Ο προβληματισμός, η ανάγκη για συζήτηση, ανταλλαγή συναισθημάτων και σκέψεων δε σταμάτησε στην πλατεία Λαού. Οι μαθητές σχεδόν όλων των σχολείων που επισκέφτηκαν την έκθεση, με την επιστροφή τους στις αίθουσες και τα θρανία τους συνέχισαν τις συζητήσεις τους, μαζί με τους δασκάλους τους, έκαναν διάλογο και κατέγραψαν τα συμπεράσματά τους. Από την επόμενη κιόλας μέρα, οι μαθητές άρχισαν να «βομβαρδίζουν» με τις επιστολές τους, τους διοργανωτές. Κείμενα, συνολικού προβληματισμού, κείμενα αισιοδοξίας και διάθεσης για συλλογική προσπάθεια, προκειμένου να περιφρουρηθεί η ειρήνη...

Μάλιστα οι μικροί μαθητές, του 22ου δημοτικού σχολείο Κερατσινίου, θα αφιερώσουν τη γιορτή για τη λήξη της σχολικής περιόδου, στην ειρήνη. Μια απόφαση που πήρε σύσσωμη η μαθητική κοινότητα, μετά τις εκδηλώσεις της Αντιπολεμικής Επιτροπής.

Πολλά τα μηνύματα των μαθητών για τις εντυπώσεις τους από την έκθεση φωτογραφίας. Σε δυο σχολεία, οι σκέψεις συγκεντρώθηκαν και καταγράφηκαν. Μάλιστα, εκπρόσωποι των μαθητών πήραν το λόγο κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων και δημοσιοποίησαν αυτές τις σκέψεις μπροστά στο συγκεντρωμένο κόσμο. Απόψεις, ιδιαίτερα διδακτικές και ικανές να συγκλονίσουν.

Από το Ράλλειο Γυμνάσιο, οι μαθητές τονίζουν: «Είδαμε την έκθεση και για πρώτη φορά τόσο έντονα συναισθήματα διαδέχονταν το ένα το άλλο. Για μας πλέον ο πόλεμος έχει συγκεκριμένα αποτελέσματα τα οποία καρφώθηκαν βαθιά στη μνήμη μας».

Για να μην ξεχάσουμε ποτέ, υπογραμμίζουν οι μαθητές, «τι έκανε το ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, για να έχουμε για πάντα μπροστά στα μάτια μας τις εικόνες των παιδιών που υποφέρουν, για να μη βγει από το μυαλό μας ότι αν δεν κάνουμε κάτι τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα».

Για ένα ερώτημα καυτό, αλλά και αναπάντητο, που κρέμεται από τα χείλη τους, κάνουν λόγο οι μαθητές του 2ο Γυμνάσιο Κερατσινίου και με ιδιαίτερη έμφαση τονίζουν: «Αφού όλοι είναι υπέρ της ειρήνης, τότε πώς γίνονται τόσοι πόλεμοι γύρω μας και δίπλα μας; Πώς γίνεται να ματώνουν οι άνθρωποι κάθε λίγο και λιγάκι, να ταΐζουν το θάνατο, να ακρωτηριάζονται σωματικά και ψυχικά για όλη τους τη ζωή να παραμορφώνονται και να αποσυνθέτονται, να καταστρέφουν πολιτισμούς και αξίες, να αυτοκαταστρέφονται δηλαδή;».

Πριν, λοιπόν, πάρουν μια απάντηση από «επίσημα» χείλη... Δίνουν τη δική τους ερμηνεία: «Δεν μπορούμε να δώσουμε λογική εξήγηση. Αυτές οι φωτογραφίες κατάργησαν τη λογική μας και μας έδωσαν γερή γροθιά στο στομάχι. Ισως έτσι θα έπρεπε. Αν δε συγκλονιστούμε και αν δεν ταρακουνηθούμε, κινδυνεύουμε να χαθούμε στο μακάριο ύπνο μας, σε μια κατάσταση αυτοϊκανοποίησης μέσα στο ύπουλο σύννεφο του καταναλωτισμού και της ευμάρειας, που διάφοροι ύποπτοι και καθόλου αθώοι μηχανισμοί μάς έχουν επιβάλει».

Γι' αυτούς, λοιπόν, τους μαθητές «η ειρήνη πλέον είναι ζήτημα καθημερινής πράξης. Από τούτη την ηλικία, απ' τα μικρά αθώα χρόνια μας οφείλουμε να μάθουμε -και να μας μάθουν- να λύνουμε μεταξύ μας τις διαφορές μας λογικά, με διαλλακτικότητα, με ανεκτικότητα, με αμοιβαίες υποχωρήσεις, χωρίς επιθετικότητα, χωρίς βία, χωρίς συγκρούσεις.

Να απαλλαγούμε απ' το σύνδρομο του ανταγωνισμού που σκοτώνει αισθήματα και αξίες. Να παγιώσουμε το σεβασμό και την αγάπη στον άνθρωπο».

Ο πόλεμος δεν είναι "βίντεο - γκέιμ" ή "πλέι - στέισον" δεν ξεπαστρεύει φιγούρες και σκιές όπως στα παιχνίδια. Είναι πόνος και οδύνη. Δε χρειάζονται λόγια. Εχουμε κουραστεί να τα ακούμε. Αυτή η φωτογραφική έκθεση που με τόσους κόπους στήθηκε απ' τους οργανωτές, ας μας ξυπνήσει. Οσο είναι καιρός»...

Δίπλα στα μηνύματα των μαθητών, ήρθαν να προστεθούν και αυτά των δασκάλων τους. Των παιδαγωγών που αφουγκράζονται τους προβληματισμούς των μαθητών τους. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές των σχολείων του Κερατσινίου συνεργάζονται και παίρνουν μέρος στις εκδηλώσεις της Επιτροπής Ειρήνης. Λίγες μέρες πριν τις εκδηλώσεις και λίγες μέρες μετά απ' αυτές πλήθος ήταν τα κείμενα των εκπαιδευτικών προς τους διοργανωτές. Μερικά, μόνο απ' αυτά διαλέξαμε σήμερα και τα παρουσιάζουμε.

Ο Διευθυντής του 3ου Ενιαίου Λυκείου Κερατσινίου Θ. Κατσιώτης, τονίζει στο μήνυμά του: «Ευχαριστούμε για την ανεκτίμητη προσφορά σας προς το λαό του Κερατσινίου και προς την ειρήνη.

Ευχαριστούμε για τις μοναδικές, συγκλονιστικές εμπειρίες που χαρίσατε στον κόσμο και ειδικότερα στα παιδιά της πόλης μας, με την επιτυχημένη έκθεση φωτογραφίας, με τις εκδηλώσεις σας, με την αέναη προσφορά σας στην υπόθεση της ειρήνης.

Τέτοιες προσπάθειες τιμούν τον άνθρωπο στη σημερινή καταναλωτική εποχή μας».

Ο Διευθυντής του 16ου Δημοτικού Σχολείου Κ. Πανταζής, επισημαίνει: «Στους δύσκολους καιρούς, που διανύουμε, κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος οφείλει να συμβάλει, στο μέτρο των δυνατοτήτων του, στη θεμελίωση και διασφάλιση του πολυτιμότερου κοινωνικού αγαθού, της ειρήνης.

Αντιδιαστέλλοντας την έννοια της ειρήνης, που βασίζεται στην ανθρώπινη κατανόηση και αλληλεγγύη με την προτεινόμενη στις μέρες μας "PAX AMERICANA" που βασίζεται στη δύναμη επιβολής και προωθεί τα συμφέροντα των ισχυροτέρων, πρέπει να ενθαρρύνεται και να προβάλλεται κάθε προσπάθεια που λειτουργεί σ' αυτό το πλαίσιο».

Η υποδιευθύντρια του 12ου Δημοτικού Σχολείου Μαρία Σπυράκη, μεταξύ άλλων, κάνει και τη δική της πρόταση: «Προτείνω να δημιουργήσουμε μια "Κίνηση Εκπαιδευτικών για την Ειρήνη" απ' όλα τα σχολεία του Δήμου μας, η οποία θα συνεργάζεται με την Επιτροπή Ειρήνης Κερατσινίου. Ετσι το κίνημα ειρήνης θα γίνει πιο ισχυρό και η φωνή του θα φτάνει πέρα από τα σύνορα της πατρίδας μας.

Είναι καιρός, λοιπόν, να βγούμε από την απραξία και να παλέψουμε μέσα από το φιλειρηνικό κίνημα, για πραγματική ειρήνη και φιλία με νικητές τους λαούς».

«Η Επιτροπή Ειρήνης Κερατσινίου κατάφερε με τη δραστηριότητά της να αφυπνίσει συνειδήσεις, να ευαισθητοποιήσει ψυχές, να υψώσει γροθιά ενάντια στους πολεμοκάπηλους, στους δυνάστες των λαών», γράφουν τέλος οι δάσκαλοι του 20ού Δημοτικού Σχολείου

Δάσκαλοι και μαθητές σ' ένα αλλιώτικο μάθημα για τον πόλεμο και την ειρήνη

Μέσα σε λίγα τετραγωνικά μέτρα, χώρεσαν τα εγκλήματα της Νέας Ιμπεριαλιστικής Τάξης. Μέσα, όμως σ' αυτά τα λίγα τετραγωνικά, χώρεσε η ειρήνη και η ζωή. Η ελπίδα και η δημιουργία. Η χαρά και το γέλιο. Το τριήμερο των αντιπολεμικών εκδηλώσεων στο Κερατσίνι, που διοργάνωσαν 23 μαζικοί φορείς της περιοχής, ήταν μια επιτυχημένη προσπάθεια για τη διατήρηση της μνήμης. Ηταν μια προσπάθεια που αφύπνισε τις συνειδήσεις και έδωσε το κίνητρο για την ενδυνάμωση του αγώνα και της αντίστασης. Αν βρισκόταν κάποιος λίγες ώρες, ανάμεσα στα παιδιά, την ώρα που αυτά περνούσαν μπροστά από τα ταμπλό με τις φωτογραφίες θα ήταν αρκετές για να γεμίσει αισιοδοξία, για να διαπιστώσει ότι οι νέοι άνθρωποι δεν γίνεται, και πολύ περισσότερο δε θέλουν, να μετατραπούν σε άβουλοι θεατές των γεγονότων...

Και μετά ήρθε η ώρα της γραπτής απεικόνισης των συναισθημάτων και της οργής των μαθητών για τη «νέα τάξη»

Φωτογραφίες, συγκλονιστικές από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, εικόνες από τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού αλλά και φωτογραφίες που απεικόνιζαν τη φτώχεια και την πείνα σε ολόκληρο τον κόσμο. Ομως δίπλα σ' αυτές τις φωτογραφίες ήταν αναρτημένες και κάποιες άλλες, αυτές που έδειχναν την άλλη πλευρά του νομίσματος. Τον αγώνα του ελληνικού λαού, τον αγώνα των λαών ολόκληρης της ανθρωπότητας εναντίον αυτής της βαρβαρότητας.

Τα παιδιά επηρεάστηκαν τόσο πολύ από το συγκλονιστικό θέαμα των φωτογραφιών, που την επόμενη μέρα οι μαθητές του 10ου Δημοτικού Σχολείου, ντύθηκαν με τοπικές ενδυμασίες των χωρών, στις οποίες τα παιδιά ήταν «πρωταγωνιστές» της φρίκης. «Είναι μια κίνηση για να δείξουμε τη συμπαράστασή μας έλεγαν. Για να δείξουμε ότι νιώθουμε τις δυσκολίες που περνούν»...

Τέλος, είναι αξιοσημείωτο, ότι οι μαθητές, συμμετείχαν με διάφορους τρόπους στις συγκεκριμένες εκδηλώσεις. Πήραν μέρος στην ποδηλατοδρομία που έγινε την Κυριακή το πρωί και ήταν αφιερωμένη στην ειρήνη. Ζωγράφισαν για την ειρήνη. Εγραψαν μικρά και έξυπνα στιχάκια για την ειρήνη. Εκεί και τα παιδιά με Ειδικές Ανάγκες, που είχαν το δικό τους ταμπλό, στην πλατεία Λαού.

Οπως δήλωσε στο «Ρ», η πρόεδρος της επιτροπής Ειρήνης Κερατσινίου Ευδοκία Λειβαδά, «η επιτυχία των συγκεκριμένων εκδηλώσεων, δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Εδώ και πέντε χρόνια, έχουμε ξεκινήσει μια προσπάθεια συστηματικής ενημέρωσης στα σχολεία της περιοχής». Αρχικά, συνέχισε, η ίδια συμμετείχαν απλά στις εκδηλώσεις μας. Τον τελευταίο καιρό όμως παίρνουν ενεργά μέρος σ' αυτές. Καταθέτουν τις προτάσεις τους, οργανώνουν τη δική τους παρουσία. Βέβαια, κατέληξε «προσπαθούμε να βρισκόμαστε σε καθημερινή επαφή με τους μαθητές και τους δασκάλους, αλλά και όλους τους άλλους εκπροσώπους των μαζικών φορέων».

Αξιον είναι να αναγνωρίζεις τις πηγές της έμπνευσής σου και να αποδίδεις τιμές, με όλες τις εποχές και με όλους τους καιρούς, σε αυτούς που δημιουργούν την έμπνευση.

Αξιον είναι να τραγουδάς τα τραγούδια σου - παντού και πάντα - μόνο με ορθόφωνες χορωδίες και μόνο με σολίστ που έχουν δεχτεί επιθέσεις.

Αξιον είναι να σε χαιρετάνε - και να σε χαίρονται - αυτοί που αγωνίζονται και δίνουν το αίμα τους για τη χαρά και την προκοπή.

Αξιον είναι κάθε τι που έχει συνέπεια και συνέχεια.

Αγιος είναι ο ιδρώτας που βγαίνει από την κούραση και όχι από την ακολασία!

Αξια είναι τα άδολα χαμόγελα και όχι τα σατανικά μειδιάματα.

Αξιοι είναι οι κυνηγημένοι των πεζοδρομίων και όχι οι κυνηγοί των κυνηγημένων.

Αξιος είναι ο διάβολος και όχι ο παπάς.

Αξιον είναι ό,τι πραγματικά είναι άξιον να είναι.

Γιατί, Περιώνυμε, κάθε φορά που συμβαίνουν γεγονότα, πρέπει εσύ να βγάζεις συγχυστικούς λόγους στις αγορές και στα αναγνωστήρια; Γιατί πετάς στον αέρα συνθήματα, που γίνονται λάβαρα για τους στρατούς του εχθρού; Γιατί με τις άδικες κρίσεις σου προσβάλλεις τους χιλιάδες εθελοντές της ισότητας και της δικαιοσύνης, αυτούς που περπάτησες μαζί τους και πάνω στο δέρμα τους - και με το αίμα τους - έγραψες τις ωδές σου; Τότε που σε χτυπούσαν εκείνοι που δεν αγαπούν τους ποιητές και τα ποιήματα και σήμερα καμώνονται τους θαυμαστές των έργων σου;

Τα έργα σου, όμως, Περιώνυμε, δε μιλάνε για πολιτικές και κοινωνικές συναινέσεις. Μιλάνε για ανθρώπινα μιλιούνια, που σκάβουν, που οργώνουν, που σπέρνουν, που οικοδομούν. Και μιλάνε, επίσης, για Μινώταυρους και Δεινόσαυρους. Μιλάνε για τα τάγματα ασφαλείας και τους ταγματασφαλίτες. Και μιλάνε, φυσικά, και γι' αυτούς που οπλίζουν τα τάγματα και τους ταγματασφαλίτες. Και είναι γνωστοί αυτοί στον καθένα.

Αξιος είναι, λοιπόν, Περιώνυμε, ο ανειρήνευτος αγώνας μέχρι τη δικαίωση.

Αξια είναι, Περιώνυμε, η τιμωρία των βαμπίρ που πίνουν το αίμα των πληγωμένων.

Αξιοι είναι, Περιώνυμε, αυτοί που επιμένουν και θα επιμένουν, πέρα από τις αναποδιές, από τις τρικλοποδιές και τις συκοφαντίες.

Αξιο είναι, Περιώνυμε, και το ξέρεις, κάθε τι - και ο καθένας - που δεν προβάλλει διάφορες δικαιολογίες για να κρύψει τις δικές του αναστολές, τις δικές του αδυναμίες, τη δική του κούραση.

Αξια είναι, τέλος πάντων, όλα αυτά - και όλοι αυτοί - που σου έδωσαν τα παράσημα που φοράς στις πληγές σου και όχι αυτά - και αυτοί - που σου έδωσαν τα παράσημα που έχεις καρφιτσώσει στα πέτα σου.

Θέλει, όμως, Περιώνυμε, και οι ποιητές να προσέχουν τις καλημέρες τους. Να διαλέγουν προσεχτικά τις συναθροίσεις και αυτούς με τους οποίους συναθροίζονται. Να αποφεύγουν να μιλούν, όταν νιώθουν κουρασμένοι. Θέλει τους ανθρώπους που γνωρίζουν το μέτρο να κρατάνε το μέτρο. Θέλει, τέλος, πάντων, όλους όσους ξέρουν νότες να τραγουδούν σωστά και όχι φάλτσα. Γιατί τα φάλτσα τραγούδια, Περιώνυμε, κάνουν κακό και στις μουσικές και στους ανθρώπους. Προπαντός στους νέους ανθρώπους, που θέλουν - και πρέπει- να ακούν ελπιδοφόρα μηνύματα.

Σ' αυτή την κοινωνία, πραγματικά ελεύθερος είναι αυτός που πολεμά να την ανατρέψει. Αυτή η ελευθερία είναι επικίνδυνη.

Ετσι, η θεωρία ότι καθένας είναι ελεύθερος να διαθέτει «σώμα και ψυχή» όπως αυτός θέλει, ως ύψιστο ατομικό δικαίωμα, ανεξάρτητα από ζωή και θάνατο (αυτό κάνει αυτή η σάπια εκμεταλλευτική κοινωνία με όλα τα μέσα), πάει να γίνει πράξη με την πρόταση νόμου των βουλευτών Φ. Κουβέλη και Μ. Δαμανάκη (ΣΥΝ), Στ. Μπένου και Σπ. Βούγια (ΠΑΣΟΚ) και Π. Τατούλη (ΝΔ), που υπογράφει σύσσωμη η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΝ, για ελεγχόμενη χορήγηση ναρκωτικών, στο όνομα της απεμπλοκής των χρηστών από τους εμπόρους. Ετσι θα 'ναι τουλάχιστον ανόθευτα και δε θα πεθαίνουν! Από το διαχωρισμό «σκληρών»-«μαλακών» και την ελεύθερη χρήση των «μαλακών», από τα υποκατάστατα τύπου μεθαδόνης, που θα παρατείνουν τον αργό θάνατο, περνούν τώρα στο «κοινωνικό έργο» της σωτηρίας των χρηστών από το γρήγορο θάνατο, με τη διακίνηση με ευθύνη του κράτους επίσημα των καθαρών ναρκωτικών. Λες και δεν είναι οι ουσίες που στέλνουν στο θάνατο, αλλά η νόθευσή τους. Λες και δεν υπάρχει η «πείρα» της Ολλανδίας με την ελεγχόμενη διακίνηση και το διαχωρισμό «σκληρών»-«μαλακών» που και τους θανάτους δε μείωσε και τους χρήστες αύξησε.

Μα εδώ βρίσκεται και η πραγματική επιδίωξη των εμπνευστών του συγκεκριμένου νόμου: Στην εξάρτηση μέσω των ουσιών των ανθρώπων, για τον έλεγχο της συνείδησής τους, μέσω της ψευδαίσθησης της απόλυτης ατομικής ελευθερίας. Ελευθερίας των καπιταλιστών να εκμεταλλεύονται και των εκμεταλλευομένων να ξεφεύγουν από την πραγματικότητα με τις ουσίες, ώσπου τελειώνοντας το υποκατάστατο θα ξαναπροσγειωθούν στην επίγεια κόλαση των εκμεταλλευτών.

Η εξαγορά της συνείδησης δεν είναι πάντα σίγουρος δρόμος για να την υποτάξει, όσο θα υπάρχει «νους υγιής» και οι παράγοντες που ωριμάζουν συνειδήσεις. Η εξαγορά έχει και κόστος και σίγουρη δεν είναι πάντα. Τα ναρκωτικά δεν έχουν κόστος και αφήνουν κέρδη. Και το κυριότερο, κάνουν σίγουρη δουλιά.

Χρόνια τώρα, πασχίζουν να επιβάλουν τον εύκολο δρόμο. Αυτόν που κάνει τους νέους να «τη βρίσκουν» στον παράδεισο των ψευδαισθήσεων. Οι συνταγές πλασαρισμένες στα κάθε είδους περιοδικά, που απειλούν κατακλυσμιαία τις συνειδήσεις της νεολαίας με παντός είδους εξάρτηση, συνειδησιακή, ψυχολογική, σωματική, αντιστρέφοντας το νόημα των όρων ζωής και θανάτου, ρήξης και ενσωμάτωσης με το σύστημα, πλασάροντας ψεύτικα όνειρα μιας ζωής, που η σύγχρονη κοινωνία την έχει βιτρίνα της. Το κυνήγι του απραγματοποίητου, μέσω της αβέβαιης ατομικής «επανάστασης», που με μαεστρία καθοδηγεί το ίδιο το σύστημα, προσπαθεί να ρίξει τους νέους έξω και από τα σύνορα του περιθωρίου. Και όταν το αποτέλεσμα μοιάζει να γίνεται ενοχλητικό για τους κρατούντες, παρουσιάζονται ξαφνικά οι δημιουργοί της κατάστασης ως επίδοξοι «σωτήρες».

