Το 2001 πρόεδροι και εκπαιδευτικοί των ΤΕΙ διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους για να περάσει ο νόμος της λεγόμενης «ανωτατοποίησης», που χωρίς να εξασφαλίζει καμιά ουσιαστική αναβάθμιση στα ιδρύματα, τυπικά τα ενέτασσε στην ανώτατη εκπαίδευση. Το ίδιο συνέβη και το περασμένο καλοκαίρι με ένα νέο νόμο που υποσχόταν ολοκλήρωση της ανωτατοποίησης, αλλά και πάλι τίποτα δε βελτιώθηκε σε σχέση με την υποβάθμιση των σπουδών, τις μεγάλες ελλείψεις σε υποδομές και προσωπικό, συνολικά τη λειτουργία των ιδρυμάτων.
Σα να μην πέρασε μια μέρα όμως, σα να μην έχει βγάλει ούτε ένα συμπέρασμα από την πολιτική που ακολουθείται όλα αυτά τα χρόνια, η Ομοσπονδία των εκπαιδευτικών ΤΕΙ (ΟΣΕΠ) μπαίνει τώρα στη συζήτηση για το αν τα πτυχία των ΤΕΙ θα καταταγούν στο επίπεδο 4, στο 5 ή στο 6, στο πλαίσιο της 8βάθμιας κλίμακας για την πιστοποίηση προσόντων της ΕΕ, που το υπουργείο Παιδείας εξήγγειλε ότι θα εισάγει και στη χώρα μας. Οπως ακριβώς όταν μπήκε η ταμπέλα «ανώτατα» στα ιδρύματα, έτσι και τώρα, σε όποιο νούμερο κι αν καταταγούν τα πτυχία τους, τίποτα δεν πρόκειται να αναβαθμιστεί στα ιδρύματα.
Εκπαιδευτικοί, σπουδαστές και απόφοιτοι των ιδρυμάτων πρέπει να αποκρούουν αυτές τις αυταπάτες και να παλέψουν κόντρα στην πολιτική που τσακίζει πτυχία και εργασιακά δικαιώματα, που κρατά στην ουσία τα ιδρύματα υποβαθμισμένα κρεμώντας τους κάθε φορά νέες ταμπέλες...
Αβανταδόροι
Ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρας εκτίμησε χτες το προσχέδιο νόμου της κυβέρνησης για τις εργασιακές σχέσεις σαν προσπάθεια «θεσμοθέτησης» της «επισφάλειας» «σε πιο light εκδοχές». Για να συμπληρώσει: «Εμείς πολύ αμφιβάλλουμε ότι ακόμα κι αυτές οι light εκδοχές θα εφαρμοστούν σε μια χώρα που δεν εφαρμόζονται τα στοιχειώδη στην εργατική νομοθεσία» και να υποσχεθεί στους εργαζόμενους του χώρου όπου περιόδευσε ότι: «Θα ξανάρθουμε μετά από τρεις μήνες από την εφαρμογή του νέου νόμου για να διαπιστώσουμε αν τα μπλοκάκια που υποκρύπτουν μόνιμη και σταθερή εργασία συνεχίζουν να εφαρμόζονται ή μετά από τρεις μήνες, όπως λένε οι εξαγγελίες της κυβέρνησης, θα έχουν προσληφθεί οι εργαζόμενοι με δελτία παροχής υπηρεσιών που υποκρύπτουν μόνιμη και σταθερή εργασία».
Ετσι, λοιπόν: Η κυβερνητική μεθόδευση για πλήρη νομιμοποίηση του εργασιακού μεσαίωνα και διάλυση των εργασιακών σχέσεων συνιστά κατά τον ΣΥΝ «light εκδοχή της επισφάλειας». Ανάγκη να αποκρουστεί απ' την πάλη των εργαζομένων δεν υπάρχει, κατά τον ΣΥΝ. Αντίθετα, ο πρόεδρός του τους λέει, αφ' ενός, ότι είναι αμφίβολο αν θα εφαρμοστούν οι εκτρωματικές προβλέψεις του προσχεδίου νόμου και, αφ' ετέρου, ότι σε τρεις μήνες που θα έχει περάσει ο νόμος και θα έχει (αν έχει, κατά τον ΣΥΝ) εφαρμοστεί, θα δούμε... Μετά αν τους πει κανείς ότι αβαντάρουν την κυβερνητική πολιτική σε βάρος των εργαζομένων, παρεξηγιούνται και παριστάνουν τους θιγμένους.
Στον ίδιο δρόμο
«Η δίνη στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική οικονομία δεν αντιμετωπίζεται με συνεντεύξεις και δηλώσεις εξευμενισμού των αδηφάγων κερδοσκοπικών αγορών. Απαιτεί τη διεκδίκηση ενός νέου νομισματικού πλαισίου στην ΕΕ, που θα επιτρέπει τον απευθείας δανεισμό χαμηλότοκα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, τη δυνατότητα έκδοσης ευρωομολόγων, αλλά και την ταυτόχρονη αναζήτηση πολιτικών συμμαχιών εντός της ΕΕ για την αλλαγή των σημερινών δομών της». Αυτό ήταν το χτεσινό σχόλιο του Γραφείου Τύπου του ΣΥΝ για τις εξελίξεις στην ελληνική οικονομία. Ούτε λίγο - ούτε πολύ, ο ΣΥΝ ισχυρίζεται ότι η διέξοδος βρίσκεται στον ίδιο δρόμο που οδήγησε εδώ που οδήγησε. Το πρόβλημα δεν είναι οι δομές της ΕΕ και ούτε η λύση βρίσκεται στην αλλαγή τους. Το πρόβλημα έχει να κάνει με την ίδια τη φύση του καπιταλισμού και, άρα, και με τις διακρατικές ενώσεις, όπως η ΕΕ, που παίζουν ρόλο θεματοφύλακα των συμφερόντων των μονοπωλίων. Και η λύση του για τους λαούς βρίσκεται στην πάλη ενάντιά του, για να μην πληρώσουν τα σπασμένα της κρίσης οι εργαζόμενοι, στην πάλη για την ανατροπή του. Μακριά, βέβαια, από τον ΣΥΝ τέτοιες κουβέντες, αλλά και ο λαός πρέπει να μείνει μακριά από απόψεις, όπως αυτές του ΣΥΝ, που τον παραμυθιάζουν πως στο πλαίσιο του καπιταλισμού θα μπορέσει να δει άσπρη μέρα.
Πάλι για τα ελλείμματα
Το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού αποτελούσαν πάντα το επιχείρημα των κυβερνώντων για να περνούν τα κατά καιρούς αντιλαϊκά τους μέτρα, ανεξάρτητα αν στην κυβερνητική εξουσία βρισκόταν το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ. Ετσι και τώρα, με τον «ακριβό» κρατικό δανεισμό, στήνουν καυγά τα αστικά ΜΜΕ, τάχα ενάντια στους κερδοσκόπους, μπροστά στο νέο κύκλο επίθεσης στα λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις.
Εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες, στο όνομα των χρεών και της ανταγωνιστικότητας και με στόχο την εξασφάλιση περισσότερων πόρων στη διάθεση του δημοσίου για τη μείωση των ελλειμμάτων, έχουμε τη συνεχή μείωση των πραγματικών αποδοχών των εργαζομένων, την κατάργηση των σταθερών σχέσεων εργασίας, τη συνεχή αύξηση της φορολογίας των λαϊκών στρωμάτων, το ξεκλήρισμα των αγροτών, που ο ένας μετά τον άλλο χάνουν τις επιδοτήσεις τους. Στο όνομα της εξασφάλισης πόρων από το δημόσιο έχουμε την πολιτική ιδιωτικοποιήσεων και την παράδοση ολόκληρων τομέων στρατηγικής σημασίας στο ιδιωτικό κεφάλαιο, εμπορευματοποίηση των τομέων της Υγείας, της Παιδείας, του Πολιτισμού. Εδώ και δύο δεκαετίες οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ πρόσφεραν «γην και ύδωρ» στους εκπροσώπους του κεφαλαίου, επειδή τάχα η δική τους επιχειρηματική δράση θα συνέβαλλε τάχα στην ανάπτυξη, άρα και στην αντιμετώπιση της ανεργίας, στο λαϊκό εισόδημα.
Ολα αυτά τα χρόνια οι εργαζόμενοι: Εχουν χρυσοπληρώσει τους τραπεζίτες, που δανείζουν τη χώρα, με τοκοχρεολύσια που αγγίζουν αστρονομικά ποσά. Μόνο μέσα στη δεκαετία που διανύουμε πληρώθηκαν περί τα 277 δισ. ευρώ. Εχουν χρηματοδοτήσει την κερδοφορία του κεφαλαίου, που από 1,5% του ΑΕΠ το 1990, «πέταξε» στο 7,9% το 2007. Εχουν ματώσει γνωρίζοντας πρωτοφανείς ρυθμούς αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης και συνεχή χειροτέρευση της θέσης τους στην κοινωνία.
Το αποτέλεσμα; Ερχεται τώρα και πάλι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και από κοινού με την ΕΕ, ξανά στο όνομα του δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων, σχεδιάζουν να γδάρουν στην κυριολεξία το λαό. Για να εξασφαλίσουν, λέει, πρόσθετους πόρους, για να κλείσουν τα ελλείμματα και να καλύψουν τις δανειακές ανάγκες του κράτους. Στην πραγματικότητα, για να μπουκώσουν και πάλι τους εκπροσώπους του κεφαλαίου. Είτε πρόκειται για τις τράπεζες που όπως είναι φυσικό δανείζουν με όλο και υψηλότερα επιτόκια, είτε πρόκειται για άλλα τμήματα του κεφαλαίου και της άρχουσας τάξης, που αξιώνουν ακόμα πιο ευνοϊκούς όρους για την αύξηση της κερδοφορίας τους. Κερδοφορία που, να το πούμε με την ευκαιρία, δεν ανακόπηκε ούτε μέσα στη δίνη της οικονομικής κρίσης που μαστίζει το σύστημα.
Δε θέλει και πολλή σκέψη. Τα ελλείμματα του δημοσίου στον καπιταλισμό δεν είναι πρωτοτυπία της δικής μας χώρας. Είναι το λογικό επακόλουθο της πολιτικής στήριξης του κεφαλαίου, το οποίο ποτέ δεν πρόκειται να δηλώσει «χορτάτο». Και επειδή η ίδια του η φύση το οδηγεί να απαιτεί - και να καταφέρνει - να αρπάζει όλο και μεγαλύτερο μέρος από τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, γι' αυτό και ο φαύλος κύκλος των ελλειμμάτων θα συνεχίσει να υπάρχει, όσο διατηρείται η κυριαρχία του. Είναι κι αυτός ένας ακόμα λόγος, ώστε οι εργαζόμενοι να συνειδητοποιήσουν ότι κάθε προοπτική που είναι προς όφελός τους κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση όχι μόνο με τα συμφέροντα του κεφαλαίου, αλλά και με τις κυβερνήσεις οι οποίες το υπηρετούν.
Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ
Τα συμφέροντα του κεφαλαίου...
Παπαγεωργίου Βασίλης
ΑΝΤΕ ΠΑΛΙ η ιστορία με την επίθεση κατά της Ελλάδας προκειμένου να χτυπηθεί η Ευρωζώνη! Οπου σταθεί κι όπου βρεθεί, το λέει ο πρωθυπουργός...
Αραγε, τι ακριβώς επιδιώκει; Να πείσει κάποιους - ή ακόμη χειρότερα εμάς - ότι τα συμφέροντα της ελληνικής οικονομίας είναι ...ταυτόσημα με αυτά της Ευρωζώνης;
Αν μας έλεγε ότι το ελληνικό κεφάλαιο έχει κοινά συμφέροντα με το κεφάλαιο της Ευρωζώνης, θα ήταν σαφώς πιο κοντά στην πραγματικότητα. Κάπως ...πιο λογικός.
Ελα, όμως, που το κεφάλαιο δεν καταλαβαίνει από ...διεθνείς οργανισμούς και συμμαχίες!
Το μόνο που καταλαβαίνει είναι ...το κέρδος και μπροστά σε αυτό δεν υπάρχει τίποτε άλλο.
Ετσι, λοιπόν, η κυβέρνηση μπορεί να επιδιώκει ό,τι είδους οικονομικές ισορροπίες νομίζει. Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν ασχολείται με την «οικονομία» των εργαζομένων, των αγροτών, των μικρομεσαίων και των ανέργων.
Ουδεμία σχέση έχει το συμφέρον όλων αυτών είτε με τις κυβερνητικές πρακτικές, είτε με τις κυβερνητικές θεωρίες περί παγκόσμιων οικονομικών συνωμοσιών.
ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΜΕΝΟ - όπως διαβάζουμε - το ΠΑΣΟΚ με τη «ρύθμιση» που έκανε η Νέα Δημοκρατία για τη χρηματιστηριακή ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ για τα χρέη των 5,5 δισεκατομμυρίων ευρώ!
Ολως περιέργως, όμως, δεν εντυπωσιάζεται - το ίδιο κόμμα - με το γεγονός ότι τέτοιου είδους χαριστικές ρυθμίσεις χρεών είναι ...κανόνας των ΔΟΥ όταν πρόκειται για μεγάλες επιχειρήσεις.
Να υποθέσουμε ότι δεν το γνωρίζουν; Αποκλείεται, γιατί και επί των ημερών τους τα ίδια γίνονταν και γίνονται. Ενίοτε μάλιστα, τέτοιες πρακτικές γίνονταν και ...νόμοι του κράτους.
Να θυμηθούμε, μήπως, τα χρέη των μεγάλων ΠΑΕ και ΚΑΕ στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ; Και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ την ψήφισαν αυτήν τη ρύθμιση...
Γρηγοριάδης Κώστας
Ευκαιρία αντεπίθεσης
Γρηγοριάδης Κώστας
«Δεν υπήρξε ποτέ άλλοτε στα μεταπολιτευτικά χρονικά καλύτερο περιβάλλον για μια κυβέρνηση να προχωρήσει στη λήψη σκληρών μέτρων. Οι πολίτες είναι έτοιμοι από καιρό για τα χειρότερα. Οι αντιδράσεις έχουν καμφθεί προκαταβολικά, οι ανάγκες των περισσοτέρων έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο... Είναι ακατανόητη, λοιπόν, η καθυστέρηση της κυβέρνησης στην ανακοίνωση των αναπόφευκτων δυσάρεστων και εκ των πραγμάτων αντιλαϊκών μέτρων». Το, αναπόφευκτα, εκτενές απόσπασμα από το χτεσινό σχόλιο του Γ. Πολίτη στα «Νέα» απηχεί την κυρίαρχη εδώ και καιρό άποψη στους κύκλους της οικονομικής ολιγαρχίας και κατ' επέκταση των «διαμορφωτών» της κοινής γνώμης, που την επαναλαμβάνουν διαρκώς σε σημείο που να τη θεωρούν ως «στέρεη πραγματικότητα». Ολος αυτός ο συρφετός «ορκίζεται» ότι ο εργαζόμενος λαός είναι έτοιμος να δεχτεί θυσίες και πως όλο το σύστημα (κόμματα κεφαλαίου, κοινωνικοί εταίροι, ΜΜΕ, κ.ο.κ.) στηρίζει τη νέα αντιλαϊκή θύελλα ως αναπόδραστη αναγκαιότητα. Το σίγουρο είναι ότι προβάλλουν την επιθυμία τους ως πραγματικότητα. Η κρίση δεν έχει μόνο μία όψη. Δεν είναι, δηλαδή, μόνο ευκαιρία για ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης και σαρώματος των εργατικών δικαιωμάτων, αλλά και ευκαιρία για ανασύνταξη και αντεπίθεση του ταξικού -λαϊκού κινήματος. Και, βέβαια, δε θα είναι η πρώτη φορά που θα εκπλαγούν τα καλοταϊσμένα παπαγαλάκια του συστήματος.
Χρήμα για το κεφάλαιο
Πριν δυο μέρες η κυβέρνηση μοίραζε χρήμα στους μεγαλοεπιχειρηματίες μέσω του υπουργού Εργασίας Α. Λοβέρδου.
Προχτές, ο υφυπουργός Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας Σ. Αρναουτάκης, πάσχιζε να μαζέψει τα φράγκα. Συναντήθηκε με τον επικεφαλής και άλλα στελέχη της Γενικής Διεύθυνσης Απασχόλησης της Κομισιόν για την πολύ χαμηλή απορρόφηση πόρων για προγράμματα του ΕΣΠΑ που συγχρηματοδοτούνται από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο.
Το υπουργείο διαβεβαίωσε τα στελέχη της Κομισιόν ότι θα βρει τους πόρους για την εθνική συμμετοχή στα προγράμματα από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων.
Μπορεί για τους αγρότες να μην περισσεύει μία, «λεφτά δεν υπάρχουν», είπε και ο Γ. Παπανδρέου, αλλά για τους... καταπονημένους από την κρίση «καρχαρίες» της αγοράς δεν πρέπει να χαθεί ούτε σεντ!
Αλλά μόλις τελειώσουν τα φράγκα - που από την τσέπη των λαών της ΕΕ βγαίνουν - στο δρόμο θα τους πετάξουν όλους τους εργαζόμενους και νέα «ενεργητικά» μέτρα θα μπούνε μπροστά στο όνομα των ανέργων.
Και όλη η ξεφτίλα της μερικής εργασίας, της «ζωής με το κομμάτι», θα μείνει για τους περισσότερους.
«Παρέλαση» μεγαλοεπιχειρηματιών
Με τον επιχειρηματία Α. Βγενόπουλο συναντήθηκε προχτές η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Περιβάλλοντος - Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, μετά από δικό του αίτημα για να συζητήσουν «θέματα κοινού ενδιαφέροντος», τα οποία δεν μπήκε κανείς στον κόπο να τα αποσαφηνίσει.
Τέτοια «παρέλαση» επιχειρηματιών δεν έχει προηγηθεί σε κανένα υπουργείο, αφού το τελευταίο διάστημα έχουν περάσει για «υποθέσεις τους», οι Βαρδινογιάννης, Μυτιληναίος, Περιστέρης, είτε μετά από δικό τους αίτημα, είτε στο πλαίσιο των επαφών της υπουργού Τ. Μπιρμπίλη με επιχειρηματικούς παράγοντες.
Τι σου κάνει αυτή η «προστασία του περιβάλλοντος» με μπόλικη «πράσινη ανάπτυξη» και λαχταριστά «μεζεδάκια» υπέρ της τόνωσης της «αγοράς». Πιο σιγά ρε παιδιά, μη μας σώσετε όλοι μαζί. Ενας, ένας και με τη σειρά.
Αλλά εκεί είναι τα λεφτά. Στις χρυσοπληρωμένες ΑΠΕ, τις οποίες πρωτοξεκίνησε στην Ευρώπη η δημόσια ΔΕΗ για να τα παρατήσει, καθώς το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου έβλεπε μπροστά και είχε βάλει από πολύ παλιά στο παιχνίδι το ιδιωτικό κεφάλαιο.
Διότι αυτός ο τόπος δεν μπορεί να πάει μπροστά - κατά τους πρασινογάλαζους κυβερνώντες - αν δεν βάλουν το λαό να πληρώνει πανάκριβα τον αέρα που αναπνέει, το νερό που πίνει και το ηλεκτρικό ρεύμα που παράγεται από τη δική του γη και τον άνεμο...
Μπροστά στην απεργία
Σχεδόν δέκα μέρες απομένουν για την προετοιμασία της απεργίας της 10ης Φλεβάρη και όλα τα σφυριά χτυπούν στο μετερίζι να φτάσει πιο πλατιά το αγωνιστικό κάλεσμα των ταξικών δυνάμεων, να πολλαπλασιαστούν τόσο οι αποφάσεις των σωματείων για συμμετοχή στην απεργιακή κινητοποίηση με τα αιτήματα του ΠΑΜΕ, όσο και η θαρρετή συμμετοχή στην απεργία χιλιάδων εργαζομένων. Στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την επιτυχία της απεργίας, βρίσκονται και πάλι οι κομμουνιστές, οι ριζοσπαστικές δυνάμεις που απο κοινού παλεύουν μαζί τους στο ΠΑΜΕ, με όλες τους τις δυνάμεις, έχουν από καιρό ριχτεί στη μάχη για την επιτυχία της απεργίας κόντρα στην αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης - ΕΕ - πλουτοκρατίας.
