ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Βρώμικος πόλεμος

Ο ένας επικαλέστηκε - στη διάρκεια κοινής συνέντευξης Τύπου και παρόντος του Τ. Μπλερ - έκθεση της Διεθνούς Ατομικής Επιτροπής Ενέργειας (ΙΑΕΑ), υποστηρίζοντας ότι είχε εκδοθεί πριν από δύο μόλις ώρες και «αποκαλύπτει τι συμβαίνει στα παλιά εργοστάσια πυρηνικών όπλων του Ιράκ». Σύμφωνα, όμως, με όσα δήλωσε η ΙΑΕΑ, από την έδρα της στη Βιέννη, η εν λόγω έκθεση είχε συνταχθεί το 1998 και αφορούσε στους στρατιωτικούς σχεδιασμούς του Ιράκ, τις παραμονές του Πολέμου στον Κόλπο, το 1991.

Ο άλλος έκανε λόγο, γενικά και αόριστα, για διάφορες σχετικές πληροφορίες και στοιχεία, οι οποίες υποτίθεται πως αποδείχνουν την ύπαρξη όπλων μαζικής καταστροφής στο Ιράκ. Ανάμεσά τους, η μόνη συγκεκριμένη αναφορά αφορούσε στην προμήθεια, από την πλευρά της ιρακινής κυβέρνησης, σωλήνων αλουμινίου... Και δεν ξέρουμε, βέβαια, αν πράγματι αγόρασαν σωλήνες αλουμινίου και τι θα τους κάνουν, αλλά, πάντως, σχέση με όπλα απεμπλουτισμένου ουρανίου δεν μπορεί να έχουν. Και ο τελευταίος μαθητής του Γυμνασίου γνωρίζει ότι το αλουμίνιο δεν έχει ραδιενεργείς ιδιότητες.

Ο πρώτος είναι ο Τζορτζ Μπους, Πρόεδρος των ΗΠΑ. Ο δεύτερος είναι ο Ντικ Τσένι, αντιπρόεδρος των ΗΠΑ και δεξί χέρι του πρώτου. Τα σχόλια δικά σας.

Περί ισονομίας και ισοτιμίας

Με τον υπουργό Εσωτερικών και Δημόσιας Διοίκησης συναντήθηκαν χτες ο υποψήφιος του ΣΥΝ για την υπερνομαρχία Αθήνας - Πειραιά, Μ. Γλέζος και οι υποψήφιοι νομάρχες του συνδυασμού του, διαβάσαμε σε σχετικό Δελτίο Τύπου. Ανάμεσα στα θέματα, λοιπόν, που έβαλαν στον υπουργό - σύμφωνα με το Δελτίο - ήταν και το εξής: «Την ανάγκη να επικρατήσει στην προεκλογική περίοδο απόλυτη ισονομία, ισοτιμία και ισηγορία, στην προβολή των υποψηφίων υπερνομαρχών από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Στα πλαίσια αυτά, ο Μανόλης Γλέζος επισήμανε ότι η προβολή των υποψηφίων από τα ΜΜΕ πρέπει να γίνεται με αλφαβητική σειρά και όχι με βάση την κοινοβουλευτική δύναμη των κομμάτων».

Είναι φανερό, ότι η ουσία της «απόλυτης ισονομίας, ισοτιμίας και ισηγορίας», σύμφωνα με τον Μ. Γλέζο, βρίσκεται στην πρόταση της αλφαβητικής σειράς - στο Δελτίο Τύπου είναι και υπογραμμισμένη. Τον καταλαβαίνουμε... Αλλωστε, οι απαράδεκτες διακρίσεις, που ήδη σφραγίζουν την καθημερινή τηλεοπτική προβολή των υποψηφίων δεν τον αφορούν...

Ενας μόνον αντί οκτώ

Περίπου οκτώ χιλιάδες εργάτες και υπάλληλοι δουλεύουν στον Ατμοηλεκτρικό Σταθμό Μεγαλόπολης και τα εκεί ορυχεία. Και σύμφωνα, με τους σχετικούς νόμους, έπρεπε να υπάρχουν και να δουλεύουν στην επιχείρηση αυτή τουλάχιστον οκτώ γιατροί εργασίας, οι οποίοι θα επαγρυπνούσαν 24 ώρες το 24ωρο για την τήρηση των συνθηκών υγιεινής και ασφάλειας και θα έδιναν την απαραίτητη ιατρική βοήθεια και συμβουλή σε όποιον εργαζόμενο είχε την ανάγκη της.

Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα; Στον ΑΗΣ Μεγαλόπολης υπάρχει μόνον ένας γιατρός εργασίας. Και μη μας αντιτάξουν οι κυβερνώντες το γνωστό και σε μας γεγονός, πως η ιατρική αυτή ειδικότητα σπανίζει στη χώρα μας και είναι ελάχιστοι οι υπάρχοντες γιατροί εργασίας. Οι ίδιοι και οι πολιτικές τους φταίνε και γι' αυτό και το γνωρίζουν πολύ καλά. Αλλωστε, ακόμη κι αν υπήρχαν γιατροί εργασίας και πάλι η κατάσταση στις μεγάλες επιχειρήσεις δε θα άλλαζε ουσιαστικά. Οπως όλοι γνωρίζουν - και πολύ περισσότερο όσοι έχουν δουλέψει ή δουλεύουν σε μεγάλες βιομηχανίες και επιχειρήσεις - οι κανόνες υγιεινής και ασφάλειας δε συμβαδίζουν με τη συνεχή εντατικοποίηση της δουλιάς και την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων. Αφήστε, που η πρόσληψη γιατρών εργασίας κοστίζει, όπως κοστίζουν και τα απαραίτητα έργα ασφάλειας, με αρνητικές συνέπειες στα κέρδη...

Περί της «17 Ν»...

Κυκλοφορεί: «Γιατί ο Παπαθεμελής δεν εξάρθρωσε τη "17 Ν"; Επειδή τα μέλη της ήταν παπαδοπαίδια»! Βεβαίως - για να σοβαρευτούμε - το γεγονός ότι, επί 27 χρόνια, δεν εξαρθρώθηκε η «17 Ν», δεν οφείλεται στις «χριστιανικές ευαισθησίες και συγγένειες» του Παπαθεμελή, ούτε στην «ανικανότητα» όλων - πλην Χρυσοχοΐδη - των υπουργών Δημοσίας Τάξεως των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Οφείλεται, κυρίως, στο ότι, όλο το προηγούμενο διάστημα, κάποιοι - εντός και, προπάντων, εκτός Ελλάδος - δεν ήθελαν την εξάρθρωση και προστάτευαν αυτήν την οργάνωση. Οσο, δε, αφορά στο ερώτημα «γιατί εξαρθρώνεται τώρα;», μια από τις απαντήσεις, που φαίνεται λογική και, πάντως, μη απορριπτέα, είναι η εξής: «Επειδή δεν εξυπηρετεί πια τους στόχους που εξυπηρετούσε μέχρι τώρα κι αποφασίστηκε η αναστολή, ή και η παύση της λειτουργίας της». Και μια άλλη, εξίσου λογική, λέει ότι «η εξάρθρωσή της προσφέρει περισσότερα στους εμπνευστές της, απ' όσα η συνέχιση της εγκληματικής δράσης της». Μπορεί, βέβαια, να ισχύουν και οι δυο μαζί...

Χωρίς ενδοιασμούς...

Ακόμη και η πλειοψηφία της κοινής γνώμης στις ΗΠΑ δεν έχει πειστεί - μέχρι τώρα, τουλάχιστον - από τις πολεμόχαρες θέσεις και διακηρύξεις του Τζ. Μπους. Σύμφωνα με δημοσκόπηση, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στους «Νιου Γιορκ Τάιμς», το 64% εκφράζει επιφυλάξεις και δήλωσε ότι η κυβέρνηση Μπους δεν έχει εξηγήσει ακόμη σαφώς τη θέση της σε ό,τι αφορά στο Ιράκ. Ποσοστό, μάλιστα, το οποίο είναι μεγαλύτερο από αντίστοιχα προηγούμενων δημοσκοπήσεων. Ο Κ. Σημίτης, όμως, φαίνεται πως δεν έχει τον παραμικρό ενδοιασμό. «Αν τα Ηνωμένα Εθνη αποφασίσουν ότι πρέπει να γίνει μια επέμβαση, τότε κι εμείς, ως μέλος των Ηνωμένων Εθνών, θα ακολουθήσουμε αυτή την απόφαση». Αυτή ήταν η θέση του πρωθυπουργού, στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου της Θεσσαλονίκης. Κι ας τον ρωτούσαν για τη θέση της κυβέρνησής του, και όχι για το τι θα κάνει μετά από ενδεχόμενη απόφαση του ΟΗΕ...

Προφανώς, ο Κ. Σημίτης έχει αφομοιώσει πλήρως τη γνωστή ρήση του Τζ. Μπους «όποιος δεν είναι με μας, είναι εναντίον μας» και πορεύεται ανάλογα. Το άκρως επικίνδυνο είναι, ότι στην πορεία αυτή τραβά και τη χώρα ολόκληρη.

Τι προοιωνίζεται η σχολική χρονιά;

Ξεκίνησε χτες η σχολική χρονιά σε Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια και μπορεί οι παιδικές και νεανικές φωνές να ξεχώριζαν στα προαύλια, η κατάσταση όμως που υπάρχει στην εκπαίδευση δεν μπορεί να κρυφτεί. Η κυβέρνηση που προσπαθεί να αξιοποιήσει τα αυτονόητα για ομαλή έναρξη με τοποθέτηση εκπαιδευτικών στη θέση τους ή την έγκαιρη παράδοση των βιβλίων (αν και ούτε αυτά είναι σίγουρα) θέλει να σηκώσει προπέτασμα καπνού, για να επισκιάσει μια πραγματικότητα που οδηγεί την εργατική οικογένεια, τα λαϊκά στρώματα, να βάζουν όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για τη δήθεν δημόσια και δωρεάν Παιδεία από το νηπιαγωγείο, μέχρι πολύ περισσότερο το Λύκειο.

Η χρονιά αρχίζει με δεδομένη την εικόνα της υποβάθμισης σε πολλά από τα σχολεία, με διπλοβάρδιες και ελλείψεις σε υποδομή, υποχρηματοδότηση των δήμων όπου έχει περιέλθει η αρμοδιότητα λειτουργίας των σχολείων. Από κοντά και το τελευταίο «φρούτο» με την επείγουσα εγκύκλιο του υπουργείου για εξοικονόμηση... παιδείας. Μέτρο που επιβάλλει ουσιαστικά συγχωνεύσεις τμημάτων και δημιουργία υπεράριθμων, όπου οι «περισσευούμενοι» μαθητές θα πηγαίνουν σε γειτονικά σχολεία. Την ίδια στιγμή η «ανταποδοτική» λειτουργία του σχολείου, δηλαδή το χαράτσωμα των γονιών συνεχίζεται. Είτε αυτό είναι για λειτουργικές ανάγκες - καθαριότητα, θέρμανση, τραπεζοκόμους - για τα περιβόητα «ολοήμερα» παιδοφυλακτήρια. Φυσικά για τους γονείς που έχουν παιδιά στο Λύκειο τα έξοδα τρέχουν ήδη από τα εντατικά τμήματα προετοιμασίας των φροντιστηρίων και τον ένα ουσιαστικά μισθό που απαιτείται.

Οι «απόκληροι», που μετρώντας το πορτοφόλι τους επιλέγουν τα ΤΕΕ της υποβάθμισης, ρίχνουν και τον πήχη των απαιτήσεών τους. Αυτούς τους εντεινόμενους ταξικούς φραγμούς, που χρόνο με το χρόνο «εκβράζουν» χιλιάδες μαθητές από την εκπαίδευση, που δε φτάνουν ούτε σε Λύκεια ούτε σε ΤΕΕ, δε θα τους βρούμε στα επίσημα στατιστικά της κυβέρνησης που θεωρεί επιτυχία τον πρόωρο εξαναγκασμό των νέων σε επιλογή ζωής. Οταν από τα 14 ο νέος, τελειώνοντας το Γυμνάσιο και χωρίς να έχει ενηλικιωθεί βιοκοινωνικά, πρέπει να αποφασίσει τι θα κάνει στη ζωή του.

