Η Αννα Διαμαντοπούλου, υπουργός Παιδείας, στην ομιλία της στη συζήτηση του νέου αντιλαϊκού προϋπολογισμού στη Βουλή προχθές, ανάμεσα στα διάφορα που είπε περί «εθνικής αναγκαιότητας για την σωτηρία της πατρίδας», χρησιμοποίησε και το παράδειγμα του λεγόμενου «ιστορικού συμβιβασμού» που ήταν ο πυλώνας της ταξικής συνεργασίας και του οπορτουνιστικού ρεύματος του ευρωκομμουνισμού. Ανέφερε χαρακτηριστικά:
«"Για εμάς η λιτότητα σημαίνει σοβαρότητα, αυστηρότητα, αποτελεσματικότητα, μα προπάντων δικαιοσύνη και ισότητα...πρέπει να εγκαταλείψουμε την αυταπάτη ότι είναι δυνατή η διατήρηση ενός τύπου ανάπτυξης που στηρίζεται στην τεχνική διόγκωση της ατομικής κατανάλωσης και παράγει σπατάλες, παρασιτισμό, άδικα προνόμια και διασπάθιση κοινωνικών πόρων". Αυτά δεν τα λέω εγώ, είναι τα λόγια του Μπερλιγκουέρ. Ο ηγέτης του μεγαλύτερου κομμουνιστικού κόμματος στην Ευρώπη, είχε δηλώσει τα παραπάνω, όταν υποστήριξε, σε μια παραπαίουσα Ιταλία και λίγο πριν μπει το ΔΝΤ, το πρόγραμμα αιματηρής λιτότητας του Αντρεότι. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημά μας: να μετατρέψουμε την άδικη και αιματηρή λιτότητα, που έπεσε ως βράχος στο τέλμα της ελληνικής διοίκησης και οικονομίας, σε δίκαιη και αποτελεσματική για τους πολίτες αυστηρότητα και ατομική και συλλογική αλλαγή τρόπου ζωής».
Εμείς το μόνο που μπορούμε να θυμίσουμε είναι ο καταστροφικός ρόλος που έπαιξε για τους λαούς η θεωρία της ταξικής συνεργασίας του συμβιβασμού και της υποταγής, είτε στο όνομα των εθνικών ιδιαιτεροτήτων είτε σε αυτό της «εθνικής ενότητας». Οχι μόνο εξαφανίστηκαν από τον πολιτικό χάρτη ιστορικά κομμουνιστικά κόμματα (Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία κλπ.) αλλά κυρίως τα εργατικά λαϊκά κινήματα υποχώρησαν και διαβρώθηκαν σε τέτοιο βαθμό που δέχτηκαν αλλεπάλληλα χτυπήματα στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα, κάτι που φαίνεται ιδιαίτερα σήμερα εν μέσω βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης. Επομένως ο ιστορικός συμβιβασμός είναι παράδειγμα προς αποφυγή για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, και γι' αυτό άλλωστε μια πολιτική εκπρόσωπος του κεφαλαίου θέλει να τον επαναφέρει στο προσκήνιο και να ανακόψει κάθε προσπάθεια ταξικής ανασύνταξης του κινήματος. Αυτή κάτι ξέρει για τα συμφέροντα που εξυπηρετεί, αλλά και ο λαός πρέπει να βγάζει συμπεράσματα από την ιστορική εμπειρία, τη δική του και των άλλων λαών.
Θέλουν τους εργαζόμενους διαιρεμένους
Την ώρα που δημιουργούνται στρατιές εργαζομένων με όρους ελαστικών μορφών εργασίας, η συμβιβασμένη συνδικαλιστική πλειοψηφία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων ΟΤΑ -η οποία, πριν λίγο καιρό, καμώνονταν τον αγωνιστή- επιμένει να στερεί το δικαίωμα στη συνδικαλιστική και στη συλλογική δράση από αυτούς τους εργαζόμενους. Στόχος της να κρατάει τους εργαζόμενους διαιρεμένους και άρα αποδυναμωμένους μπροστά στην σφοδρή επίθεση που δέχονται από το μαύρο μέτωπο συγκυβέρνησης, πλουτοκρατίας, τρόικας.
Ζήτησε από δικηγόρο να γνωμοδοτήσει ποιοι μπορούν να συμμετέχουν στις αρχαιρεσίες των σωματείων για την ανάδειξη αντιπροσώπων στην ΠΟΕ ΟΤΑ λες και είναι υπόθεση θεσμών και Αστικής Δικαιοσύνης και όχι των ίδιων των εργαζομένων. Και ο δικηγόρος απάντησε -αδιαφορώντας για την πραγματικότητα- ότι με βάση τις διατάξεις δεν επιτρέπεται η συμμετοχή των συμβασιούχων (ορισμένου χρόνου, έργου ή όποια άλλη μορφή εφευρίσκουν οι αστοί νομοθέτες). Αυτή την απάντηση χρησιμοποιεί η πλειοψηφία για να βάλει νομικά εμπόδια σε όσα σωματεία τολμούν να κάνουν το αυτονόητο, να εγγράψουν ως μέλος με πλήρη δικαιώματα κάθε εργαζόμενο ανεξαρτήτως σχέση εργασίας.
Το Συνδικάτο Εργαζομένων ΟΤΑ Αττικής καταγγέλλει την «εγκληματική άρνηση της ηγεσίας της ΠΟΕ ΟΤΑ να ανοίξει τις πόρτες των σωματείων στους συναδέλφους με τη μερική απασχόληση και τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις» και στη συνέχεια αναφέρεται στη συνευθύνη ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, «Αυτόνομης Παρέμβασης» και «Συσπειρώσεων» που «σε κολεγιά με κυβερνήσεις και εργατική αριστοκρατία, κάνουν ό,τι μπορούν για να κρατήσουν το εργατικό κίνημα στον κλάδο αποδυναμωμένο και χειραγωγημένο». Το Συνδικάτο καλεί τους εργαζόμενους στις γενικές συνελεύσεις των σωματείων τους να απαιτήσουν «να ανοίξει η πόρτα για το σύνολο των συναδέλφων. Να γράφονται όλοι και όλοι να έχουν δικαίωμα στην εκλογή τους στο ΔΣ, στην Ομοσπονδία».
Αναγκαίοι στο σύστημα
Οσο οξύνεται η ταξική αναμέτρηση, όσο περισσότεροι εργαζόμενοι, ευρύτερα λαϊκά στρώματα, μέσα από την ίδια τους την πείρα και κάτω από την επιρροή που ασκεί η σταθερή και επίμονη δράση του ΚΚΕ για την αποκάλυψη των ορίων του καπιταλισμού, και την προβολή της αναγκαιότητας και δυνατότητας να αλλάξει η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία, με την ανατροπή της από μια ισχυρή λαϊκή συμμαχία που θα έχει αυτόν ακριβώς τον στόχο, τόσο εντείνονται οι προσπάθειες των οπορτουνιστικών ρευμάτων να ορθώσουν αναχώματα ικανά να δώσουν ανάσα στο σύστημα. Την ώρα που στον ένα μετά τον άλλο τους χώρους δουλειάς οι καπιταλιστές αξιοποιώντας και τους νόμους της αστικής δημοκρατίας σαρώνουν κάθε εργατικό δικαίωμα, η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μιλά για την αναγκαιότητα της κοινωνικής συνοχής αμβλύνοντας την αντίθεση των εργατών στα μονοπώλια.
Το τελευταίο διάστημα, δύο τρεις έννοιες έρχονται και ξανάρχονται ως αιχμές της προπαγάνδας τους: «δημοκρατία», «επανίδρυση της ΕΕ», «διαπραγμάτευση». Σε ευθεία αναλογία με τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που κυβερνούσαν ή και κυβερνούν ακόμα, αλλά δηλώνουν πως αναζητούν το «νέο» και «καινούργιο» για να εφαρμόσουν την ίδια και απαράλλαχτη παλιά πολιτική, οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αναζητούν κι αυτοί το «νέο» και «καινούριο». Τι έρχεται να κάνει αυτό το «νέο» και «καινούριο»; Να αποκαταστήσει τη «δημοκρατία», που υποτίθεται πως πάσχει από τη λάθος συνταγή για την σωτηρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οπως όταν ψηφίζοντας τη Συνθήκη του Μάαστριχτ ισχυρίζονταν ότι είναι το δημοκρατικό αντίβαρο σε ακραίες νεοφιλελεύθερες επιλογές, έτσι και σήμερα έρχονται να μιλήσουν για ανάγκη «επανίδρυσης της ΕΕ», δηλαδή για διατήρηση της ένωσης καπιταλιστικών κρατών που υποτίθεται πως απειλείται από την επικράτηση των νεοφιλελεύθερων.
Η επιμονή τους να μιλούν για «δημοκρατία» σε ένα σύστημα που μπορεί να υπάρχει μόνο σαν αντιδημοκρατικό, και «διαπραγμάτευση» σε καθεστώς καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής που βασίζεται στην εξουσία που απορρέει απο την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, είναι ξανά και ξανά αποκαλυπτική για το γεγονός ότι ο οπορτουνισμός το μόνο που έχει να φέρει στο εργατικό κίνημα είναι η υπονόμευση της αντιμονοπωλιακής, αντικαπιταλιστικής πάλης του εργατικού κινήματος. Οι οπορτουνιστές είναι ιδιαίτερα αναγκαίοι σήμερα στο σύστημα κι απο την πλευρά τους φροντίζουν να ανταποκρίνονται σ' αυτήν την ανάγκη. Είναι αναγκαίοι σαν ένα ρεύμα που ενώ εμφανίζεται να έχει φιλολαϊκή ρητορική, υποσκάπτει την ιστορία και τις παραδόσεις του εργατικού - κομμουνιστικού κινήματος, προβάλλοντας την αναγκαιότητα αλλαγής των αστικών θεσμών ως μέσο φιλολαϊκής διεξόδου, σε συνδυασμό με την προβολή ως διεξόδου μιας κυβέρνησης που θα αναγκάσει τάχα τα μονοπώλια να δώσουν μέρος των κερδών τους στο λαό, αναδιανομή το λένε. Και μάλιστα, θα επανιδρύσουν την ΕΕ εξαλείφοντας τις ανισότητες μεταξύ των κρατών, ζήτημα απραγματοποίητο σε συνθήκες ανισομετρίας. Ασε που και στην υποθετική περίπτωση που αυτό γίνεται οι εργαζόμενοι θα ζουν σε καθεστώς εντεινόμενης εκμετάλλευσης.
Οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ και ορισμένοι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ, όλοι εκείνοι που στο προηγούμενο διάστημα έχουν συμβάλει να απορροφηθεί ο ριζοσπαστισμός τμημάτων του πληθυσμού μέσα στη σοσιαλδημοκρατία, πάντα την ίδια γραμμή έχουν, ανεξάρτητα από το πώς την προβάλλουν. Θέλουν η ταξική αντίθεση να εγκλωβίζεται - εκτονώνεται στα όρια της διαμαρτυρίας και της αυταπάτης του κυβερνητισμού, ότι ένας άλλος -δημοκρατικός- καπιταλισμός είναι εφικτός.
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ
Ιμπεριαλιστική μοιρασιά...
Γρηγοριάδης Κώστας
Α, ΕΝΤΑΞΕΙ! Μετά τη Γερμανία, τη Γαλλία και συνολικά την Ευρωπαϊκή Ενωση, τώρα και οι ΗΠΑ δηλώνουν έτοιμες να παράσχουν ...στήριξη στην Ελλάδα! Το είπε ολόκληρος αντιπρόεδρος αυτό, δεν είναι αστείο!
Ποιος ξέρει τι ακριβώς να έχουν βάλει τώρα αυτοί στο μάτι! Τίποτε ενεργειακούς αγωγούς; Τίποτε λιμάνια; Μήπως μερικές (ακόμη) συμβάσεις προμηθειών εξοπλισμού;
Πάντως, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και τα σχετικά μάλλον πρέπει να τα ξεχάσουν, τα έχουν καπαρώσει οι γερμανικές πολυεθνικές (εκτός και αν;;;). Κάτι δημόσιες ή εποπτευόμενες επιχειρήσεις που απέμειναν τις «έκλεισαν» οι γαλλικές και όλο και κάτι «τσιμπάει» ακόμη το κινεζικό κεφάλαιο.
Οπότε όλο και περισσότεροι έρχονται ...για ψώνια. Γιατί όχι -σκέφτονται- καλά πράγματα, χαμηλές τιμές και αν χρειαστεί και καμιά ψευτο-επένδυση, οι Ελληνες φορολογούμενοι είναι πάντα διαθέσιμοι για αφαίμαξη.
Οσο για τους δικούς μας τους εγχώριους «επενδυτές», προσπαθούν προφανώς να μπλέξουν σε καμιά κοινοπραξία μήπως και τσιμπήσουν κάτι από την πίτα που μοιράζεται.
Α, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ αυτό! Η υπουργός Εργασίας της Ιταλίας, παρουσιάζοντας το πρόγραμμα περικοπών ύψους 30 δισ., συγκινήθηκε βαθιά, δάκρυσε και δεν μπόρεσε να τελειώσει την παρουσίαση!
Εδώ πάλι μας παρουσίασαν τουλάχιστον 4 μνημόνια ...άκλαφτα! Ούτε ένας δεν προέκυψε να ρίξει ένα - κροκοδείλιο φυσικά - δάκρυ. Ετσι για να έχει και λίγο δράμα η υπόθεση.
Εντάξει, είχαμε τις κακομοίρικες δηλώσεις των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, που αφού τις έκαναν μετά πήγαιναν και ψήφιζαν ό,τι τους πάσαραν. Ομως θα θέλαμε και κάτι σε κυβερνητικό επίπεδο...
Παπαγεωργίου Βασίλης
Συγκαλύπτει την καπιταλιστική βαρβαρότητα
Γρηγοριάδης Κώστας
«Σε ένα καθεστώς λαϊκής εξουσίας υπάρχει περιουσία; Οχι. Υπάρχουν καταθέσεις; Οχι. Υπάρχει βιοτικό επίπεδο; Σε τελευταία ανάλυση υπάρχει ένα ελάχιστο βιοτικό επίπεδο αυτό το οποίο εμπειρικά έχουν ζήσει όσοι δυστυχώς έζησαν σε καθεστώτα της δικής σας επιλογής». Ποιος τα λέει αυτά; Ο Μ. Βορίδης του ΛΑ.Ο.Σ., ως υπουργός της συμμαχικής των μονοπωλίων κυβέρνησης των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ., στην ομιλία του για τον κρατικό προϋπολογισμό. Ψεύδεται για τα περί βιοτικού επιπέδου στο σοσιαλισμό συγκριτικά με τον καπιταλισμό, όταν ανεργία δεν υπήρχε, υπήρχε παιδεία και μόρφωση δωρεάν για όλους, η υγεία για το λαό ήταν εξασφαλισμένη, επίσης η λαϊκή στέγη, όπως και οι δωρεάν παιδικοί σταθμοί, το ασφαλιστικό σύστημα και οι συντάξεις, αλλά και μισθοί που εξασφάλιζαν ικανοποιητικό επίπεδο ζωής. Οσο για την περιουσία και τις καταθέσεις, αυτές ήταν ιδιοκτησία όλων των εργαζομένων, τα διαχειρίζονταν οι ίδιοι με σχεδιασμό και λαϊκό έλεγχο σε όφελός τους, γι' αυτό και υπήρχαν όλα τα παραπάνω εξασφαλισμένα. Καπιταλιστές δεν υπήρχαν, γι' αυτό και η λοιδορία από τον Μ. Βορίδη. Στην Ελλάδα του καπιταλισμού και όχι μόνο τι υπάρχει; Ενα εκατομμύριο άνεργοι. Παιδιά λιποθυμάνε στα σχολεία από την πείνα. Οι άστεγοι και εξαθλιωμένοι αυξάνονται, όπως αποδεικνύουν τα στοιχεία για τα συσσίτια. Οι συνταξιούχοι δεν μπορούν να αγοράσουν ούτε τα φάρμακά τους πλέον, ενώ στους παιδικούς σταθμούς και πληρώνουν και τα παιδιά υποσιτίζονται, ενώ δεν καλύπτουν όλες τις ανάγκες. Πασχίζουν να λοιδορήσουν ένα σύστημα που ενώ έλυσε ζητήματα, ανατράπηκε όταν άρχισε να εφαρμόζει πολιτικές αγοράς, δηλαδή αυτές που υπερασπίζεται ο Μ. Βορίδης, ενώ δεν ανατράπηκε από το λαό, καμιά κινητοποίηση ενάντιά του δεν έγινε, αλλά από την εκφυλισμένη κομματική και κρατική ηγεσία. Η ένταση της συκοφαντικής επίθεσης στο σοσιαλισμό σ' αυτή την περίοδο της κρίσης δείχνει και το φόβο τους και τον πόνο τους να υπερασπίσουν το σάπιο τους σύστημα, που στέλνει στην κόλαση το λαό.
