ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Απέναντι στο λαό

Γρηγοριάδης Κώστας

Αυτό θα πει σταθερός και σαφής πολιτικός λόγος. Αναφερόμαστε στο ΛΑ.Ο.Σ. και τον πρόεδρό του Γ. Καρατζαφέρη και στα όσα δήλωσε χτες στο ραδιοσταθμό «Βήμα». Από τη μια δήλωσε πως η κυβέρνηση «είναι αδύναμη και ανεπαρκής (...) ένα κουτσό άλογο», από την άλλη πως η ΝΔ και ο κ. Σαμαράς «σκέπτεται περισσότερο τον εαυτό του από την πατρίδα (...) αυτός ο άνθρωπος είναι αδίστακτος, δεν έχει μεγαλείο, αδυνατεί να συζητήσει, όλος ο κόσμος διαφωνεί, ακόμη και οι βουλευτές του».

Ως εδώ καλά, δικαίωμά του η όποια άποψη... Θα αναρωτηθεί όμως κάποιος αφελής γιατί αν προσθέσουμε έναν κακό και έναν κάκιστο θα προκύψει η καλύτερη λύση για το λαό και την πατρίδα; Τι το καλό μπορεί να προκύψει αν δυο αδύναμοι και ανεπαρκείς ενώσουν τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειές τους; Γιατί αυτό ισχυρίζεται ο Γ. Καρατζαφέρης, γι' αυτό εγκαλεί το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, γιατί δεν τα βρήκαν ως τώρα. Και συμπληρώνει: «Ο,τι είναι να γίνει, θα γίνει μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων. Εγώ είμαι έτοιμος να μη συμμετέχω σε μια κυβέρνηση, αν αυτό ενοχλεί ή φοβίζει κάποιον. Δεν με ενδιαφέρει αυτό. Με ενδιαφέρει να προχωρήσει η Ελλάδα»...

Για να τελειώνουμε με τα ψέματα, ο Γ. Καρατζαφέρης γνωρίζει καλά πως το ζήτημα δεν έχει να κάνει με αδυναμίες και ανεπάρκειες. Γνωρίζει πως μια χαρά την κάνουν τη δουλειά και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Αυτό που τον νοιάζει είναι να την κάνουν ακόμα καλύτερα όλοι μαζί απέναντι στο λαό.

Οι αγώνες του λαού... για διαπραγμάτευση

Ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ Α. Τσίπρας επισκέφτηκε χτες τους εργαζόμενους στο «Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο», εκεί ανάμεσα σε άλλα δήλωσε: «Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, που είναι μια κερδοφόρος τράπεζα, γιατί θέλουν να το ξεπουλήσουν; (...) Για ποιο λόγο έδωσαν τρία χρόνια τώρα 100 δισ. σε ρευστό και σε εγγυήσεις στους μεγαλοτραπεζίτες, οι οποίοι δεν έβαλαν ούτε ένα ευρώ από την τσέπη τους για να αντιμετωπίσουν αυτή την κρίση; (...) μας λένε κι από πάνω να βάλουμε στις επόμενες κυβερνήσεις τους τραπεζίτες (...) Τους δώσαμε την οικονομία και το δημόσιο πλούτο. Δεν θα τους δώσουμε και την κυβέρνηση (...) το πιο ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί στους δανειστές και τις Βρυξέλλες (...) είναι ο λαός που βρίσκεται στους δρόμους. Είστε εσείς που λέτε no passaran, δεν θα περάσουν. Θα κερδίσουμε».

