ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Δε θέλουν το συντονισμό

Παπαγεωργίου Βασίλης

Κοινή σύσκεψη για το μεταξύ τους συντονισμό κάλεσαν χτες οι πλειοψηφίες σε τέσσερις Ομοσπονδίες του Δημοσίου (ΟΤΑ, δάσκαλοι, καθηγητές και νοσοκομεία). Ετσι είπαν δηλαδή, αφού τελικά, δεν κατάφεραν να τα βρουν ούτε μεταξύ τους. Γι' αυτό και εκπρόσωποι των ίδιων που κάλεσαν τη σύσκεψη (ΠΑΣΚΕ κ.τ.λ.) στήριξαν διχαστικές λογικές («τι κοινό έχουμε με αυτούς όταν λένε τέτοια πράγματα για εμάς» και άλλα). Σ' αυτήν την κατεύθυνση, άλλωστε, δουλεύουν σταθερά μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, καλλιεργώντας συντεχνιακές αντιλήψεις, συσκοτίζοντας τον ενιαίο χαρακτήρα της επίθεσης, υπονομεύοντας τον ταξικά προσανατολισμένο αγώνα των εργαζομένων.

Το ίδιο υπονομευτικά λειτουργεί και ο συντονισμός για τον οποίο μιλούν, όταν μιλούν. Για παράδειγμα, στη χτεσινή σύσκεψη, οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προήγαγαν τη λογική της ενότητας με περιεχόμενο που πρακτικά στηρίζει τη γραμμή της ταξικής συναίνεσης και υποταγής. Ενώ οι «Αγωνιστικές Κινήσεις Συσπειρώσεις», μιλώντας για «εθνική κατοχή» ουσιαστικά στηρίζουν το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι τα σκληρά αντεργατικά μέτρα επιβάλλονται από την ΕΕ και δεν αποτελούν επιλογή της.

Η κάθε φορά στάση των δυνάμεων αυτών και η ένταση της αντεργατικής επίθεσης αναδεικνύουν όλο και πιο πολύ την αναγκαιότητα του καλέσματος των ταξικών δυνάμεων - όπως κατατέθηκε και στη σύσκεψη - για συντονισμό της δράσης των εργαζομένων σε Δημόσιο και Ιδιωτικό Τομέα, για οργάνωση των αγώνων τους σε ταξική κατεύθυνση.

Ιδιος πάντα ο οπορτουνισμός...

Ο Αλ. Αλαβάνος και οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που υποστηρίζουν την «επανενεργοποίησή» του στο σχήμα, «φιλοτεχνούν» το προφίλ τους σαν «αριστερότερο» του ΣΥΝ και της ηγεσίας του. Στην πραγματικότητα και επί της ουσίας τίποτα το διαφορετικό δεν εισηγούνται. Κι αυτό γίνεται ολοφάνερο σε όποιον κάνει τον κόπο και διαβάσει το άρθρο του Αλ. Αλαβάνου στο πρώτο φύλλο της εφημερίδας τους. Εκεί, λοιπόν, και μεταξύ πολλών άλλων εκτιμά ότι απ' την έκβαση των όσων διαδραματίζονται στη χώρα μας αυτό τον καιρό θα κριθεί «αν η Ευρωζώνη παραμείνει μόνο Νομισματική Ενωση ή εξελιχθεί και σε Πολιτική Ενωση», «αν το ευρώ θα παραμείνει διεθνές αποθεματικό ή θα γυρίσουμε στη μονοκρατορία του δολαρίου»... Εμμέσως πλην σαφώς και αφού οι οπορτουνιστές δεν μπορούν να ανακόψουν τη δυναμική του κινήματος, επιχειρούν να το ελέγξουν, εγγράφοντας οι ίδιοι την «ατζέντα» της πάλης του, όπως ακριβώς θα την ήθελε το κεφάλαιο. Να αγωνιστούν οι εργαζόμενοι για να ενοποιηθεί πολιτικά η ΕΕ ή για να μείνει το ευρώ διεθνές αποθεματικό..!

... όποιο και να 'ναι το μασκάρεμα

...Να αγωνιστούν ενάντια «στην εγκληματική ανικανότητα του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου της», για την οποία αποφαίνεται ο Αλ. Αλαβάνος, προφανώς για ένα άλλο οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο που θα είναι ικανό. Πού, όμως, ακριβώς αποτυπώνεται ανικανότητα κατά τον Αλ. Αλαβάνο; Στη χιονοστιβάδα αντιλαϊκών αντεργατικών μέτρων που ό,τι αφαίρεσαν απ' την εργατική τάξη, το πρόσθεσαν στις τσέπες της πλουτοκρατίας; Αυτό δε λέγεται ανικανότητα. Το «οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο» μπορεί να κατηγορηθεί για πολλά όχι όμως για ανικανότητα. Ηταν, είναι και θα είναι για όσον καιρό κρατά τα κλειδιά της οικονομίας και τα μέσα παραγωγής στα χέρια του, απολύτως ικανό στην προώθηση των συμφερόντων του. Η ικανότητα της εργατικής τάξης να αποσπάσει τα «κλειδιά» θα κριθεί στην πάλη της, στο αν αυτή θα κινείται σε αντιμονοπωλιακή - αντιιμπεριαλιστική γραμμή και κατεύθυνση ρήξης και σύγκρουσης. Και σ' αυτό το σημείο, ο οπορτουνισμός προσπαθεί να ορθώσει εμπόδια.

Οι επενδυτές της γεωργίας

Την εγκατάσταση σταθμών ανανεώσιμων πηγών ενέργειας σε γεωργική γη υψηλής παραγωγικότητας, ακόμη και χωρίς καν έγκριση περιβαλλοντικών όρων, ζητούν από το υπουργείο Περιβάλλοντος οι «πρασινογάλαζοι» συνδιοικούντες της ΠΑΣΕΓΕΣ. Τις παραπάνω προτάσεις, ανάμεσα σε άλλες ανάλογου περιεχομένου, έθεσαν οι γνωστοί «αγροτο-επιχειρηματίες» σε πρόσφατη συνάντησή τους με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου, υπό το σκεπτικό της «ενίσχυσης» του πρωτογενούς τομέα της οικονομίας. Η αλήθεια είναι ότι οι κύριοι αυτοί είναι εξαιρετικοί στη ... δουλειά που έχουν αναλάβει. Στην εκπόνηση δηλαδή «επιχειρηματικών πλάνων» πάνω στο σώμα της ξεκληριζόμενης φτωχομεσαίας αγροτιάς. Είναι από εκείνα τα ...τζιμάνια, που στις περιόδους της καπιταλιστικής κρίσης βλέπουν «νέες επενδυτικές ευκαιρίες». Στην περίπτωση του γεωργικού τομέα, η «επενδυτική ευκαιρία» βρίσκεται στη γη που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν ή να πουλήσουν σε εξευτελιστικές τιμές, οι φτωχοί αγρότες, υπό το βάρος της συρρίκνωσης των τιμών στα προϊόντα τους και της κατακόρυφης ανόδου του κόστους παραγωγής. Εκεί απέβλεπε, άλλωστε, η απόλυτη πολιτική στήριξη που παρείχαν σε κάθε αντιαγροτική αναθεώρηση της ΚΑΠ, σε κάθε απόφαση κυβερνητική ή ευρωενωσιακή, που έφερνε ένα βήμα πιο μπροστά στο χείλος του γκρεμού τους μικρούς παραγωγούς, όπως για παράδειγμα το πέταγμα εκτός συστήματος επιδοτήσεων των αγροτοεργατών.

Και ξερό ψωμί...