Στήριξη από τους περιφερειάρχες
Ενώ η κυβέρνηση εξωθεί το ΙΚΑ σε δυσβάστακτο δανεισμό βάζοντας υποθήκη μελλοντικά έσοδα και ακίνητη περιουσία, αρνούμενη να το χρηματοδοτήσει από τον κρατικό προϋπολογισμό, την ίδια στιγμή «τρέχει» νέα προγράμματα απασχολησιμότητας, που καταλήγουν σε γενναία επιδότηση των επιχειρήσεων. Για να επιβεβαιωθεί ότι τελικά λεφτά υπάρχουν, όταν πρόκειται να προωθηθεί η αντεργατική πολιτική. Χτες τα προγράμματα αυτά, όπως «κοινωφελούς εργασίας» και «στήριξης της απασχόλησης» σε τοπικό επίπεδο, συζητήθηκαν στη συνάντηση που είχε ο υπουργός Εργασίας με τους περιφερειάρχες. Ετσι κεντρική και «τοπική» εξουσία, σε αγαστή συνεργασία προχωράνε τα προγράμματα ενίσχυσης της εργοδοσίας, προγράμματα εξαθλίωσης της εργατικής τάξης και στήριξης της «ευελιξίας», προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας και υποβάθμισης των κοινωνικών παροχών και υπηρεσιών. Επιβεβαιώνεται έτσι και ο ρόλος των περιφερειαρχών, που αποδεικνύονται πολύτιμοι συνεργάτες και θιασώτες της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης.
«Φιλεργατικό ό,τι συμφέρει τους επενδυτές»!
«Φιλεργατικό είναι ό,τι συμφέρει τους επενδυτές», ισχυρίστηκε ξεδιάντροπα από το βήμα της Βουλής ο υπουργός Οικονομικών, επιβεβαιώνοντας για ακόμα μια φορά ότι η «διέξοδος» που επαγγέλλονται υπέρ της ενίσχυσης της κερδοφορίας των μονοπωλίων θα είναι κόλαση για την εργατική τάξη και το λαό. «Το οριζόντιο πολυνομοσχέδιο που μου έδωσε εντολή το Υπουργικό Συμβούλιο να προχωρήσω, θα προσπαθήσει να διαμορφώσει το φιλοεπενδυτικό κλίμα που απαιτείται, γιατί μόνο το φιλοεπενδυτικό κλίμα είναι φιλεργατικό, μόνον αυτό το κλίμα βοηθά τον εργαζόμενο και τον άνεργο», αποφάνθηκε ο Ευ. Βενιζέλος στην ομιλία του για τον προϋπολογισμό του 2012 την Κυριακή. Ωμά και προκλητικά δηλαδή, ο υπουργός διακηρύσσει ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να αποδεχθούν τη μείωση των μισθών, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, την ανασφάλιστη και μαύρη εργασία, γενικότερα τη μετατροπή της χώρας σε μια απέραντη Ειδική Οικονομική Ζώνη, επειδή αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα των «επενδυτών», δηλαδή των μονοπωλιακών ομίλων εγχώριων και ξένων. Θρασύτατα και απροσχημάτιστα πλέον δηλώνουν ότι πρέπει να εξαθλιωθεί η εργατική τάξη προκειμένου να αποδεχθεί τους μισθούς Βουλγαρίας και Κίνας, όπως αξιώνουν οι «επενδυτές», και μάλιστα αυτό το παρουσιάζουν ως σωτηρία της εργατικής τάξης και του λαού. Οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, δεν πρέπει να τρέφουν αυταπάτες. Η διέξοδος βρίσκεται στην ένταση της ταξικής πάλης, στην οργανωμένη παρεμπόδιση των εξοντωτικών μέτρων, με ισχυρό ΚΚΕ για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.
Βαφτίζουν «νέο» τη σαπίλα
Το «νέο ΠΑΣΟΚ» λένε πως επιδιώκουν τα στελέχη του, με παρεμβάσεις στο φόντο της κρίσης που βαθαίνει στο κόμμα τους και συνολικά στο αστικό πολιτικό σύστημα. Δεν είναι η πρώτη φορά που με το μανδύα του «νέου», οι εκπρόσωποι της σοσιαλδημοκρατίας προσπαθούν να εγκλωβίσουν το λαό και κύρια τους ψηφοφόρους τους από τα λαϊκά στρώματα, στην ίδια σάπια πολιτική, που διαχρονικά υπηρέτησε το ΠΑΣΟΚ για λογαριασμό του κεφαλαίου. Αρκεί να θυμηθεί κανείς την προπαγάνδα μετά από κάθε αλλαγή στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Η ανάδειξη του Κ. Σημίτη στην ηγεσία του έγινε με σύνθημα αλλαγή και εκσυγχρονισμός, αφού αλλάζει ο κόσμος. Και άλλαξαν τα φώτα στο λαό με τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις σε όφελος του κεφαλαίου. Η ανάδειξη και εκλογή Παπανδρέου στην προεδρία έγινε με το σύνθημα «άλλαξέ τα όλα». Μετά την εκλογική ήττα του 2004, το ΠΑΣΟΚ έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να καλλιεργήσει στο λαό την ψευδαίσθηση ότι αλλάζει, με φούμαρα περί «συμμετοχικής δημοκρατίας», ακόμα και με αλλαγή των συμβόλων. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μετά το 2009 καταγράφεται σαν μια από τις πιο αντιδραστικές για το λαό και πιο παραγωγικές για το κεφάλαιο.
Το ίδιο ισχύει και για τη ΝΔ, η οποία επίσης προβάλλει το σύνθημα της καθολικής «αλλαγής» μετά από κάθε εσωκομματική κρίση, αποτέλεσμα της πίεσης που ασκεί η λαϊκή δυσαρέσκεια. Η εκλογή Σαμαρά με κάλπη συνοδεύτηκε και αυτή με αλλαγές στο ύφος και τα σύμβολα, με πόλεμο προπαγάνδας στις λαϊκές συνειδήσεις. Πού κατέληξε το «νέο» που κήρυττε η ΝΔ μετά την εκλογική της ήττα; Στην αντιμνημονιακή ρητορεία και τελικά στη συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και τον ΛΑ.Ο.Σ., για να προωθήσουν από κοινού τα πλέον αντιδραστικά μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο σε συνθήκες κρίσης. Μάλιστα, ζητάει τώρα με θράσος να εξαργυρώσει τη συμμετοχή της στο «μαύρο μέτωπο» με την απόκτηση μετεκλογικά της πρωτοκαθεδρίας στο τσάκισμα του λαού.
Το «νέο» επαγγέλλονται όμως και οι οπορτουνιστές, οι οποίοι μάλιστα από το 1968 μιλάνε για ανανέωση. Προπαγανδίζουν για «νέο» τη σάπια ΕΕ την οποία εξωραΐζουν, υπερασπίζονται την αστική εξουσία και ζητάνε ψίχουλα για το λαό, για να κατευνασθεί η αγανάκτησή του και να αποκατασταθεί η «κοινωνική συνοχή». Τίποτε «νέο» δεν μπορούν να δώσουν οι φορείς του παλιού και του σάπιου. Η στρατηγική που υπερασπίζονται και υπηρετούν είναι αντιδραστική, επειδή, όσες μάσκες κι αν της βάλουν, παραμένει υποταγμένη στα συμφέροντα του κεφαλαίου, ενάντια στο λαό. Τίποτα «νέο» και ελπιδοφόρο δεν μπορεί να προκύψει για τους εργαζόμενους και το λαό, όσο στην παραγωγή κυριαρχούν τα μονοπώλια και στην πολιτική τα κόμματά τους.
Φορείς του πραγματικά νέου είναι η εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα, το κόμμα τους, το ΚΚΕ. Από τη δική τους πάλη θα γεννηθεί το καινούριο, με το σάρωμα της αστικής εξουσίας, το ξερίζωμα της πλουτοκρατίας από τα μέσα παραγωγής, με το κέρδισμα της λαϊκής εξουσίας, την οργάνωση και διεύθυνση της λαϊκής οικονομίας, με κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, με αποδέσμευση από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Feeds
