Οι γραφίδες των αστών εδώ και καιρό εκφοβίζουν το λαό με τη δήθεν αναγκαία... σφαγή του «για να βγει η χώρα από το τέλμα» και κλίνουν σε όλες τις πτώσεις τη συναίνεση και την ταξική συνεργασία. Σε αυτό το πνεύμα ο Σ. Κασιμάτης της «Καθημερινής», στο χτεσινό της φύλλο, αφού διατυπώνει την άποψη ότι «οι πολιτικοί είναι μικρότεροι των περιστάσεων», με το γνωστό στον ίδιο και το σινάφι του τσουβάλιασμα, εκστομίζει για το ΚΚΕ: «Τέλος το ΚΚΕ με τη στάση που τηρεί, επιβεβαιώνει πόσο εσφαλμένη ήταν η άνευ όρων νομιμοποίησή του το 1974»...
Φυσικά ο επίδοξος αντιΚΚΕ δημοσιολόγος εκφράζει τον πόνο της τάξης που υπηρετεί, γιατί το ΚΚΕ με τη στρατηγική του και τη δράση του ζορίζει το κεφάλαιο, το αστικό πολιτικό σύστημα -- αποκαλύπτοντας ότι τα φρικτά μέτρα που παίρνουν δεν είναι για το χρέος, αλλά για να πληρώσει την κρίση ο λαός, να κάνουν φτηνούς τους εργαζόμενους, δημιουργώντας συνθήκες αύξησης της κερδοφορίας -- και δυσκολεύει τη χειραγώγηση στην πολιτική ΠΑΣΟΚ/ΝΔ, ενισχύει την εγκατάλειψή τους από τα λαϊκά στρώματα. Η δυναμική της πολιτικής του ΚΚΕ τους φοβίζει, και η ευρύτερη απήχησή του.
Ξέρουν επίσης καλά, ότι το ΚΚΕ, το 1974 με το «σπαθί» του επέβαλε τη νόμιμη λειτουργία του, γιατί είχε και έχει ρίζες βαθιές στην εργατική τάξη και το λαό. Ας το χωνέψουν ότι το ΚΚΕ δεν μπορούν να το βάλουν «στο χέρι».
Δεν επιτρέπει... παραφωνίες
Είναι προφανές ότι ο ΛΑ.Ο.Σ., ο πλέον ένθερμος κήρυκας της συναίνεσης μεταξύ των αστικών πολιτικών δυνάμεων ώστε να περάσουν όλες μαζί το λαό από φωτιά και τσεκούρι, δεν ευχαριστιέται με τίποτα άλλο εκτός από τη... σιγή νεκροταφείου. Σπεύδει έτσι να «κρεμάσει» τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που για τα μάτια του κόσμου, μπροστά στην ομοβροντία πυρών εναντίον των εργαζομένων, δηλώνουν πως θα ρίξουν κάποιες ντουφεκιές στον αέρα. Δεν τους αναγνωρίζει καν την προσφορά τους όλα αυτά τα χρόνια και την πολύτιμη βοήθειά τους στο να περνάνε το ένα μετά το άλλο τα αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα. Για το ΛΑ.Ο.Σ. δεν επιτρέπεται καμία, ούτε καν υποκριτική, «παραφωνία» από το κλίμα συναίνεσης, συνευθύνης που επιδιώκεται να διαμορφωθεί. Ετσι, χτες δήλωσε: «Τα συνδικάτα θα δικαιολογούνταν σήμερα σε οποιαδήποτε κινητοποίησή τους αν είχαν προβεί προηγουμένως - εν είδει αυτοκριτικής - σε πάνδημη κινητοποίηση εναντίον του κακού τους εαυτού».
