Περίσσεψαν χτες τα ευχολόγια και οι διαπιστώσεις από τα αστικά κόμματα, με αφορμή τη σημερινή 36η επέτειο από την κατάρρευση της χούντας. Η επιβολή της δικτατορίας στην Ελλάδα αποτέλεσε στρατηγική επιλογή των ισχυρότερων μερίδων της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας τη δεδομένη ιστορική στιγμή. Οι ίδιες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις ήταν αυτές που την απέσυραν το 1974, για να την αντικαταστήσουν με την αστικοδημοκρατική διαχείριση της καπιταλιστικής εξουσίας. Τα παραπάνω αποτελούν διαπιστώσεις κρίσιμες για να προσεγγίσει κανείς με τρόπο ουσιαστικό τις εξελίξεις στα 36 χρόνια που μεσολάβησαν από την «αποκατάσταση» - όπως συνηθίζεται να λέγεται - της δημοκρατίας. Ποια δημοκρατία όμως απεκατέστησαν οι αστοί και τα κόμματά τους;
Αρκεί σήμερα να ρίξει κανείς μια ματιά στους όρους με τους οποίους ζει και βγάζει το μεροκάματο η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας για να βγάλει συμπεράσματα. Εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά έχουν έναν τουλάχιστον άνεργο. Η Υγεία, η Παιδεία και η Πρόνοια αποτελούν ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα, προσβάσιμο μόνο σε όποιον διαθέτει το ανάλογο βαλάντιο. Οι λαϊκές ελευθερίες συνθλίβονται από νόμους που καταργούν τα προσωπικά δεδομένα στο όνομα της «περισσότερης ασφάλειας» του αστικού πολιτικού συστήματος. Οι τόποι δουλειάς έχουν μετατραπεί σε χρυσωρυχεία για μια χούφτα κηφήνες που απομυζούν τον ασύλληπτο, κοινωνικά παραγόμενο πλούτο.
Στον αντίποδα, τα εργοστάσια, τα μαγαζιά, τα καρνάγια, τα πλοία αποτελούν γκέτο για τα εκατομμύρια των εργαζομένων, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και οι ελευθερίες των οποίων χτυπιούνται αλύπητα και με το γράμμα της αστικής Δικαιοσύνης, που βγάζει παράνομες 9 στις 10 απεργίες. Η σημερινή αστική δημοκρατία είναι η «δημοκρατία» του μνημονίου της κυβέρνησης με την τρόικα, τα μέτρα του οποίου ψήφισαν ή στηρίζουν στο σύνολό τους τα αστικά κόμματα. Είναι η «δημοκρατία» των κουτσουρεμένων μισθών και συντάξεων, της ανεργίας, της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Είναι η «δημοκρατία» των μεγαλοεργοδοτών, που εκτός από τα μέσα παραγωγής κρατάνε στα χέρια τους και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, κατευθύνοντας σύμφωνα με τα συμφέροντά τους την ενημέρωση και την προπαγάνδα σε βάρος των εργατικών κατακτήσεων και των αγώνων.
Η σημερινή «δημοκρατία» είναι η πιο σκληρή δικτατορία των μονοπωλίων που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα. Εχθρεύεται τα λαϊκά συμφέροντα, την ώρα που η κοινωνική εξέλιξη και ο πλούτος που παράγεται μπορούν να ικανοποιήσουν κάθε λαϊκή ανάγκη, να ζήσει ο λαός καλύτερα. Τι τον εμποδίζει; Η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Αυτή την αντίφαση και τα αδιέξοδα της καπιταλιστικής διαχείρισης ανέδειξε με τον πιο οξυμένο τρόπο η οικονομική κρίση. Συντέλεσε όμως ταυτόχρονα στο να έρθει στο προσκήνιο πιο αποφασιστικά η συζήτηση για την πραγματική διέξοδο. Που δεν είναι άλλη από την ανάγκη να παρέμβει καθοριστικά ο λαϊκός παράγοντας, να δείξει τη δύναμή του. Είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να διασφαλίσει την πραγματική δημοκρατία, κερδίζοντας την εξουσία από την τάξη των εκμεταλλευτών και εγκαθιδρύοντας τη δική του λαϊκή εξουσία και οικονομία.
Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ
Επίσκεψη - πρόκληση
Παπαγεωργίου Βασίλης
Στα «ψιλά» των καναλιών και του αστικού Τύπου πέρασε η επίσκεψη του Γ. Παπανδρέου στο Ισραήλ, παρά το γεγονός ότι ήταν η πρώτη επίσημη επίσκεψη Ελληνα πρωθυπουργού από την αναγνώριση του Ισραήλ και παρά το στρατηγικό χαρακτήρα που προσδίδει η ελληνική κυβέρνηση στη συμμαχία με το Τελ Αβίβ. Ωστόσο, η υποβαθμισμένη προβολή της επίσκεψης μάλλον είχε στόχο να διευκολύνει την κυβέρνηση να προχωρήσει τα σχέδιά της, δηλαδή την πιο βαθιά εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Στην πραγματικότητα η ίδια η επίσκεψη συνιστά μια πρόκληση στα φιλειρηνικά και αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του ελληνικού λαού, καθώς την ίδια στιγμή το Ισραήλ συνεχίζει την εγκληματική του δράση ενάντια στους Παλαιστίνιους και στους λαούς της Μέσης Ανατολής. Το μέγεθος της πρόκλησης γίνεται ακόμα μεγαλύτερο αν αναλογιστεί κανείς ότι δεν έχουν περάσει παρά λίγες βδομάδες από τη δολοφονική επίθεση των κομάντος του ισραηλινού στρατού κατά του στολίσκου που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια, ενώ συνεχίζεται ο απάνθρωπος αποκλεισμός και η λιμοκτονία του παλαιστινιακού λαού στη λωρίδα της Γάζας. Κι όμως, ο Γ. Παπανδρέου, όπως προκύπτει από τις δηλώσεις του μετά τις συνομιλίες που είχε με τον Μπ. Νετανιάχου, πρόσφερε ανοιχτή στήριξη στα ιμπεριαλιστικά σχέδια του Ισραήλ, ευλογώντας ουσιαστικά την παράταση του αποκλεισμού, ενώ όλα δείχνουν ότι θα ενταθεί και η στρατιωτική συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών με την παραχώρηση του Αιγαίου στα πολεμικά αεροσκάφη του Ισραήλ για ασκήσεις - πρόβα για επίθεση στο Ιράν, κ.ο.κ. Ο ελληνικός λαός, πάντως, δεν πρόκειται να νομιμοποιήσει και θα αντιπαλέψει την εμπλοκή της χώρας στα σχέδια των ιμπεριαλιστών.
«Μαύρο χρήμα» και πολιτική
Το «σκάνδαλο Μπετενκούρ», που τραντάζει την κυβέρνηση Σαρκοζί στη Γαλλία, αυτό που στην πραγματικότητα καταδεικνύει είναι πως δεν υπάρχουν φραγμοί και απαγορεύσεις στη χρηματοδότηση των αστικών κομμάτων από την πλουτοκρατία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ εκταμιεύτηκαν μέσα σε μερικούς μήνες πριν από τις εκλογές του 2007 από το λογαριασμό της βαθύπλουτης κληρονόμου της πανίσχυρης εταιρείας «L' Oreal», Λιλιάν Μπετενκούρ, και μεταβιβάστηκαν στα ταμεία του κυβερνώντος κόμματος, με αντάλλαγμα απίθανες φοροαπαλλαγές. Η δήθεν αυστηρή νομοθεσία για τη χρηματοδότηση των κομμάτων, που ισχύει στη Γαλλία, αποδείχθηκε απλά «φύλλο συκής», αφού σε καμία περίπτωση δεν εμπόδισε τη ροή «μαύρου χρήματος» στα αστικά κόμματα. Τηρουμένων των αναλογιών, το σκάνδαλο Μπετενκούρ είναι παρόμοιο με το σκάνδαλο «Ζήμενς» στη χώρα μας, όπου ΠΑΣΟΚ και ΝΔ πήραν μίζες πολλών εκατ. ευρώ. Η ειρωνεία είναι ότι μετά από δικαστικές και άλλες έρευνες χρόνων έχει βρεθεί μόνο 1 εκατομμύριο ευρώ και αυτό είχε «κοπεί» σε κουπόνια του ΠΑΣΟΚ... Είναι ξεδιάντροπη υποκρισία, λοιπόν, να παριστάνει η κυβέρνηση τον υπερασπιστή της διαφάνειας και της κάθαρσης με το εκτρωματικό νομοσχέδιο για τις εκλογικές δαπάνες, που καθιστά κενό γράμμα το δικαίωμα του εκλέγεσθαι και ποινικοποιεί την πολιτική δράση. Πολύ περισσότερο που την ίδια στιγμή εφαρμόζει μια πολιτική σαρωτικών ιδιωτικοποιήσεων, ξεπουλήματος της ακίνητης περιουσίας, μεγάλων «επενδύσεων» με κρατική ομπρέλα, κ.ο.κ. Ποιος αμφιβάλλει ότι το «μαύρο χρήμα» δεν πάει μαζί με αυτή την πολιτική;
