ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

«Χαριστική βολή»

Γρηγοριάδης Κώστας

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Μισό αιώνα τώρα, όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις καταληστεύουν, πότε με τον έναν και πότε με τον άλλον τρόπο, τα ασφαλιστικά Ταμεία των εργαζομένων. Αμύθητα είναι τα ποσά που έχουν αφαιρεθεί και όδευσαν για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, των αντιλαϊκών σχεδιασμών και των μικροκομματικών σκοπιμοτήτων των εκάστοτε κυβερνήσεων. Αν τα ποσά αυτά υπήρχαν σήμερα στα Ταμεία, ούτε ένας δε θα τολμούσε να μιλήσει για «ασφαλιστικό πρόβλημα».

Τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η κατάπτυστη συμφωνία της «εθελούσιας εξόδου» στον ΟΤΕ. Στο 1,5 δισ. ευρώ ανεβάζει το κόστος η κυβέρνηση και ισχυρίζεται, ότι το 20% του ποσού αυτού θα καλυφτεί από το κράτος και το 80% από τον ΟΤΕ. Πέρα, από το γεγονός πως μόνον ασάφεια καλύπτει τη «δέσμευση» για το 80%, έρχεται η διοίκηση του ασφαλιστικού Ταμείου των εργαζομένων στον Οργανισμό (ΤΑΠ-ΟΤΕ) και καταγγέλλει ότι η ενδεχόμενη υλοποίηση του προγράμματος της «εθελούσιας εξόδου» θα αποτελέσει τη «χαριστική βολή», τόσο στο ΤΑΠ-ΟΤΕ όσο και στο ΙΚΑ, όπου σύμφωνα με το νόμο Ρέππα πρέπει να ενταχθεί το πρώτο, μέχρι το 2008. Το άμεσο κόστος θα είναι γύρω στο 1,5 δισ. ευρώ, αλλά το αναλογιστικό έλλειμμα σε βάθος χρόνου θα φτάσει το δυσθεώρατο ποσό των 8 δισ. ευρώ, τονίζει η διοίκηση του Ταμείου. Ποσό που η κυβέρνηση στοχεύει να το «φορτώσει» στο ΙΚΑ...

Το χαράτσι της σακούλας

Εμείς το είχαμε πει από την αρχή. Αυτή η φάμπρικα που άνοιξε η προηγούμενη κυβέρνηση και συνεχίζει και η σημερινή - με τις ευλογίες, βέβαια, της δήθεν «οικολόγας» ΕΕ - της ανάθεσης δηλαδή της διαχείρισης των συσκευασιών σε Ανώνυμη Εταιρία και στο μεγάλο κεφάλαιο, δε θα βγει σε καλό ούτε για το λαό ούτε για το περιβάλλον. Ουσιαστικά με τον τρόπο αυτό και η διαχείριση της ανακύκλωσης καθυστερεί, αλλά και το κόστος μετακυλίεται στους καταναλωτές.

Ηρθε, λοιπόν, μόλις πριν λίγες μέρες η «ντιρεκτίβα» των ιδιοκτητών σούπερ μάρκετ, σύμφωνα με την οποία, οι καταναλωτές θα πληρώνουν και τις πλαστικές σακούλες, για να μας επιβεβαιώσει πλήρως.

Εκείνο που μας κάνει, όμως, εντύπωση είναι ότι κάποιοι «οικολόγοι», όπως το Πανελλήνιο Δίκτυο Οικολογικών Οργανώσεων, όχι μόνο κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, αλλά με ανακοίνωσή τους σημειώνουν - με πρόσχημα ότι δεν πρέπει να δυσφημιστούμε οικολογικά ως χώρα - ούτε λίγο ούτε πολύ πως «πρέπει να πληρώνουμε την πλαστική σακούλα»!

Δοξάστε τους...

Ενδεικτικές περιπτώσεις...

Δεν είναι τα μόνα, σχετικά παραδείγματα, ούτε καν τα σοβαρότερα, αλλά είναι κι αυτά ενδεικτικά και αποκαλυπτικά, όχι μόνο για το τι συμβαίνει στον ΟΤΕ, αλλά κυρίως για το πραγματικό περιεχόμενο της πολιτικής και πρακτικής, τόσο της κυβέρνησης της ΝΔ, όσο και του ΠΑΣΟΚ.

Πρώτον, οι κυβερνώντες, η διορισμένη από τους ίδιους διοίκηση του ΟΤΕ, οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ στον Οργανισμό υποστηρίζουν την «εθελούσια έξοδο» χιλιάδων εργαζομένων, με βασικό επιχείρημα ότι σήμερα εργάζονται σ' αυτόν διπλάσιοι απ' όσοι χρειάζονται. Την ίδια στιγμή όμως κι ενώ ο Οργανισμός υποτίθεται πως έχει διπλάσιο απ' το αναγκαίο μόνιμο προσωπικό, η διοίκησή του χρησιμοποιεί χιλιάδες συμβασιούχους κάθε μορφής, δίνει πολλές δουλιές σε ιδιώτες εργολάβους, κλπ., κλπ., ενώ οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ και όχι μόνο γνωρίζουν ότι η ταχύτητα και η ποιότητα των υπηρεσιών του ΟΤΕ δε βρίσκονται σε καλό επίπεδο.

Δεύτερον, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ κόπτεται σήμερα κι είναι ενάντια στην προωθούμενη από την κυβέρνηση αντιδραστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στον ΟΤΕ. «Ξεχνά», όμως, ότι από το 1999 μέχρι το 2004, επί κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, αποχώρησαν «εθελοντικά» περισσότεροι από 8.000 εργαζόμενοι από τον ΟΤΕ. «Ξεχνά», επίσης, ότι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ υλοποίησαν το ξεπούλημα του ΟΤΕ και ξεκίνησαν την επίθεση στο δικαίωμα της σταθερής δουλιάς με την αντιδραστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων (κάθε λογής συμβασιούχοι, υπεργολαβίες, κλπ., κλπ.).

... και μια ακόμη

Συμπληρωματικά σε όσα αναφέρονται στο προηγούμενο σχόλιο να σημειώσουμε ακόμη το εξής, το οποίο θυμηθήκαμε διαβάζοντας χτες τις πληροφορίες, για το τι είχαν σκοπό να πουν οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ του ΟΤΕ, στην προχτεσινή, αλλά μηδέποτε διεξαχθείσα συνέντευξή Τύπου: Την περίοδο που δημιουργήθηκαν οι θυγατρικές επιχειρήσεις του ΟΤΕ (ΚΟΣΜΟΤΕ, ΟΤΕΝΕΤ κλπ.) και μέσω αυτών ξεκίνησε η επιχείρηση αντιδραστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων (προσλήψεις προσωπικού αορίστου χρόνου και όχι με το καθεστώς των μέχρι τότε εργαζομένων στον ΟΤΕ, συμβασιούχοι, εργολαβίες, υπενοικίαση εργαζομένων κλπ.), ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Χρ. Πολυζωγόπουλος, ήταν μέλος του ΔΣ του ΟΤΕ. Με άλλα λόγια, όχι μόνο γνώριζε, αλλά και αποφάσιζε όλα όσα τώρα δήθεν καταγγέλλει και αντιμάχεται...

Ενα αποκαλυπτικό παράδειγμα

Το ρεπορτάζ στο χτεσινό «Ριζοσπάστη», για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας των ωρομίσθιων υπαλλήλων σε κατάστημα της «Καρφούρ» στη Θεσσαλονίκη, είναι ενδεικτικό των συνθηκών μεσαίωνα και άγριας εκμετάλλευσης, που προετοιμάζουν το κεφάλαιο και η κυβέρνηση για το σύνολο της εργατικής τάξης. Οι υπάλληλοι στο κατάστημα της «Καρφούρ» προσλήφθηκαν για τετράωρη ή εξάωρη ημερήσια εργασία. Αφού χτυπήσουν κάρτα το πρωί, κάθονται στο ταμείο για το δίωρο της πρωινής αιχμής στο σούπερ μάρκετ. Οταν η «φούρια» περάσει και μειωθεί η ροή των πελατών, η εργοδοσία κρατάει το απαραίτητο προσωπικό στα ταμεία και απαιτεί από τους υπόλοιπους να χτυπήσουν ξανά κάρτα, σαν να σχολούσαν. Δεν πηγαίνουν, όμως, σπίτι τους. Ο εργοδότης τούς υποχρεώνει να παραμείνουν στην τραπεζαρία του καταστήματος και να περιμένουν κλήση από τον τμηματάρχη τους, προκειμένου να ξαναπιάσουν δουλιά.

Οταν μετά από μια ή δυο ώρες η πελατεία αυξάνει, ο εργοδότης ζητάει από τους υπαλλήλους να ξαναχτυπήσουν κάρτα και να δουλέψουν για το υπόλοιπο του ωραρίου τους. Οση ώρα βρίσκονται στην αναμονή, δεν έχουν δικαίωμα να απομακρυνθούν από την τραπεζαρία. Χωρίς να φαίνεται πουθενά ότι εργάζονται, στην πραγματικότητα δεν μπορούν να κουνήσουν ρούπι. Βρίσκονται σε κατάσταση «αναμονής για εργασία». Ολοκληρώνοντας το υπόλοιπο του 4ωρου ή του 6ωρου, μπορούν πλέον να χτυπήσουν για τελευταία φορά την κάρτα τους και να φύγουν για το σπίτι τους. Στο τέλος, θα πληρωθούν για το χρόνο εργασίας που προσλήφθηκαν (4ωρο ή 6ωρο), όταν στην πραγματικότητα θα έχουν παραμείνει στο κατάστημα για πάνω από 7 ώρες, συμπεριλαμβανομένου του χρόνου «αναμονής για εργασία».

Το παράδειγμα αποτελεί την καλύτερη επεξήγηση, για το τι σημαίνει ο διαχωρισμός του χρόνου εργασίας σε «ενεργή» και «ανενεργή» περίοδο, που προωθεί η ΕΕ στη σχετική οδηγία, με την «ανενεργή» περίοδο να μη θεωρείται χρόνος εργασίας και, άρα, να μην πληρώνεται. Ο υπάλληλος της «Καρφούρ», που περιμένει στην τραπεζαρία για να ξαναπιάσει δουλιά όταν το αφεντικό χρειαστεί τις υπηρεσίες του, διανύει την «ανενεργή» περίοδο του χρόνου εργασίας του. Δε δουλεύει, αλλά δεν έχει το δικαίωμα να κάνει οτιδήποτε άλλο, πέρα από το να περιμένει τον εργοδότη να τον καλέσει για δουλιά. Και, φυσικά, για όσο χρόνο περιμένει, δεν πληρώνεται. Στο τέλος, θα πληρωθεί μόνο για τέσσερις ώρες δουλιάς.

Κανονικά - αν, για παράδειγμα, είχε πιάσει δουλιά στις 8 το πρωί - θα έπρεπε να είχε πάει σπίτι του μέχρι τις 12. Τώρα φεύγει στις 2 ή στις 3 και πληρώνεται μόνο για το τετράωρο που παρείχε τις υπηρεσίες του στα ταμεία για όσο χρόνο ορίζει η σύμβασή του. Το δίωρο της αναμονής είναι επιπλέον τζάμπα δουλιά για τον εργοδότη. Το κεφάλαιο κέρδισε δυο ώρες παραπάνω από το σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας του υπάλληλου. Ο εργαζόμενος έχασε ένα δίωρο που του ανήκει ολοκληρωτικά. Το στερήθηκε από την οικογένειά του, από την ανάγκη του για ξεκούραση, από το δικαίωμά του να διαθέσει το χρόνο του για οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα, πέρα από το να «κόβει» τζάμπα κέρδη για τον εργοδότη του...

Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ

Τα ... συμφωνημένα

Γρηγοριάδης Κώστας

TO 'XOYME γράψει πολλές φορές. Οταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κάνει δηλώσεις, ουδέποτε προμηνύεται κάτι καλό για τους εργαζόμενους. Αν μη τι άλλο όμως, είναι αποκαλυπτικός

Ετσι ήταν και χτες, λέγοντας ότι η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ πρέπει να «κατεβάσουν» από κοινού νόμο για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, αφού συμφωνούν σε αυτό, όπως και σε πολλά άλλα!

Βέβαια, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θα αποκρούσει μετά βδελυγμίας την πρόταση του επιτίμου της ΝΔ, αφού διαφωνεί δήθεν με την πολιτική της ΝΔ. Μέχρι και «κορόνες», περί «φωτός και σκότους», μπορεί ν' ακούσουμε τις επόμενες μέρες.

Τόσα χρόνια τώρα, όμως, έχουν συσσωρευτεί υπεραρκετές εμπειρίες και ουδείς πλέον δικαιολογείται να λέει ότι δε γνώριζε ή ότι δεν κατάλαβε...

Είπε και κάτι άλλο, όμως, ο Κ. Μητσοτάκης: Οτι τα «όχι» στα δημοψηφίσματα για το «ευρωσύνταγμα» σε Γαλλία και Ολλανδία «κλονίζουν την Ευρώπη και επιδεινώνουν τις οικονομικές της προοπτικές». Προφανώς, αναφέρεται στη ...δική τους Ευρώπη και τις οικονομικές προοπτικές του κεφαλαίου.