Ταυτόχρονα η φετινή χρονιά έχει και άλλο ένα «βαρίδι». Είναι η χρονιά που θα επιχειρηθεί να προωθηθεί η διαδικασία της λεγόμενης «αξιολόγησης του εκπαιδευτικού και του εκπαιδευτικού έργου». Με αυτό το βαρύγδουπο τίτλο εισάγει η κυβέρνηση τη χειραγώγηση και τον αυταρχισμό στους λειτουργούς της εκπαίδευσης, καθώς εντείνει την ταξική κατηγοριοποίηση των σχολείων. Προετοιμάζεται η πλήρης προσαρμογή της λειτουργίας του σχολείου στην αρχή της «ανταποδοτικότητας» και με διαφοροποιημένα προγράμματα ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες της «τοπικής κοινωνίας» και της οικογένειας. Αυτή η κατάσταση της ασφυξίας που βιώνουν οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να θεωρηθεί ως δεδομένη. Είναι στο χέρι των λαϊκών δυνάμεων να βάλουν ένα τέρμα. Να δυναμώσουν τον αγώνα για το δικαίωμα στη δημόσια και δωρεάν Παιδεία, που θα εξασφαλιστεί μόνο σε σύγκρουση με τη σημερινή αντιλαϊκή πολιτική. Μπορούν να κάνουν ένα πρώτο βήμα με την καταψήφισή των υποψηφίων του δικομματισμού, της συναίνεσης και του συμβιβασμού στις προσεχείς εκλογές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Τα αφιερώματα για την 11η Σεπτέμβρη...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Πάμπολλα είναι τις μέρες αυτές, στα εγχώρια έντυπα και ηλεκτρονικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τα αφιερώματα για τον ένα χρόνο από το τρομοκρατικό χτύπημα στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον. Σε άλλα κυριαρχεί μια προσπάθεια αναβίωσης των συγκλονιστικών και δραματικών γεγονότων της 11ης Σεπτέμβρη 2001. Και, συνήθως, πίσω από την επιζητούμενη συναισθηματική φόρτιση, κρύβεται μια προσπάθεια χρέωσης στο τρομοκρατικό αυτό χτύπημα όλων όσων επακολούθησαν και η ανάδειξη της λεγόμενης διεθνούς τρομοκρατίας στο υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα σήμερα του πλανήτη και εχθρό της ανθρωπότητας. Τα περισσότερα, πάντως, αντιμετωπίζουν τη θλιβερή επέτειο με διαφορετική κάπως οπτική. Ταλαντεύονται ανάμεσα στις πολεμόχαρες, «αντιτρομοκρατικές» κραυγές, που σκορπίζουν απλόχερα η ηγεσία των ΗΠΑ και τα ανά τον κόσμο «οργανέτα» τους και τις επιφυλάξεις, αμφιβολίες και ενστάσεις, που εκφράζουν οι κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ και μια σειρά άλλοι παράγοντες.

Ετσι ή αλλιώς, όμως, το πραγματικό και κρίσιμο ερώτημα παραμένει, στον ένα ή άλλο βαθμό, στο σκοτάδι: Από ποιον κινδυνεύει σήμερα η διεθνής ειρήνη και ασφάλεια; Από τον όποιον, πρώην ή νυν μισθοφόρο της ΣΙΑ, τύπου Μπιν Λάντεν ή από τις πολεμόχαρες πολιτικές των ΗΠΑ και των άλλων μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, τους μεταξύ τους, συνεχώς εντεινόμενους ανταγωνισμούς και αντιθέσεις;

... τα κρίσιμα ερωτήματα...

Και δεν είναι μόνο το ερώτημα αυτό, που θέλουν σώνει και καλά να μπει στο περιθώριο. Υπάρχουν κι άλλα, εξίσου κρίσιμα και σοβαρά. Ποιοι είναι οι πραγματικοί διεθνείς τρομοκράτες και ο υπ' αριθμόν ένα σήμερα εχθρός των λαών; Ο όποιος, έστω φανατικός, που βάζει τις όποιες μικρές ή μεγάλες βόμβες ή όσοι επιβάλλουν και εφαρμόζουν, με τη δύναμη της ισχύος τους και συνήθως με ωμή βία, την πολιτική της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης, καταδικάζοντας δισεκατομμύρια ανθρώπους στην απόλυτη φτώχεια, την πείνα και την εξαθλίωση, προκαλώντας αμέτρητους θανάτους κάθε χρόνο και τη συνεχή χειροτέρευση των κάθε λογής, σοβαρότατων κοινωνικών και περιβαλλοντικών προβλημάτων του σύγχρονου κόσμου;

Και πέρα απ' αυτό, δεν είναι αρκούντως αποκαλυπτική η σχέση τους; Δεν είναι ολοφάνερο, ότι η απάνθρωπη ιμπεριαλιστική πολιτική αποτελεί βασική πηγή τροφοδότησης και αναπαραγωγής των κάθε λογής θρησκευτικών, εθνικιστικών και όποιων άλλων φανατισμών, τη δράση των οποίων χρησιμοποιεί εκ των υστέρων, ως πρόσχημα και επιχείρημα; Για να μην αναφερθούμε και στην εκ μέρους του ιμπεριαλισμού οργάνωση και αξιοποίηση σειράς τρομοκρατικών οργανώσεων, σε όλο τον κόσμο...

... και η περιθωριοποίησή τους

Δεν μπαίνουν, βέβαια, τυχαία στο περιθώριο τα προαναφερόμενα και άλλα παρόμοια κρίσιμα ερωτήματα. Η ανάδειξή τους οδηγεί στην ευθεία αμφισβήτηση των σημερινών κυρίαρχων λογικών και πολιτικών. Αμφισβητεί ευθέως την πολύμορφη «τρομο-φιλολογία» και ουσιαστικά αποκαλύπτει, ότι το πραγματικό περιεχόμενο που δίνουν στη «διεθνή τρομοκρατία» οι ιμπεριαλιστές είναι οι ίδιοι οι λαοί, ιδιαίτερα τα αντιιμπεριαλιστικά μαζικά κινήματα και οργανώσεις. Η ανάδειξη των ερωτημάτων αυτών ισοδυναμεί με το ξεκάθαρο και αποφασιστικό ξεσκέπασμα και αντιπάλεμα των σύγχρονων πολιτικών επιβολής της «νέας τάξης», είτε αυτές θέλουν μονόπλευρη από τις ΗΠΑ πολεμική επιδρομή στο Ιράκ, είτε κατόπιν της απόφασης-«φύλλου συκής» του ΟΗΕ. Είτε φοράνε τις «ειρηνιστικές» και «ανθρωπιστικές» προβιές τους, είτε όχι.

Σε τελευταία ανάλυση, η ανάδειξη των ερωτημάτων αυτών συμβάλλει ουσιαστικά στη συνειδητοποίηση των ταξικών και πολιτικών συμφερόντων των εργαζομένων, στη συσπείρωση και στη μαχητικοποίηση του λαού. Γεγονός, το οποίο εξηγεί και την περιθωριοποίησή τους, απ' όλους όσοι επιθυμούν τη διατήρηση του σημερινού ιμπεριαλιστικού στάτους, είτε το θέλουν με λιγότερο ή περισσότερο «ανθρώπινο» πρόσωπο.

Να τσακίσουμε το χέρι του φονιά

Τρεις νεκροί εργάτες στις εγκαταστάσεις της «Μότορ Οϊλ». Ενας νεκρός οικοδόμος σε οικοδομή στα Καμίνια. Ενας νεκρός οικοδόμος στη Σαλαμίνα. Ενας νεκρός χειριστής γερανού στον Κορυδαλλό. Εκατοντάδες τραυματίες που δε θα καταγραφούν ίσως ποτέ: Τελικός απολογισμός Τρίτης 10 του Σεπτέμβρη.

Ενας νεκρός εργάτης και επτά τραυματισμένοι στη ΔΕΗ Μεγαλόπολης: Τελικός απολογισμός Δευτέρας 9 του Σεπτέμβρη.

