Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ως διεθνής αθλητικός θεσμός, έχουν μετατραπεί σε μια εξαιρετικά κερδοφόρα, οικονομική και πολιτική, επένδυση για τους διεθνείς επιχειρηματικούς ομίλους, τα παρακλάδια τους σε κάθε χώρα, για την εγχώρια πλουτοκρατία. Εκεί που βασιλεύει η κερδοφορία του κεφαλαίου δεν υπάρχει γνήσιο αθλητικό πνεύμα, υγιής συναγωνισμός. Εδώ και πολλά - πολλά χρόνια τον Αθλητισμό τον έχουν καταβροχθίσει τα διεθνικά μονοπώλια, και πίσω από αυτά ισχυρά κράτη και κυβερνήσεις που επενδύουν και οικονομικά και πολιτικά, σημείωσε τις προάλλες η Αλέκα Παπαρήγα, στη διάρκεια της σχετικής προ ημερήσιας διάταξης συζήτησης στη Βουλή. Επιχειρήματα, στα οποία ο Κ. Σημίτης δεν τόλμησε να αντιτείνει το παραμικρό. Τι να πει, άλλωστε. Και μόνον η μέχρι σήμερα πορεία του επίσημου προϋπολογισμού των αγώνων μιλάει από μόνη της.
Το 1996-97 (περίοδος διεκδίκησης - ανάληψης των αγώνων) η επίσημη εκτίμηση του κόστους ήταν 450 δισ. δρχ. περίπου. Τον Ιούνη του 2000 η πρώτη επικαιροποίηση του κόστους των αγώνων έφτασε το ποσό στα 1,15 τρισ. δρχ. και το περασμένο καλοκαίρι έφθασε στα 1,5 τρισ. δρχ., ενώ, σειρά έργων χαρακτηρίζονται «παράλληλα» ή «συμπληρωματικά» και άλλα έχουν ήδη εγκαταλειφθεί.
Και ακόμη βρισκόμαστε στις αρχές του 2002...
Πλήρης δικαίωση
Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ θα αξιοποιηθεί αποκλειστικά και μόνο για τον εξωραϊσμό και την «αναβάθμιση» της κυβερνητικής αντιλαϊκής πολιτικής, σημειώναμε πριν αυτό γίνει και επιμέναμε σ' αυτή την εκτίμηση, παρά τα όσα αντίθετα έλεγαν και διακήρυσσαν, σε όλους τους τόνους, τα πρωτοκλασάτα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος. Τα ίδια είπαμε και όταν το συνέδριο έγινε και το τεκμηριώσαμε στη βάση των αποφάσεών του. Πάλι, σε ριζική αντίθεση με τις κορόνες και τις «μεγάλες κουβέντες», για «νέο ξεκίνημα» και «νέους προσανατολισμούς» της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ.
Πέρασαν από τότε τρεις περίπου μήνες. Πιστεύει κανείς, άραγε, ότι δε δικαιωθήκαμε;
«Σκηνικό» για τους αγώνες
Η επιχείρηση «πράσινη Αττική» και τα μπόλικα δισεκατομμύρια, που θα ξοδευτούν για το σκοπό αυτό, θα χρησιμεύσουν απλά και μόνο, ως «σκηνικό» των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 ή θα ωφελήσουν γενικότερα και μακροπρόθεσμα το ταλαιπωρημένο πολεοδομικό συγκρότημα της πρωτεύουσας; Το σοβαρό και κρίσιμο αυτό ερώτημα εξέτασαν γεωπόνοι και άλλοι ειδικοί επιστήμονες, που συμμετείχαν σε πρόσφατη ημερίδα που διοργάνωσε το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ασχολήθηκε με το φιλόδοξο σχέδιο της κυβέρνησης, να «πρασινίσει» μια σειρά επιφάνειες της Αττικής, συνολικής έκτασης 12 - 15.000 στρεμμάτων, ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων.
