ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Το πρόβλημα της Παιδείας

Γρηγοριάδης Κώστας

Κανείς δεν αμφισβητεί την άσχημη κατάσταση στο χώρο της Παιδείας. Το αντίθετο. Περισσεύουν οι επικρίσεις. Συνήθως, όμως και όλως περιέργως, οι επικρίνοντες δεν ασχολούνται με τα αίτια που έχουν οδηγήσει στα σημερινά αδιέξοδα. Το γεγονός, βέβαια, δεν είναι τυχαίο. Οι ίδιοι επικρίνοντες προτείνουν, ως γιατρειά της σημερινής άσχημης κατάστασης, την παραπέρα κλιμάκωση της ίδιας ακριβώς πολιτικής, που έχει οδηγήσει στο σημερινό τέλμα.

Αυτή είναι η αλήθεια. Η για πολλά χρόνια συνεχιζόμενη πολιτική της υποχρηματοδότησης και της εμπορευματοποίησης δεν οδηγεί μόνο στην υπονόμευση και το ξεθεμέλιωμα του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της Παιδείας, εντείνοντας τις ταξικές διακρίσεις και ανισότητες, αλλά και στην απαξίωση του σχολείου, της λειτουργίας και του ρόλου των εκπαιδευτικών. Η κλιμακούμενη πολιτική της υποταγής της Παιδείας στην αγορά και στα συμφέροντα των βασικών συντελεστών της τελευταίας (μεγάλες επιχειρήσεις κλπ.), δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας, αλλά φέρνει αντιδραστικές αλλαγές στο περιεχόμενο της παρεχόμενης μόρφωσης, όπως και στη διαδικασία της μετάδοσής της. Η πραγματικότητα λέει ότι τα τελευταία 15-20 χρόνια, συνεχώς και λιγότερο το σχολείο μορφώνει, διαπαιδαγωγεί, διαμορφώνει προσωπικότητες - έστω και ως κρίκος αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της πολιτικής και των «μεταρρυθμίσεων» των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται η σημερινή κυβέρνηση και οι προωθούμενες απ' αυτή «μεταρρυθμίσεις» θα οδηγήσουν στα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα.

Ετσι γίνεται

Περισσότερο κι από σαφής ήταν χτες ο πρωθυπουργός, Κ. Καραμανλής, μετά τη συνάντησή του με τους εκπροσώπους των καθηγητών και των δασκάλων. Σύμφωνα με όσα είπε, δεν περισσεύουν χρήματα για την Παιδεία. Τον πιστεύουμε. Αλλωστε, αυτό λέμε κι εμείς. Κι όχι μόνο για την περίοδο διακυβέρνησης της ΝΔ, αλλά και προηγούμενα, για τη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Και τότε, και τώρα, τα χρήματα πήγαιναν και πηγαίνουν στην ολιγαρχία του πλούτου, στους βιομηχάνους, στους μεγαλοεπιχειρηματίες, στους εφοπλιστές και τους τραπεζίτες. Ετσι γίνεται, όταν το παρόν και το μέλλον της χώρας ταυτίζεται με τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας...

Τι καταγράφει η ΕΣΥΕ;

Ενα «περίεργο» τηλεφώνημα από τα γραφεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας (ΕΣΥΕ) δέχτηκε χτες το πρωί στο σπίτι της Λαρισαία δασκάλα, που όλο αυτό το διάστημα των κινητοποιήσεων του κλάδου δεν έχει λείψει ούτε μία μέρα από τον απεργιακό αγώνα. Πρόκειται για την Κατερίνα Κατσάρα και το γεγονός ανέφερε η ίδια στον «Ρ». Ενα από τα ερωτήματα που της υπέβαλε η υπάλληλος του γραφείου της ΕΣΥΕ στη Λάρισα, ήταν αν απέργησε το διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στους δύο γύρους των τοπικών εκλογών(;) Χαρακτηριστικό είναι, δε, ότι ήξερε τα πάντα για την οικογένειά της, όπως πόσα παιδιά έχει, πού βρίσκονται και τι κάνουν.

