Με ύφος χιλίων καρδιναλίων παρουσιάστηκε το βράδυ της Ανάστασης ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Από ειδική εξέδρα στην πλατεία Συντάγματος μοίρασε ευχές και συμβουλές στο... ποίμνιο, στηλίτευσε τα κακώς κείμενα, όπως ο ίδιος τα αντιλαμβάνεται, και δεν έχασε την ευκαιρία να αναφερθεί στα προ δεκαετίας «ανελεύθερα», όπως τα χαρακτήρισε, «καθεστώτα» του υπαρκτού σοσιαλισμού. Μόνο για το δράμα που ζουν οι Παλαιστίνιοι δεν είπε ούτε λέξη ο Χριστόδουλος. Ούτε καν για την ανηλεή πολιορκία του «Ναού της Γέννησης», από τα στρατεύματα του εγκληματία Σαρόν. Και, βέβαια ...ξέχασε να σημειώσει, ότι η φτώχεια, η ανεργία, η πείνα, η εγκληματικότητα, κλπ, κλπ, αποτελούν ουσιαστικά τις βασικές... ελευθερίες, που αποκαταστάθηκαν στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, μαζί με αυτές της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Η ανάγκη συμπόρευσης και συνεργασίας των φιλολαϊκών, προοδευτικών, αριστερών δυνάμεων -ή όπως τις ονομάζει ο καθένας- είχε και έχει πάντοτε ιδιαίτερη σημασία. Γι' αυτό δεν έχουμε τον παραμικρό ενδοιασμό, να συμφωνήσουμε με τη δήλωση του Μανώλη Γλέζου, σύμφωνα με την οποία το βασικό μήνυμα, που εκπέμπουν οι γαλλικές εκλογές, είναι η επιτακτική ανάγκη συμπόρευσης και συνεργασίας της Αριστεράς και δεν επιδέχεται παρερμηνείες.

Φανταζόμαστε, όμως, ότι και ο Μ. Γλέζος θα συμφωνήσει μαζί μας, πως το πρόβλημα δε βρίσκεται στη διαπίστωση αυτής της ανάγκης, αλλά σε ποια βάση θα γίνει αυτή δυνατή και θα πραγματοποιηθεί, ώστε να δώσει πραγματικά φτερά στις λαϊκές ελπίδες. Ξέχασε, μήπως, ο Μ. Γλέζος, ότι αρκετοί στη χώρα μας πανηγύριζαν για τη «σύμπραξη της γαλλικής Αριστεράς» και την αναρρίχησή της στην κυβέρνηση της χώρας, παρουσιάζοντάς την ως γενικότερο μοντέλο, πριν λίγο μόλις καιρό; 'Η, μήπως, δε βγάζει κανένα συμπέρασμα από την καταλυτική αποδοκιμασία αυτής της σύμπραξης από τους Γάλλους εργαζόμενους;

Υπογραμμίζουμε, λοιπόν, για μια ακόμη φορά, ότι φιλολαϊκή, προοδευτική, αριστερή πολιτική, στις σημερινές συνθήκες, δεν μπορεί να είναι η διαχείριση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, είτε αυτή γίνεται με κεντροδεξιό είτε με όποιο κεντροαριστερό προσωπείο και τα ανάλογα τεχνάσματα. Φιλολαϊκή πολιτική δεν μπορεί να είναι τα λίγα περισσότερα ή λιγότερα ψίχουλα για το λαό, ενώ, την ίδια στιγμή, ο παραγόμενος από τους εργαζόμενους κοινωνικός πλούτος συσσωρεύεται στα θησαυροφυλάκια της ολιγαρχίας. Η αριστερή πολιτική σήμερα είναι ουσιαστικά συνώνυμη με την αντιιμπεριαλιστική και αντιμονοπωλιακή πάλη, με τον ανειρήνευτο αγώνα για την ανάδειξη του λαού σε πραγματικό αφέντη του μόχθου του, ικανό να καθορίζει το σήμερα και το αύριο της χώρας ολόκληρης.

Αντί, λοιπόν, ο Μ. Γλέζος, να μιλά για τα αυτονόητα, περί ανάγκης συμπόρευσης της Αριστεράς, ας πάρει θέση και ας εξηγήσει τι εννοεί Αριστερά και, ιδιαίτερα, σε ποια βάση βλέπει την όποια σύμπραξή της.

Γρηγοριάδης Κώστας

Οπωσδήποτε οι ουρές στις εθνικές τη Δεύτερα και την Τρίτη δεν ήταν και ό,τι καλύτερο. Μονό που φαίνεται πως ο ελληνικός λαός έχει περίεργες αντιδράσεις και η Τροχαία αιφνιδιάστηκε από την επιστροφή της Δευτέρας.

Περίεργο όμως, διότι υποτίθεται πως ο Χρυσοχοΐδης είναι ο κατεξοχήν άνθρωπος στο ΠΑΣΟΚ που πιάνει το σφυγμό του λαού και έχει συνεχώς ιδέες για αλλαγές στο Κίνημα, που θα το φέρουν πιο κοντά στον κόσμο. Μάλλον πρέπει να αναθεωρήσει.

ΔΕΝ ΕΝΔΙΔΕΙ λέει ο Χριστοδουλάκης σε «λογικές εκταμίευσης» και παροχών γιατί κάτι τέτοιο θα ακύρωνε τις προσπάθειες όλων των προηγούμενων χρόνων που έκανε η κυβέρνηση! Δε λέμε... λογικό είναι. Στο κάτω κάτω της γραφής, αυτά λέει και ο Χριστόδουλος. Οι όποιες θυσίες σε τούτη τη ζωή, ανταμείβονται στην άλλη, την... επουράνια.

Βέβαια, αναρωτιέσαι πώς τα έχουν καταφέρει έτσι, ώστε ακόμα και η ιδέα, η σκέψη μιας παροχής προς τον κόσμο, να θεωρείται αντι-αναπτυξιακή, παρωχημένη, αδιανόητη και σκέτη καταστροφή για τα σύγχρονα δεδομένα.

Παρ' όλ' αυτά, ο ίδιος υπουργός δεν καθυστερεί καθόλου στο να πάρει τα δικά μας χρήματα διότι μέσα στη βδομάδα θα ξεκινήσουν οι προσλήψεις των περίφημων συμβούλων διαχείρισης των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων. Πιάνουν δουλιά χωρίς καθυστέρηση οι άνθρωποι.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αν συνεχίσει πάντως την ιδία πολιτική θα τη διαπιστώσει την αποτρεπτική δύναμη της χώρας να είναι βέβαιος. Διότι θα αποτρέψει (η χώρα) την κυβέρνησή του και μάλιστα κακήν - κακώς.

Αυτή, φυσικά, είναι η ιστορία του παλαιστινιακού δράματος όλα τα τελευταία χρόνια, απ' όταν τους έβαλε στο στόχαστρο ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ. Αλλά ακόμα και να μην υπήρχε η πείρα της αδιέξοδης Συμφωνίας του Οσλο, πάλι το πράγμα έγινε ολοφάνερο, όταν λίγες μόλις μέρες μετά την 11η του Σεπτέμβρη «έταξαν» οι Αμερικάνοι διοικούντες εκείνο το «ελεύθερο παλαιστινιακό κράτος». Ηταν σα να δήλωναν πως «τέρμα τα αστεία και τώρα θα καθαρίσουμε εφ' όλης της ύλης, όπως θέλουμε εμείς, γιατί έχουμε και άλλα σχέδια για ολόκληρη την περιοχή...».

Η Ανάσταση αργεί για τους Παλαιστινίους. Δε θα έρθει ποτέ χάρισμα από «συμφωνίες», που τη «σφυρίχτρα» του διαιτητή την κρατάνε οι ΗΠΑ. Θα 'ρθει με το δικό τους ασταμάτητο αγώνα και με την έμπρακτη αντιιμπεριαλιστική αλληλεγγύη όλων των λαών του κόσμου.

Γρηγοριάδης Κώστας

Τα παραπάνω ήταν τα βασικά συμπεράσματα μιας μελέτης του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου που έγινε κατόπιν αίτησης της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας πριν από 10 και πλέον χρόνια. Κι έρχονταν αυθόρμητα στο νου, καθώς η ουρά των 20 χιλιομέτρων, προς το Αντίρριο, τη Δευτέρα το βράδυ, κινούνταν βασανιστικά αργά. Τελικά, χρειάστηκαν δυόμισι ολόκληρες ώρες για να διανυθούν τα 20 αυτά χιλιόμετρα και να βρεθούμε μέσα στα φέρι. Και μετά, άλλες τρεις κουραστικές ώρες για να φτάσουμε στην Αθήνα... Χώρια, οι τρεις ώρες ταξίδι, πριν συναντήσουμε τον εφιάλτη της ουράς.

Και, όμως, θα μπορούσαμε, μέσα σε πέντε ώρες, να έχουμε κάνει όλη την απόσταση, με άνεση και ασφάλεια. Αν υπήρχε σιδηροδρομική γραμμή. Αν υπήρχε μια πολιτική, δηλαδή, που έχοντας πρώτιστο στόχο της την εξυπηρέτηση του λαϊκού συμφέροντος θα πρότασσε τα μέσα μαζικής μεταφοράς και όχι την αγορά και χρήση των ΙΧ, προς όφελος των αυτοκινητοβιομηχανιών.

Βρήκαν λύση για το Ασφαλιστικό οι τραπεζίτες, πληροφορεί (;) με το πρώτο θέμα και το κύριο άρθρο της η χτεσινή «Ελευθεροτυπία». Αν διέπραξε την «απατεωνιά» μόνον εξαιτίας της έλλειψης θεμάτων ας συγχωρηθεί, μέρες που 'ναι... Τόσο, όμως, το «ρεπορτάζ», όσο και το κύριο άρθρο της εφημερίδας δεν αφήνουν περιθώρια για τέτοιες αυταπάτες. Η ...αδέσμευτη από «εργατικές καταδυναστεύσεις» εφημερίδα του Τεγόπουλου, όχι μόνο δίνει τη συμβολή της στην αποπροσανατολιστική επιχείρηση, ότι μοναδικό πρόβλημα του Ασφαλιστικού είναι η χρηματοδότηση, αποσιωπώντας εντελώς, για παράδειγμα, τις απαράδεκτες συντάξεις πείνας, αλλά και υιοθετεί ευθέως τις αξιώσεις του μεγάλου κεφαλαίου. Προτείνει, λοιπόν, για την αντιμετώπιση του λεγομένου χρηματοδοτικού, να δοθούν στο χρηματιστηριακό τζόγο το σύνολο των αποθεματικών των Ταμείων. Τους άνοιξε η όρεξη με το τζογάρισμα του αμύθητου - για τα δεδομένα ενός εργάτη - ποσού των 3 τρισ. που ξεκοκαλίζουν μέχρι τώρα και ζητάνε να τους δοθούν για «αξιοποίηση» και τα 9 τρισ. του συνόλου των αποθεματικών και της περιουσίας των Ταμείων. Λες και οι ασφαλισμένοι δε γνωρίζουν, ποιοι και πώς φάγανε τα 20 και πλέον τρισ. δραχμές τις προηγούμενες δεκαετίες...

Μέχρι τώρα η αξίωση διατυπωνόταν ως λύση - διέξοδος για την κατρακύλα των κερδών του Χρηματιστηρίου. Η προσμονή της κυκλοφορίας στο Χρηματιστήριο, αυτού του τεράστιου ποσού ζεστού χρήματος των Ταμείων, έκανε μέχρι τώρα αρκετούς από τους διαχειριστές του να περνάνε ζωή και κότα. Τώρα δε φτάνει που ζητάνε να συνεχίσουν τον τζόγο με το τζάμπα χρήμα των εργαζομένων, θέλουν να μας το περάσουν και ως ευεργέτημα.

Δυστυχώς γι' αυτή την περίπτωση δε φτάνει η βρεγμένη σανίδα. Γιατί οι τραπεζίτες και η «Ελευθεροτυπία» τους, δε δουλεύουν μόνοι τους. Εχουν από καιρό συμμάχους στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος που δουλεύουν πριν από το κεφάλαιο για το κεφάλαιο. Η πρόταση για «αξιοποίηση» των αποθεματικών των Ταμείων δεν είναι νέα. Εχει παρουσιαστεί από κάτι φωστήρες του εκσυγχρονισμού και ως «πρόταση των συνδικάτων». Μόνο που ποτέ δε ρώτησαν τους ίδιους τους εργάτες γι' αυτό. Πολύ περισσότερο δεν τους είπαν ποτέ, ποιος και πόσα κερδίζει από το τζογάρισμα στο «ναό του χρήματος» τριών τρισ. δραχμών, για μία και μόνο μέρα. Μια απλή μαθηματική πράξη μπορεί να δείξει πώς φτιάχνονται τα διάφορα «αυτοδημιούργητα νέα τζάκια» όταν διαχειρίζονται και ξεκοκαλίζουν τέτοια τεράστια ποσά.

Μέτωπα υπάρχουν και άλλα, αφού η κυβέρνηση αποφάσισε να προωθήσει και την «απελευθέρωση» της αγοράς εργασίας, να επιβάλει νέα φοροκλοπή, αλλά και να εντείνει την πολιτική του ξεπουλήματος των δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών, ενώ μεθοδεύει και σειρά μέτρων για την ενίσχυση των μηχανισμών καταστολής για την αντιμετώπιση δήθεν της τρομοκρατίας.

Πάει του Πάσχα

η βεγγέρα

κι άντε πάλι

στη γαλέρα,

άντε σκλάβοι

στο κουπί

μέχρι η μέση

να κοπεί!

* * *

Πάει το γλέντι

φουκαράδες

κι άντε πάλι

στους χαλκάδες,

στη δουλιά

και τον ιδρώ

μ' αμοιβή

ψωμί ξερό!

* * *

Πάει η μέρα

η μεγάλη

κι άντε μέσα

το κεφάλι,

πάει το Πάσχα

το τερπνό,

πάλι ζόρια

ένα βουνό

και τ' αρνί

θα βγει ξινό!