Στην αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους με πολλούς αστερίσκους προχώρησαν τις τελευταίες μέρες κράτη όπως η Βρετανία, η Αυστραλία, ο Καναδάς και άλλα. Πρόκειται για χώρες που είτε ως μέλη του ΝΑΤΟ, είτε ως ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με ιστορική παρουσία στην περιοχή, όπως η Βρετανία, έχουν ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση στη Μέση Ανατολή.

Είναι φανερό ότι πίσω από αυτές τις κινήσεις κρύβονται ισχυρές αντιθέσεις και συγκρουόμενα συμφέροντα, που συνδέονται με σχέδια των ΗΠΑ και του Ισραήλ για την Παλαιστίνη και την ευρύτερη Μέση Ανατολή. Το επιβεβαιώνουν οι αντιδράσεις κυρίως των ΗΠΑ, που καταγγέλλουν τους ΝΑΤΟικούς συμμάχους τους ότι με την αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους «επιβραβεύουν την τρομοκρατία».

Θυμίζουμε επίσης ότι από τον προηγούμενο χρόνο, Ισπανία, Ιρλανδία και Νορβηγία είχαν ήδη αναγνωρίσει από κοινού την Παλαιστίνη, ενώ χαρακτηριστική των αντιθέσεων είναι η στάση της Τουρκίας - χώρας μέλους του ΝΑΤΟ και στενής συμμάχου των ΗΠΑ - απέναντι στο Ισραήλ, όπως και οι ανακοινώσεις Γερμανίας και Ιταλίας ότι θα αναγνωρίσουν Παλαιστινιακό κράτος μόνο όταν απελευθερωθούν όλοι οι όμηροι.

Πάνω σ' αυτό το έδαφος των ανταγωνισμών και των αντιθέσεων, που καμιά σχέση δεν έχουν με τα συμφέροντα των λαών, οι αναγνωρίσεις που έχουν γίνει μέχρι σήμερα είναι «θολές» και οι μόνοι σαφείς όροι που υπάρχουν είναι αυτοί που επιβάλλουν στους Παλαιστίνιους να αποκηρύξουν την πάλη ενάντια στην κατοχή και να μην υπάρχει η Χαμάς στα πολιτικά πράγματα της επόμενης μέρας.

Προσπαθούν δηλαδή μέσω της πολυπόθητης για τους Παλαιστίνιους αναγνώρισης να επιβάλουν όρους για το ποιος θα ασκεί διακυβέρνηση, αμφισβητώντας ανοιχτά ότι μόνος αρμόδιος να το αποφασίσει αυτό είναι ο ίδιος ο λαός ενός ανεξάρτητου και κυρίαρχου παλαιστινιακού κράτους.

Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι καμιά από τις αναγνωρίσεις δεν αναφέρει με σαφήνεια τα σύνορα πριν το 1967 και την Ανατ. Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Παλαιστινιακού κράτους, ενώ καμιά αναφορά δεν υπάρχει και στον τερματισμό της κατοχής και των εποικισμών από το Ισραήλ.

Αντίθετα, η προοπτική ενός τέτοιου Παλαιστινιακού κράτους, για το οποίο αγωνίζεται ο λαός του, υπονομεύεται ...από τα αποδυτήρια, με δηλώσεις όπως αυτή του αντιπροέδρου της βρετανικής κυβέρνησης ότι «η αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους δεν θα οδηγήσει στην ύπαρξή του από τη μια μέρα στην άλλη».

Σε κάθε περίπτωση, αυτές οι αποφάσεις από κυβερνήσεις - συμμάχους του Ισραήλ, που τάχθηκαν στο πλευρό του από την πρώτη στιγμή της επίθεσης στη Γάζα και αναγνώρισαν το «δικαίωμά του στην αυτοάμυνα», είναι αποτέλεσμα και της πίεσης που ασκούν οι μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό σ' αυτές τις χώρες και σε όλο τον κόσμο, σε συνδυασμό με το καθολικό αίσθημα αποτροπιασμού και οργής για τις θηριωδίες του κράτους - δολοφόνου.

Κι αυτό παρά την αισχρή προπαγάνδα και την καταστολή σε βάρος του εργατικού - λαϊκού κινήματος που εξαπέλυσαν όλοι οι σύμμαχοι του Ισραήλ, και όσοι τώρα αναγνωρίζουν Παλαιστινιακό κράτος, για να στηρίξουν το κράτος - δολοφόνο και μαζί τα ευρωατλαντικά σχέδια στην περιοχή.

Σ' αυτούς τους αγώνες πρωτοστάτησε και πρωτοστατεί το ΚΚΕ στη χώρα μας, εκφράζοντας αταλάντευτα και από την πρώτη στιγμή την αλληλεγγύη του στον Παλαιστινιακό λαό, απαιτώντας να πάψει κάθε στήριξη στο Ισραήλ, κάθε εμπλοκή στον πόλεμο.

Οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν την ανάγκη να δυναμώσει ο αγώνας του λαού ενάντια στο ιμπεριαλιστικό μακελειό στη Μέση Ανατολή και ταυτόχρονα η πίεση προς την ελληνική κυβέρνηση για άμεση εφαρμογή του ομόφωνου ψηφίσματος της ελληνικής Βουλής του 2015, για να αποκτήσει ο παλαιστινιακός λαός τη δική του πατρίδα, στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, με εδαφική ενότητα και με αποχώρηση όλων των στρατευμάτων κατοχής και των εποίκων.