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να περιμένουν την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων. Η ταξική απάντηση περνάει μέσα από την οργάνωση του αγώνα από τους ίδιους τους εργαζόμενους, από τα κάτω, ενάντια στο σύνολο της αντεργατικής πολιτικής, για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας. Με αυτόν το στόχο, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ εντείνουν τη δράση τους μπροστά στην απεργία. Συστηματοποιούν την παρέμβασή τους, ώστε με τη συγκρότηση Επιτροπών Αγώνα και Απεργιακών Επιτροπών στους τόπους δουλειάς, με τη διεύρυνση της συμμετοχής των εργαζομένων σε αυτές, με την ουσιαστική τους λειτουργία και την ανάληψη πρωτοπόρας δράσης, για να πάρουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, με συνελεύσεις και συζητήσεις στους τόπους δουλειάς, απόφαση για απεργία και την οργάνωσή της, δυναμώνουν την πάλη. Γιατί σε τελική ανάλυση αυτό είναι το ζητούμενο: Να στηθούν από τα κάτω, με τη δυναμική συμμετοχή των ίδιων των εργατοϋπαλλήλων, μορφές συσπείρωσης και δράσης σε κάθε τόπο δουλειάς, που να πυροδοτούν τη διεκδικητική και αγωνιστική οργανωμένη κίνηση των εργαζομένων του χώρου.
Μέσα από αυτήν τη διαδικασία κερδίζονται στην πάλη νέες εργατικές συνειδήσεις, πολλαπλασιάζονται οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο πλαίσιο πάλης των ταξικών δυνάμεων. Μαζικοποιείται ο αγώνας με συγκεκριμένο, αγωνιστικό, διεκδικητικό, ριζοσπαστικό περιεχόμενο, χτίζονται από τους ίδιους τους εργατοϋπαλλήλους οι μορφές οργάνωσης που ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους κόντρα στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες. Μέσα από αυτόν το δρόμο περνάει, σε τελική ανάλυση, η ανασύνταξη του κινήματος, με τη βαθύτερη πολιτικοποίησή του, τα ταξικά χαρακτηριστικά του, ώστε και το ίδιο το εργατικό κίνημα να χαράζει ρότα στην πάλη του ενάντια στην πολιτική και την εξουσία του κεφαλαίου και όχι απλά ενάντια στην κυβέρνηση.
Αυτή η ουσιαστική δουλειά περνάει μέσα από την ένταση της ιδεολογικής διαπάλης, την πολιτικοποίηση της παρέμβασης, ώστε να αναδεικνύεται η ταξική πηγή όλων των προβλημάτων της καθημερινότητας των εργαζομένων και η αναγκαιότητα της ταξικής πάλης για τη διέξοδο. Ετσι θα σπάσουν οι αυταπάτες που καλλιεργεί η κυβερνητική πολιτική για «αναγκαίες προσωρινές θυσίες» κλπ. Δεν αρκούν τα επιχειρήματα για τα καθημερινά προβλήματα, αν δε συνοδεύονται από βαθιά ιδεολογική παρέμβαση, που να αναδεικνύει τη βάση των προβλημάτων και τη μοναδική λύση που συμφέρει τα λαϊκά στρώματα, τον άλλο δρόμο ανάπτυξης. Μέσα από το βάθεμα και την ένταση της ιδεολογικής διαπάλης, μπαίνει στο επίκεντρο της συζήτησης, θρέφεται και ωριμάζει στη συνείδηση των εργαζομένων η προοπτική του δικού τους δρόμου ανάπτυξης, κόντρα σε αυτόν του κεφαλαίου.
Feeds