Αριθμοί και πραγματικότητα
Είδαν οι βιομήχανοι και οι έμποροι τροφίμων ότι ο κόσμος μείωσε κατακόρυφα τις αγορές του, αφού πολλοί δυσκολεύονται και για τα στοιχειώδη, και μπήκαν στο παιχνίδι της αναδιαμόρφωσης μερικών τιμών. Πιάνει το «νήμα» η κυβέρνηση και βγάζει μια ανάλυση που δηλώνει ότι μπορεί ο πληθωρισμός να έχει εκτιναχθεί τον Ιούνη στο 5,19%, αλλά αυτό οφείλεται στους φόρους, ενώ στα είδη διατροφής δείχνει στασιμότητα. Λες και ο εργαζόμενος δε θα πληρώσει τους φόρους και δε θα αναγκαστεί, έστω και με πολλούς περιορισμούς, να αγοράσει τα στοιχειώδη προς το ζην... Λες και δε μειώνεται το εισόδημά του και από αυτές τις επιβαρύνσεις, πέρα από τις απευθείας μειώσεις σε μισθούς και μεροκάματα... Και στο κάτω κάτω, αυτό που δε λέει η κυβέρνηση, αλλά έδειξε πρόσφατα ο «Ρ», είναι ότι το ύψος του πληθωρισμού στη διατροφή μπορεί να κρύβει και παγίδες και ανατιμήσεις. Γιατί, τι να το κάνει η λαϊκή οικογένεια το να μειωθεί η τιμή του καπνιστού σολομού, όταν αυξάνονται οι τιμές των γαλακτοκομικών προϊόντων; Και τι να της πει, μετά από αυτό, ένα νούμερο; Στους αριθμούς υπάρχουν μεγάλες αλήθειες και μεγάλα ψέματα. Αλλά το «καλάθι της νοικοκυράς», ειδικά τώρα τελευταία, έχει παραγεμίσει με παραμύθια και παραμυθιάσματα. Η κυβέρνηση υπονοεί ότι «πάγωσε» τις τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης. Στις λαϊκές γειτονιές, όμως, υπάρχουν παιδιά που αλλάζει η ζωή τους προς το χειρότερο, κι ας είναι οι αριθμοί «θετικοί».
Τουριστικοί πράκτορες μαινόμενοι
Παπαγεωργίου Βασίλης
Τουριστικοί πράκτορες μαινόμενοι. Φυσικά κατά των εργαζομένων. «Ο ελληνικός τουρισμός με την πλάτη στον τοίχο», δηλώνουν σε ανακοίνωσή τους με αφορμή τις απεργιακές κινητοποιήσεις των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας, ισχυριζόμενοι ότι λόγω της χρονικής συγκυρίας θα μπει «οριστική ταφόπλακα σε ό,τι απέμεινε από τον ελληνικό τουρισμό». Θεωρούν, μάλιστα, ότι υπ' αυτές τις συνθήκες δεν έχουν σημασία τα αιτήματα, επισημαίνοντας: «Ανεξάρτητα από το δίκαιο ή μη των αιτημάτων των Ελεγκτών Εναέριας Κυκλοφορίας (αλλά και άλλων εργαζομένων κατά καιρούς, όπως αυτά εκφράζονται από τα συνδικαλιστικά τους όργανα: ΠΝΟ για τους ναυτεργάτες, ΠΕΥΦΑ για τους φύλακες μουσείων και αρχαιοτήτων κλπ., ή από το ΠΑΜΕ συνολικότερα)». Κι αφού περνούν «γενεές δεκατέσσερις» όλους αυτούς που δίνουν μάχη επιβίωσης στη δουλειά και παλεύουν για να ανατρέψουν πολιτικές που θίγουν τους πάντες, εκτός από το μεγάλο κεφάλαιο και τους κολαούζους του, έχουν το θράσος να δηλώνουν «πότε, όμως, σ' αυτή τη χώρα, θα δει επιτέλους ο καθένας από εμάς και λίγο πιο πέρα από τον εαυτό του;»!
Δεν περίμενε κανείς, βεβαίως, να στραφούν με ανάλογη οργή και αγανάκτηση στην κυβέρνηση, όπως στρέφονται κατά των εργαζομένων, για να απαιτήσουν ικανοποίηση των αιτημάτων των ελεγκτών, που ζητούν τα δεδουλευμένα τους, τη στελέχωση με επαρκές προσωπικό ενός τομέα που έχει να κάνει με την ανθρώπινη ζωή - και με αυτή των τουριστών για τους οποίους κόπτονται τόσο πολύ - και την τεχνολογική αναβάθμιση του εξοπλισμού. Με λίγα λόγια, ασφαλείς πτήσεις! Αλλωστε, οι άνθρωποι την τσέπη τους, το συμφέρον τους, τις επιχειρήσεις τους κοιτάνε, τα κέρδη να αυγατίζουν θέλουν, αλλά χωρίς εργαζόμενους δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Ενώ οι εργαζόμενοι μόνο χωρίς αυτούς τους κηφήνες μπορούν να δουλεύουν και να καρπώνονται όλο τον πλούτο που παράγουν.
Παπαγεωργίου Βασίλης
Λάδι στη φωτιά
Νέο λάδι στη φωτιά των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων για το Κοσσυφοπέδιο συνιστά η απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης, με την οποία θεωρείται πως δεν παραβιάζει το διεθνές δίκαιο η κήρυξη της μονομερούς ανεξαρτησίας από το προτεκτοράτο το 2008.
Το δικαστήριο, που και σ' αυτή την περίπτωση έπαιξε επάξια το ρόλο του εξυπηρετητή των συμφερόντων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, δεν απάντησε βέβαια επί της ουσίας στο αίτημα που του υπέβαλε πριν δύο χρόνια η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Δεν απάντησε, δηλαδή, εάν παραβιάζονται η Χάρτα του ΟΗΕ και άλλες διεθνείς συμβάσεις από τις μονομερείς κινήσεις ανεξαρτησίας, αλλά εάν το διεθνές δίκαιο... απαγορεύει ή όχι την κήρυξη ανεξαρτησίας! Κοντολογίς, η πλειοψηφία των δικαστών προτίμησε να τυρβάζει περί άλλα και να παίξει τα γνωστά νομικίστικα παιχνίδια με τις λέξεις, ασχολούμενη με τεχνικά ζητήματα ήσσονος σημασίας.
Δεν είναι βέβαια ούτε πρωτοφανής ούτε ανεξήγητη η στάση του Δικαστηρίου της Χάγης. Χρόνια τώρα έχει πάψει να υπηρετεί τα συμφέροντα των λαών της υφηλίου και το λεγόμενο διεθνές δίκαιο που υπήρχε μέχρι την ανατροπή της Σοβιετικής Ενωσης και των Λαϊκών Δημοκρατιών. Ως επί το πλείστον τα θεσμικά όργανα του αποκαλούμενου «διεθνούς δικαίου» παίζουν το ρόλο του φύλλου συκής ή «νομιμοποιούν» τις εκάστοτε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που εξαπολύουν οι αστικές δυνάμεις των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ...
Πράγμα που έγινε σαφώς και στην περίπτωση της πρώην Γιουγκοσλαβίας και του Κοσσυφοπεδίου, που αφού διαμελίστηκαν και αιματοκυλίστηκαν από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τώρα δέχονται και τα ραπίσματα από τις νομιμοποιητικές αποφάσεις των «διεθνών» δικαστικών θεσμικών οργάνων.
Από την άλλη, η απόφαση της Χάγης, μολονότι γνωμοδοτική, είναι βέβαιο πως θα αποτελέσει ένα πολύ σοβαρό νομικό προηγούμενο, καθώς θα φουντώσει τις φιλοδοξίες παλιών και νέων αυτονομιστικών κινημάτων, που με την ιμπεριαλιστική υποδαύλιση θα δυναμιτίζουν πολλές εστίες έντασης, με επικίνδυνες επιπτώσεις για την ειρήνη και την ασφάλεια των λαών, προκειμένου να ευοδώνονται τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Κι αυτή τη φορά, το πρόσχημα θα είναι η «προστασία των μειονοτήτων», όπως ήταν τα «ανθρώπινα δικαιώματα» των Κοσσοβάρων κατά τη βρώμικη επέμβαση του 1999 από ΝΑΤΟ, ΕΕ και ΗΠΑ σε βάρος της τότε ΟΔ Γιουγκοσλαβίας...