ΜΑΣΤΙΓΙΑ ηχούν τελευταίως προς τη μεριά του υπουργείου Οικονομικών, αφού ο αρμόδιος υφυπουργός, Αδάμ Ρεγκούζας, ζητά από τις υπηρεσίες της Εφορίας να «εντατικοποιήσουν» τους ελέγχους στην αγορά και όλα τα σχετικά, μια και δεν επαρκούν τα έσοδα.

Μη φανταστείτε, φυσικά, ότι οι ιδιοκτήτες των μεγάλων ΑΕ και των γνωστών επιχειρηματικών ομίλων της χώρας έχουν ...κρυφτεί στις βίλες τους και τους λούζει κρύος ιδρώτας από το φόβο.

Είναι γνωστό πού θα «ξεσπάσει» η εντατικοποίηση των ελέγχων και ποιοι θα πληρώσουν το «μάρμαρο». Οι μικρομεσαίοι είναι οι συνήθεις και εύκολοι στόχοι, οι οποίοι δεν προλαβαίνουν πλέον να ...συνέλθουν από τα κύματα των φορολογικών επιδρομών.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Και μην ξεχνάτε, φυσικά, ότι οι έμμεσοι φόροι έχουν εδώ και μήνες αυξηθεί και πλέον φαίνονται καθαρά οι επιπτώσεις και στην αγορά, αλλά και στην τσέπη του καταναλωτή.

Η φτήνια... της ΠΑΣΕΓΕΣ

Στοιχεία για το πόσο φτηνά πουλάνε οι παραγωγοί και πόσο ακριβά αγοράζουν οι καταναλωτές έδωσε χτες στη δημοσιότητα η διοίκηση της ΠΑΣΕΓΕΣ. Τώρα πώς και το θυμήθηκε αυτό, είναι ένα άλλο θέμα...

Σύμφωνα με τα στοιχεία ομάδας εργασίας της ΠΑΣΕΓΕΣ, η διαφορά τιμής παραγωγού και τιμής καταναλωτή είναι: 355% στις πατάτες, 184% στις ντομάτες, 95% στο λάδι, 860% στο μαλακό σιτάρι, 530% στο ρύζι και 400% στο αγελαδινό γάλα. Κι αφού γίνονται κάτι γλυκανάλατες επισημάνσεις για το πρόβλημα αυτό στο σχετικό δελτίο Τύπου, αντί για κάποιες συγκεκριμένες σοβαρές προτάσεις ανακοινώνεται τούτο: «Η ΠΑΣΕΓΕΣ επιδιώκει τη συνεργασία με την Τοπική Αυτοδιοίκηση και με μη κυβερνητικές οργανώσεις, προκειμένου να συγκροτηθούν και εκπαιδευτούν ομάδες καταναλωτών ώστε να είναι σε θέση να γνωρίζουν τι αγοράζουν και να προσδιορίζουν την ελληνική ταυτότητα».

Ετσι δηλαδή θα προστατέψουν τους παραγωγούς και τους καταναλωτές αυτοί που οδήγησαν το συνεταιριστικό κίνημα στη διάλυση και την ανυποληψία και επιτρέπουν στα κερδοσκοπικά συμφέροντα να αλωνίζουν; Τι έγινε, μπας και έβαλαν κανένα ακριβό «πρόγραμμα» στο μάτι, οι πρασινογάλαζοι διοικούντες της ΠΑΣΕΓΕΣ;..

Στο έλεος του καιρού

Οι σφοδρές χαλαζοπτώσεις των τελευταίων ημερών, σε συνδυασμό με τις ισχυρές βροχοπτώσεις, προκάλεσαν τεράστιες καταστροφές στις αγροτικές καλλιέργειες πολλών περιοχών της χώρας. Χιλιάδες παραγωγοί στους νομούς της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας, της Στερεάς, της Ηπείρου, της Πελοποννήσου βρίσκονται σε απόγνωση, βλέποντας τα χωράφια τους «ισοπεδωμένα» από χαλάζι και «πνιγμένα» από τη βροχή κι αναλογιζόμενοι πως δε θα 'χουν σοδειά και θα μείνουν χωρίς εισόδημα. Τα χτυπήματα του καιρού έρχονται να προστεθούν στα πλήγματα της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της ΕΕ, η οποία αφαιρεί, συνεχώς, εισόδημα από τους μικρομεσαίους αγρότες, οδηγώντας τους στο ξεκλήρισμα και στη φτώχεια.

