«Ηρθε η ώρα ο ελληνικός λαός να αξιοποιήσει την αθέτηση πληρωμών για να προασπίσει τα δικά του συμφέροντα και το μέλλον του τόπου. Αυτή την ώρα η χώρα χρειάζεται μια μεγάλη προοδευτική ανατροπή, ώστε με όπλο την "αθέτηση πληρωμών" να γίνει αποτελεσματική μια επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, με στόχο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του». Τα παραπάνω, μεταξύ άλλων, δήλωσε προχτές ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Π. Λαφαζάνης.
Μια μεγάλη προοδευτική ανατροπή λοιπόν. Τι είδους; Ανατροπή της σημερινής πολιτικής διαχείρισης του χρέους; Με ανατροπή της κυβέρνησης και εγκατάστασης μιας άλλης με προοδευτικά χαρακτηριστικά; Που θα απειλήσει τους πιστωτές της χώρας με στάση πληρωμών προκειμένου να εξαναγκαστούν αυτοί σε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με στόχο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του; Μάλιστα! Και μετά τι; Θα γλιτώσει ο λαός πληρώνοντας λιγότερο χρέος. Και γιατί να πληρώσει ο λαός έστω και λιγότερο χρέος, αφού δεν είναι δικό του αλλά το δημιούργησε η πλουτοκρατία; Και με τα μέτρα των μνημονίων που ήρθαν για να μείνουν εσαεί τι θα κάνει αυτή η κυβέρνηση; Θα τα καταργήσει; Θα αναγκάσει τους καπιταλιστές να δίνουν καλύτερους μισθούς, θα δίνει καλύτερες συντάξεις, θα μειώσει τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης, θα εφαρμόσει αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Υγεία - Πρόνοια καταργώντας κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα, θα μειώσει τη φορολογία στο λαό; Μα αν τα κάνει αυτά, η ανταγωνιστικότητα - στην οποία ορκίζεται και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ - πάει περίπατο, και οι καπιταλιστές δε θα μείνουν με σταυρωμένα χέρια, αφού χάνουν. Αλλά γι' αυτούς δε λένε κουβέντα. Μια τρύπα στο νερό θα γίνει με την πρόταση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και τίποτα περισσότερο.
Οι βίλες και τα φτωχόσπιτα
Μέσα στον ορυμαγδό της γενικότερης αντιλαϊκής πολιτικής που συναποφάσισε με την τρόικα και εφαρμόζει η κυβέρνηση, με τις περικοπές μισθών, συντάξεων και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, αύξησης της φορολογίας και ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, κατατέθηκε χτες στη Βουλή και το νομοσχέδιο για την «τακτοποίηση» των αυθαιρέτων. Πρόκειται για ένα ακόμη φοροεισπρακτικό μέτρο, καθώς οι ιδιοκτήτες των αυθαιρέτων θα κληθούν να πληρώσουν πανάκριβα πρόστιμα, ακόμη και πρόσθετες εισφορές σε γη και χρήμα, για να σώσουν για 40 χρόνια το σπίτι τους από την κατεδάφιση. Πρόκειται για ένα μέτρο που δεν πρόκειται βέβαια να λύσει το πρόβλημα της αυθαίρετης δόμησης, ένα πρόβλημα που επί δεκαετίες συντηρούσε το δικομματικό σύστημα για να καταστήσει τους ιδιοκτήτες τους εύκολη λεία και ομήρους της πολιτικής του.
Η κυβέρνηση επιχειρεί να πείσει ότι με τις ρυθμίσεις που αφορούν τα κριτήρια για το ύψος του προστίμου, πάει να εφαρμόσει ένα «δίκαιο μέτρο», όπως δήλωσε προχτές στη Βουλή ο υπουργός Περιβάλλοντος Γ. Παπακωνσταντίνου. Ωστόσο δεν μπορεί να αποκρύψει το γεγονός ότι οι ρυθμίσεις της «τσουβαλιάζουν» όσους έχτισαν αυθαίρετες βίλες πολλών τετραγωνικών, επαύλεις, ακόμη και εργοστάσια και ξενοδοχεία, με αυτούς που έχτισαν ένα αυθαίρετο φτωχόσπιτο, εκτός σχεδίου, που το χρησιμοποιούν ως πρώτη κατοικία. Για μια ακόμα φορά θα κληθούν να πληρώσουν κυρίως τα λαϊκά στρώματα. Οι κάτοικοι των προσφυγικών της Παλιάς Κοκκινιάς και του Περάματος που - ελλείψει οποιουδήποτε προγράμματος λαϊκής στέγης - έχτισαν παράνομα μια τουαλέτα ή ένα ακόμη δωμάτιο γιατί βρέθηκαν στην ανάγκη να βάλουν εκεί το δεύτερο ή το τρίτο παιδί τους ή κάποιον ηλικιωμένο ή ένα άτομο με ειδικές ανάγκες, αφού δεν υπάρχει σχετική μέριμνα από το κράτος. Και βέβαια όλες αυτές τις παράνομες κατασκευές και επεκτάσεις τις ακριβοπλήρωσαν. Τώρα, λοιπόν, αυτούς τους ανθρώπους, έρχεται η κυβέρνηση και τους αναγκάζει να ξαναπληρώσουν πανάκριβα πρόστιμα, ενώ μπορεί να είναι άνεργοι ή εργαζόμενοι με πετσοκομμένες αποδοχές.
Η αυθαίρετη δόμηση, είναι ασφαλώς - πέρα από πολεοδομικό, χωροταξικό και πολεοδομικό - πρωτίστως πολιτικό και ταξικό πρόβλημα. Και είναι γεγονός ότι η αυθαίρετη δόμηση αναπτύχθηκε στη χώρα μας επί δεκαετίες όχι μόνο κάτω από την ανοχή, αλλά και με τις ευλογίες των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Γιατί όλες αυτές οι αυθαιρεσίες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν όσο υπάρχει φτώχεια, όσο υπάρχει η πολιτική της εμπορευματοποίησης της γης, της εμπορευματοποίησης των λαϊκών αναγκών και ειδικότερα της λαϊκής στέγης στο βωμό της τεράστιας κερδοσκοπίας των κατασκευαστικών εταιρειών και του τραπεζικού συστήματος, που ληστεύουν χρόνια τώρα τα λαϊκά εισοδήματα.
Μόνη λύση, επομένως, για τα λαϊκά στρώματα είναι η ανάπτυξη της πάλης για να γίνει η γη κοινωνική ιδιοκτησία, να σταματήσει να είναι εμπόρευμα και η διεκδίκηση για χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό των προγραμμάτων λαϊκής κατοικίας, για κοινωνικό δικαίωμα στην κατοικία, για να μην είναι η κατοικία εμπόρευμα, για κατοικία φθηνή και ασφαλή που θα ικανοποιεί τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες του εργαζόμενου. Αλλά αυτό απαιτεί λαϊκή εξουσία και οικονομία. Επομένως απαιτείται η οργάνωση της αντεπίθεσης για την εφαρμογή μιας φιλολαϊκής πολιτικής, που θα έχει στο επίκεντρό της τον εργαζόμενο άνθρωπο και τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες του και όχι τα κέρδη του κεφαλαίου.
