειώδη, να μη γονατίσει, να μην ηττηθεί. Στις 17 Ιούνη, ο λαός έχει τη δυνατότητα να κάνει ένα βήμα μπροστά, βγάζοντας όρθιο και δυνατό το ΚΚΕ, αντίβαρο στην αντιλαϊκή διαχείριση που θα προκύψει, είτε με κεντροδεξιά είτε με κεντροαριστερή κυβέρνηση» (από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

Η ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ: «Με σημερινό άρθρο του το επενδυτικό περιοδικό Forbes τονίζοντας ότι πραγματικό πρόβλημα για την Ευρώπη, συνιστά η εξασθένηση της γερμανικής οικονομίας (...) παραθέτει όλα τα οικονομικά στοιχεία που αποδεικνύουν του λόγου τα αληθές και αποκαλύπτουν τα σημάδια συρρίκνωσης, γεγονός που όπως σημειώνει, σηματοδοτεί τον κίνδυνο η κρίση στην Ευρώπη να βαθύνει και να διαπεράσει την Υφήλιο. Ειδικότερα, σύμφωνα με τα στοιχεία που υπάρχουν από το Βερολίνο τον Μάιο ο τομέας μεταποίησης συρρικνώθηκε με τον ταχύτερο ρυθμό των τελευταίων τριών ετών και φθίνουσα πορεία κατέγραψαν οι δείκτες PMI, νέας επιχειρηματικότητας, παραγγελιών νέων εξαγωγών, ενώ ανάλογη πτωτική πορεία ήταν αυτή και των δεικτών επενδυτικού ενδιαφέροντος» (στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

Η ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ: «Mόνο όταν βρεθείτε στις εγκαταστάσεις της Ελληνικής Χαλυβουργίας, στον Ασπρόπυργο, μπορείτε να καταλάβετε (...) Εκεί (...) αυτό που λέγεται ενιαίο εργασιακό συμφέρον, παραγωγικές τάξεις, κοινοί στόχοι, τους ακούγονται θεωρίες χωρίς αντίκρισμα. Για την απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία έχουν ειπωθεί πολλά. Για κάποιους αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα αδιάλλακτης συνδικαλιστικής δράσης. Εύκολη ερμηνεία. Και γιατί αυτό δεν συνέβη στον Βόλο, όπου οι εργαζόμενοι στις εκεί εγκαταστάσεις δεν απήργησαν; Το βέβαιο είναι ότι ύστερα από 225 ημέρες απεργίας, 119 απολύσεις, ικανοποιητικό απεργιακό ταμείο που εξασφαλίζει βοήθημα στους απεργούς, η περίπτωση του Ασπροπύργου αποτελεί κάτι πολύ πιο σοβαρό από μια κομματική επένδυση ή ένα απλό συνδικαλιστικό γινάτι, όπως εμφανίζεται εδώ και μήνες» (στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).