Η απόφαση αυτή αποτελεί προειδοποίηση και για τον ελληνικό λαό, που βλέπει τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ στο ζήτημα των ελληνοτουρκικών προβλημάτων να επαφίενται στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ και στο Δικαστήριο της Χάγης. Σε κάθε περίπτωση, οι λαοί δεν πρέπει να τρέφουν αυταπάτες ούτε για «διεθνείς θεσμούς» ούτε για τη δήθεν «παγκόσμια δημοκρατική διακυβέρνηση» του καπιταλισμού. Μόνη ελπίδα είναι η σταθερή και μαζική αντιιμπεριαλιστική πάλη και το κοινό μέτωπο των λαών κατά του ιμπεριαλισμού και των ενώσεών του, υπέρ της ανατροπής του καπιταλισμού και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού.
Απαλλαγή από την πολιτική-δυνάστη
Παπαγεωργίου Βασίλης
Πενήντα ΚΕΠ δεύτερης γενιάς για την ταχεία αδειοδότηση των επιχειρήσεων, δημιουργεί με συνοπτικές διαδικασίες το υπουργείο Εσωτερικών. Πρόκειται για μία από τις «τομές» στο κράτος που προωθεί ο Γ. Ραγκούσης, που όμως δίνει με ενάργεια το χαρακτήρα αυτών των αναδιαρθρώσεων: Ο κρατικός μηχανισμός πρέπει να τεθεί αναφανδόν στην υπηρεσία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Πάνω απ' όλα η ταχεία εξυπηρέτηση του κεφαλαίου. Μπορεί τα ΚΕΠ για τους «απλούς πολίτες» να διαλύονται, οι εργαζόμενοι - συμβασιούχοι να απολύονται και η ταλαιπωρία να κυριαρχεί, αλλά για τους καπιταλιστές το κράτος βρίσκει και χρήματα και προσωπικό για να τους εξυπηρετήσει ταχύτατα. Οταν πρόκειται για τους βρεφονηπιακούς ή τους παιδικούς σταθμούς, το υπουργείο Εσωτερικών προτιμά να κλείσουν και να μείνουν «στο δρόμο» τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, αλλά όταν πρόκειται για την εξυπηρέτηση των «επενδυτών» τσακίζεται να βρει τα απαραίτητα κονδύλια ώστε το πολύ μέσα σε δέκα μέρες να κάνουν τη «δουλειά» τους. Η κυβέρνηση και ο Γ. Ραγκούσης δεν ανέχονται, λέει, «ο λαβύρινθος της γραφειοκρατίας να πνίγει τις επιχειρήσεις». Δεκάρα τσακιστή όμως δε δίνουν για τις σύγχρονες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων, στα οποία επιπλέον στέλνουν και το λογαριασμό των «κρατικών εξόδων»... Ας μην αυταπατώνται. Μέρα με τη μέρα ο εργαζόμενος λαός συνειδητοποιεί ότι δεν πάει άλλο με αυτή την πολιτική-δυνάστη και μόνο αν το κράτος γίνει «δικό του» μπορεί τα όνειρά του να γίνουν πραγματικότητα.
Κυβερνητικός τζόγος...
