Τις ευθύνες αναζητούν όλοι οι αρμόδιοι φορείς για τη διακοπή ηλεκτροδότησης στη Σαντορίνη. Και να, οι απειλές για μηνύσεις εκατέρωθεν, οι διοικητικές έρευνες για να αποδοθούν ευθύνες και άλλα παρόμοια. Βέβαια, το φαινόμενο δε συμβαίνει τώρα για πρώτη φορά. Είναι, όμως, η χρονική συγκυρία και η διάρκεια που το κάνουν αρκετά σοβαρό. Κάπου, λοιπόν, ανάμεσα στο μπαράζ της αναζήτησης των υπευθύνων χάνεται η ουσία. Και αυτό γίνεται σκόπιμα. Η πραγματικότητα είναι ότι οι κάτοικοι των νησιών της χώρας βιώνουν ταυτόχρονα και τις αλλεπάλληλες αυξήσεις των τιμολογίων στο ρεύμα και τη συνεχή υποβάθμιση των υπηρεσιών που προσφέρονται από τη ΔΕΗ ΑΕ. Κάτι που αποτελεί συνέπεια της πολιτικής της ιδιωτικοποίησης της επιχείρησης. Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια η διοίκηση της ΔΕΗ έχει προχωρήσει σε περικοπές προσωπικού, αυξήσεις των ωρών εργασίας και σε κακή συντήρηση των μηχανημάτων, την ίδια στιγμή που οι αυξήσεις στην τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος έχουν αγγίξει μέχρι και το 30% και έχουν αρχίσει οι διακοπές της ηλεκτροδότησης για οφειλές λογαριασμών του ρεύματος!
Οσο το ηλεκτρικό ρεύμα εξακολουθεί να είναι «είδος πολυτελείας» κι όχι κοινωνικό αγαθό που πρέπει να έχουν όλοι φθηνά και με επάρκεια, θα συμβαίνουν και θα επαναλαμβάνονται φαινόμενα και καταστάσεις σαν αυτές της Σαντορίνης. Ο λαός πρέπει να δημιουργήσει τις αναγκαίες συνθήκες ώστε οι πηγές του πλούτου και τα προϊόντα τους, όπως το ηλεκτρικό ρεύμα, να είναι στην υπηρεσία όλων για πραγματική ευημερία και πρόοδο.
Η υποκρισία
Για όλους εκείνους που με αφορμή την τραγωδία με τον 19χρονο που έχασε τη ζωή του για ένα εισιτήριο, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, πρέπει να θυμίσουμε ορισμένα πραγματάκια. Πρώτον τους πηχυαίους και περήφανους τίτλους στις εφημερίδες τους πριν από μερικούς μήνες όταν ο υπουργός Μεταφορών Κ. Χατζηδάκης ανακοίνωσε:
«...μας ενδιαφέρει να περιορίσουμε τα ελλείμματα των συγκοινωνιών. Μας ενδιαφέρει όλοι να είναι ίσοι απέναντι στο νόμο. Δεν μπορούμε να ανεχθούμε το φαινόμενο των τζαμπατζήδων».
Να θυμίσουμε επίσης τους εξίσου ...μεγάλους τίτλους όπως «"Πόρτα" στους τσαμπατζήδες», με αφορμή την καθιέρωση του μέτρου από 1 Ιουλίου σε λεωφορειακές γραμμές, οι επιβάτες να μπαίνουν από την μπροστινή πόρτα και ο οδηγός να είναι ο ελεγκτής. Και τις αναλύσεις που έκαναν ότι με αυτόν τον τρόπο το κράτος δεν θα χάνει έσοδα... Από ποιους άραγε; Από τους άνεργους, τους χαμηλόμισθους και τους συνταξιούχους;
Ομως το κυριότερο είναι άλλο. Πρέπει να θυμίσουμε σε όλους αυτούς τους υποκριτές ότι το ΚΚΕ έχει καταθέσει κατ' επανάληψη πρόταση νόμου για την προστασία όλων των ανέργων, με συγκεκριμένα μέτρα ανακούφισης. Ενα από αυτά είναι το εξής: Χορήγηση δωρεάν κάρτας απεριορίστων διαδρομών στις αστικές συγκοινωνίες. Πρόταση νόμου, βέβαια, που έχει καταψηφιστεί κατ' επανάληψη από τη Βουλή...
Ερχεται κι άλλο χαράτσι για την τηλεόραση;
Ενα ακόμα χαράτσι ετοιμάζονται να φορτώσουν στις πλάτες του λαού οι μεγαλοκαναλάρχες και οι διοικήσεις των δήμων, αν αληθεύει η πληροφορία για την ανάπτυξη του δικτύου ψηφιακής εκπομπής της «Digea». Οπως γράφτηκε, τα 275 σημεία εκπομπής του αρχικού σχεδίου για το χάρτη ψηφιακών συχνοτήτων μετατρέπονται από την «Digea» σε μόνον 156, για να μειωθεί το κόστος των επενδύσεων των παρόχων δικτύου. Η υπόλοιπη κάλυψη θα γίνεται με μικρούς αναμεταδότες (gap fillers), που θα τοποθετηθούν, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, εντός αστικών περιοχών, με την αγορά τους να βαραίνει τις δημοτικές αρχές κάθε περιοχής. Οι αναμεταδότες αυτοί υπολογίζονται στους 600 πανελλαδικά με συνολικό κόστος ως και 45 εκατ. ευρώ, τα οποία εννοείται ότι θα μετακυληθούν στις τσέπες των δημοτών, προκειμένου να γλιτώσουν το κόστος οι μεγαλοκαναλάρχες και φυσικά οι δήμοι. Στα παραπάνω, προσθέστε ότι μια ιδιωτική εταιρεία (ενδεχομένως η ίδια η «Digea») προβλέπεται να γίνει ο μοναδικός πάροχος ψηφιακής πλατφόρμας στην Ελλάδα, από τον οποίο όλα τα άλλα κανάλια θα νοικιάζουν συχνότητες, για να γίνει αντιληπτό το «εύρος» της δουλειάς που κάνει το κράτος για τους μεγαλοεπιχειρηματίες, είτε αυτοί δραστηριοποιούνται σε παραγωγικούς τομείς, είτε στα ΜΜΕ. Ο λογαριασμός, βέβαια, καταλήγει πάντα στο λαό.
Η «μοριοδότηση» και οι παιδικοί σταθμοί
Για άλλη μια χρονιά, δεκάδες χιλιάδες νέα ζευγάρια, λαϊκές οικογένειες που παλεύουν για το μεροκάματο βρίσκονται μπροστά σε ένα μεγάλο αδιέξοδο. Εάν θα μπορέσουν να στείλουν το παιδί τους σε βρεφονηπιακό σταθμό. Βέβαια, είναι πολλές οι οικογένειες που γνωρίζουν εδώ και καιρό ότι δε θα μπορέσουν να ενταχθούν ούτε στο πρόγραμμα του ΕΣΠΑ ούτε να πληρώσουν τα τροφεία σε κάποιον δημοτικό παιδικό σταθμό, πολύ περισσότερο να πάει το παιδί τους σε κάποιον ιδιωτικό σταθμό, εξαιτίας του ακόμα ψηλότερου κόστους. Και ήδη ψάχνουν να βρουν τρόπους για να καλύψουν την ανάγκη να κρατήσει κάποιος το παιδί τους για να μπορούν να δουλέψουν.
