Η συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου, υπό την εποπτεία των ΗΠΑ και πολυεθνικών κολοσσών της Ενέργειας, είναι το βασικό στοιχείο της συμφωνίας στην οποία κατέληξαν Λίβανος και Ισραήλ για τα θαλάσσια σύνορά τους.

Η συμφωνία δίκαια χαιρετίστηκε ως «πρότυπο» από τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς και την ελληνική κυβέρνηση, αφού με τα ίδια «συστατικά» προωθούνται οι ΝΑΤΟικές διευθετήσεις και στην υπόλοιπη Ανατολική Μεσόγειο, ναρκοθετώντας περαιτέρω την περιοχή, όπου βράζει το καζάνι του πολέμου.

Κριτήριο για τη συμφωνία με «εγγυητή» τις ΗΠΑ δεν ήταν το πολυδιαφημισμένο «Διεθνές Δίκαιο» - που επικαλούνται και στη χώρα μας η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, όταν πρόκειται για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις - αλλά η θέση δύο μεγάλων διαφιλονικούμενων κοιτασμάτων φυσικού αερίου.

Το ένα δόθηκε εξολοκλήρου στο Ισραήλ, που μπορεί πλέον να το εκμεταλλεύεται απρόσκοπτα, ειδικά τώρα που αυξάνεται η ζήτηση για εναλλακτικές πηγές Ενέργειας, εκτός Ρωσίας. Το άλλο φιλόδοξο κοίτασμα παραχωρήθηκε στον Λίβανο. Για να υπάρξει συμβιβασμός, όμως, συμφωνήθηκε το 20% των μελλοντικών εσόδων από την εκμετάλλευσή του να αποδίδονται στο Ισραήλ.

Μικρή λεπτομέρεια: Η απόδοση αυτού του μερτικού δεν θα γίνεται από το κράτος του Λιβάνου, αλλά απευθείας από το γαλλικό μονοπώλιο της «Total», στην κυριότητα του οποίου περνάει επί της ουσίας το κοίτασμα!

Δηλαδή, δύο πανίσχυροι όμιλοι στον τομέα της Ενέργειας και οι ΗΠΑ γίνονται οι κυρίαρχοι «παίκτες» και «εγγυητές» της συμφωνίας, που δεν είναι καν διμερής, αλλά υπογράφεται με καθένα από τα δύο κράτη και τις ΗΠΑ!

Εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς τι σημαίνει μια τέτοια συμφωνία - «πρότυπο» για τον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών στην Κύπρο ή στα σημεία εκείνα του Αιγαίου και της Ανατ. Μεσογείου όπου η Τουρκία εγείρει διεκδικήσεις και αμφισβητήσεις (π.χ. τουρκολιβυκό σύμφωνο νότια της Κρήτης και αλλού).

Πρόκειται άλλωστε για θαλάσσιες περιοχές που το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ χαρακτηρίζουν «διαφιλονικούμενα ύδατα», έχοντας ήδη διαμορφώσει το έδαφος ενός επώδυνου για την Ελλάδα συμβιβασμού και δίνοντας «αέρα» στις αμφισβητήσεις της Τουρκίας, στο όνομα της «ΝΑΤΟικής συνοχής».

Το βασικό είναι ότι τα ενεργειακά γίνονται καταλύτης σε συμφωνίες - τερατούργημα, που περιέχουν το σπέρμα μελλοντικών εντάσεων και όξυνσης των ανταγωνισμών, έχοντας ως βάση την εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου από τα μονοπώλια της Ενέργειας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι πριν καλά - καλά στεγνώσει το μελάνι της Συμφωνίας Λιβάνου - Ισραήλ, υπάρχουν ήδη «ενστάσεις» και αμφιβολίες για το κατά πόσο είναι βιώσιμη και αν τελικά θα εφαρμοστεί.

Επικίνδυνες εξελίξεις προμηνύει όμως και το σχέδιο Ρωσίας - Τουρκίας για την ανάδειξη της δεύτερης σε «κόμβο» μεταφοράς ρωσικού αερίου στην Ευρώπη, σε αντικατάσταση του «Nord Stream», που υπέστη μεγάλες ζημιές.

Μάλιστα, το επίκεντρο αυτού του σχεδιασμού, με τη δημιουργία «διεθνούς κέντρου διανομής» («hub»), τοποθετείται στο έδαφος της ευρωπαϊκής Τουρκίας, κοντά στην Αλεξανδρούπολη, από το λιμάνι της οποίας «τρέχει» ήδη το αμερικανοΝΑΤΟικό σχέδιο για υποκατάσταση του ρωσικού αερίου με αμερικανικό (κυρίως) LNG.

Με αντιθέσεις που οξύνονται και παζάρια που δυναμώνουν, το θερμόμετρο των ανταγωνισμών για την Ενέργεια ανεβαίνει, προκαλώντας καινούργιες εστίες έντασης, που παγιδεύουν τον λαό της περιοχής σε νέο σπιράλ κινδύνων.

Από παντού επιβεβαιώνεται ότι καμία «ασφάλεια» και «σταθερότητα» δεν μπορεί να υπάρξει για τον λαό και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας από τη βαθύτερη εμπλοκή στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, στο όνομα της αναβάθμισης σε ενεργειακό κόμβο, για τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Οι εξελίξεις κάνουν ακόμα μεγαλύτερη την ανάγκη να δυναμώσει ο αγώνας του λαού ενάντια σ' αυτούς τους σχεδιασμούς, να σταματήσει εδώ και τώρα κάθε συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, να κλείσουν οι ξένες βάσεις.

Μ' αυτές τις «σημαίες» αξίζει να παλέψει ο λαός! Για να θωρακιστεί απέναντι σε ανταγωνισμούς και κινδύνους που οξύνονται, αλλά και για να ανοίξει ελπιδοφόρο δρόμο αποδέσμευσης από τις συμμαχίες του κεφαλαίου, με την εξουσία στα δικά του χέρια!