Το Κατάρ είναι η τρίτη χώρα την οποία βομβαρδίζει το Ισραήλ, μετά την Υεμένη και το Ιράν, ενώ έχει εισβάλει στον Λίβανο και κατέχει μέρος της Συρίας, εκτός από τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Επιβεβαιώνει έτσι τον τίτλο του κράτους - τρομοκράτη, που με τη στήριξη των ΗΠΑ και των άλλων Ευρωατλαντικών συμμάχων του βάζει φωτιά στη Μέση Ανατολή, με τον κίνδυνο μιας γενικευμένης ανάφλεξης να είναι πιο ορατός από ποτέ.

Η στάση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ απέναντι στους ισραηλινούς βομβαρδισμούς είναι για άλλη μια φορά ξεδιάντροπα προκλητική. Ενώ στην περίπτωση της Πολωνίας - που καταγγέλλει παραβίαση του εναέριου χώρου της από ρωσικά drones - συζητιέται η ενεργοποίηση του «άρθρου 4» του ΝΑΤΟ πριν ακόμα εξακριβωθεί τι ακριβώς έγινε, για την αεροπορική επίθεση στο Κατάρ οι αντιδράσεις τους είναι ξέπλυμα του Ισραήλ και της εγκληματικής πολιτικής του.

Οι μεν ΗΠΑ βγάζουν την ουρά τους απέξω, δηλώνοντας ότι δεν ξέρουν «τίποτα για τον φόνο», ότι δεν είχαν ενημερωθεί και ότι «δεν θα ξαναγίνει» (!), ενώ η ΕΕ ξεμπερδεύει με μια δήλωση - καταδίκη της παραβίασης του «διεθνούς δικαίου», που και οι ίδιοι κόβουν και ράβουν στα μέτρα τους, ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Κατά τ' άλλα, αναφέρει πως «δεν είναι προς το συμφέρον κανενός» να κλιμακωθεί ο πόλεμος στη Γάζα, εξισώνοντας και εδώ τον θύτη, Ισραήλ, με το θύμα, παλαιστινιακό λαό, και κρύβοντας ότι στη Γάζα εξελίσσονται εκ προ μελέτης γενοκτονία και εκτοπισμός των Παλαιστινίων, που φέρουν και τη δική της υπογραφή.

Οι Ευρωατλαντικοί ιμπεριαλιστές δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα προκειμένου να προωθήσουν τα βρώμικα σχέδιά τους, στον ανταγωνισμό με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, κυρίως με την Κίνα και τη Ρωσία. Στην Ουκρανία ο «αναθεωρητισμός» της Ρωσίας είναι αιτία κλιμάκωσης του πολέμου και «συλλογικής απάντησης» του ΝΑΤΟ, ενώ στη Μέση Ανατολή ο σύμμαχος Ισραήλ στηρίζεται στρατιωτικά και καλύπτεται να επεκτείνει την κατοχή, να βομβαρδίζει άλλες χώρες, να χαράσσει νέα σύνορα στη Συρία και αλλού.

Εκκωφαντική είναι η συνενοχή και της ελληνικής κυβέρνησης, όπως και των άλλων κομμάτων του ευρωατλαντισμού, που στηρίζουν το καθεστώς Ζελένσκι, τη συμμετοχή της αστικής τάξης στις «εγγυήσεις ασφαλείας» και στην ανοικοδόμηση της Ουκρανίας, αλλά και τους σχεδιασμούς για αναβάθμιση της χώρας σε ενεργειακό κόμβο, μέσα και από τη στρατηγική σχέση με το Ισραήλ.

Ο λαός δικαιολογημένα ανησυχεί για τις εξελίξεις στα μέτωπα της Ουκρανίας και της Μέσης Ανατολής, που βρίσκονται σε σταθερή τροχιά κλιμάκωσης, με καταλύτη τούς ανταγωνισμούς που οξύνονται. Ειδικά μετά τη σύνοδο του Οργανισμού της Σαγκάης, που έθεσε τις βάσεις για πιο βαθιά συνεργασία μεταξύ των κρατών της Ευρασίας, με πρωταγωνίστρια την Κίνα, οι ανταγωνισμοί αναβαθμίζονται και πυροδοτούν εξελίξεις σε όλα τα ανοιχτά πολεμικά μέτωπα. Η σύγκρουση για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Κίνα δεν αφήνει «άβρεχτο» κανέναν.

Οσοι προσπάθησαν να καλλιεργήσουν προσδοκίες και εφησυχασμό για ενδεχόμενους συμβιβασμούς και εκτόνωση στα ιμπεριαλιστικά μέτωπα, για άλλη μια φορά διαψεύδονται πανηγυρικά. Το ίδιο και όσοι επιχείρησαν να ντύσουν με προβιά «ειρηνοποιού» τον λύκο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, που οδηγεί την κούρσα της κλιμάκωσης σε όλο τον κόσμο για να υπερασπιστεί την πρωτοκαθεδρία του. Ακόμα κι αν υπάρξει κάποιος πρόσκαιρος συμβιβασμός, θα αποτελέσει «γέφυρα» για νέες και πιο μεγάλες συγκρούσεις.

Παράλληλα με τους κινδύνους που αναβαθμίζονται, λοιπόν, είναι ανάγκη να αναβαθμιστούν η επιφυλακή και η εγρήγορση του λαϊκού παράγοντα απέναντι στις εξελίξεις. Να δυναμώσει η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στην εμπλοκή της χώρας, η απαίτηση να πάψει κάθε στήριξη στο κράτος - δολοφόνο Ισραήλ και συμμετοχή στις «εγγυήσεις ασφαλείας» προς το καθεστώς Ζελένσκι, που είναι ο επόμενος μεγάλος κρίκος κλιμάκωσης των ανταγωνισμών και των συγκρούσεων στην περιοχή.