Δεν υπάρχει ασφαλέστερο κριτήριο για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα για να προσεγγίσουν μια πολιτική δύναμη, από το να υποβάλουν τη στρατηγική της στο ερώτημα: «Με τα μονοπώλια ή με το λαό;». Σε συνθήκες κρίσης, μάλιστα, η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα γίνεται πιο επιτακτική, καθώς πληθαίνουν εκείνοι οι καλοθελητές του κεφαλαίου, που στην αναμπουμπούλα αναζητούν αναβαθμισμένο ρόλο στον αποπροσανατολισμό του λαού και την ποδηγέτηση κάθε διάθεσης για ριζοσπαστικοποίηση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Γράφει η «Αυγή» της Κυριακής στο κύριο άρθρο της: «Τα μέτρα, που χωρίς καμία διάθεση διαπραγμάτευσης αποδέχεται η κυβέρνηση, επιδεινώνουν την κρίση (...) Καλλιέργησε προσδοκίες ότι στο Ecofin θα έπαιρνε συγκεκριμένο οικονομικό πακέτο στήριξης. Αιφνιδιάστηκε όμως καθώς της ζητήθηκαν νέα σκληρά μέτρα, τα οποία φάνηκε πρόθυμη να υλοποιήσει, χωρίς μάλιστα σοβαρά οικονομικά και πολιτικά ανταλλάγματα (...) Πρόκειται για πολιτικά παιδαριώδεις κινήσεις, καθώς το μείζον θέμα του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας τίθεται υπό... διαπραγμάτευση! (...) Δεν γνωρίζουν οι φωστήρες στο Μαξίμου ότι στο ΔΝΤ δεν υπάρχει διαπραγμάτευση, αλλά μόνο επιβολή όρων; Δεν γνωρίζουν ότι στην περίπτωση αυτή ανοίγουν την κερκόπορτα του ευρώ στον αμερικανικό παράγοντα και αναμενόμενο είναι να προκαλέσουν την οργισμένη αντίδραση των κυρίαρχων ευρωπαϊκών δυνάμεων, που συμβαίνει να είναι και οι κύριοι πιστωτές μας;».

Αυτά κι άλλα τέτοια λέει η εφημερίδα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που μαλώνει την κυβέρνηση επειδή δεν περιφρουρεί τα ευρωενωσιακά χαρακτηριστικά της χώρας και κλείνει το μάτι στους Αμερικάνους. Δηλαδή, την ώρα που ο ελληνικός λαός βρίσκεται σφηνωμένος ανάμεσα στη Σκύλλα της ΕΕ και τη Χάρυβδη του ΔΝΤ, την ώρα που πρέπει να οξυνθεί το αντιιμπεριαλιστικό κριτήριο και η αντιμονοπωλιακή πάλη, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ παίρνει θέση και συστήνει στην κυβέρνηση να διαλέξει την ιμπεριαλιστική ΕΕ. Λέει στην κυβέρνηση να πάρει τα μέτρα - λαιμητόμο που συμφώνησαν οι «27» στο ΕΚΟΦΙΝ για να μη χρειαστεί να καταφύγει στο ΔΝΤ και ενισχυθεί έτσι ο ρόλος των ΗΠΑ έναντι της ΕΕ!

Στο ίδιο πνεύμα, σε άλλη σελίδα, η «Αυγή» ανακαλύπτει «λιντσάρισμα» της Ελλάδας από κερδοσκόπους και εγκαλεί την κυβέρνηση, η οποία «φαίνεται ζαλισμένη και συμπεριφέρεται ως ζαλισμένη, χωρίς καμιά διάθεση, έστω την παραμικρή, να αντισταθεί, ή έστω να παζαρέψει (...) Ανοίγει έτσι την όρεξη σε κείνους που συνδέουν τα κέρδη τους με την καταβαράθρωση της ελληνικής οικονομίας, ενώ δεν ανοίγει καμιά πόρτα σε συμμαχίες και συμπράξεις μέσα και έξω από την Ευρωζώνη. Και επιδεινώνει την εικόνα της οικονομίας και της χώρας, αφού μόνο ηλίθιοι θα μπορούσαν να επενδύσουν στον Τιτανικό».

Τι διαφορά έχουν όλα τα παραπάνω με το κάλεσμα της συμβιβασμένης ΓΣΕΕ προς τους εργαζόμενους να βοηθήσουν με τη στάση τους την κυβέρνηση να χαμηλώσει τα spreads; Τι διαφορά έχουν με την κυρίαρχη προπαγάνδα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που λέει «πατριωτισμός ίσον συμφωνία με τα μέτρα, για να σωθεί η χώρα;». Καμιά διαφορά δεν έχουν. Για τον απλό λόγο ότι κυβέρνηση, ΝΔ και ΓΣΕΕ, μαζί και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, από τη σκοπιά της στρατηγικής, έδωσαν και συνεχίζουν να δίνουν - ο καθένας ανάλογα με το ρόλο και τη δύναμή του - καθαρή απάντηση στο κεντρικό ερώτημα: «Με τα μονοπώλια» και ξερό ψωμί...

Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ

Τα πραγματικά εγκλήματα κατά του λαού...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΑΥΣΤΗΡΕΣ οι ποινές στους δημόσιους λειτουργούς που θα διαπράττουν οικονομικά εγκλήματα, μας ανακοίνωσε το υπουργείο Δικαιοσύνης. Διότι, ως γνωστόν, θα αποκτήσουμε «κράτος Δικαίου» σε αυτήν τη χώρα.