Εμμεση παραδοχή της έντασης του ξεκληρίσματος της φτωχομεσαίας αγροτιάς αποτελεί η δήλωση της υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Κ. Μπατζελή, η οποία, απευθυνόμενη σε αγρότες και κτηνοτρόφους του Εβρου, μίλησε περί «μεγάλων αλλαγών στην ΚΑΠ», που επιβάλλουν «όλοι μαζί να βάλουμε στοίχημα ότι θα συνεχίσουμε να παράγουμε και να παραμείνουμε ενεργοί αγρότες στην αγροτική οικονομία». Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ γνωρίζει πολύ καλά τις συνέπειες της πολιτικής της και στο εισόδημα των μικρών αγροτών, με αποτέλεσμα την εκδίωξη από τη γη τους, αλλά και στην ίδια την αγροτική παραγωγή και την περαιτέρω εξάρτηση της χώρας από τις εισαγωγές αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων. Το επόμενο διάστημα και μέχρι το 2013, που αναμένεται η εφαρμογή της νέας ΚΑΠ, η κυβέρνηση δηλώνει αποφασισμένη να ολοκληρώσει την επίθεση στο μικρό κλήρο, υλοποιώντας τις αντιαγροτικές κατευθύνσεις της ΕΕ. Πολύ πρόσφατα, το Ευρωκοινοβούλιο ενέκρινε την «έκθεση Lyon», όπου προαναγγέλλονται μεγάλες περικοπές στα αγροτικά κονδύλια της ΕΕ μετά το 2013, ενώ και πολιτική συμφωνία των υπουργών Οικονομικών της ΕΕ επί των προτάσεων Ο. Ρεν, για επιβολή περικοπών στις γεωργικές επιδοτήσεις και πρόσθετα πρόστιμα στις χώρες που δεν ακολουθούν τους στόχους για το έλλειμμα και το χρέος, που απορρέουν από το Σύμφωνο Σταθερότητας της ΕΕ, διαμορφώνει ασφυκτικό κλίμα για τους μικρομεσαίους αγρότες. Γνωρίζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ότι η παραγωγή αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων δεν μπορεί να επαφίεται στην προσωπική δυνατότητα, την οποία συνεχώς του αφαιρούν, ή στο πείσμα του κάθε παραγωγού ξεχωριστά, ωστόσο δεν το 'χουν σε τίποτα τα στελέχη της να «τζογάρουν» πολιτικά, «παίζοντας» με την αγωνία των θυμάτων τους...
... και το στοίχημα των μικροκαλλιεργητών
Γιατί περί πραγματικού πολιτικού τζόγου πρόκειται, να ψηφίζουν οι ευρωβουλευτές του ΠΑΣΟΚ την παραπάνω έκθεση ή να συμφωνεί ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης με τις περικοπές στις κοινοτικές επιδοτήσεις και την επιβολή προστίμων στις δημοσιονομικά «απείθαρχες» χώρες και στη συνέχεια να περιοδεύουν κυβερνητικά και κομματικά στελέχη στην ελληνική ύπαιθρο και ...χτυπώντας φιλικά στην πλάτη τους χειμαζόμενους αγρότες να τους λένε υποκριτικά «όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε». `Η, πάλι, να γνωρίζουν ότι το ξεπούλημα του ποσοστού που κατέχει το Δημόσιο στην ΑΤΕ θα οδηγήσει σε ανάλογο ξεπούλημα τις εναπομείνασες κρατικοσυνεταιριστικές επιχειρήσεις και την ίδια στιγμή να αναλαμβάνουν κοινοβουλευτικές ...δράσεις, όπως η πρόσφατη Ερώτηση που κατέθεσαν στη Βουλή, αναφορικά με το μέλλον της «ΔΩΔΩΝΗΣ», ζητώντας δήθεν τη διασφάλιση του δημόσιου και συνεταιριστικού χαρακτήρα της.
Το πραγματικό «στοίχημα» της μικρομεσαίας αγροτιάς θα «παιχτεί» στο δρόμο του αγώνα. Εκεί που όλα τα προηγούμενα χρόνια έδωσε σκληρές μάχες, που, εκτός από μικρές κατακτήσεις ή την απόκρουση ορισμένων κυβερνητικών αποφάσεων, απέκτησε κυρίως σημαντική αγωνιστική πείρα που οφείλει να αξιοποιήσει. Οι αγώνες της, που σίγουρα θα ξεδιπλωθούν τους επόμενους μήνες, δεν μπορούν να είναι ξεκομμένοι κατά περιοχή ή προϊόν, αλλά ενιαίοι, κόντρα στην πολιτική που τους τσακίζει τη ζωή. Και, ακόμη περισσότερο, δεν μπορούν να μη συνδεθούν με τους αγώνες της εργατικής τάξης και των αυτοαπασχολούμενων στις πόλεις. Και, οπωσδήποτε, αυτοί οι αγώνες δεν μπορεί να είναι αμυντικοί. Το μέλλον τους είναι αβέβαιο. Πρέπει να είναι αγώνες κοινωνικοπολιτικοί, αγώνες που να συσπειρώνουν στην ΠΑΣΥ, αγώνες αντιμονοπωλιακοί, για να αλλάξει ο σημερινός πολιτικός συσχετισμός δυνάμεων σε βάρος του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Μονόδρομος είναι η συσπείρωσή τους στη λαϊκή συμμαχία και στην πολιτική του ΚΚΕ.
Feeds