Σε μια καπιταλιστική οικονομία, κ. Τσίπρα, η κυβέρνηση δεν είναι το τελευταίο άπαρτο οχυρό από το οποίο δίδονται μάχες προς όφελος του λαού. Το μετερίζι αυτό ανήκει στους ίδιους που ανήκουν τα μέσα παραγωγής. Είτε μπουν είτε δεν μπουν τραπεζίτες στην κυβέρνηση, μια αστική κυβέρνηση τα συμφέροντα των τραπεζιτών, μαζί των βιομηχάνων, εφοπλιστών και πάει λέγοντας, θα υπερασπίζεται. Με αυτό ως δεδομένο εύκολα απαντώνται τα ερωτήματα που θέτει ο Αλ. Τσίπρας. Και εύκολα επίσης αντιλαμβάνεται κανείς ότι αλίμονο αν ο λαός καταθέσει τους αγώνες του σαν διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια μιας κυβέρνησης που διαπραγματεύεται για συμφέροντα ξένα και εχθρικά προς τα δικά του. 'Η αν οριοθετήσει τον ορίζοντά του στο διώξιμο μιας κυβέρνησης και ανάδειξης μιας άλλης. Θα είναι από χέρι χαμένοι αγώνες. Γιατί το ζήτημα είναι πολύ βαθύτερο. Η αιχμή της πάλης πρέπει να ακουμπά την πραγματική εξουσία, αυτή των μονοπωλίων, να στοχεύει στην ανατροπή της. Να στοχεύει στην κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Μόνο ενταγμένη σ' αυτήν την προοπτική η εργατική λαϊκή πάλη μπορεί να είναι ελπιδοφόρα για τους ανθρώπους του μόχθου.

Οι μεγάλοι κερδισμένοι

Τα στοιχεία για τα αποτελέσματα πρώτου τριμήνου των εισηγμένων εταιρειών στο χρηματιστήριο έρχονται να επιβεβαιώσουν περίτρανα ότι η κρίση αποτελεί ευκαιρία για την αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, καθώς επίσης ότι αυτή η κερδοφορία στηρίζεται στη δραστική και διαρκή μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και της υπερεκμετάλλευσης των εργαζομένων, στη μεγάλη μείωση εργατικού δυναμικού, δηλαδή μαζικές απολύσεις. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στοιχεία που δημοσίευσε χτες η «Ημερησία», η μείωση του λεγόμενου «λειτουργικού κόστους» έφερε αύξηση κατά 15,7% στα κέρδη των εισηγμένων εταιρειών το α' τρίμηνο του 2011. Να σημειωθεί ότι τα στοιχεία αφορούν 77 εισηγμένες εταιρείες, που αποτελούν το 80% της συνολικής κεφαλαιοποίησης του χρηματιστηρίου. Ο κύκλος εργασιών των συγκεκριμένων εταιρειών αυξήθηκε κατά 5,4% (στα 13,289 δισ. ευρώ), ενώ η καθαρή κερδοφορία διαμορφώθηκε στα 755,7 εκατ. ευρώ αυξημένη κατά 15,7%. Τα λειτουργικά κέρδη ανήλθαν στα 1,762 δισ., μειωμένα κατά 15,3%. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι εταιρείες αποδίδουν την αύξηση της κερδοφορίας στη μείωση του λεγόμενου «λειτουργικού κόστους», πράγμα που κατ' εξοχήν σημαίνει συμπίεση του λεγόμενου «εργατικού κόστους». Από τις 77 εταιρείες οι 49 είναι κερδοφόρες και μάλιστα από αυτές οι 22 βελτίωσαν τα κέρδη τους και 20 τα μείωσαν. Από τις 28 ζημιογόνες, οι δέκα είχαν μείωση ζημιών και μόνο 7 αύξηση ζημιών. Ποιος είπε ότι το μνημόνιο απέτυχε;

Κανένας φόβος, καμιά ανοχή

Οσο μεγαλώνει η κρίση, τόσο αυξάνονται και οι εκβιασμοί προς το λαό. Οι δυσκολίες που έχει το αστικό πολιτικό σύστημα να διαχειριστεί την κρίση και να χειραγωγήσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια έχουν αντικειμενική βάση. Η καπιταλιστική κρίση είναι βαθιά, με καινούρια χαρακτηριστικά σε σχέση με τις κρίσεις των προηγούμενων δεκαετιών. Ο λόγος είναι ότι οι καπιταλιστικές οικονομίες μεταξύ τους συμπλέκονται και ανταγωνίζονται παγκόσμια σε τέτοιο βαθμό, ώστε το συγχρονισμένο ξέσπασμα της κρίσης να κάνει ακόμα δυσκολότερη τη διαχείρισή της. Τα μονοπώλια και το πολιτικό τους προσωπικό προσπαθούν να δρομολογήσουν την καταστροφή μέρους του κεφαλαίου με ελεγχόμενο τρόπο. Στο παρασκήνιο αυτής της διευθέτησης εκδηλώνονται οξύτατοι ανταγωνισμοί για το ποιο καπιταλιστικό κράτος και ποια μερίδα του κεφαλαίου θα βγουν λιγότερο ή περισσότερο χαμένοι.

Οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα έχουν κάθε λόγο να κρύβουν τις πραγματικές αιτίες και το χαρακτήρα της κρίσης. Οπως στρατηγική τους επιλογή είναι να πυροβολούν τις λαϊκές συνειδήσεις με ψευτοδιλήμματα, για να τρομοκρατήσουν το λαό, να τον κάνουν να κρυφτεί στο καβούκι του. Τι λένε; Αν δε δεχτείς να χάσεις και τα τελευταία δικαιώματά σου, αν αρνηθείς να δουλεύεις για ένα κομμάτι ψωμί, τότε θα σταματήσουν τα δάνεια από την τρόικα και η χώρα θα πτωχεύσει, η κυβέρνηση θα κάνει στάση πληρωμών. Τι δε λένε; Οτι ούτε ένα ευρώ από τα δάνεια δεν πηγαίνει για μισθούς και συντάξεις, για Υγεία και Παιδεία. Ολα πηγαίνουν για να ξεπληρώνονται οι τόκοι στους δανειστές. Το κράτος έχει ήδη κηρύξει στάση πληρωμών σε νοσοκομεία και πανεπιστήμια, έχει μπάσει τους ιδιώτες σε στρατηγικούς τομείς της παραγωγής.

Βλέποντας τη λαϊκή δυσαρέσκεια να φουντώνει, απεργάζονται σενάρια αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού. Αναμασούν τη συναίνεση μεταξύ των αστικών κομμάτων, για να επιβάλλουν σιγή νεκροταφείου στο λαό και να τσακίσουν το κίνημα. Περιγράφουν σαν δήθεν διέξοδο από τη σημερινή κατάσταση τη συγκρότηση κυβερνήσεων συνεργασίας, το διορισμό τεχνοκρατών σε κυβερνητικές θέσεις, τον ανασχηματισμό, την προσφυγή στις κάλπες... Θέλουν να κάνουν το λαό να πιστέψει ότι μια μεταμφίεση της ίδιας βάρβαρης πολιτικής μπορεί να τον βγάλει από τη φτώχεια. Τον εκβιάζουν ότι έξω από το σύστημα και το δρόμο ανάπτυξης που αυτοί υπηρετούν, υπάρχει μόνο η καταστροφή.

Ο λαός έχει κάθε συμφέρον να μην υποκύψει στους εκβιασμούς. Το παραβάν που με πείσμα κρατούν μπροστά στα μάτια του, λέγοντάς του πως μόνο μέχρι εκεί μπορεί να φτάνει το βλέμμα του, κρύβει την πραγματική διέξοδο για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Το πραγματικό δίλημμα - που αντικειμενικά προβάλλει ακόμα πιο οξυμένο σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης - είναι ένα: Με τα μονοπώλια ή με το λαό; Ανοχή στο δρόμο ανάπτυξης που υπηρετεί το κεφάλαιο ή γκρέμισμα της αστικής εξουσίας για ανάπτυξη που συμφέρει το λαό; Ο λαός δεν έχει τίποτα να φοβάται. Με τη δική του παρέμβαση, με ισχυρό ταξικό κίνημα και δυνατό ΚΚΕ, μπορεί να καθορίσει τις εξελίξεις προς όφελός του.

Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ

Τους ενώνει η στρατηγική του κεφαλαίου...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΜΑΛΛΟΝ ΕΤΣΙ ΘΑ ΠΑΜΕ όλη την επόμενη βδομάδα: Με ...ανακαλύψεις.