Εχουμε πάντως να πούμε στο ΛΑ.Ο.Σ. πως η αχαριστία δεν είναι καλό πράγμα. «Κακό εαυτό», οι ηγεσίες των «συνδικάτων» στα οποία αναφέρεται, έδειξαν μόνο απέναντι στους εργαζόμενους που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν. Το σύστημα που ο ΛΑ.Ο.Σ. στηρίζει το στήριξαν κι αυτές απ' την πλευρά τους...
«Παραπονούμενοι», αλλά πάντα διαθέσιμοι
Αν και παραπονεμένοι που ο πρωθυπουργός δεν τους κάλεσε σε συνάντηση, οι «Οικολόγοι - Πράσινοι» σπεύδουν να δηλώσουν τη στήριξή τους σε ένα σύστημα και μια πολιτική που βυθίζει το λαό ολότελα στην εξαθλίωση. Σε επιστολή τους στον Γ. Παπανδρέου, όπου καταθέτουν τις ...«εποικοδομητικές» τους προτάσεις, αναπαράγουν την κυρίαρχη προπαγάνδα και δηλώνουν διαθέσιμοι, αναφέροντας: «Κατανοούμε πολύ καλά τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται η χώρα, καθώς και την ανάγκη να υπάρξει μια ευρύτερα αποδεκτή πολιτική». Αποδέχονται πλαγίως το σφαγιασμό του λαϊκού εισοδήματος, ζητώντας: «Αναβάθμιση των συλλογικών αγαθών, με στόχο να αντισταθμίσουν ένα μέρος από τη χαμένη μας αγοραστική δύναμη». Και εμμέσως καλούν το λαό να βάλει πλάτη, καθώς όπως λένε: «Αφού οι Ελληνες καλούμαστε να πληρώσουμε, και δεν υπάρχουν εδώ που οδηγηθήκαμε μαγικές και ανώδυνες λύσεις, τουλάχιστον πρέπει να είναι απολύτως διαφανές και δημόσια γνωστό τι χρωστάμε και τι πληρώνουμε σε ποιους»!
Ο γέγονε γέγονε, δηλαδή. Κατά το «πίστευε και μη ερεύνα», ο λαός πρέπει να αποδεχτεί ένα χρέος που δεν του ανήκει και να το αποπληρώσει απ' το ισχνό εισόδημά του.
Αυτά είναι και το ζουμί. Τα υπόλοιπα της επιστολής τα συναντά κανείς σε προτάσεις και θέσεις όλων των πολιτικών δυνάμεων που θέλουν διαχείριση του συστήματος και της κρίσης του. Αναμενόμενα, τέτοια δύναμη είναι και οι «Οικολόγοι - Πράσινοι».
Ποιος ωφελείται;
Η προπαγάνδιση και η κάλυψη της χτεσινής συγκέντρωσης, στην οποία καλούσαν κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι «αγανακτισμένοι» στο Σύνταγμα και αλλού, βρήκαν μπόλικο χώρο και χρόνο προβολής από τα αστικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Σε συνθήκες φθοράς του αστικού πολιτικού συστήματος, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει - πολύ περισσότερο να παραβλέψει - ότι υπάρχουν συνειδήσεις που αναζητούν διέξοδο από την πίεση που ασκεί πάνω τους η επιδείνωση της καθημερινότητάς τους. Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι να αποκαλυφθούν, να κατανοηθούν και τελικά να στοχοποιηθούν τα πραγματικά αίτια που ευθύνονται γι' αυτή την επιδείνωση, η συνείδηση έχει να διανύσει πολύ και δύσκολο δρόμο.
Από εδώ προκύπτει η ανάγκη, ακόμα και εκείνοι που χτες βρέθηκαν στην πλατεία Συντάγματος και αλλού, να προβληματιστούν σοβαρά πάνω σε ερωτήματα που προκύπτουν από τα ίδια τα γεγονότα. Για παράδειγμα: Τι συμφέρον έχουν το σύνολο των αστικών ΜΜΕ να διαφημίζουν τη συγκεκριμένη κινητοποίηση, να τη μεταδίδουν ακόμα και ζωντανά, να καλούν όλες τις προηγούμενες μέρες σε μαζική συμμετοχή, την ίδια στιγμή που λιβανίζουν σε κάθε εκπομπή τους το μνημόνιο, στο οποίο υποτίθεται ότι αντιδρούν οι διαδηλωτές; Γιατί ανάλογες και περισσότερο μαζικές κινητοποιήσεις του εργατικού κινήματος, και ιδιαίτερα του ταξικού, δεν βρίσκουν ανάλογη «φιλοξενία» στα αστικά ΜΜΕ και όταν δεν αποσιωπούνται εντελώς, προβάλλονται διαστρεβλωμένα ως προς το περιεχόμενό τους;
Ποιος άλλος πέρα από την πλουτοκρατία έχει αντικειμενικό συμφέρον σήμερα να τσουβαλιάζεται το ΚΚΕ μαζί με όλα τα άλλα κόμματα, που είτε άσκησαν κυβερνητική εξουσία, παίρνοντας αντιλαϊκά μέτρα, είτε στήριξαν αυτά τα μέτρα; Ποιος άλλος εκτός από τους βιομήχανους και τους άλλους εργοδότες, στις επιχειρήσεις των οποίων δουλεύει η πλειοψηφία όσων χτες διαδήλωσαν στο Σύνταγμα, έχει συμφέρον να τσουβαλιάζεται το ΠΑΜΕ με τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που έχουν συνευθύνη για τη σημερινή κατάσταση που βιώνουν εργαζόμενοι και άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι, νέοι και γυναίκες; Ποιος έχει συμφέρον από ένα κίνημα με «ακομμάτιστο» αποπροσανατολισμό, όταν απέναντί του ο αντίπαλος διατάσσει κόμματα με συγκεκριμένη πολιτική και στρατηγική, με τις οποίες μάλιστα ταυτίζουν τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους οι διάφορες μερίδες του κεφαλαίου;
Χωρίς να υποτιμάει κανείς τη διάθεση πολλών λαϊκών ανθρώπων να αντιδράσουν στη διαρκή υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου, είναι περισσότερο από βέβαιο ότι οι εκτονωτικές κινητοποιήσεις εύκολα χειραγωγούνται και ακόμα πιο εύκολα «ξεφουσκώνουν». Η προβολή που γνώρισε η χτεσινή πρωτοβουλία είναι εκμετάλλευση της διάθεσης για αντίσταση, που το αστικό πολιτικό σύστημα, σε μια επίδειξη δύναμης, την αντιπαραβάλλει στην ταξική πάλη. Ετσι μπορεί να παρεμβαίνει υπέρ της αυτοσυντήρησής του, όταν η λαϊκή αγανάκτηση μεγαλώνει επικίνδυνα και δημιουργούνται προϋποθέσεις ριζοσπαστικοποίησης. Το κίνημα έχει πείρα από ανάλογα εγχειρήματα, τύπου «φόρουμ», Γένοβας και πάει λέγοντας. Εχει πείρα ακόμα και από κινητοποιήσεις μέσω διαδικτύου, όπως αυτή που διοργανώθηκε μετά τις πυρκαγιές του 2007 και τέσσερα χρόνια μετά, η κυβέρνηση - συνεχιστής του έργου της ΝΔ - βγάζει στο σφυρί ό,τι έχει απομείνει από αέρα, γη και θάλασσα. Να προσεγγίσουμε αυτόν το λαϊκό κόσμο, που αυθόρμητα κινητοποιήθηκε, για να συσπειρωθεί συνειδητά στην ταξική πάλη. Ηδη το ΠΑΜΕ το έκανε, με θετική ανταπόκριση. Ο εχθρός έχει στρατηγική, οργάνωση και όνομα. Το ίδιο πρέπει να κάνει και το λαϊκό κίνημα για να κερδίσει τον πόλεμο που του έχουν κηρύξει.
Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ
Εκβιάζουν το λαό...
Παπαγεωργίου Βασίλης
ΠΑΝΤΩΣ, ΑΝ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ δεν αποδεχθεί - όπως δηλώνει - το αίτημα του ΣΕΒ για δημοψήφισμα, θα είναι και το μόνο του αίτημα που δε θα δεχθεί!
Γιατί όλα τα άλλα είτε τα έχει ήδη νομοθετήσει, είτε ετοιμάζεται, είτε τα σχεδιάζει: Μειώσεις μισθών, φοροαπαλλαγές, επιδοτήσεις, εγγυήσεις, ενισχύσεις, ασφαλίσεις, προστασία, κατάργηση δικαιωμάτων (των εργαζομένων φυσικά), όλα στη διάθεσή τους.
Οχι πως έχει καμιά ιδιαίτερη αδυναμία στον ΣΕΒ, ας μην την αδικούμε. Τα ίδια κάνει και για τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, τους καναλάρχες, το χρηματιστηριακό κεφάλαιο, τις ξένες πολυεθνικές και όλους όσοι απομυζούν τον κόπο των εργαζομένων.
Και κάτι μας λέει πως αν δε γίνει δημοψήφισμα οι βιομήχανοι ...δε θα κάτσουν να σκάσουν. Αντιθέτως, θα συνεχίσουν να κερδοσκοπούν, να εκμεταλλεύονται, να απολύουν και να τρομοκρατούν.
ΠΑΝΤΩΣ, ΓΕΝΙΚΩΣ όλη αυτή η ιστορία με τα δημοψηφίσματα, τις δραχμές, τις περίεργες και υποτίθεται ...αυθόρμητες δηλώσεις έχουν σίγουρα έναν κοινό παρονομαστή.
Να αποκτήσουμε ένα ...θολό φόβο για διάφορα τρομερά πράγματα που θα μας συμβούν αν δεν «κάτσουμε στ' αυγά μας» και αν δε λέμε «ναι» σε ό,τι αντιλαϊκό μας προτείνουν.
Διότι, όταν φοβάσαι το φοβερό «άγνωστο» που θα σου συμβεί, αποδέχεσαι το τρομερό «γνωστό» που ήδη σου συμβαίνει, αυτό είναι το πνεύμα τους κι αυτή η λογική τους.
Ομως, όταν προσπαθούν να εκβιάσουν τον ελληνικό λαό με τέτοιους άθλιους τρόπους, ένα πράγμα αναδεικνύεται: Οτι στην πραγματικότητα αυτοί είναι που τον φοβούνται περισσότερο από το κάθε τι.
Ισως όχι (ακόμη) γι' αυτά που κάνει, αλλά σίγουρα γι' αυτά που μπορεί να κάνει, και μπορεί να κάνει τα πάντα. Αρκεί να καταλάβει τι συμβαίνει και να διεκδικήσει όλα όσα δικαιωματικά του ανήκουν.
