ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Σπέρνουν αυταπάτες

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Καλούμε το υπουργείο Εργασίας, αντί να σιωπά, να ενεργοποιήσει επιτέλους όλες τις αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες ελέγχου για να διασφαλίσουν στους εργαζόμενους την καταβολή των δεδουλευμένων και τις θέσεις εργασίας τους». Αυτά δήλωσε ο Δημήτρης Στρατούλης επισκεπτόμενος, ως επικεφαλής κλιμακίου του ΣΥΡΙΖΑ, τους εργάτες της «ΕΡΓΑΝΗΣ ΑΕ», οι οποίοι επί τέσσερις βδομάδας βρίσκονται σε κατάληψη των γραφείων της εταιρείας.

Οψιμο το ενδιαφέρον του ΣΥΡΙΖΑ για τους εργάτες της ΕΡΓΑΝΗΣ. Μόνο που οι εργάτες του «Εργάνη» με τον αγώνα που δίνουν εδώ κι ένα μήνα για την καταβολή των δεδουλευμένων τους, μαζί με το συνδικάτο των οικοδόμων και συμπορευόμενοι με τις ταξικές δυνάμεις (όπως έκαναν και στις πρόσφατες απεργίες σε 10 και 24 Φλεβάρη) αναδεικνύουν και τις ευθύνες και τις επιδιώξεις της κυβέρνησης. Αναδεικνύουν ότι η κατάσταση στην οποία βρίσκονται σήμερα δεν είναι ζήτημα λειψής κινητοποίησης της κυβέρνησης αλλά συνέπεια της στρατηγικής που υπηρετεί και η ίδια, προστατεύοντας την κερδοφορία και την επενδυτική δραστηριότητα των επιχειρήσεων.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται τώρα να τους πει ουσιαστικά να μη στρέφουν τα πυρά τους ενάντια στην πολιτική που συνειδητά υπηρετεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Ενώ, ακόμη και αν ...λύσει τη σιωπή του το υπουργείο Εργασίας, και ενεργοποιήσει τις αρμόδιες υπηρεσίες η εργοδοτική ασυδοσία δε θα σταματήσει να κυριαρχεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ξέρει αυτό. Αλλά καλλιεργεί τις απαραίτητες αυταπάτες, ότι δήθεν, αν πιεστεί η κυβέρνηση, μπορεί να γίνει «καλή», μπορεί να βάλει το μηχανισμό του κράτους να λειτουργήσει προς όφελος των εργατών και όχι του κεφαλαίου. Οπως ακριβώς με την «προγραμματική αντιπολίτευση». Σπέρνει, σε όλα τα επίπεδα, την ίδια αυταπάτη. Ομως οι εργάτες τους παίρνουν χαμπάρι, ως συνοδοιπόρους των εργοδοτικών κυβερνητικών της ΓΣΕΕ...

Οπορτουνιστικές ντρίμπλες...

Με το προεδρείο της ΓΣΕΕ συναντήθηκαν το περασμένο Σάββατο ο Αλ. Τσίπρας και ο πρόεδρος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, Λ. Μπίσκι. Στις δηλώσεις μετά τη συνάντηση, ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ήταν απολαυστικός. Οπως είπε, οι λαοί έχουν απέναντί τους τις «κερδοσκοπικές δυνάμεις του κεφαλαίου», εννοώντας προφανώς ότι υπάρχουν κι άλλες μη κερδοσκοπικές (που επιδιώκουν ίσως τη χασούρα), ακόμα τις ηγέτιδες δυνάμεις στην ΕΕ, εννοώντας πάλι προφανώς ότι υπάρχουν και ...υγιείς δυνάμεις στην ΕΕ, οι αντιπολιτευόμενες τις «κακές» ηγέτιδες...

Κι αφού ξεκαθάρισε την «ήρα» απ' το «στάρι», καλούς από κακούς καπιταλιστές, «ξεκαθάρισε» ρητά και κατηγορηματικά ότι «εθνικός δρόμος για την έξοδο από την κρίση» δεν υπάρχει, εννοώντας προφανέστατα ότι μάταια αγωνίζονται όσοι αγωνίζονται στο εθνικό πεδίο πάλης! Πόσο μάλλον αν διεκδικούν να μην περάσει αυτή η πολιτική, αν ζητούν μέτρα προς όφελος των σύγχρονων αναγκών τους, αν ζητούν την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία, γιατί, σύμφωνα με τον Αλ. Τσίπρα, όλο το ζήτημα «έχει να κάνει με την ίδια την δομή της ΕΕ». Αρα, να παλέψουμε για να αλλάξουμε τις ευρωενωσιακές δομές!

Και ήταν προφανώς αναμενόμενο, ο Παναγόπουλος της ΓΣΕΕ, αυτός που ζήτησε να μην πριονίζουμε το κλαδί στο οποίο καθόμαστε δηλαδή την ΟΝΕ, χειροκρότησε τις προτάσεις των οπορτουνιστών. Οπως είπε ο Αλ. Τσίπρας, «καταθέσαμε σκέψεις και προτάσεις στον πρόεδρο της ΓΣΕΕ, ο οποίος τις είδε θετικά και αναμένεται να πάρει αντίστοιχες πρωτοβουλίες». Αν ο Παναγόπουλος είδε θετικά τις προτάσεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΕΑ, και μάλιστα σκοπεύει να αναλάβει και δράση, τότε ...τρέμε καπιταλισμέ!

... για να σωθεί το σύστημα

Ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΝ, Π. Σκουρλέτης, υπέδειξε χτες σαν διέξοδο απ' την κρίση τη «ριζική αλλαγή των ευρωπαϊκών δομών» και τη «διαμόρφωση ενός νέου παραγωγικού και κοινωνικού μοντέλου στη χώρα μας».

Την ίδια ώρα ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης (ρ/σ ΝΕΤ) ισχυρίστηκε ότι «χρεοκόπησε το σύστημα διακυβέρνησης».

Σύμφωνα μ' αυτά, λοιπόν, αν αλλάξει το σύστημα διακυβέρνησης και αν η Ευρωπαϊκή Ενωση αλλάξει τις δομές της, τότε αυτομάτως τα προβλήματα θα λυθούν και ο λαός θα απολαύσει εποχές «παχιών αγελάδων». Πολύ περισσότερο αν διαμορφωθεί ένα «νέο παραγωγικό και κοινωνικό μοντέλο»... Τι δε λένε οι οπορτουνιστές; Το πολύ απλό που δεν μπορούν να πουν γιατί θα ήταν η ομολογία της χρεοκοπίας των ισχυρισμών τους πως είναι δυνατόν να υπάρξει ένας «καλός» και «άγιος» καπιταλισμός. Οτι, δηλαδή, ούτε τα μοντέλα ούτε οι δομές, οι θεσμοί και οι τρόποι λειτουργίας ευθύνονται για την κρίση και πολύ περισσότερο δεν αποτελούν λύση για έξοδο απ' αυτή και για μη επανάληψή της. Γιατί και το «νέο μοντέλο» καπιταλισμός είναι και δεν είναι κοινωνικός, αλλά εκμεταλλευτικός, σε όλα τα «μοντέλα» του. Και τα γαλάζια και τα πράσινα και τα ροζ που είναι πράσινα. Η αιτία της κρίσης είναι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και φιλολαϊκή διέξοδος με «μοντέλα» δεν μπορεί να υπάρξει. Φιλολαϊκή διέξοδος θα έρθει με αγώνα, ρήξη, σύγκρουση, ανατροπή. Προϋποθέσεις που ο οπορτουνισμός παλεύει σθεναρά για να παρεμποδίσει τη διαμόρφωσή τους.

Αθλιοι υπηρέτες της αστικής τάξης

Οποιος άκουσε χτες το μεσημέρι τον Παπανδρέου να λέει το αμίμητο «συγκινούμαι όταν με σταματούν στο δρόμο και μου λένε "για την πατρίδα και τον μισθό μου να θυσιάσω"», μπορεί και να ξαφνιάστηκε, καθώς τέτοια εικόνα στην πραγματική ζωή δεν υπάρχει. Γιατί, άλλωστε, να αυτοχειριαστεί ο εργαζόμενος για τους καπιταλιστές που τον σφάζουν καθημερινά; Οσοι, όμως, διαβάζουν εφημερίδες ή βλέπουν τηλεοπτικά δελτία, είχαν ήδη ακούσει μέρες πριν από τους δημοσιογράφους να αναφέρονται σε δεκάδες τέτοιου τύπου απρόσωπες «ιστορίες», για κάποιους που δήθεν έσπευδαν να στηρίξουν την κυβερνητική προσπάθεια. Οι δημοσιογράφοι προετοίμαζαν το κλίμα γι' αυτό που ο Παπανδρέου θα παρουσίαζε ως προσωπική του εμπειρία, ώστε να φανεί σαν πραγματικό.

Οι μεγαλοδημοσιογράφοι δε μετέχουν απλά, αλλά οργανώνουν την πλύση εγκεφάλου των εργαζομένων, ώστε να πέσουν στις λαϊκές συνειδήσεις σαν ώριμο φρούτο τα αντιδραστικά μέτρα, ώστε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού να έχει πειστεί προκαταβολικά ότι έτσι πρέπει να γίνει και όσοι δεν πειστούν να είναι αρκούντως τρομοκρατημένοι ώστε όταν ανακοινωθούν τα μέτρα να μην ακουστεί «κιχ». Η αστική δημοσιογραφία είναι μέρος του αστικού συστήματος εξουσίας. Οι πρωθιερείς της είναι αυτοί που είχαν εφεύρει του κόσμου τις σοφιστείες για να πείσουν ότι το περιβόητο «άρθρο 4» ήταν δημοκρατικό μέτρο κι ας απαγόρευε την απεργία, ότι η απαγόρευση αυξήσεων το 1985 ήταν δημοκρατικό μέτρο κι ας έβαζε στο σεντούκι των καπιταλιστών δισεκατομμύρια από το μισθό των εργατών. Οτι το νομοσχέδιο Γιαννίτση ήταν αυτονόητη εξέλιξη κι ας έσπρωχνε στη δουλειά ως το θάνατο κι ας έστελνε τους εργάτες να γίνουν πελάτες στις ιδιωτικές ασφαλιστικές. Είναι οι ίδιοι που όταν νομοθετήθηκαν οι «ενοικιαζόμενοι εργάτες» έγραφαν πως έτσι μπαίνει τάξη στο δουλεμπόριο. Είναι οι ίδιοι που έχουν στηρίξει - πριν αναγγελθεί - κάθε αντεργατικό μέτρο.

Ο αστικός Τύπος είναι «νύχι - κρέας» με την αστική εξουσία. Το νέο στοιχείο είναι πως πλέον η εξόφθαλμη χειραγώγηση των συνειδήσεων έχει απογειωθεί. Ο βομβαρδισμός είναι ανηλεής. Γυναίκες και άνδρες καλούνται από τα δελτία ειδήσεων και τις αστικές εφημερίδες να δεχτούν ότι είναι μονόδρομος η εξαφάνιση όποιας εργατικής κατάκτησης έχει απομείνει και - ω της πρόκλησης- ότι οι αστοί λυπούνται που θα χάσουν οι εργάτες. Σε κανένα δελτίο ειδήσεων, από αυτά που διακηρύσσουν «όλοι μαζί χανόμαστε», δεν υπάρχει θέμα για την πραγματική κατάσταση των εργατών. Πουθενά δε θα μάθεις πόσα έχουν χάσει οι εργάτες ξανά και ξανά, από τότε που - 20 χρόνια πριν - μας έβαλαν στο «τούνελ», από τότε που ανήγγειλαν τα «χρυσά κουτάλια», από τότε που με τους νόμους Σιούφα κόπηκαν ασφαλιστικά δικαιώματα, δήθεν, για να έχουν οι επόμενοι, αυτοί που σήμερα όχι μόνο δε θα βγουν στη σύνταξη, αλλά καλούνται να νιώσουν και ένοχοι που οι μελλοντικές συντάξεις τους «θα ρίξουν έξω» το σύστημα.

Ολοι αυτοί πλασάρουν ωμά ό,τι πιο βάρβαρο σαν σωτηρία της πατρίδας, ενώ τα μέτρα που προωθούνται είναι βόμβες μεγατόνων που γυρνάνε την εργατική οικογένεια κοντά δυο αιώνες πίσω. Από το μετερίζι του «Ριζοσπάστη», οφείλουμε να βεβαιώσουμε πως όσο και όπως περνά από το χέρι και την πένα μας, αυτή η άθλια προπαγάνδα θα αντιμετωπίζεται με όρους μάχης στην πρώτη γραμμή του μετώπου.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Αντίσταση στην αντιλαϊκή πολιτική...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΕΝΤΑΞΕΙ, ΒΡΕΘΗΚΕ η λύση στο οικονομικό πρόβλημα της χώρας. Απλά, να βγαίνει ο πρωθυπουργός περισσότερες βόλτες στο δρόμο και σε ένα εξάμηνο ...καθαρίσαμε.

Αφού τον σταματάνε στο δρόμο οι πάντες και του προσφέρουν το μισθό τους, αυτή είναι η μόνη λύση.

Απλά, να πηγαίνει σε πολυσύχναστα μέρη και να έχει από πίσω τον Παπακωνσταντίνου με μια σακούλα για να μαζεύει τα λεφτά. Και να προσέχουν τη σακούλα, εννοείται...

Πάντως, παρά τον ανεκδιήγητο χαρακτήρα της πρωθυπουργικής δήλωσης, υπάρχει και μια δόση αλήθειας.

Φυσικά, κανείς δεν έχει καμία πρόθεση να προσφέρει το μισθό του σε κυβερνήσεις που το μόνο που κάνουν είναι να διασφαλίζουν και να μεγαλώνουν τα κέρδη των τραπεζών, των πολυεθνικών και των εφοπλιστών.

Ομως, τέτοιου είδους κυβερνήσεις έχουν σαφέστατο προσανατολισμό να τον πάρουν με το ζόρι αυτόν το μισθό και αν μπορούν πολύ περισσότερους.

Μόνο τα φορολογικά μέτρα που έχουν παρθεί μέχρι τώρα, σε συνδυασμό με την εισοδηματική πολιτική, είναι ...μείον ένας μισθός για κάθε Ελληνα εργαζόμενο.

Ας αφήσει, λοιπόν, ήσυχους τους «ανθρώπους του ενός μισθού», όπως τους αποκαλεί, ο Γιώργος Παπανδρέου. Ας μην τους κοροϊδεύει με ψευτοπατριωτικές φιλολογίες...

Αν μπορεί, ας μας πει τι θα γίνει με τους «ανθρώπους των πολλών μετοχών», τους «ανθρώπους των διανεμομένων κερδών», «τους ανθρώπους των πολλών ΑΕ», τους «ανθρώπους των 10 off shore» και όλα τα σχετικά είδη.

Γιατί, όταν μιλάμε για οικονομία και οικονομικές σχέσεις, δεν είναι όλοι ...το ίδιο «άνθρωποι» . Αντιθέτως, κάποιοι (λίγοι) «άνθρωποι» θησαυρίζουν από τη δουλειά κάποιων άλλων (πολλών) «ανθρώπων».

Κι αυτοί οι τελευταίοι, κάποια στιγμή θα εκνευριστούν πολύ και τα πράγματα θα έρθουν ανάποδα. Στο κάτω κάτω ...«άνθρωποι» είναι , πόσο ν' αντέξουν;

Γρηγοριάδης Κώστας

Στους δρόμους η «σωτηρία»

Γρηγοριάδης Κώστας

«Κοινωνική ασφάλιση ή Σύμφωνο Σταθερότητας;». Ιδού το νέο τρομοκρατικό ...ψευτοδίλημμα που σε όλους τους τόνους θέτει το κυβερνητικό επιτελείο, με πρώτο και καλύτερο τον Α. Λοβέρδο. «Εάν ο αγώνας μας δεν πάει καλά η χώρα έχει το δίλημμα. 'Η θα σπάσει το Πρόγραμμα Σταθερότητας ή δεν θα καταβάλει συντάξεις», αποφάνθηκε χτες (στο «Φλας») με το γνωστό τρομολάγνο ύφος του ο υπουργός Εργασίας. Αυτό που στην πραγματικότητα επιχειρούν να περάσουν στον εργαζόμενο λαό οι κυβερνώντες είναι ότι «η οικονομία δεν αντέχει τα βάρη της κοινωνικής ασφάλισης και θα καταρρεύσει». Δεν αντέχει δηλαδή «η οικονομία» να πληρωθούν οι συντάξεις, τουλάχιστον όχι όλες, προετοιμάζοντας έτσι το έδαφος για σφαγή ακόμα και στις συντάξεις πείνας. Ταυτόχρονα, βέβαια προωθούν την ξεθεμελίωση της κοινωνικής ασφάλισης. Πιο σαφής δε θα μπορούσε να ήταν ο Α. Λοβέρδος όταν μιλώντας στο «Βήμα της Κυριακής» δήλωσε με νόημα: «Πολλοί πιστεύουν ότι το πρόβλημα του ασφαλιστικού συστήματος είναι τα όρια ηλικίας. Στην πραγματικότητα το πρόβλημα είναι το ίδιο το σύστημα» (σ.σ. της κοινωνικής ασφάλισης)... Δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο για ψευδαισθήσεις και αναμονή. Η «διάσωση» και «σωτηρία» των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των εργαζομένων και άρα της χώρας θα κριθεί στους δρόμους.

Το πραγματικό δίλημμα

Απροκάλυπτος εμπαιγμός και απάτη αποτελεί η δραματική έκκληση του πρωθυπουργού που ζητά συστράτευση «για τη σωτηρία της πατρίδας». Διόλου τυχαία ο Γ. Παπανδρέου εστίασε στους «ανθρώπους του ενός μισθού» και της «καθημερινής σκληρής εργασίας», ακριβώς γιατί αυτούς θα τους βουλιάξει ακόμα πιο βαθιά στη φτώχεια, στην ανεργία και στην εξαθλίωση. Την ίδια στιγμή όμως η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός δε λένε κουβέντα για την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων, που συνεχίζεται ακάθεκτη εν μέσω της κρίσης. Αναφέρουμε ενδεικτικά ορισμένα παραδείγματα από τα αποτελέσματα επιχειρήσεων που δημοσιεύτηκαν τις τελευταίες μέρες και αφορούν το 2009. Τα κέρδη του ΟΤΕ, για παράδειγμα, αυξήθηκαν κατά 400 εκατ. ευρώ, της Πειραιώς κατά 235 εκατ., οι κατασκευαστικές εταιρείες κατέγραψαν λειτουργική κερδοφορία 448,5 εκατ. ευρώ, η «Φουρλής» 31,62 εκατ., κ.ο.κ.

Είναι ολοφάνερο λοιπόν, ότι ο «πατριωτισμός» των κυβερνώντων αρχίζει και τελειώνει στην αποφασιστικότητά τους να τσακίσουν τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Αυτό υποδηλώνει η φράση του πρωθυπουργού ότι «δεν πρόκειται να αφήσουμε την Ελλάδα να κατρακυλήσει κι άλλο, να βουλιάξουμε οριστικά». Το πραγματικό δίλημμα που υφίσταται έχει τεθεί από το ΚΚΕ: «'Η θα πτωχεύσει η πλουτοκρατία ή θα πτωχεύσει ο ελληνικός λαός».

Φόβος για την ταξική πάλη...

Δεν μπορεί να κρύψει τον πραγματικό φόβο της η αστική τάξη και το πολιτικό προσωπικό της, το ενδεχόμενο δηλαδή η οικονομική κρίση να μετατραπεί σε κοινωνική κρίση με απρόβλεπτες και μη ελεγχόμενες από την ίδια εξελίξεις. Το φόβο αυτό τον έχουν εκφράσει κατά καιρούς διάφοροι εκπρόσωποι του αστικού πολιτικού συστήματος και επανέρχεται διαρκώς όσο πλησιάζει «η ώρα των μεγάλων αναμετρήσεων» από ορισμένους αρθρογράφους που βλέπουν πίσω από την κατασκευασμένη εθνική συστράτευση και συναίνεση. Ιδού τι γράφει ένας από αυτούς, ο Κ. Ιορδανίδης στην «Κυριακάτικη Καθημερινή»: «Η ανωριμότητα που διακρίνει την ιθύνουσα τάξη της χώρας δημιουργεί τον κίνδυνο να μετεξελιχθεί μια κρίση, αναμφιβόλως σοβαρή αλλά παρά ταύτα διαχειρίσιμος, σε εμφύλια διαμάχη, σε μια ταξική πάλη την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Προς Θεού, λίγο ακόμη και θα καταστήσουμε σημείο αναφοράς το ΚΚΕ και την κ. Αλέκα Παπαρήγα»... Ενα είναι βέβαιο: Οτι η εργατική τάξη, ο λαός ένα δρόμο μόνο έχουν να τραβήξουν. Αυτόν της έντασης της ταξικής πάλης για να αποτρέψουν τα μέτρα, για να ανοίξουν την προοπτική ικανοποίησης των δικών τους αναγκών.

Συναγερμός σ' εργοστάσια και γειτονιές

Η κυβέρνηση εξαπολύει νέα επίθεση. Προ των θυρών είναι νέοι φόροι, αύξηση του ΦΠΑ, δραστική μείωση των μισθών, περικοπές στο 14ο μισθό, ολοκληρωτικό πάγωμα των συντάξεων, τσάκισμα των εργασιακών σχέσεων, ενώ οι ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση παίρνουν την τελική τους μορφή. Η αντεργατική επίθεση - για την οποία προεκλογικά μιλούσε το ΚΚΕ - δεν έχει όριο. Ο εργάτης, ο συνταξιούχος, ο αγρότης και ο φτωχός αυτοαπασχολούμενος έχουν στοχοποιηθεί.

