Γρηγοριάδης Κώστας

Τα παραπάνω - στο βαθμό, που αντανακλούν πραγματικές τάσεις του εκλογικού σώματος - είναι οπωσδήποτε θετικά, αλλά δε συνεπάγονται τον τόσο αναγκαίο, μαζικό, οριστικό και τελεσίδικο απεγκλωβισμό των εργαζομένων από το δόκανο του δικομματισμού. Πόσο μάλλον, όταν οι απαντήσεις σε μια σειρά άλλων ερωτήσεων φανερώνουν την ύπαρξη σοβαρών συγχύσεων και αυταπατών σε πολύ μεγάλα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων, που αφορούν σε κρίσιμα ζητήματα της ιδεολογικής και πολιτικής διαπάλης (π.χ., το περιεχόμενο και ο ρόλος των προωθούμενων καπιταλιστικών διαρθρωτικών αλλαγών, ποια είναι η μοναδική φιλολαϊκή διέξοδος στα σημερινά αδιέξοδα και η πρόταση του ΚΚΕ, ο επιτακτικά αναγκαίος και ρεαλιστικός χαρακτήρας της, κλπ.). Οπως γίνεται φανερό, στα ζητήματα αυτά χρειάζεται να ενταθεί ακόμη περισσότερο η καθημερινή δουλιά των κομμουνιστών, να γίνει αποτελεσματικότερη και, βέβαια, να αγκαλιάσει πολύ πλατύτερες μάζες εργαζομένων.

«Είμαστε όλοι ύποπτοι! Η Ευρωβουλή, παραβιάζοντας τη δημοκρατική παράδοσή της, ψήφισε υπέρ των μέτρων γενικευμένης παρακολούθησης, που αποφάσισαν οι υπουργοί με τη σύμφωνη γνώμη της Κομισιόν»... Αυτά έγραφε προχτές η «Αυγή» και, μάλιστα, στην πρώτη της σελίδα. Και μπορεί, η «δημοκρατική παράδοση» της Ευρωβουλής να βρίσκεται μόνο στη σφαίρα της φαντασίας, αλλά τούτο έχει μικρή σημασία. Η παράδοση στις αυταπάτες να 'ναι καλά...

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν ευρήματα και της πρόσφατης έρευνας της κοινής γνώμης, που πραγματοποίησε η εταιρία VPRC για λογαριασμό του ρ/σ «Σκάι». Περίπου 8 στους 10 ερωτώμενους (77%) δηλώνουν τη συμφωνία τους με την άποψη ότι «κάποιοι ιδιοκτήτες Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης επηρεάζουν τα τελευταία χρόνια την πολιτική ζωή του τόπου», ενώ διαφωνεί μόνο το 13%. Επίσης, το 64% απαντά ότι οι δημοσιογράφοι της τηλεόρασης «μάλλον παραβιάζουν τις περισσότερες φορές τα ατομικά δικαιώματα, όταν ερευνούν υπόθεση, που αφορά κάποιο πρόσωπο», σε αντίθεση με ένα 21%, που απαντά «μάλλον σέβονται» κι ένα 12%, που απαντά «εξαρτάται».

Σημειώνουμε τα ποσοστά αυτά επειδή φανερώνουν μια αρνητική - στον έναν ή άλλο βαθμό - στάση της κοινής γνώμης έναντι της πολύμορφης επιχείρησης χειραγώγησης και αποχαύνωσης των συνειδήσεων, που ξεδιπλώνεται από τα κρατικά και τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια. Γεγονός, το οποίο είναι θετικό και ελπιδοφόρο, βέβαια, αλλά όχι και αρκετό, για να αποκρουστεί αποφασιστικά η προαναφερόμενη επιχείρηση χειραγώγησης και, ακόμη περισσότερο, για να κατακτηθεί η ουσιαστική ενημέρωση, μέσα στη σύγχρονη λαίλαπα της παραπληροφόρησης και της «σκουπιδοενημέρωσης».