Ποια ήταν η απάντηση που έδωσαν; Δυστυχώς, καθόλου αισιόδοξη. Ο μέχρι τώρα σχεδιασμός των κυβερνώντων και ο τρόπος προώθησης του εγχειρήματος δεν περιλαμβάνουν την αναγκαία για τη μακρόχρονη επιβίωση των φυτών και των δέντρων μέτρα και μέριμνα, σημείωσαν οι επιστήμονες. Είναι και αυτή, μια ακόμη απόδειξη της φιλομονοπωλιακής λογικής και πολιτικής, με την οποία η κυβέρνηση αντιμετωπίζει και δρομολογεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Περί ανταγωνιστικότητας
Η αποφασιστική ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας είναι, πλέον, η μεγάλη πρόκληση, μετά την κυκλοφορία και του ευρώ, επαναλαμβάνουν, τώρα, σε όλους τους τόνους, οι αρμόδιοι και διάφοροι αρθρογράφοι και αναλυτές. Αν τα προϊόντα μας δε βελτιώνουν σταθερά την ποιότητά τους και αν δεν προσφέρονται σε όλο και χαμηλότερες τιμές, τότε θα εκτοπίζονται στη μεγάλη ενιαία αγορά, αλλά και στη διεθνή από τα αντίστοιχα ομοειδή των εταίρων μας, και η χώρα μας θα παύσει να είναι ένας υπολογίσιμος παραγωγός και θα μεταβληθεί σε έναν περιθωριακό καταναλωτή με χαμηλό εισόδημα και υψηλή ανεργία, ισχυρίζονται.
Πώς θα γίνουν, όμως, όλα τα παραπάνω, δηλαδή, η συνεχής βελτίωση της ποιότητας των προϊόντων και η προσφορά τους σε όλο και χαμηλότερες τιμές; Μήπως, με την εθελοντική -εκ μέρους των μεγαλοβιομηχάνων και μεγαλοεπιχειρηματιών- μείωση της κερδοφορίας τους; `Η, με την εκ μέρους τους επένδυση των αναγκαίων κεφαλαίων σε νέες τεχνολογίες και σε ό,τι άλλο αναγκαίο, για την αποφασιστική αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και τη βελτίωση των όρων εργασίας και αμοιβής των εργαζομένων; Οχι, βέβαια. Το πολύμορφο και πολύ περισσότερο εντατικό ξεζούμισμα των εργαζομένων έχουν όλοι στο μυαλό τους και αυτό προωθούν με όλους τους τρόπους..
Τα παντρολογήματα
Οι κομμουνιστές και ο «Ρ» δεν είναι, βεβαίως, από εκείνους που θα τα βάψουν μαύρα επειδή δεν τα βρήκαν η Εθνική και Αλφα Τράπεζα. Κι αυτό όχι μόνο επειδή από παρόμοιους «γάμους» επιχειρηματικών ομίλων βγαίνουν χαμένοι οι εργαζόμενοι. Αλλά και για τον απλούστατο λόγο ότι οι διεργασίες που συμβαίνουν σε όλους τους τομείς της οικονομίας για την αύξηση και την ισχυροποίηση των κεφαλαίων που έχουν στην κατοχή τους διάφορες ομάδες της άρχουσας τάξης είναι στον καπιταλισμό μια διαδικασία αντικειμενική. Μια διαδικασία που μέσα από -έντονες πολλές φορές- διακυμάνσεις εμφανίζεται κατά περιόδους με εξάρσεις.
