Ηταν παραπάνω από βέβαιο ότι τα αγωνιστικά κάλαντα που έψαλε την παραμονή των Χριστουγέννων ομάδα μαθητών στη ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, δεν θα άρεσαν στη «Δημοκρατία» και τον αρθρογράφο της Π. Λιάκο. Οπως άλλωστε δεν του αρέσει τίποτα που σχετίζεται με το ΚΚΕ, το οποίο συχνά πυκνά κατακεραυνώνει μέσω της στήλης του στην εν λόγω εφημερίδα. Αναμενόμενο, καθώς το ΚΚΕ δεν κάνει «Πωλητική» -με ωμέγα, έτσι τιτλοφορεί τη στήλη του- δεν πωλείται και δεν αγοράζεται, ούτε διαμορφώνει θέσεις και προτάσεις για κατανάλωση... Οι αλήθειες του ΚΚΕ -ορισμένες απ' τις οποίες αποτύπωσαν οι νεολαίοι σκαρώνοντας τα αγωνιστικά τους κάλαντα- για αρθρογράφους αυτού του τύπου και με αυτή την αποστολή πρέπει να θάβονται κι όταν δε γίνεται, να γελοιοποιούνται για να απαξιώνονται στα μάτια του λαού.

Κάπως έτσι ο αρθρογράφος ειρωνεύεται τη στιχοπλοκή αναφέροντας ότι δημιουργήθηκε υπό την «άγρυπνη εποπτεία της μαρξικής γερουσίας που διαχειρίζεται την κομματική προπαγάνδα» με σκοπό να κατευθύνει στο ΚΚΕ «το κόμμα του (απολυμένου) εργάτη. Τη νοσταλγική σύναξη χρυσών στιγμών της ανθρωπότητας, όπως η Κα Γκε Μπε, η Στάζι, ο Στάλιν, ο Μπρέζνιεφ και η Γκουλάγκ, η υπηρεσία που επόπτευε τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στην αείμνηστη ΕΣΣΔ»!

Πρέπει να κουράστηκε πολύ, να ξαναζεστάνει και να σερβίρει ξινισμένες αντικομμουνιστικές σούπες. Εκτός κι αν έβαλαν το χεράκι τους οι άγρυπνοι εποπτεύοντες την προπαγάνδα υπέρ των αστών...

Tην απόφασή τους για κλιμάκωση του αγώνα τους, με συζητήσεις στους χώρους δουλειάς, με συσκέψεις στα σωματεία και ενημέρωση του κόσμου και οργάνωση κινητοποιήσεων ενάντια στην κατ' εντολή των πολυεθνικών κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, που σαρώνει ό,τι απόμεινε στο χώρο των ΕΒΕ και στις εργασιακές σχέσεις στους εμποροϋπάλληλους, ανανέωσαν στην προχτεσινή δύσκολη απεργιακή μάχη που έδωσαν αυτοαπασχολούμενοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι και εμποροϋπάλληλοι, ημέρα που με πράξη νομοθετικού περιεχομένου η κυβέρνηση έσπευσε να επιβάλλει άρον άρον τη λειτουργία των μαγαζιών και δεύτερη Κυριακή μέσα στο Δεκέμβρη. Η κατάργηση της αργίας της Κυριακής που επιχειρεί η συγκυβέρνηση, ικανοποιώντας μια από τις πάγιες αξιώσεις των μονοπωλίων και των εμπορικών μεγαθηρίων, στην υπηρεσία και αυτή της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, πρέπει να βρει απέναντί της ενωμένους τους εργαζόμενους και τους φτωχούς επαγγελματοβιοτέχνες και εμπόρους. Η απελευθέρωση της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές είναι ο προπομπός της πλήρους απελευθέρωσης και της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας παντού. Είναι βέβαιο ότι αν εφαρμοστεί θα ακολουθήσουν οι μεγάλες επιχειρήσεις στις υπηρεσίες, στις τράπεζες, στο δημόσιο τομέα.

Μόνη διέξοδος για τους εργαζόμενους, για τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικρούς ΕΒΕ, τους νέους, τις γυναίκες, για να διασφαλιστούν τα σύγχρονα εργασιακά, κοινωνικά δικαιώματά τους, είναι η πρόταση του ΚΚΕ για εργατική λαϊκή συμμαχία για αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους, κοινωνικοποίηση όλων των μεγάλων επιχειρήσεων και υποδομών και λειτουργία τους με κεντρικό σχεδιασμό, με τον ίδιο το λαό στην εξουσία.

-- Να στήσει δουλεμπορικά γραφεία που στέλνουν πάμφθηνους εργάτες (18 ευρώ μεροκάματο!) στους μεγαλοεργοδότες, δίχως ασφαλιστικά, εργασιακά δικαιώματα. Να ζητά απολύσεις στο Δημόσιο, εισηγείται στη συγκυβέρνηση να απασχολεί ανασφάλιστους εργαζόμενους με 14 ευρώ τη μέρα (άνεργους του ΟΑΕΔ). Να «προειδοποιεί» εργάτες (π.χ., χαλυβουργούς στη Μαγνησία) να μην απεργήσουν, αντίθετα να αποδεχτούν ό,τι ψίχουλα τους πετά η εργοδοσία.

-- Να επιτίθεται με ύβρεις, ρόπαλα, μαχαίρια σε μαθητές και απεργούς εργάτες που προπαγανδίζουν απεργίες ενάντια στην πολιτική συγκυβέρνησης - ΕΕ. Να ζητά «θέσπιση ιδιωνύμου αδικήματος για τα βαριά αδικήματα που διαλύουν την κοινωνική συνοχή και καταστρέφουν τον εθνικό κορμό». Οροι που τα χωρούν όλα, από καταλήψεις σχολείων για ζητήματα εκπαίδευσης, μέχρι μια μακρόχρονη πανεργατική απεργία για το ψωμί του λαού, κινητοποιήσεις που θα χτυπήσουν με άγρια καταστολή και βία.

-- Να ζητά νέες φοροαπαλλαγές υπέρ των εφοπλιστών. Νέα «κίνητρα» για μεγαλοξενοδόχους. Να αναλάβει ο λαός τα χρέη των τραπεζιτών. Να ανοίγει δρόμο για μεγαλοεργολάβους να εκμεταλλευτούν πλουτοπαραγωγικές πηγές με πρόσχημα ότι δεν έχουμε «επαρκή τεχνογνωσία για εξορύξεις» (τι λένε σε μια χώρα όπου κυριολεκτικά περισσεύουν επιστήμονες, εξειδικευμένοι τεχνίτες, έμπειρο εργατικό δυναμικό;!). Να ζητά νέα κονδύλια και προμήθειες στους φαρμακοβιομήχανους που θησαυρίζουν χρόνια τώρα πάνω στην ανάγκη του λαού για αποτελεσματικό φάρμακο.

Μιλώντας στη Βουλή στις 8 Σεπτέμβρη, ο Αλ. Τσίπρας έλεγε απευθυνόμενος στον Γ. Στουρνάρα: «Λέτε ότι δεν γίναμε Αργεντινή. Μακάρι να είχαμε γίνει: Η Αργεντινή πέρασε μια μεγάλη δυσκολία και οι πολίτες της κατάφεραν με αξιοπρέπεια να σταθούν στα πόδια τους». Την περασμένη βδομάδα, σε δηλώσεις του μετά τη συνάντηση που είχε στο Μπουένος Αϊρες με τον αντιπρόεδρο της Αργεντινής, ο Αλ. Τσίπρας είπε: «Η κατάσταση έχει ομοιότητες με την Αργεντινή, αλλά δεν έχουμε άλλο εθνικό νόμισμα από το ευρώ. Αυτό δίνει την ευκαιρία να μπλοκαριστεί η λιτότητα πανευρωπαϊκά, καθώς τυχόν κατάρρευση της Ελλάδας θα οδηγήσει σε ντόμινο την Ευρωζώνη. Αρα, το μειονέκτημα είναι ταυτόχρονα και το πλεονέκτημά μας». Είναι εμφανής η απόσταση που χωρίζει τις δύο δηλώσεις του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ. Από τη μια εκθειάζει την Αργεντινή, η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της οποίας επέλεξε το 2003 την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία για να διασώσει το ντόπιο κεφάλαιο και από την άλλη καταθέτει όρκους πίστης στην ΕΕ και στο ευρώ, προκρίνοντας την ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας, όπως γίνεται τώρα, αλλά με άλλο μείγμα. Τα «δίπλωσε» κάνοντας ελιγμό με την Αργεντινή, αφού η ακρίβεια, η φτώχεια αυξάνονται ενώ οι ρυθμοί ανάπτυξης μειώνονται. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να διαχειριστεί την κρίση με άλλο μνημόνιο εντός της ΕΕ, γι' αυτό ζητάει να αναδειχτεί σε κυβέρνηση και να κάνει «άλλη», καλύτερη τάχα διαπραγμάτευση με τους δανειστές και εταίρους. Ταυτόχρονα, όμως, κλείνει το μάτι και σ' εκείνες τις μερίδες της αστικής τάξης που έχουν αντικειμενικό συμφέρον από την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Αυτό το μήνυμα τους στέλνει, επικαλούμενος το παράδειγμα της Αργεντινής. Οτι σε περίπτωση ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας - που δε θα την επιλέξει βέβαια ο ίδιος - είναι ο ικανότερος να διαχειριστεί την κατάσταση. Βέβαια, είτε με ελεγχόμενη, είτε με ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, είτε με περιοριστική, είτε με επεκτατική διαχείριση της κρίσης, ο λαός σε Ελλάδα και Αργεντινή τίποτα δεν κέρδισε και τίποτα δεν πρόκειται να κερδίσει. Η φτώχεια και η εξαθλίωση χτυπάνε κόκκινο στην Αργεντινή, την ίδια ώρα που τα μονοπώλια ακμάζουν, κύρια αυτά που έχουν εξαγωγικό προσανατολισμό. Η λύση για το λαό δεν είναι να διαλέξει το «μοντέλο» που θα τον καταστρέψει, αλλά να διαλέξει το δικό του δρόμο ανάπτυξης, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου.