ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ποιος δεν το βλέπει;

Παπαγεωργίου Βασίλης

Για δεκαετίες τώρα και συγκεκριμένα αμέσως μετά τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ, αλλά και ορισμένες ακόμη συμμαχικές τους χώρες (Γερμανία, Καναδάς, Βρετανία, Αυστραλία κλπ.) είχαν υπό την προστασία τους και ενίσχυαν πολύμορφα τις οργανώσεις των Σέρβων, Κροατών, Αλβανών και άλλων Βαλκάνιων εμιγκρέδων, οι περισσότεροι από τους οποίους είτε είχαν συνεργαστεί με τους Γερμανούς και Ιταλούς φασίστες, είτε ήταν φανατικοί πολέμιοι του σοσιαλισμού. Κάποια στιγμή η σχέση αυτή «αναβαθμίστηκε» και έφτασε μέχρι το σημείο ακόμη και του εξοπλισμού τέτοιων στοιχείων και ομάδων, ώστε να μεγιστοποιηθούν τα ιμπεριαλιστικά οφέλη από τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων της Βαλκανικής. Κι ενώ, δέκα και πλέον χρόνια τώρα, η φωτιά του εθνικισμού και θρησκευτικού φανατισμού και διχασμού έχει για τα καλά στρογγυλοκαθίσει στα Βαλκάνια και το αίμα έχει ρεύσει ήδη άφθονο, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ παρουσιάζονται με την προβιά του ειρηνοποιού και του σωτήρα, αλλάζοντας τα σύνορα κατά το δοκούν και μετατρέποντας ουσιαστικά σε ιμπεριαλιστικά προτεκτοράτα τη μια χώρα μετά την άλλη.

Ποιος καλόπιστος άνθρωπος, άραγε, δεν καταλαβαίνει ότι τίποτε το καλό δεν προοιωνίζεται αυτή η πορεία για τους λαούς και τις χώρες των Βαλκανίων, αλλά και την ειρήνη της ευρύτερης περιοχής; Ποιος δε βλέπει τους πολλαπλασιαζόμενους συνεχώς κινδύνους; `Η, μήπως, πιστεύει κανείς ότι έχει πραγματικό αντίκρισμα η συνεχιζόμενη τις μέρες αυτές θεατρική παράσταση της «Απαραίτητης Συγκομιδής» στην ΠΓΔΜ;

Κανένας εφησυχασμός

Ακόμη, όμως, κι αν όλα τα προηγούμενα - μαζί με το γεγονός πως Ελληνες στρατιώτες βρίσκονται ήδη στη Βοσνία, το Κοσσυφοπέδιο και την ΠΓΔΜ - ξεφεύγουν της προσοχής του όποιου καλόπιστου εργαζόμενου ή παρά τη, στον ένα ή άλλο βαθμό, γνώση και βαθύτερη κατανόησή τους πιστεύει ότι η φωτιά της καταστροφής είναι και θα παραμείνει έξω από τα σύνορά μας, οι προχτεσινές τοποθετήσεις βασικών στελεχών του κυβερνώντος κόμματος δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο για αυταπάτες και εφησυχασμό. «Κανείς δεν μπορεί να επιβάλλει αναθεωρητικές πολιτικές αλλαγής συνόρων με τη βία στα Βαλκάνια και να περιμένει ότι η Ελλάδα θα παραμείνει απαθής», δήλωσε τις προάλλες στη Βουλή ο υπουργός Αμυνας, ενώ δεν απέκλεισε «σε τέσσερα πέντε χρόνια να γίνει διεθνής διάσκεψη για αλλαγή συνόρων». Ακόμη πιο «προχωρημένος» ο Θ. Πάγκαλος, πρότεινε τη δημιουργία - σε περίπτωση κατάρρευσης του κράτους των Σκοπίων - «μιας ανθρωπιστικής ζώνης εκείθεν των συνόρων σε βάθος 10-20 χιλιομέτρων», που θα περιλαμβάνει το Μοναστήρι, την Αχρίδα και τη Γευγελή. Πρόταση, που απέφυγε επιμελώς να σχολιάσει ο Α. Τσοχατζόπουλος, παρότι ειπώθηκε μπροστά του.

