«Το κέντρο της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης είναι η "δίκαιη ανάπτυξη". Η ανάπτυξη που θα βγάλει την ελληνική οικονομία από την κρίση θα στηρίζεται στο ανθρώπινο δυναμικό της και στους νέους, θα είναι μια παραγωγική μεταστροφή της οικονομίας, θα είναι μια ανάπτυξη, η οποία θα επιμερίζει τα οφέλη με δίκαιο τρόπο. Τα διάφορα κομμάτια αυτής της στρατηγικής είναι στη θέση τους αυτή τη στιγμή και δείχνουν το δρόμο για το πώς, βήμα - βήμα, αυτή η χώρα μπορεί να κοιτάξει το μέλλον με πολύ μεγαλύτερη αισιοδοξία, τονίζει ο υπουργός Οικονομίας, Γιώργος Σταθάκης», σύμφωνα με την ηλεκτρονική «Αυγή» 22/6/2016. Ο ίδιος επισήμανε ότι «ο νέος αναπτυξιακός νόμος, μαζί με το ΕΣΠΑ η απορρόφηση του οποίου έφτασε το 100% για το 2015, το πακέτο Γιούνκερ, αλλά και τον επερχόμενο νόμο για την Κοινωνική Οικονομία, μπορούν να θέσουν την ελληνική οικονομία σε μια νέα τροχιά ανάπτυξης, με ισχυρό πρόσημο κοινωνικής δικαιοσύνης». Εχει δίκιο ο υπουργός, η καπιταλιστική ανάπτυξη πράγματι στηρίζεται στο ανθρώπινο δυναμικό, στη δουλειά των εργαζομένων. Ξέχασε, όμως, να συμπληρώσει ότι απαιτεί το ξεζούμισμά τους, την ένταση της εκμετάλλευσής τους. Αυτό, άλλωστε, υπηρετούν όλες οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις τόσο αυτές που ήδη αποφασίστηκαν και υλοποιούνται (π.χ. Ασφαλιστικό) όσο και αυτές που έρχονται (βλ. Εργασιακά). Τα περίφημα «εργαλεία» της κυβέρνησης για την ανάπτυξη; ΕΣΠΑ, αναπτυξιακός νόμος, πακέτο Γιούνκερ κ.λπ., αυτά θα τα καρπωθούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Τέτοια δικαιοσύνη, λοιπόν, τάζει η κυβέρνηση. Οσο, δε, για το πρόσημο «κοινωνικής δικαιοσύνης», άντε το πολύ να αφορά κάνα πρόγραμμα μοιράσματος της ανεργίας και της φτώχειας.

Εγραψε χτες η «Αυγή»: «Η επόμενη ημέρα για την Ελλάδα που χτίζεται τώρα, θα έχει δίχτυ ασφαλείας και στα Εργασιακά (...) όπως αποδείχθηκε και στο Ασφαλιστικό, οι κοινωνικοί φορείς, τα θεσμικά όργανα, αλλά και τα συλλογικά σωματεία εργοδοτών και εργαζομένων μπορούν να δημιουργήσουν αποτελεσματικό τείχος προστασίας, απέναντι σε κάθε παράλογη απαίτηση που τυχόν εγερθεί είτε από το εξωτερικό είτε από το εσωτερικό». Τώρα άνεργοι και εργαζόμενοι ας κοιμηθούν ήσυχοι, η τύχη τους δουλεύει. Η κυβέρνηση, λέει, θα προστατεύει τα εργασιακά δικαιώματα όπως τα ασφαλιστικά, δηλαδή θα τα τσακίσει. Οι εργοδοτικές οργανώσεις που δήθεν καλούνται απ' την κυβέρνηση μαζί με τα συνδικάτα των εργαζομένων να τα διασφαλίσουν, ήδη απαιτούν προσαρμογή των εργασιακών δικαιωμάτων στην ανταγωνιστικότητα και το κέρδος. Το είπε ο πρόεδρος του ΣΕΒ στη γενική τους συνέλευση, καλώντας τούς εργαζόμενους σε συναίνεση στις απαιτήσεις τους για ανάπτυξη, δηλαδή για παραπέρα ένταση της εκμετάλλευσης. Στην ίδια κατεύθυνση συζητά και η ομάδα των Ευρωπαίων εμπειρογνωμόνων που βρίσκεται στην Ελλάδα, προετοιμάζοντας τις νέες ανατροπές στα Εργασιακά από κοινού με τους εργοδοτικούς φορείς και την κυβέρνηση για την επόμενη «αξιολόγηση». Η πείρα από το Ασφαλιστικό δείχνει πως το δίχτυ ασφαλείας είναι για το κεφάλαιο. Απλώς αναζητούνται και πρόθυμοι εργατοπατέρες του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού για να στηρίξουν μέσα από τον «κοινωνικό διάλογο» τις αναδιαρθρώσεις.