Από το γραφείο της ΕΣΥΕ στη Λάρισα, υποστηρίζουν ότι η «έρευνα» της υπηρεσίας με τα συγκεκριμένα ερωτήματα αφορά στην «καταγραφή του εργατικού δυναμικού» και γίνεται σε πανελλαδικό επίπεδο, σημειώνοντας ότι ανάλογα τηλεφωνήματα δέχονται και πολλοί άλλοι. Οσον αφορά, όμως, στο τι σχέση μπορεί να έχει η καταγραφή του εργατικού δυναμικού με την απεργία των εκπαιδευτικών, απάντηση δε δίνουν.

Βεβαίως, είναι γνωστό ότι όσο συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους οι εκπαιδευτικοί, άλλο τόσο αυξάνονται οι πιέσεις και εντείνεται η επιχείρηση τρομοκράτησής τους από διάφορες κατευθύνσεις για να σταματήσουν τον αγώνα τους.

Τα συμπεράσματα δικά σας...

Μετάθεση την επομένη των εκλογών!

Την επομένη των τοπικών εκλογών, στις οποίες συμμετείχε ως υποψήφια σύμβουλος στο ψηφοδέλτιο της «Νομαρχιακής Ενωτικής Αγωνιστικής Συνεργασίας», ανακοινώθηκε η μετάθεση της Βάσως Ζαραμπούκα, από το κατάστημα της Αγροτικής Τράπεζας (ΑΤΕ) στη Λάρισα, σε κατάστημα της ίδιας τράπεζας στην Αθήνα. Η Βάσω Ζαραμπούκα, η οποία είναι μέλος της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Λάρισας (ΕΚΛ) και επί μία εικοσαετία δουλεύει στο ίδιο υποκατάστημα, στη Λάρισα στο γραφείο Τεχνικών Εργων Θεσσαλίας, όπου είναι εγκαταστημένη η οικογένειά της, ειδοποιήθηκε τηλεφωνικά για τη μετάθεσής της από τα κεντρικά γραφεία της αρμόδιας διεύθυνσης, στην Αθήνα, τη Δευτέρα, 16 Οκτώβρη.

Την απόφαση μετάθεσης της συνδικαλίστριας καταγγέλλει η διοίκηση του ΕΚΛ, επισημαίνοντας ότι αποτελεί συνδικαλιστική δίωξη, ενώ σε ανακοίνωσή της αναφέρει πως «αποφάσισε ομόφωνα να εξαντλήσει όλα τα συνδικαλιστικά και ένδικα μέσα για να σταματήσει αυτή την απαράδεκτη δίωξη και καλεί το υπουργείο Απασχόλησης να παρέμβει άμεσα». Χτες αντιπροσωπεία του ΕΚΛ πραγματοποίησε παράσταση διαμαρτυρίας στο υποκατάστημα της Αγροτικής Τράπεζας, όπου εργάζεται η συνδικαλίστρια, προειδοποιώντας πως αν δεν ανακληθεί η απόφαση μετάθεσης, τότε οι κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας θα συνεχιστούν με καταλήψεις του κτιρίου της τράπεζας και άλλες μορφές.

Απεγκλωβισμός

Αν δεχτούμε ότι η «επόμενη μέρα» είναι ένα κριτήριο ψήφου, τότε από το αποτέλεσμα των τοπικών εκλογών μπορεί να προκύψει το συμπέρασμα ότι ένας σημαντικός αριθμός εργαζομένων ψήφισαν για μια πολιτική σκληρής λιτότητας, ανεργίας, ιδιωτικοποίησης της Παιδείας και της Υγείας, ανατροπής των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, περιστολής των δημοκρατικών ελευθεριών και των ατομικών δικαιωμάτων. Δηλαδή, ψήφισαν ενάντια στα συμφέροντά τους.