Ακόμη λίγο, δηλαδή, κι αρχίζουμε τις ανοιχτές πολεμικές προετοιμασίες...

Τεράστιες οι ευθύνες της κυβέρνησης

Και κάτι ακόμη. Ας μην υπάρχει η παραμικρή αυταπάτη, ότι η όποια παραπέρα αλλαγή των συνόρων στα Βαλκάνια -και μάλιστα ευρύτερη της μέχρι σήμερα- θα γίνει ειρηνικά και ήσυχα, μέσα από μια διεθνή διάσκεψη, όπως λέει ο Ακης Τσοχατζόπουλος. Ενδεχομένως, βέβαια, να γίνει και κάποια διεθνής διάσκεψη, όπου οι μεγάλες δυνάμεις θα επιβάλουν τους όρους και τις επιδιώξεις τους. Θα έχει προηγηθεί, όμως, μια πολύ μεγαλύτερη και βαθύτερη, απ' ό,τι μέχρι σήμερα, αποσταθεροποίηση της περιοχής. Μια αποσταθεροποίηση, η οποία μπορεί να «ξυπνήσει» και να συμπεριλάβει και άλλα σημεία τριβής -εκτός του ενδεχόμενου διαμελισμού της ΠΓΔΜ και ό,τι αυτός σημαίνει-, που είτε βρίσκονται σήμερα σε «ύπνωση», είτε όχι. Και αναφερόμαστε στο Μαυροβούνιο, τη Βοϊβοντίνα και το Σαντζάκ, αλλά και στη λεγόμενη Τσαμουριά, το Αιγαίο και τη Θράκη.

Εφιαλτικό, ίσως, πείτε το σενάριο. Πράγματι, έτσι είναι, αλλά κάθε άλλο παρά παράλογο και εξωπραγματικό. Και το κρίσιμο ζήτημα είναι πως η ελληνική κυβέρνηση, αντί να παίρνει πρωτοβουλίες και μέτρα προς την αντίθετη κατεύθυνση, έχει αποδεχτεί την ιμπεριαλιστική λογική του «διαίρει και βασίλευε» και συμμετέχει σε όλες τις σχετικές δραστηριότητες, που βαθαίνουν την κρίση στα Βαλκάνια.

Η τερατογένεση

Ειδικές χρηματαποστολές εφοδιάζουν ήδη τις τράπεζες με κέρματα του Ευρώ. Σ' ένα μήνα τα δρομολόγια θα επαναληφθούν με χαρτονομίσματα και από την 1η του Γενάρη θα συναλλασσόμαστε με το νέο νόμισμα. Η ...τερατογένεση συνοδεύεται από προπαγανδιστική καμπάνια, κεντρική ιδέα της οποίας είναι η «μεγάλη ιστορική κατάχτηση» και η συμπόρευση με τις χώρες της ΕΕ. Και τι πρέπει να κάνουν τώρα οι εργαζόμενοι; Να βγουν στους δρόμους ζητωκραυγάζοντας να πανηγυρίσουν ή να πάρουν τα κομπιουτεράκια και να μετατρέπουν τις δραχμές τους σε ευρώ;

Το ευρώ ποτέ δεν ήταν αφ' εαυτού. Είναι ένα από τα κύρια εργαλεία για την προώθηση των αλλαγών στις οικονομίες των καπιταλιστικών χωρών. Οι αλλαγές, που στοχεύουν στη συνεχή αύξηση των κερδών της πλουτοκρατίας είναι ο στόχος, ενώ η ΟΝΕ, το ευρώ κλπ., τα μέσα. Μπορεί μέχρι στιγμής να μη γνωρίζουμε κάτι συγκεκριμένο για το ευρώ, μην ξεχνάμε όμως ότι έχουμε πάρει ήδη ισχυρές δόσεις από τη γεύση της ΟΝΕ. Ολη η προηγούμενη δεκαετία ήταν μια περίοδος βίαιης προσαρμογής των δεδομένων της ελληνικής οικονομίας στις αξιώσεις και τις προϋποθέσεις που θέσπισε η ΕΕ, για την ένταξη της χώρας στη νομισματική ένωση του δυτικοευρωπαϊκού κεφαλαίου.