Την περασμένη Τετάρτη, λίγο μετά το τέλος της πορείας του ΠΑΜΕ στο κέντρο της Αθήνας, στο πλαίσιο της πανεργατικής απεργίας, δυο συνάδελφοι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, ο καμέραμαν Αλέξανδρος Πονσέ και ο δημοσιογράφος του «ΜΕΓΚΑ» Χρήστος Μιχαλόπουλος δέχτηκαν απρόκλητη επίθεση από ομάδα των αυτοαποκαλούμενων αναρχικών στο ύψος του Μουσείου. Είχαν μόλις ολοκληρώσει την κάλυψη της απεργιακής συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ. Ευτυχώς, τη γλίτωσαν με ελαφρά τραύματα και μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο για προληπτικούς μόνο λόγους. Χτες, ο Αλέξανδρος Πονσέ τηλεφώνησε στην εφημερίδα μας και ζήτησε να καταγράψουμε τις από καρδιάς ευχαριστίες του προς τους εργαζόμενους και συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, που εκείνη την ώρα βρέθηκαν τυχαία στον τόπο της επίθεσης και επενέβησαν για να προστατεύσουν τον ίδιο και τον συνάδελφό του δημοσιογράφο. Μεταφέρουμε, λοιπόν, την ανθρώπινη αντίδρασή του, αφού, όπως ο ίδιος σημείωσε, «είπα παντού ποιοι ήταν αυτοί που μας βοήθησαν, αλλά κανένα μέσο δε θέλησε να το καταγράψει και να το προβάλει...».

Παπαγεωργίου Βασίλης

Δεδομένο πρώτο: Ο αντιλαϊκός προσανατολισμός της ευρωενωσιακής πολιτικής, ο οποίος ξεδιπλώνεται εντεινόμενος και δεν αμφισβητείται στο παραμικρό από καμιά κυβέρνηση χώρας - μέλους της Ευρωένωσης, αλλά και όσες δυνάμεις δηλώνουν οπαδοί, με τον έναν ή άλλο τρόπο, του «ευρωμονόδρομου» (Στρατηγική Λισαβόνας και άλλες ευρωενωσιακές κατευθύνσεις και αποφάσεις).

Δεδομένο δεύτερο: Οι αντιθέσεις και τα παζάρια μεταξύ των «25» αφορούν στους εντεινόμενους ανταγωνισμούς μεταξύ των αντίστοιχων ολιγαρχιών, στις προτεραιότητες και τους ρυθμούς προώθησης των καπιταλιστικών διαρθρωτικών αλλαγών και, βέβαια, την ενδοευρωενωσιακή αντανάκλαση των γενικότερων αντιθέσεων μεταξύ των αμερικανικών και των μεγάλων ευρωπαϊκών πολυεθνικών και επιχειρηματικών ομίλων.

Κι όλ' αυτά, μέσα σ' ένα γενικότερο πλαίσιο όξυνσης - στον έναν ή άλλο βαθμό - των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων σε όλες τις χώρες - μέλη της Ευρωένωσης και μιας εντεινόμενης αμφισβήτησης της λογικής του «ευρωμονόδρομου» από τους λαούς, όπως φανέρωσαν και τα «όχι» στο «ευρωσύνταγμα», σε σειρά δημοψηφισμάτων. Ενα πλαίσιο, δηλαδή, που περιορίζει τα περιθώρια ελιγμών και συμβιβασμών μεταξύ των κυβερνήσεων, αφού οι τελευταίες είναι υποχρεωμένες, λίγο - πολύ, να πάρουν υπόψη τους την αυξανόμενη συνεχώς όξυνση των ταξικών αντιθέσεων στις χώρες τους.

Γρηγοριάδης Κώστας

Παπαγεωργίου Βασίλης

Κάτ' αρχήν, να πούμε ότι τα κονδύλια η ΕΕ δεν τα δίνει στην Ελλάδα για να βοηθήσει τους μικρομεσαίους αγρότες να αναπτύξουν την αγροτική παραγωγή και να αυξήσουν το πενιχρό εισόδημά τους. Αντιθέτως, όπως έδειξε και με την αναθεώρηση της ΚΑΠ, προωθεί τη μείωση της αγροτικής παραγωγής και το μαζικό ξεκλήρισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς, για να περάσει η γη και η παραγωγή στα χέρια λίγων μεγαλοαγροτών και εταιριών.