Το συμπέρασμα, όμως, είναι εν μέρει αληθές. Δηλαδή, είναι αληθές ότι πολλοί εργαζόμενοι ψήφισαν, αντικειμενικά, υπέρ αυτής της πολιτικής, με δεδομένο όμως ότι δεν έχουν συνειδητοποιήσει το ταξικό τους συμφέρον. Πολύ περισσότερο δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι η πολιτική που ασκούν τα δύο κόμματα της πλουτοκρατίας, και στην κυβέρνηση και στην Αυτοδιοίκηση, δεν μπορεί να τους λύσει τα προβλήματα. Δεν μπορεί να ικανοποιεί ταυτόχρονα και τις ανάγκες του κεφαλαίου και τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων. Με λίγα λόγια, ψήφισαν τους εκλεκτούς της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ επειδή δεν μπορούν ακόμη να προσεγγίσουν και να συνειδητοποιήσουν ότι η λύση των προβλημάτων τους, η ικανοποίηση των συμφερόντων τους μπορεί να γίνεται πράξη μόνο από τη λαϊκή εξουσία. Εγκλωβίζονται στην αυταπάτη που καλλιεργούν αυτά τα κόμματα, ότι μπορεί η πολιτική του ενός ή του άλλου να εξυπηρετήσει το ατομικό τους συμφέρον, να τους λύσει κάποια προβλήματα.

Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις που έγιναν ακόμη και πάνω από την κάλπη, κατέγραψαν την ίδια μεγάλη δυσαρέσκεια για την κυβερνητική πολιτική, αλλά και την άποψη ότι τα δύο μεγάλα κόμματα δεν έχουν πολιτικές διαφορές.

Το αποτέλεσμα των εκλογών δείχνει, μεταξύ των άλλων, ότι ο απεγκλωβισμός από το δικομματισμό είναι μια επίμονη, πολύπλοκη και ναρκοθετημένη από ποικίλα διλήμματα, διαδικασία. Απαιτούνται πολύ περισσότερα από την αγανάκτηση και τη γενική καταγγελία.

Η γνώση και η αποκτημένη εμπειρία είναι ασφαλώς απαραίτητες, όμως δεν αρκούν αν δε συνειδητοποιηθεί από τους εργαζόμενους το ταξικό τους συμφέρον, ότι αυτό μπορεί να εξασφαλίζεται από μια άλλη εντελώς αντίθετη πολιτική. Και επιπλέον, αν δεν πιστέψει ο ίδιος στις δυνάμεις του και στη δύναμη της τάξης του, για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, για τη νίκη της λαϊκής εξουσίας.

Αυτές οι προϋποθέσεις, όμως, δε δημιουργούνται εν κενώ. Το περιβάλλον στο οποίο αναπτύσσονται είναι οι μικροί και οι μεγάλοι αγώνες, για το μεροκάματο, για τη δουλιά, για τη δημόσια, δωρεάν Υγεία και Παιδεία, για την Κοινωνική Ασφάλιση, για τον ελεύθερο χρόνο, για τα «καθημερινά». Ομως και πάλι, οι αγώνες δεν οδηγούν αυτόματα στον απεγκλωβισμό.

Η ανάδειξη της ταξικής φύσης του κάθε προβλήματος, αλλά και η πολιτική για τη λύση του είναι ένας όρος με εξαιρετική σημασία. Για παράδειγμα, στον αγώνα για την Παιδεία, οι εργαζόμενοι θεωρούν ότι υπάρχει δημόσια εκπαίδευση και ας ξεπουλιούνται για να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Χρειάζεται δουλιά για να συνειδητοποιήσουν τι είναι αποκλειστικά δημόσια Παιδεία και με ποια πολιτική και ποια εξουσία μπορεί να εφαρμοστεί. Στη βάση αυτή όμως πρέπει να αποκαλύπτουμε την ταξική φύση της πολιτικής των συνεταίρων του δικομματισμού. Εκεί θα καταρρίπτονται και οι αυταπάτες για τον «τρίτο δρόμο» και όσες πολιτικές δυνάμεις τον ευαγγελίζονται. Με τον όρο αυτό αποκτούν οι αγώνες αποτελεσματικότητα και προοπτική απελευθέρωσης από το δικομματισμό. Για να γίνει το επόμενο, αποφασιστικό βήμα.

Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Τα εκπαιδευτικά

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ βδομάδα είχαμε υποσχέσεις του Γιώργου Παπανδρέου περί πρωτοβουλίας για την επίλυση των προβλημάτων στην Παιδεία. Χτες είχαμε την πρωτοβουλία του πρωθυπουργού. Συμπέρασμα: Αμφότεροι εμπαίζουν εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές.

Ο πρωθυπουργός επιχείρησε προφανέστατα να χρησιμοποιήσει τα προβλήματα της Παιδείας - που παραμένουν και είναι «καυτά» - για να φτιάξει το προφίλ του ως «ευαίσθητος» και «φιλολαϊκός».

Θεώρησε προφανώς ότι αν εκβιάσει ουσιαστικά τους εκπαιδευτικούς, αλλά ...φανεί ευγενικός στις κάμερες, κάτι θα κερδίσει από την όλη ιστορία. Την αλλαγή της ακολουθούμενης πολιτικής, όσο άδικη κι αν είναι, ούτε να τη συζητήσει δε θέλει.

Αφήστε, που μοιάζει να θεωρεί ως ...δώρο σε έναν κλάδο τη δυνατότητα της «τιμής» να έχει μια συνάντηση μαζί του...

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, τόσες βδομάδες τώρα, επιχειρεί την προεκλογική εκμετάλλευση της όλης κατάστασης, ενώ, την ίδια στιγμή, αποστασιοποιείται συστηματικά και προσεκτικά από τα αιτήματα των κινητοποιήσεων, μια και ...ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται στο μέλλον.

Επί της ουσίας, όμως, στηρίζουν ο ένας τον άλλον. Και η πολιτική τους συμφωνία, στις κατευθύνσεις της ΕΕ, παρότι σιωπηρή είναι ταυτόχρονα τόσο εκκωφαντική...

Αλλωστε, όσο κι αν από κοινού αναβάλουν τη συζήτηση για το άρθρο 16 του Συντάγματος, που αφορά τα ιδιωτικά ΑΕΙ, δε θα αποφύγουν να γίνει τελικά περισσότερο κι από φανερή (και σε αυτό) η σύμπνοιά τους.

ΜΑΣ ΖΑΛΙΣΑΝ όλη την προηγούμενη βδομάδα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ με τις «αυτοδιοικητικές ψήφους» και όλα τα σχετικά, αλλά στο Πολιτικό τους Συμβούλιο κατέληξαν τελικά στο μόνο που τους ενδιαφέρει.

Συμφώνησαν να ανακοινώσουν ότι το αποτέλεσμα αποτελεί βάση για να κερδίσει το ΠΑΣΟΚ τις επόμενες εθνικές εκλογές. Και μόνο από τη συγκαταβατική κατάληξη, καταλαβαίνει φυσικά κανείς το τι έγινε εκεί μέσα.

Γρηγοριάδης Κώστας

Εν ολίγοις, οι «ανεξάρτητες» ψήφοι των δημοτών δεν είναι για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης τίποτε άλλο παρά «πρόβα» στις επικοινωνιακές τακτικές του με μόνο στόχο τη διαχείριση της ίδιας κατάστασης.

Τι είναι ο δικομματισμός;;;

Παπαγεωργίου Βασίλης

Κάπως έτσι ακούστηκε - γράφτηκε σε διάφορες παραλλαγές τις τελευταίες μέρες από πολύξερους αναλυτές: «Το ΚΚΕ δεν μπόρεσε να σπάσει το δικομματισμό και σ' αυτό φταίει η πολιτική των συμμαχιών του, ενώ ο ΣΥΝ με μεγαλύτερη ευελιξία πήρε δημαρχίες κλειδιά...». Το ερώτημα της πιο απλής λογικής σε όλους αυτούς τους βαθυστόχαστους είναι: Τι είναι ο δικομματισμός; Δεν είναι σίγουρα οι κάμποι και τα ψηλά βουνά, ούτε γενικά και αόριστα δύο ονόματα κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ), που εναλλάσσονται στην κυβέρνηση. Είναι συγκεκριμένη πολιτική, που ανεξάρτητα από ονόματα κομμάτων, λαμπερά ή σκοτεινά πρόσωπα, φρέσκο ή μπαγιάτικο λόγο, εκφράζει και υπηρετεί πολύ συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα. Εκείνα του μεγάλου κεφαλαίου ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων. Αυτό είναι το περιεχόμενο του δικομματισμού, που τον ακολουθεί με όποιο όνομα και αν βρίσκεται στην κυβέρνηση (ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ), με όποιο πρόσωπο και αν κατεβαίνει στις «τοπικές κοινωνίες», όποιο γενικό ή ειδικό πρόβλημα καλείται να αντιμετωπίσει. Επειδή λοιπόν δεν πρόκειται ποτέ και σε καμία περίπτωση η πραγματικότητα να βγάλει «ολίγον έγκυο», η όποια συνεργασία με δυνάμεις του δικομματισμού δεν είναι ελιγμός και, μάλιστα, ενάντιά τους, αλλά αντικειμενικά στήριξη και ενίσχυση της ταξικής του επιλογής. Αλλού, λοιπόν, τα πονηρά (όλο ενδιαφέρον δήθεν) μαθήματα προς το ΚΚΕ. Δεν τσιμπάμε...

