ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Το έγκλημα συνεχίζεται...

Γρηγοριάδης Κώστας

Τρία χρόνια έκλεισαν, προχτές, από το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, που προκάλεσε το θάνατο 21 μαθητών από το Μακρυχώρι Ημαθίας. Στο μνημόσυνο, που πραγματοποιήθηκε στον τόπο της θυσίας, ήταν παρούσα η οδύνη των συγγενών, απούσα, όμως, η επίσημη Πολιτεία. Κι αυτό, ίσως, να μην είναι τόσο κακό - άλλωστε και να πήγαιναν κάποιοι εκπρόσωποί της, μάλλον από σκοπιμότητα θα το έκαναν, παρά από ενδιαφέρον - όσο το γεγονός ότι, τρία χρόνια μετά το «μεγάλο χαμό», τίποτα δεν έχει διορθωθεί για να μην ξαναθρηνήσουμε θύματα.

Οι υποσχέσεις της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που επαναλήφθηκαν από την κυβέρνηση της ΝΔ, για την κατασκευή της σήραγγας των Τεμπών παραμένουν ακόμα ανυλοποίητες, όπως και οι άλλες που δόθηκαν μετά το παρόμοιο δυστύχημα στον Μαλιακό, που προκάλεσε το θάνατο άλλων 7 μαθητών, από τη Φαρκαδώνα Τρικάλων. Αυτή η εγκληματική αδιαφορία των κυβερνώντων, που συνεχίζεται, δεν αντιμετωπίζεται με κλάματα και κατάρες. Χρειάζεται η άσβεστη μνήμη και η εύλογη οργή να συνδυαστούν με τον συνεχή αγώνα για να «φύγουν από τη μέση» οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και ν' ανοίξει ο δρόμος για τη Λαϊκή Εξουσία. Για να μπουν στο κέντρο της κοινωνίας η ζωή και τα συμφέροντα του λαού, πετώντας στο καλάθι των αχρήστων τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας...

Ενότητα δράσης...

Στην προσφιλή της τακτική κατέφυγε και πάλι η «Αυγή». Κι όπως πάντα, έχοντας την αυταπάτη ότι επειδή η ίδια κλείνει τα μάτια, δε βλέπουν και οι άλλοι όλα όσα η ίδια δε θέλει να δει. «Ο Αλέκος Αλαβάνος φάνηκε να προτιμά το "γαλλικό μοντέλο", το οποίο έχει ως κύριο χαρακτηριστικό την ενότητα δράσης των εργαζομένων (που αρνείται το ΚΚΕ)» έγραφε στο χτεσινό της φύλλο, στο σχετικό με την προ ημερήσιας διάταξης προχτεσινή συζήτηση στη Βουλή ρεπορτάζ. Προφανώς, εννοεί την ενότητα δράσης με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ στη ΓΣΕΕ. Πάντως, στην προχτεσινή 24ωρη πανελλαδική απεργία των ταξικών ομοσπονδιών και συνδικάτων δεν είδαμε ούτε ένα συνδικαλιστή του ΣΥΝ...

Αλλο ΛΑΟΣ, άλλο λαός

Αλήθεια, αυτό το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, τόσο καιρό που γινόταν, και συνεχίζεται ακόμη, ο χαμός με τις «διαπραγματεύσεις» για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας 2006 - 2007 και τη συμφωνία ντροπής, που υπέγραψε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, πού ήταν;

Κατά τα άλλα, βέβαια, είναι λαλίστατο (έως και για το βίντεο - κλιπ της Βίσση πήρε θέση) και πάντα ...φιλεργατικό. Οταν πρόκειται, όμως, να μιλήσουμε για την τσέπη των αφεντικών, θυμάται τη γαργάρα...

Η υποκρισία της ΕΣΑμΕΑ

Την «επαναστατική κίνηση» της αποχής των εκπροσώπων της από τις Επιτροπές του Ν.2643/98 για την απασχόληση των Ατόμων με Αναπηρία, «ως ένδειξη διαμαρτυρίας στην απαράδεκτη και αδικαιολόγητη καθυστέρηση των διαδικασιών ολοκλήρωσης της προκήρυξης των θέσεων», ανακοίνωσε χτες η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρίες (ΕΣΑμΕΑ).

Η ΕΣΑμΕΑ βέβαια έχει καθαγιάσει το νόμο 2643/98 - αβαντάροντας την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που τον ψήφισε - προβάλλοντάς τον ως πανάκεια για την ανεργία που μαστίζει τους ανάπηρους. Μάλιστα, αξιοποίησε και τη συμμετοχή της σε αυτές τις επιτροπές για να ρουσφετολογήσει και να παίξει παιχνίδια στις πλάτες των αναπήρων. Σήμερα η ΕΣΑμΕΑ έρχεται να διαμαρτυρηθεί γιατί δεν τηρείται ο νόμος που προβλέπει την προκήρυξη θέσεων κάθε χρόνο, επιδιώκοντας να ενσωματώσει τη δυσαρέσκεια που δημιουργεί η εκρηκτική ανεργία που μαστίζει τα ΑμΕΑ και τις οικογένειές τους, να δείξει δήθεν ότι αγωνίζεται και ταυτόχρονα να διευκολύνει τη δημαγωγία του ΠΑΣΟΚ, που και αυτό με τον ίδιο τρόπο όπως η ΝΔ εφάρμοσε το νόμο, κάνοντας προκηρύξεις μόνο πριν από τις δημοτικές και βουλευτικές εκλογές!

Οι ανάπηροι και οι οικογένειές τους έχουν κάθε λόγο να τους γυρίσουν την πλάτη. Να συσπειρωθούν γύρω από τη Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων, που παλεύει για τα δικαιώματα των ΑμΕΑ, που αγωνίζεται όχι για την εφαρμογή κάποιου νόμου που έτσι και αλλιώς δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα της ανεργίας, αλλά για δουλιά για όλους τους ανάπηρους.

Ο... κύριος Πολυζωγόπουλος

Ο κύριος Πολυζωγόπουλος και οι συν αυτώ συνδικαλιστές που συγκροτούν τις πλειοψηφίες στη ΓΣΕΕ και στην ΑΔΕΔΥ, έχουν να παρουσιάσουν πλούσιο έργο πίσω τους. Πρόκειται για συνδικαλιστές, οι οποίοι «άνθισαν» και «καρποφόρησαν» την περίοδο κατά την οποία οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ - με μοχλό τις ΔΕΚΟ - επιχείρησαν να ελέγξουν ασφυκτικά το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας. Επιδίωξη η οποία προωθήθηκε και μέσα από τη δημιουργία μιας ομάδας... εκλεκτών συνδικαλιστών, μίας εργατικής αριστοκρατίας, ξεκομμένης και ενάντιας στα ευρύτερα ταξικά συμφέροντα που - υποτίθεται - ότι πρέπει να υπερασπίζει. Ηταν ακριβώς η περίοδος κατά την οποία οι «πράσινες κλαδικές», είχαν αναλάβει ρόλο τροχονόμου στις προσλήψεις προσωπικού. Αν ήθελες να προσληφθείς, έπρεπε να περάσεις από τον αρμόδιο «κλαδικάρχη», είτε αφορούσε πρόσληψη σε κρατική τράπεζα, είτε στον ΟΤΕ, στη ΔΕΗ, στην ΕΥΔΑΠ κλπ. Με άλλα λόγια, τους είχαν παραχωρήσει μέρος της νομής της ευρύτερης κρατικής εξουσίας. Εχουμε τη δημιουργία μιας γραφειοκρατικής συνδικαλιστικής ηγεσίας, πλήρως αποκομμένης από τις ανάγκες των εργαζομένων, η οποία, λειτουργώντας περίπου σαν τμήμα του ευρύτερου κρατικού μηχανισμού, προωθούσε τις εκάστοτε κυβερνητικές και κομματικές επιδιώξεις.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι στις επαφές που είχαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ με την ηγεσία του ΣΕΒ, φρόντιζαν πάντα να τους υπενθυμίζουν, ότι ήταν το κόμμα εκείνο που μπορούσε να διασφαλίσει την «εργασιακή ειρήνη» - μέσω του ελέγχου της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ - κάτι βέβαια που δεν μπορούσε να εγγυηθεί η ΝΔ... Βρισκόμαστε ακριβώς στην εποχή όπου ενισχύεται η επιχείρηση εξαχρείωσης, εξαγοράς και μαζικής αλλοτρίωσης συνειδήσεων στο συνδικαλιστικό κίνημα. Των διεργασιών αυτών υπήρξε «παιδί» ο κ. Πολυζωγόπουλος, αλλά και ο κ. Πρωτόπαππας, ο κ. Μανιάτης του ΟΤΕ, ο κ. Πιπεργιάς της ΔΕΗ, και πληθώρα άλλων κυβερνητικών συνδικαλιστών. Οι διεργασίες αυτές δεν περιορίστηκαν σε επίπεδο διαχείρισης, αλλά είχαν πολιτικές και ιδεολογικές προεκτάσεις.

