Δεν είναι λίγοι αυτοί που μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό της κυβέρνησης και τη νεκρανάσταση του ΠΑΣΟΚ, βλέπουν να επιταχύνεται η προσπάθεια μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε βασικό φορέα της σοσιαλδημοκρατίας, όσο κι αν τα στελέχη του θέλουν να θολώσουν τα νερά, μιλώντας για «προοδευτικές συμμαχίες», με «διακριτούς ρόλους ανάμεσα στη σοσιαλδημοκρατία και την αριστερά». Για όλους αυτούς που αηδιάζουν βλέποντας το «παλιό» ΠΑΣΟΚ να επανέρχεται μέσω ΣΥΡΙΖΑ, οι τελευταίες εξελίξεις και διεργασίες στο πολιτικό σύστημα πρέπει να αποτελέσουν κριτήριο για την οριστική εγκατάλειψη του ΣΥΡΙΖΑ και τη συμπόρευσή τους με το ΚΚΕ. Υπάρχουν, όμως, και μερικοί του ΣΥΡΙΖΑ, στελέχη και «συνιστώσες», που «γκρινιάζουν» για τις ΠΑΣΟΚο-μεταγραφές, όχι επειδή διαφωνούν με τη σοσιαλδημοκρατικοποίηση του κόμματός τους, αλλά επειδή επιδιώκουν να γίνει με άλλους όρους, λιγότερο «κραγμένους» και περισσότερο εύπεπτους από το λαό. Μια τέτοια άποψη εκφράζει η αρθρογραφία, που αναπαράγουν και οι «53» του ΣΥΡΙΖΑ, όπου ασκείται κριτική στην υπουργοποίηση των δύο ΠΑΣΟΚων, επειδή συνιστά μια «ευκαιριακή και αποσπασματική» προσπάθεια προσέγγισης με την κεντροαριστερά, που θα έπρεπε κανονικά να γίνει «μέσω διαλόγου με ευρεία συμμετοχή για συγκεκριμένα θέματα» και όχι με το διαμοιρασμό υπουργικών θέσεων, που «δεν προσιδιάζει σε μια συγκεκριμένη αντίληψη και πρακτική για τις συμμαχίες στη βάση προγραμματικών συμφωνιών». Είναι φανερό ότι τέτοιες «κριτικές» καθόλου δεν αμφισβητούν την ΠΑΣΟΚοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και μόνο στόχο έχουν να αποτελέσουν «αριστερό» τάχα ανάχωμα για όσους τον ψήφισαν και που τώρα ανακατεύεται το στομάχι τους με αυτά που βλέπουν.

Τη συνέχεια της αντιπαράθεσης «πρόοδος - συντήρηση» στη συνταγματική αναθεώρηση, μετά τη συμφωνία των Πρεσπών, βλέπει η κυβέρνηση, καθώς σύμφωνα με την «Αυγή», αυτό που συγκρούεται είναι από τη μια «η κατοχύρωση των δικαιωμάτων των πολλών», για την οποία κόπτεται τάχα ο ΣΥΡΙΖΑ, και από την άλλη η διεύρυνση των προνομίων των λίγων, στην οποία στοχεύει με τις προτάσεις της η ΝΔ. Ισχυρίζεται μάλιστα η κυβέρνηση ότι αν τα δικαιώματα που προτείνει ήταν κατοχυρωμένα συνταγματικά πριν από την κρίση, η ζημιά από τα μνημόνια θα ήταν μικρότερη για το λαό και ότι δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον αν τα λαϊκά δικαιώματα, τα κοινωνικά αγαθά και η λαϊκή κυριαρχία «παραδοθούν στις διαθέσεις του κέρδους»! Οι αναλύσεις και η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ σκοτώνουν τη λογική.

Για ποια «λαϊκά δικαιώματα» μιλάνε αυτοί που διατηρήσαν ανέγγιχτους όλους τους νόμους των μνημονίων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και πρόσθεσαν κι ένα τρίτο, που οι συνέπειές του εκτείνονται μέχρι το 2060; Ποια «κοινωνικά αγαθά» λένε ότι υπερασπίζονται αυτοί που βγάζουν στο σφυρί λιμάνια και αεροδρόμια, που περνάνε στο «υπερταμείο» ακόμα και μνημεία πολιτισμού, που ιδιωτικοποιούν παραπέρα το νερό, το ρεύμα, εμπορευματοποιούν στο έπακρο την Υγεία και την Παιδεία; Και τέλος, για ποια «λαϊκή κυριαρχία» κόπτονται, όταν ο στόχος της γεωπολιτικής αναβάθμισης της ελληνικής αστικής τάξης έχει μετατρέψει τη χώρα σε απέραντη βάση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και όταν το «Σύμφωνο για το ευρώ» και οι Συνθήκες της καπιταλιστικής Ευρωένωσης είναι το ευαγγέλιο όλων των κυβερνήσεων στη διαμόρφωση της αντιλαϊκής οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής; Φούμαρα επομένως τα περί «προόδου - συντήρησης». ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ συναντιούνται στη «λεωφόρο» της υπεράσπισης των συμφερόντων του κεφαλαίου, ανεξάρτητα από το ποιον «παράδρομο» ακολουθεί ο καθένας. Κι αυτό επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά στις προτάσεις τους για τη συνταγματική αναθεώρηση, που στόχο έχει τη διασφάλιση της σταθερότητας στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής και την αναπαλαίωση του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος.

1473 Γεννιέται ο Νικόλαος Κοπέρνικος, Πολωνός αστρονόμος, που εισηγήθηκε τη θεωρία του ηλιοκεντρικού συστήματος.

1916 Πεθαίνει ο Ερνστ Μαχ, Αυστριακός φυσικός και φιλόσοφος.

1922 Πραγματοποιείται η πρώτη Συνδιάσκεψη του ΣΕΚΕ (Κ), στην οποία γίνεται προσπάθεια αναθεώρησης της επαναστατικής γραμμής του Κόμματος. Επικρατούν οι οπορτουνιστικές - σοσιαλδημοκρατικές απόψεις. Η Συνδιάσκεψη υιοθετεί τη θέση περί «ανάγκης μακράς και νομίμου υπάρξεως» του Κόμματος, που σήμαινε παραίτηση από την επαναστατική πάλη και επαναστατική διαπαιδαγώγηση των μελών του, καθώς και απαράδεκτες υποχωρήσεις χάριν της «νομιμότητάς» του.

1936 Υπογράφεται Συμφωνητικό μεταξύ του Κόμματος των Φιλελευθέρων και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Παλλαϊκού Μετώπου (Σύμφωνο Σοφούλη - Σκλάβαινα), που μεταξύ άλλων προέβλεπε: Την κατάργηση του «Ιδιωνύμου» και των Επιτροπών Ασφαλείας, την παροχή γενικής αμνηστίας στους πολιτικούς κρατούμενους, μια σειρά ευεργετικά μέτρα για τους εργάτες και τους αγρότες και βεβαίως την «καταπολέμηση των δικτατορικών φασιστικών τάσεων». Το Σύμφωνο υπεγράφη 6 μόλις μέρες μετά το διορισμό του Ι. Μεταξά στη θέση του πρωθυπουργού από τον βασιλιά Γεώργιο Β'. Τελικά, το Κόμμα των Φιλελευθέρων δεν τήρησε τα συμφωνηθέντα, έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μεταξά και επωμίστηκε έτσι βαριές ευθύνες για την εγκαθίδρυση της μεταξικής δικτατορίας.

1959 Υπογράφεται στο Λονδίνο μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας, Ελλάδας και Τουρκίας συμφωνία για το καθεστώς στην Κύπρο, με την οποία επικυρώθηκε η συμφωνία της 11/2/1959 από τους Καραμανλή - Μεντερές στη Ζυρίχη. Οι Συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου ήταν δύο συμφωνίες στο πλαίσιο του αμερικανοβρετανικού σχεδίου για τη ΝΑΤΟποίηση της Κύπρου και τη μετατροπή της σε αβύθιστο αεροπλανοφόρο, με στόχο τον απόλυτο έλεγχο της Ανατ. Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.

1962 Πεθαίνει ο διεθνούς φήμης Ελληνας γιατρός, βιολόγος και ερευνητής Γεώργιος Παπανικολάου.

1974 Η χούντα πιάνει 35 στελέχη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Ανάμεσά τους και πολλά καθοδηγητικά στελέχη, όπως οι Ν. Καλούδης, Α. Αμπατιέλος, Μ. Γιάννου, Ν. Κουτρούμπας, Κ. Κουκουβίτης, Δ. Γόντικας, Κ. Κάππος.

1986 Η ΕΣΣΔ εκτοξεύει τον διαστημικό σταθμό MIR, τον πρώτο διαστημικό σταθμό στην Ιστορία της ανθρωπότητας. Ο MIR παρέμεινε σε τροχιά για 15 χρόνια, παρά την κακοδιαχείριση και εγκατάλειψη που υπέστη μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ.

1991 Αρχίζει τις εργασίες του το 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ (19-24/2/1991) σε συνθήκες δραματικής υποχώρησης του Κομμουνιστικού Κινήματος, ανατροπών στην ΕΣΣΔ και αλλού, καθώς και έντονης εσωκομματικής διαπάλης μερίδας στελεχών που επιζητούσαν τη διάλυση του Κόμματος. Η πλειοψηφία των συνέδρων επιβεβαίωσαν την προσήλωσή τους στις κομματικές αρχές. Εντούτοις, το πρόβλημα παρέμενε, δεδομένου ότι οι ιδεολογικές διαφορές στις γραμμές του Κόμματος ήταν αγεφύρωτες, αφού αναμετρούνταν η επαναστατική πολιτική με τον δεξιό οπορτουνισμό. Συνεπώς, η διάσπαση ήταν αναπόφευκτη, αφού η οπορτουνιστική ομάδα στελεχών του ΚΚΕ, μέσω διολίσθησης, ωθούσε στη μετατροπή του Συνασπισμού σε ενιαίο κόμμα, ενώ ήδη δρομολογούνταν η εκλογή οργάνων του σε όλα τα επίπεδα. Η ΚΕ που προέκυψε από το Συνέδριο εξέλεξε ΓΓ της την Αλέκα Παπαρήγα.