10 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ 2015

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Για τα 10 χρόνια από το δημοψήφισμα του 2015

Αφίσα την περίοδο του δημοψηφίσματος

1. Με το δημοψήφισμα που προκήρυξε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και πραγματοποιήθηκε 10 χρόνια πριν, στις 5 Ιουλίου του 2015, επιδιώχθηκε να «φορτωθεί» στον λαό η επιλογή της υπογραφής του τρίτου μνημονίου, να συνεχιστεί ο δανεισμός της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας και να ξεπεραστεί η καπιταλιστική οικονομική κρίση, συνεχίζοντας την επίθεση στην εργατική τάξη και σε όλο τον λαό, που είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα. Ηταν η κορύφωση της επιχείρησης εξαπάτησης του ελληνικού λαού από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που αναδείχθηκε με την κάλπικη υπόσχεση για κατάργηση των μνημονίων και τελικά συνέχισε και κλιμάκωσε την πολιτική των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση καλούσε τον λαό να τηρήσει «στάση αξιοπρέπειας» και να ψηφίσει «ΟΧΙ» στην πρόταση των δανειστών, εκείνη τούς έστελνε τη δική της πρόταση για τρίτο μνημόνιο, με μια λίστα εξίσου βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων.

2. Το ΚΚΕ πήρε την ευθύνη και αποκάλυψε έγκαιρα στον λαό τον κάλπικο χαρακτήρα του δημοψηφίσματος. Το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη», τρεις μέρες πριν ανοίξουν οι κάλπες, έγραφε: «Το "ΟΧΙ" τους είναι "ΝΑΙ" σε τρίτο μνημόνιο!». Κατά τη συζήτηση στη Βουλή για την προκήρυξη του δημοψηφίσματος, το ΚΚΕ κατέθεσε πρόταση να συμπεριληφθεί σε αυτό - εκτός από την πρόταση της τρόικα (ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ) - και αυτή της κυβέρνησης, αλλά και το ζήτημα της αποδέσμευσης από την ΕΕ. Αφού η πρόταση αυτή απορρίφθηκε, το ΚΚΕ κάλεσε τον λαό με το λευκό, το άκυρο και την αποχή να «ακυρώσει» τα ψεύτικα διλήμματα και να δείξει την αντίθεσή του σε κάθε αντιλαϊκή εξέλιξη. Το ΚΚΕ διαχώρισε το ψευδεπίγραφο «ΟΧΙ» της κυβέρνησης από τη στάση που τελικά κράτησε η πλειοψηφία του λαού μέσα σε έναν ορυμαγδό προπαγάνδας, παραπληροφόρησης, εκβιασμών και εκφοβισμού. Στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών που ακολούθησε, ήταν το μόνο κόμμα που δεν έδωσε τη συγκατάθεσή του για την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, στην οποία προχώρησε τελικά η κυβέρνηση Τσίπρα, με τη στήριξη και τις ψήφους της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του «Ποταμιού». Αυτά τα κόμματα, μάλιστα, έσπευσαν να αναπληρώσουν τις κοινοβουλευτικές απώλειες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και επί της ουσίας να τη διασώσουν, κινούμενοι με γνώμονα το γενικό συμφέρον του συστήματος που υπηρετούν.

Eurokinissi

Το «ψηφοδέλτιο» του ΚΚΕ για το δημοψήφισμα μοιράστηκε πλατιά στον κόσμο

3. Η υπογραφή του μνημονίου δεν ήταν στην πραγματικότητα «προδοσία» ή «στροφή 180 μοιρών» σε σχέση με αυτά που έλεγε προηγουμένως ο ΣΥΡΙΖΑ, άσχετα αν ο λαός που τον στήριξε τότε είχε κάθε δικαίωμα να αισθάνεται προδομένος για τις ψεύτικες υποσχέσεις που έλαβε. Ηταν η λογική κατάληξη και αποκάλυψη του πραγματικού στόχου της εξάμηνης διαπραγμάτευσης, που δεν ήταν η δικαίωση των λαϊκών προσδοκιών, αλλά μια πιο γενναία στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης, με ευνοϊκή ρύθμιση του κρατικού χρέους, νέο δανεισμό και νέα επενδυτικά πακέτα, φορτώνοντας τον λογαριασμό στον λαό, όπως και τελικά έγινε. Δεν ήταν αποτέλεσμα «λιποψυχίας», αλλά μεγάλης αποφασιστικότητας του ΣΥΡΙΖΑ να ξελασπώσει το σύστημα, να βγάλει τη «βρώμικη» δουλειά όταν τα παραδοσιακά αστικά κόμματα της «μεταπολίτευσης», η ΝΔ και ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ, βρίσκονταν σε αδυναμία λόγω της τεράστιας λαϊκής δυσαρέσκειας που είχε προκαλέσει η πολιτική τους, σε συνθήκες κρίσης, φτώχειας και τεράστιας ανεργίας. Η αθέτηση των ψεύτικων υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ προς τον λαό δεν ξεκίνησε το βράδυ του δημοψηφίσματος, όπως ψευδώς αφηγούνται σήμερα δυνάμεις που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Είχαν προηγηθεί η επέκταση της δανειακής σύμβασης του 2ου μνημονίου τον Φλεβάρη του 2015, το «θάψιμο» της Πρότασης Νόμου του ΚΚΕ για την κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, χαρακτηρίζοντας μάλιστα την εξαγγελία για «κατάργηση των μνημονίων με έναν νόμο και ένα άρθρο» «σχήμα λόγου», η προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων και βέβαια ένα ολόκληρο εξάμηνο κατά το οποίο ο «όλος ΣΥΡΙΖΑ» (συμπεριλαμβανομένων όσων αποτελούν σήμερα την Πλεύση Ελευθερίας, τη Νέα Αριστερά, το ΜέΡΑ25 και το Κίνημα Δημοκρατίας) διαπραγματευόταν ανοιχτά και με κάθε επισημότητα τη σύναψη ενός τρίτου μνημονίου, προετοιμάζοντας ιδεολογικά τον λαό να συμβιβαστεί με αυτό. Η πορεία των γεγονότων πήγαζε από τον ίδιο τον χαρακτήρα και την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, ενός κόμματος που από τη γέννησή του ήταν συμβιβασμένο με το καπιταλιστικό σύστημα και τις διεθνείς συμμαχίες της ελληνικής αστικής τάξης, που υποσχόταν βελτίωση της ζωής του λαού χωρίς σύγκρουση με την εξουσία του κεφαλαίου και την ΕΕ, χωρίς ανατροπή της πολιτικής που υπηρετεί το καπιταλιστικό κέρδος. Εξάλλου, για ορισμένες πλευρές των μνημονίων δυσανασχετούσαν και τμήματα του κεφαλαίου, που επιδίωκαν μια διαπραγμάτευση που θα εξασφάλιζε τα συμφέροντά τους και κυρίως τη στήριξη της καπιταλιστικής παραγωγής με κρατικό χρήμα. Κατά συνέπεια, αυτό που πρέπει να αναζητήσει σήμερα ο λαός δεν είναι ένα rebranding του συγκεκριμένου χώρου ή ένας άλλος, «πιο συνεπής ΣΥΡΙΖΑ», όπως τον καλούν διάφορες δυνάμεις του οπορτουνισμού που και τότε παρείχαν στήριξη στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, καλλιεργώντας αυταπάτες, με αποκορύφωμα τη στάση τους στο δημοψήφισμα, όπου στήριξαν με φανατισμό την κυβερνητική πρόταση.

4. Στα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν, εκατοντάδες αντιλαϊκοί μνημονιακοί νόμοι προστέθηκαν στους προηγούμενους. Προχώρησαν με πρωτοφανείς ρυθμούς, πατώντας πάνω και στην απογοήτευση εργατικών - λαϊκών δυνάμεων και εμπέδωσης της λογικής «δεν υπάρχει εναλλακτική», οι ιδιωτικοποιήσεις (με εμβληματικό παράδειγμα τον ΟΣΕ), το χτύπημα σε εργατικά δικαιώματα, οι περικοπές σε κάθε τομέα που αφορά λαϊκές ανάγκες, η επιβολή αντιλαϊκών φόρων, η αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση του νόμου Κατρούγκαλου, η θεσμοθέτηση του Χρηματιστηρίου Ενέργειας κ.ά. Ξεχωριστό και ιδιαίτερα σημαντικό κεφάλαιο εκείνης της τετραετίας, με χειροπιαστές συνέπειες στο σήμερα, αποτελεί η απόλυτη ευθυγράμμιση με τον αμερικανικό παράγοντα και το ΝΑΤΟ στην εξωτερική πολιτική και στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία, που οδήγησε και στη ΝΑΤΟικής κοπής Συμφωνία των Πρεσπών, στο αλήστου μνήμης «ξέπλυμα» του Αλ. Τσίπρα στον Τραμπ σε παγκόσμια τηλεοπτική μετάδοση, στην εγκαινίαση του «στρατηγικού διαλόγου» με τις ΗΠΑ, που οδήγησε στη δημιουργία νέων βάσεων, όπως στην Αλεξανδρούπολη. Τότε επίσης αναβαθμίστηκε σε στρατηγική η σχέση της Ελλάδας με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ, με αποτέλεσμα να μείνει στα «συρτάρια» η ομόφωνη απόφαση του ελληνικού κοινοβουλίου για αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους. Η ελληνική αστική τάξη και ο αμερικανικός παράγοντας είδαν στο πρόσωπο της «κυβερνώσας αριστεράς» μια πρώτης τάξης ευκαιρία να ξεμπερδέψουν με τα διαχρονικά αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του λαού μας, αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν «αντιαμερικανισμό». Αυτό δεν το πέτυχαν, χάρη και στην πολύτιμη συμβολή του ΚΚΕ. Δεν είναι, όμως, τυχαίο που σήμερα ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας δηλώνει περήφανος για τη συμβολή της κυβέρνησής του στην αναβάθμιση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων.

5. Η δυσκολία που αντιμετωπίζει σήμερα ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας, στην προσπάθειά του να ανασυγκροτηθεί και να προσφέρει στο σύστημα μια αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική λύση, έχει σε μεγάλο βαθμό τις αιτίες της και στα πεπραγμένα της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, όπως φυσικά και στις κυβερνητικές θητείες του ΠΑΣΟΚ. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας «σερβίρονται» στον λαό νέα πλαστά διλήμματα, με πιο πρόσφατο το «δημοκρατικός ή αυταρχικός καπιταλισμός», αποδεικνύοντας ότι μετά από κάθε διάψευση ελπίδων, ο πήχης της «προοδευτικότητας» πέφτει και πιο χαμηλά. Η ΝΔ αξιοποιεί τα γεγονότα γύρω από το δημοψήφισμα για να εμφανιστεί η ίδια ως «εγγύηση σταθερότητας και ομαλότητας», που δήθεν δικαιώθηκε όταν έλεγε ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος, για να ενοχοποιήσει διεκδικήσεις βαφτίζοντάς τες «λαϊκισμό», να ξεμπερδέψει με αξίες και ιδανικά που προσπάθησε να λερώσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ομως, αυτό που στην πραγματικότητα δοκιμάστηκε και απέτυχε τότε δεν ήταν μια πραγματική γραμμή ρήξης και ανατροπής, αλλά η γραμμή που έλεγε ότι τα καπιταλιστικά και τα λαϊκά συμφέροντα μπορούν να συμβιβαστούν και να υπηρετηθούν ταυτόχρονα. Γι' αυτό και παρά τις κοκορομαχίες τους, είναι εκατοντάδες οι νόμοι που έχουν από κοινού ψηφίσει αυτά τα κόμματα μέχρι σήμερα.

6. Αλλος δρόμος για τον λαό υπήρχε και υπάρχει. Το μεγαλύτερο δίδαγμα εκείνης της περιόδου είναι ότι καμία κυβέρνηση, όπως κι αν αυτοπροσδιορίζεται, στο έδαφος του καπιταλισμού δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες ή να λειτουργήσει ως «βατήρας» φιλολαϊκών εξελίξεων. Επίσης δίδαγμα αποτελεί ότι οι κάθε εκδοχής σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές, «αριστερές» ή «εκσυγχρονιστικές», που προβάλλονται ως δήθεν πιο ρεαλιστικές επιλογές και μπορούν δήθεν να εξασφαλίσουν τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, έχουν χρεοκοπήσει. Η πείρα αποδεικνύει ότι ο μόνος αγώνας που μπορεί να συμβάλει στο σήμερα και να ανοίξει τον δρόμο για μια άλλη προοπτική είναι αυτός της αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής πάλης, η σύγκρουση με το κεφάλαιο, την εξουσία του, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Η ελπίδα, λοιπόν, βρίσκεται στην απόρριψη των κάθε λογής «σωτήρων», παλιών και νέων, στην ενίσχυση του ρεύματος αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, καθώς και όλων των αντιλαϊκών κυβερνήσεων, των κομμάτων του συστήματος, των διεθνών συμμαχιών τους. Ο λαός και η νεολαία έχουν πολλά να κερδίσουν όταν συνειδητοποιούν ότι έχουν στα χέρια τους τη δύναμη να καθορίσουν τις εξελίξεις, με τη δική τους οργάνωση, τον δικό τους αγώνα, όπως αποδείχθηκε σε έναν βαθμό και το προηγούμενο διάστημα. Τώρα χρειάζεται να πληθύνουν τα ελπιδοφόρα βήματα βελτίωσης του συσχετισμού στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Να συνενωθούν οι επιμέρους αγωνιστικές εστίες σε ένα μεγάλο, πανελλαδικό κίνημα με ανατρεπτικούς στόχους, που θα βάζουν στο στόχαστρο το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης, ένα κίνημα που θα αντιπαλέψει την πολιτική της εμπλοκής της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους, για την οποία ευθύνονται η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ και όλες οι προηγούμενες, τα κόμματα που τη στηρίζουν.

Η ελπίδα βρίσκεται στην επιλογή συμπόρευσης με το ΚΚΕ, πρώτα από όλα στους αγώνες, αλλά και ως πολιτική επιλογή, την οποία έχουν ήδη κάνει χιλιάδες άνθρωποι που στο παρελθόν εμπιστεύτηκαν τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας και απογοητεύτηκαν από αυτά. Με παρακαταθήκη τη διαχρονικά έντιμη στάση του ΚΚΕ και τους μεγάλους αγώνες μας, προχωράμε μπροστά, πάντα με πυξίδα το δίκιο του λαού, μέχρι την οριστική του νίκη, την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και την κατάκτηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, του σοσιαλισμού.

Τι χρεοκόπησε τελικά το 2015;

(Και τι πρέπει να χρεοκοπήσει οριστικά....)

Eurokinissi

Σεπτέμβρης 2015: Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει ήδη φορτώσει στον λαό το 3ο μνημόνιο

Συνθηκολόγηση», «μετάλλαξη», «στροφή 180 μοιρών», «έντιμος συμβιβασμός», «επώδυνη προσαρμογή»...

Οι παραπάνω χαρακτηρισμοί είναι μερικοί από όσους έχουν επιστρατευτεί τα τελευταία δέκα χρόνια από αστικές αναλύσεις για να εξηγήσουν τι είναι αυτό που τελικά «πήγε στραβά» με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη. Τέτοιοι χαρακτηρισμοί αποδεικνύονται ιδιαίτερα βολικοί τόσο για το ίδιο το σύστημα, στην προσπάθειά του να πείσει τον λαό ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική», όσο και για τα κάθε λογής «αντίγραφα» που έχει παράξει ο ΣΥΡΙΖΑ και φιλοδοξούν την επανάληψη της ιστορίας του, σε πιο ...«συνεπή» έκδοση.

Ξεκαθαρίζουμε εξαρχής ότι οι προσδοκίες που είχαν διαμορφωθεί για μια κυβέρνηση αντιμνημονιακών δυνάμεων με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ το διάστημα 2012 - 2015 πάτησαν πάνω στη ψευδαίσθηση ότι μια ψήφος φτάνει για να αλλάξουν τα πράγματα, σε μια συστηματική προσπάθεια να αποδειχθεί ότι η διέξοδος δεν βρίσκεται στη ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος, αλλά στη μετατροπή της λαϊκής διαμαρτυρίας και αγανάκτησης σε «αξεσουάρ» της κυβερνητικής εναλλαγής. Στην αυταπάτη ότι υπάρχει ένας ρεαλιστικός φιλολαϊκός δρόμος «πιο έξυπνος» και πιο «γρήγορος», που δεν απαιτεί συγκρούσεις με την ΕΕ και το κεφάλαιο, που «δεν τα παραπέμπει όλα στον σοσιαλισμό», για να βγει η χώρα από τα μνημόνια και να ανασάνει ο λαός. Ολα αυτά με πλειοδοσία «ριζοσπαστικής» ρητορικής για «κατάργηση των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο», με τα περίφημα «go back κυρία Μέρκελ» κ.λπ. Σε αυτό το έδαφος, που πίστεψαν ευρύτερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, γεννήθηκαν και η απογοήτευση, ο συμβιβασμός, τελικά η η συντηρητικοποίηση που έφερε η διάψευση ελπίδων και προσδοκιών.

Το ερώτημα - κλειδί λοιπόν για τον λαό, που μπορεί να φωτίσει και την πραγματική διέξοδο προς όφελός του, είναι ένα: Τι πραγματικά χρεοκόπησε εκείνη την περίοδο.

Γιατί εξετάζοντας την όλη πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα όχι μόνο το 1ο εξάμηνο του 2015 αλλά από το 2012 και μετά, όταν φάνηκε καθαρά ότι παίρνει το «χρίσμα» της κυβερνητικής εναλλαγής, αποδεικνύεται ότι η υπογραφή του 3ου μνημονίου ήταν η ολοκλήρωση της διαδρομής, η οποία μπορεί να σημαδεύτηκε από τη διάψευση λαϊκών προσδοκιών, όμως αποκάλυψε και μια σειρά από μύθους που κατέρρευσαν με πάταγο.

Ούτε «ασυνεπής», ούτε «άτολμος»

Δικαιολογημένα ένιωσε προδομένος ο λαός, που πίστεψε στον ΣΥΡΙΖΑ και το 2015 υιοθέτησε το σύνθημα «η ελπίδα έρχεται», που στρατεύτηκε στην κυβερνητική εναλλαγή και στο «όχι» του δημοψηφίσματος. Ομως η ίδια η Ιστορία απέδειξε πως το πρόβλημα δεν ήταν τελικά ότι στο τιμόνι της διακυβέρνησης βρέθηκαν κάποιοι «παγαπόντηδες» και «λιπόψυχοι», που στα δύσκολα έκαναν την περιβόητη «κωλοτούμπα».

Το «ταμείο» δείχνει ότι η πορεία του «όλου ΣΥΡΙΖΑ» απέδειξε πως παρά τις ιδιαιτερότητες που έχει, ο οπορτουνισμός πάντα οδηγεί στη σοσιαλδημοκρατία. Ετσι λοιπόν και ο ΣΥΡΙΖΑ, που ξεκίνησε ως μικρό οπορτουνιστικό κόμμα, κυβέρνησε τελικά όπως κυβερνά πάντα η σοσιαλδημοκρατία.

Μέσα από εκείνο το εξάμηνο των διαπραγματεύσεων και το ίδιο το απατηλό δημοψήφισμα, αποτέλεσε το «αγκωνάρι» στην προσπάθεια της αστικής τάξης για την εξουδετέρωση του όποιου ριζοσπαστισμού του λαού. Με το δηλητήριο της απογοήτευσης είχε καθοριστική συμβολή στην καλλιέργεια της μοιρολατρίας, στην παραίτηση από τις λαϊκές διεκδικήσεις κόντρα στα αιματηρά μνημόνια.

Τόσο το πρώτο εξάμηνο του 2015 όσο και η δεύτερη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσαν ότι τα μνημόνια πάνω στα οποία στήθηκε η «διαχωριστική γραμμή» εγκλωβισμού της λαϊκής δυσαρέσκειας, η οποία έγινε το όχημα της κυβερνητικής εναλλαγής, δεν αποτελούσαν ούτε «ιδεοληψία της γραφειοκρατίας της ΕΕ» ούτε της «νεοφιλελεύθερης ελίτ» και της «δεξιάς», όπως έλεγαν οι τότε «σωτήρες».

Περιλάμβαναν στρατηγικές αναδιαρθρώσεις αναγκαίες για το κεφάλαιο, ώστε να δημιουργηθεί «χώρος» για επενδύσεις. Η καπιταλιστική ανάκαμψη, στην οποία ορκίζονταν όλα τα αστικά κόμματα, δεν μπορούσε να έρθει χωρίς δραστική μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, χωρίς αιματηρές δημοσιονομικές περικοπές και χωρίς μαζικό «ξεπάστρεμα» μικρών επαγγελματιών και βιοπαλαιστών αγροτών. Οι διαφωνίες ανάμεσα σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς» αφορούσαν το πώς ακριβώς θα υλοποιηθούν αυτοί οι όροι. Διαφωνίες που τελικά δεν ήταν δύσκολο να συμβιβαστούν, κάτω και από την καθοδήγηση και την παρέμβαση των ΗΠΑ, κρατών της ΕΕ κ.λπ. Ετσι, αυτοί οι όροι υλοποιήθηκαν και υλοποιούνται από όλες τις κυβερνήσεις, όπως και από την τότε διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Οπότε, κάθε άλλο παρά «ασυνεπής» αποδείχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, ήταν συνεπέστατος και αποφασισμένος να βάλει πλάτη για την καπιταλιστική ανάκαμψη. Η μορφή βέβαια που πήρε το τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων για να έρθει αυτή η ανάκαμψη ήταν το 3ο μνημόνιο, που ψήφισαν όλα μαζί τα αστικά κόμματα, μαζί με την εφαρμογή όλων των προηγούμενων.

Συντριβή για τον λαό η σοσιαλδημοκρατική γραμμή...

Επομένως αυτό που χρεοκόπησε με πάταγο, αυτό που δοκιμάστηκε και απέτυχε, ήταν ακριβώς η «καρδιά» της σοσιαλδημοκρατικής γραμμής. Η γραμμή που λέει ότι υπάρχει «χρυσή τομή» ανάμεσα στα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του κεφαλαίου από τη μία, και στις προσδοκίες του λαού για καλύτερες μέρες από την άλλη. Οτι υπάρχει «συνταγή» που μπορεί να τα υπηρετήσει και τα δύο. Οτι δεν απαιτείται σύγκρουση και ρήξη με το σύστημα της εκμετάλλευσης, με την εξουσία του κεφαλαίου και την ΕΕ, δεν απαιτείται ανατροπή της πολιτικής που υπηρετεί το καπιταλιστικό κέρδος.

Χρεοκόπησε η αντίληψη ότι μπορούσε να ξεπεραστεί η καπιταλιστική κρίση με κερδισμένους και τον λαό και τους επιχειρηματικούς ομίλους. Οτι με τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια των καπιταλιστών μπορούν οι εργαζόμενοι να επιβάλουν το δίκιο τους.

Χρεοκόπησε η άποψη που αντιμετωπίζει το κράτος του κεφαλαίου σαν μηχανισμό που «χωράει διορθώσεις», που ο χαρακτήρας του καθορίζεται από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που τάχα μπορεί να πάψει να είναι εχθρικό για τον λαό αν κάμποσοι υπουργοί και γραμματείς αυτοπροσδιορίζονται ως «αριστεροί», «προοδευτικοί», «ριζοσπάστες», ή αν έλκουν την καταγωγή τους από το κομμουνιστικό κίνημα.

Χρεοκόπησε οριστικά η αυταπάτη ότι οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις μπορούν να μεταρρυθμιστούν ή να αξιοποιηθούν προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων, ότι υπάρχει τρόπος να βγει ο λαός ωφελημένος από τους σχεδιασμούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, από την εμπλοκή της χώρας σε αυτούς. Οτι ο χαρακτήρας των λυκοσυμμαχιών εξαρτάται είτε από τη σύνθεση των κυβερνήσεών τους, είτε από τον συσχετισμό ανάμεσα σε σοσιαλδημοκρατικές και συντηρητικές κυβερνήσεις στα κράτη - μέλη τους.

Το κυριότερο: Χρεοκόπησε η προσδοκία ότι μπορεί μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, με την εξουσία στα χέρια του κεφαλαίου, εντός της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών, να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική.

Αλλωστε, η πείρα από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν διαφορετική από ό,τι συνέβη σε άλλες χώρες με παρόμοιες κυβερνητικές εναλλαγές. Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα, τόσο πρόσφατα όσο και παλιότερα, από «αριστερές» και «προοδευτικές» κυβερνήσεις που θα έφερναν την ελπίδα. Τελικά αυτό που έφεραν ήταν η απογοήτευση, ο συμβιβασμός, η ήττα για τον λαό.

Από τη μία έστρωναν τον δρόμο για να εμφανιστούν ως «δικαιωμένες» οι κυβερνήσεις που είχαν επιβάλει βαριά αντιλαϊκά μέτρα, όπως έγινε και στην Ελλάδα, με την επόμενη κυβερνητική εναλλαγή, το 2019. Και από την άλλη τα επόμενα «διλήμματα» που έθεταν έριχναν ακόμα πιο χαμηλά τον πήχη της «προόδου». Κάπως έτσι, από το «τέλος των μνημονίων», το 2015, το «προοδευτικό κάλεσμα» έφτασε σήμερα να εστιάζει στον «δημοκρατικό καπιταλισμό», όπως έλεγε ο ίδιος ο Τσίπρας πριν λίγες μέρες.

...σε όλες τις εκδοχές της

Το πολύτιμο αυτό δίδαγμα αποτελεί διαχρονικό οδηγό και απέναντι στην προσπάθεια να αναστηθούν παλιοί και να εμφανιστούν νέοι «σωτήρες», που φιλοδοξούν να πιάσουν το ίδιο ξεφτισμένο νήμα από την αρχή. Που προβάλλουν ως διέξοδο την ενίσχυση της «αριστερής σοσιαλδημοκρατίας», εκείνης που τάχα αν είχε κυριαρχήσει στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ το 2012 - 2015 δεν θα τον άφηνε να «τα διπλώσει» μετά το δημοψήφισμα.

Πρόκειται για τις ίδιες δυνάμεις που είχαν δώσει στην τότε κυβέρνηση όλα τα άλλοθι που έψαχνε, από τη στήριξη της «περήφανης διαπραγμάτευσης» μέχρι το «όχι» στο δημοψήφισμα που ήταν «ναι» στο μνημόνιο.

Είναι δυνάμεις που προβάλλουν την κυβερνητική εναλλαγή ως «κρίκο» και ως «μεταβατικό στόχο», καλώντας μάλιστα και το κίνημα να τον υιοθετήσει, ως μέρος μιας «αλυσίδας ρήξεων» που «ανοίγουν δρόμο για τον σοσιαλισμό». Και αν το 2015 τέτοιοι στόχοι ήταν π.χ. η «κατάργηση των μνημονίων», η «έξοδος από το ευρώ» και η «διαγραφή του χρέους», σήμερα είναι μεταξύ άλλων οι «κρατικοποιήσεις», η «λειτουργία της του κράτους δικαίου», η «ήττα του ΝΑΤΟ» και άλλα παρόμοια.

Αυτό το σχέδιο δοκιμάστηκε. Μπήκε σε εφαρμογή και χρεοκόπησε το 2015, μαζί με όλες τις σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες. Και αποδείχθηκε με τον πιο επώδυνο τρόπο ότι έτσι το κίνημα το μόνο που καταφέρνει είναι να γίνεται ελατήριο για την κυβερνητική εναλλαγή, για την ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας και τη διευκόλυνση των αντιλαϊκών σχεδιασμών.

Πολύτιμη η προγραμματική αντίληψη του ΚΚΕ

Τα γεγονότα και η πολύτιμη πείρα που τα συνοδεύει φανερώνουν ότι τελικά αυτό που πρέπει να χρεοκοπήσει οριστικά είναι η αυταπάτη ότι υπάρχει ένας εύκολος, «ρεαλιστικός δρόμος» για την «κοινωνική πρόοδο» και τη «λαϊκή ευημερία», που περνάει μέσα από τους θεσμούς του αστικού κράτους, που δεν απαιτεί απευθείας και εξαρχής σύγκρουση με το κεφάλαιο και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Να χρεοκοπήσει οριστικά και αμετάκλητα ο δρόμος που στο ερώτημα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση» απαντάει μονότονα εδώ και πάνω από έναν αιώνα «μεταρρύθμιση», χαντακώνοντας το εργατικό - λαϊκό κίνημα όσες φορές έχει κυριαρχήσει.

Ο δρόμος δηλαδή της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού.

Το μόνο που δεν χρεοκοπεί είναι η εργατική - λαϊκή πάλη που προσανατολίζεται στη σύγκρουση με την ίδια την εξουσία του κεφαλαίου και τις ενώσεις του. Το εργατικό - λαϊκό κίνημα σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Που ανεξάρτητα από το αν βρίσκεται σε φάση μεγάλης ανόδου ή κάνει αργά βήματα, συμβάλλει σταθερά και αποφασιστικά στη βελτίωση του συσχετισμού δυνάμεων «από τα κάτω», συνενώνει τις ζωντανές αγωνιστικές διεργασίες, προωθώντας τη συμμαχία των εργαζομένων με τα λαϊκά στρώματα, και δεν γίνεται εξάρτημα των κάθε φορά σεναρίων αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Αντίθετα, βάζει στο στόχαστρο το σύστημα της εκμετάλλευσης, τις κυβερνήσεις, το κράτος και τα κόμματά του, ανοίγοντας τον δρόμο για την ανατροπή του.

Η συνεπής και μαχητική στάση του ΚΚΕ την περίοδο 2012 - 2015 βασίστηκε στην προγραμματική του αντίληψη και αποδείχθηκε πολύτιμη για τον λαό, και τότε και τα επόμενα χρόνια, για να μείνουν αναμμένες οι εστίες αντίστασης, να οργανωθούν η πάλη και η διεκδίκηση.

Αποδείχθηκε επίσης πόσο σημαντική είναι η σταθερότητα στην πολιτική κατεύθυνση, ακόμα και σε συνθήκες που «φυσάει κόντρα», σε συνθήκες που η στάση αυτή δεν πάει με το ρεύμα, σε συνθήκες που μπορεί εργατικές - λαϊκές μάζες να μην πείθονται για τη θέση σου. Σταθερότητα και πάλη μέσα στις εργατικές - λαϊκές μάζες ακόμα κι όταν αυτές πανηγύριζαν την ανάδειξη μιας κυβέρνησης που τη θεωρούσαν «δική τους», χωρίς να πηγαίνεις με το ρεύμα, χωρίς να χαϊδεύεις αυτιά, αποκαλύπτοντας και όχι συντηρώντας αυταπάτες.

Με αυτήν την πολιτική, και με τη συμβολή του σε αυτήν την κατεύθυνση της πάλης, το ΚΚΕ έδειξε και δείχνει τον δρόμο της μοναδικής διεξόδου για την εργατική τάξη και όλο το λαό: Της οργάνωσης της σύγκρουσης και της ανατροπής του σάπιου συστήματος της εκμετάλλευσης και των πολέμων. Της πάλης για να περάσει η εξουσία στα χέρια των εργαζομένων, ώστε να μπορέσουν, με την οικονομία στα χέρια τους, αποδεσμευμένοι από τα δεσμά των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, να οικοδομήσουν τη δική τους κοινωνία: Τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Δ. Π.

10 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

Τα γεγονότα και η αντιπαράθεση με τα ψευτοδιλήμματα της περιόδου

Μέσα από τις σελίδες του «Ριζοσπάστη»

3/1/2015

Δέκα χρόνια περάσαν από το δημοψήφισμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και το δίλημμα που τέθηκε στον λαό για να επιλέξει 3ο μνημόνιο. Αν θα είναι δηλαδή αυτό της ΕΕ, ή το παρεμφερές που πρότεινε η ελληνική κυβέρνηση.

Πολλά έχουν γραφτεί για εκείνη την περίοδο, όπου εντάθηκαν η διασπορά αυταπατών και οι εκβιασμοί από τους δυο πόλους της αστικής διαχείρισης, που παρά τις αντιθέσεις τους είχαν κοινό στόχο να περάσει το κεφάλαιο τον σκόπελο της καπιταλιστική κρίσης.

Αυτή τη στόχευση αποκάλυψε το ΚΚΕ πρωτοστατώντας στην οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, αναδεικνύοντας πως η διέξοδος προς όφελός τους προϋποθέτει τη σύγκρουση με τα μονοπώλια, την ΕΕ και την εξουσία τους.

Μέσα από τα πρωτοσέλιδα και την αρθρογραφία του «Ριζοσπάστη» κάνουμε μια αναδρομή στις μέρες του δημοψηφίσματος και σε μια σειρά βασικά γεγονότα που προηγήθηκαν.

Ο προεκλογικός καβγάς για τα μάτια της αστικής τάξης στρώνει το έδαφος

Μετά την προκήρυξη εκλογών για τον Γενάρη 2015, ο καβγάς ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ κλιμακώνεται. Ο «Ριζοσπάστης» αποκαλύπτει την κοροϊδία που από πίσω έκρυβε τη στρατηγική σύγκλιση για τη θωράκιση της αστικής τάξης, τη διαμάχη για το ποιος μπορεί καλύτερα να την εξυπηρετήσει.

«Η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να συνθλίψουν τον λαό ανάμεσα στον φόβο και στις αυταπάτες, για να αποσπάσουν την ψήφο του στις επικείμενες εκλογές. Η ΝΔ λέει πως με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ο κίνδυνος της χρεοκοπίας επιστρέφει και μαζί το φάσμα της φτώχειας για ακόμα περισσότερους.

Απαντώντας, ο ΣΥΡΙΖΑ φωνάζει, μέσα και έξω από την Ελλάδα, ότι η πολιτική του δεν απειλεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου και ότι αυτός μπορεί να τα υπηρετήσει καλύτερα απ' τη ΝΔ. Ταυτόχρονα, υποδεικνύει στον λαό να χαμηλώσει τις προσδοκίες του. Τον κοροϊδεύει ότι το "σκίσιμο του μνημονίου", που υποσχόταν το 2012, ταυτίζεται με το "πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης" και ότι αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να γίνει στις σημερινές συνθήκες.

27/1/2015

Εκεί που συναντιούνται ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είναι στους όρκους πίστης στην ΕΕ και στον στόχο της στήριξης της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου, για τον οποίο και οι δυο θα εργαστούν αν κυβερνήσουν. Αυτό είναι που πρέπει να ξεχωρίσουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, για να μην πιαστούν στη φάκα που τους στήνουν (...)

Το ΚΚΕ δεν επιβεβαιώθηκε μόνο στις προειδοποιήσεις του, στις εκτιμήσεις του για την πολιτική των άλλων κομμάτων και του ΣΥΡΙΖΑ. Βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της πάλης του λαού για να εμποδιστούν τα βάρβαρα μέτρα. Είναι δύναμη εμπιστοσύνης, που από την επομένη των εκλογών θα συνεχίσει να παλεύει για να γίνει ο λαός πρωταγωνιστής στις εξελίξεις. Η ενίσχυσή του είναι γροθιά στον φόβο και πραγματική ελπίδα για τον λαό»(«Ριζοσπάστης» 3/1/2015).

Στις εκλογές της 25η Γενάρη 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει πρώτος και σχηματίζει κυβέρνηση με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ του Π. Καμμένου.

Το χτύπημα στο πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» στις 27/1 είναι με αποσπάσματα από την ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για τα αποτελέσματα, όπου τονιζόταν πως δεν θα δοθεί καμιά στήριξη ή ανοχή στη νέα κυβέρνηση:

«Η κυβερνητική εναλλαγή και η ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν συνιστά πολιτική αλλαγή υπέρ του λαού. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα συνεχίσει τις αντιλαϊκές δεσμεύσεις της χώρας στην ΕΕ και τους δανειστές και φυσικά αυτό θα είναι ανάσα στο αστικό πολιτικό σύστημα, που επιδιώκει την πιο βαθιά ενσωμάτωση του λαού μέσα από την ανασύνθεση του αστικού κομματικού συστήματος, σε μια κρίσιμη στιγμή για τον λαό και το κίνημά του.

Το ΚΚΕ, συνεπές σε όσα έλεγε και πριν από τις εκλογές, δεν πρόκειται να στηρίξει ή να δώσει ανοχή στη νέα κυβέρνηση. Θα αξιοποιήσει τη συσπείρωση δυνάμεων, που σε αυτή τη φάση πραγματοποίησε, για να κάνει αυτό που υποσχέθηκε στον λαό, να υπάρξει δυνατή εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση υπέρ του λαού και στη Βουλή, με τις προτάσεις του, αλλά πάνω από όλα στο κίνημα για να δυναμώσει η λαϊκή συμμαχία για το σήμερα και για την προοπτική».

25/2/2015

Παράλληλα, όπως γράφει το ρεπορτάζ της εφημερίδας, δίνεται «"Ψήφος εμπιστοσύνης" από ΣΕΒ και Ευρωπαίους βιομηχάνους στη νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ», αλλά και η κυβέρνηση δίνει νέα διαπιστευτήρια σε κεφάλαιο και ΕΕ:

«Στη συνάντηση χτες του προέδρου του Γιούρογκρουπ, Γ. Ντάισελμπλουμ, με τον πρωθυπουργό, Αλ. Τσίπρα, και τον υπουργό Οικονομικών, Γ. Βαρουφάκη, επιβεβαιώθηκε η προσήλωση της νέας κυβέρνησης στην ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, στα πρωτογενή πλεονάσματα και τις αναδιαρθρώσεις»(«Ριζοσπάστης» 31/1/2015).

«Σκληρή διαπραγμάτευση» για τα συμφέροντα του κεφαλαίου και νέα συμφωνία

Τον Φλεβάρη είναι η αρχή της ...«σκληρής διαπραγμάτευσης» για λογαριασμό του κεφαλαίου και με υποθηκευμένα τα λαϊκά δικαιώματα. Επίσης γίνονται και τα «βαφτίσια» της Τρόικας, που πλέον αναφέρεται ως «θεσμοί», αργότερα «Γκρουπ των Βρυξελλών» κ.ά.

Στις 20/2 η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ υπογράφει νέα συμφωνία με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ για 4μηνη παράταση της «δανειακής σύμβασης». Το ΚΚΕ τονίζει ότι αποτελεί ουσιαστικά και τυπικά επέκταση του μνημονίου και των δεσμεύσεων που προέβλεπε, συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής των προηγούμενων κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, καλεί σε συλλαλητήριο στις 27/2 στο Σύνταγμα.

Στις 9/3 η κυβέρνηση προσέρχεται στο Γιούρογκρουπ με μέτρα εξειδίκευσης της συμφωνίας της 20ής Φλεβάρης, δηλαδή με μια νέα λίστα αντιλαϊκών μέτρων και αναδιαρθρώσεων. Τις ίδιες μέρες βγαίνει στην επιφάνεια η προπαγάνδα του λεγόμενου «έντιμου συμβιβασμού» ενόψει του Ιούνη και μιας νέας συμφωνίας.

«Το ζήτημα εδώ για τον λαό είναι να μπορέσει να διακρίνει ανάμεσα στον πραγματικό συμβιβασμό που επιδιώκει η κυβέρνηση για λογαριασμό του εγχώριου κεφαλαίου, στα παζάρια με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, και στην προσπάθεια που καταβάλλεται, από την άλλη, να παρουσιαστεί στα λαϊκά στρώματα η συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής ως ένας "προσωρινός, αλλά αναγκαστικός συμβιβασμός για να αποφευχθούν τα χειρότερα", "για να κερδηθεί χρόνος" κ.ο.κ.

20/3/2015

Η κυβέρνηση, διαπραγματευόμενη για τα συμφέροντα των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων, πραγματικά επιδιώκει έναν "έντιμο συμβιβασμό" ανάμεσα στα συμφέροντα αυτά και τις δεσμεύσεις που απορρέουν από τη συμμετοχή της ελληνικής αστικής τάξης στις διακρατικές συμμαχίες του κεφαλαίου, στο φόντο μάλιστα των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, με την εντεινόμενη συμμετοχή των ΗΠΑ σε αυτούς τους ανταγωνισμούς, σε κόντρα με τη Γερμανία.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το ελληνικό κεφάλαιο διεκδικεί μια "χαλάρωση" της περιοριστικής πολιτικής, μια "ελάφρυνση" του κρατικού χρέους, έτσι ώστε να μπορέσει να εξασφαλίσει περαιτέρω κρατική ενίσχυση, με "ζεστό" χρήμα και κάθε είδους άλλες "διευκολύνσεις", στις επενδύσεις του, στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς του»(«Ριζοσπάστης» 15/3/2015).

Διαδοχικές λίστες με αντιλαϊκά μέτρα και «κόκκινες γραμμές» που έγιναν «πράσινο φως»

Την επόμενη περίοδο συνεχώς αυγατίζουν οι λίστες με τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις:

«Πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα ύψους πάνω από 6 δισ. ευρώ για το 2015 και μάλιστα σε συνδυασμό με την απογείωση των ματωμένων "πρωτογενών πλεονασμάτων", πάνω και από τον στόχο 3% του τρέχοντος μνημονίου, προβλέπει η νέα διευρυμένη λίστα με τις αναδιαρθρώσεις και τις μεταρρυθμίσεις, που κατατέθηκε από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προς αξιολόγηση από Κομισιόν - ΕΚΤ - ΔΝΤ.

Η λίστα αναφέρεται ρητά σε ιδιωτικοποιήσεις, συγχωνεύσεις ασφαλιστικών ταμείων και αξιοποίηση της περιουσίας τους, περικοπές σε δημόσιες δαπάνες, υποκρύπτει νέους φόρους και χαράτσια, ενώ όσον αφορά το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά περιλαμβάνει αοριστίες χωρίς καμία δέσμευση για τον λαό.

2/4/2015

Παρά και την εφαρμογή των πρόσθετων μέτρων, με τη διόγκωση των αντιλαϊκών φόρων, την καρατόμηση των κρατικών κονδυλίων που σχετίζονται με την κάλυψη λαϊκών αναγκών, η συγκυβέρνηση εντοπίζει και ομολογεί και νέα χρηματοδοτικά κενά, που φτάνουν στα 19 δισ. ευρώ για το 2015. Γεγονός, που, με μαθηματική ακρίβεια, οδηγεί σε νέα δανειακή σύμβαση και μνημόνιο, όπως και να βαφτίσουν τη νέα συμφωνία που θα ακολουθήσει».(«Ριζοσπάστης» 2/4/2015)

Οι απεργιακές συγκεντρώσεις της Πρωτομαγιάς στέλνουν καθαρό μήνυμα «Καμιά αναμονή» («Ριζοσπάστης» 3/5/2015).

Λίγες μέρες μετά φάνηκε ακόμα πιο καθαρά πως οι «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης στις αλλεπάλληλες διαπραγματεύσεις έγιναν «πράσινο φως» στα αντιλαϊκά μέτρα: «Οι εξελίξεις στη διαπραγμάτευση επιβεβαιώνουν ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και οι εταίροι της (Ευρωζώνη, ΔΝΤ κ.ά.) βρίσκονται από την ίδια πλευρά του τραπεζιού! Διαπραγματεύονται πώς θα "μοιραστούν" χασούρες και κέρδη για λογαριασμό των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων, με δεδομένη όμως τη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής.

Οι διαφορές τους αφορούν το πώς, το πότε θα περάσουν και το πώς θα βαφτιστούν τα αντιλαϊκά μέτρα. Στόχος της συγκυβέρνησης είναι ο λαός να μείνει παθητικά στη γωνία, θολωμένος από τις εναλλαγές εκφοβισμού και αυταπάτης, να περιμένει θετικό αποτέλεσμα από αντιλαϊκές διαπραγματεύσεις, χαμηλώνοντας ακόμα περισσότερο τις προσδοκίες του. Το ΚΚΕ καλεί τον λαό σε επαγρύπνηση για να δώσει μαχητική αγωνιστική απάντηση»(«Ριζοσπάστης» 10/5/2015).

Εντείνονται η τρομοκρατία και η παραπλάνηση

Μέρα με τη μέρα η τρομοκρατία από την κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα σε βάρος του λαού μεγαλώνει:

3/5/2015

«Είναι ένας πρώτης τάξης εκβιασμός σε βάρος του λαού! Αναφερόμαστε σε αυτό που συμβαίνει το τελευταίο διάστημα, με δηλώσεις πολιτικών παραγόντων της συγκυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων. Μόνο τις τελευταίες μέρες - και ενώ επίσημα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ μιλά για αντιλαϊκή συμφωνία με τους εταίρους που είναι θέμα λεπτών, ωρών, ημερών κ.λπ. - δίνουν και παίρνουν παρεμβάσεις του τύπου: "Εάν δεν κλείσει η συμφωνία πάμε για έλεγχο κεφαλαίων", "Ο χρόνος πιέζει και πρέπει να τελειώνουμε με μια συνολική συμφωνία", "Είμαι τρομοκρατημένος από την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας", "Αμα δεν καταλήξουμε με τους εταίρους πάμε στη δραχμή", "Υπάρχει κίνδυνος να γίνουμε Ζιμπάμπουε", "Συμφωνία ή όλεθρος", "Δεν θα είμαστε αριστερή παρένθεση, θα ψηφίσουμε όλοι τη συμφωνία". Αυτή η λογική καλλιεργείται και από στελέχη της συγκυβέρνησης, από στελέχη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού, αλλά και από αξιωματούχους των Βρυξελλών.

Είναι κυριολεκτικά ένα άθλιο παιχνίδι που έχουν στήσει, για να δημιουργήσουν κλίμα ανασφάλειας και τρομοκρατίας σε βάρος του λαού, ώστε να δεχτεί αυτήν τη συμφωνία σαν λύτρωση. Να συναινέσει σε μια ακόμα σφαγή του και να πει κι "ευχαριστώ"...

Υπάρχει άλλη προοπτική; Ναι. Υπάρχει. Η πραγματική ρήξη προς όφελος της εργατικής τάξης, του λαού και των συμφερόντων τους. Η ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ενωση, το κεφάλαιο, την εξουσία του. Οσο κι αν επιχειρούν να συσκοτίσουν αυτήν την προοπτική, θα είναι πάντα επίκαιρη και πάντα η μοναδική που μπορεί να δώσει στον λαό όλα όσα του ανήκουν»(«Ριζοσπάστης» 27/5/2015).

ΟΧΙ στις προτάσεις για συμφωνία τόσο των δανειστών όσο και της κυβέρνησης

Τον Ιούνη τα αντιλαϊκά σχέδια κυβέρνησης - δανειστών μπαίνουν στην τελική ευθεία και συναντούν απέναντί τους συλλαλητήρια και συγκεντρώσεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.

12/6/2015

«Με "μπαμπούλα" το πακέτο μέτρων που προτείνει η πλευρά των λεγόμενων "θεσμών", η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επιχειρεί να εκβιάσει τους εργαζόμενους και τον λαό, εμφανίζοντας το δικό της αντιλαϊκό σχέδιο, που κατοχυρώνει όλα τα παλιά αντιλαϊκά μέτρα και φέρνει καινούργια, ως το μικρότερο κακό. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να υποκύψουν στον εκβιασμό.

Λαϊκή κινητοποίηση ενάντια στη νέα αντιλαϊκή συμφωνία που ετοιμάζουν κυβέρνηση και δανειστές. Διεκδίκηση κατάργησης όλων των αντεργατικών νόμων, αυξήσεων σε μισθούς και συντάξεις. Επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων. Κάλυψη όλων των απωλειών. Ξεπερνούν τις 500 οι αποφάσεις συμμετοχής στα συλλαλητήρια που θα γίνουν σε όλη τη χώρα»(«Ριζοσπάστης» 7/6/2015).

Η κυβέρνηση εισηγείται 47+8 σελίδες μέτρων στους «εταίρους» για τη συνέχιση της χρηματοδότησης: «Οποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των αντιλαϊκών παζαριών της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με Ευρωζώνη και ΔΝΤ, ο λαός θα το πληρώσει ξανά. Σε κάθε ενδεχόμενο θα μείνουν τα παλιά και θα έρθουν και νέα αντιλαϊκά μέτρα, που θα συνεχίσουν το ξεζούμισμα του λαού προς όφελος του κεφαλαίου, των επιχειρηματικών ομίλων. Τέτοια μέτρα περιλαμβάνονται στις περίφημες προτάσεις της συγκυβέρνησης (47+8 σελίδων) προς τους δανειστές, τις οποίες με θράσος υποστηρίζει ότι έχει στόχο "να πληρώσει η ολιγαρχία"!

Ο λαός δεν πρέπει να επιτρέψει να καπηλεύονται τους αγώνες των προηγούμενων χρόνων αυτοί που ετοιμάζουν νέα αντιλαϊκά μνημόνια. Πρέπει να συνεχίσει την πάλη του, διεκδικώντας όσα έχασε τα προηγούμενα χρόνια, παλεύοντας για την κατάργηση όλου του αντιλαϊκού - αντεργατικού πλαισίου, ανοίγοντας τον δρόμο για την πραγματική ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του»(«Ριζοσπάστης» 17/6/2015).

29/6/2015

Την Παρασκευή 26 Ιούνη το ΚΚΕ πραγματοποιεί μεγάλο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα. Αργά το βράδυ της ίδιας μέρας ο Αλέξης Τσίπρας προκηρύσσει το δημοψήφισμα.

Την Κυριακή 27 Ιούνη ο «Ριζοσπάστης» κυκλοφορεί με την ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

«"Οχι" στις προτάσεις για συμφωνία τόσο των δανειστών όσο και της κυβέρνησης. Αποδέσμευση τώρα από την ΕΕ.

Η κυβέρνηση ουσιαστικά καλεί τον λαό να εγκρίνει τη δική της πρόταση προς τους δανειστές, η οποία είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Εξαπατά τον λαό για να συναινέσει στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς της. Ο λαός να μην επιλέξει ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Να σηκώσει το ανάστημά του και να εκφράσει με όλα τα μέσα και τους τρόπους την αντίθεσή του στην ΕΕ και τα μνημόνια διαρκείας που αυτή φέρνει.

Το ΚΚΕ θα αξιοποιήσει το δημοψήφισμα έτσι ώστε να ενημερώσει πλατιά τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τη νεολαία, όλο τον λαό για τις θέσεις του και για την πραγματική διέξοδο από την κρίση προς όφελος του λαού. Να μετατραπεί η λαϊκή αγανάκτηση σε πραγματική αμφισβήτηση της σαπίλας και της βαρβαρότητας που τον καταδικάζει σε όλες τις στερήσεις.

Μοναδική ρεαλιστική λύση προς όφελος του λαού είναι η ρήξη με την ΕΕ, η αποδέσμευση από αυτή τη λυκοσυμμαχία, το κεφάλαιο και την εξουσία τους, για να πάρει ο λαός την εξουσία στα χέρια του, λύση που θα προκύψει από τη θέληση και δράση του εργατικού - λαϊκού κινήματος και σε συσπείρωση με το ΚΚΕ».

Με την επιβολή περιορισμού των τραπεζικών συναλλαγών το ΚΚΕ προτάσσει άμεσα μέτρα ανακούφισης.

Την Πέμπτη 2 Ιούλη πραγματοποιείται νέο μεγάλο συλλαλητήριο του ΚΚΕ στο Σύνταγμα.

Μπροστά στην κάλπη το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη 4-5 Ιούλη 2015» γράφει:

4-5/7/2015

«Ακυρώνουμε τα ψευτοδιλήμματα - Ρίχνουμε στην κάλπη την πρόταση του ΚΚΕ. Λέμε "όχι" στην πρόταση των ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ, "όχι" στην πρόταση της κυβέρνησης. Αποδέσμευση από την ΕΕ με τον λαό στην εξουσία.

Δεν υποκύπτουμε στους εκβιασμούς και τα ψευτοδιλήμματα των ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ και των κομμάτων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - Ποτάμι ούτε σε αυτά της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Ξέρουμε πως και το "ναι" και το "όχι" τους σημαίνουν "ναι" σε νέα αντιλαϊκά μνημόνια, σε νέα αντιλαϊκά μέτρα, "ναι" στην πτώχευση του λαού σε κάθε ενδεχόμενο. Ακυρώνουμε τους εκβιασμούς και τα ψευτοδιλήμματα στην κάλπη του δημοψηφίσματος. Οργανώνουμε την πάλη μας για την επόμενη μέρα».

Μία βδομάδα μετά το δημοψήφισμα, ενώ στον λαό κουνάνε ακόμα τη «δαμόκλειο σπάθη» της χρεοκοπίας, στη Σύνοδο Κορυφής επικυρώνεται το τρίτο αντιλαϊκό μνημόνιο που συμφωνήθηκε ανάμεσα σε συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και ΕΕ - ΕΚΤ - ESM - ΔΝΤ. Παραμονή του Δεκαπενταύγουστου, το 3ο μνημόνιο ψηφίζεται από ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ.

Λίγες μέρες μετά η κυβέρνηση αποφάσισε να προκηρύξει εκλογές, ζητώντας από τον λαό την ψήφο για να συνεχίσει τη βάναυση αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική με τα προηγούμενα μνημόνια και το νέο που έφερε.

16/7/2015

15-16/8/2015

Π. Κετσ.

Οι αποκαλύψεις του «Ριζοσπάστη» λίγες μέρες πριν το δημοψήφισμα

Το μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ, η ομιλία Βαρουφάκη στο Γιούρογκρουπ και το αίτημα Τσίπρα για νέο δάνειο με αντάλλαγμα σκληρά μέτρα

Ο πίνακας που δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» στις 30/6/2015 και αποκαλύπτει ότι το πραγματικό ερώτημα του δημοψηφίσματος είναι: Μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ ή Μνημόνιο ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ

Οι συνεχείς αποκαλύψεις του «Ριζοσπάστη» πριν το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να μπορέσει ένα μεγάλο τμήμα του λαού αφενός να κατανοήσει τις παγίδες και τα ψευτοδιλήμματα που έθετε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αφετέρου να γνωρίζει τι τον περιμένει μετά το δημοψήφισμα. Σήμερα, στο πλαίσιο του αφιερώματος του «Ριζοσπάστη», θα παρουσιάσουμε μερικές από τις σημαντικότερες αποκαλύψεις της εφημερίδας μας την εβδομάδα πριν το δημοψήφισμα.

Μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ vs Μνημόνιο ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ

Ο «Ριζοσπάστης» αποκάλυψε εκείνες τις μέρες την πρόταση που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έστειλε στους «θεσμούς», για να τους καθησυχάσει ότι θα υλοποιήσει μνημόνιο, παρά τα όσα ...ηρωικά διακινούσε στο εσωτερικό της χώρας.

Η εφημερίδα δημοσιεύει έναν πίνακα που περιλαμβάνει από τη μια τις προτάσεις της κυβέρνησης, δηλαδή το μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ, και από την άλλη την πρόταση των «θεσμών», δηλαδή το μνημόνιο ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ. Αυτό που εύκολα παρατηρεί κάποιος είναι ότι παρά τις όποιες επιμέρους διαφοροποιήσεις, υπηρετούν τα μνημόνια διαρκείας, τα διαδοχικά αντιλαϊκά μέτρα της «επόμενης μέρας»...

Και στο μνημόνιο της κυβέρνησης και στο νέο μνημόνιο των ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ παραμένουν ανέγγιχτα όλα ανεξαιρέτως τα αντιλαϊκά μέτρα της προηγούμενης μνημονιακής περιόδου, που βέβαια δεν καταγράφονταν στο σύνολό τους στον πίνακα που παραθέτουμε και σήμερα.

Και με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ παραμένουν το χαράτσι του ΕΝΦΙΑ πάνω στη λαϊκή στέγη και στη μικρή περιουσία, το ουσιαστικά ανύπαρκτο αφορολόγητο όριο και η ενισχυμένη αφαίμαξη από τις «μνημονιακές» φορολογικές κλίμακες για μισθωτούς και συνταξιούχους, τα τέλη «αλληλεγγύης» και «επιτηδεύματος», η διάλυση των φοροελαφρύνσεων για στοιχειώδεις δαπάνες της λαϊκής οικογένειας.

Το έγγραφο που αποκάλυψε ο «Ριζοσπάστης» την 1η Ιουλίου 2015 επιβεβαίωσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε να υπογράψει μνημόνιο πριν το δημοψήφισμα!

Σε ισχύ παραμένουν η επιβολή φόρου 26% από το πρώτο ευρώ στα εισοδήματα των αυτοαπασχολούμενων, η επιβολή φόρου 13% από το πρώτο ευρώ στα εισοδήματα των φτωχών αγροτών, η εκτίναξη του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης των λαϊκών νοικοκυριών κ.ο.κ.

Ισχύουν μέχρι κεραίας η κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης για όλους τους συνταξιούχους, του 13ου και 14ου μισθού στο Δημόσιο, το πετσόκομμα του κατώτατου μισθού στα σημερινά άθλια επίπεδα κ.ο.κ.

Ο πίνακας αυτός είναι αποκαλυπτικός και τον δημοσιεύουμε σήμερα, ακριβώς 10 χρόνια μετά. Πολλά από τα μέτρα που αναγράφονται ισχύουν ακόμα και σήμερα, επιβεβαιώνοντας ότι η αντιλαϊκή πολιτική έχει συνέχεια, με όλες τις κυβερνήσεις και τα κόμματα του κεφαλαίου...

Το τελευταίο Γιούρογκρουπ

Στις 30 Ιουνίου 2025, και ενώ τα κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κοροϊδεύουν σε κάθε τους εμφάνιση, αναθεματίζοντας «θεσμούς», Μέρκελ, Σόιμπλε, δανειστές κ.λπ., ο «Ριζοσπάστης» αναδεικνύει ορισμένα σημεία από την ομιλία του Γ. Βαρουφάκη, τότε υπουργού Οικονομικών, στην τελευταία συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ, στις 27/6/2015. Δηλαδή μια βδομάδα πριν το δημοψήφισμα.

Γράφαμε τότε: «Ξεχωρίσαμε ορισμένα αποσπάσματα και τα παραθέτουμε, ώστε να μπορέσει ο λαός να διαβάσει και να αντιληφθεί το μέγεθος της κοροϊδίας και της πολιτικής εξαπάτησης προς τον ελληνικό λαό από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Λέει ο Βαρουφάκης, σύμφωνα με τη μετάφραση ειδησεογραφικής ιστοσελίδας:

"Συνάδελφοι (σ.σ. προς τους υπουργούς Οικονομικών), αυτά που έχουμε μεταφέρει στους Θεσμούς στις 22 Ιουνίου, όταν καταθέταμε τις προτάσεις μας (...) Ακόμη και αυτή η πρόταση θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να περάσει από το Κοινοβούλιο, δεδομένων των πολλών υφεσιακών μέτρων και της λιτότητας που συνεπάγεται. Δυστυχώς, η απάντηση των Θεσμών ήταν να επιμείνουν σε ακόμη πιο υφεσιακά (παραμετρικά) μέτρα (π.χ. αύξηση του ΦΠΑ στα ξενοδοχεία από το 6% στο 23%!)".

Ομολογεί δηλαδή η συγκυβέρνηση ότι η πρότασή της - μνημόνιο περιέχει μέτρα - λαιμητόμο για τους εργαζόμενους. Η δε σύγκρισή της με αυτή των ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ έχει την εξής διαφορά: Εχει "...ακόμα πιο υφεσιακά μέτρα". Ομολογούν ότι και οι δύο προτάσεις είναι αντιλαϊκές - αντεργατικές και συγκρίνουν το πόσο αντιλαϊκή είναι η μία σε σχέση με την άλλη». Και, βέβαια, η αναφορά Βαρουφάκη περί «υφεσιακών μέτρων» δεν έχει να κάνει με το ότι νοιάζεται για τους εργαζόμενους, αλλά πόσο θα επηρεάσουν τα μέτρα την αναχρηματοδότηση των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Ενα άλλο απόσπασμα από την ομιλία Βαρουφάκη το οποίο έχει ενδιαφέρον και το αναδεικνύει ο «Ριζοσπάστης» εκείνες τις μέρες είναι το εξής:

«Συνάδελφοι, η λύση του δημοψηφίσματος είναι η καλύτερη για όλους, δεδομένων των περιορισμών που αντιμετωπίζουμε. Εάν η κυβέρνησή μας δεχόταν την πρόταση των Θεσμών σήμερα, υποσχόμενη να την περάσει από το Κοινοβούλιο, θα χάναμε στο Κοινοβούλιο, με το αποτέλεσμα να έφερνε νέες εκλογές μέσα σε έναν μακρύ μήνα, μετά η καθυστέρηση, η αβεβαιότητα και οι προοπτικές για μια επιτυχή επίλυση θα ήταν πολύ, πολύ μηδαμινές. Αλλά ακόμα και αν καταφέρναμε να περάσουμε την πρόταση των Θεσμών από το Κοινοβούλιο, θα αντιμετωπίζαμε ένα τεράστιο πρόβλημα εφαρμογής. Για να το θέσω απλά, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις που πίεσαν για πολιτικές που υπαγορεύτηκαν από τους Θεσμούς δεν μπόρεσαν να πάρουν τον λαό με το μέρος τους, το ίδιο θα συνέβαινε και με εμάς».

Ουσιαστικά η κυβέρνηση και ο Βαρουφάκης τι λένε; Οτι το δημοψήφισμα είναι καλό και για ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ και για τη συγκυβέρνηση. Με λίγα λόγια, λένε ότι ήθελαν και θέλουν να βάλουν τον λαό σε μια διαδικασία ώστε να τους στηρίξει στο να πάρουν αντιλαϊκά μέτρα σε βάρος του και να το παίζουν και ήρωες, πατριώτες, περήφανοι και οτιδήποτε άλλο, χωρίς να κινδυνεύσουν να χάσουν την κυβερνητική πλειοψηφία!

Λένε στο περίπου ότι οι προηγούμενοι «έπεσαν» επειδή ...δεν το χειρίστηκαν σωστά. Και δηλώνουν πως το δημοψήφισμα είναι καλύτερη λύση σε αυτήν την κατεύθυνση. Στο να εξαπατήσουν και να κοροϊδέψουν τον λαό, και να περάσουν και πακέτο αντιλαϊκών μέτρων, ανεξάρτητα από την τελική έκβαση της υπόθεσης.

Και καταλήγει εκείνο το ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη»: «Ολα τα παραπάνω είναι αποδεικτικά του πραγματικού νοήματος του "όχι" που καλεί η κυβέρνηση τον λαό να ψηφίσει, επιβεβαιώνοντας ότι το μόνο πραγματικό "όχι" που συμφέρει τον λαό είναι η πρόταση του ΚΚΕ: "Οχι στην πρόταση των ΕΕ - ΕΚΤ- ΔΝΤ. Οχι στην πρόταση της κυβέρνησης. Αποδέσμευση από την ΕΕ με τον λαό στην εξουσία"».

Επιστολή Τσίπρα

Την Τρίτη 30/6/2015 ο τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στέλνει επιστολή προς τους «θεσμούς», με την οποία ζητά διετές δάνειο ύψους 29,14 δισ. ευρώ από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM), που θα συνοδεύεται βέβαια από νέο μνημόνιο.

Αυτήν την επιστολή, αλλά κυρίως το τι σημαίνει, αποκαλύπτει ο «Ριζοσπάστης» την Τετάρτη 1η Ιούλη 2015. Γράφει η εφημερίδα: «Το αίτημα της ελληνικής συγκυβέρνησης για στήριξη από τον ESM κάνει αναφορά στα άρθρα 12 και 13 της Συνθήκης για την Ιδρυση του ESM, ως τα άρθρα που καλύπτουν τους όρους με βάση τους οποίους πρέπει να γίνει ο δανεισμός. Που σημαίνουν μνημόνιο και επιτήρηση για την εφαρμογή του».

Οπως αποκαλύπτει ο «Ριζοσπάστης» (για να γίνει αντιληπτό αυτό που ζητά ο Τσίπρας), τα επίμαχα άρθρα, τα οποία επικαλείται ο πρωθυπουργός στην επιστολή του, περιλαμβάνουν την εξής διατύπωση: «Εφόσον είναι απαραίτητο για τη διασφάλιση της χρηματοοικονομικής σταθερότητας της Ζώνης του Ευρώ στο σύνολό της και των κρατών - μελών της, ο ESM δύναται να παρέχει στήριξη σταθερότητας σε μέλος του ESM, κάτω από αυστηρούς όρους, κατάλληλους για το επιλεγμένο μέσο χρηματοπιστωτικής συνδρομής.

(...) Εάν εκδοθεί απόφαση σύμφωνα με την παράγραφο 2, το συμβούλιο διοικητών αναθέτει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή - σε συνεργασία με την ΕΚΤ και, εφόσον είναι εφικτό, από κοινού με το ΔΝΤ - να διαπραγματευτεί με το ενδιαφερόμενο μέλος του ESM, Μνημόνιο Κατανόησης (ΜΚ), όπου θα περιγράφονται αναλυτικά οι όροι που θα συνδέονται με τη διευκόλυνση χρηματοπιστωτικής συνδρομής. Το περιεχόμενο του Μνημονίου Συνεννόησης αντικατοπτρίζει τις αδυναμίες που πρέπει να αντιμετωπιστούν».

Πολύ απλά: Ο Τσίπρας και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, πολύ πριν το δημοψήφισμα, είχαν υπογράψει το 3ο και πιο σκληρό μνημόνιο.

Κ. Πασ.

10 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

Ρεσιτάλ εξαπάτησης αλλά και σημείο καμπής για την ανασύνταξη του κινήματος

Eurokinissi

Ο Αλ. Τσίπρας με τον υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζακ Λιου

«Αν χαρτογραφήσει κάνεις την ιδεολογική ή πολιτική εγγύτητα, πιθανότατα θα δει μεγαλύτερη ταύτιση ανάμεσα σε κάποιον σαν εμένα και ηγέτες όπως ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς ή ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης. Ομωςαν το ερώτημα είναι ποιος μπορούσε να διαχειριστεί εκείνη την κρίσιμη στιγμή και να δημιουργήσει τον χώρο για να έρθει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και να πράξει όσα πράττει σήμερα, τότε δεν νομίζω ότι ο Τσίπρας έχει λάβει την αναγνώριση που του αναλογεί» (ο τότε υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζακ Λιου, αποτιμώντας τον ρόλο του Αλ. Τσίπρα¹).

Καθώς αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 10 χρόνια από το δημοψήφισμα του 2015, όπως συνήθως συμβαίνει στις «στρογγυλές» επετείους υπάρχουν αρκετά σχετικά ρεπορτάζ, αφιερώματα, συνεντεύξεις, απολογισμοί.

Αλλοι επικεντρώνονται στην αφήγηση των γεγονότων, άλλοι εστιάζουν στον ρόλο των πολιτικών κομμάτων και πρωταγωνιστών, άλλοι στον ρόλο των ξένων ηγετών που είχαν εμπλοκή (Α. Μέρκελ, Φρ. Ολάντ, Β. Σόιμπλε). Αλλοι υπογραμμίζουν την «κωλοτούμπα» του ΣΥΡΙΖΑ, που μετέτρεψε το «όχι» σε «ναι», άλλοι προσπαθούν να το παρουσιάσουν ως έναν τάχα ευφυή ελιγμό.

Μία από τις πιο χαρακτηριστικές αφηγήσεις, πάντως, είναι αυτή που παραθέσαμε στην αρχή του κειμένου, όπου ο Τζακ Λιου, με τον γνωστό ρεαλισμό που διακρίνει το «αμερικανικό πρακτικό πνεύμα», θέτει ξεκάθαρα τη μέγιστη συνεισφορά του Αλ. Τσίπρα στην αστική πολιτική: Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε «να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά», κατορθώνοντας και να εγκλωβίσει τη λαϊκή διαμαρτυρία και ταυτόχρονα να περάσει τα αντιλαϊκά μέτρα που δυσκολεύτηκαν να περάσουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που στηρίχθηκε ποικιλοτρόπως από το κεφάλαιο, για να μετατραπεί μέσα σε σύντομο διάστημα σε κυβερνητικό κόμμα.

Βαθιές ενδοαστικές αντιθέσεις μεν, πάνω σε κοινό στρατηγικό υπόβαθρο δε

Είναι αλήθεια ότι στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης που χτύπησε τότε όχι μόνο την Ελλάδα αλλά ολόκληρη την ΕΕ και την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία, με διαφορετικό ασφαλώς βάθος και ένταση σε κάθε χώρα, διαμορφώθηκε ένα πλαίσιο έντονων ενδοαστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών.

Αντιθέσεων οι οποίες αφορούσαν την αναζήτηση του κατάλληλου μείγματος διαχείρισης για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, αλλά και βαθύτερα ζητήματα σχετικά με την πορεία της ΕΕ και της Ευρωζώνης, τη λεγόμενη εμβάθυνσή της, σε συνθήκες μάλιστα που η κρίση εκτός από την Ελλάδα χτύπαγε με ιδιαίτερη ένταση την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και άλλες χώρες.

Στην Ελλάδα η συζήτηση αυτή αφορούσε ιδιαίτερα τις δημοσιονομικές συνθήκες και τη διαχείριση του υψηλού χρέους, ενώ επεκτάθηκε και σε ευρύτερα θέματα, όπως πλευρές γύρω από τη διάρθρωση της καπιταλιστικής οικονομίας (η γνωστή συζήτηση για το «παραγωγικό μοντέλο»), ο κρατικός δανεισμός, οι επιπτώσεις από την είσοδο στην ΕΕ κ.ά.

Ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου και στα αστικά κόμματα αναπτύχθηκαν προβληματισμός και διαφορετικοί προσανατολισμοί σχετικά με τη βέλτιστη - για τα συμφέροντά τους - διαχείριση της κρίσης, σε συνθήκες μάλιστα που το αστικό πολιτικό σύστημα χρειάστηκε ευρεία αναμόρφωση, καθώς κάτω από το βάρος της λαϊκής δυσαρέσκειας ΝΔ - ΠΑΣΟΚ συμπιέστηκαν εκλογικά και χρειάστηκε να τραβηχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ από τον «πάγκο», ως εναλλακτική της αστικής διακυβέρνησης.

Βέβαια, όλες αυτές οι αντιθέσεις μοιράζονταν ένα κοινό υπόβαθρο: Πώς θα καταφέρει το κεφάλαιο να ξεπεράσει την κρίση φορτώνοντας τα βάρη στον λαό, για να μπει σε μια νέα φάση ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας με ξεζούμισμα των εργαζομένων.

Για να φανεί αυτό το κοινό στρατηγικό υπόβαθρο παρά τις επιμέρους διαφορές, ας θυμίσουμε ένα παράδειγμα: Κατά τη διάρκεια της περιβόητης «διαπραγμάτευσης» το πρώτο εξάμηνο του 2015, είχε συχνά παρουσιαστεί ότι τάχα χώριζε άβυσσος την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με την τρόικα και τους ευρωπαϊκούς «θεσμούς». Ηταν όντως τόσο «αγεφύρωτο» το χάσμα;

Σταχυολογούμε ενδεικτικά από την πρόσφατη αρθρογραφία την παραδοχή του Γ. Σταθάκη (τότε υπουργού Οικονομίας του ΣΥΡΙΖΑ), που υπενθυμίζει το γνωστό 70-30 του Γ. Βαρουφάκη, τη δήλωσή του δηλαδή ότι συμφωνεί με το 70% του 2ου μνημονίου, αλλά και την επισήμανση ότι παρά τις παλινωδίες των συζητήσεων, μέχρι τον Απρίλη σε έναν κατάλογο 44 σημείων είχε επιτευχθεί συμφωνία στα 39.

Αντίστοιχα, ο Ν. Χριστοδουλάκης (υπουργός Οικονομίας επί Σημίτη), με κάποια δόση υπερβολής υποθέτουμε και για να υπογραμμίσει την εκδοχή του για το άσκοπο του δημοψηφίσματος, επισημαίνει ότι φτάνοντας στον Ιούνη οι διαφορές στη διαπραγμάτευση ήταν τόσο μικρές, μικρότερες ίσως «και από το συνολικό κόστος διοργάνωσης των προεκλογικών συγκεντρώσεων»!²

Η σύγκλιση που είχε επιτευχθεί αποτυπώνεται και στην αφήγηση του Ντ. Τουσκ, προέδρου τότε του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ο οποίος κατά την κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής στις 12 Ιούλη είχε πει στην Μέρκελ ότι «δεν γίνεται να διαλυθεί η Ευρωζώνη για μια διαφορά μόνο 2,5 δισ. ευρώ», ώστε να ξεπεραστούν οι τελικές διαφωνίες γύρω από τις διατυπώσεις της συμφωνίας.

Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι και στην πρόσφατη συνέντευξη της Μέρκελ την περασμένη βδομάδα στη χώρα μας, η Γερμανίδα πρώην καγκελάριος έπλεξε το εγκώμιο του Αλ. Τσίπρα για την «ειλικρινή» - όπως τη χαρακτήρισε - συνεργασία που είχαν.

Η καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής ως δήθεν ριζοσπαστική πολιτική

Οι αντιθέσεις γύρω από τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ενίσχυσαν σε εκείνη τη φάση τόσο τις αστικές πολιτικές δυνάμεις που προωθούσαν τη διαμόρφωση μιας ΕΕ πολλών ταχυτήτων και μιας Ευρωζώνης που θα περιλαμβάνει τα πιο ισχυρά οικονομικά κράτη, όσο και το αστικό ρεύμα του λεγόμενου ευρωσκεπτικισμού, που εξέφραζε αμφιβολίες για τη συμμετοχή στην ΕΕ και συνολικότερα για τις προοπτικές της.

Στην Ελλάδα τροφοδοτήθηκε σε αυτό το πλαίσιο η εμφάνιση πολιτικών δυνάμεων που τάσσονται υπέρ της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, και μάλιστα μερικές την εμφάνιζαν ως απαρχή σωτηρίας του λαού και ως κρίκο ανατροπής του συστήματος. Αντίστοιχες τάσεις εμφανίστηκαν και σε άλλες χώρες, όπως στην Ιταλία για την επιστροφή στη λιρέτα.

Η θέση ότι τάχα η καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής θα ήταν σχεδόν ένας φιλολαϊκός «παράδεισος», που χωρίς ανατροπές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας θα έλυνε μαγικά τα λαϊκά προβλήματα, υιοθετήθηκε - με παραλλαγές - και από σειρά δυνάμεων του οπορτουνιστικού ρεύματος, που την παρουσίαζαν ως μεταβατικό πολιτικό στόχο ο οποίος θα άνοιγε δήθεν τον δρόμο για πιο ριζικές αλλαγές.

Αλλος ένας μύθος που με κρότο διαψεύστηκε από το Brexit λίγο αργότερα και ανέδειξε ακόμη μια πλευρά της χρεοκοπίας αυτών των δυνάμεων, που εκείνη την περίοδο είχαν μετατραπεί σε ουρά του ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας ανοχή στην κυβέρνηση, πανηγυρίζοντας στα συλλαλητήρια υπέρ της διαπραγμάτευσης Βαρουφάκη και στηρίζοντας το κάλπικο δημοψήφισμα.

Το ΚΚΕ τότε είχε αναδείξει ότι το κρίσιμο ζήτημα για τον ελληνικό λαό και το κίνημά του, όπως και για κάθε λαό άλλωστε, είναι η δικαιολογημένη δυσαρέσκεια ενάντια στην ΕΕ να μην παγιδευτεί εντός των τειχών του συστήματος και επιδιώξεων συγκεκριμένων τμημάτων του κεφαλαίου.

Επισημαίναμε ότι ο ελληνικός λαός μπορεί και πρέπει να επιλέξει ο ίδιος - με τη θέληση και τη δράση του - την έξοδο από την ΕΕ, να βάλει αυτόν τον στόχο στην προμετωπίδα των συνθημάτων του, να οργανώσει την πάλη του με τέτοιο τρόπο ώστε να διεκδικήσει ταυτόχρονα τα «κλειδιά» της οικονομίας και το πέρασμα της εξουσίας στα δικά του χέρια. Αυτό αποτελεί πραγματική εναλλακτική λύση προς όφελος του λαού.

Είχαμε επίσης αναδείξει ότι με το κεφάλαιο στην εξουσία, ο λαός θα πλήρωνε και πάλι το μάρμαρο από τη μετάβαση είτε σε ένα «διπλό νόμισμα» (ένα για εσωτερική κυκλοφορία και ένα για διεθνείς συναλλαγές), όπως λεγόταν τότε, είτε σε εθνικό νόμισμα (και τη σύνδεσή του με νόμισμα άλλης, ισχυρής καπιταλιστικής δύναμης). Το λαϊκό εισόδημα θα εξανεμιζόταν μέσω της υποτίμησης, της αισχροκέρδειας, της ανόδου των τιμών, ενώ το μεγάλο κεφάλαιο θα απαιτούσε αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων και τσάκισμα μισθών.

«Η καπιταλιστική Ελλάδα με εθνικό νόμισμα δεν συνιστά ρήξη προς όφελος του λαού (...) Και στην περίπτωση αλλαγής νομίσματος θα "βασιλεύουν" οι βάρβαροι νόμοι της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, ο αδυσώπητος μονοπωλιακός ανταγωνισμός.

Το εργατικό - λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη πρέπει με συντονισμένα χτυπήματα και συνολική αντεπίθεση να αξιοποιήσει τα όποια ρήγματα και τις όποιες αντιθέσεις δημιουργούνται προς όφελος της πάλης του για την εργατική εξουσία. Το εργατικό - λαϊκό κίνημα θα μπορέσει να προχωρήσει και να επιτύχει τους στόχους αυτούς μόνο όταν συνδέσει την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ με την πάλη για τη συνολική ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, με την πάλη για την εργατική εξουσία, που θα προωθήσει και θα οργανώσει την κοινωνική ιδιοκτησία, τον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας και των υπηρεσιών, την παραγωγική ανάπτυξη σε όφελος του λαού.

Η εργατική εξουσία δεν χαρίζεται από το αστικό πολιτικό σύστημα. Κατακτιέται».³

Η στάση του ΚΚΕ καταλύτης για την ενίσχυση ενός ρεύματος βαθύτερης αμφισβήτησης, που στοχεύει τον πραγματικό αντίπαλο

Η κοροϊδία του δημοψηφίσματος αποτέλεσε μια πορεία κορύφωσης της προσπάθειας παραπλάνησης του λαού. Διαμόρφωσε επίσης το έδαφος για τις δεύτερες εκλογές του 2015, τον Σεπτέμβρη, με σκοπό ο ΣΥΡΙΖΑ να αναβαπτιστεί στην κάλπη ώστε να μπορεί να εφαρμόσει από καλύτερες θέσεις τα αντιλαϊκά μέτρα του 3ου μνημονίου.

Το ΚΚΕ μπορεί και κοιτάει σήμερα τον λαό στα μάτια γιατί τότε πήγε κόντρα στο ισχυρό ρεύμα αυταπατών, όρθωσε ανάστημα απέναντι στην προσπάθεια χειραγώγησης του λαού.

Η στάση αυτή αποτέλεσε καρφί στο μάτι του συστήματος, που προσπάθησε με κάθε μέσο να βάλει το ΚΚΕ στο χέρι: Με χυδαίες επιθέσεις αλλά και επιθέσεις φιλίας για να συρθεί σε μια πολιτική ανοχής προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με συκοφαντίες αλλά και ωμή βία (θυμίζουμε επιθέσεις της ΧΑ, επιθέσεις διαφόρων προβοκατόρικων ομάδων, καταστολή, διώξεις συνδικαλιστών κ.ά.).

Η στάση του ΚΚΕ ήταν κρίσιμη παρακαταθήκη, γιατί δεν έδωσε περίοδο χάριτος στη νέα αντιλαϊκή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Ποιος θα οργάνωνε τη λαϊκή αντιπολίτευση και τις διεκδικήσεις; Μήπως όλοι αυτοί που τους χειροκροτούσαν το προηγούμενο διάστημα; Ποιος πρωτοστάτησε για να αναπτυχθούν εστίες αντίστασης και αγώνα απέναντι στην κυβέρνηση που προώθησε παραπέρα χτύπημα συντάξεων και ασφαλιστικών δικαιωμάτων με τον νόμο - λαιμητόμο Κατρούγκαλου, που χτύπησε το δικαίωμα στην απεργία με τον νόμο Αχτσιόγλου, που έγινε το πρωτοπαλίκαρο των ιμπεριαλιστικών οργανισμών με τις συμφωνίες επέκτασης της στρατιωτικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ, με τη ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών;

Ιδιαίτερα μετά το καλοκαίρι του 2015, κάτω από το βάρος της διάψευσης των ψεύτικων προσδοκιών που είχε καλλιεργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά βέβαια και κάτω από την παρέμβαση του ΚΚΕ, διευρύνθηκε εκείνο το κομμάτι που άρχιζε να βγάζει συμπεράσματα, να απαγκιστρώνεται από ψευδαισθήσεις.

Η στάση του Κόμματος απέναντι στην αστική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συνολικά, όπως και στο δημοψήφισμα, αποτέλεσε καταλύτη που βοήθησε αρκετούς να βγάλουν συμπεράσματα, να ξεπεράσουν αυταπάτες και αναστολές, να συμπορευτούν στη συνέχεια με το ΚΚΕ, εκτιμώντας την καθαρότητα των θέσεών του και την ειλικρινή του συμβολή στην οργάνωση της λαϊκής πάλης. Κυρίως, το ότι δεν είπε ποτέ ψέματα στον λαό και ότι δίνει πάντα όλες του τις δυνάμεις για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων.

«Η στάση του ΚΚΕ στο δημοψήφισμα (...) ήταν πολιτική στάση αρχών, έδινε πολιτικό μήνυμα στον λαό, να μην υποκύψει σε όλα τα εκβιαστικά διλήμματα», τόνιζε η σχετική ανακοίνωση της ΚΕ την επομένη του δημοψηφίσματος. Και η στάση αυτή δικαιώθηκε, αποτέλεσε εφαλτήριο αντεπίθεσης.

Παραπομπές:

1. Συνέντευξη του Τζακ Λιου, «Καθημερινή», 29/6/2015.

2. Βλ. σχετικό αφιέρωμα στα «Νέα», 28-29/6/2025.

3 Εισήγηση της ΚΕ στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ (2017).

Του
Κώστα ΜΠΟΡΜΠΟΤΗ*
*Ο Κ. Μπορμπότης είναι μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