ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η ΔΟΕ ανακάλυψε τον «προσανατολισμό» της κυβέρνησης

Ανοιχτή επιστολή στον πρωθυπουργό έστειλε η ηγεσία της ΔΟΕ, απειλώντας πως «οποιαδήποτε σκέψη για περικοπές στους μισθούς των εκπαιδευτικών (...) αποτελεί για εμάς αιτία πολέμου» και πως εάν οι σκέψεις για περικοπές «γίνουν πραγματικότητα θα αντιδράσουμε δυναμικά και αποφασιστικά και η έναρξη της σχολικής χρονιάς το Σεπτέμβρη θα βρει τα σχολεία κλειστά»...

Καλές οι διαθέσεις που καταγράφονται στην «αγωνιστική» αλληλογραφία με τον πρωθυπουργό, αλλά: Η πλειοψηφία της ΔΟΕ ήταν αυτή που αποτέλεσε έναν από τους καλύτερους συνομιλητές της κυβέρνησης για το «νέο» σχολείο και «θυμήθηκε» ν' αντιδράσει στις ενδεχόμενες (!) περικοπές στους μισθούς των εκπαιδευτικών, ενώ ήδη οι δάσκαλοι έχουν υποστεί - όπως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι - μεγάλες μειώσεις.

Δε φτάνει η υποκρισία της επιστολής, η ηγεσία της ΔΟΕ υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση «μετά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου οικονομικού προγράμματος και του εφαρμοστικού Νόμου, προσανατολίζεται στη συνέχιση της τακτικής των βίαιων περικοπών, σε βάρος των εργαζόμενων και των συνταξιούχων»! «Προσανατολίζεται»! Ούτε σε μια γραπτή «διαμαρτυρία» δεν μπορούν να κρυφτούν! Η κυβέρνηση με το «μεσοπρόθεσμο» δεν «προσανατολίζεται» να συνεχίσει τη βάρβαρη πολιτική της, αλλά εφαρμόζει ήδη τα ακόμα χειρότερα μέτρα, που δε χωράνε σε επιστολές... διαμαρτυρίας!

Εκρηκτική κατάσταση στους παιδικούς σταθμούς

Και φέτος η ανάγκη των εργατικών λαϊκών οικογενειών, να μπορέσουν τα παιδιά τους να πάνε σε κάποιο παιδικό σταθμό για να βγουν στο μεροκάματο, είναι εκρηκτική. Και φέτος, εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά, που δεν αντέχουν το κόστος να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό, αναζητούν μια θέση σε κάποιον δημοτικό. Η εφαρμογή του «Καλλικράτη» έχει επιδεινώσει ιδιαίτερα την κατάσταση, αφού προβλέπει φορολογική αφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων, ιδιωτικοποίηση έργων και υπηρεσιών, ανατροπή και διάλυση των εργασιακών σχέσεων, απολύσεις εργαζομένων σε Περιφέρειες και Δήμους. Αυτό, σε συνδυασμό με τις περικοπές των Κεντρικών Αυτοτελών Πόρων (ΚΑΠ) των Περιφερειών και των Δήμων, που το 2010 - 2011 ανήλθαν σε 1,4 δισ. ευρώ, και τις νέες μεγάλες περικοπές που προβλέπει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής και ο εφαρμοστικός νόμος, οδηγεί σε αδιέξοδο τα λαϊκά νοικοκυριά.

Τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα να κλείνουν δημοτικοί παιδικοί σταθμοί, με πιο πρόσφατο το παράδειγμα του Δήμου Αθηναίων με το κλείσιμο τριών σταθμών (σ.σ. πέρυσι τέτοια εποχή είχαν κλείσει άλλοι έξι), να αυξάνουν οι Δήμοι τη φορολογία και τα τροφεία. Από φέτος, αναμένεται να αυξηθούν ακόμα περισσότερο οι αιτήσεις οικογενειών που θα «κοπούν» από τους Δήμους. Πολλές δημοτικές αρχές εφαρμόζουν την απαράδεκτη «πολιτική εισοδηματικών κριτηρίων». Δέχονται, δηλαδή, παιδιά που πληρώνουν ανάλογα με το οικογενειακό εισόδημα. Και μάλιστα, πολλοί Δήμοι δίνουν εντολή να επιλέγονται από τις υπηρεσίες που εξετάζουν τις αιτήσεις παιδιά που το οικογενειακό εισόδημα είναι μεγαλύτερο, γιατί έτσι πληρώνουν υψηλότερα τροφεία και αυξάνονται τα δημοτικά έσοδα. Εκτός από αυτό, πολλοί Δήμοι παίζουν το παιχνίδι της κυβέρνησης και επιχειρούν να καλύψουν ανάγκες σε προσωπικό για τον τομέα των κοινωνικών υπηρεσιών μέσω του προγράμματος κοινωφελούς εργασίας, με πρόσχημα την καταπολέμηση της ανεργίας, που αφορά μακροχρόνια άνεργους οι οποίοι θα δουλεύουν 5 μήνες το χρόνο (και θα είναι άνεργοι για 7), για 625 ευρώ το μήνα... Οι ευθύνες της κυβέρνησης είναι μεγάλες. Χτυπά αλύπητα το λαϊκό εισόδημα και με τη συγκεκριμένη πολιτική προωθεί και στηρίζει την επιχειρηματική δραστηριότητα σε μια σειρά ευαίσθητους τομείς, όπως είναι η Πρόνοια (παιδικοί σταθμοί, «Βοήθεια στο σπίτι» κ.ά.). Το ίδιο μεγάλες είναι και οι ευθύνες των δημοτικών αρχών που συμφώνησαν, στήριξαν και υλοποιούν κατά γράμμα τον αντιλαϊκό και αντεργατικό «Καλλικράτη». Που υποθηκεύουν το μέλλον και τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων.

Αυτό που έχει ανάγκη η λαϊκή οικογένεια και οι εργαζόμενοι είναι ξεκάθαρο. Πρέπει να μονιμοποιηθεί χωρίς όρους και προϋποθέσεις το υπάρχον προσωπικό που δουλεύει με κάθε είδους συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Πρέπει να λειτουργήσουν απρόσκοπτα και δωρεάν οι υπηρεσίες και οι κοινωνικές δομές των Περιφερειών και των Δήμων της χώρας. Να γίνουν έργα υποδομής για κάλυψη όλων των αναγκών. Να εξασφαλιστεί η στελέχωσή τους με προσλήψεις νέου μόνιμου προσωπικού, με πλήρη μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα, με βάση τις διευρυνόμενες σύγχρονες ανάγκες. Και πρέπει οι γονείς μαζί με τους εργαζόμενους να παλέψουν γι' αυτό και να διεκδικήσουν το αυτονόητο δικαίωμά τους να μπορούν οι ίδιοι να δουλέψουν και τα παιδιά τους να δέχονται την απαραίτητη φροντίδα σε δημόσιους παιδικούς σταθμούς.

Κώστας ΠΑΣΑΚΥΡΙΑΚΟΣ

Τα «σκουπίδια» του καπιταλισμού

Τα στοιχεία μιλάνε από μόνα τους: Πάνω από 45 εκατομμύρια άνθρωποι στις ΗΠΑ, δηλαδή ένας στους εφτά, επιβιώνουν στην κυριολεξία χάρη στα κουπόνια σίτισης που μοιράζει το κράτος. Ομως, ο αριθμός των δικαιούχων κουπονιών σίτισης, δηλαδή αυτών που ζουν στα όρια της απόλυτης εξαθλίωσης, είναι ακόμα μεγαλύτερος, τουλάχιστον κατά 22 εκατομμύρια, σύμφωνα με το υπουργείο Γεωργίας. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι ο αριθμός των ανθρώπων που επιβιώνουν με τα κουπόνια σίτισης έχει αυξηθεί κατά 11 εκατομμύρια από το 2008 που εκδηλώθηκε η καπιταλιστική κρίση. Το 1992 ο αριθμός των ανθρώπων που συμμετείχαν στο πρόγραμμα σίτισης ήταν 25,4 εκατομμύρια, το 2000 κατέβηκε στα 17,2 εκατ. ευρώ, ενώ το 2009 ανήλθε στα 33,5 εκατομμύρια, για να εκτοξευθούν τον Απρίλη του 2011 στα 44,6 εκατομμύρια. Το κουπόνι ίσα που επιτρέπει ένα πιάτο φαγητό στο τραπέζι, αφού η μέση επιχορήγηση είναι 133 δολάρια το μήνα και η μεγαλύτερη 200 δολάρια για άτομα με μηδενικό εισόδημα! Συγκλονιστικό είναι πάντως και το στοιχείο ότι ότι το 50% είναι ανήλικοι, ενώ το 18% δεν έχουν καθόλου εισοδήματα. Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που γίνονται γνωστά τέτοια στοιχεία που καταδεικνύουν το διαρκώς αυξανόμενο χάσμα μεταξύ πλούτου και εργασίας στη πλουσιότερη κατά τ' άλλα χώρα του πλανήτη. Ομως, δεν μπορούν να μην αναδεικνύονται τέτοια στοιχεία που δείχνουν το εφιαλτικό μέλλον που επιφυλάσσει ο καπιταλισμός, που σαπίζει μέσα στις αξεδιάλυτες αντιθέσεις του, στους λαούς του πλανήτη, να ζουν δηλαδή στην κυριολεξία από τα σκουπίδια και οι ίδιοι συνάμα να θεωρούνται σκουπίδια, μόνο και μόνο για να πολλαπλασιάζονται τα υπερκέρδη μιας χούφτας μονοπωλιακών κολοσσών.

Ξεπούλημα ΔΕΗ - ξεπούλημα λιγνίτη

Η ΔΕΗ είναι ένα «καλό» μαγαζί. Δεν είναι μόνο το μεγάλο της πελατολόγιο, παρά τις απώλειες του τελευταίου χρόνου από τους «ανταγωνιστές» της. Δεν είναι μόνο οι πολύ μεγάλες επενδύσεις που έχει βάλει μπροστά, με εξασφαλισμένη χρηματοδότηση σε πολλές περιπτώσεις, αποτελώντας ιδανική «ευκαιρία» για τον υποψήφιο αγοραστή.

Εκτός αυτών και πολλών ακόμη, η ΔΕΗ, τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα, είναι μια πολύ μεγάλη επιχείρηση, ουσιαστικά ανεκτίμητης αξίας. Γιατί κανένας ιδιώτης δεν θα έμπαινε καν στον κόπο να «χτίσει» μια ΔΕΗ. Γι' αυτό και το κόστος της το επωμίστηκε ο λαός.

Με το υστέρημά του δημιουργήθηκε η ΔΕΗ και - θεωρητικά - προς όφελός του, έστω και αν η ηλεκτροδότηση της χώρας «έκαιγε» και το μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο επωφελήθηκε εξαιρετικά και στη συνέχεια με προνομιακούς όρους φτηνής ενέργειας.

Το με ποιον τρόπο θα πουληθεί ένα ακόμη σημαντικό τμήμα της ΔΕΗ στους ιδιώτες, δεν έχει ξεκαθαριστεί ακόμη από την κυβέρνηση. Κάτι για «στρατηγικό επενδυτή» για το 17% έλεγε ο αρμόδιος υπουργός Γ. Παπακωνσταντίνου, χωρίς να δεσμεύεται.

Πρόσφατα, μετά και τις συναντήσεις του με διάφορους επιτρόπους της ΕΕ, ο υπουργός συνέδεσε το θέμα της πρόσβασης τρίτων στο λιγνίτη, με την πώληση λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ. Μια «λύση» που είχε απαιτηθεί εξαρχής από το κεφάλαιο και ποτέ δεν απορρίφθηκε από την ελληνική κυβέρνηση. Αλλο ένα «φιλέτο» θα σερβιριστεί με διάφορους τρόπους στους πλουτοκράτες. Αλλο ένα κομμάτι δημόσιας περιουσίας.

Υπάρχει, όμως, μια εναλλακτική λύση. Να τα πάρει όλα πίσω ο λαός. Να επιβάλει τη δική του λύση, για το δικό του συμφέρον. Να συμπορευτεί με το ΚΚΕ και την πρότασή του για λαϊκή οικονομία και λαϊκή εξουσία, όπου ο τομέας της Ενέργειας θα είναι λαϊκή περιουσία και θα δρα σε όφελος του λαού, με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό - λαϊκό έλεγχο.

Η στόχευση

Βάσει ποιας λογικής κυβέρνηση και τρόικα περίμεναν έναν ολόκληρο χρόνο για να αποκαλύψουν και δημόσια τα διάφορα σενάρια για τη διευθέτηση του κρατικού χρέους της χώρας που ουσιαστικά οδηγούν στην «ελεγχόμενη χρεοκοπία»;

Μία απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι αυτό το χρόνο προσπάθησαν να διαχειριστούν - ελέγξουν την κατάσταση με κάποιον διαφορετικό τρόπο, αλλά δεν τους βγήκε.

Μία άλλη θα μπορούσε να υποστηρίξει την άποψη ότι οι ...«ηγέτες» προσπάθησαν όλους αυτούς τους μήνες να μετριάσουν τις επιπτώσεις της κρίσης, αλλά τώρα εξαντλήθηκαν τα μέσα που είχαν στη διάθεσή τους και προχωρούν στο επόμενο σενάριο, αυτό που συζητήθηκε χτες στην έκτακτη Σύνοδο της Ευρωζώνης.

Από την πρώτη κιόλας στιγμή γνώριζαν ότι τα πράγματα θα οδηγούνταν εδώ που βρεθήκαμε σήμερα. Τα ίδια τα κείμενα του Μνημονίου, που υπέγραψε η κυβέρνηση με την τρόικα, εκτιμούν ότι το δημόσιο χρέος δεν επρόκειτο να μειωθεί, αλλά αντίθετα θα έφτανε το 170% του ΑΕΠ της χώρας.

Αλλού, λοιπόν, βρίσκεται το θέμα. Κύρια στο ότι όλους αυτούς τους μήνες κυβέρνηση - ΕΕ - ΔΝΤ φρόντισαν να δώσουν τον απαραίτητο χρόνο, κύρια προς τις τράπεζες της Γερμανίας και της Γαλλίας να ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα και στο μεταξύ να αναζητηθούν ισορροπίες στους οξυνόμενους ανταγωνισμούς ανάμεσα στις διάφορες ομάδες του κεφαλαίου.

Και το σημαντικότερο, να εκμεταλλευτούν τα δεδομένα που προκάλεσε η κρίση και μέσω αφόρητων εκβιασμών και τρομοκράτησης των εργαζομένων να περάσουν τα μέτρα του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου. Μέτρα και πολιτικές που πτωχεύουν το λαό, που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τη μείωση του κρατικού χρέους, ταιριάζουν όμως γάντι στις επιδιώξεις του κεφαλαίου για μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και εξασφάλιση ευνοϊκών όρων για την κερδοφορία των επιχειρήσεων που θα μπορέσουν να ξεπεράσουν την κρίση.

Με δυο λόγια, και εδώ δικαιώθηκε το ΚΚΕ, που εδώ κι ένα χρόνο υποστηρίζει την άποψη πως το βασικό πρόβλημα δεν είναι το χρέος, αλλά η οικονομική κρίση, η οποία μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο όταν ξεκαθαριστούν οι ανταγωνιστικοί λογαριασμοί ανάμεσα σε διάφορες μερίδες του κεφαλαίου, ώστε αυτές που θα τη σκαπουλάρουν να βγουν πιο ενισχυμένες, πιο ανταγωνιστικές, πιο κερδοφόρες. Οταν, δηλαδή, θα ολοκληρωθεί ο κύκλος της καταστροφής των ...πλεοναζόντων κεφαλαίων, ο όγκος των οποίων εμποδίζει να έχουν κέρδη όλοι οι κεφαλαιοκράτες.

Καταβαράθρωση των μισθών στη Γερμανία

Οτι η καπιταλιστική ανάπτυξη δε μεταφράζεται σε ανάπτυξη προς όφελος του λαού, δε μεταφράζεται σε βελτίωση του μισθού και συνολικά της ζωής των εργαζομένων, επιβεβαιώνουν οι αριθμοί από τη Γερμανία.

Ετσι, ενώ η γερμανική οικονομία αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς και οι προβλέψεις λένε ότι θα αναπτυχθεί κατά 3,4% φέτος και κατά 1,9% το 2012, η πορεία των μισθών των εργαζομένων έχει αντίστροφη φορά. Σύμφωνα με έκθεση του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών (DIW) για την εξέλιξη των μισθών στη Γερμανία την τελευταία δεκαετία, ο μισθός ενός «μέσου υπαλλήλου» στη Γερμανία το 2000 ήταν 1.300 ευρώ (μεικτά), ενώ το 2010 μειώθηκε κάτω από 1.200 ευρώ (μεικτά). Μάλιστα, η ίδια έκθεση διαπιστώνει ότι τη μεγαλύτερη μείωση έχουν υποστεί οι ήδη χαμηλοί μισθοί. Οπως σημειώνεται, ενώ το μεικτό εισόδημα όλων των εργαζομένων μειώθηκε από το 2000 κατά μέσο όρο κατά 2,5%, τα χαμηλά εισοδήματα μειώθηκαν αντίστοιχα κατά 22%! Μάλιστα, η τεράστια αυτή μείωση αφορά κυρίως τους μισθούς 700 - 1.300 ευρώ μεικτά. Και μη νομίσει κανείς ότι οι χαμηλόμισθοι στη Γερμανία αποτελούν μικρό ποσοστό. Από τους περίπου 40 εκατ. απασχολούμενους στη χώρα, ένας στους 7 ανήκει στη λεγόμενη αγορά «φθηνής εργασίας», δηλαδή αμείβεται με μισθούς πείνας.

Δεν υπάρχουν πια περιθώρια για αυταπάτες. Η επίθεση της πλουτοκρατίας στα δικαιώματα των εργαζομένων είναι ενιαία και δριμύτατη απ' άκρη σ' άκρη στον καπιταλιστικό κόσμο. Μπορεί στην περίπτωση της Ελλάδας να αξιοποιεί ως όχημα την κρίση για να τσακίσει την τιμή της εργατικής δύναμης, αλλά και στη Γερμανία που η κερδοφορία του κεφαλαίου καλά κρατεί, οι μισθοί και τα μεροκάματα καταβαραθρώνονται. Μόνη λύση για τους λαούς είναι η ταξική οργάνωση και πάλη, για λαϊκή εξουσία και οικονομία, για να καρπώνονται οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τον πλούτο που παράγουν.

Θωρακίζουν το κεφάλαιο

Μέσα στον ορυμαγδό των ανατροπών, η κυβέρνηση, προχτές στη Βουλή ψήφισε άλλο ένα νομοσχέδιο με το οποίο δήθεν αναμορφώνει το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας ενώ με τον ίδιο νόμο προέβη σε ορισμένες νέες ασφαλιστικές ρυθμίσεις. Και με την νέα εκδοχή για τη λειτουργία του ΣΕΠΕ, η κατάσταση όχι μόνο δεν βελτιώνεται αλλά επιδεινώνεται. Στο «αναμορφωμένο» πλέον ΣΕΠΕ, ανατίθεται από την κυβέρνηση ο έλεγχος και η εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας για την υγιεινή και την ασφάλεια στους χώρους δουλειάς, η τήρηση των συλλογικών συμβάσεων Εργασίας, ο έλεγχος της ανασφάλιστης εργασίας μαζί με τις υπηρεσίες του ΙΚΑ.