Νίκος ΠΕΡΠΕΡΑΣ
Το δικό τους σάπιο σύστημα
Γρηγοριάδης Κώστας
«Τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης»... Είναι το προσφιλές παραμύθι και η γλυκιά προπαγανδιστική καραμέλα των θεματοφυλάκων του συστήματος και των μαχητών που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή για την κατεδάφιση των εργασιακών και λαϊκών δικαιωμάτων και την καταστροφή της ζωή του λαού. Αυτό το παραμύθι μηρυκάζει για πολλοστή φορά χτες στα «Νέα» ο Γ. Πρετεντέρης. Κατά σύμπτωση το ίδιο ακριβώς έλεγε μια μέρα πριν ο Γερμανός υπουργός Οικονομίας Φ. Ρέσλερ υποστηρίζοντας ότι στην Ελλάδα «επικρατεί μια κατάσταση ανάλογη με εκείνη που επικρατούσε στις χώρες του πάλαι ποτέ σοσιαλιστικού στρατοπέδου μετά την κατάρρευσή του». Στο ίδιο πνεύμα και η Α. Μέρκελ δήλωνε την περασμένη Παρασκευή ότι «η Ελλάδα έχει την τύχη να διαθέτει πολλές δημόσιες επιχειρήσεις», την αποκρατικοποίηση των οποίων θεωρεί δεδομένη. Αυτό είναι και το ζητούμενο. Να δημιουργηθούν νέα πεδία κερδοφορίας για τα μονοπώλια και φυσικά να μειωθεί η τιμή της εργατικής δύναμης. Ξεχνούν όμως, αυτή η κρατική περιουσία είναι περιουσία που τυπικά ανήκει στο λαό, στην πραγματικότητα υπάρχει για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η σύμφυση ανάμεσα στο κράτος και τα μονοπώλια ήταν και παραμένει το βασικό χαρακτηριστικό της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Φωνάζουν όμως ότι είναι η Ελλάδα... κομμουνιστική χώρα, ακριβώς για να εξαγνίσουν και νομιμοποιήσουν την επελαύνουσα καπιταλιστική βαρβαρότητα. Θέλουν να αποστασιοποιηθούν τάχα και να ξεπλύνουν τις ευθύνες τους για το σύστημα που σαπίζει μέσα στις αξεδιάλυτες και οξυμένες αντιθέσεις του. Αυτό το σύστημα, που τώρα αποκαλεί περιφρονητικά κομμουνιστικό, είναι το δικό τους σύστημα, το καπιταλιστικό σύστημα που υπηρετεί πιστά εδώ και δεκαετίες ο Γ. Πρετεντέρης και τα αφεντικά του στα αστικά ΜΜΕ και τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου. Θέλουν να το «αλλάξουν» για να το κάνουν πιο φιλικό για τα συμφέροντά τους και ασύλληπτα πιο βάρβαρο για το λαό.
... για να μην πειραχτεί ο καπιταλισμός
Το πρόβλημα όμως για το λαό είναι η καπιταλιστική κρίση, αυτήν πληρώνει με τα μέτρα των μνημονίων που τον χρεοκοπούν, για να γλιτώσει όσο γίνεται την αναπόφευκτη καταστροφή ένα μέρος του κεφαλαίου. Είναι επίσης η αιτία που προκαλεί και το χρέος, δηλαδή η πολύμορφη κρατική ενίσχυση των καπιταλιστών. Οσο κυριαρχεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία, οι λαοί θα έρχονται αντιμέτωποι με τις κρίσεις του καπιταλισμού, θα φορτώνονται τα βάρη χρεών που δεν δημιούργησαν οι ίδιοι. Ακόμα κι αν, (υποθετικό το ζήτημα, εδώ οι ΗΠΑ έχουν τεράστιο χρέος), μια προοδευτική κυβέρνηση κατορθώσει να διαγράψει όχι μέρος αλλά ολόκληρο το χρέος, σύντομα αυτό θα γιγαντωθεί και πάλι. Γιατί καμία κυβέρνηση, ακόμα και η προσωποποίηση της προόδου να είναι, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει φαινόμενα σύμφυτα του καπιταλισμού στο βαθμό που αυτός συνεχίζει να εξουσιάζει.