Από την άποψη αυτή είναι χαρακτηριστικό, ότι οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, όχι απλώς στήριξαν, αλλά αποτέλεσαν το οπλισμένο μακρύ χέρι του «εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος» που ξεκίνησε με την άνοδο του Κ. Σημίτη στην κυβερνητική και κομματική εξουσία το 1996. Ηταν ακριβώς οι άνθρωποι πάνω στους οποίους στηρίχτηκε ο Σημίτης για να προωθήσει τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στη χώρα μας. Οι ίδιοι συνέδεσαν το όνομά τους με ορισμένες από τις πιο μαύρες σελίδες του συνδικαλιστικού κινήματος. Οχι μόνο προώθησαν τις πολιτικές ταξικής συνεργασίας μέσα από τους περιβόητους «κοινωνικούς διαλόγους», αλλά πρωτοστάτησαν για την επίτευξη του «εθνικού» στόχου ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Υπήρξαν εγγυητές των προγραμμάτων λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων, της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, των αντεργατικών παρεμβάσεων στο Ασφαλιστικό και της απρόσκοπτης καπιταλιστικής κερδοφορίας, η οποία βρισκόταν σε ανοδική πορεία από το 1995, ως ένθερμοι οπαδοί στην πράξη της προώθησης της ανταγωνιστικότητας, δηλαδή της ενίσχυσης των επιχειρήσεων.

Μνημειώδης θα μείνει ο ρόλος τους στην ιδιωτικοποίηση της Ιονικής - ειδικά των Πολυζωγόπουλου, Πρωτόπαππα και Κουσελά - όταν, λειτουργώντας σαν κοινοί απεργοσπάστες, υπονόμευσαν εκ των έσω τον απεργιακό αγώνα των εργαζομένων της Τράπεζας, με τη δημιουργία απεργοσπαστικού σωματείου. Πρόκειται μόνο για ελάχιστες αναφορές από την... πλούσια δράση του Πολυζωγόπουλου και της ομάδας που έχει αναρριχηθεί στη συνδικαλιστική ηγεσία της χώρας, τελευταίο «επίτευγμα» της οποίας είναι η υπογραφή της Συλλογικής Σύμβασης της ντροπής.

Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ

Τα προκλητικά...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟ ΤΟ θέμα που βρήκαν για να «τρώγονται» Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, κατηγορώντας ο ένας τον άλλον για «παλιούς» και «νέους» συμβασιούχους. Φαίνεται ότι κανείς τους δεν ντρέπεται ή δε γνωρίζει τη φράση «στο σπίτι ...του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί».

Το ΠΑΣΟΚ, που μετέτρεψε σε επιστήμη την εξαγορά συνειδήσεων μέσω των υποσχέσεων για διορισμούς σε συμβασιούχους, κατηγορεί (κυρίως διά του Σ. Κοσμίδη) την κυβέρνηση της ΝΔ, που προσπαθεί να κάνει ακριβώς το ίδιο, με κάπως διαφορετικούς τρόπους.

Η αλήθεια είναι πως οι «πράσινοι» δικαιούνται να ...παραδίδουν τέτοιου είδους μαθήματα ως «αυθεντίες» στο θέμα, πλην, όμως, θα μπορούσαν να το κάνουν πιο διακριτικά, γιατί ο κόσμος ακούει και καταλαβαίνει.

Κι όλοι γνωρίζουν πως τα επόμενα χρονάκια θα έχουμε αρκετές εκλογικές αναμετρήσεις.

Α, ΜΑΛΙΣΤΑ, ΤΗΝ ...παρέμβαση του Κώστα Καραμανλή ζήτησε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Χρήστος Πολυζωγόπουλος, για να προστατευτούν οι συλλογικές συμβάσεις και οι μισθοί των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ.

Φαίνεται, δεν του έφθασαν τα πρωθυπουργικά συγχαρητήρια που έλαβε προχτές στη συζήτηση των πολιτικών αρχηγών στη Βουλή, όταν ο Κ. Καραμανλής «χαιρέτισε» τη σύμβαση που υπογράφτηκε με τον ΣΕΒ.