Οι κυβερνώντες και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις που υποτάσσονται και εντάσσουν την προοπτική τους στις νεοφιλελεύθερες επιλογές της ΟΝΕ, προβάλλουν τις προοπτικές του ευρώ, αποβλέποντας στον αποπροσανατολισμό και τη συσκότιση. Το σύνολο κάποιων άλλων απολογητών του συστήματος, όμως, οι θεωρούμενοι εγνωσμένου κύρους οικονομολόγοι, ποτέ δεν έκρυψαν τους πραγματικούς στόχους. Το ευρώ εισάγεται, ομολογούν, για να ενισχύσει πρώτον την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων στο εσωτερικό της Ενωσης, και δεύτερον τη θέση του δυτικοευρωπαϊκού κεφαλαίου στον παγκόσμιο ανταγωνισμό της πλουτοκρατίας. Στον καπιταλισμό, βέβαια, τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου ποτέ δε συμπίπτουν με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων. Το αντίθετο μάλιστα. Κινούνται σε διαμετρική αντίθεση και η ικανοποίησή τους προϋποθέτει την ένταση της ληστρικής εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Δηλαδή, η πλεονεκτική θέση που επιχειρεί να καταλάβει έναντι των ανταγωνιστών του το δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο, μπορεί να πραγματοποιηθεί αποκλειστικά σε βάρος πρώτα και κύρια, των εργαζομένων στις χώρες - μέλη της ΕΕ. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι ένας από τους συντελεστές βιωσιμότητας του ευρώ, είναι τα περιβόητα αντιλαϊκά «Προγράμματα Σταθερότητας και Ανάπτυξης», την υλοποίηση των οποίων παρακολουθούν με ιδιαίτερη αυστηρότητα τα επιτελεία της ΕΕ.

Η ένταξη στην ΟΝΕ συνοδεύτηκε -και ουδείς διανοείται να το αμφισβητήσει- με σκληρότερη λιτότητα, μεγαλύτερη ανεργία, ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, δυσμενείς εξελίξεις στην Παιδεία, την Υγεία, την Κοινωνική Ασφάλιση, ιδιωτικοποιήσεις, ένταση του αυταρχισμού, περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και μαζί με όλα αυτά με συμμετοχή της χώρας στα τυχοδιωκτικά σχέδια του ιμπεριαλισμού. Η εισαγωγή του ευρώ και ο ενιαίος τρόπος αποτίμησης της δράσης του κεφαλαίου, θα οδηγήσει σε νέα ένταση της εκμετάλλευσης των λαϊκών στρωμάτων και σε παραπέρα όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στις χώρες- μέλη. Γι' αυτό, κανένας λογικά σκεπτόμενος απλός πολίτης -από αυτούς που ζουν με το μεροκάματο και η έλευση του ευρώ δε σημαίνει αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεών του- δεν πρόκειται να πανηγυρίσει για το νέο νόμισμα. Ούτε πρόκειται να κερδίσει κάτι, κάνοντας μετατροπές δραχμών σε ευρώ και ανάποδα. Εκείνο που μπορεί να του αποφέρει πραγματικό όφελος, είναι η γρήγορη συνειδητοποίηση των δεινών που έρχονται για την εργατική τάξη, μαζί με την καθιέρωση του ενιαίου νομίσματος. Η κατανόηση της ζοφερής πραγματικότητας, που οικοδομείται σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και της ανάγκης για την ενίσχυση αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου λαϊκής αντίστασης και πάλης.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Λαγοί με πετραχήλια και στη Στερεά