Η «υποκρισία» ξεπερνά τα όρια, όταν γίνεται προσπάθεια να πουν πως κάνουν ήσυχοι το καθήκον τους, επιβάλλοντας την ανεκτικότητα στο δημιούργημά τους, ως μέσο κοινωνικοποίησης, γιατί αυτό κάνουν με τη συγκεκριμένη πρόταση νόμου. Και ο χορός καλά κρατεί, ελέω ΣΥΝ, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Με τη ναρκω-λαγνεία τους προσφέρουν τις «καλές» τους υπηρεσίες στην κοινωνία, εθίζοντας στην υποχρέωση αποδοχής ενός αναγκαίου κακού, που επειδή δε θέλουν να το προλάβουν, ούτε να το θεραπεύσουν, γιατί δεν τους βολεύει, ψάχνουν τρόπους να το αφομοιώσουν, διαιωνίζοντάς το. Αυτό κάνει η πρόταση νόμου. Γι' αυτό και μόνο τους πρέπει πολιτική καταδίκη, από λαό και νεολαία.

Η ιδεολογικοποίηση του προβλήματος απαιτεί πολιτική επιβολής των ουσιών. Με επιστημονική επίφαση, εν είδει βαθυστόχαστων αναλύσεων και συμβουλών, επιβάλλουν ως χρήσιμη την αναγκαιότητα της ελεύθερης διακίνησης ναρκωτικών. Τουλάχιστον, βγαίνοντας από το τούνελ του παράνομου εμπορίου, νομιμοποιείται ο αργός θάνατος, στον οποίο σπρώχνουν συνειδητά ιδιαίτερα τους νέους. Αυτή είναι η διέξοδός τους. Αλλωστε, γιατί να τους αφήσουν να οργανώνονται και να διεκδικούν τη δημιουργία της δικής τους ζωής και το μέλλον χωρίς εκμετάλλευση; Τους παρέχουν νόμιμα την εξάρτηση από τις ουσίες, τσακίζοντας τη συνείδησή τους.

Παρουσιάζουν τις συγκεκριμένες λύσεις ως ρεαλιστικές και εφικτές, πουλώντας «προστασία» στα θύματα γιατί θέλουν θύματα.

Και επειδή η κυρίαρχη ιδεολογία αναπαράγεται με διάφορες μορφές και μέσα, με στόχο τη φθορά των συνειδήσεων, αλλά δεν εξασφαλίζει τη σίγουρη υποταγή, υπάρχουν και τα μέσα της εξάρτησης. Αυτός είναι ο στόχος. Το εμπόριο ναρκωτικών, με τη συνοδεία μιας σειράς επιχειρήσεων πλασαρίσματος στην αγορά, ελεύθερα των «μαλακών», ελεγχόμενα των «σκληρών», ή όπως αλλιώς το σχεδιάζουν, είναι και επικερδές και δημιουργεί εξαρτημένους ανθρώπους και ασφάλεια ζωής για το σύστημα.

Οσο για την ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση που ως κοινωνικές αιτίες συμβάλλουν στην περιθωριοποίηση, αυτά είναι σύμφυτα αυτής της σάπιας κοινωνίας. Την πρόληψη ως μοναδική διέξοδο την απεχθάνονται μετά βδελυγμίας. Οταν, δε, οι πρωτοβουλίες των θεραπευτικών κοινοτήτων για απεξάρτηση ζητούν ενίσχυση, τότε τα δημοσιονομικά ελλείμματα γίνονται απαγορευτικά για κάθε τέτοια προσπάθεια. Οσο για τους απεξαρτημένους, η «καθωσπρέπει» κοινωνία αρνείται να τους εντάξει, παραχωρώντας τους ξανά το άθλιο περιθώριό της.

Ο αγώνας ενάντια στα ναρκωτικά είναι αναπόσπαστο μέρος της πάλης κατά της πολιτικής και της εξουσίας των μονοπωλίων. Αυτό το μέτωπο είναι μονόδρομος για το λαό και τη νεολαία. Και σ' αυτό το μέτωπο η παλλαϊκή καταδίκη της πρότασης νόμου για τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών και της πολιτικής που την προωθεί είναι μονόδρομος.