Ανεξάρτητα αν ισχύουν ή όχι οι συναντήσεις στις οποίες αναφέρεται το δημοσίευμα και ανεξάρτητα τη σκοπιμότητα του δημοσιεύματος στο πλαίσιο του «κεντροαριστερού καυγά»,... ουδεμία εντύπωση δεν μας προκαλεί.

Το έχουμε επαναλάβει ότι η πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται εντός του στρατηγικού πλαισίου του κεφαλαίου, της ΕΕ, φυσιολογικότατο λοιπόν να ταυτίζονται θέσεις του με αυτές τμημάτων του κεφαλαίου... Γι' αυτό οι εργαζόμενοι να έχουν ανοιχτά τα μάτια, έχουν πείρα για να κρίνουν...

Είπε ο Δ. Παπαδημούλης του ΣΥΡΙΖΑ χθες στον «Real FM». «Ενοχλεί το γεγονός ότι τα ίδια κέντρα -πολιτικά, οικονομικά, εκδοτικά- που έως χθες μας θεωρούσαν επικίνδυνους, τρομοκράτες, άθεους, οπαδούς της δραχμής κλπ, τώρα ξαφνικά μας στρώνουν χαλιά». Θέλουν να κρυφτούν, μα η χαρά δεν τους αφήνει. Τελικά τα κέντρα που κατονομάζει ότι τους στρώνουν χαλιά έγιναν φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ ή ο ΣΥΡΙΖΑ φίλος τους; Μικρή σημασία έχει. Ο λαός να κρατήσει την ομολογία ότι τα πολιτικά, οικονομικά, εκδοτικά κέντρα τους «στρώνουν χαλιά», συνειδητοποιώντας ότι, παρά τις διαφορές με την κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα αυτών των κέντρων. Δηλαδή καθόλου φιλολαϊκή ή πιο σωστά αντιλαϊκή.

«Η κυβέρνηση αποκλείει τρίτο μνημόνιο και εξαγγέλλει επαναπρόσβαση στις διεθνείς κεφαλαιαγορές, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι θα χρειαστεί και τρίτο μνημόνιο. Υστερα από έξι χρόνια ύφεσης αρχίζει να διαφαίνεται η - έστω αναιμική - ανάκαμψη της οικονομίας. (...) Ταυτόχρονα, όμως, ελλοχεύει ο κίνδυνος νέας αποσταθεροποίησης της οικονομίας (...) η κυβέρνηση θα έπρεπε να ξεχάσει τις προεκλογικές υποσχέσεις για νέες παροχές από το πρωτογενές πλεόνασμα του 2013 και να καταστρώσει ένα σχέδιο οικοδόμησης ενός εξωστρεφούς μοντέλου ανάπτυξης, με τους διεθνώς εμπορεύσιμους κλάδους να δημιουργούν πλεονάσματα και θέσεις εργασίας. (...) Είναι ενδεικτική η ολιγωρία της κυβέρνησης να εφαρμόσει τις προτάσεις του ΟΟΣΑ για την άρση των εμποδίων στον ανταγωνισμό, που θα είχε σημαντικά οφέλη για τους καταναλωτές και την ελευθερία του επιχειρείν» (από άρθρο της Μ. Ξαφά στην «Καθημερινή της Κυριακής»). Τι λέει στην κυβέρνηση; Η ανάκαμψη είναι αναιμική, η κρίση μπορεί να επανέλθει. Δώσε το πρωτογενές πλεόνασμα στις επιχειρήσεις για επενδύσεις σε εξαγωγικούς τομείς για κερδοφορία. Προχώρα γρήγορα τις αναδιαρθρώσεις του ΟΟΣΑ που ενισχύουν τις επιχειρήσεις. Γι' αυτό, μην ακούτε για λαϊκά οφέλη από το πλεόνασμα και την ανάκαμψη.

Στο δρόμο της αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής πάλης ο λαός.

Αυτό πάει να πει αντικειμενική δημοσιογραφία: να βάζουν στο στόμα σου πράγματα που δεν λες!

Ετσι και έγινε με τη συνέντευξη του Δ. Κουτσούμπα στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα».

Πηχυαίος ο τίτλος στο εξώφυλλο της εφημερίδας: «ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είναι το ίδιο πράγμα»...

Τι και αν ψάχνοντας στη συνέντευξη δεν θα βρεις πουθενά αυτή τη θέση, τι και αν στη συνέντευξη διευκρινίζεται με σαφήνεια ότι τα δύο κόμματα έχουν στρατηγική σύμπλευση παρά τις επιμέρους διαφορές τους...

Το ΚΚΕ, ούτε την περίοδο της δικομματικής αντιπαράθεσης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, δεν έλεγε ότι είναι ίδιο πράγμα τα δύο κόμματα. Ελεγε ότι πρέπει και οι δύο να κριθούν ως κόμματα του κεφαλαίου, ως κόμματα της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής, της αστικής στρατηγικής. Οταν έλεγε αυτά, του έλεγαν ότι επαναφέρει το τι «Πλαστήρας, τι Παπάγος», ότι ισοπεδώνει τα πάντα και άλλα πολλά...