Γρηγοριάδης Κώστας
Φανερώνουν το φόβο τους
Παπαγεωργίου Βασίλης
Το συμπέρασμα που έβγαλε ο πρωθυπουργός από τις συναντήσεις που είχε με τους αρχηγούς των κομμάτων, όπως ο ίδιος είπε χτες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, είναι ότι «υπάρχει ουσιαστικός κοινός τόπος σε πάρα πολλές προτάσεις δημιουργικές, αναπτυξιακές, δίκαιες, αποτελεσματικές». Δεν αρκεί όμως η διαπίστωση περί κοινού τόπου. Θέλουν απόλυτη σύμπλευση και πλήρη συστράτευση των πάντων, προκειμένου να τσακίσουν το λαό και να περάσουν τα νέα βάρβαρα μέτρα. Το υπαινίχθηκε ο πρωθυπουργός, επισημαίνοντας ότι οι πάντες και τα πάντα πρέπει να υποταχθούν στην αντιμετώπιση του μεγάλου προβλήματος, που, όπως είπε, είναι «τα ελλείμματα και το χρέος». Φρόντισε όμως να μην αφήσει την παραμικρή αμφιβολία για την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να χρησιμοποιήσει στο έπακρο την ιδεολογική τρομοκρατία και τους εκβιασμούς για να γονατίσει το λαό. Στις σύντομες δηλώσεις του ο πρωθυπουργός ανέσυρε και πάλι το όπλο της χρεοκοπίας, αλλά και έμμεσα την «απειλή» της εξόδου από το ευρώ. «Αν αυτό δεν το κάνουμε, βεβαίως η Ελλάδα θα βρεθεί πολύ σύντομα στο περιθώριο των ευρωπαϊκών εξελίξεων», ήταν η μία χαρακτηριστική φράση του, ενώ σε άλλο σημείο είπε ότι «η εναλλακτική περίπτωση βεβαίως είναι να πάει η Ελλάδα σε μία εποχή που μπορεί ακόμα και να φτάσει και πάλι στο φάσμα της χρεοκοπίας». Ολα αυτά όμως το μόνο που καταφέρνουν να δείξουν είναι ότι φοβούνται το λαό και κάνουν ό,τι μπορούν να τον τρομοκρατήσουν. Δεν πρόκειται να τα καταφέρουν, γιατί απλά ο λαός διαθέτει - ευτυχώς - εναλλακτική λύση: Αντεπίθεση με ισχυρό ΚΚΕ για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Δικτατορία των μονοπωλίων
Το χτεσινό άρθρο των γερμανικών «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» με το χαρακτηριστικό τίτλο «Αναγκαστική παύση για τη δημοκρατία» και υπότιτλο «Στην Πορτογαλία και στην Ελλάδα οι πολίτες δεν έχουν πλέον άλλη επιλογή - Η πολιτική χαράσσεται αλλού», αναπαράγει τα βολικά για την κυβέρνηση ιδεολογήματα περί λήψης των αποφάσεων από υπερεθνικά κέντρα. Με αφορμή τη δήλωση του Αντ. Σαμαρά ότι δε συμφωνεί με την «αποδεδειγμένα λανθασμένη συνταγή του μνημονίου», ο αρθρογράφος εκτιμά ότι «η ΕΕ και το ΔΝΤ μάλλον θα τον αναγκάσουν να υποστηρίξει την πολιτική της κυβέρνησης. Γιατί προϋπόθεση για τη συνέχιση εκταμίευσης της δανειακής βοήθειας της ΕΕ και του ΔΝΤ είναι η διακομματική συναίνεση». Αναπαράγοντας ουσιαστικά τα όσα λένε τελευταία οι αξιωματούχοι της ΕΕ (Ζ. Γιούνκερ, Ο. Ρεν) σημειώνει ότι «οι δανειστές θέλουν να διασφαλίσουν μακροπρόθεσμη συναίνεση» και γι' αυτό «ο Σαμαράς μπορεί να κερδίσει τις επόμενες εκλογές, αλλά δε θα μπορέσει να εφαρμόσει άλλη πολιτική». Και συμπληρώνει: «Τα βασικά στοιχεία του κρατικού προϋπολογισμού αποφασίζονται στις Βρυξέλλες, στη Φραγκφούρτη και στην Ουάσιγκτον. Το ίδιο περιορισμένη είναι η δημοκρατία και στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία, που επίσης λαμβάνουν μεγάλα δάνεια». Είναι ολοφάνερο ότι στόχος δεν είναι ο πρόεδρος της ΝΔ, που στηρίζει έμπρακτα την εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική, αλλά ο ελληνικός λαός που πρέπει να αποδεχθεί ως αναπόφευκτα και μοιραία τα ατελείωτα βάρβαρα μέτρα. Ταυτόχρονα όμως, το εν λόγω άρθρο έρχεται να επιβεβαιώσει περίτρανα την εκτίμηση ότι η ΕΕ είναι μια στυγνή δικτατορία των μονοπωλίων από την οποία οι λαοί θα απαλλαγούν μόνο αν την ανατρέψουν.
Αποκρύβουν το μεγάλο ένοχο
Εντελώς εξωραϊστικός, αποπροσανατολιστικός και τελικά επικίνδυνος ο τρόπος με τον οποίο τα αστικά ΜΜΕ παρουσιάζουν τη νέα αντιλαϊκή επιδρομή. Οι «υπολογισμοί» που κάνουν για τις επιπτώσεις των νέων μέτρων επικεντρώνονται και εξαντλούνται στις νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων και τις επιπτώσεις από τα νέα φορολογικά μέτρα, γεγονός που προκαλεί σύγχυση για το μέγεθος και το βάθος του ολομέτωπου πολέμου που διεξάγει η πλουτοκρατία κατά του λαού. Τίτλοι όπως «Για κάθε νοικοκυριό 1.800 ευρώ - εφόσον ισχύσουν όλα όσα ανακοίνωσε η κυβέρνηση» («Νέα») ή «357 ευρώ ακριβότερο το καλάθι της νοικοκυράς» («Εθνος») δημιουργούν σύγχυση και καλλιεργούν την εικόνα ότι το νέο πακέτο μέτρων - που σκόπιμα αποσιωπούν ότι φτάνει τα 78 δισ. ευρώ - είναι κάποιες - επώδυνες έστω - μειώσεις σε μισθούς, επιδόματα, συντάξεις, εφάπαξ και αυξήσεις φόρων. Θέλουν προφανώς να καλλιεργήσουν κλίμα ανοχής και υποταγής, αποκρύβοντας την αιτία της κυρίαρχης πολιτικής και της κρίσης. Ο λαός όμως έχει αντιληφθεί ότι βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν ανελέητο πόλεμο χωρίς όρια, που ισοπεδώνει τα δικαιώματά του, καταστρέφει τη ζωή του και τη ζωή των παιδιών του και τον εξωθεί βίαια βαθιά στη φτώχεια και την ανέχεια. Δεν έχει την πολυτέλεια να μετράει τα «φραγκοδίφραγκα» και να χάνει την ουσία, δηλαδή ότι ο μεγάλος ένοχος είναι το καπιταλιστικό σύστημα και τα μονοπώλια. Αυτός ακριβώς πρέπει να είναι και ο στόχος της οργανωμένης αντεπίθεσης και ρήξης με το βλέμμα «καρφωμένο» στη λαϊκή εξουσία.
Οι αξιώσεις του ΣΕΒ
Το μήνυμα που προσπάθησαν να στείλουν οι μεγαλοβιομήχανοι από τη Γενική τους Συνέλευση ήταν καθαρό: Οι πάντες υποχρεούνται να στηρίξουν τα μέτρα - κόλαφο για τους εργαζόμενους, που ανακοίνωσε η κυβέρνηση και αυτό με «όποιο κόστος» και «κόντρα στις όποιες αντιδράσεις». Κι όποιος δε θέλει να στηρίξει, τότε οφείλει να υποταχθεί, επειδή κάθε διαφορετική επιλογή θα οδηγήσει τη χώρα στον γκρεμό.
Δεν είναι η πρώτη φορά, που ο ΣΕΒ συνδέει τη διέξοδο από την οικονομική κρίση με την ανάγκη απαρέγκλιτης εφαρμογής των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, που προβλέπουν το ολοκληρωτικό στύψιμο των λαϊκών στρωμάτων. Των μέτρων, που οδηγούν εκατομμύρια εργαζόμενους στην ανεργία, στην οικονομική ανέχεια και τη μαζική φτώχεια. Των πολιτικών, που τσαλαπατούν κάθε λαϊκό δικαίωμα στη ζωή, μόνο και μόνο για να εξασφαλιστούν προνόμια, πόροι και ευνοϊκότερες συνθήκες κερδοφορίας για το κεφάλαιο.
Αν το καλοσκεφτούμε, αυτό που προτείνει και πάλι ο ΣΕΒ είναι ότι επειδή η πολιτική (στήριξης του κεφαλαίου) που τόσα χρόνια ακολουθούσε η χώρα οδήγησε, κατά τις εκτιμήσεις τους, στο χείλος του γκρεμού, πρέπει να αποδεχτούμε την εντατικοποίηση αυτής της ίδιας πολιτικής, προκειμένου να αποφύγουμε τον γκρεμό. Κι όμως. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι η διαιώνιση της φιλομονοπωλιακής πολιτικής, η διατήρηση της πολιτικής που αντιλαμβάνεται την πορεία του τόπου μέσα από την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου, σπρώχνει με μαθηματική ακρίβεια στην πτώχευση και τη χρεοκοπία τους εργαζόμενους και τον τόπο.
Ολα τα προηγούμενα χρόνια, τότε που θριαμβολογούσαν για τη «θεαματική άνοδο», οι μεγαλοβιομήχανοι και οι άλλοι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης καταβρόχθισαν με μανία τον κοινωνικό πλούτο που παρήγαγε ο λαός, λεηλάτησαν με τις ποικιλόμορφες επιχορηγήσεις το δημόσιο χρήμα, πολλαπλασίασαν τα κεφάλαιά τους, υπονόμευσαν τους κλάδους που δεν τους προσέφεραν κέρδη, φυγάδευσαν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό και γέμισαν τις ξένες τράπεζες με καταθέσεις εκατοντάδων δισεκατομμυρίων. Για τους ...υπόλοιπους, τα εκατομμύρια των παραγωγών του πλούτου, επιφύλαξαν πολιτική συνεχούς μείωσης των μισθών, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, πετσόκομμα των συντάξεων, φόρους, χαράτσια, κατάργηση κοινωνικών παροχών.
Τώρα, που ξέσπασε η κρίση, θυμήθηκαν τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος, καταγγέλλουν το κράτος που για χάρη τους έστησαν οι κυβερνήσεις τους, θυμήθηκαν την υστέρηση της ανταγωνιστικότητας, προσπαθούν να παρουσιαστούν ως εταίροι των εργαζομένων, που τους ξεζουμίζουν για να κερδοφορούν και, ταυτόχρονα, εκτοξεύουν απειλές και εκβιασμούς ότι, αν δε γίνει το δικό τους, καραδοκεί η καταστροφή.
Το μήνυμα ελήφθη. Μόνο που εξίσου ξεκάθαρη οφείλει να είναι και η απάντηση των εργαζομένων. Οι φοβέρες και οι απειλές των μεγαλοβιομηχάνων δεν μπορούν να πιάνουν πλέον τόπο. Καταστροφή για τους εργαζόμενους είναι οι εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, το επιχειρηματικό κέρδος και η ανταγωνιστικότητα. Καταστροφή για το μέλλον και την ελπίδα του κόσμου είναι οι ίδιοι οι κεφαλαιοκράτες, που επιστρατεύουν την ισχύ που τους δίνει το σύστημα, για να καθυποτάξουν, στο όνομα της κερδοφορίας τους, τα λαϊκά στρώματα και τώρα απαιτούν να γονατίσουν οι πάντες για να ξεπεραστεί η κρίση. Σε αυτήν την πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει κανένας απολύτως συμβιβασμός. Μόνη διέξοδος για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, όλους αυτούς που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο, είναι η αντίσταση, η αντεπίθεση και η ανατροπή. Αλλιώς, πράγματι, ο γκρεμός δεν είναι μακριά.
Feeds