Να θυμίσουμε, πάντως, στον πρόεδρο της ΓΣΕΕ ότι η κυβέρνηση εδώ και καιρό έχει κάνει την παρέμβασή της στις ΔΕΚΟ και, συγκεκριμένα, στον ΟΤΕ, εφαρμόζοντας πρόγραμμα χτυπήματος των εργασιακών δικαιωμάτων, με τη γνωστή «πιλοτική συμφωνία», την οποία υπέγραψαν και οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ.

Μήπως θυμάται ο Χρ. Πολυζωγόπουλος τι στάση είχε τηρήσει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου, στην περίπτωση εκείνη;

ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ για την προκήρυξη κατασκευής 27 σχολικών κτιρίων με «σύμπραξη» ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Ξεχνάμε το πόσο θα κοστίσει η ιστορία. Ευελπιστούμε μόνον ότι οι μαθητές δε θα πληρώνουν ...διόδια για να πάνε στις τάξεις τους.

Γρηγοριάδης Κώστας

Επιτροπές αντεργατικών παζαριών

Παπαγεωργίου Βασίλης

Και νέα επιτροπή συστήνεται, για το μέλλον του εργοστασίου Λιπασμάτων στη Θεσσαλονίκη. Στο μεταξύ, το μόνο σταθερό δεδομένο είναι πως σε κάθε περίπτωση θα υπάρχει απώλεια θέσεων εργασίας. Αμέσως μετά τη συνάντηση, που είχε χτες με τους εκπροσώπους των εργαζομένων, ο υπουργός Απασχόλησης Σ. Τσιτουρίδης, ανακοίνωσε τη δέσμευση της κυβέρνησης πως ένα «όργανο υπερκείμενο των εργαζομένων και της εταιρίας, θα κρίνει και θα καταλήξει στην ορθολογική θέση, η οποία θα επιτρέψει τη διατήρηση των περισσοτέρων δυνατόν θέσεων εργασίας». Ικανοποίηση εξέφρασαν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων που έχουν μπει στο παζάρι και ήδη συζητούν μείωση θέσεων εργασίας ακόμη και τη λειτουργία ή μη του εργοστασίου. Ενδεικτική είναι η φράση του προέδρου του σωματείου Γ. Μιχαηλίδη: «Αν και εφόσον η πρόταση που θα καταθέσουμε δίνει προοπτικές βιωσιμότητας αλλά και κερδοφορίας τότε η κυβέρνηση θα επιβάλει στον οποιοδήποτε εργοδότη - είτε τράπεζες, είτε άλλος -, την επαναλειτουργία του εργοστασίου». Σε άλλη περίπτωση δηλαδή;

Την ίδια ώρα στο Νομαρχιακό Συμβούλιο της Καβάλας, από κοινού διοίκηση (ΝΔ) και μείζονα αντιπολίτευση (ΠΑΣΟΚ) απέφυγαν ουσιαστική συζήτηση και λήψη απόφασης για αγωνιστικές πρωτοβουλίες σχετικά με την εξασφάλιση της λειτουργίας των εργοστασίων της Βιομηχανίας Φωσφορικών Λιπασμάτων σε Καβάλα και Θεσσαλονίκη και διασφάλιση όλων των θέσεων εργασίας. Το γεγονός κατήγγειλε η Δημοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία.

Οι καταγγελίες Παλαιοκρασσά...

Νέα κόντρα Παλαιοκρασσά - κυβέρνησης. Γύρω από παλιά ζητήματα που παραμένουν ...επίκαιρα. Με υπόμνημά του στον Εισαγγελέα, ο Γ. Παλαιοκρασσάς επαναλαμβάνει προηγούμενες καταγγελίες του για τη διαπλοκή και επαυξάνει: Κρατικοί παράγοντες διαπλέκονται με οικονομικά συμφέροντα και συνεργάζονται με ΜΜΕ για την προώθηση αυτών των συμφερόντων. Ο υπουργός Ανάπτυξης Δ. Σιούφας και ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Ν. Στεφάνου. Ο όμιλος Μυτιληναίου, ο Π. Ψυχάρης (γιος του εκδότη του «Βήματος»), το «ΕΘΝΟΣ», δημοσιογράφοι, κλπ. Μέλη της διοίκησης της ΔΕΗ, επιχειρησιακά στελέχη, συγγενείς, κουμπάροι, φίλοι, η ALPHA BANK. Ολ' αυτά αποτελούν τον «ιστό της αράχνης» της διαπλοκής που καταγγέλλει.

