Γρηγοριάδης Κώστας

«Εκτός ΑΣΕΠ οι προσλήψεις σε ΔΕΚΟ και τράπεζες», έλεγε ο πρωτοσέλιδος τίτλος του «Τύπου της Κυριακής» και το σχετικό, αποκλειστικό ρεπορτάζ της φιλοκυβερνητικής εφημερίδας σημείωνε ότι ο υπουργός Εσωτερικών επεξεργάζεται ήδη σχετική νομοθετική ρύθμιση, με την οποία - εκτός του προαναφερομένου - οι νεοδιοριζόμενοι στις πρώην ΔΕΚΟ δε θα είναι μόνιμοι, αλλά θα απασχολούνται με βάση τα κριτήρια, που ισχύουν σήμερα στον ιδιωτικό τομέα. Δηλαδή, από σχέση προσωρινής και μερικής απασχόλησης, μέχρι, το πολύ, σύμβαση αορίστου χρόνου.

Με άλλα λόγια, ο υπουργός θέλει να πετύχει μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: Και να διαμορφώσει πολύ περισσότερο ευνοϊκές συνθήκες, για το βόλεμα «των γαλάζιων παιδιών» και να γίνει ένα σοβαρό βήμα στην αντιδραστική αλλαγή των εργασιακών σχέσεων. Κατά τ' άλλα, ο Κ. Καραμανλής και η κυβέρνηση συνολικά δίνουν καθημερινά τη μάχη υπέρ της διαφάνειας, κατά της διαπλοκής, της διαφθοράς, της ρουσφετολογίας και της αναξιοκρατίας...

Την πρόβλεψη του Κ. Καραμανλή, περί απογείωσης της Ελλάδας σε δύο χρόνια, «έπαιζαν» το Σαββατοκύριακο τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Κι αν αναρωτιέστε τι εννοούσε ο πρωθυπουργός, σας βεβαιώνουμε ότι η πρόβλεψή του αφορά αποκλειστικά και μόνο στα επιχειρηματικά κέρδη. Και δεν το λέμε, μόνο και μόνον επειδή την πλουτοκρατία εννοούν όταν μιλούν για Ελλάδα. Το λέμε, επίσης, γιατί στο ίδιο συμπέρασμα οδηγεί και η συνέντευξη του Κ. Καραμανλή στην προχτεσινή «Καθημερινή», όπου εξηγεί πώς θα γίνει η απογείωση. Ολα όσα μέτρα αναφέρει, με πρώτο και κύριο τις αντεργατικές διαρθρωτικές αλλαγές (χαρακτηρίζει το έτος 2005 χρονιά των μεγάλων μεταρρυθμίσεων), οδηγούν στη μεγιστοποίηση των επιχειρηματικών κερδών και σε ακόμη χειρότερες μέρες για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Ας μην υπάρχει, επομένως, καμιά αμφιβολία ή αυταπάτη, ιδιαίτερα σε όσους εργαζόμενους ψήφισαν τη ΝΔ, προσδοκώντας καλύτερες μέρες.

ΥΓ: Οσοι ενδεχομένως αναρωτιούνται πώς θα απογειωθούν τα ήδη απογειωμένα κέρδη της πλουτοκρατίας, τους πληροφορούμε ότι η έννοια «τεράστια» δεν έχει οροφή...

Ο Ντόναλντ Τζόνστον δεν είναι όποιος κι όποιος άνθρωπος. Κατέχει τη θέση του γενικού γραμματέα του Οικονομικού Οργανισμού Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), του γνωστού ιμπεριαλιστικού οργανισμού, που έχει μέλη του όλες τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, ανάμεσά τους και τη χώρα μας. Επομένως, ό,τι λέει ο κ. Τζόνστον έχει τη σημασία και τη βαρύτητά του. Πόσο μάλλον, όταν τα λέει σε μια επίσημη συνάντηση, όπως έγινε την περασμένη βδομάδα, που πήρε μέρος και μίλησε στην αρμόδια επιτροπή της ελληνικής Βουλής.

Η Ελλάδα, όπως και οι άλλες καπιταλιστικές χώρες, τόνισε ο κ. Τζόνστον στην τοποθέτησή του, πρέπει να πάρουν ουσιαστικά μέτρα στην κατεύθυνση της παραπέρα αύξησης του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης, της μείωσης των συντάξεων και της ενίσχυσης των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών. Και προκειμένου, να μη μείνει η παραμικρή αμφιβολία για το τι εννοεί, ανέφερε ότι «στο Μεξικό οι άνθρωποι εργάζονται μέχρι τη στιγμή που πεθαίνουν» (!), ενώ, είχε έτοιμη τη... λύση σε όποιους κυβερνώντες δεν τολμούν να πάρουν τα προτεινόμενα αντιδραστικά μέτρα, φοβούμενοι το πολιτικό κόστος. «Οταν παίρνει κάποιος σύνταξη, να μην ψηφίζει», πρότεινε ωμά και προκλητικά ο κ. Τζόνστον..!

Θυμάστε την ταινία «Σκοτώνουν τ' άλογα όταν γεράσουν»; Προφανώς, ο γγ του ΟΟΣΑ την έχει ξεπεράσει προ πολλού...

Μια και μιλάμε, πάντως, για τον γγ του ΟΟΣΑ, διαβάσαμε στον «μικροπολιτικό» των χτεσινών «Νέων» ότι πριν φύγει ο κ. Ντ. Τζόνστον για το Παρίσι, είχε συνάντηση στη «Μεγάλη Βρετανία» με τον Γ. Παπανδρέου, τον οποίο συνόδευαν οι κυρίες Βάσω Παπανδρέου και Αννα Διαμαντοπούλου. Η συνάντηση και η σχετική συζήτηση - πάντα σύμφωνα με τις πληροφορίες του «μικροπολιτικού» - πήγε πολύ καλά. Μάλιστα, ο γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ έμεινε ενθουσιασμένος, που «βρήκε κάποιον ενημερωμένο περί τα διεθνή και ικανό να αντιληφθεί πως μπορεί η χώρα μας να αξιοποιήσει τη συμμετοχή της στον Οργανισμό».

Προφανώς, οι τολμηρές ιδέες και τομές, που κάθε τόσο ζητά την υλοποίησή τους ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, βρίσκονται στην ίδια κατεύθυνση με τις άκρως αντιδραστικές προτάσεις του κ. Τζόνστον...

Οι τομείς, όπου θα αναπτυχθούν οι «συμπράξεις», μπορεί να ξεκινούν από τα μεγάλα κατασκευαστικά έργα και να φτάνουν στη διαχείριση των εμπορευμάτων που υπάρχουν στα τελωνεία, ή να αφορούν δραστηριότητες όπως η λειτουργία των μουσείων και το κλείσιμο λογιστικών βιβλίων, ή για τη λειτουργία των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας των νοσοκομείων, όμως, σε κάθε περίπτωση, είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής ταυτόσημης με την «αρπαγή» και λεηλασία περιουσιακών στοιχείων, που ανήκουν στο κράτος, αλλά και υπηρεσιών που προσφέρονταν από το Δημόσιο, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες αξιώσεις του μεγάλου κεφαλαίου, με αγαστή σύμπραξη κράτους -επιχειρηματιών.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ξέρετε ποιος είναι ο σύγχρονος ορισμός του μισθού (αυτού ντε που παίρνουμε κάθε μήνα) κατά τον εν λόγω κύριο; «Δυσκαμψία» της αγοράς! Διότι, τι να σου κάνει και ο δυστυχής επιχειρηματίας, όταν πρέπει (κι όχι πάντα σε τακτά διαστήματα) να πληρώνει μισθούς;

Είναι δυνατόν να θεωρείται κάτι τέτοιο ως δεδομένο και να μην μπορεί να ...παρακαμφθεί, αν χρειαστεί, ή να ...προσπεραστεί σε περίπτωση που η επιχειρηματικότητα αντιμετωπίζει προβλήματα σε μια συγκεκριμένη συγκυρία.

Και, τέλος πάντων, αν παραδεχτούμε ότι πρέπει να πληρώνει κανονικά, τότε έχει σημασία τι ποσό πληρώνει. Επομένως, ποιο είναι το ύψος των μισθών και των μεροκάματων. Εννοείται ότι όσο χαμηλότερα είναι τα τελευταία, τόσο μικρότερη είναι και η ...δυσκαμψία της αγοράς.

Αυτά, για να να ...μπούμε στο νόημα του «διαλόγου» και της «ανταλλαγής προβληματισμών» που υποτίθεται ότι υφίσταται αυτό τον καιρό στη χώρα για την «αγορά εργασίας» και γενικώς τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Προφανώς, όταν τέτοιες είναι οι απόψεις που «πέφτουν στο τραπέζι» μάλλον δεν είναι για ...πολλά λόγια η υπόθεση, αλλά για πολλά έργα και μάλιστα έργα αντίστασης. Με τα οποία δεν έχουν καμιά σχέση οι «μεγάλες» συνδικαλιστικές ηγεσίες που προσφάτως ανακάλυψαν ότι είναι ...αντίθετες στο νεοφιλελευθερισμό, χωρίς φυσικά να κάνουν κάτι γι' αυτό.

ΩΣΤΕ ΠΑΚΕΤΟ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΩΝ με επιχειρηματίες προκειμένου να πραγματοποιηθούν «μεγάλες επενδύσεις» κάνει ο πρωθυπουργός. Περίεργο όμως, με τόσα μέτρα διευκόλυνσης (αφορολόγητα ποσά, βιομηχανικά πάρκα, απελευθέρωση χρηματιστηριακής αγοράς, μείωση συντελεστών) που τους έχει κάνει η κυβέρνηση. Θέλουν και παρακάλια από πάνω..;

Γρηγοριάδης Κώστας

Παπαγεωργίου Βασίλης

Σημειώνουμε τα παραπάνω, ώστε να τα συγκρίνετε με τα παρακάτω στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), που έδωσε πρόσφατα στη δημοσιότητα και αφορούν στις βιομηχανικά αναπτυγμένες χώρες. Στην πενταετία 1960 - '64 το μερίδιο των μισθών στο σύνολο των επιχειρηματικών εσόδων βρισκόταν γύρω στο 70% και στο ποσοστό αυτό περίπου διατηρήθηκε για μια εικοσιπενταετία, σημειώνοντας, μάλιστα και μια αύξηση στην πενταετία 1975 - '79. Στην πενταετία 1985 - '89, όμως, το μερίδιο των μισθών έπεσε στο 67% και συνέχισε να πέφτει τα επόμενα χρόνια, φτάνοντας στο 64% στην τετραετία 2000 - 2003.

Αραγε, δε φτάνουν τα στοιχεία αυτά, για να γίνει φανερός ο πραγματικός στόχος των καπιταλιστικών διαρθρωτικών αλλαγών, στις οποίες ορκίζονται σήμερα, τόσο η ΝΔ, όσο και το ΠΑΣΟΚ;

Το πρόβλημα υποτίθεται πως είναι το εξής: Τα τελευταία χρόνια, οι εγχώριοι φαρμακοβιομήχανοι - φαρμακέμποροι εκτιμούν ως χαμηλή την κερδοφορία τους. Ετσι, η εγχώρια παραγωγή φαρμάκων συνεχώς μειωνόταν προς όφελος των εισαγομένων και η σχετική αναλογία έφτασε στο 1 προς 4, αντίστοιχα.

Η κυβέρνηση ασχολήθηκε μ' αυτό και, παρότι τα στελέχη της ΝΔ καταδίκαζαν ανάλογες μεθοδεύσεις των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, ανακοίνωσε προχτές την ικανοποίηση των αξιώσεων των φαρμακοβιομηχάνων, στο όνομα της δήθεν διάσωσης της εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας, των σχετικών θέσεων εργασίας, κλπ. Και, βέβαια, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι θα κληθούν να πληρώσουν τα «σπασμένα», αφού σε χιλιάδες φάρμακα ευρείας κατανάλωσης θα επιβληθούν τσουχτερές αυξήσεις.

Σημειώνουμε τα παραπάνω, γιατί το παράδειγμα των φαρμάκων είναι αρκετά χαρακτηριστικό, για να γίνουν κατανοητοί οι δυο δρόμοι ανάπτυξης της χώρας. Ο ένας είναι ο σημερινός και στο πλαίσιό του δεν υπάρχουν άλλες λύσεις, παρά μόνο σαν αυτή που έδωσε η κυβέρνηση της ΝΔ και έδινε η προκάτοχός της του ΠΑΣΟΚ. Ο άλλος είναι ο προτεινόμενος από το ΚΚΕ δρόμος ανάπτυξης. Σε καθεστώς λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, τα φάρμακα παρέχονται δωρεάν, η δε φαρμακοβιομηχανία βρίσκεται στα χέρια του λαού, λειτουργεί και παράγει με κριτήριο και στόχο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και όχι το επιχειρηματικό κέρδος. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.

Στη δεκαετία του 1960 - ναι, εδώ και μισό αιώνα περίπου... - όλοι παραδέχονταν ότι τα σχολεία πρέπει να έχουν καλά εξοπλισμένες και λειτουργικές βιβλιοθήκες. Πενήντα χρόνια μετά, κανείς δεν αμφισβητεί στα λόγια την αναγκαιότητα αυτή, αλλά στην πράξη οι εκάστοτε κυβερνώντες την... έγραφαν και τη γράφουν στα παλιά τους υποδήματα.