Αν ο λαός θέλει να απαλλαγεί από χρέη και ελλείμματα, από κρίσεις και ανάπτυξη που ωφελεί τους λίγους, αν θέλει μια ανάπτυξη προς όφελός του, αν θέλει να οικοδομήσει μια άλλη κοινωνία και οικονομία που στο κέντρο της θα έχει τις ανάγκες του, τότε πρέπει να ξεκινήσει απ' τα θεμέλια. Συντρίβοντας συθέμελα τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, αφαιρώντας απ' τα μονοπώλια την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, αφαιρώντας τους τη δυνατότητα να αρπάζουν τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο. Τότε και μόνο θα μπορέσει να δημιουργήσει τις στέρεες βάσεις και τα γερά θεμέλια που πάνω τους θα υψωθεί η άλλη εξουσία και οικονομία, η λαϊκή.
Σύνθλιψη μισθών
Γρηγοριάδης Κώστας
Ο ένας μετά τον άλλον οι δήμοι του Λεκανοπεδίου προχωρούν σε μνημόνια συνεργασίας με Μη Κερδοσκοπικές - Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις για να υλοποιήσουν προγράμματα κοινωφελούς εργασίας του υπουργείου Εργασίας. Αυτά τα προγράμματα, που η κυβέρνηση τα παρουσιάζει ως «φάρμακο για την ανεργία» αφορούν την απασχόληση για μακροχρόνια άνεργους 5 μήνες το χρόνο με 625 ευρώ μισθό το μήνα και ασφαλιστική επιδότηση από τον ΟΑΕΔ. Είναι προγράμματα, στην κυριολεξία, δουλεμπορικά που χτυπούν ακόμα περισσότερο τις εργασιακές σχέσεις και ανοίγουν το δρόμο να γενικευτεί αυτή η μορφή εκμετάλλευσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε πολλά δημοτικά συμβούλια που συζητιέται το θέμα ακούγονται διάφορα όπως: «γιατί να μην καλύψουμε όλες μας τις ανάγκες με τέτοια προγράμματα» και «έχουμε πολλές ελλείψεις και πρέπει να δούμε την προοπτική τέτοιων προγραμμάτων»... Μάλιστα, υπάρχει δήμος που θα επιδιώξει να καλύψει 400 (!) κενά με αυτά τα προγράμματα του υπουργείου. Είναι προφανές το πού το πάνε...
Δεν φτάνει που οι άνεργοι πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο, που δεν παίρνεται κανένα μέτρο προστασίας για τους ίδιους και τις οικογένειές τους, τώρα θα βρίσκονται και όμηροι και θα τους εκμεταλλεύονται για ένα κομμάτι ψωμί κυβέρνηση, τοπική διοίκηση και ΜΚΟ, και θα πουλάνε και φιλανθρωπία από πάνω, αφού όλο το προηγούμενο διάστημα το επιχείρημα δήμων και ΜΚΟ ήταν «να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας»... Η ευθύνη των δημοτικών αρχών που υλοποιούν τέτοια προγράμματα είναι τεράστια. Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα πρέπει να βάλουν στο στόχαστρο και αυτό το πρόγραμμα που στην ουσία μπορεί να φαίνεται ότι περιστασιακά δίνει κάποια διέξοδο, αλλά στην ουσία τούς διαλύει τη ζωή, τη δικιά τους και των οικογενειών τους.