«Προφίλ» ενόψει του συνεδρίου τους προσπαθούν να δημιουργήσουν διάφορα μεγαλοστελέχη του ΠΑΣΟΚ αλλά και οι υπουργοί της κυβέρνησης. Τον κανόνα ακολούθησε και ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γ. Παπαντωνίου, ο οποίος μιλώντας προχτές στη Φθιώτιδα, επανέλαβε - για πολλοστή φορά - τα... επιτεύγματα της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής. Απευθυνόμενος στο ακροατήριο των κατοίκων της Λαμίας, ο υπουργός του ΠΑΣΟΚ, προσπάθησε να διαφημίσει το κυβερνητικό έργο. Για το σκοπό αυτό έκανε εκτενή αναφορά στους πόρους των ΚΠΣ (Β' και Γ'), δίνοντας έμφαση στα προγράμματα που αφορούν τη Στερεά Ελλάδα. Παρά το γεγονός ότι τα κονδύλια αυτά προορίζονται για την κάλυψη των αναγκών του μεγάλου κεφαλαίου, ο Παπαντωνίου προσπάθησε να δημιουργήσει μια ειδυλλιακή εικόνα αναφερόμενος σε έργα που προχωρούν στη Στερεά Ελλάδα και τα οποία υποτίθεται ότι θα... «πολλαπλασιάσουν τα οφέλη για τους πολίτες». Ταυτόχρονα, προσπάθησε να πείσει το ακροατήριό του για τη δυναμικότητα της ελληνικής οικονομίας, «που παρά τις αρνητικές εξελίξεις συνεχίζει να επιδεικνύει επενδυτικό και αναπτυξιακό δυναμισμό»...

Εντυπωσιακό ... τίποτε

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΔΕ ΛΕΜΕ. Μεγαλεπήβολα κι εντυπωσιακά αυτά τα περί συνεχούς ανάπτυξης, που είπε χτες ο πρωθυπουργός, για την πορεία της οικονομίας την επόμενη τριετία. Αυτή η αύξηση του πεντοχίλιαρου στις συντάξεις του ΟΓΑ δεν είναι και τόσο εντυπωσιακή!

Γενικότερα, δηλαδή, όλα αυτά τα παχιά λόγια, αν τα μεταφράσεις στη γλώσσα της καθημερινότητας του Ελληνα πολίτη, το αποτέλεσμα είναι ένα τεράστιο τίποτε. Κι αυτό δε χρειάζεται ιδιαίτερες ικανότητες, για να το καταλάβει κανείς. Για τόσο ανόητους μας έχουν λοιπόν; Να «τσιμπάμε» σε φτηνά κόλπα εντυπωσιασμού;

Εκτός πια αν και η οικονομική ευημερία του τόπου στηρίζεται και αυτή στην υποψηφιότητα Λαλιώτη για τη θέση του γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής, αν εκτός από το ΠΑΣΟΚ δηλαδή ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ προτίθεται να σώσει και το εισόδημα των Ελλήνων.

ΤΕΛΙΚΑ, μάλλον, ως θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στα ιδιωτικά κανάλια για μείωση της διάρκειας των δελτίων ειδήσεων. Τέτοια που είναι όσο λιγότερο τόσο το καλύτερο.

Πάντως, αυτό που συμβαίνει είναι ενδεικτικό του τι σημαίνει ενημέρωση στην Ελλάδα. Αν μπορούν να συνεννοηθούν για τη διάρκεια των δελτίων τους, δεν μπορούν λέτε να συνεννοηθούν και για το περιεχόμενό τους;

Μπορεί, βέβαια, ορισμένες φορές ο τρελός ανταγωνισμός τους να αφήνει και καμιά χαραμάδα, ώστε να ξεφύγει και καμιά αλήθεια, σε γενικές γραμμές όμως, όπως καταλαβαίνετε, μπορούν να κουκουλώσουν τα πάντα.

Φυσικά, τέτοια θέματα δεν προκαλούν το ενδιαφέρον του δημοκρατικά ευαίσθητου υπουργού Τύπου, Δημήτρη Ρέππα. Μόνο για τις ταυτότητες και την ψευτο-αντιπαράθεση με τον Χριστόδουλο ήξερε να υπερασπίζεται με πάθος τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών. Η ενημέρωση είναι άλλο θέμα.

Υμνητές του Χριστόδουλου

«Πρωτοπόρος» στον αγώνα κατά του Χριστόδουλου εμφανίζεται τώρα ο ΣΥΝ και, ίσως, μόνο ο προσφάτως αποχωρήσας Μπίστης ξεπερνάει σε αγωνιστικότητα τον παραμένοντα ακόμα Κουναλάκη κι άλλους πολλούς. Αλλά δεν ήταν πάντα «αντιχριστοδουλικός» ο ΣΥΝ. Κι έχει πράγματι ενδιαφέρον ν' ανασύρει κανείς από το αρχείο του τις δηλώσεις πολλών στελεχών του - οι δηλώσεις κάποιων από τη Μαγνησία, όπου ο Χριστόδουλος διατέλεσε μητροπολίτης, ήταν τόσο υμνητικές προς το πρόσωπο και το έργο του, που θύμιζαν «γλειψίματα» αυλοκολάκων - τότε που εκλεγόταν από την Ιεραρχία ο νέος Αρχιεπίσκοπος, για ν' αντιληφθούν όλοι τον καιροσκοπισμό αυτού του κόμματος, αλλά αυτά εν καιρώ. Ισως ο ΣΥΝ να τάχθηκε τότε στο πλευρό του Χριστόδουλου, επειδή πίστεψε ότι θα «εκσυγχρονίσει» και θα «ανανεώσει» την Εκκλησία. Οτι θα συνταυτιστεί με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που επιχειρούσε «εκσυγχρονισμό» στην κοινωνία και με τον ΣΥΝ που επιχειρούσε «ανανέωση» στην πολιτική, για να δημιουργηθεί ένα πανίσχυρο «εκσυγχρονιστικό μπλοκ», που θα οδηγούσε την Ελλάδα στο μέλλον. Ο Χριστόδουλος, όμως, θέλησε όλη τη δόξα για τον εαυτό του και, μάλλον, «συνέπραξε» με τη ΝΔ, οπότε οι του ΣΥΝ «τα πήραν» και τα βάζουν μαζί του. Αλλά, αυτός, πονηρός ων, δεν τους κάνει τη χάρη ν' αφορίσει κάποιους για να τους κάνει ήρωες...

Για όσα μας ανήκουν και δικαιούμαστε

Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε τη γενναιοδωρία της κυβέρνησης. Αλήθεια, υπάρχει κανένα αίτημα των βιομηχάνων και των μεγαλεμπόρων, που δεν ικανοποιήθηκε από τον κ. Σημίτη; Για να αντιληφθείτε το βαθμό ανταπόκρισης στις απαιτήσεις του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών, δεν έχετε παρά να αντιπαραβάλλετε την απόφαση του πρόσφατου συνεδρίου του ΣΕΒ με τις χτεσινές δηλώσεις - εξαγγελίες του πρωθυπουργού. Εμείς το κάναμε και σας διαβεβαιώνουμε ότι αυτά που δίνει είναι, σε ορισμένες περιπτώσεις, περισσότερα απ' αυτά που ζήτησαν. Δεν είναι αυτό απόδειξη γενναιοδωρίας;

Βεβαίως, ο μηχανισμός της κυβερνητικής προπαγάνδας άρχισε από χτες να λειτουργεί με εντατικούς ρυθμούς, για να αποδείξει ότι κερδισμένοι θα είναι οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι «Αγιάννηδες» της καπιταλιστικής αθλιότητας. Να το πούμε, λοιπόν, εξαρχής: Αφού «κοινωνική πολιτική» είναι η ελεημοσύνη, αφού «παροχή» είναι το φιλοδώρημα, τότε οι χτεσινές δηλώσεις του πρωθυπουργού συνιστούν τη μεγαλύτερη προσβολή στη νοημοσύνη του ελληνικού λαού και ειδικότερα εκείνων των στρωμάτων που σπρώχτηκαν με βία στο περιθώριο της ζωής από την πολιτική αυτής της κυβέρνησης.

Ωστόσο, παρά την εξόφθαλμη απάτη, η κυβέρνηση φαίνεται να πιστεύει ότι με τα ψίχουλα θα καταφέρει να εξαγοράσει την ανοχή των Ελλήνων εργαζομένων για να περάσει χωρίς εμπόδια και αντιδράσεις την πολιτική της. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην οικονομική και «κοινωνική» πολιτική, αλλά στο σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής, που είναι μία και αδιαίρετη.

Εξάλλου, δεν είναι κρυφό ότι στην άλλη όψη του «νομίσματος» υπάρχει η μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων με την εισοδηματική πολιτική, η αύξηση της ανεργίας με την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, η μεσαιωνικής έμπνευσης «απασχολησιμότητα», η ισοπέδωση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, η αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων στο όνομα του «εθνικού στόχου» της Ολυμπιάδας του 2004. Στην ίδια όψη, όμως, είναι και ο «τρομονόμος», η απαγόρευση των διαδηλώσεων, η συστηματική περιστολή και κατάργηση των ατομικών και των λαϊκών ελευθεριών, η εμπλοκή στη ΝΑΤΟική επιχείρηση για την αλλαγή των συνόρων στα Βαλκάνια.

Τι απ' όλα αυτά μπορεί να πληρωθεί με τα ψίχουλα της κοροϊδίας του κ. Σημίτη και της κυβέρνησης;

Ομως αν ο πρωθυπουργός πιστεύει ότι έχει το δικαίωμα να προσβάλλει κατ' αυτόν τον τρόπο τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, οι εργαζόμενοι οφείλουν να στείλουν το δικό τους μήνυμα. Οτι έπαψαν πια να αρκούνται στα απορρίμματα από το φαγοπότι των αφεντικών και των κυβερνητικών ομοτράπεζων, ότι ήρθε η ώρα να διεκδικήσουν και να πάρουν αυτά που τους ανήκουν. Οτι δεν αρκούνται στο να επιβιώνουν, θέλουν να ζουν όλες τις πτυχές της ζωής.

Η αγωνιστική απάντηση στην κυβερνητική πρόκληση δεν είναι μόνο όρος για την επιβίωση, είναι πλέον και θέμα αξιοπρέπειας, που τόσο βάναυσα πρόσβαλε χτες ο κ. Σημίτης. Είναι ακόμη φόρος τιμής σ' αυτούς που χάθηκαν στον πολύχρονο αγώνα για να πάρει η εργατική τάξη τη θέση που της αξίζει στην κοινωνία, αλλά και υποχρέωση απέναντι στη νέα γενιά, για να μη ζήσει την ταπείνωση της καπιταλιστικής «Νέας Τάξης».

Το «κοινωνικό πακέτο» του εμπαιγμού

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το κοινωνικό προσωπείο της κυβέρνησης έχει τόσο πολύ ξεφτίσει, που είναι αδύνατο να συγκαλυφτεί με τα γελοία «κοινωνικά πακέτα» που ανακοινώνει κατ' έθιμον πλέον ο Κ. Σημίτης, ενόψει της ΔΕΘ. Το «κοινωνικό πακέτο», που ανακοίνωσε χτες ο πρωθυπουργός, αποτελεί, στην κυριολεξία, ξεδιάντροπο εμπαιγμό και προσβολή στα εκατομμύρια των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των αγροτών, της νεολαίας που, άλλη μια χρονιά, θα συνθλιβούν από τη λιτότητα, την αφαίρεση των κατακτήσεων και την επιβολή νέων σκληρών νεοφιλελεύθερων μέτρων. Οσο και αν προσπάθησε φιλότιμα ο Κ. Σημίτης με αλχημείες και μαγειρέματα αριθμών, με το «γυάλισμα» των δισ. που απαριθμούσε, χωρίς ταυτόχρονα να αναφέρει ποσοστά και τι περιλαμβάνουν, δεν μπόρεσε να αποκρύψει από τον εργαζόμενο ότι αυτός δεν έχει τίποτα να περιμένει από την κυβέρνηση. Ούτε καν ψίχουλα. Γι' αυτό, εκτός των άλλων, πολυδιαφημίστηκε -όπως γίνεται πάντα- το κοινωνικό πακέτο της κοροϊδίας. Ακριβώς για να περάσει στο «ντούκου» το άλλο, αλληλένδετο, σκέλος της οικονομικής πολιτικής, της «σταθερότητας και ανάπτυξης», όπως το αποκάλεσε ο πρωθυπουργός. Δηλαδή, το οριστικό και τελειωτικό ξεπούλημα των δημόσιων υπηρεσιών, τα νέα κίνητρα και παροχές στο κεφάλαιο, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η κατεδάφιση των κοινωνικών κατακτήσεων κ.ο.κ.

Το Σάββατο στη Θεσσαλονίκη, ο Κ. Σημίτης θα έχει την ευκαιρία να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να κοροϊδεύει πολλούς για πολύ.

«Κόμματα ανοιχτού τύπου»

Κι όμως, κάποιοι δεν είναι ευχαριστημένοι από τις εξελίξεις που δρομολογούνται στο κυβερνών κόμμα για τη «μετά Σημίτη εποχή». Η «Ελευθεροτυπία», για παράδειγμα, στο χτεσινό κύριο άρθρο της επισημαίνει ότι «προέκυψε ξαφνικά και χωρίς ουσιαστικό λόγο θέμα διαδοχής, που σκιάζει το καλό κλίμα (σ.σ. που υπάρχει στο ΠΑΣΟΚ). Καλλιεργείται μάλιστα η διαδοχολογία από ορισμένα μέσα ενημέρωσης, ανεπίκαιρα, αμέσως μετά τη σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής και ένα μήνα πριν από το συνέδριο, που αντικείμενό του δεν είναι η διαδοχή, αφού εκ των πραγμάτων και κατά τη λογική του συστήματος δεν υπάρχει τέτοιο θέμα». Ολοι γνωρίζουν βέβαια τα «ορισμένα μέσα ενημέρωσης» που καλλιεργούν ανεπίκαιρα τη διαδοχολογία, διάβαζε συγκρότημα Λαμπράκη. Ομως, γιατί ενοχλείται η εφημερίδα του Τεγόπουλου; Προφανώς γιατί οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ δρομολογούνται ερήμην της και κυρίως κάτω από την ασφυκτική καθοδήγηση του «ανταγωνιστή» της. Και βέβαια δεν πρόκειται να τον αφήσει να έχει το «μονοπώλιο»... Ποιος είπε ότι οι εσωκομματικές διαμάχες στα δύο μεγάλα κόμματα είναι εσωτερική τους υπόθεση; Ομως ας πρόσεχαν. Αυτό σημαίνει άλλωστε να είσαι «κόμμα ανοιχτού τύπου» και «κόμμα ανοιχτό στην κοινωνία». Ανοιχτό πρώτα και κύρια στα μεγάλα αφεντικά των ΜΜΕ.

Οι αποδείξεις...

«Κύριο μέλημά μας παραμένει το κοινωνικό κράτος. Το έχουμε αποδείξει με τις πράξεις μας στο παρελθόν και συνεχίζουμε να το αποδεικνύουμε».

Πρόκειται για απόσπασμα από τις χτεσινές εξαγγελίες του πρωθυπουργού, και το επιλέξαμε γιατί, αν μη τι άλλο, αποδεικνύει ότι για μια ακόμα φορά ο πρωθυπουργός απευθυνόμενος στο λαό μίλησε τη γλώσσα της ...«αλήθειας».

«Παροχές»

Χρόνια

τους μάδησε γερά,

τους «έφαγε

το μάτι»

και τώρα μάσκα

φόρεσε

και κάνει

τον προστάτη

αυτών

που εξετίναξε,

που άργασε