Τα επιτελεία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ μετά από βαθιά περίσκεψη θα εντοπίζουν κάθε μέρα και ένα θέμα που τα βρίσκουν.

Θα ανακαλύπτει ο Παπανδρέου ένα ακόμη «σημείο σύγκλισης», που θα το ανακοινώνει ο Πεταλωτής και ο Σαμαράς θα λέει ένα ακόμη «ναι» σε κάποιο κυβερνητικό μέτρο και πιθανότατα θα το ανακοινώνει μόνος του.

Ε, στο τέλος, περιχαρείς και οι δύο θα μας αποκαλύψουν το ...μεγάλο μυστικό που κρατούσαν βαθιά κρυμμένο: Οτι, τελικά, συμφωνούν στην ουσία και σε κάποιες από τις λεπτομέρειες μιας πολιτικής υπέρ της πλουτοκρατίας.

Εν ολίγοις, αυτό που «ο κόσμος έχει τούμπανο» θα πάψουν να έχουν αυτοί «κρυφό καμάρι!

Θα χαρεί και η Ντ. Μπακογιάννη, οπότε θα εμφανίζεται με ακόμη μεγαλύτερα χαμόγελα. Και πάνω από όλους θα σηκώσει ο Γ. Καρατζαφέρης το ...«φλάμπουρο» της εθνικής συναίνεσης.

Ποιος ξέρει, μπορεί να εμφανιστούν και 4 περιστέρια και να καθίσουν πάνω στα κεφάλια τους και ολάκερη η χώρα να αναφωνεί: «Θαύμα! Θαύμα!»...

ΚΙ ΕΤΣΙ ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΟΥΝ τα πράγματα όμως, με το ένα ή το άλλο σχήμα, με το ένα ή το άλλο κόλπο, άπαντες έχουμε αντιληφθεί τι είναι αυτό που έχουν βάλει στο μάτι: Τη δημόσια περιουσία και τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Και είναι αποφασισμένοι να πέσουν πάνω τους, όσο και αν ταυτόχρονα προσπαθούν να εισπράξουν όσο το δυνατόν λιγότερο κόστος από τη λαϊκή αγανάκτηση.

Μόνο που αυτήν την τελευταία ποτέ δεν την μέτρησαν καλά και το ίδιο κάνουν και τώρα. Κι αυτό που πάνω από όλα τρέμουν είναι μήπως η αγανάκτηση μετατραπεί σε εμπειρία και συνείδηση. Γιατί τότε θα ζορίσει πολύ (γι' αυτούς) το πράγμα.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αθλιότητες κυβερνητικού εκπροσώπου

Παπαγεωργίου Βασίλης

Είναι τουλάχιστον χυδαίος ο τρόπος με τον οποίο το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα αστικά κόμματα προσπαθούν να σηκώσουν τείχη ανάμεσα στις κινητοποιήσεις που εκδηλώνονται αυτό το διάστημα στο Σύνταγμα και αλλού, και στο οργανωμένο εργατικό λαϊκό κίνημα, στο οποίο πρωτοστατεί το ΚΚΕ. Ετσι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Γ. Πεταλωτής, έφτασε σε σημείο να πει για το ΚΚΕ: «Ας μην ξεχνάμε ότι συγκεκριμένες ιδεολογίες, στο Πολυτεχνείο, θεωρούσαν ότι αυτό το κίνημα, τότε, ήταν προβοκατόρικο. Και εδώ, αν και θα κατηγορηθώ εγώ για προβοκάτορας τώρα, γνωρίζουμε ότι η φοιτητική παράταξη του ΚΚΕ, τότε, χαρακτήριζε προβοκάτορες αυτούς οι οποίοι ήταν στο Πολυτεχνείο. Αρα θέλω να πω ότι ακόμη και με ενθουσιασμό, χαρακτηριστικό αυτών των εκδηλώσεων, μπορεί να υπάρχει αποτέλεσμα. Εγώ πιστεύω και φυσικά θεωρώ ότι αυτό που γίνεται, στο βαθμό που είναι αυθόρμητο βέβαια, δείχνει πραγματικά ποιες είναι οι ανάγκες του κόσμου σήμερα». Αφήνουμε κατά μέρος την αθλιότητα από την πλευρά της κυβέρνησης να ανατροφοδοτεί με τον πλέον επίσημο τρόπο τις προβοκατόρικες «αναλύσεις» των πιο χυδαίων αντικομμουνιστών για τη συμβολή του ΚΚΕ στον αντιδικτατορικό αγώνα. Η κυβέρνηση προβοκάροντας το ΚΚΕ στήνει παγίδες στους διαδηλωτές, για να μείνει η αγανάκτησή τους σε ένα βολικό για το σύστημα και την κυρίαρχη πολιτική επίπεδο. Γι' αυτό λοιδορούν το εργατικό κίνημα.

Να τους γυρίσει μπούμερανγκ η προσπάθεια να κρατήσουν το λαό στη στρούγκα της πολιτικής τους. Χειραφέτηση από τα αστικά κόμματα και την πολιτική τους, πάλη και οργάνωση στους τόπους δουλειάς, συμπόρευση με το ΚΚΕ, είναι το γενναίο βήμα που μπορεί και πρέπει να γίνει.

Η απάντηση στην αντιλαϊκή συναίνεση

Παρά τις περί του αντιθέτου εντυπώσεις, που σκόπιμα καλλιεργούνται για να παραπλανήσουν τα λαϊκά στρώματα, η αλήθεια είναι ότι η συναίνεση μεταξύ κυβέρνησης και ΝΔ είναι ισχυρότερη παρά ποτέ. Δεν έχουν μόνο στηρίξει από κοινού αντιλαϊκά μέτρα πρωτοφανούς αγριότητας και βαθύτατες αντιδραστικές αλλαγές που ισοπεδώνουν τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, αλλά διαρκώς μετατοπίζουν τη βάση της αντιλαϊκής συναίνεσης σε πιο προωθημένη βάση, δηλαδή σε πιο βάρβαρα και αντιδραστικά μέτρα. Το ομολογούν, πλέον, σχεδόν ανοικτά. Από τα Καλάβρυτα ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι «εξακολουθώ να πιστεύω ότι, ακόμα και σήμερα, ακόμα και μετά τις τελευταίες ή και λόγω των τελευταίων μου συναντήσεων με τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς, επί της ουσίας, υπάρχουν πολλά στα οποία και συγκλίνουμε και μπορούμε να συγκλίνουμε». Το μόνο που μένει, όπως είπε, είναι «να υπερβούμε τις παραδοσιακές κομματικές συμπεριφορές - και βέβαια, αυτό θα φανεί στην πράξη». Αμεση ήταν η ανταπόκριση του προέδρου της ΝΔ, που μιλώντας χτες στην Κοινοβουλευτική Ομάδα κάλεσε τον πρωθυπουργό να διευκολύνει τη συναίνεση, φέρνοντας προς ψήφιση στη Βουλή ένα ένα τα νέα αντιλαϊκά μέτρα και όχι όλα μαζί «σε ένα άρθρο». Το δήθεν ανυπέρβλητο εμπόδιο, δηλαδή η μείωση των φορολογικών συντελεστών για τα επιχειρηματικά κέρδη, δεν είναι παρά ένα βολικό πρόσχημα για να μην ταυτιστεί πλήρως με την κυβέρνηση και να μην καταργηθεί ως δήθεν «αντιπολίτευση», όπως παραδέχθηκε ο Α. Σαμαράς. Εχει έρθει η ώρα ο λαός να τους γυρίσει αποφασιστικά την πλάτη και να συστρατευτεί με εμπιστοσύνη με το ΚΚΕ για την ανατροπή της στρατηγικής και της εξουσίας των μονοπωλίων.

Χρεοκοπημένη στρατηγική

Τον προσχηματικό και ψεύτικο χαρακτήρα της δήθεν διαφωνίας της ηγεσίας της ΝΔ με την εφαρμοζόμενη πολιτική παραδέχθηκε, έμμεσα πλην σαφώς, ο Α. Σαμαράς, αναδεικνύοντας ως μείζον ζήτημα και διαχωριστική γραμμή το θέμα της μείωσης των φορολογικών συντελεστών για τα επιχειρηματικά κέρδη στο 15% από 20% που είναι σήμερα. «Ποιο είναι το αγκάθι της συζήτησης;», αναρωτήθηκε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος της ΝΔ, αναφερόμενος στις συζητήσεις με την κυβέρνηση για συναίνεση, για να δώσει αμέσως μετά την απάντηση: «Η μείωση των φορολογικών συντελεστών! Διότι ακόμα κι αν κάνουμε όλα τα άλλα που περιλαμβάνει το Ζάππειο ΙΙ, αν δεν μειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές, δεν θα υπάρξει το δημιουργικό σοκ που χρειάζεται η οικονομία. Και δεν θα αποδώσουν τα υπόλοιπα». Ο ίδιος παραδέχθηκε επίσης ότι η τρόικα δεν έχει καμία διαφωνία, αλλά «μας λέει ότι αυτό καλό είναι να το κάνουμε αργότερα και επιμένουν ότι αν το κάνουμε τώρα, θα μεγαλώσει το έλλειμμα». Πιστεύει όμως ότι θα μπορέσει να πείσει την τρόικα αν η κυβέρνηση υιοθετήσει την πρόταση αυτή και αναλάβει να επαναδιαπραγματευτεί με τους ξένους συμμάχους. Με άλλα λόγια, η επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, που λανσάρει η ηγεσία της ΝΔ ως δήθεν εναλλακτική λύση, δε γίνεται για τους μισθούς ή τις συντάξεις ή γενικότερα για να σωθεί ο λαός από τη χρεοκοπία και την πτώχευση, αλλά για την ενίσχυση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Ομως η χρεοκοπημένη στρατηγική, που οδήγησε στην κρίση, δεν μπορεί να εμφανίζεται ως διέξοδος από αυτή και μάλιστα φιλολαϊκή. Εχει και η υποκρισία τα όριά της.

Το «κίνημα στις πλατείες»

Συνέχεια από τη σελίδα 1

Τα αστικά επιτελεία, προβάλλοντας αυτήν τη δράση ως «γνήσιο κίνημα», αναδεικνύουν ότι κανείς δεν προέβαλε οποιαδήποτε ιδεολογία, ότι απέδειξαν πως η κοινωνική δράση στην Ελλάδα, ακόμη και η διαμαρτυρία ή η αμφισβήτηση, μπορεί να εκδηλωθεί χωρίς τους λόχους του ΠΑΜΕ. Δηλαδή, προβάλλοντας αυτά τα στοιχεία, καλλιεργούν την αντιπαράθεση με το οργανωμένο λαϊκό - ταξικό κίνημα. Οσοι συγκεντρώνονται στις πλατείες έχουν πολιτικές επιλογές, συζητούν πολιτικές επιλογές (το να φύγει το μνημόνιο και αυτοί που το έφεραν τι είναι;), έχουν ιδεολογικές επιλογές που αντιστοιχούν στις πολιτικές επιλογές τους, ανεξάρτητα από το βάθος αυτών των επιλογών, είναι άνθρωποι που έχουν στηρίξει χρόνια κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα και χτυπιέται η ζωή τους από τις πολιτικές επιλογές αυτών των κομμάτων που κυβερνούν τη χώρα, ανεξάρτητα αν ήταν ή δεν ήταν, ή δεν αισθάνονται ενταγμένοι σε ένα κόμμα. Αλλωστε, η κινητοποίηση είναι μια πολιτική επιλογή.

Γιατί, όμως, τα αστικά ΜΜΕ καλλιεργούν την αντίθεση αυτών των κινητοποιήσεων με το οργανωμένο ταξικό πολιτικό κίνημα; Γιατί αυτό το κίνημα μπορεί να λέει κάτω το μνημόνιο και να φύγουν αυτοί που το έφεραν, αλλά το τι θα γίνει μετά, πώς θα λυθούν τα προβλήματά τους, ποια η διέξοδος, εδώ έχουν κενό. Δεν έχουν σαφή πολιτικό στόχο εναντίωσης στα μονοπώλια, στην πολιτική που τα ενισχύει, στην ΕΕ, ως υπαίτιους για τα βάσανα του λαού. Ξέρουν, επίσης, ότι η μεγάλη πλειοψηφία όσων συμμετέχουν στις πλατείες δεν έχουν εμπειρία από εργατικούς - κοινωνικούς αγώνες. Είναι, όμως, λαϊκά στρώματα που δείχνουν τάσεις χειραφέτησης από την κυρίαρχη πολιτική, αποφασίζουν να κινητοποιηθούν, ενώ μέχρι τώρα αντιμετώπιζαν με ανοχή την επιδείνωση του βιοτικού τους επιπέδου απ' αυτήν την πολιτική.

Ξέρουν ότι αυτοί οι λαϊκοί άνθρωποι, οι νέοι, μπορεί κάτω από προϋποθέσεις να συναντηθούν, να αποκτήσουν δεσμούς με το λαϊκό κίνημα, με το οποίο τους καλλιεργούν αντιπαράθεση. Και σε μια πορεία να συναντηθούν με το ταξικό κίνημα και το ΚΚΕ. Ξέρουν ακόμα καλά ότι τα συνθήματα της απειθαρχίας και της ανυπακοής δημιούργησαν προϋποθέσεις για λαϊκή αυτενέργεια και κινητοποίηση. Γι' αυτό η αστική τάξη και τα επιτελεία της παρεμβαίνουν προληπτικά, προσπαθώντας να υπερτονίσουν στις λαϊκές συνειδήσεις τις δεδομένες διαφορές ανάμεσα στην οργανωμένη ταξική πάλη, από τη μια, και τα «ακομμάτιστα» και «αυθόρμητα» ξεσπάσματα, από την άλλη. Για να δημιουργούν συνθήκες χειραγώγησης, εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης σε ανώδυνες για το σύστημα επιλογές. Ενας αγώνας με τέτοιο περιεχόμενο εύκολα ενσωματώνεται, γεγονός που συντελεί στο να απογοητεύεται η πλειοψηφία όσων τώρα κάνουν τα πρώτα τους βήματα στους δρόμους.

Το παράδειγμα της Ισπανίας δημιουργεί τέτοιους προβληματισμούς, όπου, στις τοπικές εκλογές, οι ηγέτες του αντίστοιχου κινήματος καλλιεργούσαν την «αποχή». Βολικό για το σύστημα. Δεν είχαν πολιτική στόχευση τέτοια που να χτυπούν τον αντίπαλο. Βεβαίως, το ενδεχόμενο μιας τέτοιας κατάληξης αυτής της δράσης θα είναι μια εμπειρία η οποία στη συνέχεια μπορεί να μετατραπεί σε συνειδητή πολιτική πάλη. Ολα τα παραπάνω πρέπει να προβληματίσουν στο πώς δε θα τους εγκλωβίσουν στο αστικό πολιτικό σύστημα αυτοί που έγιναν δήθεν φίλοι τους, όπως τα διάφορα αστικά επιτελεία.

Με τους λαϊκούς ανθρώπους που κινητοποιούνται μ' αυτές τις μορφές μπορούμε και πρέπει να συναντηθούμε. Να βοηθήσουμε να κατανοήσουν ότι η διέξοδος στα προβλήματά τους βρίσκεται στην κοινή λαϊκή πάλη ενάντια στην πολιτική των μεγαλοεπιχειρηματιών και των κομμάτων τους. Το ΚΚΕ και το ταξικό κίνημα προσεγγίζουν τις κινητοποιήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη με διάθεση ενιαίας συσπείρωσης και πάλης, με στόχευση τον πραγματικό αντίπαλο των εργαζομένων και του λαού, ο οποίος είναι ταξικός και πολιτικός: Είναι η εξουσία των μονοπωλίων, τα κόμματα και οι μηχανισμοί της πλουτοκρατίας, που κλιμακώνουν σήμερα την αντιλαϊκή επίθεση.