ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Να τους «κόψει το βήχα» ο λαός

Παπαγεωργίου Βασίλης

Σύμφωνα με δημοσιεύματα των εφημερίδων, ένα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε ο Αντ. Σαμαράς στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών για να νομιμοποιήσει τα νέα βάρβαρα μέτρα, ήταν ότι ο ίδιος «είναι πεπεισμένος πως η ελληνική κοινή γνώμη έχει πεισθεί για την αναγκαιότητα της παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη». Αρα, σύμφωνα με τη συγκυβέρνηση, εφόσον ο λαός θέλει παραμονή στην ΕΕ, τότε είναι και διατεθειμένος να υποστεί αγόγγυστα όλα τα επόμενα μέτρα που τον καταδικάζουν σε μόνιμη φτώχεια.

Ο Σαμαράς και οι άλλοι «πατούν» πάνω στο αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών, στις οποίες, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού ψήφισε υπέρ της ΕΕ. Τέτοια ήταν η ψήφος στα κόμματα της σημερινής συγκυβέρνησης, αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ και τους Ανεξάρτητους Ελληνες. Με βάση αυτό το αποτέλεσμα, η συγκυβέρνηση λέει σήμερα στο λαό «σκάσε και κολύμπα», προσπαθώντας να τον ενοχοποιήσει για τα μέτρα που σχεδιάζει προς όφελος της πλουτοκρατίας και των ξένων δανειστών.

Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να αισθάνονται δεσμευμένοι απέναντι στην ΕΕ και τους κεφαλαιοκράτες, όσο κι αν τα κόμματά του ευρωμονόδρομου προσπαθούν να τους το επιβάλλουν για να περάσουν ανεμπόδιστα τα μέτρα, αξιοποιώντας γι' αυτό και τις πρόσφατες εκλογές, όπως προειδοποιούσε το ΚΚΕ. Για να έχει όμως αποτέλεσμα το κάθε τους αγωνιστικό βήμα, προϋπόθεση είναι να αποκτά ολοένα και πιο σαφή αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά, άρα και διεκδικήσεις ενάντια στην ΕΕ και τους ντόπιους εκπροσώπους της. Αλλιώς, κάθε τρεις και μια θα βγαίνει ο οποιοσδήποτε κεντροαριστερός ή κεντροδεξιός θιασώτης του ευρωμονόδρομου και θα τους λέει ότι «ψηφίσατε υπέρ της ΕΕ, άρα θέλετε τα μέτρα». Τέτοιον εκβιασμό, ο λάος δεν πρέπει να τον αποδεχτεί. Πρέπει να τον πολεμήσει, να τον ακυρώσει στην πράξη.

Η «απολογία»... της «Αυτόνομης Παρέμβασης»

Ολα τα τρομοκρατικά και εκβιαστικά διλήμματα -που με την ίδια ένταση τα κόμματα που συγκυβερνούν έθεταν προεκλογικά, π.χ. ευρώ ή χάος - επανέφερε η «Αυτόνομη Παρέμβαση» με μια μεγάλη ανακοίνωσή της, για να δικαιολογήσει το «έγκλημα», δηλαδή την υπογραφή της Κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης στο εμπόριο με μείωση μισθών. Από την πρώτη λέξη μέχρι και την τελευταία η «Αυτόνομη Παρέμβαση» αναπαράγει τα επιχειρήματα στη γραμμή «του μικρότερου κακού» για να πείσει τους εργαζόμενους ότι η νέα σύμβαση ήταν, ούτε λίγο ούτε πολύ, και «επιτυχία»! «Εχει τα χαρακτηριστικά ανάληψης της ευθύνης για τη μέγιστη δυνατή προστασία των εργαζομένων μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες του μνημονίου και της γενικευμένης επίθεσης που δέχεται η εργατική τάξη, διεξάγοντας αμυντικό αγώνα σε συνθήκες ύφεσης και εκτεταμένης ανεργίας», γράφει η «ΑΠ». Πράγματι, η σύμβαση έχει τα χαρακτηριστικά «ανάληψης της ευθύνης», γιατί και η μείωση των μισθών των εργαζομένων, συμβάλλει στη θωράκιση της κερδοφορίας των επιχειρηματιών. Σε ό,τι αφορά την προστασία των εργαζομένων οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ - ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ - ΔΑΚΕ έχουν εγκαταλείψει εδώ και πολλά χρόνια τους εργαζόμενους που δουλεύουν με τις πιο άθλιες εργασιακές σχέσεις και με μισθούς πείνας, γιατί πάντα οι όποιες επιλογές τους είχαν γνώμονα την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» σε βάρος κατακτήσεων και δικαιωμάτων.

Αγώνας για παιδικούς σταθμούς

Λαλίστατος τις τελευταίες μέρες ο εκλεγμένος με στήριξη ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ/Οικολόγων/ΔΡΑΣΗΣ δήμαρχος Αθήνας, βγήκε σε πάμπολλα ΜΜΕ να μιλήσει για σειρά ζητημάτων (μετανάστευση, συσσίτια, επιχειρηματικότητα, αστυνόμευση κ.λπ.) με μόνιμη επωδό «να κρατήσουμε την πόλη όρθια». Μεγίστη υποκρισία από μια δημοτική αρχή που κάνει ό,τι μπορεί να «τελειώνει», να διώξει από τη δουλειά τους συμβασιούχους του δήμου σε μια σειρά από κοινωνικές υπηρεσίες πρώτης γραμμής (π.χ. βρεφονηπιακούς σταθμούς) θέτοντας σε κίνδυνο τη λειτουργία τους με άμεσες δυσμενείς συνέπειες για το λαό της Αθήνας. Σαφής ο στόχος της για δραστική μείωση του προσωπικού, μέσα από τον αποδεκατισμό του προσωπικού να επιταχύνει διάλυση υπηρεσιών όπως οι σταθμοί, ώστε να παραδοθούν στα ιδιωτικά συμφέροντα και την κερδοσκοπία, να βάλουν οι γονείς βαθιά το χέρι στην τσέπη. Εργαζόμενοι και απολυμένοι, γονείς, όλος ο λαός, να δώσουν δυναμική αγωνιστική απάντηση απέναντι σε αυτή την εφιαλτική πολιτική, να απαιτήσουν αποκλειστικά δημόσιους, δωρεάν, σύγχρονους και ασφαλείς παιδικούς σταθμούς για όλα τα παιδιά, με επαρκές μόνιμο και εξειδικευμένο προσωπικό με πλήρη δικαιώματα και αξιοπρεπείς μισθούς. Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Αμεση επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων.

Βαθιά ταξική αντιλαϊκή πολιτική

Εδώ και μέρες, άνθρωποι με αναπηρίες και χρονίως πάσχοντες (σ.σ. μιλάμε για 183.270 ανθρώπους και τις οικογένειές τους) περίμεναν να πάρουν τα πενιχρά προνοιακά επιδόματα που αντιστοιχούν στους μήνες Μάη και Ιούνη και που σε πολλές περιπτώσεις είναι και το μοναδικό τους εισόδημα. Αυτό από μόνο του είναι ίσως ο ορισμός της βαρβαρότητας της πολιτικής τους, πολύ περισσότερο δε που κάθε μέρα η συγκυβέρνηση και τα αστικά Μέσα Ενημέρωσης μοστράρουν τον πακτωλό των δισεκατομμυρίων που θα πάνε στις τσέπες των μεγαλοκατασκευαστών για να φτιάξουν οδικούς άξονες, στο όνομα της «ανάπτυξης». Ο νεφροπαθής λοιπόν δεν μπορεί να πάρει τα 100 ή 200 ευρώ επίδομα για να έχει να φάει. Ο ανάπηρος δεν έχει δεκάρα στην τσέπη. Τέτοιο αίσχος βιώνουν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που έχουν άμεσες και ιδιαίτερα αυξημένες καθημερινές ανάγκες. Και γι' αυτό το αίσχος ακέραια την ευθύνη φέρει η συγκυβέρνηση.

