Στο «περίμενε» έχει η κυβέρνηση ακόμα και σήμερα τους 21 βουλευτές γιατρούς που ζήτησαν εθελοντικά να ενταχθούν στο υποστελεχωμένο και ρημαγμένο δημόσιο σύστημα Υγείας για να συνδράμουν τη μάχη των συναδέλφων τους υγειονομικών ενάντια στον κορονοϊό. Ανάμεσά τους είναι και ο βουλευτής του ΚΚΕ Γ. Λαμπρούλης, ο οποίος πρώτος είχε στείλει επιστολή στον πρόεδρο της Βουλής, ζητώντας να απαλλαχτεί προσωρινά από τα καθήκοντα του αντιπροέδρου και να πάει στη Λάρισα για να βοηθήσει ως γιατρός. Από τότε, όμως, τίποτα δεν έχει γίνει. Η εθελοντική προσφορά δεν πρόκειται βέβαια να λύσει το πρόβλημα των τεράστιων ελλείψεων, που είναι ευθύνη της κυβέρνησης να τις καλύψει με μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, πράγμα που δεν κάνει, βάζοντας την υγεία και τη ζωή του λαού στη ζυγαριά του «κόστους - οφέλους». Ακόμα όμως κι αυτήν τη συμβολική κίνηση, που έχει εθελοντικό χαρακτήρα, η κυβέρνηση προσπαθεί να την εντάξει στη συζήτηση περί «συνεργασίας του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα» (!), επικαλούμενη το «ανεπαρκές νομοθετικό πλαίσιο» που «πρέπει να αλλάξει», μιλώντας για «αγκυλώσεις που πρέπει να ξεπεραστούν», ως ένα από τα «διδάγματα της υγειονομικής κρίσης» και άλλα παρόμοια. Αντί δηλαδή να βάλει τους εθελοντές γιατρούς στη μάχη για να σωθούν ζωές, προσπαθεί να φέρει τη συζήτηση στα μέτρα της αντιλαϊκής πολιτικής της και να νομιμοποιήσει τα νέα μέτρα που ετοιμάζει για τα ΣΔΙΤ και την παραπέρα εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της Υγείας. Αλλη μια απόδειξη ότι η πολιτική που μας έφερε ως εδώ και συνεχίζεται, είναι αδίσταχτη απέναντι στις ανάγκες του λαού.

«Πρόκληση» χαρακτήρισε χτες ο πρωθυπουργός, χαιρετίζοντας το συνέδριο του Πανελλήνιου Συνδέσμου Εξαγωγέων, «να γίνει το εξωτερικό εμπόριο και πάλι το όχημα για την επιστροφή μας στην ανάπτυξη, παρά τις δυσκολίες της πανδημίας. Να μετατρέψει, δηλαδή, την κρίση σε ευκαιρία». Πρόκειται βέβαια για ένα διαχρονικό στόχο της αστικής τάξης, αλλά και ένα χιλιοειπωμένο παραμύθι που απευθύνεται στο λαό: Αυτό της «εξωστρεφούς» καπιταλιστικής οικονομίας, που τη θωρακίζει τάχα από τους «κραδασμούς» και εγγυάται την ανάπτυξη. Απόδειξη για το αντίθετο είναι η τρέχουσα οικονομική κρίση. Από τα ίδια τα στοιχεία των ιμπεριαλιστικών οργανισμών επιβεβαιώνεται ότι η «έκθεση» της εγχώριας οικονομίας στις «διεθνείς αναταράξεις», κυρίως εξαιτίας του εισαγόμενου τουρισμού, οδήγησε σε ακόμα μεγαλύτερο βάθος της κρίσης, που φορτώνεται βέβαια στις πλάτες του λαού. Μύθος λοιπόν τα περί «εξωστρέφειας», που παίρνει τη θέση του δίπλα σε άλλους μύθους, όπως ότι η άνοδος της παραγωγικότητας στον καπιταλισμό σημαίνει τάχα «οφέλη για όλους» και όχι ακόμα σκληρότερη εκμετάλλευση. 'Η, όπως έλεγε τις προάλλες ο Πισσαρίδης, ότι «οι καλές δουλειές προσφέρονται από εταιρείες με πρόσβαση σε επενδυτικά κεφάλαια» κ.ο.κ. Το ζήτημα βέβαια δεν είναι τα παραμύθια, αλλά ο «δράκος». Γιατί ο καθένας από τους στόχους αυτούς της αστικής τάξης «μεταφράζεται» για το λαό σε πρόσθετα αντεργατικά μέτρα, γενίκευση της δουλειάς - λάστιχο χωρίς δικαιώματα, γενικευμένες αναδιαρθρώσεις σε βάρος των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων. Και γι' αυτό ακριβώς ο λαός πρέπει να διαβάζει «ανάποδα» όσα του λένε κυβέρνηση, αστικά κόμματα και «ειδικοί».

Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για το 2019, το 70% περίπου των εργαζομένων δηλώνει ότι η έναρξη και η λήξη του χρόνου εργασίας τους καθορίζονται από τον εργοδότη, ακόμα και σε εκείνες τις περιπτώσεις που το ωράριο καθορίζεται από ειδική νομοθεσία ή από άλλους διοικητικούς περιορισμούς. Αλλο ένα 15,6% των εργαζομένων δήλωσε ότι αναγκάζεται να αλλάξει το ωράριο εργασίας τουλάχιστον μία φορά τη βδομάδα ύστερα από απαίτηση της εργοδοσίας και ένα 17,7% τουλάχιστον μία φορά το μήνα. Τους τελευταίους δύο μήνες πριν από την έρευνα, 4 στους 10 εργαζόμενους δήλωναν ότι χρειάστηκε να απασχοληθούν με θέματα της εργασίας εκτός του κανονικού ωραρίου. Από το σύνολο των εργαζομένων, περίπου οι μισοί (47,8%) δήλωσαν ότι εκτελούν τα καθήκοντά τους υπό πίεση χρόνου «πάντοτε» ή «συχνά», με τους κλάδους της εστίασης και των ξενοδοχειακών επιχειρήσεων (67,1%) να έχουν τα «πρωτεία». Η έρευνα αφορά τον περασμένο χρόνο και σε μεγάλο βαθμό αποτυπώνει τις συνέπειες των αντεργατικών ανατροπών που έγιναν απ' όλες τις κυβερνήσεις στη διάρκεια της προηγούμενης καπιταλιστικής κρίσης, ειδικά σε ό,τι αφορά το χρόνο εργασίας. Με δεδομένα τη γενίκευση της τηλεργασίας, που κάνει ακόμα πιο θολά τα όρια ανάμεσα στον εργάσιμο και τον μη εργάσιμο χρόνο, αλλά και τις αντιδραστικές αλλαγές στις υπερωρίες και στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, που προωθούνται με πρόσχημα την πανδημία, δεν είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς τα αποτελέσματα της αντίστοιχης καταγραφής για το 2020...

1912 Στη Ναυμαχία της Ελλης ο ελληνικός στόλος αναγκάζει τον οθωμανικό να υποχωρήσει στα Στενά.

1919 Πεθαίνει ο Γάλλος ιμπρεσιονιστής ζωγράφος Πιερ Ογκίστ Ρενουάρ.

1932 Η αστυνομία επιτίθεται στα γραφεία της Πανυπαλληλικής Επιτροπής στην Αθήνα, συλλαμβάνει 16 υπαλλήλους και τους παραπέμπει - μαζί με άλλους 15 που είχαν ήδη πιαστεί - σε δίκη για παράβαση του νόμου περί «απεργούντων υπαλλήλων» καθώς και του Ιδιώνυμου. Την ίδια μέρα η αστυνομία επιτίθεται στους αρτεργάτες, που βρίσκονταν σε απεργία για 4η συνεχόμενη μέρα, και δολοφονεί τον εργάτη Γ. Αδαμόπουλο. Το απεργιακό κύμα διογκώνεται.

1944 Ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του ΕΑΜ, από νωρίς το πρωί χιλιάδες κόσμου άρχισαν να συρρέουν στις προσυγκεντρώσεις που είχαν οριστεί σε κάθε λαϊκή συνοικία της Αθήνας και του Πειραιά. Σύντομα, τα δεκάδες ρυάκια λαού συνέκλιναν σε μια τεράστια λαοθάλασσα με κατεύθυνση την πλατεία Συντάγματος. Καθώς η κεφαλή της πορείας πλησίαζε την πλατεία, οι αστυνομικές δυνάμεις, που ήταν παραταγμένες μπροστά στο κτίριο του Αρχηγείου της Αστυνομίας (γωνία Πανεπιστημίου και Βασιλίσσης Σοφίας), άνοιξαν πυρ στο άοπλο πλήθος. Οι πυροβολισμοί πύκνωσαν από διάφορες κατευθύνσεις, σκορπώντας το θάνατο: 21 νεκροί και 140 τραυματίες ο απολογισμός της θρασύδειλης αυτής επίθεσης. Η λαϊκή μάζα υποχώρησε. Οταν όμως κόπασαν τα πυρά και δόθηκε το σήμα από την οργανωτική επιτροπή του συλλαλητηρίου, ξεχύθηκε και πάλι με ορμή, ανακαταλαμβάνοντας την πλατεία. Στις 14.30 το Α' ΣΣ του ΕΛΑΣ εξέδωσε «Διαταγή επιχειρήσεων» για τον αφοπλισμό των αστυνομικών τμημάτων και της Χωροφυλακής, ενώ το ίδιο βράδυ τμήματα της Ορεινής Ταξιαρχίας κινήθηκαν και εγκαταστάθηκαν στα Παλιά Ανάκτορα, στο Μετοχικό Ταμείο Στρατού και στο Πανεπιστήμιο. Ο Βρετανός πρωθυπουργός Τσόρτσιλ, από τη μεριά του, πίεζε τον στρατηγό Ουίλσον (ανώτατο αρχηγό των χερσαίων συμμαχικών δυνάμεων Μεσογείου) να αποσπάσει δυνάμεις από το ιταλικό μέτωπο και να τις αποστείλει άμεσα στην Αθήνα: «Είμαι βέβαιος», τόνιζε σε σχετικό του τηλεγράφημα, «ότι βλέπετε την κατάσταση με στενό πνεύμα. Καταστροφή στην Ελλάδα λόγω ελλείψεως λίγων Ταγμάτων θα ήταν λυπηρό πράγμα και θα είχε συνέπειες σε μεγάλη κλίμακα. Η καταστροφή στην Αθήνα δεν ισοσταθμίζεται με την κατάληψη της Μπολόνια».

1971 Νέος πόλεμος μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν ξεσπά μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Δημοκρατίας του Μπαγκλαντές (έως τότε Ανατολικό Πακιστάν). Οι εχθροπραξίες θα διαρκέσουν μόλις 13 μέρες, καταλήγοντας σε νίκη της Ινδίας και του Μπαγκλαντές.

1999 Στο Σιάτλ των ΗΠΑ, με δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους να διαδηλώνουν επί μέρες κατά της «παγκοσμιοποίησης», λήγει χωρίς να καταλήξει σε κάποια συμφωνία η Σύνοδος του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, στην οποία μετείχαν εκπρόσωποι από 135 χώρες.