Γρηγοριάδης Κώστας
Πράγματι δε γνωρίζει;
Σε χτεσινή εκπομπή στη ΝΕΤ ο διοικητής του ΙΚΑ, Ροβέρτος Σπυρόπουλος, όταν ρωτήθηκε για το γεγονός ότι με το νέο νομοσχέδιο για το ΣΕΠΕ προβλέπεται ότι οι άνεργοι και τα μέλη της οικογένειάς τους για να έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για ένα μόνο χρόνο θα πρέπει να έχουν συμπληρώσει 50 ένσημα (ισχύει μέχρι το Φλεβάρη του 2012) απάντησε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι δε γνωρίζει το θέμα. Τι ακριβώς εννοεί ο διοικητής του ΙΚΑ; Δεν ξέρει ότι ψηφίστηκε ο νόμος; Δεν το θυμάται; Κομματάκι δύσκολο για ένα διοικητή του ΙΚΑ. Γνωρίζει κάτι άλλο που δε γνωρίζουν οι εργαζόμενοι; Πρέπει πάντως να επισημάνουμε ότι στην ουσία, ακόμα και με αυτή τη ρύθμιση που ρίχνει τον αριθμό των ενσήμων από 80 σε 50, οι άνεργοι στην πραγματικότητα δεν καλύπτονται. Ενας άνεργος δεν μπορεί να έχει πενήντα ένσημα σήμερα. Και δεν είναι ένας, είναι εκατοντάδες χιλιάδες οι εργάτες που δεν μπορούν να κολλήσουν ένσημα και που δουλεύουν για χρόνια... Πάντως, η... άγνοια του διοικητή του ΙΚΑ δημιουργεί πολλά ερωτήματα...
Ενεργειακή λεηλασία
Με τις τελευταίες νομοθετικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης για τις ενεργειακές αγορές και την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, το δεδομένο είναι ότι ο λαός και οι εργαζόμενοι στον ενεργειακό τομέα έχουν μόνο να χάσουν. Μεγάλος κερδισμένος, προκαταβολικά και εγγυημένα, είναι το μεγάλο κεφάλαιο. Ο ορυκτός πλούτος της χώρας παραχωρείται στους κεφαλαιοκράτες, ό,τι υπάρχει μέσα στη γη και κάτω από αυτή, όπως και τα, ανεκτίμητης αξίας και τιμής, βασικά ενεργειακά δίκτυα της χώρας. Ο έλεγχος μετατοπίζεται ακόμη και από το αστικό κράτος που υπηρετεί τα μονοπώλια, προς τους μεγαλοεπιχειρηματίες της ενέργειας. Το «αντάλλαγμα», που τόσο προβάλλει η κυβέρνηση και το οποίο επιδοκίμασαν χτες ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ., υπερψηφίζοντας το σχετικό νομοσχέδιο στη Βουλή, είναι αναιμικό και ψευδεπίγραφο. Και ο λαός παγιδεύεται ανάμεσα στα προσδοκώμενα υπερκέρδη των πολυεθνικών, τις στρατηγικές επιλογές του μεγάλου κεφαλαίου, την ένταση των ενεργειακών αντιπαραθέσεων Ευρώπης, Ρωσίας, ΗΠΑ, Κίνας, Ινδίας.
Είναι μια ταξική πολιτική κι αυτή, με σαφείς στόχους, κίνητρα και ζητούμενα. Είναι μια συνειδητή υπέρ του κεφαλαίου απάντηση στο βασικό ερώτημα: Ανάπτυξη για ποιον; Οι λαϊκές ανάγκες είναι δεδομένες και αναμφισβήτητες. Μέσα σε αυτές εντάσσεται και η ενεργειακή επάρκεια. Ενέργεια φτηνή για το λαό και για την οικοδόμηση μιας καλύτερης ζωής, που θα αξιοποιεί πλήρως τις ανθρώπινες επιστημονικές και πολιτισμικές κατακτήσεις. Ενέργεια που θα κινεί την οικονομία σε όφελος των λαϊκών αναγκών. Μέσα στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης δεν υπάρχει ούτε μια αράδα που να το εξασφαλίζει αυτό. Δεν υπάρχει η παραμικρή εγγύηση, έστω προσδοκία, ότι η ενέργεια θα είναι πιο φτηνή, πιο σίγουρη. Δεν υπάρχει ούτε ένα ίχνος διασφάλισης για τα εργασιακά δικαιώματα στον ενεργειακό τομέα. Και δε θα μπορούσε να υπάρχει. Η κυβέρνηση τον καπιταλισμό διαχειρίζεται. Αυτό που υπάρχει, είναι η συνέχιση και κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, όπως αυτή έχει εκφραστεί με τα νομοθετήματα των τελευταίων ετών για την «απελευθέρωση» της ενεργειακής αγοράς. Οι κεφαλαιοκράτες έχουν αυτές τις προτεραιότητες.