Υποκρισίες...

Αντιγράφουμε από τη χτεσινή «Αυγή»: «Ν. Χαλκηδόνα: Εχοντας στο ενεργητικό του αρκετές θητείες, ο κοινός υποψήφιος ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ Ν. Παπαμικρούλης για λίγες μόνο ψήφους δεν κατάφερε να επανεκλεγεί...

Αγιος Δημήτριος: Τα ίδια πάνω - κάτω ισχύουν και στον Αγιο Δημήτριο, καθώς μετά από τρεις τετραετίες ο Παντελής Ειρηνάκης, ο οποίος υποστηρίχτηκε από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΝ, ηττήθηκε από τον ανεξάρτητο προερχόμενο από τη ΝΔ Νίκο Λαζαρόπουλο...

Μέγαρα: Για λίγες μόνο ψήφους έχασε το Δήμο Μεγάρων ο κοινός υποψήφιος της ΝΔ με τον ΣΥΝ Χρυσόστομος Σύρκος...».

Κατά τ' άλλα, τα στελέχη του ΣΥΝ δεν παραλείπουν - ανάμεσα στις θριαμβολογίες για τις «αυτοδιοικητικές επιτυχίες» τους - να σημειώνουν υποκριτικά ότι ο κόσμος παρέμεινε αγκιστρωμένος στο δικομματισμό και δεν ξέφυγε απ' αυτόν...

Πολιτικές συναλλαγές...

Στις πολιτικές τους συναλλαγές δε χωρούν... ευαισθησίες. Οταν οι εκπρόσωποι του δικομματισμού, σε αγαστή συνεργασία με τον ΣΥΝ, αποφασίζουν να λειτουργήσουν μεταξύ τους σαν «συγκοινωνούντα δοχεία» δε διστάζουν να «θυσιάσουν» ακόμα και κορυφαία κομματικά τους στελέχη. Δε διστάζουν να κατευθύνουν «δικούς» τους ψηφοφόρους στην ενίσχυση ψηφοδελτίων που δήθεν βρίσκονται απέναντί τους.

Τα παραπάνω θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν από κάποιους σαν υπερβολή. Στην προκειμένη περίπτωση όμως πρόκειται για καταγγελία της υποψήφιας με το ΠΑΣΟΚ δημάρχου Ν. Σμύρνης και μέλους του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ Ν. Κατσέλη, η οποία περιέγραψε χτες σε συνέντευξή της στο κρατικό ραδιόφωνο πώς στήνονται οι εκλογικές συμμαχίες μεταξύ ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και ΣΥΝ. Τα συμπεράσματα δικά σας:

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: «Η κα Γεννηματά κέρδισε τη νομαρχία και βλέπαμε δήμους όπου η κα Γεννηματά εκτινασσόταν, ο υποψήφιος δήμαρχος του ΠΑΣΟΚ να μην πηγαίνει καλά...».

Ν. ΚΑΤΣΕΛΗ: «Διότι ήταν το σύνθημα στηρίξτε νομαρχία, μη στηρίζετε υποψήφιους του ΠΑΣΟΚ».

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: «Υπήρξε τέτοιο σύνθημα;».

