Το ουσιαστικό ζήτημα βρίσκεται στην αλλαγή χρήσης της δημόσια γης και της παράδοσής της στο κεφάλαιο για κέρδη. Γι' αυτό και ο αστικός Τύπος σύσσωμος χειροκροτεί το συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Δεν αποκλείεται, βεβαίως, μέσα στις επιμέρους διατάξεις να ωφελούνται και μικρά τμήματα των λαϊκών στρωμάτων που έχουν γη ή έχουν χτίσει εκτός σχεδίου, αλλά αυτό είναι το τυρί στη φάκα για να αποδεχτεί ο λαός να χάσει οριστικά το δικαίωμά του για αναψυχή στο δάσος, αφού θα αξιοποιείται καπιταλιστικά, επομένως, θα χρειάζεται να πληρώνει αδρά αν θέλει να το χαρεί.

«Προσωπικά, θεωρώ σημαντική πρόοδο το ότι σχεδόν καθολικά πλέον αναγνωρίζεται πως η ρύθμιση του δημόσιου χρέους συνιστά προαπαιτούμενο της εξόδου από την κρίση και όχι παρεπόμενό της. Και συνιστά πρόοδο διότι σε περίπτωση που είχαμε υιοθετήσει τη θέση αυτή ήδη από την περίοδο 2009-2010, ίσως σήμερα να μη βρισκόμασταν εδώ που είμαστε. Δεύτερον, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποφέρει χρόνια τώρα απλά και μόνο γιατί υποστηρίζει πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο και πρέπει να διεκδικηθεί το "κούρεμά" του. Από αυτή την άποψη λοιπόν, εκτιμώ ως θετικό το γεγονός ότι σήμερα αναγνωρίζεται από ευρύτερες δυνάμεις ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο».(Γ. Δραγασάκης, «Αυγή» 15/7/2014). Ο ΣΥΡΙΖΑ καμαρώνει γιατί και άλλες αστικές δυνάμεις προσχωρούν στη θέση ότι η ρύθμιση του χρέους είναι προϋπόθεση για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Οχι βεβαίως για να ξελαφρώσει ο λαός από τα βάρη, αλλά για να ενισχυθούν οι τράπεζες, οι μεγαλοβιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι, οι εφοπλιστές κλ.π. Σιγά το πράγμα, σε όλη την ΕΕ μιλάνε για ανάγκες αλλαγής στο μείγμα διαχείρισης συνολικά και στην υπόθεση «χρέος». Απόδειξη ότι στρατηγικές διαφορές στα δύο μείγματα δεν υπάρχουν.

Ομως φαίνεται ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείπει πλήρως τη θέση για «διαγραφή μέρους του χρέους», υιοθετώντας και άλλους τρόπους «κουρέματος». Να, τι λέει ο Γ. Δραγασάκης στην «Αυγή» (17/7/2014) για το συγκεκριμένο ζήτημα: «Είναι προφανές ότι μια ευρωπαϊκή λύση για το πρόβλημα του χρέους μπορεί να υπάρξει εφόσον οι συσχετισμοί και οι λαοί, πρωτίστως αυτοί που υποφέρουν περισσότερο, μπορούν να την επιβάλουν. Σε διαφορετική περίπτωση, οι όποιες λύσεις θα έχουν έναν ενδιάμεσο ή μεταβατικό χαρακτήρα. Ακόμη κι αν δεν συνιστούν ριζική λύση, θα πρέπει να κινούνται προς αυτήν, να την προετοιμάζουν. (...) Τι θα πρέπει να περιλαμβάνει λοιπόν μια τέτοια μεταβατική λύση; Θα πρέπει να επιδιώκει ορισμένα βασικά στοιχεία, όπως: Μείωση του παλιού χρέους και της δαπάνης εξυπηρέτησής του, με όλα τα πρόσφορα μέσα, όπως επιμήκυνση, μείωση επιτοκίου, διαγραφή κ.λπ.». Οι συγκλίσεις είναι σαφέστατες. Τα δύο αστικά μείγματα διαχείρισης του χρέους φαίνεται ότι αναμειγνύονται σε ένα ...προς όφελος του κεφαλαίου βεβαίως.

Ο,τι του φανεί του Λωλοστεφανή! Ο Τσίπρας χαρακτηρίζει επαναστατικά τα Συντάγματα των καπιταλιστικών κρατών του ευρωπαϊκού Νότου και καταγγέλλει τη «νεοφιλελεύθερη αντεπανάσταση που λαμβάνει χώρα σήμερα στον ευρωπαϊκό Νότο» και η οποία «δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί με τα συντάγματα αυτά σε λειτουργία»!

