Προς επιβεβαίωση των παραπάνω, έρχεται μια δημοσκόπηση στις ΗΠΑ που καταγράφει «εν θερμώ» τις αντιδράσεις για την κατάληψη του Καπιτώλιου από οπαδούς του Τραμπ. Σύμφωνα με τα ευρήματά της, ένας στους πέντε Αμερικανούς είδε θετικά την εισβολή στο Καπιτώλιο, ενώ μόλις ένας στους δύο θεωρεί «εξτρεμιστές» όσους την οργάνωσαν και την πραγματοποίησαν. Από τους ψηφοφόρους όλων των κομμάτων, μόνο έξι στους δέκα απαντάνε κατηγορηματικά ότι η κατάληψη του κυβερνητικού κτιρίου συνιστά απειλή για τη δημοκρατία. Οσο για τον «απομονωμένο Τραμπ», το 45% των ψηφοφόρων του κόμματός του τάσσεται υπέρ της εισβολής στο Καπιτώλιο και σχεδόν οι μισοί από το σύνολο των ερωτηθέντων διαφωνούν με τη βίαιη απομάκρυνσή του από την προεδρία. Είναι φανερό ότι η διαίρεση της αμερικανικής κοινωνίας, αντανάκλαση της σκληρής ενδοαστικής σύγκρουσης, είναι βαθιά και σε πολλές περιπτώσεις διαπερνά τα «στεγανά» του ενός ή του άλλου κόμματος. Αυτό δείχνουν άλλωστε από τη μια οι διαφοροποιήσεις στελεχών των Ρεπουμπλικάνων, ακόμα και του αντιπροέδρου των ΗΠΑ, και από την άλλη η επικρότηση ή ανοχή μιας μεγάλης μερίδας του εκλογικού σώματος στα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Δεν είναι επομένως «οι ιδιοτροπίες του Τραμπ» ο καταλύτης των εξελίξεων, όπως προσπαθούν να το παρουσιάσουν και στην Ελλάδα τα αστικά κόμματα και επιτελεία. Είναι η κρίση και τα αδιέξοδα ενός συστήματος σάπιου, που γίνονται πλέον πιο εμφανή ακόμα και στην πιο ισχυρή καπιταλιστική χώρα του πλανήτη.

Από τις 17 Δεκέμβρη ισχύουν στους δήμους της Δυτικής Αττικής τα αυστηρά περιοριστικά μέτρα για τον κορονοϊό, αλλά σύμφωνα με τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης, τα κρούσματα που καταγράφονται καθημερινά είναι ακόμα ιδιαίτερα αυξημένα. Πού οφείλεται όμως αυτή η πολύ αργή ανάσχεση της διασποράς, αφού τα πάντα είναι κλειστά, οι μετακινήσεις γίνονται με το σταγονόμετρο και τα πρόστιμα στους μεροκαματιάρηδες πέφτουν βροχή; Η απάντηση βρίσκεται στο ότι η κυβέρνηση δεν έχει πάρει κανένα ουσιαστικό μέτρο για την προστασία των δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων, που απασχολούνται στις μεγάλες επιχειρήσεις της ευρύτερης περιοχής. Πολλές απ' αυτές μάλιστα ανήκουν πραγματικά σε «γκρίζες ζώνες», αφού κανείς δεν ξέρει πόσους και ποιους εργαζόμενους απασχολούν, πού δουλεύουν δηλαδή πολλοί απ' αυτούς που νοσούν στα σπίτια τους. Τέτοιο είναι το «χάος» στη Δυτική Αττική, συνέπεια της διαχρονικής πολιτικής στήριξης των κερδών του κεφαλαίου από όλες τις κυβερνήσεις και της υποβάθμισης της ζωής των εργαζομένων και των κατοίκων της περιοχής. Εστω και τώρα, η κυβέρνηση να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας της υγείας του λαού, κυρίως στους μεγάλους χώρους δουλειάς, όπου οι καταγγελίες για τα πρωτόκολλα της εργοδοσίας δίνουν και παίρνουν. Αν δεν σπάσει αυτός ο κρίκος και αν δεν ενισχυθούν ουσιαστικά οι μονάδες Υγείας της περιοχής, το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται και ο κίνδυνος για το λαό θα συνεχίσει να υπάρχει.