Κοντά αποδείχνονται τα ποδάρια, της με όρους «Γκαίμπελς», στημένης προπαγανδιστικής μηχανής της κυβέρνησης, που επιχειρεί μήνες τώρα να πείσει ότι το αντιασφαλιστικό έκτρωμα που ετοίμαζε θα είναι για το καλό των εργαζομένων. Η ανάλυση του νομοσχεδίου που παρουσιάζει σήμερα ο «Ρ», αποδεικνύει πως δεν υπάρχει εργαζόμενος που δε θίγεται άμεσα από αυτό το τερατούργημα. Συνολικά η εργατική τάξη σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα έχει να χάσει πολλά. Με αποσπασματικού τύπου ρυθμίσεις, η κυβέρνηση προσπαθεί να διασπάσει το μέτωπο των εργαζομένων, αλλά είναι η ίδια που ομολογεί πως με το νομοσχέδιο επιχειρεί να ισοπεδώσει προς τα κάτω τους πάντες. Βάζει χέρι σε δεκάδες τρισεκατομμύρια που ανήκουν στους εργάτες και πριμοδοτεί ανοιχτά το μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο που καλείται να κερδίσει και από τις ασφαλιστικές εισφορές. Δε γλιτώνουν ούτε τα βαριά και ανθυγιεινά.

Αποφασιστική είναι η απάντηση των συνδικάτων. Χτες ορίστηκε η 18 Ιούνη σαν μέρα πανελλαδικής πανεργατικής πανδημοσιοϋπαλληλικής απεργίας, στη βάση των αποφάσεων που έχουν πάρει ήδη η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ.

Να το πούμε, λοιπόν, καθαρά. Ο εργοδότης πρέπει να πληρώσει για το αίμα, που έβαψε τα χαλάσματα της ΡΙΚΟΜΕΞ. Ο,τι κι αν σημαίνει αυτό. Οποια συνέπεια κι αν έχει. Χρήματα ποτισμένα με το αίμα των συντρόφων τους, οι εργαζόμενοι δεν τα αγγίζουν. Κι όταν τους τα προσφέρουν, τα επιστρέφουν στα μούτρα της εργοδοσίας.