Την περασμένη Τετάρτη η συγκυβέρνηση έκανε το εξής: Μείωσε κατά 30% την κρατική επιχορήγηση προς τους δήμους για το μήνα Αύγουστο για να καταβληθούν τα προνοιακά επιδόματα. Το υπουργείο μάλιστα ανακοίνωσε ότι «η περικοπή ήταν επιβεβλημένη για να εξοικονομηθούν κονδύλια για τους πολίτες που δοκιμάζονται». Με απλά λόγια, η συγκυβέρνηση το «παίζει ευαίσθητη» στερώντας χρήματα από άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, αφού έκανε το εξής:

Στέρησε από εργαζόμενους σε δήμους - μόνιμους ή συμβασιούχους - το μισθό τους.
Στέρησε από νέα ζευγάρια τη δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους σε παιδικό σταθμό, από ηλικιωμένους και άτομα με αναπηρίες την πρόσβαση στο πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι», αφού τα χρήματα που έκοψε σε μεγάλο ποσοστό θα πήγαιναν για τη συνέχιση τέτοιων δράσεων, για προσλήψεις προσωπικού για τη στελέχωση τέτοιων υπηρεσιών κ.ά.
Στέρησε τη δυνατότητα σε μαθητές να μπορέσουν να μετακινηθούν από το σπίτι για να πάνε στα σχολειά τους, αλλά και από παιδιά με αναπηρίες να μετακινηθούν για να πάνε στα ειδικά σχολειά τους, αφού μέρος του ποσού που θα έπαιρναν οι δήμοι θα πήγαινε για την κάλυψη τέτοιων αναγκών.

Τα παραπάνω λοιπόν εμφανίστηκαν ούτε λίγο ούτε πολύ σαν θρίαμβος της συγκυβέρνησης που έλυσε το πρόβλημα των προνοιακών επιδομάτων. Στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν έλυσε κανένα πρόβλημα, αλλά άνοιξε το δρόμο για να εμπεδωθεί στη συνείδηση του κόσμου ότι για τέτοια ιδιαίτερα σοβαρά κοινωνικά ζητήματα, θα πηγαινοφέρνει κονδύλια από εδώ και από κει για να καλύπτει ανάγκες κατά περίπτωση, στερώντας την ικανοποίηση αναγκών των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Δηλαδή: 'Η τα άτομα με αναπηρίες θα έχουν επιδόματα ή τα βρέφη και τα νήπια θα πηγαίνουν σε παιδικό σταθμό. 'Η οι χρόνια πάσχοντες θα ζουν με τα ψίχουλα του επιδόματος ή οι ηλικιωμένοι θα δέχονται τις υποτυπώδεις υπηρεσίες του προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι». Και τα δύο δεν μπορεί να γίνονται...

Αυτή είναι η πολιτική της συγκυβέρνησης! Πολιτική και αντιλαϊκή και επικίνδυνη. Σε αυτήν την κατεύθυνση χρειάζεται ενιαίος οργανωμένος αγώνας για την κάλυψη όλων των σύγχρονων αναγκών του λαού που θα έχει σαν στόχο την οριστική ανατροπή του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος, που αντιμετωπίζει τον ανάπηρο, τον χρόνια πάσχοντα, τα νέα ζευγάρια, τους μαθητές απλά σαν... λογιστικούς δείκτες.

Κώστας ΠΑΣΑΚΥΡΙΑΚΟΣ

Τα δίνουν όλα στους επενδυτές

Γρηγοριάδης Κώστας

ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΘΑ αυξηθεί ο φόρος για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, εννοείται πως εμείς θα τον πληρώσουμε αυτόν το φόρο μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ. Νέο χαράτσι δηλαδή.

Τι άλλο θα μπορούσε να γίνει όμως; Δεν είναι αστεία τα πράγματα. Εδώ υπάρχουν εταιρείες που έχουν κάνει τους σχεδιασμούς τους. Εχουν στήσει (στο τζάμπα και επιδοτούμενα) τις ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά τους.

Θα αφήσουμε έρμαιους δηλαδή αυτούς τους «επενδυτές» που μας έκαναν τη χάρη να παράγουν ρεύμα και να στήσουν επιχειρήσεις χωρίς να βάλουν φράγκο; Δεν πρέπει να έχουν τα κέρδη που προϋπολόγισαν; Τι θα πούνε στους μετόχους τους;

Αφήστε που όλα αυτά δεν τα κάνουν επειδή αγαπούν και επιδιώκουν το κέρδος. Για το περιβάλλον το κάνουν. Για τα δάση μας (που καταπατούν), για τις ακτές μας (που γίνονται ξενοδοχεία) και τον αέρα (που ρυπαίνουν με άλλες δραστηριότητές τους).