Σήμερα, στα περισσότερα από 5.000 σχολεία υπάρχουν μόνον 499 βιβλιοθήκες. Στη μεγάλη τους πλειοψηφία δεν εμπλουτίζονται συστηματικά και, το κυριότερο, υπολειτουργούν ή δε λειτουργούν καθόλου, καθώς υπάρχουν σοβαρά προβλήματα στελέχωσης. Κι ενώ, τα νούμερα βοούν και η επιτακτικότητα της ανάγκης είναι αδιαμφισβήτητη, η υπουργός Παιδείας ανακοίνωσε τις προάλλες στους εκπροσώπους των εκδοτών - βιβλιοπωλών ότι μέχρι το 2006 οι σχολικές βιβλιοθήκες που θα ιδρυθούν δε θα ξεπεράσουν τις 270..!

Κατά τ' άλλα, η κυβέρνηση έχει συμπεριλάβει την Παιδεία ανάμεσα στις πρώτες προτεραιότητές της, διοργανώνει διαλόγους, ετοιμάζει μεταρρυθμίσεις κλπ., με στόχο - όπως λέει - την αναβάθμιση της ποιότητας του εκπαιδευτικού συστήματος και της παρεχόμενης μόρφωσης. Προφανώς, η αναβάθμιση, που έχουν στο μυαλό τους οι κυβερνώντες, βρίσκεται σε ριζικά διαφορετική κατεύθυνση απ' αυτή που απαιτούν οι σύγχρονες ανάγκες της νεολαίας.

Πώς θα σας φαινόταν εάν υπήρχε ένα σύστημα αξιολόγησης των μαθητών, που ξεκινά από την Ε΄ και ΣΤ΄ τάξη του Δημοτικού και τους διαχωρίζει σε «καλούς» και «κακούς», ώστε οι πρώτοι να προετοιμάζονται για τα πανεπιστήμια και οι δεύτεροι για την τεχνολογικο-επαγγελματική κατάρτιση;

Εως και ρατσιστικό, ίσως, πείτε και, παρά την υπερβολή, δε θα ήταν αβάσιμο. Σίγουρα, πάντως, ένα τέτοιο σύστημα αξιολόγησης θα πολλαπλασίαζε τους ήδη υπάρχοντες ταξικούς φραγμούς στην Παιδεία και, ουσιαστικά, θα απέκλειε τα παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων από τα πανεπιστήμια.

Κι αν νομίζετε ότι όλ' αυτά είναι φανταστικά σενάρια, κάνετε λάθος. Ηδη εφαρμόζονται σε άλλες χώρες της ΕΕ. Στη Βαυαρία, για παράδειγμα, προωθούνται στα σχολεία των Ελλήνων μεταναστών, με συνεργασία της γερμανικής και ελληνικής κυβέρνησης. Μάλιστα, τα τοπικά παραρτήματα Μονάχου/Βαυαρίας των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, με κοινή επιστολή τους προς το υπουργείο Παιδείας, όχι απλά συμφωνούν με το προωθούμενο μέτρο, αλλά προτείνουν «την επίσπευση των διαδικασιών αυτών», κάνοντας «προτάσεις», προκειμένου «να επιτευχθεί η καλύτερη δυνατή μετάβαση στο επόμενο στάδιο των μεταρρυθμίσεων»...

Εχετε μήπως και την παραμικρή αμφιβολία ότι τέτοιου τύπου αξιολογήσεις θα «χτυπήσουν» σύντομα και τη δική μας πόρτα;

Ο «διάλογος» για τη νέα αντιασφαλιστική επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων ξεκινάει σήμερα, με βασικό συνομιλητή την ΟΚΕ. Αξιοποιώντας τον κύριο μοχλό του κοινωνικού εταιρισμού, η κυβέρνηση προσπαθεί να καλλιεργήσει την ψευδαίσθηση στους εργαζόμενους ότι τα αντιασφαλιστικά της σχέδια συναντάνε τη μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική αποδοχή. Στην πραγματικότητα, κανενός είδους διάλογος δεν πρόκειται να ξεκινήσει. Κανένας από αυτούς που ονομάζονται κοινωνικοί εταίροι (βιομήχανοι και εργατοπατέρες) δε διαφωνεί με τη στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης και του ντόπιου κεφαλαίου να συρρικνωθούν ακόμα περισσότερο τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων προς όφελος των εργοδοτικών κερδών. Οι όποιες διαφωνίες εκφραστούν στο «διάλογο», αφορούν σε επιμέρους ζητήματα και έχουν ως κύριο στόχο να θολώσουν τα νερά και να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους. Να εμφανιστεί το νέο πετσόκομμα σαν προϊόν, δήθεν, διαπάλης και, τελικά, συμβιβασμού μεταξύ των «κοινωνικών εταίρων».