Ν. ΚΑΤΣΕΛΗ: «Βεβαίως, υπήρξε. Οταν ο κος Κουτελάκης (σ.σ. υποψήφιος δήμαρχος του ΣΥΝ στη Ν. Σμύρνη) στήριζε την υπερνομαρχία της κας Γεννηματά, φυσικό δεν είναι;».

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: «Ο κος Κουτελάκης δε στήριζε τον κο Πανούση;».

Ν. ΚΑΤΣΕΛΗ: «Οχι, στήριζαν την υπερνομαρχία και ήταν με κονκάρδα του συνδυασμού του κου Κουτελάκη και της υπερνομαρχίας για να καταλαβαίνουν ότι είναι ΠΑΣΟΚΟΙ».

... και «πάγιες συμφωνίες»!

Αφού, λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ εξασφάλισε από το ΣΥΝ τη στήριξη στη Φ. Γεννηματά και έδωσε για αντάλλαγμα ψήφους στον κ. Κουτελάκη, ακολούθησε, σύμφωνα με τη Ν. Κατσέλη, η «συνεργασία» ΝΔ και ΣΥΝ στο δεύτερο γύρο των εκλογών για να πάρει ο Γ. Κουτελάκης το δήμο...

Είπε, λοιπόν, η Ν. Κατσέλη: «Οταν έγινε συμφωνία, γιατί αυτή η αίσθηση είναι διάχυτη στην πόλη, ότι έγινε συμφωνία την Παρασκευή της Κυριακής των δεύτερων εκλογών μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΝ, να δοθεί στήριξη της ΝΔ στον κο Κουτελάκη, γιατί ο κος Κουτελάκης κατέβαινε ως ανεξάρτητος όχι του ΣΥΝ, το στοίχημα ήταν η Νέα Σμύρνη κάποιων, γιατί ήταν πάγια τακτική να δίνεται η Νέα Σμύρνη στον ΣΥΝ και η Καλλιθέα στο ΠΑΣΟΚ. Επειδή λοιπόν ανετράπη η πάγια συμφωνία, ήταν πλέον στοίχημα ζωής, για κάποιους φαίνεται»(!!!)

Ούτε λίγο, ούτε πολύ η υποψήφια του ΠΑΣΟΚ στη Ν. Σμύρνη έκανε λόγο για «πάγια συμφωνία» στο μοίρασμα των δυο δήμων μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ αναφέροντας: «Οι ψήφοι, λοιπόν, της ΝΔ δόθηκαν σε ένα πολύ μεγάλο μέρος ή στο λευκό ή στη στήριξη του Κουτελάκη. Απόδειξη ότι τη δεύτερη Κυριακή, ενώ είχαν πει ο συνδυασμός του κου Κούπα, που ήταν ο συνδυασμός της ΝΔ, ότι μια μεγάλη πλειοψηφία των στελεχών θα στήριζε εμένα, γιατί δεν ήθελαν τον νυν δήμαρχο, υπήρξε αποχή και μια αύξηση συγχρόνως του αριθμού των ψηφοδελτίων του κου Κουτελάκη σε ένα πολύ μεγάλο μέρος που δε δικαιολογείται, δεν είναι από ψηφοφόρους ούτε του ΣΥΝ, γιατί δεν είχε μέσα του ΣΥΝ πολλούς, είχε Νεοδημοκράτες, Πασόκους και ψηφοφόρους από άλλο χώρο»...

Αγώνας με προοπτική

Ο δρόμος του αγώνα για την Παιδεία του λαού είναι μακρύς κι επίπονος. Δε σταματάει μπροστά στο μέγαρο Μαξίμου, που διάβηκαν οι εκπαιδευτικοί για να... «τους κοιτάξει στα μάτια» ο πρωθυπουργός, ούτε λοξοδρομεί στη Χαριλάου Τρικούπη, για ένα υποκριτικό «χτύπημα στην πλάτη» των εκπαιδευτικών μέσα από τις δήθεν πρωτοβουλίες που θα πάρει το ΠΑΣΟΚ. Γιατί πολύ απλά, μέσα από αυτόν τον αγώνα δε διακυβεύεται μόνο ένα ποσοστό οικονομικής αύξησης (το οποίο η κυβέρνηση ούτε καν συζητάει και το ΠΑΣΟΚ δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση!). Διακυβεύονται πολλά περισσότερα...

Οταν ο δάσκαλος για πέντε ολόκληρες βδομάδες απεργεί επιλέγοντας το μήνυμα «αγώνας» στη θέση του μαθήματος, όταν ο μαθητής αγωνίζεται στην κατάληψη του σχολειού του, δηλώνοντας ότι θέλει γνώση κι όχι απόγνωση, όταν ο γονιός, ο εργαζόμενος βγαίνει να διαδηλώσει μαζί με τα παιδιά του και τους δασκάλους τους, όταν ο φοιτητής ξεκαθαρίζει ότι δε θα εκχωρήσει το δικαίωμά του στις δωρεάν σπουδές... τότε η κοινωνία στρέφει το βλέμμα στην Παιδεία και τα προβλήματά της.

Γίνονται βήματα στη συνείδηση του καθενός, γιατί νιώθει ότι τελικά όλα αυτά τον αφορούν, ψάχνει να μάθει, ρωτά. Ετσι, η συζήτηση για την Παιδεία απλώνεται στις γειτονιές, μπαίνει σε κάθε σπίτι. Εκεί όπου ο κάθε εργαζόμενος, όπως ακριβώς κι ο δάσκαλος, μετράει το διαρκώς μειούμενο εισόδημά του, εκεί όπου γυρνούν τα παιδιά εξαντλημένα και παραζαλισμένα από το σχολείο, που στην πραγματικότητα δεν τα μορφώνει, αλλά τα καθοδηγεί στην υποταγή. Ολο και περισσότερος κόσμος (αντικειμενικά και παρά την καθοδηγούμενη παραπληροφόρηση) μέσα από τους αγώνες που ξεδιπλώθηκαν αυτό το διάστημα, αναρωτήθηκε και προβληματίστηκε για το περιεχόμενο της παρεχόμενης σήμερα μόρφωσης.

Αυτό το περιεχόμενο που σήμερα είναι κακό, στο μέλλον που σχεδιάζουν για την εκπαίδευση, διαγράφεται εφιαλτικό! Το σχολείο του «κεφαλαίου» θα ετοιμάζει τους εργάτες - σύγχρονους «σκλάβους», αλλοτριωμένους και προγραμματισμένους μόνο να το υπηρετούν. Αυτό το μέλλον έχτιζαν και χτίζουν από κοινού, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, είτε από τη θέση της κυβέρνησης είτε της αντιπολίτευσης, συνυπογράφοντας και εφαρμόζοντας πιστά σχετικές αποφάσεις της ΕΕ.

Δεν μπορούν λοιπόν, οι πολιτικοί εκφραστές του κεφαλαίου να «εκτονώσουν» τον αγώνα για την Παιδεία τελειώνοντας μια απεργία, ανοίγοντας ένα σχολείο, κάνοντας τη μια ή την άλλη «κατευναστική» δήλωση. Οσο δεν ακυρώνονται τα σχέδια (και η εφαρμογή τους) για την πλήρη παράδοση της Παιδείας στις ορέξεις του κεφαλαίου, η σκυτάλη των αγώνων για την Παιδεία δεν πρέπει να πέσει στιγμή κάτω. Σε ένα μακρόχρονο αγώνα, με με πολλές μορφές πάλης, με ένταση στην οργάνωσή του που ωριμάζει μέσα από την πείρα των κινητοποιήσεων, ως την κατάχτηση της λαϊκής Παιδείας. Η εργατική τάξη πρέπει να καταχτήσει την πρωτοπορία αυτού του αγώνα. Και από κοινού με τους εκπαιδευτικούς τους νέους, είναι δικός τους ο αγώνας, θα συνεχίζουν ως το τέλος. Καθορίζοντας τις μορφές του αγώνα κάθε φορά, τις αιχμές που θα προβάλλει, δίνοντας όλες τους τις δυνάμεις, συνειδητοποιώντας ότι η τελική τους νίκη και στο μέτωπο της Παιδείας θα έρθει μαζί με τις ριζικές αλλαγές που έχει ανάγκη ο λαός συνολικά στην κοινωνία.