Είναι, βλέπετε, προτεραιότητα της κυβέρνησης αυτό το πράγμα και «δε σηκώνει μύγα στο σπαθί της»...

Εμείς να ρωτήσουμε το εξής: Οι «δημόσιοι λειτουργοί» που αποφάσισαν ότι μειώνονται τα κονδύλια για την Υγεία και την Παιδεία στον προϋπολογισμό του 2010 πρόκειται να τιμωρηθούν;

Μήπως θα υπάρξουν ποινές για όσους νομοθέτησαν μηδενικές αυξήσεις στο δημόσιο τομέα και «κάνουν πλάτες» στους εργοδότες για να ζητήσουν το ίδιο και στον ιδιωτικό;

Θα βρεθούν ενώπιον της Δικαιοσύνης όσοι προωθούν φοροαπαλλαγές, φοροελαφρύνσεις και «ρυθμίσεις» χρεών στις μεγάλες επιχειρήσεις, στις πολυεθνικές και στους εφοπλιστές;

Προφανώς, τίποτε από τα παραπάνω δεν πρόκειται να συμβεί. Γιατί, απλούστατα, αυτά δε θεωρούνται εγκλήματα. Ελα, όμως, που είναι, και, μάλιστα, εγκλήματα με πολλά θύματα. Για την ακρίβεια, ολόκληρο τον ελληνικό λαό...

Ομως, το οικονομικό έγκλημα έχει την τάση να μετατρέπεται σε ...«αναπτυξιακή», και «πατριωτική», και «εθνική» πολιτική, όσο πιο ψηλά στην «πυραμίδα» βρίσκονται οι «εγκληματίες».

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕ και η Διυπουργική Επιτροπή χτες και αποφάσισε την «απεμπλοκή» επενδυτικών σχεδίων ύψους 20 δισεκατομμυρίων ευρώ που θα αφορούν κυρίως «πρωτοβουλίες για την ενθάρρυνση των ιδιωτικών επενδύσεων»!

Εν ολίγοις, όταν είναι για ...«καλό σκοπό» (δηλαδή για να χρηματοδοτηθούν οι μεγαλο-ιδιώτες), πάντα βρίσκονται λεφτά με κάποιο περίεργο και μαγικό τρόπο.

Το ότι αυτό το ονομάζουν «αναθέρμανση της αγοράς» δεν αλλάζει σε τίποτε την ουσία του, που είναι η κοροϊδία και η υποκρισία. Απλά πράγματα...

Γρηγοριάδης Κώστας

«Εθνικοί σωτήρες» οι εφοπλιστές

Γρηγοριάδης Κώστας

Με το μανδύα του «σωτήρα» και του «εθνικού ευεργέτη» εμφανίζονται τώρα οι εφοπλιστές, που δηλώνουν πρόθυμοι να δανείσουν τη χώρα με ένα καλό επιτόκιο! Οπως διαβάσαμε στο «Βήμα της Κυριακής», ο εφοπλιστικός κόσμος αναλαμβάνει πρωτοβουλία για την έξοδο της χώρας από την κρίση, προτείνοντας την έκδοση «εθνικού ομολόγου» προκειμένου το δημόσιο να καλύψει τις άμεσες δανειακές ανάγκες. Χρήματα για να δανείσουν τη χώρα μας έχουν και με το παραπάνω οι εφοπλιστές. Οπως αναφέρεται στο σχετικό ρεπορτάζ, «μόνο η ρευστότητα των Ελλήνων εφοπλιστών εκτιμάται πως υπερβαίνει τα 250 δισ. ευρώ»... Ποτέ δεν αμφιβάλλαμε ότι τα χρήματα υπάρχουν στα θησαυροφυλάκια της πλουτοκρατίας, εξαιτίας της συσσωρευμένης υπερκερδοφορίας των περασμένων δεκαετιών, που στηρίχθηκε στην άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων και στα απίστευτα προνόμια που τους προσφέρθηκαν από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Ομως, η κυβέρνηση ποτέ δε διανοήθηκε να τα πάρει από την πλουτοκρατία. Από την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα θέλει να τα πάρει σπρώχνοντάς τους πιο βαθιά στη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Την πλουτοκρατία την ενισχύει στο όνομα εξόδου από την κρίση με τα λεφτά που είχαν βγει από τον ιδρώτα του εργαζόμενου λαού. Και βάζει το λαό να πληρώσει ξανά το λογαριασμό...

«Κουρελιασμένες» σημαίες και ιδέες

Με τις πιο αντιδραστικές και σκουριασμένες ιδέες του καπιταλισμού θέλει να πουλήσει «ανανέωση» ο Αντ. Σαμαράς, όπως προκύπτει ξεκάθαρα από την ομιλία του στο προσυνέδριο του κόμματός του την Κυριακή. Ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τις ιδέες αυτές ο πρόεδρος της ΝΔ επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Η έννοια της ελευθερίας για παράδειγμα είναι απόλυτα ταυτισμένη με την ελευθερία δράσης του κεφαλαίου και του συστήματος. Ο,τι εμποδίζει και αντιστρατεύεται αυτή την ελευθερία είναι ...τυραννία. Ιδού το σχετικό απόσπασμα από την ομιλία του Αντ. Σαμαρά για την «ωδή στην ελευθερία»: «Ελευθερία δεν είναι πενήντα άνθρωποι να παραλύουν μιαν ολόκληρη πόλη. Ελευθερία δεν είναι μια μειοψηφία να ταλαιπωρεί καθημερινά μιαν ολόκληρη κοινωνία. Ελευθερία δεν είναι λίγοι θρασείς να τρομοκρατούν και να φιμώνουν τους πολλούς. Αυτό είναι Τυραννία!». Ειδικά όσον αφορά τους μετανάστες, ελευθερία είναι «να κάνουμε τους ξένους να νιώσουν Ελληνες. Και να γίνουν Ελληνες»(!). Το ίδιο περιεχόμενο δίνει και στις άλλες αξίες-πυλώνες της «νέας» ιδεολογικής φυσιογνωμίας του κόμματός του, δηλαδή την Δικαιοσύνη, την Ισονομία και την ...Ανταγωνιστικότητα παντού. Μάταια ωρύεται ο Αντ. Σαμαράς ενώπιον των γαλάζιων στελεχών, ζητώντας να σηκώσουν ψηλά τη σημαία των ιδεών και των αξιών του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Η σημαία είναι κουρελιασμένη από τους ατέλειωτους αγώνες που έχει δώσει για το συμφέρον της πλουτοκρατίας.

Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές...

Τη δικαιολογία την έχουν πάντα έτοιμη οι παρατάξεις ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ στο ΔΣ της ΕΘΕΛ. Αποφάσισαν στάση εργασίας αντί για απεργία, με το αιτιολογικό ότι αυτό θα διευκολύνει τη μεταφορά του κόσμου στη συγκέντρωση. Δεν μπορούσαν να βρεθούν άλλες λύσεις (π.χ., προσωπικό ασφαλείας, περιορισμένα δρομολόγια πριν και μετά τη συγκέντρωση, λεωφορεία με αποκλειστικό προορισμό τη συγκέντρωση, κ.ά.), προκειμένου και η μεταφορά να πραγματοποιηθεί και οι εργαζόμενοι στην ΕΘΕΛ να δώσουν ηχηρή απεργιακή απάντηση για τα πολλά και μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν;

Η απόφαση για στάση εργασίας τη μέρα που όλοι οι κλάδοι θα απεργούν είναι συνεπής προς τη στάση του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού για τα γενικότερα ζητήματα. Γι' αυτό και στο ΔΣ που έγινε οι παρατάξεις αυτές δεν αναφέρθηκαν καθόλου σε ασφαλιστικά, μισθολογικά δικαιώματα των εργαζομένων, στο μειωμένο συγκοινωνιακό έργο, στις ελλείψεις προσωπικού στην ΕΘΕΛ, στα τεράστια ελλείμματα (πάνω από 2 δισ. και δάνεια πάνω από 1,5 δισ.) που υπάρχουν στην ΕΘΕΛ από τη μη επίδοση της κρατικής ενίσχυσης σε ένα κοινωνικό παρεχόμενο έργο. Γι' αυτό άλλωστε και απέρριψαν σύσσωμοι την πρόταση της «Δημοκρατικής Αγωνιστικής Συνεργασίας» ακόμα και για να γίνει Γενική Συνέλευση ώστε να συζητήσουν και να αποφασίσουν οι εργαζόμενοι τι θα κάνουν.

Να μη λείψει κανείς!

Η απεργία που έχει κηρύξει το ΠΑΜΕ έχει όλα τα χαρακτηριστικά της γενικευμένης αντιπαράθεσης των εργατών με τους κεφαλαιοκράτες, τα κόμματά τους, την κυβέρνησή τους και τους εργατοπατέρες, που επιδιώκουν να εμφανίσουν τον αγώνα των εργατών σαν μια εκδήλωση υπεράσπισης της πολιτικής που εφαρμόζεται. Είναι συνέχεια των απεργιών που κήρυξε το ΠΑΜΕ στις 17 Δεκέμβρη του 2009 και στις 10 Φλεβάρη του 2010. Κόντρα σε όλο το μηχανισμό που θέλει στα γόνατα την εργατική τάξη, για να εξασφαλιστούν προϋποθέσεις υψηλότερης κερδοφορίας στα αμύθητα συσσωρευμένα κεφάλαια που έχουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες.

Η απεργία χαρακτηρίστηκε ήδη από τα κύρια άρθρα του αστικού Τύπου «άκαιρη» και «άσκοπη». Είναι ακριβώς το αντίθετο. Και γίνεται κόντρα σε μια απύθμενου θράσους επιχείρηση χειραγώγησης των συνειδήσεων, στη διάρκεια της οποίας η αστική τάξη προσπάθησε ξανά και ξανά μέσα από «γκάλοπ» να εμφανίσει τα θύματά της σαν υποστηρικτές των δικών της συμφερόντων. Απέναντι στα δημοσκοπικά δείγματα των «1.000 ερωτωμένων», πρέπει και θα ορθωθεί η πράξη των χιλιάδων και χιλιάδων απεργών, που διαδηλώνουν τόσο τη κάθετη διαφωνία τους με την εφαρμοζόμενη πολιτική, όσο και ένα πλατύ πλαίσιο διεκδικήσεων που αρχίζει από την αύξηση στο μεροκάματο και τις συντάξεις, ακουμπά σε θέματα προστασίας των ανέργων και προβάλλει τις λαϊκές ανάγκες σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, σε μια διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που επιδιώκει το κεφάλαιο.

Οι εργάτες κατεβαίνουν στην απεργία με συσσωρευμένη εμπειρία ότι μετά από τόσες και τόσες θυσίες που επέβαλαν οι κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, με τη στήριξη των πλειοψηφιών σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ για «την ισχυρή Ελλάδα», για την ΟΝΕ και την ΕΕ, αυτό που μένει είναι το διαρκές πάγωμα των μισθών, οι αντιασφαλιστικοί νόμοι (Σιούφα, Ρέππα, Πετραλιά), η υπονόμευση του οχτάωρου και της σταθερής δουλειάς, προκειμένου να ενισχυθεί η κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα της πλουτοκρατίας. Με τόσα, ήδη, στην πλάτη τους, οι απεργοί αρνούνται να πληρώσουν και την κρίση, γνωρίζοντας ότι ακόμα κι αν ανακάμψουν τα κέρδη, πάλι οι εργάτες θα 'ναι χαμένοι, ενώ η κρίση θα έρθει ξανά.

Με την απεργία και το πλαίσιο του ΠΑΜΕ απαντούν ειδικά και στη ΓΣΕΕ, που τους καλεί να βάλουν πλάτη στην κυβερνητική προσπάθεια για να αντιμετωπιστούν οι κερδοσκόποι. Οι απεργοί δε διεκδικούν «ένα διαφορετικό μείγμα οικονομικής πολιτικής». Δεν απεργούν για να ενισχυθούν οι επιχειρηματίες (αυτό είναι η ανάπτυξη που στηρίζει η ΓΣΕΕ), δε στηρίζουν τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση από κοινού με την ΕΕ. Αντίθετα, με τη μαζική τους συμμετοχή στην απεργία και τις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, δίνουν απάντηση σε όσους μιλούν για λαϊκή συναίνεση. Ετσι εκπληρώνουν το δικό τους ταξικό καθήκον που είναι ο παλλαϊκός ξεσηκωμός για να αποκρουστούν τα αντιδραστικά σχέδια για το Ασφαλιστικό, το Εργασιακό, τους μισθούς και τους φόρους. Κι έτσι αφιερώνουν κάθε λεπτό πλέον για την επιτυχία της απεργίας.