Τις τελευταίες μέρες γίνονται γνωστά κάποια στοιχεία που δείχνουν το μέγεθος του προβλήματος. Από το πρόγραμμα του ΕΣΠΑ (σ.σ. οι γονείς δεν πληρώνουν τροφεία) μένουν εκτός τουλάχιστον 30.000 - 40.000 παιδιά ίσως και πολύ περισσότερα. Μετά τις 20 Αυγούστου αναμένεται να γίνει γνωστός ο αριθμός. Οι δήμοι φέτος δεν μπορούν να λειτουργήσουν πολλούς παιδικούς σταθμούς (πληρωμή τροφείων με οικονομικά κριτήρια) λόγω έλλειψης προσωπικού, επικείμενων διαθεσιμοτήτων και άρα ακόμα λιγότερου προσωπικού και μειωμένης χρηματοδότησης από το κράτος. Και, βέβαια, είναι στα σκαριά η αξιολόγηση δομών και υπηρεσιών των δήμων που μπορεί να οδηγήσει σε πλήρη κατάργηση των παιδικών σταθμών και την παράδοσή τους σε ιδιώτες ή σε κοινωνικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις. Αυτά λένε τα στοιχεία. Μόνο που για να γίνει κατανοητό τι ακριβώς συμβαίνει σε συνθήκες καπιταλισμού με το ζήτημα που λέγεται κάλυψη της ανάγκης για προσχολική αγωγή των παιδιών, πρέπει να δούμε ορισμένες πλευρές που δεν έχουν τόσο σχέση με τα νούμερα αλλά με τη φιλοσοφία και το σχεδιασμό σε ένα τόσο σημαντικό ζήτημα.
Σε όλα ανεξαιρέτως τα προγράμματα που αφορούν τους παιδικούς σταθμούς υπάρχουν κριτήρια αποδοχής που μπαίνουν. Και για να γίνει δεκτό ένα παιδί πρέπει να ικανοποιεί αυτά τα κριτήρια. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για κριτήρια αποκλεισμού χιλιάδων παιδιών. Για παράδειγμα, στο πρόγραμμα του ΕΣΠΑ αποκλείονται τα παιδιά των δημοσίων και δημοτικών υπαλλήλων. Αποκλείονται τα παιδιά που η οικογένειά τους έχει εισόδημα από 30.000 και πάνω. Στους δημοτικούς σταθμούς αποκλείονται τα παιδιά που η μάνα τους είναι άνεργη γιατί - λέει - αφού είναι άνεργη μπορεί να το προσέχει η ίδια. Ετσι, λοιπόν, η περίφημη μοριοδότηση αποκλείει χιλιάδες παιδιά. Και να λοιπόν πώς μια βασική ανάγκη για προσχολική αγωγή που πρέπει να έχουν όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά δεν καλύπτεται. Είναι απαράδεκτο για μια υπόθεση που αφορά την κοινωνικοποίηση βρεφών και νηπίων, τη διαμόρφωση της προσωπικότητας σε μια τόσο ευαίσθητη ηλικία και τη φροντίδα που πρέπει να έχουν, υπάρχει «μοριοδότηση».
Αυτό είναι ένα από τα βασικά προβλήματα σχετικά με τους παιδικούς σταθμούς. Και από αυτήν την άποψη, η λαϊκή οικογένεια, το οργανωμένο κίνημα πρέπει να παλέψουν και να διεκδικήσουν: Να γίνουν δεκτές όλες οι αιτήσεις χωρίς όρους, προϋποθέσεις και μοριοδοτήσεις. Αμεση κρατική επιχορήγηση στους δήμους, για να αντιμετωπιστεί η σημερινή κατάσταση. Αμεση αξιοποίηση κρατικών και δημοτικών κτιρίων για τη λειτουργία παιδικών σταθμών. Να καταργηθούν τα όποια τροφεία και πληρωμές από τους γονείς. Να μη γίνει καμία απόλυση, αντιθέτως να μονιμοποιηθούν όλοι οι συμβασιούχοι και να προσληφθεί και νέο προσωπικό για να καλυφθούν όλες οι ανάγκες.
Κώστας ΠΑΣΑΚΥΡΙΑΚΟΣ
Στρεβλώσεις
Η ανησυχία και η αγωνία που έχει προκαλέσει στους εκπαιδευτικούς η κυβέρνηση, πετώντας μέσα σε μια νύχτα εκτός σχολείων 2.000 εκπαιδευτικούς των ΕΠΑΛ - ΕΠΑΣ με την κατάργηση ειδικοτήτων και μετατάσσοντας υποχρεωτικά άλλους 5.000 - 6.000 εκπαιδευτικούς στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και σε διοικητικές υπηρεσίες, είναι εύλογη. Ολος αυτός ο κόσμος είτε χάνει τη δουλειά του, είτε αναγκάζεται να μετακομίσει σε άλλη πόλη, ανατρέπεται ο οικογενειακός του προγραμματισμός, ενώ διαρκώς στο βάθος του τούνελ βλέπει και την πόρτα της απόλυσης έτοιμη να ανοίξει...
Τα παραπάνω έχουν προφανείς συνέπειες στην ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία: Θα έχουμε σχολεία με πολύ λιγότερους εκπαιδευτικούς που δύσκολα θα μπορούν να λειτουργήσουν.
Υπάρχουν, όμως, και οι έμμεσες συνέπειες που ήδη έχουν αρχίζει να φαίνονται. Οι εκπαιδευτικοί στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση αρχίζουν να κοιτούν τις εγκυκλίους για τη νέα χρονιά και το νομοσχέδιο που δημοσιεύτηκε για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, μετρώντας τις ώρες της ειδικότητάς τους, υπολογίζοντας αν μειώνονται κι αν κινδυνεύουν οι οργανικές τους θέσεις. Ετσι φτάνουμε σε σημεία να επιχειρηματολογούν για παράδειγμα κάποιοι για τη μείωση των ωρών ενός μαθήματος, όχι από τη σκοπιά του αν είναι χρήσιμο το μάθημα για τους μαθητές και πόσες ώρες απαιτεί το μάθημα για να διδαχτεί, αλλά από τη σκοπιά του ότι η μείωση των ωρών θα μειώσει θέσεις εκπαιδευτικών...
Το σίγουρο είναι ότι κανένας εκπαιδευτικός δεν περισσεύει. Για να κερδηθεί όμως αυτό, δε βοηθάει η συντεχνιακή αντιπαράθεση μεταξύ των εκπαιδευτικών διαφορετικών ειδικοτήτων.
Σε μια άλλη κοινωνία...
Παιδικός σταθμός στη Σοβιετική Ενωση
Με αφορμή τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες με τους παιδικούς σταθμούς και την αγωνία των γονιών για το εάν θα καταφέρουν να στείλουν το παιδί τους ή όχι, έχει σημασία να ξαναθυμίσουμε το εξής: Tο τι σημαίνει να είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας το μεγάλωμα και η σωματική και πνευματική ανάπτυξη του παιδιού. Γιατί εκτός από το μεροκάματο για τους γονείς, έχει πολύ μεγάλη σημασία για το ίδιο το παιδί η προσχολική αγωγή.
Ας δούμε, λοιπόν, ορισμένα στοιχεία σχετικά με το τι σημαίνει υπόθεση όλης της κοινωνίας το μεγάλωμα του παιδιού. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση και κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης δημιουργήθηκε ένα πλέγμα μέτρων προστασίας της μητέρας και του παιδιού από τη βρεφική ηλικία. Το σοβιετικό κράτος πάντοτε θεωρούσε σαν ένα από τα βασικά του καθήκοντα την προστασία της μητέρας και του παιδιού και την εξασφάλιση στη γυναίκα εκείνων των συνθηκών, που θα της επιτρέπουν να συνδυάζει την παραγωγική και κοινωνική δραστηριότητα, δηλαδή τη δουλειά και το σπίτι με τη μητρότητα και την ανατροφή των παιδιών της.
Πιο συγκεκριμένα: Το 1987 πάνω από 16 εκατομμύρια Σοβιετικά παιδιά πήγαιναν σε 140.000 παιδικούς σταθμούς. Στην πραγματικότητα, δεν υπήρχε παιδί που να μην πηγαίνει σε παιδικό σταθμό. Το κράτος κάλυπτε τα 4/5 των εξόδων συντήρησής τους. Εν έτει 2013, στην καπιταλιστική Ιταλία, ζητάνε από τις οικογένειες παιδιών που πάνε στα σχολεία να πληρώνουν έως και 3 ευρώ το δικό τους φαγητό! Στην Ελλάδα, κόβουν ακόμα κι από το φαΐ των παιδιών για να καλύψουν ανάγκες και να πάρουν κι άλλα παιδιά στους σταθμούς.
... τι σήμαινε προστασία του παιδιού
Στη Σοβιετική Ενωση πρόβλημα διατροφής δεν υπήρχε. Το φαινόμενο με τα υποσιτισμένα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία ή τους παιδικούς σταθμούς ήταν άγνωστο. Η μεταφορά των παιδιών όπου χρειαζόταν γινόταν με έξοδα του κράτους και όχι να πρέπει ο γονιός να πληρώνει και γι' αυτό όπως γίνεται εδώ.
Την προστασία της υγείας των παιδιών αναλάμβαναν τα ιδρύματα για τη θεραπεία και την πρόληψη παιδικών ασθενειών, τα νοσοκομεία παίδων, πολυκλινικές, παιδικά τμήματα των γενικών νοσοκομείων, σανατόρια, βρεφικοί και παιδικοί σταθμοί, τμήματα σχολικής υγιεινής, υγειονομικοί σταθμοί κ.ά. Βασικό ρόλο στην ιατρική περίθαλψη των παιδιών έπαιζαν οι παιδικές πολυκλινικές και τα εξωτερικά ιατρεία. Για πρώτη φορά στον κόσμο, καθιερώθηκε η γενική ιατρική παρακολούθηση των παιδιών από παιδιάτρους και μόνιμες νοσοκόμες.
Ολα αυτά τα είχε πετύχει ένα κράτος σοσιαλιστικό. Ηταν κατακτήσεις της κοινωνίας που πάλευε με στόχο την κάλυψη των ολοένα αυξανόμενων αναγκών των ανθρώπων. Ολα τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα η εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα σε σχέση με τους όρους της ζωής τους στον καπιταλισμό, ή παραμένουν άλυτα ή αφαιρούνται από τους κεφαλαιοκράτες, ήταν άγνωστα στο σοσιαλισμό.
Το δικαίωμα στις διακοπές
Πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίερς μέρες για το πρόγραμμα κοινωνικού τουρισμού που υποτίθεται πως αναβιώνει η κυβέρνηση. Υπήρξαν οι ανακοινώσεις του υπουργού Εργασίας πριν μερικές μέρες που έδειξαν ότι εμπαίζει κυριολεκτικά το λαό. Δηλαδή, ανακοίνωσε ότι θα υλοποιηθεί ένα πρόγραμμα που αποκλείει συνταξιούχους, περιορίζει το ανώτατο όριο ημερών επιδότησης από 7 σε 5, κόβει τα ποσά της επιδότησης και άρα ο ωφελούμενος θα πρέπει να βάλει από την τσέπη του και μπαίνει φραγμός στους μακροχρόνια άνεργους και νέους άνεργους. Για να γίνει κατανοητό τι συμβαίνει αρκεί τούτο: Το «νέο πρόγραμμα» προσφέρει μόλις 110.000 εισιτήρια για τη διετία 2013 - 2014, όταν την τελευταία χρονιά πριν την κατάργηση της Εργατικής Εστίας, το 2011 ο αριθμός των εισιτηρίων ξεπερνούσε τις 500.000! Οι διακοπές, η αναψυχή είναι δικαίωμα, ζωτική ανάγκη των εργαζομένων και όχι πολυτέλεια. Και είναι γνωστό ότι φέτος, 7 στις 10 λαϊκές οικογένειες δεν κάλυψαν αυτή τους την ανάγκη. Οι ολιγοήμερες διακοπές, μια μικρή ανάσα στα νησιά για χιλιάδες εργατικές, λαϊκές οικογένειες, για τις οικογένειες των ανέργων, που τις έχει γονατίσει η καπιταλιστική κρίση, έχει γίνει «άπιαστο όνειρο».
Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα για να αντιληφθεί κάποιος την ταξικότητα του ζητήματος: Το ταξίδι στα νησιά είναι απαγορευμένο για τη συντριπτική πλειοψηφία. Κι αυτοί που τα καταφέρνουν, κάνουν μεγάλες θυσίες. Τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια είναι πανάκριβα. Την τελευταία δεκαετία οι τιμές τους αυξήθηκαν πάνω από 300%. Νέες αυξήσεις στην καρδιά του καλοκαιριού στα ακτοπλοϊκά εισιτήρια της οικονομικής θέσης και στα ναύλα των οχημάτων εξασφάλισε η συγκυβέρνηση στο εφοπλιστικό κεφάλαιο, που τέθηκε σε ισχύ από την Τρίτη, 23 Ιούλη. Είναι η τρίτη αύξηση των εισιτηρίων μέσα σε περίπου ένα χρόνο! Επιπλέον, τα καράβια κάθε χρόνο γίνονται λιγότερα, γιατί αυτό συμφέρει την κερδοφορία των εφοπλιστών, μετατρέποντας ένα ακτοπλοϊκό ταξίδι σε ταλαιπωρία. Πολλά από τα πλοία είναι υπέργηρα, ταξιδεύουν ασταμάτητα, χωρίς την απαιτούμενη συντήρηση, με αποτέλεσμα τις απανωτές βλάβες. Τα ωράρια είναι εξαντλητικά για τους ναυτεργάτες των πληρωμάτων που στην πλειοψηφία τους παραμένουν απλήρωτοι επί μήνες.
Αλλο παράδειγμα: Αυτό που συμβαίνει με τα διόδια στους εθνικούς οδικούς άξονες. Πώς να πληρώσει μια εργατική οικογένεια μόνο για διόδια για Αθήνα - Καλαμάτα. για περίπου 200 χλμ. δρόμο, 25,2 ευρώ (με επιστροφή) ή για Αθήνα - Πάτρα, για άλλα 200 χλμ. δρόμο, 12,60 ευρώ ή ακόμα χειρότερα για Αθήνα - Θεσσαλονίκη στοιχίζει 46 ευρώ; Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, με την ιδιωτικοποίηση των οδικών αξόνων, τα χαράτσια διοδίων αυξήθηκαν ακόμη και πάνω από 500% για ορισμένες κατηγορίες οχημάτων, ενώ διαρκώς νέοι σταθμοί είσπραξης ξεφυτρώνουν σαν τα... μανιτάρια!
Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα μέσα από τον κοινό αγώνα τους πρέπει να αποκρούσουν την αντιλαϊκή πολιτική που συντρίβει κάθε εργατικό δικαίωμα και να την ανατρέψουν. Να διεκδικήσουν: Λαϊκό τουρισμό, ώστε να εξασφαλιστεί η ικανοποίηση της ανάγκης των λαϊκών οικογενειών στην αναψυχή, την ξεκούραση, με δωρεάν φτηνές, προσιτές υπηρεσίες και υποδομές. Να παλέψουν για ουσιαστική διεύρυνση των προγραμμάτων κοινωνικού τουρισμού και κυρίως για ριζικές αλλαγές στην οικονομία και την εξουσία, ώστε να έχουν όλοι δουλειά με δικαιώματα, ελεύθερο χρόνο και παροχές που θα καλύπτουν τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
2η Εκδοση 
Feeds