Εκτός αυτού, όμως, αποδεικνύεται, επίσης, ότι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όταν μιλούσαν για «κλείδωμα» έλεγαν ψέματα στους αγρότες, για να τους παραπλανήσουν και να αποδεχτούν την καταστροφική νέα ΚΑΠ. Βεβαίως, «οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ» ήξεραν από το τότε - και η ΠΑΣΥ το είχε καταγγείλει στον αγροτικό κόσμο - ότι η ΕΕ θα συνέχιζε να εξοικονομεί κονδύλια από τη γεωργία για να τα διαθέτει σε άλλες ευρωενωσιακές πολιτικές (ΚΕΠΑ, ευρωστρατός, αντιμετώπιση της τρομοκρατίας κλπ.) και για την περαιτέρω ενίσχυση των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Αλλωστε, αυτό επιβάλλει η πολιτική του ανταγωνισμού, όπως αποφασίστηκε στη Λισαβόνα και προωθείται μέσω του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου.

Οι μικρομεσαίοι αγρότες πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι όσο οι τύχες τους θ' αφήνονται στα χέρια της ΕΕ και των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η μοίρα τους είναι προδιαγεγραμμένη. Για ν' αλλάξει, χρειάζεται ο αγώνας τους να μαζικοποιηθεί, να πολιτικοποιηθεί και να συντονιστεί με την πάλη της εργατικής τάξης, με στόχο την ανάδειξη της Λαϊκής Εξουσίας.

Δρόμοι - ποτάμια, πλημμυρισμένες εκτάσεις - λίμνες μετά από κάθε νεροποντή, ανύπαρκτες υποδομές και αθλητικές (Ολυμπιακές) εγκαταστάσεις να «σαπίζουν»... Κι όμως πρόκειται για έναν «ολυμπιακό Δήμο», που βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας τον περασμένο χρόνο, με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τα έργα βιτρίνας όμως ξεθώριασαν πολύ γρήγορα, φανερώνοντας το πραγματικό πρόσωπο και το μέγεθος των προβλημάτων. Μιλάμε για το Δήμο Μαρκόπουλου Αττικής στα Μεσόγεια, με τη δημοτική του αρχή και τις εποπτευόμενες από αυτή υπηρεσίες. Απ' ό,τι μαθαίνουμε, πάντως, οι τελευταίες κινητοποιούνται τάχιστα, όταν θέλουν να δώσουν τυπική κάλυψη σε διάφορες αυθαιρεσίες, όπως τα παράνομα κτίσματα που ξεφυτρώνουν στο λιμάνι του Πόρτο Ράφτη. Κι έτσι, άδειες εκδίδονται σε μια μέρα, ή καλύτερα σε μια... νύχτα. Αλήθεια, εκείνες οι εργασίες εκσκαφής στο λιμάνι, πέρα από παράνομες, μήπως επηρεάζουν την ασφάλεια και τη στατικότητα της προβλήτας; Με ποιών και τι είδους άδεια επιτρέπονται τέτοιες εργασίες; Λιμεναρχείο και Λιμενικό Ταμείο έχουν κάτι να πουν;

Μεγάλη... ανακούφιση θα πρέπει να ένιωσαν όσοι εργάτες, αγρότες, γενικότερα άνθρωποι του μόχθου, άκουσαν προχτές την ομιλία του βουλευτή της ΝΔ Κ. Κιλτίδη στη Βουλή, όταν ισχυρίστηκε, επιχειρώντας να απαντήσει στην ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα, που είχε προηγηθεί στο βήμα, ότι η ΝΔ ουδέποτε είχε ταξικό χαρακτήρα, είναι αταξικό και διαταξικό κόμμα καθώς δέχεται «τη μετατόπιση και αλλαγή θέσεων των ανθρώπων είτε από εργάτης επιστήμονας, είτε από επιστήμονας επιχειρηματίας, είτε από αγρότης γιατρός...». Οσοι λοιπόν εκ των λαϊκών στρωμάτων άκουσαν τον κ. Κιλτίδη μάλλον δοκίμασαν την ανακουφιστική ιδιότητα του άκρατου γέλιου από τα λεγόμενά του. Η ΝΔ φυσικά και είναι ταξικό κόμμα, εγγράφεται στο πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης, τα συμφέροντα της τελευταίας εκπροσωπεί και υπερασπίζεται. Οπως και το ΠΑΣΟΚ. Το γεγονός, πως ο δικομματισμός καταφέρνει να κρατά εγκλωβισμένα τα φτωχά λαϊκά στρώματα, διόλου δε μεταστρέφει την ταξική, υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου, φύση του. Τα περί ταξικών μετατοπίσεων καλύτερα να μη σχολιαστούν...