Με το «καλάθι» της ΔΕΘ να είναι γεμάτο με μέτρα που τσακίζουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, είναι αποκαλυπτική η στάση των ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ απέναντι σε δύο αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση αυτήν την περίοδο: Την επέκταση της 13ωρης δουλειάς και την καρκινογόνα καύση των σκουπιδιών.

Στο αντεργατικό νομοσχέδιο για τη «διευθέτηση» και το ξεχείλωμα του εργάσιμου χρόνου, ο μεν ΣΥΡΙΖΑ ξεσπαθώνει ενάντια στη «13ωρη σκλαβιά», το δε ΠΑΣΟΚ ενάντια στο «νεοφιλελεύθερο δόγμα» της ΝΔ.

Οι εργαζόμενοι όμως ξέρουν καλά και το ζουν στο πετσί τους ότι το νομοσχέδιο αυτό δεν έπεσε από τον ουρανό. Αντίθετα, η ΝΔ έρχεται να ολοκληρώσει ένα έγκλημα που προωθείται εντατικά από όλες τις κυβερνήσεις και την ΕΕ εδώ και δεκαετίες.

Την ώρα λοιπόν που προσπαθούν να χαϊδέψουν τα αυτιά των εργαζομένων και να «αντιπολιτευτούν» τη ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να κρύψουν ότι υπερασπίζονται μέχρι τα μπούνια την Οδηγία 2003/88 της ΕΕ, που προβλέπει τόσο την «κανονικότητα» της 13ωρης δουλειάς όσο και τη «δυνατότητα» για 78 ώρες δουλειά την εβδομάδα.

Καταγγέλλουν μάλιστα την κυβέρνηση ότι αποκλίνει από την «ευρωπαϊκή κανονικότητα», ξεπλένοντας τις αντεργατικές Οδηγίες και κατευθύνσεις που και οι ίδιοι έχουν ψηφίσει στο Ευρωκοινοβούλιο, στρώνοντας το χαλί στη ΝΔ να κλιμακώσει την επίθεση. Αυτό κι αν είναι κοροϊδία!

Σαν σε σκυταλοδρομία, άλλωστε, έχουν νομοθετήσει - όταν κυβερνούσαν - την ευελιξία, την εκ περιτροπής εργασία, την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, τη «διευθέτηση» του εργάσιμου χρόνου σε μια σειρά κλάδους, την οποία τώρα η ΝΔ έρχεται να γενικεύσει με ακόμα χειρότερους όρους.

Ολοι μαζί στηρίζουν τη στρατηγική που η ΕΕ παρουσιάζει ως «λυδία λίθο» για την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων της, και τη στροφή στην πολεμική οικονομία, η οποία βέβαια μένει στο απυρόβλητο από ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά και στην καύση των σκουπιδιών, που ήδη προκαλεί αντιδράσεις σε όλη τη χώρα, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ πασχίζουν να ξεχαστεί ότι το έγκλημα έχει και τις δικές τους υπογραφές.

Μόλις πριν λίγα χρόνια ο σημερινός αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, ως υπουργός Ενέργειας, υπερασπιζόταν τα «εναλλακτικά καύσιμα», ανάμεσά τους και τα απορρίμματα, και επιχειρηματολογούσε υπέρ της καύσης, ενώ το ΠΑΣΟΚ τη χαρακτήριζε «ορθή διαχείριση».

Μαζί με τη σημερινή κυβέρνηση έχουν στηρίξει την καύση ως «πράσινη και ασφαλή Ενέργεια», έχουν ψηφίσει με χέρια και με πόδια τη λεγόμενη «κυκλική οικονομία» στην ΕΕ, τη διαχείριση των απορριμμάτων με κριτήριο την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων σε όλα της τα στάδια: Από την περισυλλογή και την επεξεργασία, μέχρι την παραγωγή του καύσιμου σκουπιδιού και την αποτέφρωση.

Γι' αυτό η «κριτική» τους σήμερα δεν αγγίζει την καρδιά της επικίνδυνης αυτής εξέλιξης, ενώ οι όποιες διαμαρτυρίες τους εξαντλούνται στο «πού και πώς» θα γίνει η καύση, με τα στελέχη τους στην Τοπική Διοίκηση να πρωτοστατούν σε τέτοια παζάρια πάνω στις πλάτες του λαού, που αντιδρά δυναμικά.

Η πείρα των εργαζομένων είναι αμείλικτη για τον ρόλο που παίζουν οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, όχι μόνο όταν κυβερνούν με την πολιτική τους αλλά και όταν «αντιπολιτεύονται». Οταν κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να μένει στο απυρόβλητο ο πραγματικός ένοχος: Το ίδιο το σύστημα, το κεφάλαιο και η εξουσία του, η στρατηγική της θωράκισης της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας, η ΕΕ.

Εχουν πείρα από τον ρόλο τους ως «βολική» αντιπολίτευση, τόσο στη Βουλή όσο και στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, με τα στελέχη τους σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις να υπονομεύουν την οργάνωση, τη διεκδίκηση, την αναμέτρηση με την εργοδοσία, το κράτος και την κυβέρνηση.

Αυτή η στοίχιση φωτίζει το πραγματικό δίλημμα για τους εργαζόμενους, το οποίο καμία σχέση δεν έχει με τις προϋποθέσεις, με τα «πού», «πώς», και με ποιο «μείγμα» θα εφαρμόζεται η βαρβαρότητα κυβέρνησης και ΕΕ, όπως καλλιεργούν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και οι «σωτήρες» που παλεύουν να «ανακάμψουν» στην κούρσα της κυβερνητικής εναλλαγής.

Αυτό που κρίνεται είναι το πώς θα αμφισβητηθεί και θα μπει στο στόχαστρο του λαού αυτή η βαρβαρότητα, πώς θα δυναμώσει η αναμέτρηση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, πώς θα αναπτύσσονται η οργάνωση και η διεκδίκηση σε μια τέτοια κατεύθυνση, φωτίζοντας τον δρόμο της ανατροπής.