«Η Ελλάδα θα πρέπει να πάρει στα χέρια της αυτό το πρόγραμμα προσαρμογής, να ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση τον Σεπτέμβριο και να δημιουργήσει ένα πιο θετικό περιβάλλον, φιλικό για επενδύσεις...». Περιβάλλον φιλικό προς τις επενδύσεις, αυτή είναι η προτροπή του διευθύνοντος συμβούλου του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, Κλάους Ρέγκλινγκ, ο οποίος ήταν ένας από τους ομιλητές στο συνέδριο του «Εκόνομιστ». Πρόσθεσε, μάλιστα, ότι θα πρέπει να γίνουν πολλά ακόμη τα επόμενα δύο χρόνια, και επικέντρωσε το ενδιαφέρον του στις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στα Εργασιακά. Να, λοιπόν, τι πρέπει να εξυπηρετήσουν οι αλλαγές στα Εργασιακά, που προωθεί η κυβέρνηση σε συνεργασία με το κουαρτέτο. Οχι, βέβαια, την προστασία των εργαζομένων, όπως ψευδώς ισχυρίζεται η κυβέρνηση, αλλά την προστασία των καπιταλιστικών επενδύσεων από τα δικαιώματα των εργαζομένων. Ομως, το «φιλικό περιβάλλον» προς τους επενδυτές προϋποθέτει περιβάλλον αποδιάρθρωσης και εργασιακής ζούγκλας για τους εργαζόμενους.

1848 Η εργατιά του Παρισιού εξεγείρεται ενάντια στην αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης (23 - 26/6/1848). Οι εργάτες στήνουν οδοφράγματα, στα οποία υψώνουν κόκκινες σημαίες με τα συνθήματα: «Ψωμί ή μολύβι», «Δικαίωμα εργασίας», «Ζήτω η κοινωνική δημοκρατία» κ.ά. Στις οδομαχίες που ακολούθησαν, 40 - 45.000 εργάτες συγκρούστηκαν με σχεδόν 250.000 στρατού και εθνοφρουράς και παρά την ηρωική τους στάση, η εξέγερση καταπνίγηκε στο αίμα. Σχεδόν 20 - 25.000 εργάτες συνελήφθησαν, ενώ 3.500 εξορίστηκαν σε απομακρυσμένες αποικίες της Γαλλίας.

1901 Πεθαίνει ο σατιρικός ποιητής και συγγραφέας Ανδρέας Λασκαράτος.

1931 Ιδρύεται στη Θεσσαλονίκη Σύνδεσμος Φίλων της ΕΣΣΔ.

1933 Τριακόσιες εργάτριες του 5ου εργοστασίου υφαντουργίας του Ρετσίνα στο Φάληρο κατεβαίνουν σε απεργία, με αιτήματα την αύξηση των μισθών, το σταμάτημα των προστίμων και την εφαρμογή του 8ώρου. Η απεργία επεκτάθηκε και στα υπόλοιπα υφαντουργεία, ενώ έληξε μετά από 27 μέρες, με τις απεργούς να πετυχαίνουν αυξήσεις 10% στα μεροκάματα.

1941 Με απόφαση του Συμβουλίου Επιτρόπων του Λαού της ΕΣΣΔ και της ΚΕ του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (μπολσεβίκοι), συγκροτείται το Στρατηγείο της Ανώτατης Διοίκησης των Ενόπλων Δυνάμεων της ΕΣΣΔ.

1944 Γερμανοί και ταγματασφαλίτες χτυπούν το σανατόριο του Ασβεστοχωρίου στη Θεσσαλονίκη. Οι φυματικοί και το προσωπικό του σανατορίου διεκδικούσαν τη βελτίωση του συσσιτίου και της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, καθώς και την κατάπαυση της τρομοκρατίας. Η επίθεση είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο ενός και τον τραυματισμό πολλών, ενώ 300 φυματικοί πιάστηκαν και κλείστηκαν στο στρατόπεδο «Παύλου Μελά», απ' όπου απελευθερώθηκαν μετά από τη λαϊκή κατακραυγή και κινητοποίηση.

1944 Ξεκινά μεγάλη επίθεση του Κόκκινου Στρατού στην κατεχόμενη από τους ναζί Λευκορωσία.

1994 Μετά από δεκαετίες διεθνούς απομόνωσης και αποκλεισμού, η Νότια Αφρική γίνεται αποδεκτή στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών.

1996 Πεθαίνει ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ και τρεις φορές πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου.

2005 Πεθαίνει ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης. Μαθητής, ακόμα, του Γυμνασίου, το 1942, εμφανίστηκε στο περιοδικό «Πειραϊκά Γράμματα», που εξέδιδαν ΕΑΜίτες και άλλοι προοδευτικοί λογοτέχνες του Πειραιά, και το 1944 στο ΕΠΟΝίτικο φοιτητικό περιοδικό «Ξεκίνημα», του οποίου ήταν αρχισυντάκτης. Μετά τη δημιουργία της ΕΠΟΝ, εντάχθηκε στην Οργάνωση της Θεσσαλονίκης και στο ΚΚΕ, ενώ με τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968, εντάχθηκε στο «ΚΚΕ Εσωτερικού». Σπούδασε Ιατρική στο ΑΠΘ και το 1955 μετεκπαιδεύτηκε στη Βιέννη. Για τη δράση του συνελήφθη το 1948, βασανίστηκε, καταδικάστηκε για παράνομη δράση από έκτακτο στρατοδικείο σε θάνατο και φυλακίστηκε στο Επταπύργιο έως το 1951. Μετά την αποφυλάκισή του εργάστηκε στη Θεσσαλονίκη ως ακτινολόγος, ενώ το 1978 μετεγκαταστάθηκε στην Αθήνα.