Ο υπουργός Ανάπτυξης έκανε λόγο για «μυθεύματα», ο Ν. Στεφάνιου για «παραλογισμό» και «μυθοπλασία». Ο αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος δε σχολιάζει υπόθεση που βρίσκεται στη Δικαιοσύνη. Κι ο λαός κουνά απλώς το κεφάλι του, ξέροντας ότι ακόμη και αν δεν είναι αυτά ακριβώς τα επίμαχα ονόματα, θα είναι κάποια άλλα.

Δικαιολογίες...

Χτυπούμε αμυνόμενοι, εκτελώντας εντολές... Αυτή είναι η θέση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων (ΠΟΑΣΥ) σχετικά με την καταστολή κινητοποιήσεων των εργαζομένων από τα ΜΑΤ. Κι αν αφήσουμε κατά μέρος το λίγο - πολύ αστείο επιχείρημα της άμυνας, η ανακοίνωση, ουσιαστικά, επιβεβαιώνει το ρόλο των αστυνομικών ως οργάνων καταστολής σε βάρος του λαϊκού κινήματος.

Μ' αυτό τον τρόπο δικαιολογούν και το χτύπημα των εργαζομένων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, έξω από το υπουργείο Εσωτερικών. Ισχυρίζονται ότι οι ειδικές δυνάμεις της ΕΛ.ΑΣ. πρέπει να «αμύνονται» όταν δέχονται επιθέσεις. Μάλιστα, επικαλούνται το νόμο και την τάξη, καλώντας σε ανάλογη... συμμόρφωση και τους διαδηλωτές. Παράλληλα, παραδέχονται πως τα χημικά όπλα, που χρησιμοποιεί η ΕΛ.ΑΣ. για την καταστολή των διαδηλώσεων, περιέχουν επικίνδυνες ουσίες για τη ζωή των πολιτών. Κι αυτά, όμως, με βάση τους νόμους, που επικαλείται η ΠΟΑΣΥ, χρησιμοποιούνται. Νόμους ταξικούς, αντιλαϊκούς και αντιδημοκρατικούς, που θεσπίζονται για να προστατεύουν τα συμφέροντα των λίγων σε βάρος των πολλών. Αυτά «ξεχνά» η διοίκηση της ΠΟΑΣΥ. Κι ας έχει και η ίδια εμπειρία από την κατασταλτική δράση των συναδέλφων της. Οπως «ξεχνά» ότι οι εντολές, που εκτελούν οι αστυνομικοί, προέρχονται από τα ίδια κέντρα που φτιάχνουν και τους προαναφερόμενους νόμους...

... και η ρίζα των φαινομένων

Κάπου μέσα σε όλα αυτά, ο Γ. Παλαιοκρασσάς δηλώνει, επίσης, ότι όλα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια αποτελούν «απιστία κατά της ΔΕΗ», η οποία θα «πληρώνει» για τα επόμενα 12 χρόνια 60 εκατ. ευρώ το χρόνο τις ιδιωτικές μονάδες ηλεκτροπαραγωγής στο πλαίσιο της «απελευθέρωσης» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας.

Γεγονός είναι ότι και η προσέγγιση Παλαιοκρασσά, τυπικά έχει να κάνει με τον «υγιή ανταγωνισμό» και την προστασία των επιχειρηματικών συμφερόντων της ΔΕΗ. Λες και βρισκόμαστε στην εποχή του προμονοπωλιακού καπιταλισμού και οι σύγχρονοι κανόνες της «ελεύθερης αγοράς» και της ανταγωνιστικότητας δε λειτουργούν νομοτελειακά προς όφελος των ισχυροτέρων πολυεθνικών, για τη μεγιστοποίηση της δύναμης και των κερδών τους. Ετσι ή αλλιώς, πάντως, για την προστασία των λαϊκών συμφερόντων, για το φτηνό ηλεκτρισμό με απόλυτο έλεγχο και εγγύηση του Δημοσίου δε μιλά κανείς. Η διαπλοκή, «παράνομη» και «νόμιμη» δεν είναι κάτι νέο, αν και οι καταγγελίες πάντα είναι χρήσιμες. Αλλά δεν είναι αποτέλεσμα διεφθαρμένων πολιτικών. Αποτελούν την αναπόφευκτη συνέπεια αντιλαϊκών πολιτικών.

