Γρηγοριάδης Κώστας

Ο πρώην ...γενικός των γενικών στον ΟΠΑΠ, ο Χρ. Σαλελές, παραιτήθηκε - λέει - από την ΚΕ του ΠΑΣΟΚ, επειδή εργάζεται σε επιχείρηση της οικογένειας Κόκκαλη.

Ουδέν πρόβλημα θα πει κανείς, αλλά, μόλις ακούσαμε την είδηση, το μυαλό έφυγε πίσω στο Δεκέμβρη του 1995. Τότε που ο ΟΠΑΠ, με βάση τον «εκσυγχρονιστικό» αέρα που έφερνε η κυβέρνηση Σημίτη, ετοίμαζε τα νέα του τυχερά παιχνίδια. Τότε, λοιπόν, ο πρόεδρος του ΟΠΑΠ, ο Σ. Αλημίσης, εξηγούσε πώς ακριβώς σχεδιάζεται η εισαγωγή των παιχνιδιών αυτών.

«Βρισκόμαστε σε συζητήσεις με την ΙΝΤΡΑΚΟΜ και εξετάζουμε όλες τις παραμέτρους», είχε πει κι όταν ο δημοσιογράφος διατύπωσε την έκπληξή του για τη διαδικασία αυτή, είχε δώσει την εξής καταπληκτική απάντηση:

«Με την ΙΝΤΡΑΚΟΜ - είχε πει αφοπλιστικά - είμαστε κατά κάποιο τρόπο ...παντρεμένοι».

Ε, λογικό είναι, μετά τις παντρειές του καθοδηγούμενου από την κυβέρνηση ΟΠΑΠ, να 'ρθουν και οι ...επαγγελματικές κουμπαριές των στελεχών του Οργανισμού...

Αποκαλυπτικά των εξελίξεων στο χώρο του ελληνικού εμπορίου είναι τα στοιχεία που δημοσιοποίησε προχτές η εταιρεία ICAP. Σύμφωνα με την έρευνα της εταιρίας και σε δείγμα 7.006 εμπορικών επιχειρήσεων πραγματοποιήθηκαν το 1999 πωλήσεις συνολικού ύψους 12,23 τρισεκατομμυρίων δραχμών, ενώ τα συνολικά και καθαρά προ φόρων κέρδη σημείωσαν αύξηση 42,1%, σε σχέση με το 1998 και διαμορφώθηκαν στα 523,1 δισ. δραχμές. Χαρακτηριστικά δε της έντονης συγκεντροποίησης και μονοπωλιοποίησης του εμπορίου είναι τα εξής στοιχεία. Το 47% του συνόλου των πωλήσεων πραγματοποιήθηκε από τις λίγες αλυσίδες των σούπερ μάρκετ. Οι 100 μεγαλύτερες επιχειρήσεις πραγματοποίησαν πωλήσεις και κέρδη που αντιστοιχούν στο 47,3% και στο 41,3% αντίστοιχα, των συνολικών πωλήσεων και των κερδών του συνόλου των 7.006 εμπορικών επιχειρήσεων.

Και ακόμη βρισκόμαστε στην αρχή του δρόμου, που λέγεται «παγκοσμιοποίηση», ΟΝΕ, «απελευθέρωση» και «νόμοι της αγοράς»...

«Δικαιολογημένα απεργούν οι εργαζόμενοι. Δικαιούνται να ζητούν περισσότερα», σημείωσε... μεγαλόψυχα προχτές ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, βγαίνοντας από τον πρωθυπουργό, όπου καταλήχτηκαν τα βασικά μεγέθη του νέου προϋπολογισμού. Και αμέσως συμπλήρωσε, «φορώντας» το γνωστό του χαμόγελο: «Βεβαίως, η ισχυρή οικονομία επιτρέπει πραγματικές αυξήσεις στα εισοδήματα των εργαζομένων».

Βέβαια, ο υπουργός δεν αποκάλυψε ποιες συγκεκριμένες αυξήσεις αποφάσισαν, μαζί με τον Κ. Σημίτη, για το 2001, αλλά και δε χρειαζόταν. Αποτελεί κοινό μυστικό, πλέον, ότι οι ονομαστικές... αυξήσεις για το νέο χρόνο θα κινηθούν στο... ύψος του 2%, που, αν δοθεί, μάλιστα, σε δυο δόσεις, δε θα είναι ούτε 1,5%.

Τώρα, πως γίνεται, στα πλαίσια μιας «ισχυρής οικονομίας», όπως λέει ο Γ. Παπαντωνίου, που αυξάνεται με ρυθμούς 4 και 5%, να θεωρούνται «πραγματικές αυξήσεις» οι προαναφερόμενες, μόνον οι κυβερνώντες μπορούν να το καταλάβουν...

Πάντως, ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας προσπάθησε προχτές - για λογαριασμό της κυβέρνησης, βέβαια - να εμφανίσει την εικόνα του απλόχερου και του ανοιχτοχέρη, απέναντι στους εργαζομένους. Και δεν το έκανε τυχαία. Προφανώς, είχε τους λόγους του.

Ισως το έκανε, για να καλμάρει τις αντιδράσεις που προκαλούν στους εργαζόμενους τα προωθούμενα αντεργατικά μέτρα (κατάργηση του 8ωρου, διεύρυνση της ασυδοσίας των μεγαλοεπιχειρηματιών στις απολύσεις κλπ). Ισως επίσης, να είχε στο νου του τη νέα δέσμη αντιλαϊκών μέτρων που περιλαμβάνει και το «μάξι ασφαλιστικό» (αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, κατάργηση του εφάπαξ, παραπέρα κουτσούρεμα των κατώτατων συντάξεων κλπ.), το οποίο αναμένεται να «σκάσει μύτη» στο ερχόμενο δίμηνο.

Ανεξάρτητα, όμως, από τους λόγους, που θέλησε ο Γ. Παπαντωνίου να εμφανιστεί με «φιλολαϊκό προφίλ», η αλήθεια δεν κρύβεται. Οι εργαζόμενοι βλέπουν ότι τα περί «ισχυρής οικονομίας» έχουν καθρέφτισμα αποκλειστικά και μόνο στα συνεχώς αυξανόμενα, δυσθεώρητα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών, ενώ η ζωή των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων γίνεται κάθε μέρα και δυσκολότερη.

Δεν ήταν εύκολο να αποσιωπήσει κάποιος, όσο και αν το ήθελε, τη μεγάλη επιτυχία της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας της Τρίτης. Ωστόσο, κάποιοι φαίνεται ενοχλήθηκαν από αυτή την επιτυχία. Και μπροστά στο φόβο ότι οι κινητοποιήσεις του λαού μπορεί να συνεχιστούν, να κλιμακωθούν και να γενικευτούν, συνειδητοποιώντας τις δραματικές για τη ζωή τους εξελίξεις που επιβάλει η αντιλαϊκή επίθεση της κυβέρνησης και των αφεντικών της, έσπευσαν, άμεσα ή έμμεσα, είτε να υποβαθμίσουν την κινητοποίηση, είτε να συκοφαντήσουν την απεργία ως υπεύθυνη για την ταλαιπωρία των πολιτών που δεν απεργούσαν. Και δεν πρόκειται μόνο για την κυβέρνηση, αλλά και για κάποιες εφημερίδες και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, που μπορεί να συμπολιτεύονται ή να «αντιπολιτεύονται» την κυβέρνηση, αλλά το κύριο γνώρισμά τους είναι ο ρόλος του βαστάζου των μεγάλων συμφερόντων. Παλιά τους τέχνη κόσκινο θα πείτε. Το σημειώνουμε, απλώς, για να μην ξεχνιόμαστε...

Γρηγοριάδης Κώστας

Οσο για τις πολυθρυλούμενες μειώσεις των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων στη φορολογία, όπως καταλαβαίνετε θα πάνε... με τη γνωστή λογική. Πρώτοι στη σειρά οι... αναπτυξιακοί παράγοντες, δηλαδή οι... δυστυχείς κεφαλαιούχοι που πληρώνουν, βλέπετε, πάρα πολλά.

Αν περισσέψει τίποτε, ίσως υπάρξει και καμιά φοροαπαλλαγή για τους εργαζομένους...

Αλλά τι να σας τα λέμε, τα εκκαθαριστικά της εφορίας τα έχετε πάρει οι περισσότεροι και γνωρίζετε πόσο αληθεύουν πια και οι περσινές εξαγγελίες της κυβέρνησης για μείωση της φορολογίας.

ΕΝΤΑΞΕΙ, βρε παιδιά, να εξυγιανθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο, δε λέμε, αλλά μια απορία έχουμε: Πώς γίνεται να το εξυγιάνουν όλοι οι παράγοντες (πρόεδροι ΠΑΕ, κυβερνητικοί, διοίκηση, ΕΠΑΕ κλπ.) που μέχρι τώρα το οδήγησαν στην ανάγκη για εξυγίανση; Δε σας φαίνεται κάπως δύσκολο να συμβεί αυτό;

Εκτός αν όλοι ξαφνικά είχαν κάποιου είδους επιφοίτηση, μετανόησαν για τα αμαρτήματά τους σε βάρος του αθλητισμού και του αθλητικού ιδεώδους και τώρα θέλουν να επανορθώσουν.

Καλό σαν σενάριο, αλλά... μάλλον συγκαταλέγεται στη σφαίρα της... επιστημονικής φαντασίας...

ΕΚΤΑΚΤΟ βοήθημα ή ενίσχυση (όπως θέλετε το λέτε) υποσχέθηκε σε χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους ο Γιάννος Παπαντωνιου, σε περίπτωση, λέει, που αυξηθεί και άλλο το πετρέλαιο θέρμανσης. Πάλι κουβαρνταλίκια, δηλαδή!

Σύμφωνα με αποκλειστικές μας πληροφορίες, το ποσό αυτό μπορεί - αν τα πράγματα πάνε καλά - να φτάσει και το ιλιγγιώδες ύψος των 1.700 δραχμών (το μήνα ή το δίμηνο δεν το έχουμε διευκρινίσει). Χαράς ευαγγέλια, δηλαδή, για τους συνταξιούχους!

Παπαγεωργίου Βασίλης

Και μπορεί, βέβαια, αναζητώντας άλλοθι ο κ. Πολυζωγόπουλος, για τις τεράστιες ευθύνες που έχει και προσωπικά ο ίδιος, τόσο για τα διαλυτικά φαινόμενα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, όσο και για τα μεγάλα πλήγματα σε βάρος των εργαζομένων, να συκοφαντεί με θράσος το ΚΚΕ και να επιχειρεί τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων, αναμασώντας θεωρίες περί οργανωτικής διάσπασης του συνδικαλιστικού κινήματος. Σ' αυτό τον τόπο, όμως, όλοι όσοι ενδιαφέρονται για τα συμφέροντα των εργαζομένων συνειδητοποιούν ότι ο πραγματικός κίνδυνος για το συνδικαλιστικό κίνημα είναι η υποταγή και η ενσωμάτωση στις προσταγές της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου, που οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ υπηρετούν.

Γνωρίζουν όλοι ότι το ΚΚΕ, πάντοτε και τώρα, πάλεψε και παλεύει ενάντια στην ταξική συνεργασία, στον εργατοπατερισμό στους κοινωνικούς διαλόγους και για τα συμφέροντα των εργαζομένων. Την απάντηση στον κύριο Πολυζωγόπουλο για το ποιος πραγματικά ενδιαφέρεται για το συνδικαλιστικό κίνημα την έδωσαν οι εργαζόμενοι στην προχτεσινή κινητοποίηση με το σύνθημα «ΓΣΕΕ εργατών και όχι των εργοδοτών».

Οσο για το τι θα αποφασίσει το συνέδριο του ΚΚΕ, γι' αυτό έχουν αποκλειστικό λόγο τα μέλη του, που ενεργούν στη βάση της ενότητας της εργατικής τάξης και όχι οι κάθε λογής εργατοπατέρες.

Ποιο είναι το μεγάλο ερώτημα που καίει στην κυριολεξία την κυβέρνηση και την άρχουσα τάξη της χώρας σε ό,τι αφορά τη Γιουγκοσλαβία; Αν πιστέψουμε τον συνήθως «έγκυρα» ενημερωμένο Αλ. Παπαχελά, το ερώτημα είναι «ποια θα είναι τώρα τα οφέλη», τα ανταλλάγματα της Ελλάδας από την πολιτική που ακολούθησε. Δε διστάζει μάλιστα, στο χτεσινό «Βήμα», να γίνει πιο συγκεκριμένος: Το ζήτημα είναι «η προνομιακή αντιμετώπιση των ελληνικών συμφερόντων για το σερβικό ΟΤΕ, ΔΕΗ, κλπ.». Και ακόμα «η αξιοποίηση των ευκαιριών που θα παρουσιαστούν στη Γιουγκοσλαβία από το κράτος και τον ιδιωτικό τομέα».

Κανείς δεν είχε την παραμικρή αυταπάτη, ότι μετά τη στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ και την ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση πριν και μετά τις εκλογές στη Γιουγκοσλαβία, θα ακολουθούσε η εισβολή των πολυεθνικών. Σε αυτό το θεάρεστο έργο, της μοιρασιάς της λείας και της λεηλασίας της γειτονικής χώρας, η κυβέρνηση Σημίτη θέλει να παίξει - και εδώ - πρωταγωνιστικό ρόλο.

Ομως ο καλά διασυνδεδεμένος συντάκτης του άρθρου δε διστάζει να αναφέρει και τη «βοήθεια» που πρόσφερε η κυβέρνηση στα «πρώην» κόμματα της αντιπολίτευσης στη Γιουγκοσλαβία. «Η Αθήνα - γράφει - μέσω του κ. Αλεξ Ρόντου, έστησε έναν μηχανισμό υποστήριξης της αντιπολίτευσης με χρηματοδότηση σημαντικών Ελλήνων επιχειρηματιών. Η ενίσχυση των μη κυβερνητικών οργανώσεων και ανεξάρτητων ΜΜΕ ήταν ένας από τους βασικούς στόχους της επιχείρησης. Η ελληνική κυβέρνηση έπαιξε επίσης κρίσιμο ρόλο στις εσωτερικές διαπραγματεύσεις των διαφόρων ηγετών της αντιπολίτευσης, προκειμένου να υπάρξει τελικά το κοινό μέτωπο που κέρδισε τις εκλογές. Πολλές από τις κρίσιμες διαπραγματεύσεις διεξήχθησαν στο Καβούρι και σε σουίτες ξενοδοχείων στην Αθήνα».

Και ακόμα είμαστε στην αρχή. Η αίσθηση του νικητή και του κυρίαρχου του παιχνιδιού λύνει τα στόματα, έστω και αν πρόκειται για να μεγαλώσουν τα «ανταλλάγματα».

Η σημαντική συμμετοχή των εργαζομένων στην πανελλαδική απεργία της Τρίτης, που ήταν η μεγαλύτερη των τελευταίων χρόνων, δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Πολύ περισσότερο, δεν είναι αποτέλεσμα του καλέσματος των ηγεσιών ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, με δεδομένη τη λειψή αξιοπιστία τους και την εμπειρία της συστηματικής, επί χρόνια, προσπάθειάς τους να αδρανοποιήσουν τους εργαζόμενους, να υπονομεύσουν την αποτελεσματικότητα που μπορεί να έχει ο αγώνας. Το μέγεθος της συμμετοχής στην απεργία ξάφνιασε πολλούς και, μάλιστα, δυσάρεστα. Τα κυβερνητικά στελέχη, που είναι επιφορτισμένα να περάσουν τη σκληρή αντεργατική πολιτική με έμφαση στα μέτρα για το χρόνο εργασίας, τις απολύσεις, την επέκταση της μερικής απασχόλησης σε βάρος της πλήρους, κατάλαβαν ότι έχουν δύσκολες μέρες μπροστά τους. Τα στελέχη του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, εκείνοι που κοπιάζουν να περιορίσουν τις αντιδράσεις των εργαζομένων, που διαστρεβλώνουν τα αιτήματα του συνδικαλιστικού κινήματος και τα διατυπώνουν με βολικό, για την κυβέρνηση, τρόπο στα τραπέζια του «κοινωνικού διαλόγου», ένιωσαν, επίσης, μια δυσάρεστη έκπληξη.

Η επόμενη κίνηση δεν μπορεί παρά να έχει τη σφραγίδα της συνέχισης του αγώνα, της κλιμάκωσής του, της ενίσχυσης και της διεύρυνσης της συσπείρωσης. Αυτή τη στιγμή, οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες που έχει αναλάβει το ΠΑΜΕ έρχονται να καλύψουν το σημαντικό κενό της «επόμενης μέρας», που όχι μόνο δεν επιχείρησαν, έστω προσχηματικά, να καλύψουν οι συμβιβασμένες ηγεσίες στις κορυφαίες συνδικαλιστικές οργανώσεις, αλλά αποφεύγουν και οποιαδήποτε αναφορά σ' αυτό. Με το συλλαλητήριο στο οποίο καλεί το ΠΑΜΕ κόντρα στα αντεργατικά μέτρα, στις 21 Οκτώβρη στο Πεδίον του Αρεως, το αγωνιστικό σφυροκόπημα στα κυβερνητικά σχέδια συνεχίζεται. Η συνέχιση του αγώνα δε θα κριθεί, όμως, μόνο από τη διάθεση των εργαζομένων να αγωνιστούν με σωστό προσανατολισμό. Οι διεργασίες μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να ενταθούν και να προχωρήσουν παράλληλα με τη διεξαγωγή της πάλης των εργαζομένων. Η μάχη που δίνουν οι ταξικές δυνάμεις για την ενεργοποίηση των πρωτοβάθμιων σωματείων, για την αλλαγή των συσχετισμών, για το ξεπέρασμα των συμβιβασμένων πλειοψηφιών με επιτροπές αγώνα σε κάθε χώρο δουλιάς και άλλες πρόσφορες μορφές, είναι καθοριστικής σημασίας.

Πολλά θα δουν

τα μάτια μας

από αυτούς ακόμη,

«μέτρα» θα έρθουν

πιο σκληρά

και νέοι

μαύροι νόμοι,

θα ενταθεί

η αφαίμαξη

κι η φτώχεια

θα θεριέψει

και θα γνωρίσουμε

δεινά

που δεν τα βάζει

η σκέψη.

* * *

Τέτοια θα έρθει

καταχνιά

και θύελλα,

μεγάλη

κι ετοιμαστείτε

όλοι σας

για σύγκρουση,

για πάλη,

χρέος, καθήκον

καθενός

το λάβαρο

ν' αρπάξει

και να προβάλει

αντίσταση

σφοδρή

στη «νέα τάξη»!