Με αφορμή το αποτέλεσμα του α' γύρου των γαλλικών εκλογών, δίνουν και παίρνουν οι «αναλύσεις» αστικών κομμάτων και επιτελείων και στην Ελλάδα. Κοινή συνισταμένη τους είναι η εμφάνιση της αναμέτρησης Μακρόν - Λεπέν στον β' γύρο ως μιας μάχης ανάμεσα στη «δημοκρατία», στις «ευρωπαϊκές αρχές και αξίες» από τη μία, και στην ακροδεξιά και τον «λαϊκισμό» από την άλλη.

Με έναν σμπάρο θέλουν να πετύχουν πολλά τρυγόνια: Το ξέπλυμα της αντιλαϊκής πολιτικής όλων των κυβερνήσεων και της ΕΕ, που φουσκώνει τα πανιά της αποκρουστικής ακροδεξιάς στη Γαλλία και αλλού. Την αναβίωση κάλπικων διλημμάτων, της χρεοκοπημένης λογικής του «μικρότερου κακού». Το λανσάρισμα αντίστοιχων «αναγνώσεων» με εφαρμογή εντός Ελλάδας, με στόχο την ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας, τον εγκλωβισμό της σε επιλογές μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης.

Κι όμως, οι γαλλικές εκλογές επιβεβαιώνουν για άλλη μια φορά ακριβώς τα αντίθετα από τις «αναγνώσεις» των αστικών επιτελείων.

Τα «μέτωπα υπεράσπισης της δημοκρατίας» ενάντια στην ακροδεξιά δεν είναι άλλωστε κανένα καινούργιο φρούτο. Ειδικά στη Γαλλία εφαρμόζονται εδώ και 20 χρόνια. Το 2002 το δίλημμα του β' γύρου ήταν Σιράκ ή Ζαν - Μαρί Λεπέν, το 2017 έγινε Μακρόν ή Μαρίν Λεπέν (κόρη του προηγούμενου) και το 2022 έχουμε επανάληψη του ίδιου έργου.

Και η δύναμη της ακροδεξιάς μετά από τόσα «δημοκρατικά μέτωπα»; Από το 16,9% του πατέρα Λεπέν στον α' γύρο το 2002, στο 21,3% της κόρης Λεπέν το 2017 και στο 23,15% που πήρε η ίδια στις εκλογές της περασμένης Κυριακής, ενώ το άθροισμα των τριών ακροδεξιών υποψηφίων έφτασε στο 32%...

Η ίδια η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι οι διάφορες... «δημοκρατικές πανστρατιές» όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν την άνοδο της ακροδεξιάς, αλλά υπηρέτησαν την παραπέρα ενσωμάτωση του λαού, «ξέπλυναν» την αντιλαϊκή πολιτική όλων των κυβερνήσεων, διαμόρφωσαν έδαφος για να προχωρήσει η αντιδραστικοποίηση ολόκληρου του αστικού πολιτικού συστήματος.

Χαρακτηριστικά είναι τα πεπραγμένα της διακυβέρνησης Μακρόν, του προβαλλόμενου ως «προοδευτικού πόλου». Μέσα σε πέντε χρόνια, σε συνθήκες μεγάλης όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, έδωσε τα ρέστα του για τα συμφέροντα των γαλλικών μονοπωλίων, με τον λαό της χώρας να πληρώνει με κάθε τρόπο.

Ενδεικτικά, σε συνέχεια όλων των προηγούμενων αντιλαϊκών κυβερνήσεων, προώθησε μια σειρά από αντεργατικά προεδρικά διατάγματα και νόμους (για διευκόλυνση των απολύσεων, διάλυση των Συλλογικών Συμβάσεων, παραπέρα υπονόμευση της συνδικαλιστικής δράσης και οργάνωσης). Προώθησε εμβληματικές ιδιωτικοποιήσεις όπως των σιδηροδρόμων, μια σαρωτική αντιασφαλιστική «μεταρρύθμιση», εισήγαγε νέους ταξικούς φραγμούς με τη «μεταρρύθμιση» για τα λύκεια.

Φρόντισε ταυτόχρονα να ενισχύσει και το οπλοστάσιο της καταστολής, μεταξύ άλλων με τον νόμο για την λεγόμενη «καθολική ασφάλεια». Και βέβαια, με κριτήριο τα συμφέροντα του γαλλικού κεφαλαίου, η κυβέρνηση Μακρόν πρωτοστατεί στα σχέδια παραπέρα στρατιωτικοποίησης της ΕΕ, ενισχύει τη γαλλική ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Σαχέλ και τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας σε άλλους επικίνδυνους σχεδιασμούς.

Ολα αυτά καλούνται να τα στηρίξουν οι εργαζόμενοι και ο λαός της Γαλλίας στο όνομα του «κινδύνου για τις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες»...

Και είναι βέβαια προκλητικό ότι τα αστικά επιτελεία που τώρα καλούν σε πανστρατιά κατά της ακροδεξιάς, είναι τα ίδια που όταν πρόκειται για την Ουκρανία «ξεπλένουν» δυνάμεις όπως το ναζιστικό τάγμα «Αζόφ», ή... «ξαφνιάζονται» όταν αυτές παρελαύνουν μαζί με τον Ζελένσκι στην ελληνική Βουλή.

Είναι τα ίδια επιτελεία που «ξεπλένουν» την ΕΕ του αντικομμουνισμού, της θεωρίας των δύο άκρων, της απαγόρευσης των ΚΚ σε κράτη - μέλη, της αντιμεταναστευτικής πολιτικής. Είναι τα επιτελεία που δεν έχουν πρόβλημα με μια... «πιο σοβαρή» ακροδεξιά, όπως επιβεβαιώνει και η εξέλιξη στην Ισπανία, όπου το Λαϊκό Κόμμα θα συγκυβερνά με το ακροδεξιό κόμμα Vox σε περιφερειακή κυβέρνηση...

Οι «αναλύσεις» περί «δημοκρατικών μετώπων» δεν είναι φιλολογικές. Στοχεύουν στην ενίσχυση της ενσωμάτωσης του λαού και στη χώρα μας. Το ίδιο και άλλες συγγενικές «αναλύσεις» περί «ενότητας της Αριστεράς», που δηλώνουν ότι θα έμενε εκτός β' γύρου η Λεπέν αν το «μεταλλαγμένο» Γαλλικό ΚΚ, χρόνιο στήριγμα αντιλαϊκών σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων, ξανακατέβαινε μαζί με τον Μελανσόν, πρώην στέλεχος του Σοσιαλιστικού Κόμματος, που έχει στηρίξει αντιλαϊκές πολιτικές, την πολιτική της ΕΕ, μέχρι και τους βομβαρδισμούς στη Λιβύη...

Τόσο στη Γαλλία όμως, όσο και στην Ελλάδα και παντού, οι λαοί δεν έχουν κανένα συμφέρον να διαλέγουν ανάμεσα στο «μικρότερο κακό», ανάμεσα σε δυνάμεις που διαγκωνίζονται για το πώς θα υπηρετήσουν καλύτερα τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Από τις ίδιες τις εξελίξεις, επιβεβαιώνεται η ανάγκη γα ένα ισχυρό εργατικό λαϊκό κίνημα, με αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, που θα παλεύει για σύγχρονα δικαιώματα. Που δεν θα γίνεται βορά στους κάθε λογής «σωτήρες», σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθερους και ακροδεξιούς, δεν θα εγκλωβίζεται στα κάλπικα διλήμματα που αναπαράγουν τα αδιέξοδα για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία.