Για να τα καταφέρουμε πιο αποτελεσματικά είναι κρίσιμη προϋπόθεση να εξετάσει κάθε Κομματική Οργάνωση, ιδιαίτερα σε επίπεδο Τομέα, το πώς αντιστοιχίζεται με τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος, το Πρόγραμμα και το Καταστατικό του. Ολα αυτά στον χώρο δράσης της, στο πώς εκφράζονται θετικά βήματα που εκτιμά στις Θέσεις η ΚΕ συνολικά για όλο το Κόμμα, αλλά και σχεδιάζοντας πιο συγκεκριμένα την άμεση ανάγκη βελτίωσης ποιοτικά της καθημερινής καθοδηγητικής δουλειάς, μέσα σε ένα μακροπρόθεσμο πρόγραμμα έντασης της πολιτικής μαζικής δράσης που υπηρετεί τους γενικούς μας στόχους.

Σε αυτή τη βάση μπορεί να αξιοποιηθεί και η πείρα των Οργανώσεων. Τα παραδείγματα με τη μεγάλη διακίνηση των Θέσεων με πάνω από 4.500 φύλλα από την ΤΟ Πειραιά, με ΚΟΒ που έδωσαν πάνω από 400 φύλλα στις εργατογειτονιές, με τον «Ριζοσπάστη» να διακινείται πλατιά μέσα στο λιμάνι, σε εκατοντάδες λιμενεργάτες και ναυτεργάτες, επαναφέρουν το πόσο σημαντικό είναι να εκτιμάμε, να σχεδιάζουμε και να δρούμε με το βλέμμα στις διεργασίες που συντελούνται σε εργατικές - λαϊκές δυνάμεις. Επίσης, την ευρύτερη επίδραση της γραμμής και της δράσης του Κόμματος, την αναγνώριση, την εμπιστοσύνη και το κύρος που μπορεί να κατακτά ο κομμουνιστής και η κομμουνίστρια με τις επαναστατικές ιδέες, με την πρωτοπόρα δράση, με την επίμονη δουλειά μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Αυτό εκφράστηκε στην πανεξόρμηση για τις Θέσεις και με την πολύ καλή βεβαίως προετοιμασία, που επιβεβαιώνει όσα θέτουν οι Θέσεις για τη στήριξη και τη λειτουργία των ΚΟΒ.

Είναι ένα δείγμα πώς συνδυασμένα θα μπορούμε πιο ικανά να αντιμετωπίζουμε την προσπάθεια της κυβέρνησης, των άλλων κομμάτων και δυνάμεων που παρεμβαίνουν για να εγκλωβίζουν τη δυσαρέσκεια που δημιουργεί η αντιλαϊκή πολιτική μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ και του συστήματος ως «αναπόφευκτο», ή στη στήριξη και αναμονή για νέους σωτήρες από τα «πάνω» με τις εξελίξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα που βρωμάνε παλιό και ξεπερασμένο, όσο rebranding και να κάνουν για να παρουσιάζεται ως «νέο». Πόσο μάλλον που σε αυτή την προσπάθεια «αναπαλαίωσης» πρωτοστατούν ισχυρά τμήματα του κεφαλαίου, και ειδικότερα του εφοπλιστικού που έχουν «έδρα» τον Πειραιά.

Για να γίνονται πιο στέρεα βήματα στη σκέψη και τη δράση όλου αυτού του κόσμου που παρακολουθεί από πιο κοντά το Κόμμα, βήματα συσπείρωσης με το Κόμμα και την επαναστατική προοπτική, τον δρόμο που ανοίγουμε με τη δράση μας σήμερα, και βεβαίως να το διευρύνουμε μέσα από την καθημερινή δράση των ΚΟΒ πλατιά μέσα στην εργατική τάξη και τον λαό.

Εκεί κρίνονται και οι καθοδηγητικοί κρίκοι, με ιδιαίτερη ευθύνη της Τομεακής Επιτροπής και του Γραφείου της, τα Γραφεία των ΚΟΒ. Με στόχο τα καθοδηγητικά όργανα να στηρίζουν και να ενισχύουν τη λειτουργία των ΚΟΒ στην κατοχύρωση της κομμουνιστικής συγκρότησης και διαπαιδαγώγησης, της στρατηγικής αντοχής και σταθερότητας, της μαχητικής δράσης ώστε κάθε κομματικό μέλος, όπου και αν βρίσκεται, να δρα πρωτοπόρα, πρωτόβουλα με ατομική ευθύνη απέναντι στο Κόμμα και την εργατική τάξη, τον εργαζόμενο λαό.

Αυτά δεν μπορούν να είναι απλά μία γενική κατεύθυνση ή παρότρυνση που θα «πνίγεται» μέσα σε καθημερινά καθήκοντα.

Γύρω από το αναμφισβήτητο οικονομικό και παραγωγικό κέντρο της περιοχής, το λιμάνι του Πειραιά, αναπτύσσεται σφοδρή αντιπαράθεση σε όλα τα επίπεδα, που φεύγει από τα όρια των υποδομών του και αγκαλιάζει ευρύτερα τμήματα εργαζομένων, βιοπαλαιστών επαγγελματιών, νεολαίας της περιοχής.

Ξεχωρίζει βεβαίως ως ένας μεγάλος χώρος δουλειάς, με χιλιάδες εργαζόμενους σε στεριά και θάλασσα, με διασύνδεση με κλάδους όπως η ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, ο τουρισμός, το εμπόριο, η εφοδιαστική αλυσίδα. Μπορούμε το επόμενο διάστημα να καταφέρουμε σημαντικό βήμα στην κομματική οικοδόμηση με αιχμή το λιμάνι και τους κρίσιμους χώρους δουλειάς. Αφορά όλες τις κλαδικές και τις εδαφικές ΚΟΒ, την ανάγκη για πιο ενιαίο σχέδιο και περιεχόμενο παρέμβασης, διαπάλης, με καλή επεξεργασία και προβολή της επαναστατικής διεξόδου, με τη μέγιστη αξιοποίηση της υποδομής που έχουμε διαμορφώσει στο κίνημα.

Το ότι το λιμάνι και η επένδυση της COSCO αποτελεί σημείο τριβής στον ανταγωνισμό ΗΠΑ - Κίνας δεν περιμέναμε να το μάθουμε από την νέα πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Ελλαδα και από τις δηλώσεις των παρατρεχάμενων της κυβέρνησης αλλά και άλλων κομμάτων, όπως του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, που έσπευσαν από τις πρώτες μέρες να δώσουν τα διαπιστευτήριά τους. Είναι σίγουρο όμως ότι η ατζέντα έχει ανοίξει για τα καλά, αυτήν έρχεται να προωθήσει η Κ. Γκιλφόιλ, και συνδέεται με τα συμφέροντα εφοπλιστών που αποτελούν βασικό μεταφορέα του πανάκριβου LNG που είναι πρώτο στα σχέδιά της. Είναι επίσης σίγουρο ότι ο ανταγωνισμός δυναμώνει και θα κριθεί και η ετοιμότητα του εργατικού κινήματος να έχει σταθερή πυξίδα τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.

Είναι πολύτιμη δουλειά υποδομής η ανάδειξη εδώ και χρόνια της χρήσης του λιμανιού του Πειραιά για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, με την ένταξή του στη ΝΑΤΟική εφοδιαστική αλυσίδα και με τη βάση logistics στο Κερατσίνι. Επίσης, οι δεκάδες παρεμβάσεις του Κόμματος, του εργατικού - λαϊκού κινήματος για το σταμάτημα μεταφοράς όπλων και στρατιωτικού υλικού για το κράτος - τρομοκράτη Ισραήλ, η αγωνιστική «υποδοχή» των ΝΑΤΟικών αεροπλανοφόρων και άλλων πολεμικών πλοίων, οι αντιδράσεις για την αποστολή ελληνικών φρεγατών του Πολεμικού Ναυτικού έξω από τα σύνορα.

Η αποφασιστική στάση των εργατών του λιμανιού είναι στοιχείο καλλιέργειας μαχητικής πείρας από τη σύγκρουση με το κράτος, το κεφάλαιο και την COSCO, την κυβέρνηση και τους «στρατηγικούς» συμμάχους τους.

Η κλιμάκωση της καταστολής αυτών των αγώνων με τη δίωξη του προέδρου του ΕΚΠ και του σωματείου ΕΝΕΔΕΠ, μέλους της Επιτροπής Περιοχής της ΚΟ Αττικής του Κόμματος, για την κινητοποίηση - μπλοκάρισμα κοντέινερ με σφαίρες προς το λιμάνι της Χάιφα και τελικό προορισμό τα κορμιά άμαχων Παλαιστίνιων πριν από έναν χρόνο, πρέπει να συναντήσει αποφασιστικό τείχος από τους εργαζόμενους και τον λαό του Πειραιά, όπως ήδη γίνεται και όχι μόνο από τη χώρα μας.

Ταυτόχρονα η αλληλεγγύη που εκδηλώνεται από μαζικούς φορείς της πόλης, όλης της χώρας και με ιδιαίτερη σημασία την ανταπόκριση από σωματεία απ' όλο τον κόσμο, από συνδικάτα της Ιταλίας, της Παλαιστίνης, της Τουρκίας και αλλού, πρέπει να φτάσει πλατιά μέσα στους χώρους δουλειάς, στη νεολαία. Αυτή η διάσταση της πάλης, με τις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού, εκφράζεται και με τη διεθνή σύσκεψη σωματείων λιμενεργατών που πρέπει να στηριχτεί σε κάθε βήμα, έχει ξεχωριστή σημασία που υπερβαίνει τα σύνορα της χώρας.

Η ιδεολογική πολιτική αντιπαράθεση έχει στοιχεία που απαιτούν έγκαιρη μελέτη, βαθύτερη εξέταση από τα καθοδηγητικά όργανα, στήριξη των βοηθητικών επιτροπών που θα τα παρακολουθούν σταθερά, με εξαγωγή συμπερασμάτων, ενίσχυση της καθοδηγητικής δουλειάς. Να φτάνει πιο σταθερά στις ΚΟΒ, να δένεται με τις υπόλοιπες πολιτικές εξελίξεις και καθήκοντα, να βοηθά στον ιδεολογικοπολιτικό εξοπλισμό και τη μαχητικοποίηση.

Ετσι να απαντιέται πιο αποτελεσματικά η διαρκής προσπάθεια των Ενώσεων των εφοπλιστών, του Εμποροβιομηχανικού Επιμελητηρίου Πειραιά, που με θεματικά συνέδρια, με αρθρογραφία και μέσα από πολλά ακόμα κανάλια μεταφέρουν τις «ανησυχίες» τους για τις διεθνείς εξελίξεις και τους εμπορικούς ανταγωνισμούς, προσπαθώντας να πείσουν τα λαϊκά στρώματα να κάνουν και άλλες θυσίες γιατί θα έχουν συμφέρον από την καπιταλιστική ανάπτυξη στο λιμάνι και από τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους ανταγωνισμούς. Δεν είναι θεωρητικό το ενδιαφέρον τους, αλλά συνδέεται πολύ πρακτικά με τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα και τα σχέδιά τους. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της ημερίδας με διοργανωτή το ΕΒΕΠ, με τη σφραγίδα της κυβέρνησης της ΝΔ και τη συμμετοχή ελληνικών και ισραηλινών μονοπωλίων, για business εν μέσω γενοκτονίας που δεν πραγματοποιήθηκε τελικά στον Πειραιά κάτω από την κατακραυγή και τις κινητοποιήσεις.

Ετσι να δυναμώσει η αντιπαράθεση με την κυβέρνηση της ΝΔ αλλά και το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά, που με κεντρικές παρεμβάσεις αλλά και μέσα στην Περιφέρεια και στα Δημοτικά Συμβούλια στηρίζουν αυτούς τους σχεδιασμούς και προσπαθούν να τους «καλλωπίζουν» στα μάτια των εργαζομένων, με προεξέχουσα τη δημοτική αρχή Πειραιά, που είναι «δημιούργημα» της συνεργασίας ΠΑΣΟΚ - ΝΔ στο κοινό έδαφος στήριξης συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων.

Αυτές τις μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από το Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Πειραιά, όπου οι δυνάμεις της ΔΑΣ κατέκτησαν την πλειοψηφία στη διοίκησή του.

Είναι παρακαταθήκη ότι δεν υπήρχε μικρός ή μεγαλύτερος αγώνας που δεν μπήκε μπροστά στην οργάνωσή του, στον συντονισμό, στην κατοχύρωση νέων σωματείων κόντρα στην κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία κ.λπ. και ότι περισσότερα σωματεία της δύναμης του ΕΚΠ, αλλά και σωματεία εργαζομένων στα νοσοκομεία, εκπαιδευτικών, περισσότεροι μαζικοί φορείς του εργατικού - λαϊκού κινήματος αναγνωρίζουν την προσπάθεια που γίνεται τα τελευταία χρόνια και αποκτούν κοινό βηματισμό.

Είναι ώρα να περάσουμε πιο θαρρετά και αποφασιστικά σε νέα φάση, με τη δημιουργική αφομοίωση της μέχρι τώρα πείρας αλλά και των συνολικών εκτιμήσεων του Κόμματος για την παρέμβαση στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα και με βελτίωση της παρέμβασης όλων των κομμουνιστών, πρώτα και κύρια των καθοδηγητικών οργάνων και των Κομματικών Ομάδων του ΕΚΠ και των συνδικάτων. Να γίνουν πιο διακριτά τα βήματα στην καλύτερη διαμόρφωση της γραμμής συσπείρωσης και αντιπαράθεσης, την ενίσχυση του αντικαπιταλιστικού προσανατολισμού του αγώνα. Αλλά και για τη λειτουργία των συνδικάτων, των ΔΣ, των μαζικών τους διαδικασιών, να πατάνε γερά μέσα στους χώρους δουλειάς, στα καράβια, στο λιμάνι, στα καρνάγια, στα τηλεφωνικά κέντρα, στα εμπορικά καταστήματα, στα ξενοδοχεία κ.λπ. Τη δημιουργία νέων σωματείων, τη διαρκή προσπάθεια για άνοδο της συμμετοχής και της οργάνωσης των εργαζομένων, τη βελτίωση του συσχετισμού. Να ανέβει η ενασχόληση με όλα τα προβλήματα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, για την κατάσταση στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, στα σχολεία, στις σχολές μαθητείας, στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Να αναλάβει το εργατικό κίνημα πιο θαρρετά την πρωτοβουλία και την ευθύνη του για την κοινή δράση και συμμαχία με τα πολυάριθμα στον Πειραιά τμήματα των αυτοαπασχολούμενων βιοπαλαιστών επαγγελματιών, εμπόρων, βιοτεχνών, επιστημόνων που χτυπιούνται από την αντιλαϊκή πολιτική, ταυτόχρονα με την ανάγκη στροφής της συνολικής κομματικής παρέμβασης σε αυτά τα στρώματα.

Εχουμε πολιτικά εφόδια: Το Πρόγραμμα του Κόμματος, τις επεξεργασίες και τις Θέσεις μας, το Κόμμα που έχει αντέξει περνώντας μέσα από «φωτιά και σίδερο» για το δίκιο του λαού.

Είμαστε αισιόδοξοι και σίγουροι ότι θα ανταποκριθούμε στο κάλεσμα της Ιστορίας, για τον σοσιαλισμό!

Eurokinissi

Οι εξελίξεις στον Πειραιά - και πρώτα απ' όλα στο λιμάνι - αποτελούν καθρέφτη των αντιθέσεων του καπιταλισμού. Εκεί συγκρούονται οι στρατηγικές των μονοπωλίων, οι σχεδιασμοί ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων για τον έλεγχο πρώτων υλών, υποδομών, σφαιρών επιρροής. Αποκαλύπτεται τι σημαίνει στην πράξη «ανάπτυξη»: Ποιον υπηρετεί και ποιος την πληρώνει. Στο ίδιο πεδίο γκρεμίζονται οι αυταπάτες για «δίκαιη» ή «βιώσιμη» ανάπτυξη, που τάχα μπορεί να συμβιβάσει τα συμφέροντα των εργατών και του κεφαλαίου. Η γνώση αυτών των συμπερασμάτων δεν είναι απλώς θεωρητική, είναι όρος για να δυναμώσει το ρεύμα αμφισβήτησης, να οργανωθεί η πάλη σε νευραλγικούς τομείς για τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου, που παίζουν κρίσιμο ρόλο στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης συνολικά.

Η άφιξη της νέας πρέσβειρας των ΗΠΑ στην Ελλάδα αποτυπώνει την κλιμάκωση της στρατηγικής των ΗΠΑ, αλλά και της επιθετικής εμπλοκής της ελληνικής αστικής τάξης στα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και στους ανταγωνισμούς με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Αυτές τις μέρες πραγματοποιήθηκε η Σύνοδος της «Σύμπραξης για τη Διατλαντική Ενεργειακή Συνεργασία» (P-TEC) στο Ζάππειο παρουσία τεσσάρων υπουργών των ΗΠΑ. Εκεί κατατέθηκε ο αμερικανικός σχεδιασμός για την ενεργειακή κυριαρχία των ΗΠΑ στην περιοχή και για τη μετατροπή της Ελλάδας σε «πύλη» εισόδου και εμπορίας Υγροποιημένου Φυσικού Αερίου (LNG) προς τη Νοτιοανατολική Ευρώπη.

Η αμερικανική παρουσία αυτή δεν είναι μεμονωμένο γεγονός, αποτελεί κρίκο της τριπλής στρατηγικής των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο: Ενέργεια, στρατιωτικοί εξοπλισμοί, υποδομές. Μέσα από αυτούς τους πυλώνες, το αμερικανικό κεφάλαιο επιδιώκει να ενισχύσει τη θέση του στην περιοχή, απέναντι στους βασικούς του ανταγωνιστές, με πρώτη την Κίνα. Ξεδιπλώνεται έτσι ακόμη ένα μέτωπο της μάχης για τη διατήρηση της παγκόσμιας πρωτοκαθεδρίας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Και σε αυτή την αντιπαράθεση, η Ελλάδα δεν είναι παρατηρητής, αλλά ενεργός κρίκος της ευρωατλαντικής αλυσίδας. Συμμετέχει ενεργά στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, υπηρετώντας τα συμφέροντα της αστικής τάξης και όχι του λαού της.

Ο αδυσώπητος αγώνας για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα οξύνεται καθημερινά και απρόβλεπτα. Από τη μία πλευρά το ευρωατλαντικό μπλοκ, με αιχμή τις ΗΠΑ. Από την άλλη, ο υπό διαμόρφωση ευρασιατικός άξονας με πυρήνα την Κίνα. Δεν πρόκειται για τη σύγκρουση «πολιτισμών» ή «δημοκρατιών» ή τη διαμόρφωση ενός «πολυπολικού κόσμου», όπως λένε διάφορα αστικά επιτελεία. Πρόκειται για τη σύγχρονη μορφή της ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης - για τη μάχη γύρω από το ποιος θα ελέγξει τις αγορές, τους φυσικούς πόρους και τους δρόμους μεταφοράς του κεφαλαίου. Κάθε πλευρά εκπροσωπεί τα δικά της μονοπώλια, και οι λαοί δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από καμία εκδοχή της.

Μέσα σε αυτό το διεθνές φόντο των οξυμένων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, το βλέμμα στρέφεται αναπόφευκτα στον Πειραιά. Το λιμάνι του, όπου δεσπόζει η κινεζική COSCO, που κατέχει το 67% των μετοχών του ΟΛΠ, αποτελεί κρίσιμο κόμβο στρατηγικής σημασίας - έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς κρίκους της σύγκρουσης ΗΠΑ - Κίνας για τον έλεγχο υποδομών και εμπορευματικών διαδρόμων. Ο Πειραιάς δεν πρέπει να ιδωθεί έξω από το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής αναμέτρησης για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Είναι πεδίο όπου διασταυρώνονται οι επιδιώξεις των μονοπωλίων και αποτυπώνεται, με καθαρό τρόπο, ο χαρακτήρας της καπιταλιστικής ανάπτυξης: Ανάπτυξη για τα κέρδη των λίγων, με θύμα τα δικαιώματα του λαού που συνθλίβονται στις μυλόπετρες των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αναγάγει σε στρατηγική αποστολή τον περιορισμό της κινεζικής διείσδυσης στις κρίσιμες υποδομές. Δεν πρόκειται απλώς για έναν «ανταγωνισμό επενδύσεων», όπως παρουσιάζουν ορισμένα αστικά επιτελεία, αλλά για σύγκρουση ιμπεριαλιστικών κέντρων γύρω από το ποιος θα ελέγχει τις αρτηρίες της παγκόσμιας οικονομίας: Τα λιμάνια, τους αγωγούς, τις ενεργειακές και μεταφορικές οδούς που καθορίζουν την κίνηση του κεφαλαίου.

Στο πλαίσιο αυτό, οι ΗΠΑ επαναπροσδιορίζουν στρατηγικούς τομείς της ναυτιλίας, όπως τα λιμάνια, τα πλοία και τα ναυπηγεία, όχι απλώς ως εμπορικές υποδομές, αλλά ως «στρατηγικά εθνικά περιουσιακά στοιχεία». Το σχετικό Προεδρικό Διάταγμα των ΗΠΑ του Απρίλη 2025¹δεν αφορά μόνο την ανασυγκρότηση της βιομηχανικής βάσης, αλλά σηματοδοτεί την ένταξη των λιμανιών, των ναυπηγείων και των πλοίων στον σχεδιασμό της ιμπεριαλιστικής προετοιμασίας πολέμου. Η πίεση προς τον Παναμά να μεταβιβάσει τα δύο λιμάνια (Balboa και Cristobal, που βρίσκονται στις δύο άκρες της διώρυγας) της κινεζικής εταιρείας «Hutchison» στον αμερικανικό έλεγχο δείχνουν πως οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν κάθε κινεζική παρουσία ως στρατηγική απειλή.

Από την άλλη πλευρά, το κινέζικο σχέδιο «Belt and Road Initiative» (BRI) δεν φέρνει «επενδύσεις» για τους λαούς, αλλά εντάσσεται στον οξυμένο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του Κινέζου Προέδρου Σι Τζινπίνγκ το 2019, στην επίσκεψή του στον Πειραιά: Το λιμάνι, δήλωνε, πρέπει να γίνει η «Κεφαλή του Δράκου», η πύλη απ' όπου θα μπαίνουν τα κινεζικά προϊόντα στην Ευρώπη.

Την ίδια ώρα, η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία (EPPO) προχώρησε στην κατάσχεση περίπου 2.500 κοντέινερ στο λιμάνι του Πειραιά, στο πλαίσιο της επιχείρησης «Καλυψώ», για τελωνειακές απάτες και παράνομη εισαγωγή κινεζικών προϊόντων, μια ενέργεια που παρουσιάστηκε ως η μεγαλύτερη κατάσχεση κοντέινερ στην Ιστορία της ΕΕ.

Η παρέμβαση της Ευρωπαίας εισαγγελέως Κοβέσι δεν είναι καθόλου τυχαία, καθώς έρχεται σε μια περίοδο όξυνσης των ανταγωνισμών ανάμεσα σε επιχειρηματικούς ομίλους και ιμπεριαλιστικά κέντρα για τον έλεγχο κρίσιμων υποδομών, όπως το λιμάνι του Πειραιά. Η ουσία βρίσκεται αλλού: Ποιο ιμπεριαλιστικό κέντρο θα κυριαρχήσει, ποια συμμαχία μονοπωλίων θα βάλει στο χέρι τον κρίκο αυτόν της εφοδιαστικής αλυσίδας στην Ανατολική Μεσόγειο. Είναι ο πόλεμος των τιμών, των συμφερόντων και των κερδών, πάνω στις πλάτες των λαών.

Η στροφή της ΕΕ προς την πολεμική οικονομία είναι στρατηγική επιλογή των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, που επιδιώκουν να θωρακίσουν την κερδοφορία τους. Στο όνομα της «ανθεκτικότητας» και της «αυτονομίας» της ΕΕ, όλες οι βασικές υποδομές - λιμάνια, ενεργειακά και τηλεπικοινωνιακά δίκτυα, οδικοί και σιδηροδρομικοί άξονες - μετατρέπονται σε υποδομές «διττής χρήσης». Η κατεύθυνση αυτή δεν αποτελεί «παρεκτροπή», αντίθετα είναι η πιο καθαρή έκφραση της πολεμικής προετοιμασίας του κεφαλαίου. Υπηρετείται οργανωμένα μέσα από προγράμματα της στρατηγικής «ReArm Europe», ύψους 800 δισ. ευρώ, και τον χρηματοδοτικό μηχανισμό «SAFE», ύψους 150 δισ. ευρώ.

Η ίδια αντίληψη κυριαρχεί και στις ΗΠΑ, που έχουν ενσωματώσει πλήρως την κατεύθυνση της «διττής χρήσης» σε κάθε κρίκο των υποδομών τους - από τα ενεργειακά δίκτυα και τις θαλάσσιες μεταφορές μέχρι τα ψηφιακά συστήματα επικοινωνίας. Στο όνομα της «εθνικής ασφάλειας», κάθε εμπορική δραστηριότητα μπορεί να μετατραπεί σε πολεμικό εργαλείο. Ακριβώς για τον ίδιο λόγο, τον Ιανουάριο του 2025, η μεγαλύτερη πλοιοκτήτρια εταιρεία στον κόσμο, η «China COSCO Shipping», με στόλο 1.086 πλοίων, μπήκε στο στόχαστρο της αμερικανικής κυβέρνησης με την κατηγορία ότι διατηρεί δεσμούς με τον κινεζικό στρατό.

Από την πλευρά της, η ΕΕ χρηματοδοτεί γιγαντιαία προγράμματα «Στρατιωτικής Κινητικότητας», μετατρέποντας έργα που παρουσιάζονται ως πολιτικές υποδομές και σε στρατιωτικές. Το νέο Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο δεκαπλασιάζει τα σχετικά κονδύλια, στα 17,6 δισ. ευρώ, για πάνω από 500 έργα που συνδέουν τις στρατιωτικές ανάγκες με λιμάνια, αεροδρόμια και οδικούς άξονες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της λεγόμενης «διττής χρήσης» είναι το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, που έχει μετατραπεί σε ΝΑΤΟικό ορμητήριο για τη μεταφορά οπλισμού προς την Ουκρανία και την Ανατολική Ευρώπη. Το μεγάλο συμπέρασμα είναι καθαρό: Δεν υπάρχουν «ουδέτερες» υποδομές. Κάθε λιμάνι, κάθε ενεργειακός κόμβος, κάθε οδικός διάδρομος εντάσσεται - με τον έναν ή τον άλλον τρόπο - στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, είτε αξιοποιούνται σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής ειρήνης με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών είτε επιστρατεύονται άμεσα για τις ανάγκες του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, με τη στήριξη όλων των άλλων αστικών κομμάτων, συμμετέχει ενεργά στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς, μετατρέποντας τη χώρα σε ορμητήριο πολέμου και επιθετικών επιχειρήσεων. Η λεγόμενη «γεωστρατηγική αναβάθμιση», που επιδιώκουν όλες οι κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα για λογαριασμό της εγχώριας αστικής τάξης, μεταφράζεται στην πράξη σε βαθύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και στους επικίνδυνους σχεδιασμούς. Πίσω από τα συνθήματα περί «αναπτυξιακής προοπτικής» κρύβεται η επιδίωξη της εγχώριας αστικής τάξης να διεκδικήσει μερίδιο από τη λεία των νέων αγορών, των εμπορευματικών και ενεργειακών δρόμων.

Την ίδια στιγμή, τμήματα της αστικής τάξης πιέζουν για ακόμη πιο «πρωτοπόρα» και επιθετική στάση στο ευρωατλαντικό άρμα. Καλούν ανοιχτά να αξιοποιηθούν όλα τα διαθέσιμα μέσα και θεσμοί, θέτοντας ολοένα πιο καθαρά το ζήτημα της αποεπένδυσης των Κινέζων από το λιμάνι του Πειραιά. Πρόκειται για το τμήμα εκείνο του ελληνικού κεφαλαίου που θεωρεί πως η πλήρης ευθυγράμμιση με τον ευρωατλαντικό άξονα είναι όρος «ασφάλειας» και προϋπόθεση για τη διατήρηση των επιχειρηματικών του συμφερόντων μέσα στον οξυνόμενο ανταγωνισμό με την Κίνα. Οπως χαρακτηριστικά σημειώνει η εφημερίδα «Καθημερινή»: «Η κυβέρνηση Τραμπ βλέπει την Κίνα, κυρίως, ως έναν μεγάλο ανταγωνιστή στον έλεγχο των υποδομών σε διάφορες χώρες ζωτικής σημασίας... Το μπρα ντε φερ θα είναι σκληρό και δεν προβλέπεται πολύ σαβουάρ βιβρ... Για την ελληνική κυβέρνηση δεν θα είναι μια εύκολη άσκηση. Η σημερινή αμερικανική κυβέρνηση έχει θέσει ως προτεραιότητα τις μπίζνες, τις οποίες συνδέει με ζητήματα ασφαλείας και στρατηγικής συνεργασίας. Το δόγμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή που ακολούθησαν όλοι τα τελευταία 50 χρόνια για την ανάγκη να πατάει η χώρα σε τουλάχιστον τρεις στρατηγικούς πυλώνες στην παγκόσμια σκακιέρα δεν είναι πολύ εφικτό στην πράξη. Τα διλήμματα θα είναι ωμά και πιεστικά»².

ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά συμβαδίζουν στρατηγικά με τις κατευθύνσεις του κεφαλαίου, της ΕΕ και των ευρωατλαντικών σχεδιασμών, παρά τις φαινομενικές τους διαφορές. Οι αντιπαραθέσεις τους περιορίζονται σε δευτερεύοντα, διαχειριστικά ζητήματα και δεν αμφισβητούν το βασικό: Την υποταγή των υποδομών και της οικονομίας στα κριτήρια της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με πρωθυπουργό τον Τσίπρα και σύμμαχο τον Καμμένο ήταν εκείνος που παρέδωσε τον ΟΛΠ στην COSCO και άνοιξε τον δρόμο για την ιδιωτικοποίηση δέκα λιμανιών μέσω υποπαραχωρήσεων, επικαλούμενος «μνημονιακές δεσμεύσεις». Το ΠΑΣΟΚ, από τη δική του πλευρά, είναι σταθερός υπερασπιστής της «προσέλκυσης επενδύσεων» στις υποδομές. Κανένας δεν αμφισβητεί τη μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό και μεταφορικό κόμβο των μονοπωλίων, ούτε τη λεγόμενη «γεωπολιτική αναβάθμιση» της χώρας, που επιτυγχάνεται μέσα από τη βαθύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

Οι περίφημες εξαγγελίες περί «νέου παραγωγικού μοντέλου» ή περί «απόκλισης από την ευρωπαϊκή κανονικότητα» αποτελούν απλώς προσπάθεια αποπροσανατολισμού του λαού. Γιατί το μοντέλο που όλοι υπηρετούν - από τη ΝΔ έως τη σοσιαλδημοκρατία - είναι ενιαίο: Η καπιταλιστική παραγωγή με γνώμονα το κέρδος. Και μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, η στροφή στην πολεμική οικονομία δεν είναι παρέκκλιση, αλλά προϋπόθεση για τη διατήρηση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων, που σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης, νέες θυσίες για τον λαό και μεγαλύτερη εμπλοκή στο ιμπεριαλιστικό σφαγείο.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, οι λιμενεργάτες μαζί με τον λαό του Πειραιά δείχνουν παράδειγμα ταξικής στάσης, για αυτό σήμερα εκδηλώνεται σχέδιο προσπάθειας τρομοκράτησης από το αστικό κράτος. Με οργανωμένες κινητοποιήσεις εμπόδισαν τη μεταφορά πολεμικού υλικού που προοριζόταν για το Ισραήλ, αλλά και τη διέλευση στρατιωτικών φορτίων του ΝΑΤΟ μέσω Κερατσινίου. Οι παρεμβάσεις τους, όπως το μπλοκάρισμα κοντέινερ με σφαίρες, ρουκέτες και στρατιωτικό χάλυβα, αποτελούν πράξη διεθνιστικής αλληλεγγύης και καταδίκης του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Η μόνη πραγματική διέξοδος βρίσκεται στη ρήξη με τα ιμπεριαλιστικά μπλοκ, στην αποδέσμευση από ΝΑΤΟ και ΕΕ, στον αγώνα για την εξουσία της εργατικής τάξης, που θα βάλει τέλος στη μετατροπή της χώρας σε κρίκο της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής.

Οι δηλώσεις των εργοδοτικών ενώσεων ενάντια στις κινητοποιήσεις των λιμενεργατών είναι υποκριτικές και αποκαλυπτικές της ταξικής τους θέσης. Λένε ότι «τα ελληνικά λιμάνια δεν πρέπει να γίνονται πεδία διαμαρτυρίας για ζητήματα άσχετα με την επιχειρησιακή λειτουργία», όταν τα ίδια τα λιμάνια έχουν ήδη μετατραπεί σε στρατιωτικά ορμητήρια, είναι απλώς αστείο - αν όχι επικίνδυνο. Οι λιμενεργάτες και ο λαός του Πειραιά έχουν το απόλυτο δικαίωμα να προφυλάξουν τη ζωή και την εργασία τους, αλλά και το διεθνιστικό καθήκον να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στον Παλαιστινιακό λαό που σφαγιάζεται.

Ο Οικονομικός Διάδρομος Ινδίας - Μέσης Ανατολής - Ευρώπης (IMEC) αποτελεί ένα φιλόδοξο σχέδιο μεταφοράς εμπορευμάτων, Ενέργειας και δεδομένων, που προωθείται από τις ΗΠΑ, την ΕΕ, το Ισραήλ και χώρες του Κόλπου, λειτουργώντας ως αντίβαρο στους κινεζικούς «Δρόμους του Μεταξιού» (BRI). Η ελληνική αστική τάξη επιδιώκει ενεργή εμπλοκή σε αυτόν τον διάδρομο, καθώς τον θεωρούν «ιδέα μεγάλης σημασίας για την Ελλάδα» και αναζητούν μερίδιο από την καπιταλιστική λεία. Αυτό ενισχύει τον στρατηγικό στόχο να μετατραπεί η χώρα σε ενεργειακό και μεταφορικό κόμβο για την Ευρώπη, στο πλαίσιο της επιδίωξης γεωστρατηγικής αναβάθμισης. Τα σχέδια για τον IMEC συνδέονται, μάλιστα, με τον αφανισμό του Παλαιστινιακού λαού και την πλήρη επιβολή ελέγχου στη Γάζα από το Ισραήλ, προκειμένου να προχωρήσουν οι ευρωατλαντικοί σχεδιασμοί στην περιοχή.

Η εμπλοκή της Ελλάδας στον IMEC είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα λιμάνια της. Το λιμάνι του Πειραιά θεωρείται ένα από τα σημεία απόληξης του IMEC, αλλά είναι εμπόδιο η παρουσία της κινέζικης COSCO. Οι ΗΠΑ επιδιώκουν με πιέσεις να εξετάζονται σενάρια ακόμη και για τη δημιουργία συνθηκών αποχώρησης της COSCO. Ως βασικό σημείο εισόδου του IMEC στην Ευρώπη έχει επιλεγεί η Θεσσαλονίκη, λιμάνι για το οποίο οι Αμερικανοί φέρονται να επιθυμούν την απόκτησή του. Ως εναλλακτική για τον διάδρομο IMEC, οι ΗΠΑ έχουν εξετάσει και το λιμάνι του Βόλου, εκδηλώνοντας έντονο ενδιαφέρον για την εκμετάλλευσή του ως κρίσιμου κρίκου στην αλυσίδα στρατηγικών λιμανιών. Τέλος, οι αμερικανικές πιέσεις για περιορισμό της κινεζικής δραστηριότητας στον Πειραιά εξετάζουν ακόμη και την αναβάθμιση και άλλων λιμενικών υποδομών στο λοιπό Αττικό λιμενικό σύστημα, όπως η Ελευσίνα.

Το λιμάνι του Πειραιά αποτελεί σήμερα έναν από τους βασικούς πυρήνες της καπιταλιστικής οικονομικής δραστηριότητας στη χώρα. Τα στοιχεία της λειτουργίας του για το 2024 είναι χαρακτηριστικά: Διακινήθηκαν περισσότερα από 5.149.000 containers και στις τρεις εμπορευματικές προβλήτες, ενώ στο car terminal διακινήθηκαν 247.600 οχήματα. Στην ακτοπλοΐα διακινήθηκαν 17.053.118 επιβάτες και 3.025.457 οχήματα, καθώς και 1.698.877 επιβάτες κρουαζιέρας, με 810 κρουαζιερόπλοια να προσεγγίζουν το λιμάνι. Εξυπηρετήθηκαν σε υπηρεσίες logistics 128.958 τόνοι εμπορευμάτων, δεξαμενίστηκαν για επισκευή 143 πλοία και άλλα 275 πλοία επισκευάστηκαν στη Ζώνη Επισκευής. Τέλος, κάθε χρόνο δρομολογούνται συνήθως 1.200-1.400 εμπορευματικοί συρμοί. Είναι ο χώρος όπου αποτυπώνεται με τον πιο καθαρό τρόπο η αντίθεση ανάμεσα στον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι και στα υπερκέρδη που αποσπούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι.

Τα οικονομικά μεγέθη είναι αποκαλυπτικά. Τα συνολικά έσοδα του ΟΛΠ για το 2024 διαμορφώθηκαν σε 230,9 εκατ. ευρώ, σημειώνοντας αύξηση 5% σε σχέση με το 2023, ενώ τα καθαρά κέρδη αυξήθηκαν σημαντικά κατά 30,9%, φτάνοντας τα 87,5 εκατ. ευρώ. Παράλληλα, ο όμιλος που διαχειρίζεται τις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ της ΣΕΠ ΑΕ (PCT) κατέγραψε έσοδα 282,65 εκατ. ευρώ και καθαρά κέρδη 26,52 εκατ. ευρώ. Μάλιστα, ο ΟΛΠ ανακοίνωσε ότι μέσα στο 2025 πέτυχε μηδενικό δανεισμό.

Πίσω όμως από τους δείκτες κερδοφορίας βρίσκεται η ζωντανή εργασία χιλιάδων λιμενεργατών, που βιώνουν καθημερινά την ένταση της εκμετάλλευσης. Οι εργαζόμενοι στις προβλήτες ζουν μέσα σε καθεστώς εργασιακής γαλέρας: Εξαντλητικά ωράρια, «κόντρα βάρδιες», εργολαβίες και ελλιπή μέτρα υγείας και ασφάλειας. Οι χώροι δουλειάς έχουν μετατραπεί σε αρένες θανάτου, με αλλεπάλληλα εργοδοτικά εγκλήματα που βαφτίζονται «ατυχήματα». Αυτή είναι η πραγματική «ανταγωνιστικότητα» που εξασφαλίζει τα υπερκέρδη της COSCO και του ΟΛΠ.

Ο Πειραιάς δεν είναι απλώς ένα λιμάνι, είναι το κέντρο ενός σύνθετου πλέγματος υποδομών και δραστηριοτήτων που απλώνεται σε ολόκληρη την Αττική. Από τα ανατολικά έως τα δυτικά του άκρα συμπυκνώνεται η στρατηγική της αστικής τάξης για τη μετατροπή της περιοχής σε κόμβο μεταφορών, Ενέργειας και τουρισμού. Η γεωγραφία του λιμανιού αντανακλά τους δυο κόσμους: Από την πολυτέλεια των μαρινών και των κρουαζιερόπλοιων έως τα συνεργεία και τα ναυπηγεία, από τα γραφεία των εφοπλιστικών ομίλων έως τις αποθήκες και τα κοντέινερ.

Από την ανατολική πλευρά του λιμανιού, προς το Φάληρο και το Ελληνικό, αναπτύσσεται η «βιτρίνα» της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η προβλήτα της κρουαζιέρας, οι μαρίνες του Φλοίσβου και του Αγίου Κοσμά, ενταγμένες στα σχέδια του «Ellinikon», συγκροτούν τον άξονα του θαλάσσιου τουρισμού και της πολυτελούς αναψυχής. Πρόκειται για υποδομές για την «Αθηναϊκή Ριβιέρα» προσανατολισμένες στις ανάγκες των ομίλων που δραστηριοποιούνται στους κλάδους του Τουρισμού, των mega yachts και της υψηλής τουριστικής δαπάνης, που προβάλλονται ως «εθνική επιτυχία». Την ίδια ώρα, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, στα Καμίνια και στην Παλαιά Κοκκινιά, οι εργατικές οικογένειες μετρούν το εισόδημά τους με την ακρίβεια που τσακίζει τη ζωή.

Από τη δυτική πλευρά, ο Πειραιάς συνδέεται οργανικά με τις κρίσιμες βιομηχανικές και μεταφορικές υποδομές της Δυτικής Αττικής. Το λιμάνι ενώνεται οδικώς και σιδηροδρομικώς με το Θριάσιο Πεδίο, τον Ασπρόπυργο, την Ελευσίνα και τον Σκαραμαγκά. Εκεί συγκεντρώνεται ένα τεράστιο πλέγμα logistics, αποθηκών και μεταφορικών εγκαταστάσεων, μαζί με τα υπό κατασκευή εμπορευματικά κέντρα «Θριάσιο Ι» και «Θριάσιο ΙΙ». Οπως επίσης και το λιμάνι της Ελευσίνας, τα ναυπηγεία Ελευσίνας και Σκαραμαγκά, όλα αυτά συνδέονται σε ένα ενιαίο σύστημα υποδομών στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο, ειδικά σήμερα που οξύνονται ολοένα και περισσότερο οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι.

Γύρω από το λιμάνι έχει αναπτυχθεί ένα ολόκληρο πλέγμα δραστηριοτήτων που επεκτείνεται έως την Αθήνα. Ο Πειραιάς και η Αθήνα αποτελούν ενιαίο ναυτιλιακό και ναυλομεσιτικό κέντρο, το κύριο επιχειρηματικό «στρατηγείο» του ελληνόκτητου στόλου. Εδώ εδρεύουν πάνω από 570 ναυτιλιακές εταιρείες, που διαχειρίζονται συνολικά περισσότερα από 5.300 πλοία, ενώ η ελληνική ναυτιλία διατηρεί την πρώτη θέση παγκοσμίως, με 17% της παγκόσμιας χωρητικότητας και στόλο 5.691 πλοίων. Πρόκειται για έναν τεράστιο συγκεντρωμένο πλούτο, που αποτυπώνει τη δύναμη του εφοπλιστικού κεφαλαίου.

Η οικονομική αυτή υπερσυσσώρευση δεν περιορίζεται στη ναυτιλία. Οι εφοπλιστικοί όμιλοι επανεπενδύουν τα κεφάλαιά τους και σε κλάδους όπως η Ενέργεια, ο Τουρισμός, τα ΜΜΕ και οι εμπορευματοποιημένοι Αθλητισμός και Πολιτισμός, διευρύνοντας τη θέση τους σε όλο το φάσμα της οικονομίας. Την ίδια στιγμή, στις γύρω εργατικές συνοικίες του Πειραιά, αλλά και στον ευρύτερο Πειραιά - στη Νίκαια, στο Κερατσίνι, στο Πέραμα, στον Κορυδαλλό, στη Σαλαμίνα - ο λαός πληρώνει το τίμημα της καπιταλιστικής «ανάπτυξης» με φτώχεια, ακρίβεια, ανεργία, εργασιακή ανασφάλεια και περιβαλλοντική υποβάθμιση.

Ο Πειραιάς, λοιπόν, είναι ο καθρέφτης δύο κόσμων. Από τη μια, των μονοπωλίων, της COSCO - ΟΛΠ, των εφοπλιστών και των τραπεζών που αποκομίζουν τεράστια κέρδη από την εκμετάλλευση της εργασίας και την εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Από την άλλη, του εργαζόμενου λαού που παράγει όλο αυτόν τον πλούτο και ζει με την ανασφάλεια, τη φτώχεια και τον κίνδυνο. Η σύγκρουση αυτών των δύο κόσμων είναι η ουσία της σημερινής πραγματικότητας.

Οσο βαθαίνει η ιμπεριαλιστική εμπλοκή της χώρας, τόσο θα οξύνονται οι πιέσεις και τα διλήμματα που θα τίθενται στον λαό. Αλλοτε με αυταπάτες περί «εθνικών συμφερόντων» και «γεωπολιτικής αναβάθμισης», άλλοτε με ωμά ψεύτικα διλήμματα. Από τη μια άκρη ως την άλλη του λιμανιού, από τους λιμενεργάτες, τους ναυτεργάτες και τους ναυτιλιακούς υπαλλήλους, ως τους εργαζόμενους στα logistics, τις αποθήκες, τα ναυπηγεία και τη μεταλλευτική βιομηχανία, τα μονοπώλια θα επιδιώξουν να σύρουν τους εργάτες πίσω από τα δικά τους συμφέροντα. Στη σύγκρουσή τους για τα κέρδη και τις υποδομές θα επιχειρήσουν να καλέσουν τους εργάτες να διαλέξουν ποιον ιμπεριαλιστή θα στηρίξουν.

Οι κομμουνιστές έχουν χρέος και θα αντιπαλέψουν αποφασιστικά και μεθοδικά αυτή την προσπάθεια, να μη στοιχηθεί η εργατική τάξη, ο λαός πίσω από καμία εκδοχή της αστικής πολιτικής, πίσω από καμία ιμπεριαλιστική συμμαχία.

Εντάσσοντας την πάλη για τα καθημερινά εργατικά - λαϊκά προβλήματα, ενάντια στην εκμετάλλευση, την εμπλοκή και τον πόλεμο, στην ισχυροποίηση του ρόλου του ΚΚΕ ως καθοδηγητή της εργατικής τάξης για την εκπλήρωση της ιστορικής της αποστολής: Την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας, την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.

Σημειώσεις:

1. «Restoring America's Maritime Dominance» - «Αποκατάσταση της Θαλάσσιας Κυριαρχίας της Αμερικής» - 9 Απριλίου 2025

2. Kathimerini.gr - Παπαχελάς - Ωμά διλήμματα - 29-10-2025 - https://www.kathimerini.gr/opinion/563890555/oma-dilimmata/

Eurokinissi

- Τα τελευταία 11 χρόνια δώσαμε σκληρές μάχες, με απεργίες, με συγκρούσεις απέναντι στην εργοδοσία και στους μηχανισμούς της, με θυσίες και επιμονή. Η ΕΝΕΔΕΠ δεν γεννήθηκε μέσα από «διαβουλεύσεις» και «συναινέσεις», αλλά μέσα από την ανάγκη των ίδιων των λιμενεργατών να έχουν ένα πραγματικό σωματείο που να τους εκφράζει, να οργανώνει την πάλη τους απέναντι στην COSCO, απέναντι στα επιχειρηματικά συμφέροντα στο λιμάνι του Πειραιά.

Το λιμάνι του Πειραιά βρίσκεται στο επίκεντρο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, γιατί αποτελεί στρατηγικό κόμβο για τη μεταφορά εμπορευμάτων και πολεμικού υλικού για την τροφοδοσία του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, όπως το κράτος - δολοφόνος Ισραήλ.

Αυτό σημαίνει ότι το λιμάνι δεν είναι απλώς «χώρος δουλειάς» - είναι κρίκος σε μια τεράστια πολεμική και οικονομική αλυσίδα. Και αυτό έχει διπλή συνέπεια για τους λιμενεργάτες:

• Από τη μία αυξάνονται τα κέρδη των μονοπωλίων, των ναυτιλιακών και των πολυεθνικών που ελέγχουν τις υποδομές.
• Από την άλλη εντείνεται η εκμετάλλευση των εργατών στους προβλήτες, με εντατικοποίηση, εξαντλητικά ωράρια, εργοδοτική τρομοκρατία, χτύπημα στη ζωή και τη δράση των σωματείων.

Δεν έχουμε καμία δουλειά να επιλέξουμε φονιά και εκμεταλλευτή, αλλά αντιθέτως με τη δική μας οργάνωση να παλέψουμε για τα δικά μας συμφέροντα ως εργάτες στο λιμάνι και παντού, εκφράζοντας την αλληλεγγύη μας στα θύματα των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων και ανταγωνισμών σε όλο τον κόσμο.

- Η δράση σας μπορεί να ξεκινάει στον Πειραιά, αλλά αποκτά ευρύτερη εμβέλεια. Αφορά συνολικά τον λαό, που βλέπει κρίσιμες υποδομές να εντάσσονται σε επικίνδυνους πολεμικούς σχεδιασμούς. Μάλιστα, ξεπερνάει και τα σύνορα...

Αυτό συμβαίνει για συγκεκριμένους λόγους. Αρχικά είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι από την πρώτη μέρα ίδρυσης του σωματείου μας, που έγινε μέσα στη «φωτιά» της απεργίας που κάναμε τον Ιούλη του 2014, αλλά και σε κάθε αγώνα από κει και μετά, είδαμε την αλληλεγγύη και τη στήριξη από σωματεία της περιοχής μας και όλης της χώρας, από το Εργατικό Κέντρο Πειραιά, από Ομοσπονδίες, από εκατοντάδες πρωτοβάθμια σωματεία, δηλαδή από εκείνο το τμήμα του εργατικού κινήματος που συνεχώς διευρύνεται και είναι πηγή δύναμης για μας.

Είδαμε καθαρά ότι αυτός είναι ο μόνος σίγουρος δρόμος, όσο δύσκολος κι αν είναι, ώστε να προσπαθούμε σταθερά να συμβάλουμε, στον βαθμό που μας αναλογεί, με επίκεντρο το λιμάνι, στη δημιουργία ενός πανελλαδικά συντονισμένου κινήματος που στο κέντρο θα βάζει τις δικές μας ανάγκες και όχι τα κέρδη των λίγων, που θα εκφράζει την αλληλεγγύη του σε κάθε αγώνα που πάει κόντρα σε κυβερνήσεις, μονοπώλια, ΕΕ, ΝΑΤΟ και δεν βασίζεται σε κυβερνητικούς μεσσίες, αλλά αναπτύσσει τη δική του πάλη για να μπορέσει η εργατική τάξη να παλέψει για τα δικά της συμφέροντα μαζί με τα σύμμαχα λαϊκά στρώματα. Αυτό βέβαια όλα αυτά τα χρόνια πήρε και διεθνή διάσταση.

Δεύτερον, είναι αντικειμενικό αυτό που ο λαός του Πειραιά και όλης της χώρας βλέπει, ότι το λιμάνι, που είναι μια βασική υποδομή, έχει μετατραπεί σε πολυεργαλείο των ΝΑΤΟικών και των μονοπωλίων. Από τη μια η COSCO που με τη δήθεν μεγάλη επένδυσή της θα έφερνε την ανάπτυξη, αλλά στην πραγματικότητα έφερε τη σκληρή και χωρίς δικαιώματα, επί σειρά ετών, εκμετάλλευση των εργαζομένων, που βασίστηκε στους αντεργατικούς νόμους όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων. Και από την άλλη γινόμαστε μάρτυρες στη στρατιωτική αξιοποίηση του λιμανιού, με τις συμφωνίες που οι ίδιες κυβερνήσεις έχουν υπογράψει με τις ΗΠΑ, με βάσεις και αποστολές όπλων που κάνουν στόχο αντιποίνων το λιμάνι και όλη την περιοχή μας.

Οταν λοιπόν η ΕΝΕΔΕΠ βάζει εμπόδιο στην εκφόρτωση πολεμικού υλικού, δεν υπερασπίζεται απλώς τη δική της «περιοχή». Υπερασπίζεται το δικαίωμα του λαού να μη γίνει συνένοχος σε σφαγές. Και αυτό το μήνυμα φτάνει πολύ μακριά.

Εχουμε έρθει σε επαφή με συνδικάτα λιμενεργατών στην Ιταλία, στη Γαλλία, στην Τουρκία και αλλού, που κι αυτοί παλεύουν να μην αξιοποιούνται τα λιμάνια τους για πολεμικούς σκοπούς. Από τη Γένοβα και το Λιβόρνο μέχρι τη Μασσαλία, οι συνάδελφοι μας είπαν:

Ο αγώνας είναι κοινός. Οταν οι εργάτες σηκώνουν τα χέρια τους και το πάρουν απόφαση, μπορούν όχι μόνο να βάζουν εμπόδια στα πολεμικά σχέδια των ιμπεριαλιστών, αλλά να μπλοκάρουν όλη την πολεμική οικονομία και το σύστημα που γεννά τους πολέμους.

Αυτά τα μηνύματα δεν θα τα ξεχάσουμε ποτέ, κυρίως τα μηνύματα που λάβαμε από την Παλαιστίνη. Οταν μάθανε ότι οι λιμενεργάτες του Πειραιά αρνήθηκαν να εκφορτώσουν πολεμικά φορτία, μας έγραψαν:

«Δεν είστε απλώς αλληλέγγυοι, είστε αδέρφια μας στον ίδιο αγώνα για ζωή, και δεν θέλουμε τίποτα άλλο από το να συνεχίσετε να σταματάτε σφαίρες, με κάθε σφαίρα που σταματάτε οι λιμενεργάτες σώζεται μια ανθρώπινη ζωή».

Αυτές οι στιγμές δείχνουν τη δύναμη της διεθνιστικής αλληλεγγύης. Οταν οι εργάτες καταλαβαίνουν ότι ο εχθρός τους δεν είναι ο ξένος εργάτης, αλλά ο κοινός εκμεταλλευτής και το καπιταλιστικό σύστημα, τότε μπορούν να σταματήσουν και πόλεμο και εκμετάλλευση, και να φτιάξουν μια άλλη κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

- Αυτός ο προσανατολισμός αποτελεί και μια κατάκτηση για το ίδιο το σωματείο. Πώς κατοχυρώθηκε στην πράξη;

- Τίποτα από αυτά δεν έγινε αυτόματα. Χτίστηκε μέσα από πολλή προετοιμασία, συζήτηση και οργάνωση. Στην ΕΝΕΔΕΠ κάθε πρωτοβουλία προετοιμάζεται μέσα στο Διοικητικό Συμβούλιο, συζητιέται με τους συναδέλφους στις βάρδιες, στα καράβια, στα διαλείμματα. Οι λιμενεργάτες έχουν μάθει να συζητούν, να αποφασίζουν συλλογικά, μέσα από μαζικές Γενικές Συνελεύσεις, να δρουν με σχέδιο, να συζητάμε και να εκτιμάμε τις εξελίξεις, πώς αυτά θα μας επηρεάσουν, για να μπορούμε να απαντάμε στη μαύρη επιχειρηματολογία της κυβέρνησης, των εργοδοτών, αλλά και στους ανθρώπους τους μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτό δεν είναι μια δουλειά που γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη. Και για να μην μπερδεύουμε το μπόι μας με τον ίσκιο μας, η συνολική πείρα που μας μεταφέρθηκε από άλλους συναδέλφους, σε άλλα σωματεία με ταξικό προσανατολισμό στην πάλη τους, ήταν κομβικής σημασίας.

Ετσι φτάσαμε και στο σύνθημα «Οι λιμενεργάτες σάς το υπογράφουν: Με των λαών το αίμα τα χέρια τους δεν βάφουν», το οποίο δεν είναι ένα απλό σύνθημα αλλά κάτι που κατακτήθηκε ως θέση μετά από πολλή συζήτηση και ανάδειξη της σημασίας να υιοθετήσουμε αυτήν τη γραμμή πάλης. Γιατί δεν ξεχνάμε ότι οι πόλεμοι ξεκινούν για τα κέρδη των λίγων, αλλά τα πληρώνουν οι εργάτες, οι φτωχοί, οι άμαχοι.

Οταν δίνουμε μάχες για Συμβάσεις, για ασφάλεια, για μόνιμη δουλειά, στην ουσία παλεύουμε για το δικαίωμα στη ζωή. Και η πάλη ενάντια στην πολεμική εμπλοκή είναι μέρος αυτής της διεκδίκησης. Γιατί πόση αξία έχει η «ασφάλεια στη δουλειά», αν την επόμενη μέρα στέλνουν τα παιδιά μας στο μέτωπο; Πόση αξία έχει η «σταθερότητα» όταν η χώρα μας μπλέκεται σε επικίνδυνους σχεδιασμούς, που μπορεί να φέρουν φωτιά και θάνατο;

- Τι ξεχωρίζει η ΕΝΕΔΕΠ για το επόμενο διάστημα, σε συνθήκες που θα εντείνεται η επίθεση του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του;

- Το επόμενο διάστημα θα είναι δύσκολο, αλλά έχουμε μάθει να μην κάνουμε πίσω. Η ΕΝΕΔΕΠ έχει μπροστά της διπλό καθήκον: από τη μία να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των εργατών, από την άλλη να δυναμώσει τη συνολική πάλη ενάντια στην πολιτική που γεννά εκμετάλλευση και πολέμους.

Οπότε, άμεσα προχωράμε:

Για την κατοχύρωση των ΒΑΕ για όλους. Είναι αίτημα που κατακτήθηκε με πολύ σκληρούς αγώνες μέχρι και την τελευταία στιγμή από τους λιμενεργάτες με μπροστάρη το σωματείο τους, την ΕΝΕΔΕΠ.

Εχουμε τη μάχη για να μείνει στα χαρτιά και το τελευταίο νομοσχέδιο που νομιμοποιεί το 13ωρο, αλλά και για την εφαρμογή μέτρων υγείας και ασφάλειας, με έλεγχο, επιτροπές, με στελέχωση των ελεγκτικών μηχανισμών, για να μη χαθεί άλλος συνάδελφος στη δουλειά.

Αυτό όμως που ξεχωρίζει για να μπορούν να υλοποιηθούν όλα τα παραπάνω είναι στις εκλογές του σωματείου τις επόμενες μέρες να ξεπεράσουμε κάθε ρεκόρ συμμετοχής, συσπείρωσης και μαζικοποίησης του σωματείου ΕΝΕΔΕΠ, που είναι το αποκούμπι και η εγγύηση ότι οι λιμενεργάτες έχουν το δικό τους όπλο για να μπορούν να παλεύουν απέναντι στα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις τους.

Απαραίτητο στοιχείο σε αυτήν την προσπάθεια είναι η οργάνωση των νέων εργαζομένων στο σωματείο, γιατί εκεί βρίσκεται το μέλλον και η συνέχεια του αγώνα.

Τέλος, δυναμώνουμε τον συντονισμό με τα σωματεία όλου του λιμανιού, με τους ναυτεργάτες, με τους εργάτες της Ζώνης, με τα ταξικά συνδικάτα της Αττικής και όλης της χώρας, μαζί με τα σωματεία των λιμενεργατών σε Ευρώπη και Μεσόγειο, γιατί μόνο έτσι, με κοινό βηματισμό και ταξική ενότητα στο περιεχόμενο, μπορούμε να απαντήσουμε αποτελεσματικά.

Ο δρόμος είναι δύσκολος, αλλά είναι ο μόνος που μπορεί να νικήσει και να ανοίξει την προοπτική για ακόμα μεγαλύτερες αλλαγές. Για να μπορούν οι εργάτες να σηκώνουν το κεφάλι, να νιώθουν ότι ο πλούτος που παράγουν μπορεί να γίνει δύναμη για μια ζωή με δικαιώματα, ειρήνη και αξιοπρέπεια, χωρίς φτώχεια, ξεριζωμούς, «ατυχήματα», πλειστηριασμούς, πολέμους.

Ολο και περισσότεροι βλέπουν και πείθονται γι' αυτό, και έχουμε χρέος μέσα από τα σωματεία μας να προετοιμαζόμαστε και να αναδεικνύουμε όλες αυτές τις πλευρές.

INTIME NEWS

- Η αλήθεια είναι ότι περισσότεροι εργαζόμενοι βλέπουν και νιώθουν στην πράξη ότι κάτι έχει αλλάξει. Βλέπουν το Εργατικό Κέντρο δίπλα τους, στήριγμα στον καθημερινό τους αγώνα ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης που στηρίζει τα κέρδη των εργοδοτών, σμπαραλιάζοντας τα δικαιώματα και τη ζωή μας.

Η αλλαγή του συσχετισμού στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά είναι αποτέλεσμα δράσης χρόνων, με αποτέλεσμα το 2024 η ΔΑΣ να στηριχθεί από την απόλυτη πλειοψηφία των αντιπροσώπων 20.000 εργαζομένων, από 40 και πάνω σωματεία, και είναι αυτό που έχει δώσει δύναμη, θάρρος, κατεύθυνση για νέους αγώνες. Η δράση αυτή και η προσπάθεια συντονισμού των σωματείων - μελών του ΕΚ, με τα σωματεία του Δημοσίου, με άλλους φορείς του λαϊκού κινήματος, δίνουν νέα πνοή και μας γεμίζουν ευθύνη για τα καθήκοντα που έχουμε μπροστά μας. Δεν ήταν πάντα έτσι, και αυτό το ξέρουν καλά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Η κατάσταση που επικρατούσε στο ΕΚ για δεκαετίες ήταν ότι είχε μετατραπεί σε μακρύ χέρι των εκάστοτε κυβερνήσεων, των κομμάτων του κεφαλαίου, με τις συνδικαλιστικές τους παρατάξεις που τότε πλειοψηφούσαν, μακριά από τις πραγματικές ανάγκες των εργατών.

RIZOSPASTIS

Στην πράξη η «ρότα» που έχει πάρει το ΕΚ είναι να ενισχύεται ο συντονισμός, η αλληλεγγύη, ο αγώνας των εργαζομένων. Των λιμενεργατών, των μεταλλεργατών, των ναυτεργατών. Των σωματείων των σιδηροδρομικών και όλου του λαού για να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα των Τεμπών, όπου το ΕΚΠ πρωτοστάτησε μαζί με τους εργαζόμενους στα τρένα. Στην οργάνωση της πάλης νέων ηλικιακά και χωρίς μεγάλη πείρα εργαζομένων, όπως σε «Teleperformance» και «Αllou Fun Park», για τη δημιουργία επιχειρησιακών σωματείων. Με το σωματείο των καθαριστριών - καθαριστών, κόντρα στις εργολαβικές εταιρείες που τους θέλουν σκλάβους. Με τον λαό του Πειραιά, μαζί με τους υγειονομικούς, για να οργανωθεί ο αγώνας για δημόσια δωρεάν Περίθαλψη και Υγεία. Μαζί με τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και τους γονείς τους για το σχολείο που έχουμε ανάγκη σήμερα, δημόσιο και δωρεάν, ενάντια και στην τρομοκρατία που προσπαθεί να επιβάλει το υπουργείο.

Σημαίνει ότι οργανώνονται καθημερινά διεκδίκηση και αγώνας για να μην απλώσουν χέρι τα «κοράκια» των funds στα σπίτια εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων και συνταξιούχων που συνθλίβονται από αυτήν την πολιτική. Οτι παρεμβαίνουμε με κινητοποιήσεις στη ΔΕΗ για να μην τολμήσουν να κόψουν το ρεύμα σε λαϊκές οικογένειες και μετανάστες.

Στον ναύσταθμο Σαλαμίνας ενάντια στην αποστολή των φρεγατών έξω από τα σύνορα της χώρας. Ενάντια συνολικά στην εμπλοκή της στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και επεμβάσεις. Να χτίζεται ποτάμι αλληλεγγύης και κοινού αγώνα εργαζομένων - νεολαίας στον Πειραιά, όταν οι λιμενεργάτες σταμάτησαν τις σφαίρες και το στρατιωτικό υλικό που είχε στόχο τα κορμιά των Παλαιστινίων.

Καθημερινά βλέπουμε περισσότερους εργαζόμενους, ανεξαρτήτως κλάδου, να ξέρουν ότι το ΕΚ είναι εδώ, να απευθύνονται σε αυτό και στα σωματεία του για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, έχοντας στον προσανατολισμό μας και την παρέμβαση στους αυτοαπασχολούμενους, ώστε από κοινού να αντιπαλέψουμε την κοινή αιτία των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν και αυτοί.

- Προφανώς αυτή η πορεία δεν είναι εύκολη, έχει απέναντί της την εργοδοσία και τα κόμματά της...

- Αυτή η προσπάθεια προφανώς και δεν περνάει απαρατήρητη από την κυβέρνηση, τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, την εργοδοσία και τους μηχανισμούς τους. Παρά τις αδυναμίες μας, που πρέπει πιο γρήγορα να ξεπεράσουμε, είναι «κόκκινο πανί» και το μόνο σίγουρο είναι ότι τους χαλάει τη σούπα της «εργασιακής ειρήνης», του «μια οικογένεια είμαστε» κεφάλαιο και εργαζόμενοι, της «εθνικής ομοψυχίας και ενότητας». Γιατί αποκαλύπτει τους συνολικούς σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή. Δεν σουλατσάρει στα σαλόνια του κοινωνικού διαλόγου. Για μας είναι ξεκάθαρο ότι για να κερδίσουν οι εργάτες πρέπει να χάσει το κεφάλαιο, και σε αυτήν την κατεύθυνση παλεύουμε καθημερινά.

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτές τις μέρες ο πρόεδρος του ΕΚ διώκεται από την «ανεξάρτητη» αστική Δικαιοσύνη, μόλις γύρισε από την Παλαιστίνη, όπου μετέφερε το τεράστιο κύμα αλληλεγγύης του λαού, για την κινητοποίηση που έγινε από τους λιμενεργάτες πριν από έναν χρόνο, με το σταμάτημα του κοντέινερ με τις σφαίρες. Τέτοια παραδείγματα τρομοκράτησης από το κράτος και τους μηχανισμούς του έχουμε πολλά. Προσπάθεια να διαλύσουν σωματεία με απολύσεις, δικαστήρια και τρομοκρατία, όταν αυτά πρωτοστατούν στην οργάνωση της πάλης στον χώρο τους. Εχουμε μια σειρά παπαγαλάκια στην τηλεόραση και αλλού που κράζουν κάθε φορά που γίνονται απεργιακές κινητοποιήσεις στα καράβια ή στο λιμάνι του Πειραιά, προσπαθώντας να δημιουργήσουν έναν «κοινωνικό αυτοματισμό».

Το μόνο που καταφέρνουν πάντως είναι να αποκτάμε μεγαλύτερο πείσμα, περισσότερη πείρα. Πρέπει να καταλάβουν όλοι αυτοί και άλλοι πρόθυμοι ότι παρά τις προσπάθειές τους, εμείς θα συνεχίσουμε ώστε το ΕΚ να είναι αποκούμπι, οργανωτής και να συντονίζει τον αγώνα στην περιοχή του Πειραιά.

- Πώς στέκονται οι συνδικαλιστικές δυνάμεις στη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου, ποιες γραμμές συγκρούονται;

- Η ίδια η δράση, η πείρα, οι αγώνες που αναπτύσσονται είναι που δείχνουν ότι δυναμώνουν οι προσπάθειες το κίνημα να πατήσει στα πόδια του, να ανασυνταχθεί, να βάζει διαρκώς πιο στέρεες βάσεις στην οργάνωση ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου. Να έχει προσανατολισμό τη μαζικοποίηση, την οργάνωση ολοένα και περισσότερων εργαζομένων στα σωματεία τους, τη δημιουργία νέων, ιδιαίτερα επιχειρησιακών, την καλύτερη λειτουργία των Διοικητικών Συμβουλίων. Να γίνονται μαζικές συλλογικές διαδικασίες, Γενικές Συνελεύσεις, συσκέψεις, να λένε οι εργαζόμενοι τη γνώμη τους, ώστε να βγαίνει πείρα, να χτίζεται αντοχή, να μην εγκλωβίζεται στις υποτιθέμενες λύσεις από τα πάνω, περιμένοντας κάποιον μεσσία.

Σε όλα αυτά είναι μπροστά οι δυνάμεις με ραχοκοκαλιά συσπείρωσης τα σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, που έχουν κάνει το ΕΚ αποκούμπι για κάθε σωματείο, για κάθε αγώνα στην πόλη τα τελευταία χρόνια, για κάθε εργαζόμενο, θέτοντας ως κυρίαρχο το δίκιο των εργατών, μακριά από κάθε γραμμή μοιρολατρίας, διχασμού και δυσπιστίας που προσπαθούν να εμφανίσουν ηγεσίες παρατάξεων.

Να πούμε καταρχάς για την κυβερνητική παράταξη της ΔΑΚΕ που έχασε τη διοίκηση, κάτι που δείχνει και την απαξίωση απέναντι στην κυβέρνηση και στους συνδικαλιστές της. Οι δυνάμεις της ΕΠΑΚ (ΠΑΣΟΚ) δεν ψήφισαν καν την απεργία στις 14/10, την ώρα που αυτή πραγματοποιήθηκε με τη μεγαλύτερη μέχρι σήμερα συμμετοχή Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών χωρίς απόφαση της ΓΣΕΕ. Είναι επίσης οι δυνάμεις της ΕΑΚ (ΣΥΡΙΖΑ) που δεν παίρνουν κανένα μέτρο για να ενημερώσουν τους εργαζόμενους, δεν κάνουν σχεδόν ποτέ Γενική Συνέλευση στα σωματεία όπου πλειοψηφούν. Απεχθάνονται «όπως ο διάολος το λιβάνι» τη συλλογική συζήτηση, την αντιπαράθεση, έχοντας ως στόχο όχι απλά την απογοήτευση των εργαζομένων από την κατάσταση που ζουν αλλά τον συμβιβασμό, ώστε να οδηγούν το εργατικό κίνημα στην «αγκαλιά» της εκάστοτε κυβέρνησης ή στη δημιουργία αυταπατών για μια επόμενη που θα μας σώσει. Τα ίδια και η ΤΕΣ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ), που δεν έρχεται καν στα ΔΣ, απαξιώνοντας όχι το ΕΚ αλλά τις ίδιες τις συλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες, τον συσχετισμό που διαμόρφωσαν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, ακόμα και αυτούς που τη στήριξαν.

Η σημερινή διοίκηση έχει αναλάβει μεγάλες ευθύνες, έχει να κάνει πολλά βήματα ακόμα για να γίνουμε καλύτεροι, στην κατεύθυνση που μπορεί και πρέπει να ακολουθήσει η εργατική τάξη για να φτάσει να ζει με καλύτερους όρους.

- Με τηνεπίθεση από κυβέρνηση και εργοδοσία να κλιμακώνεται, όπως φάνηκε και από το πρόσφατο νομοσχέδιο, τα σωματεία ήδη παίρνουν τη σκυτάλη από τις απεργιακές κινητοποιήσεις για να δώσουν συνέχεια στην πάλη τους. Πώς σχεδιάζει το Εργατικό Κέντρο τα επόμενα βήματα;

- Οι εργαζόμενοι ζούμε δύσκολες μέρες. Αυτό που συναντήσαμε και συναντάμε στους εργασιακούς χώρους πριν και μετά τις απεργιακές μάχες που δώσαμε τον Οκτώβρη είναι ότι υπάρχει μια συνολικότερη αγανάκτηση. Η ακρίβεια στα σούπερ μάρκετ, στα ενοίκια, στην Ενέργεια, πραγματικά τσακίζει κόκαλα. Τα εξαντλητικά ωράρια, και τώρα το νέο νομοσχέδιο που πέρασε η κυβέρνηση για το 13ωρο, έχουν εξοργίσει τους εργαζόμενους, που όμως έστειλαν ξεκάθαρο μήνυμα. Το έστειλαν στα σκουπίδια και τώρα θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να μην εφαρμοστεί στην πράξη.

Οι εργαζόμενοι «βράζουν». Η αγανάκτηση, το «δεν πάει άλλο» που ακούμε στους χώρους δουλειάς, αφορά όλη τη ζωή τους. Ο μισθός δεν φτάνει. Οι υποχρεώσεις τρέχουν και η καθημερινότητα γίνεται πιο ασφυκτική, με τις ελλείψεις και την εμπορευματοποίηση στα νοσοκομεία, τα κενά και τις συγχωνεύσεις στα σχολεία κ.λπ.

Το τελευταίο διάστημα απασχόλησε το νομοσχέδιο για τη 13ωρη σκλαβιά και τη «διευθέτηση» του εργάσιμου χρόνου, που κάνει ξεκάθαρο το μέλλον που θέλουν να φτιάξουν για μας και τα παιδιά μας: Να δουλεύουμε όσο, όποτε και όπως θέλει ο εργοδότης.

Στο ΕΚ και στα σωματεία απασχολεί πάρα πολύ το ζήτημα με τα εργατικά «ατυχήματα», εγκλήματα στην ουσία. Η εντατικοποίηση, η περαιτέρω «διευθέτηση» του εργάσιμου χρόνου, έρχεται να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Την Παρασκευή πραγματοποιήσαμε στο ΕΚ σύσκεψη με δεκάδες σωματεία του Πειραιά με αυτό το θέμα. Δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια να μετράμε τους νεκρούς μας, αλλά θα κλιμακώσουμε και με απεργία το επόμενο διάστημα.

Γιατί συζητάμε το αυτονόητο. Να πηγαίνουμε στη δουλειά και να ξέρουμε ότι θα γυρίσουμε σπίτι σώοι. Οτι μια σειρά επαγγελματικές ασθένειες θα πάψουν να είναι ασθένειες - φαντάσματα, αλλά θα καταγραφούν ως τέτοιες, για να παίρνονται τα αντίστοιχα μέτρα.

Μπροστά μας φαίνεται ότι έχουμε νέα αντεργατικά νομοσχέδια, όπως για τις κλαδικές ΣΣΕ, για τον προϋπολογισμό, και είναι πολύ σημαντική πρωτοβουλία για τη συνέχεια της οργάνωσης του αγώνα η μεγάλη σύσκεψη σωματείων στις 12 Νοέμβρη στον κινηματογράφο «Studio».

Βέβαια το ΕΚ προσπαθεί να παίξει και έναν συνολικότερο ρόλο στην περιοχή. Ετσι, αποφασίσαμε τη δημιουργία λαϊκού φροντιστηρίου με ευθύνη του ΕΚ για την επόμενη χρονιά, αλλά και δράσεις για τον Πολιτισμό κ.λπ., που να δίνουν διέξοδο στην εργατική τάξη του Πειραιά σήμερα.

Ο Απ. Κυπραίος

Αγγελος Γαλανόπουλος: Πράγματι, η δραστηριότητα του ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου, μέσα και έξω από τη χώρα, είναι τεράστια και διατηρεί σταθερά την πρωτοκαθεδρία της στο παγκόσμιο εμπόριο. Δεν είναι τυχαίο ότι πάνω από το 80% των εμπορευμάτων διεθνώς μεταφέρεται με πλοία και ότι η ελληνική ναυτιλία κατέχει τον πρώτο στόλο σε χωρητικότητα παγκοσμίως. Ολο το φάσμα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας το παρουσιάζει σαν ένα «θαύμα».

Στον Πειραιά και ιδιαίτερα στην επιβατηγό ναυτιλία, αποτυπώνεται καθαρά η εικόνα της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου. Στον Πειραιά εδρεύουν οι μεγαλύτερες εταιρείες του κλάδου, και σήμερα δύο μόνο επιχειρήσεις ελέγχουν σχεδόν το σύνολο της επιβατηγού ναυτιλίας, η μία είναι η μεγαλύτερη ακτοπλοϊκή εταιρεία στην Ευρώπη και η άλλη η μεγαλύτερη εταιρεία ταχυπλόων στον κόσμο.

Πρόκειται για μια δραστηριότητα που απολαμβάνει κάθε είδους κρατικής στήριξης. Οι κυβερνήσεις, διαχρονικά, εξασφαλίζουν στους εφοπλιστές ένα καθεστώς προνομίων - με δεκάδες φοροαπαλλαγές, μειώσεις λιμενικών τελών, επιδοτήσεις στις άγονες γραμμές και, σήμερα, με τα νέα πενταετή προγράμματα εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ για την ανανέωση του ακτοπλοϊκού στόλου με «πράσινα» πλοία. Ολα αυτά εξασφαλίζουν την ανταγωνιστικότητά τους και ενισχύουν την κερδοφορία τους.

Ο Αγγ. Γαλανόπουλος

Και, φυσικά, αυτή η πολιτική δεν αφήνει απ' έξω ούτε τους επιβάτες. Πληρώνουν πανάκριβα εισιτήρια, ενώ το κοινωνικό δικαίωμα της ακτοπλοϊκής σύνδεσης έχει μετατραπεί σε χρυσοφόρο εμπόρευμα. Αυτό είναι, στην πραγματικότητα, το «θαύμα» της ελληνικής ναυτιλίας - η συσσώρευση πλούτου σε λίγες ναυτιλιακές εταιρείες και η ένταση της εκμετάλλευσης για τους ναυτεργάτες.

- Πολλή συζήτηση γίνεται και για τη ναυτική εκπαίδευση με αφορμή π.χ. τη μείωση Ελλήνων ναυτεργατών. Ποια είναι η πραγματική κατάσταση και σε ποιο πλαίσιο κινούνται επιχειρούμενες αλλαγές;

Αποστόλης Κυπραίος: Ναι όντως, γίνεται μεγάλη συζήτηση για το ότι όλο και λιγότεροι νέοι ακολουθούν το επάγγελμα του ναυτικού και ότι δεν επιλέγουν τις ναυτικές σχολές ως επαγγελματική σταδιοδρομία. Σ' αυτό έρχεται να προστεθεί και το πόσοι από τους εισακτέους ολοκληρώνουν τις σπουδές τους και παραμένουν στο επάγγελμα. Αυτό συνδέεται με τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει κάθε νέος ναυτεργάτης, αποτέλεσμα της διαχρονικής κυβερνητικής πολιτικής.

Τα παραπάνω έχουν πολύ σοβαρό αντίκτυπο και στην ίδια την εργασία μέσα στο πλοίο, γιατί η σωστή εκπαίδευση αποτελεί βασική προϋπόθεση για την ασφάλεια της ζωής του ναυτεργάτη στη θάλασσα.

Στόχος είναι η ναυτική εκπαίδευση να δοθεί βορά στα τρωκτικά της ιδιωτικής εκπαίδευσης, που «ξεφυτρώνουν» συνέχεια και απομυζούν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, σε βάρος της λαϊκής οικογένειας. Παράλληλα, προωθείται η σύμπραξη ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.

Σπουδαστές που μέσα στο πλοίο θα έρθουν αντιμέτωποι με άθλιες και επικίνδυνες συνθήκες δουλειάς. Από τη μία πλευρά, συνθήκες εντατικοποίησης, χωρίς ουσιαστικά μέτρα ασφάλειας, με μισθούς που στα ποντοπόρα πλοία είναι 880 ευρώ μεικτά και παράλληλα μπορεί να αναγκαστούν να περάσουν, μέσα από εμπόλεμες θαλάσσιες περιοχές, χωρίς να διασφαλίζεται στο ελάχιστο η ασφάλειά τους.

Δίνοντας τη μάχη λοιπόν και στο πεδίο της ναυτικής εκπαίδευσης, απέναντι στην εγκληματική πολιτική της υποβάθμισης από υπουργείο, κυβέρνηση και εφοπλιστές, απαντάμε με οργανωμένο αγώνα των σπουδαστών και των νέων ναυτεργατών. Διεκδικούμε Αποκλειστικά Ενιαία - Δημόσια - Ανώτατη - Δωρεάν Ναυτική Εκπαίδευση και Μετεκπαίδευση για όλους τους ναυτεργάτες.

- Βρισκόμαστε σε περίοδο κλιμάκωσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου, με ναυτεργάτες να στέλνονται πολλές φορές στο «στόμα του λύκου» σε εμπόλεμες ζώνες. Μάλιστα, η κυβέρνηση μεταξύ άλλων επικαλείται την «προστασία της ναυσιπλοΐας» για την αποστολή πολεμικών φρεγατών στην Ερυθρά Θάλασσα. Πώς αντιδρούν οι εργαζόμενοι και τα Σωματεία;

Απ. Κ.: Η κυβέρνηση της ΝΔ στηρίζει έμπρακτα, από την αρχή της αναζωπύρωσης του πολέμου, τον σφαγιασμό δεκάδων χιλιάδων Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας, παρέχοντας σειρά διευκολύνσεων στην πολεμική μηχανή των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Στέλνει φρεγάτες του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, για να εξασφαλίσει τα συμφέροντα των εφοπλιστών, με το επιχείρημα της ασφαλούς διέλευσης των εμπορικών πλοίων, από θαλάσσιες περιοχές όπου υπάρχουν πολεμικές συγκρούσεις. Με το ίδιο πρόσχημα έστειλε και το Ν/Γ «GIANT», στην Ερυθρά Θάλασσα.

Τα σωματεία ΠΕΜΕΝ και «ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ» πραγματοποιήσαμε σειρά από πολύμορφες κινητοποιήσεις, ενάντια στην εμπλοκή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Πραγματοποιήσαμε παράσταση διαμαρτυρίας τον Ιούλη, στο υπουργείο Ναυτιλίας και στην Ενωση Ελλήνων Εφοπλιστών. Καταδικάσαμε την πολιτική που υπηρετεί τα κέρδη των εφοπλιστών και επαναλάβαμε τη θέση μας, να απαγορευτεί η διέλευση εμπορικών πλοίων σε θαλάσσιες περιοχές όπου υπάρχουν πολεμικές συγκρούσεις, να κηρυχτούν ως «εμπόλεμες» οι ζώνες αυτές και άμεσα να επαναπατριστούν ναυτεργάτες από τις εμπόλεμες περιοχές, με κάλυψη των εξόδων τους από τις εφοπλιστικές εταιρείες.

Η κυβέρνηση και το υπουργείο Ναυτιλίας, με πρόσχημα την «ασφαλή ναυσιπλοΐα», στέλνει ναυτεργάτες στην καρδιά των πολεμικών συγκρούσεων, στα σφαγεία του πολέμου.

Το πέρασμα από την Ερυθρά Θάλασσα είναι ο πιο σύντομος δρόμος μεταφοράς εμπορευμάτων και οι εφοπλιστές δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν το ελάχιστο επιπλέον κόστος, για την ασφάλεια της ζωής των ναυτεργατών.

Απέναντι σε αυτήν την εγκληματική τακτική, κάνουμε σαφές μέσα από τα σωματεία μας ότι «οι ναυτεργάτες δεν είναι αναλώσιμοι για τα κέρδη των εφοπλιστών». Συλλογικά, οργανωμένα, δυναμώνουμε τον αγώνα μας, απαιτώντας να μην πληρώνουμε με τις ζωές μας, τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

- Στις παραπάνω συνθήκες πώς ξεδιπλώνονται η δράση και η διεκδίκηση των σωματείων και τι εμπόδια συναντά;

Αγγ. Γ.: Τα σωματεία ΠΕΜΕΝ - «ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ» όλα τα προηγούμενα χρόνια οργανώνουμε την πάλη των ναυτεργατών απέναντι στο εφοπλιστικό κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις, οι οποίοι μάλιστα έχουν και ως βασικό στήριγμά τους την Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία. Ομως δεν μιλάμε μόνο για τη δική μας δράση στα καράβια. Η συμβολή μας συνδέεται με τη μεγάλη προσπάθεια που κάνουν δεκάδες δευτεροβάθμιες και εκατοντάδες πρωτοβάθμιες οργανώσεις με ταξικό προσανατολισμό σε όλη τη χώρα. Μαζί, δίνουμε τη μάχη για να αναχαιτιστούν τα σχέδια των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών και όλου του πολιτικού τους προσωπικού, για ένα κίνημα που θα αμφισβητεί στην πράξη την ουσία της δυστυχίας των εργαζομένων - την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Τα σωματεία μας, όχι μόνο σήμερα αλλά διαχρονικά, αναπτύσσουν πολύπλευρη δράση πάνω στα υπαρκτά και κρίσιμα προβλήματα: Μειώσεις οργανικών συνθέσεων, εξαντλητικά ωράρια, καθυστερήσεις πληρωμών, ανασφάλιστη εργασία, μη καταβολή δεδουλευμένων, έλλειψη μέτρων ασφάλειας στη θάλασσα. Κάπου τα καταφέρνουμε, κάπου χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια και καλύτερη οργάνωση. Ομως, η κατεύθυνση έχει σημασία: Να κρατάμε ψηλά τη σημαία του αγώνα, να μην υποχωρούμε.

Εμπόδιο σε αυτήν την προσπάθεια δεν στέκονται μόνο οι εφοπλιστές και οι κυβερνήσεις, αλλά και οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που ελέγχουν διοικήσεις σωματείων και την Ομοσπονδία. Είναι καθοριστικός παράγοντας το μέτωπο απέναντι στις δυνάμεις του κοινωνικού εταιρισμού και της «εργασιακής ειρήνης», που εκφράζονται με διάφορους τρόπους από την πλειοψηφία της ΠΝΟ. «Βούτυρο στο ψωμί» των παραπάνω αποτελεί και η στάση τυχοδιωκτικών δυνάμεων που δρουν διαλυτικά και αποπροσανατολιστικά στα βαπόρια.

Ομως η πείρα των πρόσφατων αγώνων, των απεργιακών μαχών των τελευταίων ετών δείχνει καθαρά ότι όταν υπάρχει οργάνωση, ταξικός προσανατολισμός και συλλογική δράση, τα περιθώρια είναι πολύ μεγάλα. Οι ναυτεργάτες απέδειξαν και πάλι ότι η ταξική πάλη και ο δρόμος του αγώνα είναι ο μόνος που φέρνει αποτελέσματα.