«Κούφια» και επικίνδυνη

Παρομοιάζουμε συνήθως τις ψευτοαντιπαραθέσεις των εκπροσώπων του δικομματισμού στη Βουλή με θεατρικές παραστάσεις. Πιθανότατα με την παρομοίωση αδικούμε την υψηλή τέχνη του θεάτρου και όσους πιστά την υπηρετούν. Διευκρινίζουμε, λοιπόν, ότι πρόκειται για κακές θεατρικές παραστάσεις ενός κακού έργου και με πολύ κακούς ηθοποιούς.

Η ουσιώδης διαφορά μεταξύ του θεάτρου και του προχτεσινού θεάματος Καραμανλή - Παπανδρέου στη Βουλή είναι η διαφορά μεταξύ της υποκριτικής και της υποκρισίας. Η τέχνη της υποκριτικής δεν έχει καμιά σχέση με την υποκρισία των δύο «μονομάχων», στην προσπάθειά τους να αποκρύψουν την ταύτισή τους στις βασικές πολιτικές τους επιλογές.

Τα τελευταία χρόνια η ομογενοποίηση των δύο συνεταίρων του δικομματισμού έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό, που είναι ιδιαίτερα δύσκολο στα στελέχη των δύο κομμάτων να προσδιορίσουν και την παραμικρή διαφορά και να πείσουν γι' αυτήν το κοινό τους. Παλιότερα λέγαμε ότι οι διαφορές τους εντοπίζονταν στον τρόπο διαχείρισης της κυβερνητικής εξουσίας και της κοινής, αδιαίρετης πολιτικής τους. Τώρα ακόμα και σ' αυτό έχουν ταυτιστεί. Παράδειγμα: Η πολιτική επιστράτευση των ναυτεργατών.

Είναι γεγονός ότι τους κυρίους Καραμανλή και Παπανδρέου όλο και περισσότεροι τους έχουν πάρει χαμπάρι. Το δείχνουν και τα στοιχεία της πρόσφατης δημοσκόπησης όπου το 65%, με δεδομένο ότι η θέση των ανθρώπων του μόχθου χειροτερεύει, απαντά ότι για την κατάσταση της οικονομίας φταίνε και οι δύο. Βεβαίως, δεν αρκεί να αναγνωρίζεις τον «ένοχο», αν τον αφήνεις ατιμώρητο ή τον επιβραβεύεις με την ψήφο σου.

Ομως, η ψευτοαντιπαράθεση Καραμανλή - Παπανδρέου στη Βουλή για την οικονομία δεν είναι μόνο «κούφια», είναι και επικίνδυνη, αφού συνεχίζει να προκαλεί συγχύσεις και αποπροσανατολισμό στους εργαζόμενους. Ελπίζουμε, σε όλο και λιγότερους.

Το μόνο που είναι διατεθειμένοι να δώσουν χωρίς τσιγκουνιές είναι το «κουτόχορτο» των ψευδαισθήσεων και των αυταπατών, για την πλειοψηφία του κόσμου, διαιωνίζοντας τις πελατειακές σχέσεις, την ομηρία των «δικών» τους, τον εξευτελισμό της προσωπικότητας των «ευεργετουμένων», ενώ ταυτόχρονα δίνουν τα πάντα στο κεφάλαιο.

Αν λοιπόν υπάρχει μια ελπίδα για να ξεφύγουμε απ' αυτόν τον φαύλο κύκλο, αυτή προϋποθέτει ότι οι εργαζόμενοι θα γυρίσουν την πλάτη σ' αυτούς που είναι υπεύθυνοι για τα προβλήματά τους, αυτούς που εμποδίζουν τα όνειρά τους και τα όνειρα των παιδιών τους, αυτούς που εμπορεύονται τις ελπίδες τους στο παζάρι της πολιτικής τους.

Αυτός ο δρόμος είναι ο αγώνας για μια καλύτερη ζωή, χωρίς τις αυταπάτες που σπέρνουν οι συνεταίροι του δικομματισμού. Με την ενίσχυση του ταξικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, την ενίσχυση του ΚΚΕ, της δύναμης που ανυποχώρητα και με την εγγύηση της ιστορίας του στέκεται στην πρώτη γραμμή υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων, συμβάλλοντας στη δημιουργία προϋποθέσεων για το δικό τους μέτωπο πάλης για τη λαϊκή εξουσία.