Η ύπαρξη πιθανών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Ελλάδα δεν είναι κάτι νέο. Το ενδεχόμενο εκμετάλλευσής τους είναι... Επειδή, όπως είπε στη Βουλή και η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα, «οι επενδύσεις γίνονται εκεί που συμφέρει σε κάθε φάση και σε κάθε περίοδο την κερδοφορία». Η κυβέρνηση κάνει λόγο για μεγάλο δημόσιο κέρδος από το τίμημα των δικαιωμάτων έρευνας και εκμετάλλευσης. Το πού πηγαίνουν τα δημόσια έσοδα είναι πλέον γνωστό σε όλους. Πάντως όχι για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών! Αλλά και το όποιο κέρδος, θα επιστρέφεται στις εταιρείες, αφού από αυτές θα αγοράζουμε το δικό μας πετρέλαιο ή φυσικό αέριο στις τεχνητά διογκωμένες, από αυτές, τιμές.
Δίκτυα ηλεκτρισμού και αερίου, ορυκτός πλούτος, υδρογονάνθρακες, άνεμος, ήλιος και νερά... Αυτά αξιώνει το μεγάλο κεφάλαιο, αυτά τους δίνει η κυβέρνηση, βαθαίνοντας την ενεργειακή εξάρτηση της χώρας και την επιβάρυνση των λαϊκών νοικοκυριών. Το αντίθετο απαιτούν τα λαϊκά συμφέροντα, κι αυτό μόνο ένα λαϊκό κράτος μπορεί να το ικανοποιήσει αξιοποιώντας τον ενεργειακό πλούτο με απόλυτο γνώμονα το λαϊκό συμφέρον. Μπορεί, δηλαδή, να ερευνήσει, να αντλήσει και να αναπτύξει τομέα Ενέργειας λαϊκή ιδιοκτησία, σε όφελος των εργαζομένων και των οικογενειών τους.
Υποκριτικές αντιδράσεις
Γρηγοριάδης Κώστας
Νέο κύμα βαθιά υποκριτικών και εξόχως αποπροσανατολιστικών αντιδράσεων προκάλεσε η δήλωση του Β. Σόιμπλε ότι «ένα κράτος με προβλήματα, που ζητάει τη βοήθεια των εταίρων του, θα πρέπει σε αντάλλαγμα να εκχωρήσει ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας του στην ΕΕ». Στην πρώτη γραμμή βέβαια ο εγχώριος οπορτουνισμός: «Kaputt κυριαρχία» είναι ο περίλυπος πρωτοσέλιδος τίτλος της χθεσινής «Αυγής», λες και πρώτη φορά γίνονται τέτοιες δηλώσεις, λες και πρώτη φορά εκχωρούνται κυριαρχικά δικαιώματα στην ΕΕ ή σε άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Ομως οι οπορτουνιστές παρουσιάζουν σαν νέο φαινόμενο την εκχώρηση ορισμένων κυριαρχικών δικαιωμάτων από την άρχουσα τάξη, δημιουργώντας σύγχυση στο λαό για τον ενεργό ρόλο που παίζει η εγχώρια πλουτοκρατία στην επίθεση στα δικαιώματα και το εισόδημα του λαού και στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, αφού αυτό προστάζουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε συνθήκες ολοένα και εντεινόμενης διεθνοποίησης αλλά και ανισομετρίας, που σημαίνει ότι κάθε καπιταλιστική οικονομία συμμετέχει στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα με βάση την ισχύ της και πως αν δεν το κάνει, δηλαδή η ελληνική πλουτοκρατία από την υποδεέστερη θέση, τότε χάνει. Αποσιωπούν επομένως όλοι αυτοί ότι αυτή η εκχώρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων από την άρχουσα τάξη, γίνεται για να θωρακίσει την εξουσία της και να διασφαλίσει την κερδοφορία της. Το ομολόγησε, έμμεσα πλην σαφώς, χθες, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος: «Δεν υπάρχουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις της Ελληνικής Δημοκρατίας, πέραν του να εφαρμόσει το πρόγραμμα μείωσης των ελλειμμάτων. Εμείς αποφασίζουμε για την εθνική μας κυριαρχία και την εθνική μας ανεξαρτησία, μέσω των πολιτικών που εφαρμόζουμε», δήλωσε χαρακτηριστικά (στον RealFm) ο Η. Μόσιαλος, κληθείς να σχολιάσει την παραπάνω δήλωση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών. Ουσιαστικά δηλαδή, ο εκπρόσωπος επιβεβαίωσε ότι η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων γίνεται για τη διασφάλιση των συμφερόντων και της εξουσίας της πλουτοκρατίας. Η ανατροπή αυτής της εξουσίας είναι που πρέπει να μπει στο στόχαστρο της ταξικής πάλης.
Μηχανισμοί όξυνσης των αντιθέσεων
Ποικίλες αντιδράσεις προκάλεσε η δήλωση του Β. Σόιμπλε ότι η Σύνοδος Κορυφής της Ευρωζώνης δεν έδωσε «λευκή επιταγή» στον προσωρινό μηχανισμό χρηματοπιστωτικής σταθερότητας (EFSF) για την αγορά ομολόγων υπερχρεωμένων χωρών από τη δευτερογενή αγορά. Είναι προφανές ότι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών θέλησε να προσγειώσει τις «προσδοκίες» που δημιουργήθηκαν τεχνητά και σκόπιμα για τον αυξημένο ρόλο του EFSF στη διαχείριση του χρέους κρατών μελών της Ευρωζώνης. Μάλιστα ορισμένοι, μεταξύ αυτών και ο Ελληνας πρωθυπουργός, έφτασαν στο σημείο να βλέπουν στην απόφαση αυτή την «εμβρυακή μορφή» του μηχανισμού έκδοσης του πολυπόθητου ευρωομόλογου. Ομως αυτό δεν προκύπτει από το κείμενο της Συνόδου της Ευρωζώνης, όπου ξεκαθαρίζεται ότι η απόφαση για παρέμβαση στη δευτερογενή αγορά ομολόγων θα δίνεται με τη σύμφωνη γνώμη της ΕΚΤ και με ομοφωνία των κρατών μελών που συμμετέχουν στον EFSF. Επιπλέον πέρασε η αξίωση κυβερνήσεων της βόρειας Ευρώπης (Φινλανδία, Ολλανδία) ότι για τα δάνεια αυτά τα υπερχρεωμένα κράτη μέλη θα προσφέρουν εμπράγματες εγγυήσεις, θα βάζουν δηλαδή υποθήκη ό,τι έχουν και δεν έχουν. Σε κάθε περίπτωση όμως ο λαός δεν πρέπει να έχει αυταπάτες. Ο EFSF και αργότερα ο μόνιμος μηχανισμός (EMΣ) δεν είναι διακρατικοί μηχανισμοί που θα συμβάλουν στη σύγκλιση των οικονομιών των κρατών μελών, στην άρση ανισοτήτων και στην αντιμετώπιση της ανισομετρίας. Αυτοί είναι μύθοι των προηγούμενων δεκαετιών που έχουν καταρρεύσει παταγωδώς, καθώς αποδείχθηκε περίτρανα ότι η ΕΕ οξύνει τις αντιθέσεις και διευρύνει τις ανισότητες. Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμία ελπίδα από τη λυκοσυμμαχία.
Feeds