Οπότε, αν θέλουμε να είμαστε εναρμονισμένοι με τις αξίες της «ανάπτυξης», της «ανταγωνιστικότητας» και της «ευρωπαϊκής προοπτικής», το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να πληρώνουμε με χαμόγελο.

ΧΙΛΙΟΥΣ ΔΥΟ τρόπους θα βρει - σύμφωνα με όσα διαρρέει - το υπουργείο Οικονομικών προκειμένου να εντοπίσει όσους δεν υποβάλλουν φορολογική δήλωση. Διασταυρώσεις, έλεγχοι, μηχανογραφικά συστήματα...

Ολα στην υπηρεσία του να στραγγιστεί και η ...τελευταία σταγόνα από το εισόδημα των μισθωτών και των συνταξιούχων. Δεν θέλουν να χάσουν ούτε ευρώ.

Το ότι οι μεγάλες φορολογικές «τρύπες» παρουσιάζονται - όπως έχει καταγγελθεί πολλάκις - στις ΔΟΥ που δραστηριοποιούνται στις βιομηχανικές περιοχές Αθήνας και Θεσσαλονίκης περνάει φυσικά στα ...ψιλά.

Γιατί βιομήχανοι, εφοπλιστές και όλα τα συναφή δεν αρκούνται στα προκλητικά προνόμια που τους παρέχει η φορολογική νομοθεσία. Καθυστερούν να πληρώσουν κι αυτά τα λίγα που είναι να δώσουν.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αλλωστε ...γιατί να μην το κάνουν; Πάντα στο τέλος ρυθμίζεται το πράγμα.

Εμπαιγμός διαρκείας

Γρηγοριάδης Κώστας

«Ας σημειωθεί ότι ο κ. Βενιζέλος, καίτοι δημοσίως κάλεσε τον κ. Σαμαρά να προσπαθήσει τουλάχιστον να αποφύγει "προδήλως άδικα μέτρα" σε μισθούς και συντάξεις, off camera είπε στους δημοσιογράφους ότι τούτο δεν είναι δυνατόν λόγω του τεράστιου ποσού που αποφασίστηκε να εξοικονομηθεί». Την πραγματικότητα καταγράφει το παραπάνω απόσπασμα από σχετικό ρεπορτάζ της «Καθημερινής», καταδεικνύοντας ταυτόχρονα ότι ο συνειδητός εμπαιγμός και η παραπλάνηση του λαού εκ μέρους του προέδρου του ΠΑΣΟΚ αποτελεί «στρατηγική επιλογή» και λόγο ύπαρξης για το κόμμα του. Πράγματι, ο Ευ. Βενιζέλος σήκωσε τρομερό κουρνιαχτό τις τελευταίες βδομάδες με το σχέδιο δέκα σημείων για την επαναδιαπραγμάτευση του δημοσιονομικού προγράμματος ώστε να εφαρμοστούν (όλα) τα βάρβαρα μέτρα σε δύο δόσεις και σε τέσσερα χρόνια, ενώ γνώριζε πολύ καλά ότι στο τέλος «θα αναγκαζόταν να συμβιβαστεί», ακριβώς γιατί γνώριζε τις θέσεις των δανειστών και εταίρων. Ωστόσο το έκανε ακριβώς για να ρίξει στάχτη στα μάτια του λαού και να παρατείνει την ανοχή του στην τρικομματική συγκυβέρνηση, την οποία στηρίζει σταθερά, γιατί όπως είπε «δεν υπάρχει πραγματικά άλλη καλύτερη λύση για τη χώρα». Το ίδιο άθλιο θέατρο συνεχίζει να παίζει και μετά τη συμφωνία των τριών πολιτικών αρχηγών στην τελευταία σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου να προχωρήσει η περικοπή των δαπανών ύψους 11,5 δισ. «ως προϋπόθεση για την περαιτέρω διαπραγμάτευση». Μετά τη σύσκεψη δε δίστασε να βάλει αμέσως τη μάσκα του υπέρμαχου της εφαρμογής των μέτρων με δίκαιο τάχα τρόπο, δηλώνοντας ότι επιδιώκει «στο πακέτο των 11,5 δισ. ευρώ να μην περιλαμβάνονται μέτρα άδικα, μέτρα προδήλως οριζόντια ή μέτρα δημοσιονομικώς ατελέσφορα». Κανέναν όμως δεν μπορεί να ξεγελάσει.

Αποδέσμευση από την ΕΕ...

«Το τίμημα του ευρώ δεν μπορεί να είναι απεριόριστο», αποφαίνεται ο διευθυντής του «Βήματος» Α. Καρακούσης σε χτεσινό άρθρο στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας με τον παραπάνω τίτλο. Ο αρθρογράφος δεν κρύβει την απογοήτευσή του από τη μέχρι τώρα διαχείριση της κρίσης από τις ισχυρές κυβερνήσεις και τα όργανα της ΕΕ, επισημαίνοντας μάλιστα ότι «η ευρωπαϊκή ηγεσία είναι σχεδόν έτοιμη να θυσιάσει τους λαούς, παρά να θίξει τα ιερά και τα όσια του διεθνούς οικονομικού συστήματος, το οποίο ωστόσο από την τραπεζική κρίση του 2008 και εντεύθεν κατέστη μη υπερασπίσιμο». Φτάνει μάλιστα στο σημείο να υποστηρίξει ότι μπροστά στο εγχώριο αστικό πολιτικό σύστημα μπαίνει δίλημμα που αφορά την ίδια την παραμονή στο ευρώ. Γράφει συγκεκριμένα: «Και το ερώτημα που τίθεται για την ελληνική πολιτική είναι αν θα παρακολουθήσει τη γραμμή των δεσμευμένων ευρωπαϊκών αρχών ή θα θέσει ένα όριο στην κατακρήμνιση της χώρας, στην βύθιση της οικονομίας και στην κοινωνική αποδιάρθρωση... Το τίμημα παραμονής στο ευρώ δεν μπορεί να είναι απεριόριστο, γιατί απλούστατα δεν θα είναι ανεκτό από την κοινωνία, από τους πολίτες, από την ίδια την χώρα εντέλει». Και καταλήγει: «Τι να το κάνεις το ευρώ, αν έχεις μια χώρα νεκρή, μια κοινωνία τελειωμένη και ένα λαό χωρίς ελπίδα; Από ένα σημείο και πέρα είναι ζήτημα ύπαρξης και αξιοπρέπειας».

Περί διαφθοράς...

Με αφορμή τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα από τον επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, οργίασαν και πάλι τα αστικά Μέσα Ενημέρωσης για τη διαφθορά, την κακοδιαχείριση, τα «φακελάκια» και όλα όσα κατά καιρούς προβάλλουν για να πείσουν το λαό ότι η κρίση οφείλεται κυρίως σε τέτοια φαινόμενα. Θυμίζουμε ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που έχουν κυβερνήσει τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες, πριν από τις δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις πρόβαλλαν την καταπολέμηση της διαφθοράς, σήκωναν τη σημαία της διαφάνειας (σ.σ. όπως ακριβώς έκανε και ο Γ. Παπανδρέου πριν τις εκλογές του 2009 και το κόμμα του ήρθε πρώτο). Θυμίζουμε επίσης ότι κόμματα όπως η ΔΗΜΑΡ και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η Χρυσή Αυγή με τους Ανεξάρητους Ελληνες έχουν ρίξει πολύ νερό στο μύλο της υπόθεσης «διαφθορά». Επιπλέον, στο επίκεντρο των συνθημάτων των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα ήταν και πάλι το συγκεκριμένο ζήτημα.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι φαινόμενα διαφθοράς, εξαγοράς, χρηματισμού υπάρχουν και μάλιστα σε μεγάλη έκταση στην καπιταλιστική κοινωνία. Ομως, αυτά τα φαινόμενα ευδοκιμούν ακριβώς γιατί είναι στη φύση του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι φαινόμενα σύμφυτα με τη λειτουργία του αστικού κράτους. Οι μίζες και οι προμήθειες είναι μία εκδήλωση της σαπίλας του συστήματος. Γεννιούνται από τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό ανάμεσα στα μονοπώλια για να πάρουν καλύτερη θέση στη μεταξύ τους σφαγή, με στόχο να παίρνουν δουλειές, να αυξάνουν τα κέρδη τους και να καταδικάζουν στην ανέχεια τους λαούς. Η ίδια η διάρθρωση και η δομή του αστικού κράτους δίνει τη δυνατότητα σε διάφορους να λυμαίνονται τα χρήματα των εργαζομένων και των λαϊκών οικογενειών και να εμφανίζονται με αμύθητα πλούτη.

Ομως, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν σε τέτοια έκταση αυτά τα φαινόμενα, ακόμα κι αν το αστικό κράτος λειτουργούσε χωρίς μίζες και προμήθειες, μήπως θα άλλαζε η ουσία του προβλήματος; Μήπως δεν θα θησαύριζαν τα μονοπώλια από την εκμετάλλευση των εργαζομένων, μήπως δεν θα έπιναν το αίμα των λαών τα αφεντικά; Μήπως δεν θα πλήρωνε χρυσάφι η εργατική οικογένεια στα νοσοκομεία για να έχει την υγειά της; 'Η μήπως θα εξαφανίζονταν τα χαράτσια και οι φόροι που πνίγουν τα νοικοκυριά; Και βέβαια υπάρχει και η άλλη πλευρά. Το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα σε συνθήκες κρίσης δείχνει πως θέλει να περιορίσει αυτά τα φαινόμενα και τα παρουσιάζει ως την αιτία του κακού. Ομως, ακόμα και μέσα από αυτή τη διαδικασία ποιους στοχοποιούν; Η υπόθεση με τους τυφλούς - μαϊμού (σ.σ. υπαρκτό ζήτημα) τι αποτέλεσμα είχε; Να το χρησιμοποιούν σαν πρόσχημα, σαν μέσο για να ανοίξουν ζήτημα συνολικών περικοπών των συντάξεων.

Η πληγή λοιπόν είναι άλλη. Δεν είναι κάτι μεταφυσικό η διαφθορά. Ούτε την έχει κανείς στο αίμα του. Βρίσκεται στο DNA του ίδιου του καπιταλισμού που έτσι λειτουργεί και τέτοιες συνειδήσεις διεφθαρμένες φτιάχνει. Για να μπει ένα οριστικό τέλος σε τέτοια φαινόμενα, πρέπει να ανατραπεί αυτό το σύστημα. Μια εργατική λαϊκή εξουσία, που θα έχει στα χέρια της τον πλούτο, τα εργοστάσια, τα βαπόρια, είναι η μόνη που μπορεί να καταπολεμήσει στη ρίζα του το κακό. Για να πάψει να υπάρχει διαφθορά, πρέπει να μην υπάρχουν οι αιτίες που τη γεννούν.

... με απόφαση του λαού

Είναι προφανές ότι ο αρθρογράφος πασχίζει να δείξει ότι υπάρχει μερίδα των αστών που σκέφτονται και τα βάσανα του λαού, αν και μέχρι τώρα και αυτός και η εφημερίδα του υπεραμύνονταν της παραμονής στο ευρώ. Ταυτόχρονα φαίνεται ότι υπερασπίζεται μια άλλη μορφή διαχείρισης, αυτήν που ζητά τόνωση της ζήτησης και που την προβάλλει επίσης μερίδα των αστών. Ακόμη η συγκεκριμένη άποψη απηχεί σκέψεις και επιδιώξεις ορισμένων οικονομικών και επιχειρηματικών κύκλων, που στην πραγματικότητα ποτέ δεν έπαψαν να φλερτάρουν με την ιδέα της εξόδου από το ευρώ, επειδή έτσι εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντά τους. Ο αρθογράφος, η εφημερίδα του και οι αστοί που έχουν τις ίδιες σκέψεις, καθόλου δε σκέφτονται φιλολαϊκά. Για τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους νοιάζονται και το εμφανίζουν με δήθεν φιλολαϊκό προπαγανδιστικό λόγο. Βεβαίως, το ζητούμενο για το λαό δεν είναι να βγει από το ευρώ και να παραμείνει κάτω από τον ίδιο ζυγό, δηλαδή την πολιτική και οικονομική εξουσία των μονοπωλίων, και απλά να έχει άλλα αφεντικά. Το ζήτημα είναι να δημιουργηθούν οι πολιτικές προϋποθέσεις ώστε η αποδέσμευση από την ΕΕ και όχι μόνο από το ευρώ και η μονομερής διαγραφή του χρέους να είναι δική του επιλογή, ώστε να πάρει την υπόθεση στα χέρια του.