Σε κάτι σάπιο, και μάλιστα πολύ βαθύτερα στο ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης, πρέπει να αναζητηθεί η πηγή των επαναλαμβανόμενων «βίαιων συμπεριφορών» που φτάνουν μέχρι και σε αποτρόπαιες δολοφονίες, όπως η πρόσφατη στη Φολέγανδρο με θύμα την 26χρονη κοπέλα από τον σύντροφό της. Γιατί, τι άλλο μπορεί να βγάζει στην επιφάνεια τα πιο βάρβαρα, τα πιο απάνθρωπα ένστικτα και μια τέτοια ευκολία στην αποτρόπαια βία τόσο απέναντι στο γυναικείο φύλο όσο και γενικότερα, αν όχι ο ατομισμός, το «ο θάνατός σου η ζωή μου», όλα εκείνα τα στοιχεία με τα οποία διαπαιδαγωγούνται γενιές και γενιές; Πού αλλού, αν όχι στις «αξίες» του ατομισμού και της ανταγωνιστικότητας, που χαρίζει απλόχερα η σημερινή κοινωνία, να αναζητηθεί η βαθύτερη αιτία, για κάθε τέτοιο «πρωτόγνωρο περιστατικό», που σοκάρει, που προκαλεί οργή σε πλατιά εργατικά - λαϊκά στρώματα και τη νεολαία; Τα παραπάνω μένουν στο απυρόβλητο όσο ο δικαιολογημένος προβληματισμός εγκλωβίζεται στο ζήτημα της «ανατροφής», δηλαδή πάλι στην «ατομική ευθύνη» του κάθε γονέα για τα παιδιά του, όσο σημαντική κι αν είναι και αυτή η πλευρά. Από κάθε τέτοιο περιστατικό ξεπηδούν οι ουρές ενός βάναυσου συστήματος, που στηρίζεται στη βία και την εκμετάλλευση, κι αυτό δεν μπορεί πια να κρυφτεί με τίποτα. Και άλλη απάντηση, πέρα από τις αξίες και τα ιδανικά που διαμορφώνονται μέσα στη συλλογική δράση για να ξεριζωθεί από τη ρίζα της αυτή η βαναυσότητα, δεν μπορεί να υπάρξει.

Λίγες μέρες μετά την άρνηση του Ελληνα ΥΠΕΞ να αποκλείσει μια αναγνώριση του Κοσόβου, ο πρωθυπουργός του ΝΑΤΟικού προτεκτοράτου Αλμπιν Κούρτι, μιλώντας στο «Βήμα», δήλωσε ότι «θα καλωσορίζαμε την απόφαση αναγνώρισης της ανεξαρτησίας του Κοσόβου» από την Ελλάδα και πρόσθεσε ότι κάτι τέτοιο «θα ήταν μία ουσιαστική απόδειξη του περιφερειακού ηγετικού ρόλου που η Ελλάδα θα έπρεπε να παίξει»... Από κοντά, βαλκανικά ΜΜΕ (π.χ. «Pristina Insight») χτες παρατηρούσαν πόσο «ο Αμερικανός πρέσβης στην Ελλαδα έχει χαιρετίσει τη δέσμευση Ελλάδας και Κοσόβου να βαθύνουν τις σχέσεις τους» και σε αναλύσεις με τίτλο για την «εκκολαπτόμενη σχέση Ελλάδας και Κοσόβου» επέμειναν ότι «η κατάσταση του Κοσόβου αποτελεί "ξεχωριστή περίπτωση" (σ.σ. "sui generis")» και δεν θα πρέπει να θεωρείται αντίστοιχη π.χ. με αυτή του ψευδοκράτους στην Κύπρο. Κατέληγαν δε ότι «η αναγνώριση του Κοσόβου από ελληνικής πλευράς θα συναντούσε την αποδοχή πολλών δυτικών χωρών, περιλαμβανομένων των ισχυρών εταίρων και συμμάχων του Κοσόβου, και θα θεωρούνταν αληθινή συνεισφορά στην προοπτική του για περιφερειακή ειρήνη και ευημερία». Τέτοιες επισημάνσεις, αν μη τι άλλο, καταγράφουν την εκτίμηση και τις προσδοκίες που γεννά η στοίχιση της ελληνικής αστικής τάξης στον ευρωατλαντικό σχεδιασμό και στα προτάγματα ΕΕ - ΝΑΤΟ. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το πόσο βυθίζεται η χώρα σε επικίνδυνους ανταγωνισμούς, που ποτέ δεν επιφύλαξαν τίποτα καλό για κανέναν λαό.

«Αντιμέτωπη με την κινεζική απειλή, η αμερικανική ελίτ έκανε πρωτοφανή βήματα περιορίζοντας τον νεοφιλελευθερισμό. Την ίδια στιγμή η ελληνική ελίτ βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου. Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στην καρδιά του καπιταλισμού, η κυβέρνηση της ΝΔ παίρνει τα πιο χοντροκομμένα μέτρα κατά της εργασίας και υπέρ του κεφαλαίου»: Τα παραπάνω, που στους περισσότερους θυμίζουν τα σαπουνίσματα που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στον Μπάιντεν και στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, γράφτηκαν προχτές από τον Κ. Λαπαβίτσα, κεντρικό εισηγητή σε μια από τις εκδηλώσεις που έγιναν το τελευταίο διάστημα για τη σύσταση νέου οπορτουνιστικού φορέα, της λεγόμενης «Αριστερής Πρωτοβουλίας Διαλόγου και Δράσης». Εκεί συναντιούνται πρώην στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι οποίοι αφού πρώτα σέρβιραν στο λαό την ξινισμένη σούπα της «πρώτη φορά αριστεράς», ξαναβγαίνουν στο κουρμπέτι, ξεκινώντας πάλι τα ίδια: Να ζεσταίνουν τη «φουφού» των σοσιαλδημοκρατικών αυταπατών, ντυμένες με «αριστερό», «προοδευτικό» και «ριζοσπαστικό» μανδύα. Οπως φαίνεται όμως και από το παραπάνω απόσπασμα, δεν καταφέρνουν να πρωτοτυπήσουν, έστω για να σώσουν τα προσχήματα. Μπάιντεν και ...«ξερό ψωμί» σε μια ακόμα «ελπιδοφόρα προσπάθεια ανασύνταξης της αριστεράς», όπως αυτοπροσδιορίζονται οι συγκεκριμένοι. Πάλι καλά που δεν ανακάλυψαν ότι στις ΗΠΑ καταργείται η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο τους τελευταίους μήνες, όπως έλεγε τις προάλλες ο Αλ. Τσίπρας. Ισως να το ακούσουμε κι αυτό σε επόμενες μαζώξεις τους...

1810 Η Κολομβία ανακηρύσσεται ανεξάρτητο κράτος.

1821 Ο Ομέρ Βρυώνης ανακαταλαμβάνει την Αθήνα και λύει την πολιορκία της Ακρόπολης.

1890 Κυκλοφορεί η εφημερίδα «Σοσιαλιστής», όργανο του «Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου», που ίδρυσε ο Στ. Καλλέργης.

1891 Ιδρύεται το Βουλγαρικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα.

1914 Γεννιέται στο Παλιοζογλώπι του δήμου Ιτάμου, στα Αγραφα της Καρδίτσας, ο Χαρίλαος Φλωράκης. Το 1929 γίνεται μέλος της ΟΚΝΕ. Τη δεκαετία του 1930 δραστηριοποιείται στο συνδικαλιστικό κίνημα των τηλεγραφητών. Μετά την κήρυξη του πολέμου, ο Χ. Φλωράκης στέλνεται στο μέτωπο. Στις αρχές του Ιούνη του 1941 γίνεται μέλος του ΚΚΕ, τον Μάη του 1942 περνάει στην παρανομία και τον Δεκέμβρη αναπτύσσει δράση μέσα από τις γραμμές του ΕΛΑΣ, παίρνει μέρος στη μάχη του Δεκέμβρη του 1944 και στη συνέχεια εντάσσεται στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, όπου φτάνει έως το βαθμό του συνταγματάρχη. Το 1949 εκλέγεται αναπληρωματικό και στη συνέχεια τακτικό μέλος της ΚΕ του Κόμματος. Τον Σεπτέμβρη του 1949 περνάει στην ΕΣΣΔ. Το 1954 επιστρέφει στην Ελλάδα παράνομα, συλλαμβάνεται μετά από λίγους μήνες και δικάζεται το 1960. Απελευθερώνεται το 1966, με την εκδήλωση του πραξικοπήματος του 1967 συλλαμβάνεται ξανά και εξορίζεται μέχρι το 1971. Μετά τη διάσπαση του Κόμματος, ο Χαρίλαος συμμετέχει και συμβάλλει αποφασιστικά στη μάχη για την επικράτηση των Αποφάσεων της 12ης Ολομέλειας. Τον Ιούνη του 1972, η 16η Ολομέλεια τον εκλέγει μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Στη 17η Ολομέλεια, τον Δεκέμβρη, εκλέγεται Α' Γραμματέας της ΚΕ του Κόμματος. Στο 9ο Συνέδριο του Κόμματος, το 1973, επανεκλέγεται Α' Γραμματέας της ΚΕ. Στο 10ο Συνέδριο του Κόμματος (1978), στο 11ο (1982) και στο 12ο (1987) ο Χαρίλαος επανεκλέγεται ΓΓ της ΚΕ. Το καλοκαίρι του 1989, σε Ολομέλεια της ΚΕ, ο Χ. Φλωράκης κρίνει πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για αλλαγή του Γραμματέα του Κόμματος. Ο ίδιος εκλέγεται Πρόεδρος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ο ρόλος του Χ. Φλωράκη και στη διάσωση του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια της εσωκομματικής κρίσης την περίοδο 1990 - 1991 αλλά και στην ανασυγκρότησή του και στην επιστροφή στις αρχές του υπήρξε αποφασιστικός. «Εφυγε» τον Μάη του 2005.

1919 Γενικές απεργίες αλληλεγγύης στη Σοβιετική Ρωσία και Ουγγαρία πραγματοποιούνται σε Ιταλία και Σερβία.

1923 Δολοφονείται ο αρχηγός των Μεξικανών εξεγερμένων, στρατηγός Πάντσο Βίγια.

1927 Συνέρχεται η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (20-25/7/1927), η οποία καταδικάζει τη νέα φραξιονιστική επίθεση των λικβινταριστών.

1944 Τα σοβιετικά στρατεύματα περνούν το δυτικό Μπουγκ και αρχίζουν να απελευθερώνουν την Πολωνία. Την επόμενη μέρα ιδρύεται η Πολωνική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης, ενώ η 1η Πολωνική Στρατιά και ο Λαϊκός Στρατός ενώνονται σε κοινό στρατιωτικό Σώμα.

1974 Πραγματοποιείται η εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, με τμήματα του τουρκικού στρατού να αποβιβάζονται στο βόρειο τμήμα του νησιού.