Οι χαλαζόπληκτοι στρέφονται στον ΕΛΓΑ, στον οποίο πληρώνουν για την ασφάλιση των καλλιεργειών τους, ζητώντας έγκαιρη και δίκαιη αποζημίωση και, ταυτόχρονα, διαμαρτύρονται, γιατί τα πολυδιαφημισμένα αντιχαλαζικά συστήματα δε λειτουργούν, με αποτελέσματα τα χωράφια να βρίσκονται «στο έλεος του καιρού».

Ομως, ο ΕΛΓΑ, ούτε και σ' αυτήν την περίπτωση, φαίνεται διατεθειμένος να βοηθήσει, ουσιαστικά, τους πληγέντες, παρά τους ισχυρισμούς του νέου διοικητή του, Ν. Κατσαρού, πως «έπαψε να είναι αργός και τσιγκούνης». Επομένως, οι αγρότες χρειάζεται να εντείνουν τον αγώνα για να αναγκάσουν την κυβέρνηση να δώσει λύση στο πρόβλημά τους.

Ελπιδοφόρα μηνύματα

Παπαγεωργίου Βασίλης

Σίγουρα, το πρώτο κοινό στοιχείο ανάμεσα στα πρόσφατα δημοψηφίσματα της Γαλλίας και της Ολλανδίας είναι το ηχηρό «όχι» στο «ευρωσύνταγμα». Δεν υπάρχει, όμως, μόνον αυτό. Και στις δύο χώρες, οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις και οι συντριπτικές πλειοψηφίες των αντίστοιχων Κοινοβουλίων υποστήριξαν το «ναι». Και στις δύο, επίσης, ασκήθηκαν πολύμορφες και έντονες πιέσεις και εκβιασμοί σε βάρος των λαών, από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και τους διαφόρους άλλους μηχανισμούς χειραγώγησης των συνειδήσεων. Τέλος, και στις δύο χώρες, η πλειοψηφία των λαών, δεν ψήφισαν μόνον «όχι», αλλά μεγάλες μερίδες τους -ουσιαστικά, η μεγάλη πλειοψηφία όσων ψήφισαν κατά του «ευρωσυντάγματος»- απειθάρχησαν και στράφηκαν ενάντια στα κόμματα, που ψηφίζουν. Με άλλα λόγια, έδειξαν αξιοσημείωτες τάσεις χειραφέτησης, πρωτοβουλίας και αυτενέργειας.

Και, βέβαια, οι τάσεις αυτές δεν υπάρχουν μόνο στη Γαλλία και την Ολλανδία. Το ίδιο συμβαίνει και στις άλλες χώρες, όπως και στη δική μας. Μπορεί, στην Ελλάδα να μη γίνεται δημοψήφισμα και η ελληνική Βουλή να υπερψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία (ΝΔ + ΠΑΣΟΚ) το «ευρωσύνταγμα», αλλά το «όχι» υπερτερεί μέσα στο λαό, όπως φανερώνουν οι σχετικές δημοσκοπήσεις. Βέβαια, αυτό δε φτάνει. Εύστοχα, η προχτεσινή ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ καλούσε τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία «να κάνουν, με την ενιαία πάλη τους, αυτό που η κυβέρνηση τούς απαγόρευσε».

Επιβεβαίωση εκτιμήσεων

Πάντως, όποιος επιχειρήσει μια περισσότερο αναλυτική και σε βάθος ανάλυση των τελευταίων εξελίξεων στη Γαλλία και την Ολλανδία, θα επιβεβαιώσει τις σχετικές εκτιμήσεις του 17ου Συνεδρίου του ΚΚΕ (Φλεβάρης 2005). Στην απόφαση «για την κατάσταση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα» (σελίδα 11) σημειώνονται και τα εξής:

«Τα τελευταία χρόνια, εμφανίζεται πιο σαφής αμφισβήτηση της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ΝΑΤΟ και των άλλων ιμπεριαλιστικών ενώσεων, προβάλλονται συνθήματα κατά των μονόδρομων και αιτήματα για γενικότερη κοινωνική αλλαγή. Τέτοιες τάσεις εμφανίζονται και στην Ευρώπη, στα δημοψηφίσματα και τις πρόσφατες ευρωεκλογές.