Δεν πρόκειται για λάθος ή για λεκτικές υπερβολές απ' αυτές που συνηθίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του, που αρέσκονται στους βερμπαλισμούς γιατί τα Συντάγματα είναι αντιλαϊκά. Πρόκειται για συνειδητή προσπάθεια εξιδανίκευσης μιας προηγούμενης φάσης του καπιταλισμού και καλλιέργειας της νοσταλγίας του στους λαούς. Να κοιτάνε πίσω, όταν το επίπεδο της ζωής τους ήταν λίγο καλύτερο απ' ό,τι σήμερα, αλλά πάντα υπολειπόταν απ' τις ανάγκες και τις δυνατότητες του πλούτου που παρήγαγαν. Να κοιτάνε πίσω, για να μην κοιτάξουν μπροστά. Να χαμηλώνουν απαιτήσεις και να μην τοποθετούν τον πήχη των αναγκών τους εκεί όπου μπορούν, σύμφωνα με τις δυνατότητες της εποχής για την κάλυψή τους.

Να εξιδανικεύει ο λαός τους εκμεταλλευτές του, να στοιχίζεται κάτω απ' τις σημαίες του, να παραμυθιάζεται ότι μπορεί η «αντεπανάσταση» να ανακοπεί... Γι' αυτό τα λέει αυτά ο Τσίπρας, προσφέροντας για πολλοστή φορά καλές υπηρεσίες σε όσους κάνουν κόλαση τη ζωή του λαού.

1834 Γεννιέται ο Γάλλος ιμπρεσιονιστής ζωγράφος Εντγκάρ Ντεγκά.

1870 Η Γαλλία κηρύσσει τον πόλεμο στην Πρωσία. Οι συγκρούσεις θα διαρκέσουν έως τις 10/5/1871 και θα λήξουν με νίκη της Πρωσίας (η οποία προσαρτά τις περιοχές της Αλσατίας και της Λορένης). Στον απόηχο του πολέμου θα ξεσπάσει, το Μάρτη του 1871, η εξέγερση της Παρισινής Κομμούνας.

1898 Γεννιέται ο Γερμανός φιλόσοφος και κοινωνιολόγος Χέρμπερτ Μαρκούζε («Σχολή της Φρανκφούρτης»).

1900 Μπαίνει σε λειτουργία το υπόγειο μετρό του Παρισιού.

1920 Συνέρχεται στη Μόσχα το 2ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Κύριος εισηγητής είναι ο Β. Ι. Λένιν, ενώ βασικό θέμα του Συνεδρίου αποτελούν οι 21 «όροι εισδοχής στην Κομμουνιστική Διεθνή», που περιλαμβάνουν το ουσιώδες του κόμματος νέου τύπου. Στο Συνέδριο αυτό το ΣΕΚΕ(Κ) αντιπροσωπεύεται από τον Δημοσθένη Λιγδόπουλο.

1924 Καταψηφίζεται στη Βουλή η κυβέρνηση του Αλ. Παπαναστασίου και στις 24 Ιούλη σχηματίζεται κυβέρνηση με επικεφαλής τον Θ. Σοφούλη.

1926 Επί «προέδρου της Δημοκρατίας» Θ. Πάγκαλου διορίζεται κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αθ. Ευταξία, που διήρκεσε λιγότερο από ένα μήνα (έως την ανατροπή του Θ. Πάγκαλου με πραξικόπημα του Γ. Κονδύλη στις 21/8).

1945 Δημοσιεύεται απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για την κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα, στην οποία τονίζονταν πως «στην ύπαιθρο κυριαρχούν οι μοναρχικές ληστοσυμμορίες και η δολοφονική τρομοκρατική δράση τους σε πόλεις και χωριά συνεχίζεται και επεκτείνεται ακόμα πιο πολύ».

1949 Το Λάος αποκτά καθεστώς ορισμένης αυτονομίας στα πλαίσια της Γαλλικής Ενωσης.

1952 Ξεκινούν οι 15οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Ελσίνκι της Φινλανδίας. Είναι οι πρώτοι στους οποίους συμμετέχει η Σοβιετική Ενωση. Παρόλα αυτά, η ΕΣΣΔ καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση σε μετάλλια μετά τις ΗΠΑ (71 στο σύνολο).

1969 Πεθαίνει ο λογοτέχνης Στρατής Μυριβήλης (πραγματικό όνομα Ευστράτιος Σταματόπουλος).

1956 Ιδρύεται η Νεολαία της ΕΔΑ.

1980 Ο τέως πρωθυπουργός της Τουρκίας, Νιχάτ Ερίμ, δολοφονείται στην Κωνσταντινούπολη.

1989 Αποφασίζεται από τη Βουλή η παραπομπή των Α. Παπανδρέου, Μ. Κουτσόγιωργα, Γ. Πέτσου, Δ. Τσοβόλα και του Π. Ρουμελιώτη στην Ειδική Ανακριτική Επιτροπή για το σκάνδαλο των ΔΕΚΟ που κατέθεσαν τα κεφάλαιά τους στην Τράπεζα Κρήτης του Γ. Κοσκωτά.

1992 Βόμβα σε αυτοκίνητο σκοτώνει τον Πάολο Μπορσελίνο, δικαστή και επικεφαλής της επιχείρησης «αντι-μαφία» στο Παλέρμο της Σικελίας.