Κάθε μέρα και μια δυστυχία. Κάθε μέρα θρήνος για την εργατική τάξη, πόνος, αίμα και τσακισμένα κορμιά σε ένα κατ' εξακολούθηση προμελετημένο έγκλημα, με τους εργάτες να παλεύουν για το μεροκάματο, το ψωμί της επόμενης μέρας, και τα αφεντικά να μετρούν κέρδη, σπίτια, αυτοκίνητα και διασκεδάσεις με το μόχθο των άλλων, ακόμη και με τη ζωή των άλλων. Και μέσα σε όλα αυτά ο πρωθυπουργός να εξαγγέλλει από τη Θεσσαλονίκη το δόγμα της «ασφάλειας», που στο φόντο των φονικών αναγορεύεται σε διαρκή χλευασμό στο μνήμα των νεκρών και στη μνήμη των ζωντανών.

Εξαχρείωση. Τα αφεντικά στέλνουν τους εργάτες στο θάνατο, μετρώντας κέρδη, και όταν ξεσηκώνεται η κατακραυγή μόνο για ένα πράγμα λαχταρούν: Μήπως κερδίσουν λιγότερα. Κι αρχίζει η μετάθεση ευθυνών, για το ποιος δεν πήρε τα κατάλληλα μέτρα, δεν τα πήρε η εταιρία, δεν τα πήρε ο εργολάβος. Μα είναι όλοι ίδιοι, δεν μπορούν να μας κοροϊδέψουν! Μια φάρα, με έναν κοινό σκοπό. Δολοφόνοι κατά συρροή, φταίχτες για χιλιάδες βουβά δάκρυα, για χιλιάδες σκοτωμένα και σακατεμένα κορμιά, για χιλιάδες ορφάνιες και για το βάσανο αυτών που μένουν πίσω. Και στον τοίχο των ενόχων, δίπλα τους, σάρκα από τη σάρκα τους, βρίσκονται όλοι όσοι δουλεύουν για να ξεδιπλωθεί η εγκληματική εργοδοτική ασυδοσία. Οι ανακοινώσεις της κυβέρνησης και του υπουργείου Εργασίας είναι μούσκεμα από το αίμα των αδικοχαμένων όπως τα λεφτά των αφεντικών. Οι εξαγγελίες τους είναι στάχτη στα μάτια, άλλοθι για τους εγκληματίες, κούφια λόγια όπως όλα τους! Νέες προσλήψεις επιθεωρητών, νέα Προεδρικά Διατάγματα για την Υγιεινή και Ασφάλεια, νέες εντολές για ελέγχους στις επιχειρήσεις, νέες χρηματοδοτήσεις. Πού είναι όλα αυτά; Μήπως στην απόφαση να θεωρηθεί η εκατόμβη του ΣΑΜΙΝΑ πλημμέλημα;

Είναι αναντίρρητο. Τα εγκλήματα των κεφαλαιοκρατών θα συνεχιστούν, όσο το κυνήγι του κέρδους θα καθορίζει τα πάντα. Και τα θύματα δεν είναι μόνον οι σκοτωμένοι. «Μικρότερα» εγκλήματα συμβαίνουν κάθε μέρα, «μικροί» θάνατοι όταν το μεροκάματο δεν αρκεί για το γάλα του παιδιού, για το μέλλον του, ακόμη και για το παρόν της οικογένειας του εργάτη. Κάθε εργαζόμενος κινδυνεύει. Οπου και να δουλεύει, ένα αφεντικό φονιάς απαιτεί περισσότερη δουλιά με λιγότερη προστασία, φυσάει στα πνευμόνια των εργατών επικίνδυνες χημικές ουσίες, πιέζει ανεπανόρθωτα χέρια, μέσες, στήθη, πόδια. Κάποιος όμως πρέπει να εμποδίσει το χέρι του φονιά, να το τσακίσει πριν το νέο έγκλημά του. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τον ταξικό, ενωτικό αγώνα των ίδιων των εργαζομένων.

«Εξπρές Σαμίνα»

Το πλοίο ήτανε σαπάκι,

μα είχε πάρει το «οκέι»

να κουβαλάει τον κοσμάκη

ως «αξιόπλοο» να πλέει

και εταξίδευε «έξτρα πρίμα»

αυτή η κάσα μες στο κύμα.

Κι ογδόντα

έπνιξε ένα βράδυ,

τάφος της θάλασσας ο πάτος,

μα οι δικαστές

έβγαλαν λάδι,