Για να ενοχοποιήσει και να προλάβει κάθε αντίδραση η κυβέρνηση καταφεύγει στην πατριδοκαπηλία. Ξεπερνώντας κάθε όριο, ο ίδιος ο πρωθυπουργός παρουσιάζει τον ελληνικό λαό σαν σφαχτάρι που εθελοντικά πάει στη σφαγή. Αυτός και η κυβέρνησή του πασχίζουν με κάθε μέσο να υποτάξουν το λαό στις απαιτήσεις του κεφαλαίου για τη σωτηρία του από την κρίση. Οι εργαζόμενοι δεν είπαν την τελευταία τους λέξη. Παρά το μπαράζ παραπληροφόρησης, παρά τους ακριβοπληρωμένους κονδυλοφόρους και τα τρομοκρατικά δελτία «ειδήσεων» των ιδιοκτητών των ΜΜΕ, η βαθιά ταξική πολιτική σε όφελος της πλουτοκρατίας δεν μπορεί να μασκαρευτεί. Το πραγματικό πρόβλημα είναι αν θα πτωχεύσει ο ελληνικός λαός και όχι αν θα την «βγάλουν καθαρή» μια χούφτα κεφαλαιοκράτες, μια δράκα από βιομηχάνους, τραπεζίτες και εφοπλιστές. Σε αυτό καλούνται να απαντήσουν οι εργαζόμενοι. Να φωνάξουν: «Ως εδώ και μη παρέκει»! Να πνίξει αυτή η λαϊκή οργή τα σχέδιά τους και αυτούς που τα στηρίζουν. Την πλουτοκρατία, τη ΝΔ και το ΛΑ.Ο.Σ., τους κρυφούς και φανερούς υπηρέτες τους.

Για όλα αυτά πρέπει να σημάνει πανεργατικός - παλλαϊκός ξεσηκωμός σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε λαϊκή γειτονιά. Η μάχη της πλατιάς διαφώτισης των εργαζομένων, μέσα στους τόπους δουλειάς αλλά και στις γειτονιές, αποκτά κρίσιμο χαρακτήρα. Η δράση για απόφαση των ίδιων των εργατών να εντείνουν την πάλη. Μεγαλώνει ακόμα περισσότερο η απαιτητικότητα αλλά και η σημασία της κινητοποίησης και οργάνωσης των εργαζομένων. Η αξιοποίηση των θετικών βημάτων που σημειώθηκαν με τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη και του Φλεβάρη. Η πλατιά εξόρμηση των πρωτοβάθμιων συνδικάτων, η δραστηριοποίηση και ο πολλαπλασιασμός των Σωματειακών Επιτροπών και των Επιτροπών Αγώνα.

Την ανάγκη αυτή υπηρετούν και τα συλλαλητήρια που διοργανώνει το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο μεθαύριο, Πέμπτη 4 του Μάρτη, σε διάφορες πόλεις της χώρας. Τώρα δε χωρά καμιά αναμονή, καμιά ταλάντευση. Ολοι και όλες στους δρόμους. Ολοι και όλες σε παλλαϊκό ξεσηκωμό. Σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε συνοικία, σε πόλεις και χωριά μία πρέπει να είναι η απάντηση: Τα μέτρα δε θα περάσουν! Τέρμα πια στην κοροϊδία, καμιά θυσία για την πλουτοκρατία.

Στις πλάτες των ταξικών συνδικάτων, στους ώμους κάθε συνδικαλιστή που σέβεται το ρόλο του και αυτούς που τον εξέλεξαν, πέφτει αυτές τις στιγμές η ευθύνη για την οργάνωση της πάλης. Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο δείχνει το δρόμο. Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, πρωτοβάθμια Σωματεία πρέπει να σηκωθούν στο ύψος των αναγκών. Με σχέδιο και αποφασιστικότητα να δοθεί η μάχη της ενημέρωσης και της οργάνωσης της πάλης. Να πάρουν φωτιά τα πόδια μας. Εργοστάσια, γραφεία, επιχειρήσεις, καφενεία, συνοικίες, να γίνουν τα μικρά ρυάκια που θα φουσκώσει το ποτάμι της αντίστασης. Τώρα, όλοι στη μάχη για να μην περάσουν τα μέτρα. Με σημαία το δίκιο μας. Εχουμε τη δύναμη, μπορούμε να τους σταματήσουμε.