Πρόκειται για πρόκληση, για μέγιστη κοροϊδία των εργαζομένων. Αφού εδώ και 20 μήνες η κυβέρνηση προχώρησε με αντεργατικά νομοθετήματα, στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, με την ενίσχυση της μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης, αφού ανασκολόπισε τις συμβάσεις εργασίας, τα ωράρια, μείωσε τους μισθούς, κατάργησε τα επιδόματα των συντάξεων, και ενώ αυτές τις μέρες συγγράφει τη νέα λίστα των ΒΑΕ, που πετάει εκτός χιλιάδες εργαζόμενους, έρχεται με το νόμο για το ΣΕΠΕ να μιλήσει για έλεγχο και τήρηση της εργατικής νομοθεσίας..! Να ελέγξει τι το ΣΕΠΕ; Το πώς «νόμιμα» θα εφαρμοστούν τα τριήμερα και τα τετραήμερα, πώς περισσότεροι εργαζόμενοι θα εξαναγκαστούν σε μερική απασχόληση, πώς δε θα πληρώνονται οι εργάτες την υπερωριακή απασχόληση, εξαιτίας του νόμου για τη διευθέτηση, πώς οι εργάτες θα απολύονται πλέον με τη μισή αποζημίωση ή μήπως το πώς οι νέοι θα αμείβονται «νόμιμα» με 500 ευρώ και οι ειδικές επιχειρησιακές «νόμιμα» θα καταργούν τις κλαδικές συμβάσεις;

Η κυβέρνηση νομοθέτησε τη ζούγκλα. Και μέσα σε αυτή τη ζούγκλα που έφτιαξε, τώρα ζητά να τηρείται «νομιμότητα». Δηλαδή πώς - χωρίς αίμα - το κεφάλαιο θα κατασπαράσσει τους εργάτες. Γι' αυτό ίσως η κυβέρνηση ως κύρια αποστολή έθεσε στο ΣΕΠΕ να ενισχύσει το «συμφιλιωτικό» του ρόλο, και την προώθηση της «ταξικής συνεργασίας». Πώς δηλαδή τα κρατικά όργανα θα δρουν ως πυροσβέστες των εργατικών αντιδράσεων και θα τις ενσωματώσουν μέσα από τις παρεμβάσεις τους, στον «παράδεισο» της «κοινωνικής ειρήνης» και της απρόσκοπτης κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Το ίδιο υποκριτικό είναι και το πλαίσιο λειτουργίας στα ζητήματα υγιεινής και ασφάλειας. Ο «έλεγχος», τη στιγμή που δεν υπάρχει η απαραίτητη υποδομή με υπηρεσίες, εργαστήρια, εξοπλισμό και κλινικές, που θα είναι ενταγμένες οργανικά στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας, όταν λείπουν οι ειδικοί επιστήμονες, οι γιατροί εργασίας, οι τεχνικοί ασφάλειας και οι επόπτες δημόσιας υγείας που θα δουλεύουν στην κατεύθυνση της πρόληψης του επαγγελματικού κινδύνου, όταν δεν υπάρχουν η θέληση και οι προϋποθέσεις για την έγκαιρη διάγνωση και την παρακολούθηση της υγείας των εργαζομένων, όταν τέλος δεν υπάρχει η πολιτική βούληση για τα παραπάνω και πολλά περισσότερα που είναι αναγκαία, τότε ο οποιοσδήποτε «έλεγχος» είναι απάτη. Είναι έλεγχος στα χαρτιά, ώστε η εργοδοσία να συνεχίζει ανενόχλητη στο όνομα του κέρδους να θυσιάζει στο βωμό του, την υγεία, την ασφάλεια, πολλές φορές και την ίδια τη ζωή των εργαζομένων. Μετά απ' όλα αυτά δεν είναι τυχαίο, ότι ανάμεσα στις ασφαλιστικές διατάξεις περιλαμβάνεται και αυτή με το ΕΚΑΣ, για το οποίο αυστηροποιούνται οι όροι, προστίθεται και το τεκμαρτό εισόδημα, ώστε να περιοριστούν οι δικαιούχοι και επιδοτούν τις επιχειρήσεις με πακτωλό κεφαλαίων.

Αγανακτισμένες πένες

Εχει παραγίνει το κακό με κάποιες δημοσιογραφικές «πένες», κρατικών και μη μέσων ενημέρωσης. Σεβαστό το δικαίωμα στο «μεροκάματο», όπως και στη διαφορετική άποψη, αλλά το να βλέπεις δημοσιογράφους να «εγκαλούν» υπουργούς, επειδή δε λαμβάνονται μέτρα καταστολής και απαγόρευσης για τις απεργιακές κινητοποιήσεις, πάει πολύ.

