Δύσκολο να κρυφτεί η ανησυχία των αστικών επιτελείων για τα μηνύματα που εκπέμπουν μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες για μια νέα καπιταλιστική κρίση και την πολεμική προετοιμασία που εντείνεται, στο έδαφος των ανειρήνευτων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Απέναντι σε τέτοιες προβλέψεις και εξελίξεις, απασχολούν ολοένα και περισσότερο ζητήματα όπως η εμπιστοσύνη στο κράτος και τους θεσμούς του, η σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος και η ικανότητά του να αποσπά συναινέσεις, πρώτα και κύρια από τον λαό.

Κυρίως τους απασχολεί η διαμόρφωση κυβερνητικής εναλλαγής, που είναι απαραίτητη για να ενσωματώνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια και ταυτόχρονα να κλιμακώνεται ανεμπόδιστα η αντιλαϊκή πολιτική.

Τι είναι αυτό που τους βάζει «στην πρίζα»; Το γεγονός ότι η δυσαρέσκεια για την πολιτική της κυβέρνησης, για την ακρίβεια που μεγαλώνει, την άθλια κατάσταση στην Υγεία, τις νέες θυσίες για την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου και τη στροφή στην πολεμική οικονομία, δεν τροφοδοτεί «αυτομάτως» τα «συγκοινωνούντα δοχεία», τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου και κυρίως αυτά της σοσιαλδημοκρατίας, το σίγουρο αποκούμπι για την αστική τάξη.

Μεγαλώνουν έτσι προβληματισμοί για την αντοχή και τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος σε συνθήκες που η πίεση θα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Τέτοιες ενδείξεις αποτυπώνονται και σε δημοσκοπήσεις, όπου το «κανένα» είναι ...πρώτη δύναμη στην ερώτηση «ποιο κόμμα εμπιστεύεστε» περισσότερο, ενώ καταγράφεται μεγάλη απαξίωση και όλων των θεσμών του κράτους.

Τίποτα δεν είναι βέβαια τυχαίο. Είναι όλοι τους συνένοχοι και γι' αυτό φθαρμένοι στις λαϊκές συνειδήσεις. Ολοι τους και με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς και συνθήματα έβαλαν ως κυβέρνηση πλάτη στην εφαρμογή των πιο βάρβαρων μέτρων, ενώ και από τη θέση της αντιπολίτευσης στηρίζουν και ψηφίζουν βασικά αντιλαϊκά νομοσχέδια, υπερασπίζονται την κοινή τους στρατηγική, την «κανονικότητα» της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, την εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Η κατάσταση αυτή επιταχύνει διεργασίες για την αναπαλαίωση του αστικού πολιτικού συστήματος με τα ίδια σάπια υλικά, για να εμφανιστεί το «παλιό ντυμένο σαν νέο». Επιστρατεύονται εκ νέου κάλπικα διλήμματα και ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές, χρεοκοπημένες αυταπάτες περί καπιταλισμού χωρίς πολέμους και εκμετάλλευση, χωρίς αδικία και χωρίς σκάνδαλα, με «δημοκρατία» και «δικαιοσύνη», με κράτος φιλολαϊκό και «για όλους».

Βγάζουν από τη ναφθαλίνη παλιούς Μεσσίες ή κατασκευάζουν νέους, παλεύοντας με νύχια και με δόντια για να μείνει ο λαός θεατής των εξελίξεων και οι αγώνες του «εντός των τειχών» του συστήματος, να λειτουργήσουν απλά ως σκαλοπατάκι για μια επόμενη αστική κυβέρνηση που θα συνεχίσει να τσακίζει τον λαό.

Για να μη στοχεύσει η λαϊκή δυσαρέσκεια τον πραγματικό ένοχο όλων των εγκλημάτων σε βάρος του, που δεν είναι άλλος από το κέρδος, το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις του.

Η διέξοδος όμως, για να ζήσει ο λαός όπως του αξίζει και μπορεί στον 21ο αιώνα των τεράστιων παραγωγικών δυνατοτήτων και της τεχνολογικής προόδου, δεν βρίσκεται στο μαγκανοπήγαδο, στα αδιέξοδα και στις αυταπάτες μιας ...λιγότερο κακής κυβέρνησης και ενός «πιο δίκαιου» τάχα καπιταλισμού, αλλά ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση.

Βρίσκεται στην ορμητική, αποφασιστική συμμετοχή στο οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα, στο δυνάμωμα της αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής πάλης και της κοινωνικής συμμαχίας, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και τη γραμμή του συμβιβασμού με τα προαπαιτούμενα και τις «αντοχές» της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Μόνο εκεί μπορεί να βρει πραγματική ριζοσπαστική διέξοδο η δικαιολογημένη δυσαρέσκεια του λαού, να μη σκορπίσει σε «λύσεις» που τον γυρνάνε στο «μια από τα ίδια» και «εγγυώνται» μόνο νέες ήττες και απογοήτευση.

Τον δρόμο δείχνει η συμπόρευση με το ΚΚΕ και τη ριζοσπαστική πολιτική του πρόταση, για την πραγματική πολιτική αλλαγή, που θα έρθει με την ανατροπή του καπιταλισμού, ανοίγοντας τον δρόμο για την κοινωνία της πραγματικής λαϊκής ευημερίας, απαλλαγμένης από τα κοινωνικά παράσιτα, τους καπιταλιστές και την εξουσία τους. Γι' αυτό τον δρόμο αξίζει κάθε θυσία του λαού!