Τι δεν άκουσε το ΚΚΕ όταν προειδοποιούσε ότι θα μπορούσε όπως στη Γερμανία να διαμορφωθεί κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.

Ομως ήρθαν οι ίδιες οι εξελίξεις να το επιβεβαιώσουν, όταν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ συγκυβέρνησαν πρώτα στην κυβέρνηση Παπαδήμου και μετά τις εκλογές του 2012 (ήδη πάνε 3 χρόνια συγκυβέρνησης!!).

Εξάλλου, όσοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, ας ακούσουν τα καλέσματα μερίδας της αστικής τάξης για μεγάλους συνασπισμούς!!

1853 Γεννιέται ο Κουβανός, επαναστάτης, ποιητής Χοσέ Μαρτί, ο οποίος αφιέρωσε τη ζωή του στην πάλη για την ανεξαρτησία της χώρας του και την ενότητα όλων των λαών της Λατινικής Αμερικής κατά του ισπανικού και αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

1871 Οι Πρώσοι κυριεύουν το Παρίσι (γαλλοπρωσικός πόλεμος, 1870 - 1871). Τρεις μήνες, περίπου, αργότερα ο εργαζόμενος λαός του Παρισιού θα ξεσηκωνόταν εγκαθιδρύοντας τη δική του εξουσία (Παρισινή Κομμούνα).

1884 Γεννιέται ο Ελβετός φυσικός και εφευρέτης Ογκίστ Πικάρ.

1887 Αρχίζει στο Παρίσι η κατασκευή του πύργου του Αϊφελ, προκειμένου να κοσμήσει τη διεθνή έκθεση του Παρισιού, το 1889.

1918 Το Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού εκδίδει διάταγμα για την οργάνωση του εργατοαγροτικού Κόκκινου Στρατού.

1918 Αντιπολεμική απεργία πραγματοποιείται στο Βερολίνο και τα άλλα προλεταριακά κέντρα της Γερμανίας. Η γερμανική αστική τάξη προσπαθεί να κρατήσει εν λειτουργία τις βασικότερες μονάδες της πολεμικής βιομηχανίας με τη χρήση του στρατού.

1928 Πεθαίνει ο Ισπανός πολιτικός και συγγραφέας Βισέντε Μπλάσκο Ιμπάνεζ.

1929 Αρχειομαρξιστές και αστυνομικοί εισβάλλουν στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης όπου συνεδρίαζαν μια σειρά από σωματεία, προκειμένου να εκλέξουν αντιπροσώπους για το ιδρυτικό συνέδριο της ταξικής Ενωτικής ΓΣΕΕ. Δεκάδες εργάτες συνελήφθησαν, ενώ 42 παραπέμφθηκαν σε δίκη και 11 καταδικάστηκαν σε φυλάκιση.

1932 Τα ιαπωνικά στρατεύματα επιτίθενται κατά της Σαγκάης, την οποία υπερασπίζονται οι εργάτες της πόλης και η 19η στρατιά.

1935 Η Ισλανδία γίνεται η πρώτη χώρα που νομιμοποιεί την έκτρωση.

1945 Πεθαίνει, έπειτα από θανάσιμο τραυματισμό στο πεδίο της μάχης, η 20χρονη επιλοχίας του Κόκκινου Στρατού Ρόζα Σανίνα. Η Ρ. Σανίνα υπήρξε μια από τους καλύτερους ελεύθερους σκοπευτές του Κόκκινου Στρατού, που έγινε θρύλος, τόσο για τις ικανότητες όσο και για τον ηρωισμό της. Η Ρόζα, που ήταν μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας (Κομσομόλ) είχε ενταχθεί στον Κόκκινο Στρατό ως εθελοντής.

1966 Ιδρύθηκε το Κέντρο Μαρξιστικών Μελετών και Ερευνών (ΚΜΜΕ).

1974 Ολοκληρώνεται στις Βρυξέλλες Διάσκεψη των Κομμουνιστικών Κομμάτων της Δ. Ευρώπης, με θέμα την κατάσταση των εργαζομένων. Οι μετέχοντες εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στον αγώνα του ελληνικού λαού για την ανατροπή της χούντας.

1986 Επτά αστροναύτες βρίσκουν το θάνατο, όταν εκρήγνυται το αμερικανικό διαστημόπλοιο «Τσάλεντζερ» 73 δευτερόλεπτα μετά την εκτόξευσή του από το ακρωτήριο Κανάβεραλ.

1997 Μετά από είκοσι χρόνια, η νοτιοαφρικανική αστυνομία ομολογεί τη δολοφονία του Στιβ Μπίκο (έγινε το 1977). Ο 30χρονος τότε Μπίκο, κορυφαία μορφή του κινήματος της μαύρης φοιτητικής νεολαίας και ηγέτης του Κινήματος της Μαύρης Συνείδησης, είχε «βρεθεί» νεκρός στο κελί του υπό «αδιευκρίνιστες συνθήκες». Είχε συλληφθεί για τη σύνταξη και τη διανομή ανατρεπτικών φυλλαδίων και κρατούνταν στις φυλακές, χωρίς να έχει απαγγελθεί επίσημη κατηγορία σε βάρος του.