«Γεωστρατηγική επένδυση σε μια κρίσιμη γεωπολιτική συγκυρία» και σε ένα «γεωστρατηγικό σταυροδρόμι». Αυτό είναι, κατά τους Μισέλ και Πάιατ, ο πλωτός σταθμός υγροποιημένου φυσικού αερίου στην Αλεξανδρούπολη, που η κατασκευή του εγκαινιάστηκε προχτές... Τι σημαίνει όμως για τον λαό;

Με το έργο αυτό προστίθεται ένας ακόμα κρίκος στο πλέγμα των οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών υποδομών στην πόλη, που αξιοποιούνται ως «αιχμή» του δόρατος στον ευρωατλαντικό σχεδιασμό στα Βαλκάνια και την Ανατ. Ευρώπη.

Αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι που τις μετατρέπει σε «μαγνήτη» μεγάλων κινδύνων και δεινών για τον λαό, σε αντίθεση με όσα λέει η ευρωατλαντική προπαγάνδα.

Η αλήθεια αυτή αποτυπώνεται άλλωστε και σε όλα όσα έχουν μεσολαβήσει την τελευταία 5ετία, απ' όταν η Αλεξανδρούπολη μπήκε «για τα καλά» στον χάρτη των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που διαπραγματεύθηκε με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ την Ελληνοαμερικανική Συμφωνία για τις βάσεις.

Η Συμφωνία αυτή προσθέτει νέες στρατιωτικές και πολιτικές υποδομές στη λίστα με τα αμερικανοΝΑΤΟικά ορμητήρια πολέμου, αναβαθμίζει την Αλεξανδρούπολη σε «Σούδα του Βορρά» και στρώνει τον δρόμο ώστε, σε συνθήκες γενίκευσης των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων, όλες οι υποδομές στην Ελλάδα να διατίθενται για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ.

Αυτήν τη Συμφωνία ολοκλήρωσε η ΝΔ και ετοιμάζεται την άλλη βδομάδα να την ψηφίσει στη Βουλή.

Ολα αυτά τα χρόνια, με ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, «μεγάλα έργα» «έτρεξαν» με νέες ταχύτητες στο πλαίσιο του «επανασχεδιασμού» του ενεργειακού χάρτη της περιοχής. Τα «κέρδη» όμως του λαού ήταν ακριβώς αντίθετα απ' όσα του έλεγαν.

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά σήμερα συνεχίζει να πληρώνει με βαριές θυσίες τους ανταγωνισμούς για την «απεξάρτηση» από το ρωσικό φυσικό αέριο, την αντικατάσταση (έστω και εν μέρει) με το ακόμα πιο ακριβό αμερικανικό LNG, συνολικά τα σχέδια για τη λεγόμενη «πράσινη μετάβαση».

Δηλαδή, τους «εθνικούς» στόχους του κεφαλαίου, για τους οποίους «σφάζονται παλικάρια», όπως δείχνουν και οι διαμαρτυρίες ΣΥΡΙΖΑ ότι η κυβέρνηση της ΝΔ εγκαινιάζει δικά του έργα.

Την ώρα που εφοπλιστές, ενεργειακοί όμιλοι, κατασκευαστικά μεγαθήρια «ακονίζουν μαχαίρια» για το «μεγάλο φαγοπότι» που ανοίγεται μπροστά τους από την προώθηση του ευρωατλαντικού σχεδιασμού στην περιοχή, οι αντιπαραθέσεις με τη Ρωσία και την Κίνα που οξύνονται, βάζουν σε ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο τον λαό.

Ειδικά τώρα που κλιμακώνεται ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία, ακριβώς για τον έλεγχο ενεργειακών διαύλων, πλουτοπαραγωγικών πηγών, αγορών, με την ελληνική κυβέρνηση να αποτελεί κι εδώ «αιχμή του δόρατος» των Ευρωατλαντικών.

Οπως επιβεβαιώνεται, το «τίμημα» «για να μπει η Αλεξανδρούπολη στον χάρτη» των ενεργειακών και άλλων σχεδιασμών, από τους οποίους το κεφάλαιο αναμένει πολλά, είναι να μπει ο λαός ακόμα περισσότερο στο στόχαστρο των άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Το λιμάνι και οι άλλες υποδομές της πόλης που μετατρέπονται σε «ζωτικής σημασίας ΝΑΤΟική υποδομή», προκαλώντας τις οργισμένες αντιδράσεις της Ρωσίας, είναι αδιάψευστος μάρτυρας.

Στο «ρέμα» καταλήγουν από τις ίδιες τις εξελίξεις και οι μύθοι ότι η συμμετοχή στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς αποτελεί τάχα «ανάχωμα» στην επιθετικότητα της τουρκικής αστικής τάξης, και μάλιστα σε μια «τόσο ευαίσθητη περιοχή», όπως έλεγε προχτές ο πρωθυπουργός.

Το ακριβώς αντίθετο αποδείχτηκε: Από την «εργαλειοποίηση» των μεταναστών με τα γνωστά γεγονότα στα σύνορα και την «αναβάθμιση» των απαράδεκτων αιτιάσεων περί «τουρκικής» μειονότητας, ως τη σημερινή «επείγουσα» αναθέρμανση της συζήτησης περί «διευθετήσεων» στα Ελληνοτουρκικά, για τη διασφάλιση της «συμμαχικής συνοχής», υπό τους ήχους των τουρκικών παραβιάσεων πάνω από τα νησιά, τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια αποτελούν σταθερά «θερμοκήπιο» της επιθετικότητας της τουρκικής αστικής τάξης.

Οσα λοιπόν ΝΑΤΟικά κηρύγματα κι αν επιστρατεύσουν τα αστικά κόμματα, η αλήθεια είναι ότι τα συμφέροντα του λαού βρίσκονται απέναντι ακριβώς από αυτά της αστικής τάξης και των συμμάχων της, που υπηρετούν όλες διαδοχικά οι κυβερνήσεις: Στον αγώνα για να σταματήσει η Αλεξανδρούπολη, αλλά και όλη η χώρα, να αποτελεί «ορμητήριο» για τους ενεργειακούς, οικονομικούς και στρατιωτικούς σχεδιασμούς του ευρωΝΑΤΟικού στρατοπέδου, που για τον λαό σημαίνει φτώχεια, ακρίβεια, ανασφάλεια.