Οι στόχοι της άρχουσας τάξης στις σύγχρονες συνθήκες ανάπτυξης του καπιταλισμού στη χώρα μας, μέσα στο περιβάλλον της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης είναι πλήρως ομολογημένοι. Οι εκπρόσωποί της επιδιώκουν τη μεγέθυνση των κεφαλαίων που έχουν στην κατοχή τους, προκειμένου να αντεπεξέλθουν τον αυξανόμενο ανταγωνισμό από τους επιχειρηματικούς ομίλους της ΕΕ και τις πολυεθνικές. Οπως το δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο συνολικά επιδιώκει μέσα από την οικονομική ολοκλήρωση της ΕΕ να κερδίσει πόντους στον ανταγωνισμό του με το κεφάλαιο των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας, έτσι και τα ντόπια μονοπώλια προσπαθούν με νύχια και με δόντια να ισχυροποιήσουν τη δική τους θέση στην ελληνική αγορά και κατ' επέκταση στην αγορά της ΕΕ. Από αυτή την άποψη, η τάση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης κεφαλαίων και η δημιουργία συνεχώς ισχυρότερων επιχειρηματικών ομίλων είναι νομοτελειακή. Αυτού του είδους οι στόχοι μπορούν να επιτευχθούν, αφενός με την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, αφετέρου με διάφορες μορφές συνένωσης επιχειρηματικών κεφαλαίων. Αυτές οι μορφές συνένωσης, (που τελικά πάλι οδηγούν στην ένταση των όρων εκμετάλλευσης των εργαζομένων) είναι οι εξαγορές, οι συγχωνεύσεις, οι στρατηγικές συνεργασίες, οι επιθετικές- εκβιαστικές εξαγορές επιχειρήσεων κ.ο.κ.
Ολα τα παραπάνω αποτελούν ένα κεφάλαιο των περιβόητων αναδιαρθρώσεων των τελευταίων χρόνων. Αναδιαρθρώσεις που για το σύστημα κρίνονται τόσο σημαντικές, ώστε ο αριθμός των διαφόρων επιχειρηματικών συμφωνιών να θεωρούνται ένα από τα σύγχρονα κριτήρια αποτελεσματικότητας των οικονομιών στα πλαίσια της ΕΕ. Γι' αυτό έσπευσε η κυβέρνηση να αξιοποιήσει ως αποτέλεσμα της δικής της πολιτικής τη σύμπραξη Εθνικής- ΑΛΦΑ, γι' αυτό και τώρα οι αρμόδιοι έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους και δηλώνουν ότι δεν παρεμβαίνουν στις επιχειρηματικές συμφωνίες.
Συμπερασματικά, μπορεί να πει κανείς ότι οι ποικιλόμορφες συμπράξεις ανάμεσα σε διάφορες ομάδες του κεφαλαίου αποτελούν διαδικασία αναγκαία για το ίδιο το κεφάλαιο. Ευνοούνται και ενισχύονται από την εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική. Ισοδυναμούν με δυσμενείς επιπτώσεις σε βάρος των εργαζομένων. Εξελίσσονται ανάλογα με τις γενικότερες συνθήκες και τη φάση εξέλιξης του οικονομικού κύκλου. Τελικά, το ότι οι γάμοι Εθνικής- ΑΛΦΑ δεν έγιναν, καθόλου δε σημαίνει ότι οι δύο τράπεζες δεν παντρολογούνται ήδη με άλλους τραπεζικούς ομίλους...
Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ
Τι 'χες Γιάννη...
Παπαγεωργίου Βασίλης
Στην «Μπόινγκ» είχε παραγγείλει η κινέζικη κυβέρνηση το νέο προεδρικό αεροσκάφος της χώρας και τον περασμένο Σεπτέμβρη το παρέλαβε. Το αεροπλάνο -τύπου «Μπόινγκ 767»- επρόκειτο να εξυπηρετεί τον Κινέζο Πρόεδρο, αρχίζοντας τις πτήσεις του από το Νοέμβρη, αλλά εδώ και μήνες μένει σταθμευμένο και παροπλισμένο σε αεροδρόμιο του Πεκίνου. Τα σχετικά ερωτηματικά λύθηκαν από τα πρόσφατα δημοσιεύματα των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» και της «Ουάσιγκτον Ποστ», σύμφωνα με τα οποία, οι μυστικές υπηρεσίες της Κίνας, ανακάλυψαν, ούτε έναν ούτε δύο, αλλά 27 «κοριούς» στο προεδρικό αεροπλάνο, όταν έκαναν δοκιμές στο αεροσκάφος. «Κοριοί», οι οποίοι μπορούσαν -μέσω δορυφόρων- να μεταδίδουν τον παραμικρό ψίθυρο του Τζιανγκ Ζεμίν στις ΗΠΑ.
Η αμερικανική κυβέρνηση αρνήθηκε να κάνει το παραμικρό σχόλιο για τις αποκαλύψεις των εφημερίδων. Το ίδιο και η CIA. Τι μπορούσαν να πουν, άλλωστε...
Το πραγματικό περιεχόμενο...
Οι διάφορες αναδιαρθρώσεις έχουν γίνει πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες, για παράδειγμα, αναδιαρθρώνουν το έμψυχο δυναμικό των επιχειρήσεών τους. Απολύουν -συνήθως, υποχρεώνουν σε «οικειοθελείς» αποχωρήσεις- τους μεγαλύτερους σε ηλικία και μισθούς (λόγω επιδομάτων, κλπ.) υπαλλήλους και προσλαμβάνουν νεότερους, οι οποίοι, και αμείβονται λιγότερο, και στα προγράμματα «επιδότησης της εργασίας» μπορούν να συμπεριληφθούν. Αλλοι αναδιαρθρώνουν τις επιχειρήσεις των ομίλων τους. Κλείνουν τις ζημιογόνες, πετώντας στο δρόμο τους εργαζομένους, μεταφέρουν άλλες σε χώρες όπου το μεροκάματο είναι πολύ μικρότερο και ενισχύουν αυτές, που έχουν κέρδη και ανάλογες προοπτικές. Κινητήριος μοχλός όλων αυτών των ενεργειών δεν είναι, βέβαια, το κοινωνικό συμφέρον, αλλά η μεγιστοποίηση των εργοδοτικών κερδών και η κατάκτηση θέσεων στο μεταξύ τους σκληρό ανταγωνισμό, ενώ οι εργαζόμενοι και ο λαός πληρώνουν τις πολύμορφες συνέπειες.
Ολ' αυτά, βέβαια, δε γίνονται ερήμην των κυβερνώντων. Κάθε άλλο. Οι κυβερνώντες διαμόρφωσαν και εμπλουτίζουν καθημερινά το πλαίσιο των υλοποιούμενων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Και όχι μόνο στρώνουν το δρόμο στις μεγάλες επιχειρήσεις και τις πολυεθνικές, αλλά εφαρμόζουν τις ίδιες μεθόδους και στο δημόσιο τομέα.
... των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων
Χαρακτηριστικό παράδειγμα παρόμοιων αναδιαρθρώσεων στο δημόσιο τομέα αποτελούν οι προωθούμενες από την κυβέρνηση αλλαγές στα νοσοκομεία. Η ευρύτατη εφαρμογή και κυριαρχία των λεγομένων ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων, η τοποθέτηση μάνατζερ, τα ιδιωτικά απογευματινά ιατρεία, η διαμόρφωση θέσεων με καλό «ξενοδοχειακό» εξοπλισμό, όπου θα πληρώνει ακόμη περισσότερα ο ασθενής ή το όποιο Ταμείο του, κλπ., κλπ., αποτελούν μια αναδιάρθρωση της Δευτεροβάθμιας Φροντίδας Υγείας, με βασικό στόχο την αποκόμιση εσόδων και κερδών και όχι τη βελτίωση της νοσοκομειακής περίθαλψης των λαϊκών στρωμάτων. Είναι ολοφάνερο, πως αν ήθελε και είχε στόχο η κυβέρνηση το τελευταίο, δε θα προωθούσε καθημερινά μέτρα, που συνδέουν όλο και περισσότερο τις παροχές Υγείας με το βαλάντιο των εργαζομένων και των ασφαλισμένων.
Σκέψεις με αφορμή...
Γρηγοριάδης Κώστας
Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα για την κατάσταση στην Αργεντινή. Πράγματι, τα όσα έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται στη λατινοαμερικανική αυτή χώρα προσφέρονται για την εξαγωγή ορισμένων χρήσιμων και με γενικότερη σημασία συμπερασμάτων. Και δεν αναφερόμαστε, μόνον ή κυρίως στο γεγονός πως οι πάντες σχεδόν ομολογούν, πλέον, ότι η πιστή εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων συνταγών του ΔΝΤ για λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις, οδήγησαν σε μια πρωτοφανή εξαθλίωση ευρύτατα λαϊκά στρώματα. Τούτο είναι ένα το κρατούμενο και, ταυτόχρονα, μια χαρακτηριστική απόδειξη των εντεινόμενων αδιεξόδων της σύγχρονης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Μιλάμε, κυρίως, για το γεγονός της δυστοκίας των κυρίαρχων δυνάμεων, να βρουν εύσχημους τρόπους εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης, όπως αυτή έγινε φανερή, από τις αλλεπάλληλες αλλαγές προέδρων και κυβερνήσεων. Αλλά και της αδυναμίας - όπως φαίνεται - των ριζοσπαστικών λαϊκών δυνάμεων, να αξιοποιήσουν αποτελεσματικά τη δυναμική της λαϊκής εξέγερσης.
Βλέπετε, μπορεί τα ιδιαίτερα οξυμένα και σε μεγάλη έκταση κοινωνικά προβλήματα να προκάλεσαν τη λαϊκή εξέγερση, αλλά δεν μπορούν να αποτελέσουν και την ικανή προϋπόθεση για μια προς όφελος του λαού διέξοδο.
Παπαγεωργίου Βασίλης
... τις εξελίξεις στην Αργεντινή
Η πείνα και η μαζική εξαθλίωση μπορεί να οδηγήσουν σε λαϊκές εξεγέρσεις, αλλά, συνήθως, δεν είναι «καλοί σύμβουλοι». Αλλοι είναι οι παράγοντες που μπορούν να εξοπλίσουν τον εξεγερμένο λαό, με τον απαραίτητο προσανατολισμό και σχέδιο και, κυρίως, με το στόχο και την ικανότητα της επιβολής και εδραίωσης μιας λαϊκής εξουσίας, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την εφαρμογή μιας ριζικά διαφορετικής πολιτικής. Οι παράγοντες αυτοί, όπως έχει δείξει η πείρα του επαναστατικού κινήματος, έχουν άμεση σχέση με τη διαρκή δράση, οργάνωση και ισχυρή παρουσία ενός επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος. Με την ετοιμότητά του, στην αναγκαία φάση, να οργανώσει και να καθοδηγήσει τη λαϊκή εξέγερση, συγκεντρώνοντας όλες τις δυνάμεις στο στόχο της ανατροπής του σάπιου καθεστώτος και της εγκαθίδρυσης της εξουσίας της εργατικής τάξης και όλου του λαού.
Τι θα γίνει τώρα στην Αργεντινή; Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις παραπέρα εξελίξεις, παρότι έχει γίνει, λίγο - πολύ, φανερή η αδυναμία του υποκειμενικού παράγοντα. Ετσι ή αλλιώς, όμως, επιβεβαιώνονται, ήδη, τα προαναφερόμενα, χρήσιμα για όλους τους λαούς, συμπεράσματα.
Στόχοι της τρομοκρατολογίας
Η τρομοκρατία και γενικότερα οι πράξεις ατομικής βίας με προβοκατόρικη αμφίεση είναι μια παλιά υπόθεση, που λειτουργεί - εκτός των άλλων - και ως εργαλείο για την ενίσχυση των εσωτερικών κατασταλτικών μηχανισμών του αστικού κράτους. Σήμερα, υπό συνθήκες ιμπεριαλιστικής «παγκοσμιοποίησης», η λειτουργία αυτή «διεθνοποιείται», μετατρέπεται σε εργαλείο, σε μέσο διεθνούς εμβέλειας για την καταστολή των αντιιμπεριαλιστικών αισθημάτων και κινημάτων των λαών και, σε τελική ανάλυση, για την άλωση ακόμα και στοιχειωδών δημοκρατικών κατακτήσεων, που έχουν επιβληθεί κάτω από άλλους συσχετισμούς δυνάμεων, από το «σύγχρονο δίκαιο» της «νέας» ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων.
Με δεδομένα όλα αυτά, βρισκόμαστε το τελευταίο διάστημα ενώπιον μια φιλολογίας γύρω από τη δράση τρομοκρατικών οργανώσεων στην Ελλάδα, κυρίως της «17ης Νοέμβρη», μιας συζήτησης που εκπορεύεται από τους Αμερικάνους και αναπαράγεται στο εσωτερικό της χώρας από διάφορες πλευρές. Πρωταγωνιστές στο παιχνίδι αυτό, πρώην αλλά και νυν Αμερικανοί αξιωματούχοι, όπως πρεσβευτές που υπηρέτησαν στην Ελλάδα. Η αναζωπύρωση της «τρομοκρατολογίας», ιδιαίτερα μετά τα χτυπήματα στις ΗΠΑ στις 11 Σεπτέμβρη, εντάσσει με ακόμα πιο ξεκάθαρο τρόπο τη συζήτηση αυτή στο ευρύτερο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών.
Τη σκυτάλη, τις τελευταίες μέρες, από τους πρώην πρεσβευτές των ΗΠΑ στην Αθήνα, την πήρε ο σημερινός, ο Τόμας Μίλερ, με βάση δημοσιεύματα εφημερίδων και δηλώσεις του. Η προσπάθεια είναι σαφής. Θέλουν να σύρουν την Ελλάδα στους σχεδιασμούς τους. Με δεδομένη την προθυμία της ελληνικής κυβέρνησης, στοχεύουν κυρίως στον «αδύνατο κρίκο», που γι' αυτούς είναι ο ελληνικός λαός. Θέλουν να υποτάξουν τον ελληνικό λαό στη «νεοταξίτικη» ιδεολογία, καθώς, όπως φαίνεται, στον τομέα αυτό τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία και οι ντόπιοι εκφραστές τους δεν έχουν να επιδείξουν ...ικανοποιητικό αποτέλεσμα! Κι αυτό είναι, που, πραγματικά, τους δημιουργεί αβεβαιότητα και ανασφάλεια.
Ενδεικτική είναι και η τελευταία διεθνής δημοσκόπηση, που έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που είναι δεδομένο ότι έχει καταγραφεί στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Σε ποσοστό 81%, οι Ελληνες διαφωνούν με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο των ΗΠΑ κατά του Αφγανιστάν. Εξίσου υψηλά είναι και τα ποσοστά, που κρίνουν αρνητικά την πολιτική των ΗΠΑ. Ο ελληνικός λαός είναι στις πρώτες θέσεις αντιιμπεριαλιστικής - αντιπολεμικής στάσης, ανάμεσα στους λαούς περίπου 60 χωρών όπου έγινε αυτή η έρευνα.
Τα στοιχεία αυτά, πέρα από την επιβεβαίωση της σταθερής και αμετακίνητης αντιιμπεριαλιστικής στάσης του ελληνικού λαού, έρχονται να υποδείξουν και κάτι ακόμα. Η επιβεβαίωση μέσω δημοσκοπήσεων δεν είναι αρκετή. Η υπόθεση του απεγκλωβισμού της χώρας από το θανατηφόρο σφιχταγκάλιασμα με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς «θέλει δουλιά πολλή». Θέλει αγώνα διαρκείας και σε όλα τα επίπεδα. Η υγιής βάση, που είναι η συνείδηση του ελληνικού λαού, με αυτά τα χαρακτηριστικά, υπάρχει.
Feeds