Η ανάπτυξη των κινημάτων απηχεί, κατά μεγάλο μέρος τους, ένα πνεύμα αφύπνισης που ακόμα όμως δεν έχει κατακτημένη ανοδική πορεία και δυναμική. Απέχει πολύ από την ανάγκη να εκφράσει μια συνολική εναλλακτική πολιτική πρόταση, με όρους σύγκρουσης και ρήξης με τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο».

Τα «ρετιρέ» της παραπλάνησης

Στη θεωρία των «ρετιρέ» επανέρχεται η κυβέρνηση, για να προωθήσει τα αντεργατικά μέτρα που ονομάζει «διαρθρωτικές αλλαγές». Η θεωρία αυτή χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1987 από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για να αντιμετωπιστεί η μεγάλη απεργία των τραπεζοϋπαλλήλων.

Οπως και τότε επί ΠΑΣΟΚ, έτσι και σήμερα, η κυβέρνηση της ΝΔ θέλει, χρησιμοποιώντας ακόμα και τα ίδια επιχειρήματα, να διασπάσει τους εργαζόμενους για να περάσει την πολιτική της. Θέλει να μεταφέρει τη σύγκρουση μέσα στην εργατική τάξη, υπονοώντας ότι για την κακή κατάσταση των εργαζομένων ευθύνονται κάποιοι «προνομιούχοι» εργαζόμενοι, που παίρνουν μεγαλύτερους μισθούς και έχουν «προκλητικά» προνόμια σε σχέση με τη μεγάλη πλειοψηφία!!!

Ετσι, ελπίζει ότι, αν οι εργαζόμενοι αρχίσουν να «τρώγονται» μεταξύ τους, θα μπορέσει να προωθήσει ευκολότερα τα μέτρα που οδηγούν στο «πάγωμα» των μισθών, στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, στην κατάργηση του οκτάωρου και των άλλων θεμελιωδών εργασιακών δικαιωμάτων, στην κατεδάφιση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης.

Στο πλαίσιο αυτής της τακτικής, η κυβερνητική πρακτική και προπαγάνδα κινούνται στη γραμμή του «διαίρει και βασίλευε». Η διαίρεση, σε άλλες περιπτώσεις γίνεται μεταξύ των «παλιών» και των «νέων», σε άλλες μεταξύ «υψηλόμισθων» και «χαμηλόμισθων». Ο σκοπός, είτε έτσι - είτε αλλιώς, είναι ίδιος: Να χάσουν οι εργαζόμενοι το στόχο τους, που είναι η πολιτική της κυβέρνησης και των εργοδοτών και να στραφούν σε μια μεταξύ τους αντιπαράθεση.

Σ' αυτήν την αποπροσανατολιστική επιχείρηση, χρησιμοποιούνται ορισμένες ακραίες περιπτώσεις, οι οποίες, εξάλλου, οφείλονται σε κυβερνητικές επιλογές. Γιατί, είναι γνωστό από παλιά ότι κεφάλαιο και κυβερνήσεις δημιουργούν και αξιοποιούν μιαν ολιγάριθμη «εργατική αριστοκρατία», για να διαιωνίζουν την κυριαρχία τους. Αυτό, όμως, δεν έχει καμιά σχέση με εργαζόμενους, που κατάφεραν με τον αγώνα τους να πετύχουν μεγαλύτερες αυξήσεις και περισσότερα δικαιώματα.

Ετσι, ελπίζει η κυβέρνηση ότι οι εργαζόμενοι, που αντιμετωπίζουν την ακρίβεια, την ανεργία, την υπονόμευση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, τις συνέπειες από την ιδιωτικοποίηση της Παιδείας και της Υγείας, δε θα στραφούν κατά των προκλητικών υπερκερδών του κεφαλαίου, αλλά κατά των συναδέλφων τους.

Κανείς εργαζόμενος δεν πρέπει να πέσει στην «παγίδα», που οδηγεί στη δικαιολόγηση μιας εξίσωσης προς τα κάτω. Και πρέπει να γνωρίζει ότι μπορεί σήμερα το «κάτω» να είναι ο βασικός μισθός στην Ελλάδα, αύριο, όμως, θα είναι - για την κυβέρνηση και τα αφεντικά - ο μισθός στη Λετονία, στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία, στο Μπαγκλαντές...

Η εργατική τάξη πρέπει να απαντήσει σ' αυτήν την πρόκληση, ενισχύοντας την ενότητά της, την ταξική της προοπτική, την πάλη της κατά του κεφαλαίου και της κυβερνητικής πολιτικής, διεκδικώντας αυτά που της ανήκουν, αυτά που δικαιούται με βάση τις σύγχρονες ανάγκες της.