Πάει πολύ, επειδή υποτίθεται ότι οι ρόλοι έχουν μοιραστεί, άλλος είναι αρμόδιος για την καταστολή και άλλος για την παραπληροφόρηση. Αυτοί όμως εκεί, να υπερασπίζονται το μεροκάματό τους, όχι ελέγχοντας την κυβέρνηση και την εξουσία, για τις αδικίες που διαπράττει ή σχεδιάζει, αλλά για το πώς θα τις επιβάλει πιο αποτελεσματικά!

Τις προηγούμενες δύο μέρες, ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού Π. Γερουλάνος, γνωστός για τη σταθερή, εχθρική στάση του σε κάθε κινητοποίηση, με εμμονή στο να δηλώνει ότι «ο κόσμος γυρνάει την πλάτη» σε τακτικές αποκλεισμών, ή στην ανάρτηση πανό στην Ακρόπολη, ήρθε αντιμέτωπος με πιο «προωθημένες» απόψεις και από αυτές που επιλέγει να εμφανίσει ο ίδιος!

Οι δημοσιογράφοι, «αγανακτισμένοι» από τις κινητοποιήσεις των αυτοκινητιστών, να επανέρχονται στο θέμα των «σοβαρών» συνεπειών, αλλά και στην «ανάγκη» να «προστατέψει» η κυβέρνηση την ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών! Με βία βεβαίως, γιατί δεν γίνονται αλλιώς αυτά τα πράγματα, με εισαγγελικές παρεμβάσεις, ματ και συλλήψεις, με καταστολή.

Δεν τα λένε ευθέως αυτά, αλλά τα απαιτούν, ταγμένοι ενάντια σε οποιονδήποτε διεκδικεί το δίκιο του κόντρα στην πολιτική που υπηρετεί την πλουτοκρατία. Δύσκολες εποχές και ανασφαλείς, αλλά αυτός που τρώει ψωμί, στερώντας το ψωμί κάποιου άλλου, κρίνεται και χαρακτηρίζεται από αυτό ακριβώς...

Τα «αφεντικά» της λυκοσυμμαχίας

Η συμμετοχή των επικεφαλής μεγάλων τραπεζικών ομίλων στη χτεσινή συνεδρίαση κορυφής της ευρωζώνης έχει συμβολική, αλλά και ουσιαστική σημασία. Επιβεβαιώνει περίτρανα ότι η ΕΕ είναι μια δικτατορία των μονοπωλίων και φυσικά τον πρωταγωνιστικό ρόλο του τραπεζικού τομέα, που είναι η «καρδιά» του καπιταλιστικού συστήματος. Οι εκπρόσωποι του τραπεζικού τομέα, όπως αποκάλυψε η γερμανική εφημερίδα «Μπιλντ», κλήθηκαν στη συνεδρίαση των ηγετών της ευρωζώνης για να δώσουν το «πράσινο φως» για τη συμμετοχή των ιδιωτών στο δεύτερο πακέτο στήριξης της Ελλάδας. Κλήθηκαν, δηλαδή, οι τραπεζίτες για να σιγουρέψουν ότι οι αποφάσεις των ηγετών της ΕΕ θα είναι σύμφωνες με τα συμφέροντά τους. Ευθύς εξαρχής, βέβαια, ήταν δεδομένο ότι οι αποφάσεις των ηγετών της ευρωζώνης θα είχαν τη σφραγίδα των τραπεζικών και άλλων μονοπωλιακών ομίλων αφού η διασφάλιση των στρατηγικών συμφερόντων τους είναι ο σταθερός γνώμονας των αποφάσεων των οργάνων και των κυβερνήσεων της ΕΕ. Απλά η συμμετοχή των εκπροσώπων των τραπεζικών ομίλων στη συγκεκριμένη συνεδρίαση της ευρωζώνης ήρθε να καταδείξει τη σημασία του τραπεζικού τομέα στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Οι λαοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι τίποτα καλό δεν μπορεί να προέλθει από την λυκοσυμμαχία του κεφαλαίου. Μόνο νέα δεινά και ατέλειωτες θυσίες τους υπόσχονται. Θέλουν να τους μετατρέψουν σε σύγχρονους σκλάβους για να θωρακίσουν την ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία τους. Μόνη λύση είναι η αποδέσμευση από την ΕΕ και διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία.