Η διαφορετική αυτή αντίληψη επιβεβαιώνεται από τις πολιτικές συμμαχίες που προτείνονται στο Μέτωπο, από τους στόχους και το πρόγραμμα του Μετώπου και από τον τρόπο σύνδεσής του, με το στρατηγικό στόχο του Κόμματος, που είναι η σοσιαλιστική αλλαγή.

Οσον αφορά τις συνεργασίες, οι σύντροφοι αυτοί ασκούν κριτική στην ηγεσία του Κόμματος, επειδή δε συνεργάστηκε μέχρι σήμερα με τον ΣΥΝ και το ΔΗΚΚΙ για να συγκροτήσει το Μέτωπο και ότι αυτή η άρνηση ήταν αποτέλεσμα της λογικής πέντε κόμματα δύο πολιτικές, που τάχα κυριαρχεί στις γραμμές του Κόμματος. Συνειδητά όμως οι σύντροφοι αυτοί παραβλέπουν ότι ο ΣΥΝ και το ΔΗΚΚΙ για δικούς τους λόγους το καθένα δε συμφωνούν με το ΑΑΔΜ, αλλά κάθε κόμμα αντιπροτείνει δικό του Μέτωπο.

Το ΔΗΚΚΙ, σύμφωνα με την επίσημη πολιτική του, μιλάει για αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο και όχι ΑΑΔΜ. Γι' αυτό εκθειάζει και αναπολεί τη δεκαετία του 1980, την οποία προβάλλει σαν εναλλακτική λύση σήμερα. Γι' αυτό προεκλογικά πρότεινε μετεκλογική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, για να εφαρμόσουν από κοινού μια πολιτική κεϋνσιανικού ή νεοκεϋνσιανικού και όχι νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Γι' αυτό θεωρεί μονόδρομο την ΕΕ.

Ο ΣΥΝ με την πολιτική της «προγραμματικής αντιπολίτευσης» στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τις θέσεις του στο μαζικό κίνημα αποσκοπεί στη δημιουργία ενός μετώπου εκσυγχρονισμού του καπιταλισμού και εξωραϊσμού του ιμπεριαλισμού.

Γι' αυτό προσπάθησε να υποβαθμίσει και να εξωραΐσει το ρόλο της ΕΕ στο βρώμικο πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας. Γι' αυτό τα στελέχη του χαρακτηρίζουν ως δημοκρατική αλλαγή την επιστροφή του πρίγκιπα Καραγεώργεβιτς, στην πολιτική ζωή της Γιουγκοσλαβίας. Γι' αυτό υπονόμευσε με όσες δυνάμεις είχε μαζί με την κυβέρνηση τις αγροτικές κινητοποιήσεις, που αμφισβητούσαν την ΚΑΠ και την ΕΕ. Γι' αυτό στο εργατικό κίνημα αποδέχεται όλες τις νέες εργασιακές σχέσεις και για την εφαρμογή ορισμένων, όπως τα ΤΣΑ, πρωταγωνιστεί. Γι' αυτό τα στελέχη του το ένα μετά το άλλο προσχωρούν ή «κουβαλούν νερό» στο ΠΑΣΟΚ, που είναι ο κύριος φορέας του καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού και ο εκφραστής του μικροϊμπεριαλισμού στη χώρα μας.

Αυτά τα γνωρίζουν οι σύντροφοι που ασκούν κριτική στην ηγεσία του Κόμματος και για να προχωρήσει το Μέτωπο, προτείνουν, διατηρώντας τον τίτλο του, να αλλάξει το περιεχόμενό του. Δεν είναι τυχαίο ότι οι σύντροφοι αυτοί, με αφοριστικό και εντελώς αντιεπιστημονικό τρόπο, θεωρούν άκαιρη τη θέση του Κόμματος για αποδέσμευση από την ΕΕ που εμποδίζει τη συγκρότηση του Μετώπου, όπως επίσης δεν είναι τυχαία η πρότασή τους για αποσπασματικές συνεργασίες σε επιμέρους προβλήματα που έγιναν άλλωστε (π.χ. απλή αναλογική), αλλά σε καμιά περίπτωση δε συνιστούν μέτωπο και μάλιστα ΑΑΔ. Δεν είναι ακόμα τυχαίο ότι οι σύντροφοι αυτοί ευθυγραμμίζονται με την κινδυνολογία της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και του ΣΥΝ για την οργανωτική τάχα διάσπαση που θα προκαλέσει το ΠΑΜΕ και παραβλέπουν συνειδητά το πραγματικό πρόβλημα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος που είναι η πλήρης ενσωμάτωσή του και η υποταγή του στην εργοδοσία, στην κυβέρνηση και στο σύστημα.

Κατηγορούν για διασπαστές τις πολιτικές, τις δυνάμεις και τα στελέχη που στην πράξη απέδειξαν τη θέση τους για την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος, ενώνοντας τους οικοδόμους σε ένα συνδικάτο, ενώνοντας τις τρεις ομοσπονδίες (δέρματος, ιματισμού, κλωστοϋφαντουργών) και συντονίζονται στην κινδυνολογία μαζί με τις δυνάμεις εκείνες που έκαναν και κάνουν ακόμα και σήμερα ό,τι μπορούν για να ακυρώσουν αυτή την αγωνιστική ενότητα, που συντηρούν χιλιάδες σωματεία, ομοσπονδίες και ΕΚ - σφραγίδες για να παίρνουν τις συνδικαλιστικές συντάξεις, να διασπούν και να αποπροσανατολίζουν τους εργαζόμενους. Αλήθεια, δε μας λένε ποια είναι η θέση του ΕΚ Μεσολογγίου στο θέμα της ενότητας του σ.κ., που κατά τα άλλα με ιδιαίτερο ζήλο προβάλλουν τις απόψεις των συντρόφων που κατηγορούν σαν διασπαστικό το ΠΑΜΕ;

Υποστηρίζουν ότι το πρόγραμμα της Λαϊκής Οικονομίας και ο τρόπος σύνδεσης του μετώπου με το στρατηγικό στόχο του Κόμματος που προτείνουν οι Θέσεις ακυρώνουν το ΑΑΔΜ, επειδή το ταυτίζουν με το Κόμμα. Δε λένε όμως αναλυτικά ποιο πρέπει να είναι το πρόγραμμα του Μετώπου και πώς αυτό πρέπει να συνδέεται με το στρατηγικό στόχο.

Η δημιουργία όμως του Μετώπου με στρογγυλεμένες θέσεις για τους ιμπεριαλιστές (ΕΕ, ΝΑΤΟ), με συνεργασίες στο πρόβλημα, χωρίς κατεύθυνση και σύνδεση με το στρατηγικό στόχο που αντιπροτείνουν όχι μόνο δεν ανατρέπει την κυριαρχία των μονοπωλίων, αλλά την εξωραΐζει, τη διαχειρίζεται και τη διαιωνίζει. Και αυτό γιατί είναι αποδεδειγμένο ιστορικά τουλάχιστον, ότι οι πιο βαθιές, οι πιο μεγάλες μεταρρυθμίσεις που έγιναν και δε συνδέθηκαν με το στρατηγικό στόχο κατέληξαν στον εξωραϊσμό και στην εξυπηρέτηση του συστήματος και απομάκρυναν το στρατηγικό στόχο.

Είναι θετικό που κάποιοι σύντροφοι κατάλαβαν έστω και καθυστερημένα ότι ο πρώην ΓΓ του Κόμματος εργάστηκε για τη διάλυσή του. Θα ήταν θετικότερο όμως αυτό οι σύντροφοι που θεωρούν τους εαυτούς τους διορατικούς, άφθαρτους και ικανούς και περιαυτολογούν λαθροχειρώντας για τις κινητοποιήσεις της περιόδου 1989-94, αν από τότε είχαν αντιληφθεί τους στόχους του πρώην ΓΓ και δεν ψήφιζαν λευκό στις κρίσιμες αποφάσεις στο ανώτερο κομματικό όργανο. Και το σημαντικότερο, αν έβγαλαν ένα βασικό συμπέρασμα ότι τα πρόσωπα παίζουν δευτερεύοντα ρόλο στον εκφυλισμό και τη διάλυση του Κόμματος, ενώ τον καθοριστικό ρόλο τον παίζουν οι πολιτικές. Και η πολιτική που αντιπροτείνουν σήμερα είναι η ίδια ακριβώς με την πολιτική που προωθούσε πριν μια δεκαετία ο πρώην ΓΓ του Κόμματος, η οποία ανεξάρτητα από προθέσεις οδηγεί το κόμμα στον εκφυλισμό και την ενσωμάτωση.

Κρίνοντας αντικειμενικά την απερχόμενη ηγεσία, πρέπει να τις καταλογίσουμε ένα σοβαρό λάθος. Στη συγκρότηση της προηγούμενης Κοινοβουλευτικής και της υπάρχουσας Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας παραβίασε μια βασική δημοκρατική αρχή. Της αντιστοιχίας των εκπροσωπουμένων με τους εκπροσώπους τους. Και αυτό γιατί, ενώ το 15 Συνέδριο με συντριπτική πλειοψηφία απέρριψε τις απόψεις που από τους ίδιους συντρόφους καλώς επανέρχονται και στο 16ο Συνέδριο, η ΚΕ επέβαλε τους φορείς αυτών των απόψεων στις δύο κορυφαίες κομματικές ομάδες, με αρνητικά αποτελέσματα στην όλη δουλιά του Κόμματος.

Την ευθύνη όμως της δημοκρατικής αναντιστοιχίας δεν την έχουν μόνο όσοι την αποφάσισαν, αλλά και όσοι την ανέχθηκαν, επειδή τους συνέφερε προσωπικά. Γι' αυτό με βάση τις αποφάσεις του 16ου Συνεδρίου, που θα προκύψουν μέσα από δημοκρατική συζήτηση όλων των απόψεων, θα πρέπει όλα τα αρμόδια κομματικά όργανα και πρόσωπα να συμβάλουν στη λειτουργία της βασικής δημοκρατικής αρχής, δηλαδή της αντιστοιχίας των εκπροσωπουμένων με τους εκπροσώπους τους. Οψόμεθα ες Φιλίππους.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΦΥΡΗΣ

ΚΟΒ Υπ. Γεωργίας

Πώς όμως;

"Πιστεύω ότι δεν πάμε καλά".

Λάθος να φτιάξουμε ταξικά συνδικάτα.

Λάθος η έμμονη ιδέα της εξόδου μας από τη σημερινή Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι ή δεν είναι η Ελλάδα αδύνατος κρίκος;

Και εάν δεν είναι; Δηλαδή καθίστε στ' αβγά σας.

Το ΛΜ μπορεί να πάρει χαρακτηριστικά επαναστατικού υποκειμένου.... Αλλος σύντροφος αναφέρεται σε τρίπτυχα με πρώτη πολιτική συνεργασία όλων των δυνάμεων.

Αλήθεια και με εκείνες του ΠΑΣΟΚ, για να περιοριστούμε μόνο σ' αυτές διότι σαν αριστερές προοδευτικές αυτοπροσδιορίζονται. Αλλος ανέλαβε υπηρεσία σοφού γυρολόγου για να διαφημίσει την πραμάτεια των βιβλίων του σε παραμάγαζα γνωστά για το πού πρόσκεινται πολιτικά.

Κατά τα άλλα δε φείδονται προσπαθειών ιδρώνοντας και κοπιάζοντας πως όλα τα παραπάνω ένα και μόνο σκοπό έχουν.

Να βγάλουν το Κόμμα από τα σεχταριστικά δογματικά βαλτονέρια. Ετσι, έχουν τα πράγματα;

Επιτρέψτε μου ν' αναφωνήσω σύντροφοι:

Σώωπα!

Ας υποθέσουμε ότι έχουν δίκιο, πού; πώς;

Καλό θα ήταν βέβαια να πάμε ακόμα καλύτερα μπροστά. Το δεν πάμε όμως καλά, πρέπει να απορριφθεί κατηγορηματικά. Τα γεγονότα είναι μάρτυρες αδιάψευστοι.

Ας αναφέρουμε μερικά.

Τι έχουν να αντιτείνουν για τους σκληρούς αγώνες σ' ολόκληρο το κοινωνικό φάσμα;

Ξεχνούν ή εσκεμμένα κλείνουν τα μάτια για τα σκληρά και βάρβαρα μέτρα που παίρνει το ΠΑΣΟΚ για να τα εμποδίσει;

Ας αναφερθούμε στο Γιουγκοσλαβικό.

Εάν το Κόμμα μας και η ΚΝΕ δεν πρωτοστατούσαν με τον τρόπο που το έκαναν και ακολουθούσαν όμοια τακτική με αυτή αρκετών αριστερών προοδευτικών δυνάμεων τόσο στη χώρα μας όσο και στο εξωτερικό θα ζούσαμε αυτό το ρωμαλέο κίνημα συμπαράστασης ενάντια στους απάνθρωπους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία;

Παρακάτω: Πρέπει λένε να μείνουμε μέσα στα ρεφορμιστικά συνδικάτα. Με ποιο δικαίωμα θα υποδείξουν στην εργατική τάξη τι είδους εργαλεία χρειάζεται και ποιες μορφές πάλης θ' ακολουθήσει; (Αστα και μην τ' ανακατεύεις).

Πρέπει λένε να μην επιδιώξουμε την έξοδό μας από την ΕΕ διότι κρίνουν πως έτσι είναι πιο πρόσφορο.

Κατά προέκταση ίσως χρειαστεί να ενστερνιστούμε μόνο την κοινοβουλευτική δράση και να παραμερίσουμε την εξωκοινοβουλευτική, ίσως σαν ξεπερασμένη.

Για το ΛΜ ή εσκεμμένως ή λόγω κεκτημένης ταχύτητας μπερδεύονται τα καλώδια.

Σε ποιο σημείο ταυτίζεται το ΛΜ με το Κόμμα;

Πρέπει να είναι ο δρόμος ο οποίος δημιουργεί δυνατότητες για τη σοσιαλιστική αναγέννηση της χώρας ο στόχος ή όχι;

`Η μήπως εκεί που υπογραμμίζει ξεκάθαρα: Οταν με τη νικηφόρα έκβαση της πάλης αυτής θα ολοκληρωθούν και θα σταθεροποιηθούν τα χαρακτηριστικά της επαναστατικής κυβέρνησης ως εξουσίας της εργατικής τάξης.... Μα τι θέλουν τέλος πάντων οι ίδιοι, να μην ολοκληρωθεί το επαναστατικό προτσές, εάν όλες οι προϋποθέσεις οδηγήσουν προς αυτήν την κατεύθυνση; Ακόμα! Πόσο στέκονται καλά πολιτικά όταν δε διαπιστώνουν πόσο σωστά κρατάει το Κόμμα μας σήμερα, κάτω από αφόρητες πιέσεις τις οποίες δέχεται τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και στο εξωτερικό, από ΗΠΑ, ΕΕ, νέα τάξη; Πώς είναι δυνατόν τέτοιοι φωστήρες εκεί που τους συμφέρει να τους διαφεύγουν τέτοια γεγονότα που βγάζουν μάτι, όπως για παράδειγμα την αναγνώριση του Κόμματος διεθνώς και την εκτίμηση που χαίρει από το Παγκόσμιο Κομμουνιστικό Κίνημα;

Τι λένε για τις διάφορες πρωτοβουλίες που παίρνει το Κόμμα μας σε διεθνές επίπεδο;

Ξεχνούν ή κάνουν πως δε βλέπουν τι χάος ιδεολογικό επικρατεί και πόσο χαμηλό ιδεολογικό επίπεδο έχει σε πολλές χώρες το αριστερό κίνημα; Αν μπερδεύονται ας ξεμπερδευτούν.

Αν προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν, να μπερδέψουν τους άλλους, νομίζω ότι τρέφουν αυταπάτες.

Η συντριπτική πλειοψηφία των μελών ούτε αγενής είναι (όπως αποκαλούν την ηγεσία μας άρα και οι ίδιοι είμαστε). Ούτε τόσο ακατατόπιστοι ιδεολογικά. Οι κομμουνιστές δεν επιτρέπεται, δεν τους αρμόζει, να γίνονται λαλίστατοι αγγελιοφόροι, των διαφορών τους, των αντιθέσεών τους στα διάφορα ύποπτα παραμάγαζα.

Δεν παραδίδουν στη χλεύη των αστικών ΜΜΕ την πεμπτουσία της ιδεολογικής τους ταυτότητας.

Τέλος, το κάθε μέλος, κάθε στέλεχος, καλείται να δώσει τον καλύτερο εαυτό του, ώστε φτάνοντας στο συνέδριο, να διορθώσουμε αδυναμίες, ανθρώπινα λάθη και να δημιουργήσουμε τέτοιες συνθήκες οι οποίες θα μας βοηθήσουν να κερδίζουμε στους καθημερινούς μας αγώνες έστω και μια δρασκελιά, για να τη δίνουμε, να την εντάσσουμε στο γενικό που θα μας οδηγήσει σε ένα ελπιδοφόρο σοσιαλιστικό αύριο.

ΖΗΣΗΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ

Βρυξέλλες

1. Η Κεντρική Επιτροπή και συνολικά το Κόμμα πρέπει να θέσει σε προτεραιότητα στη δουλιά του, την υπεράσπιση και τη δημιουργική ανάπτυξη των θεωρητικών και φιλοσοφικών πλευρών του μαρξισμού - λενινισμού. Στην αντικειμενική σύνδεσή τους με τα προβλήματα και τις προοπτικές του ζωντανού κοινωνικού κινήματος της εργατικής τάξης. Είναι ζωτικό ζήτημα. Γιατί συνεχίζεται η υποτίμηση και η υποβάθμιση της ιδεολογικής και θεωρητικής δράσης στις γραμμές μας. Γιατί η αστική τάξη και ο ιμπεριαλισμός κρατούν αναβαθμισμένη τη δράση τους για την ιδεολογική συσκότιση της πραγματικότητας και τελειοποιούν τους μηχανισμούς του ψυχολογικού πολέμου ενάντια στο εργατικό, κομμουνιστικό κίνημα. Γιατί η ιδεολογική δράση είναι η καρδιά της οργανωτικής καθοδηγητικής λειτουργίας. Γιατί οι αντεπαναστατικές ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες τραυμάτισαν βαθιά στη συνείδηση των πρωτοπόρων και δραστήριων εργατών, των κομμουνιστών ακόμη, τη δύναμη και την υπεροχή του μαρξισμού - λενινισμού να απεικονίζει, να περιγράφει συνεκτικά την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα και προπαντός να ανοίγει τους δρόμους για την επαναστατική αλλαγή της. Εχουμε ανάγκη όλοι μας, όλα τα μέλη του ΚΚΕ, να γνωριστούμε βαθύτερα, ξανά να μελετήσουμε και να «βαπτιστούμε» στις επιστημονικές ανακαλύψεις και στη διαλεκτικο-υλιστική μεθοδολογία των Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν. Η βαθιά γνώση και αφομοίωση των επιστημονικών επιτεύξεων του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού δημιουργεί το σταθερό, εδραιωμένο θεμέλιο για τον κάθε κομμουνιστή και πρωτοπόρο εργάτη για να νιώθει τη χαρά όταν σμιλεύει τη διαμόρφωση μιας σύγχρονης, λαϊκής, προοδευτικής συνείδησης. Να επαληθεύει τη δύναμη που αναβλύζει η ιδεολογία μας όταν αναδεικνύεις τις αιτίες των κοινωνικών προβλημάτων μέσα στη συσκότιση της ιμπεριαλιστικής και νατοϊκής κυριαρχίας. Να διαπιστώνεις την ικανοποίηση ότι ανήκεις στη συνειδητή πρωτοπορία του επαναστατικού εργατικού κινήματος. Να ψηλαφίζεις την προσωπική ελευθερία που χαρίζει η οργανωμένη επαναστατική δράση. Να αφουγκράζεσαι την αμηχανία και το γρύλισμα του εχθρού όταν επαληθεύει στο πρόσωπό σου ότι η αναμέτρηση συνεχίζεται. Να ανακαλύπτεις την αυτοπεποίθηση για το ρόλο μας όταν προσθέτεις μια ακόμη ψηφίδα στη συνεκτική απεικόνιση της πραγματικότητας στη λαϊκή - εργατική συνείδηση.

2. Πρόβλημα - κρίκος είναι για την ΚΟΒ το γραφείο της, την Αχτιδική Επιτροπή η εξειδίκευση των στόχων και των καθηκόντων της πολιτικής δράσης. Εξειδίκευση - συγκεκριμενοποίηση της γενικής πολιτικής μας γραμμής στη συνάντησή της με την αυθόρμητη λαϊκή συνείδηση. Τα τέσσερα χρόνια που πέρασαν ξετυλίχτηκαν αξιοσημείωτοι λαϊκοί αγώνες. Η μεγάλη απεργία των ναυτεργατών, οι αγροτικές κινητοποιήσεις, οι πολύμορφες αντιπολεμικές - αντινατοϊκές κινητοποιήσεις, ο μαθητικός - εκπαιδευτικός ξεσηκωμός, οι μικροί και μεγάλοι αγώνες άλλων κλάδων εργαζομένων. Αγώνες που ταρακούνησαν την ελληνική κοινωνία. Αφησαν ίχνη στην αυθόρμητη λαϊκή συνείδηση. Αιφνιδίασαν τους μηχανισμούς του αστικού κράτους. Προσφέρουν υλικό μελέτης - γενίκευσης ιδεολογικοπολιτικών συμπερασμάτων και διδαγμάτων. Αντιλάλησαν στον μικρόκοσμο της κάθε οικογένειας. Εθεσαν ερωτήματα που συχνά αιωρούνται ακόμη μετέωρα. Μάς τράβηξαν από το «μανίκι» για την εμβέλεια και την ποιότητα της δουλιάς μας σε επίπεδο Αχτιδικής Επιτροπής και της ΚΟΒ. Σε λίγες μέρες συμπυκνώθηκαν κολοσσιαία ερωτήματα πρακτικού ιδεολογικού προσανατολισμού και ικανότητας, που άγγιζαν ζωτικά προβλήματα της εργατικής οικογένειας. Ακόμη και θεμελιώδεις πλευρές των συνθηκών ύπαρξης των εργατοϋπαλλήλων, των βιοπαλαιστών, των καταπιεζομένων. Πόσο λίγο γνωρίζουμε τις ιδεολογικές πλευρές των κοινωνικών προβλημάτων. Πόσο ρηχά, μεθοδολογικά, αφρόντιστα αντιμετωπίζουμε την ιδεολογική ατμόσφαιρα μέσα στην οργάνωση. Πώς ετοιμαζόμαστε για τις απότομες στροφές. Τι κάνουμε μπροστά στην απότομη αφύπνιση - ενεργοποίηση των λαϊκών μαζών. Πώς θα εξουδετερώσουμε είτε εξασθενίσουμε την προληπτική ιδεολογική - ψυχολογική δραστηριότητα που αναπτύσσει το αστικό κράτος για την αναχαίτιση των λαϊκών αγώνων; Πώς θα αντιμετωπίζουμε την πολυσχιδή ιδεολογική πολεμική του εχθρού κατά της ιδέας του λαϊκού μετώπου.

3. Εργατική τάξη και μισοπρολετάριοι. Βιοτέχνες και μικρέμποροι. Ανεργοι και ημιάνεργοι. Μικροί και μεσαίοι αγρότες. Μισθωτοί και νεολαία. Να η αντικειμενική κοινωνική βάση του α-α μετώπου πάλης. Η συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Τα συμφέροντά τους συγκλίνουν. Σαφώς διαφορίζονται από τα συμφέροντα της κρατικομονοπωλιακής ολιγαρχίας. Διαμορφώνεται κοινό έδαφος που αντικρίζουν τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα. Με διαβαθμίσεις ναι. Με μικρότερη είτε μεγαλύτερη συνοχή. Να ποιο είναι μπροστά μας το κοινωνικοπολιτικό ζήτημα: Να δρουν από κοινού. Να συγκροτούν το κοινό τους συμφέρον σε ένα ευρύτερο κύκλο κοινωνικο -πολιτικών προβλημάτων. Να συστεγάζουν πολιτικά τις διαφορετικές αντιλήψεις, ιδέες τους για την έκβαση του κοινού τους αγώνα. Να σφυρηλατούν μεταξύ τους αγωνιστικούς δεσμούς αλληλεγγύης, συμπαράταξης και προοπτικής απέναντι στον κοινό εχθρό τους. Το κοινωνικο-πολιτικό μας μέτωπο πάλης είναι ζήτημα ενεργητικής προσπάθειας για τη συγκρότησή του. Γιατί όλοι θα αναβαπτιστούν στη δύναμή του, στον αέρα της αυτοπεποίθησης που θα εκπέμψει, στη διαμόρφωση ισχυρής πολιτικής θέλησης των λαϊκών δυνάμεων για να αναμετρηθούμε νικηφόρα με τον κοινό εχθρό. Και ο εχθρός το αντιλήφθηκε. Και ήδη κινείται για να εμποδίσει αυτή την προοπτική. Πριν αποκρυσταλλωθεί και μορφοποιηθεί η δυναμική της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας των εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων. Με συσκότιση των ουσιωδών πλευρών της σημερινής κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας. Με διάχυση χρυσόσκονης αυταπατών και εξαγοράς, να τσαλακώσει και να εκτοπίσει το κοινό έδαφος της συνάντησης των εκμεταλλευομένων. Χρησιμοποιεί ακόμη και τη θρησκευτική ευλογία των υπερκερδών της ΟΝΕ και των τραπεζιτών.

4. Οι Θέσεις της ΚΕ για το 16ο Συνέδριο φωτίζουν με επάρκεια και συνοχή την προοπτική του επαναστατικού κινήματος. Αναλύουν πολύπλευρα τη διαλεκτική της αυτοτέλειας και της συμμαχίας, των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών. Συνιστούν κατά τη γνώμη μου μια καλή βάση για το προχώρημα της συνολικής σκέψης και δράσης του ΚΚΕ, για την επίτευξη των στόχων του προγράμματός μας.

Συντροφικά

«Να μιλάμε με πληβειακή υπερηφάνεια»

«Η διαφωνία είναι η αγωνία της Αλήθειας»

Απαιτεί ακόμα ανώτερο κομματικό επίπεδο, ανεβασμένο αίσθημα ευθύνης, την πληβειακή αρετή μιας ουσιαστικότερης και βαθύτερης αυτοκριτικής. Καλλιέργεια και βαθιά ανθρώπινη προσέγγιση, έντονη κοινωνική προσωπικότητα. Τη χάρη της γραφής και του λόγου σε όλα τα επίπεδα (το «Ριζοσπάστη» και την τηλεόραση), γενικά να ακτινοβολούμε σαν πρωτοπορία, με θερμή παρουσία και πειστικότητα. Πρότυπα στοχασμού και ζωντανής δράσης. Οσο για τη μελέτη του Μαρξισμού - Λενινισμού, το ανέβασμα του ΚΜΕ, διαλέξεις κλπ., έχω προσωπική εμπειρία. Αδιαφορία, κανένας προβληματισμός και μια περίεργη επιφύλαξη στο να υπάρχει αξιοποίηση των ικανοτήτων και πρωτοβουλιών. Μια άχρωμη καθημερινότητα! Οταν οι σειρήνες του ιμπεριαλισμού καλλιεργούν την υστερία της παραπληροφόρησης. Φυσικά, η ταξική συνέπεια και πάλη, η ιδεολογική επάρκεια είναι κυρίαρχα στοιχεία. Ομως το Κόμμα καταξιώνεται με την παλλαϊκή αποδοχή, ένα πλατύ και διαρκώς διευρυνόμενο μαζικό κίνημα και την καθολικότερη αναγνώριση των αρχών και των αξιών του. Αυτά τα γράφω ακριβώς γιατί στην εποχή μας χρειάζεται υψηλό επαναστατικό ήθος και μια ανώτερη απαιτητικότητα.

Γιατί επιδιώκεται με περίτεχνους σχεδιασμούς η ολοκληρωτική αλλοτρίωση, η απολάκτιση των αξιών, το ξεθώριασμα των ιδανικών και το τέλος των ιδεολογιών. Προσπαθούν να περάσουν σαν μοντέλο ύπαρξης την άμβλυνση κάθε θετικού βιώματος, τον αχαλίνωτο ατομισμό, το άγριο και αδίστακτο κυνήγι της επιτυχίας. Θα πρέπει να ξεστρατίσει η συνειδησιακή ανάταση, η καλλιέργεια και η ευγένεια του χαρακτήρα, η ξεκάθαρη αγωνιστική στάση. Ο άνθρωπος θα πρέπει να απογυμνωθεί από το περιεχόμενο που εμπλουτίζει το νόημα της ζωής και τον καταξιώνει μέσα στη θέρμη της συλλογικής συμμετοχής και της ευθύνης. Εποχή παρακμής που χλευάζει το ηρωικό πνεύμα και επιλέγει την καταφυγή στον ατομισμό, τον κυνισμό της επικράτησης, υμνεί την απροκάλυπτη σκληρότητα και βία.

Μπαίνουμε στον 21ο αιώνα όχι μόνο με την απόλυτη υπερσυσσώρευση. Τα τεχνολογικά θαύματα, ονειρικές ανέσεις του πολιτισμού και φανταστικό πλούτο, αλλά και με χρόνια λιτότητα, πείνα, συγκρούσεις, εξαθλίωση, πολέμους και θάνατο. Μια εποχή που μπορεί να είναι περήφανη για τα επιτεύγματά της, αλλά και έντρομη μπροστά στις δραματικές αντιφάσεις που τη συνοδεύουν και παρά τους σχεδιασμούς και τις θεωρίες παίρνουν ανεξέλεγκτες όσο και καταστροφικές διαστάσεις. Τελικά, δε θα περάσει η γενική συνειδησιακή μόλυνση, η παθητικότητα, η αδιέξοδη παραίτηση. Δε θα σβήσω το διαχρονικό πνεύμα της Αντίστασης. Αυτό που ωριμάζει και στην ώρα του θα συνταράξει το τέλμα.

Ο ύμνος του Σοφοκλή για τα κατορθώματα του ανθρώπου και η θέση του Μαρξ ότι ο «Προμηθέας είναι ο αντιπροσωπευτικότερος τύπος κάθε αληθινής τραγωδίας», εξακολουθούν να εκφράζουν και σήμερα το πνεύμα της Αντίστασης και την αμετακίνητη προσδοκία για μια λυτρωτική δυνατότητα. Γιατί μέσα στην ευφορία για τα τεχνολογικά θαύματα του μέλλοντος συνυπάρχει και μια δαιμονική πιθανότητα. Ο ίλιγγος του θησαυρισμού να καταστεί ανεξέλεγκτος, σταθεροποιώντας στο προσκήνιο τον κόσμο του παραλόγου και της αυτοκαταστροφής. Διαφορετικά μπορεί τα μεγάλα κέντρα των τεχνοκρατών να συνεχίζουν να δουλεύουν τα κομπιούτερ, προβάλλοντας επίμονα πάντα θετικούς δείκτες, αλλά να έχει μεγιστοποιηθεί η επιθανάτια δυστυχία της συντριπτικής πλειοψηφίας της Ανθρωπότητας, ανάλγητη προοπτική της αγωνίας.

Ουσιαστικά η φιλοσοφία της αθλιότητας παραδέχεται ότι αυτό μπορεί να γίνει για να επέλθει η καινούρια Παρουσία της «Σύγκλισης». Σ' ένα χρόνο παράξενα πρωθύστερο που γίνεται αδυσώπητος και διαρκώς επιμηκύνεται σαν να είναι ανέφικτος. Ετσι η πολιτική εκδηλώνεται στην πιο κυνική και αντιλαϊκή μορφή της, στη διαχείριση των αριθμών που παραμένουν άψυχα σύμβολα και δεν μπορούν να κατανοήσουν τη φύση της εργασίας, το αγαθό της παραγωγικότητας, τη σωστή ανάπτυξη και κυρίως την ανάγκη για την αναδιανομή και την κοινωνικοποίηση του πλούτου και των μέσων παραγωγής.

Αυτό που συνθέτει το υπέρτατο αγαθό της ισότητας και δίνει ουσιαστικό περιεχόμενο στη Δημοκρατία του λαού και στην ελευθερία για να περισωθεί όχι μόνο η ποιότητα της ζωής και το απαράμιλλο περιβάλλον του όμορφου γαλάζιου πλανήτη μας, αλλά και το εύρος της προσωπικότητας, η ανθρωπιά και το αμόλυντο επαναστατικό πνεύμα. Διδαχή τόσο κυρίαρχη, που αφορά τη δόμηση της συνείδησης, ηθικό οδόφραγμα ενάντια στην ισοπέδωση και την απόλυτη αλλοτρίωση του βάναυσου «μεταμοντέρνου» ιμπεριαλισμού. Γι' αυτό ακριβώς πρέπει να κρίνουμε αυστηρά και με ευγένεια. Γιατί το ΚΚΕ βρίσκεται στην πρωτοπορία και φυσικά θα πρέπει να ανεβάσει την ποιότητα της λειτουργίας του.

Οντας και εγώ ένας από τους χαμένους ποιητές μέσα στο μεγαλείο και την τραγικότητα του αιώνα μας, δε με ενθουσιάζει η γλώσσα που χρησιμοποιείται στις προσυνεδριακές Θέσεις. «Είναι κάπως συμβατική χωρίς αμεσότητα και πηγαία συγκίνηση». Τελειώνω απορώντας σαν τον Αμλετ, γιατί σ' αυτές τις Θέσεις δεν υμνήθηκε το απαράμιλλο μεγαλείο της Εθνικής Αντίστασης και η αστείρευτη προσφορά και διαχρονικότητά της! Γιατί η εποποιία, ο ηρωισμός και η συναρπαστική ομορφιά του αγώνα και της ιδεολογίας συνεπαίρνουν τις συνειδήσεις τόσο παρορμητικά και με τόση ιερή βούληση όσο και η ταξική αναγκαιότητα!!!

ΤΑΚΗΣ ΣΤΑΘΑΤΟΣ

Εθνική Αντίσταση

τ. Πρόεδρος ΔΣ Πάτρας