Οι εξελίξεις στις οικονομίες της Γαλλίας και της Γερμανίας δεν είναι μόνο μια εικόνα της ΕΕ που θαλασσοπνίγεται στα απόνερα της σύγκρουσης ΗΠΑ - Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, αλλά και μια αποστομωτική απάντηση σε όσους πρόβαλλαν τις οικονομίες αυτές ως «πρότυπα», την εποχή της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα, και εκβίαζαν τον λαό να αποδεχτεί τεράστιες θυσίες «για να γίνουμε Ευρώπη», όπως έλεγαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι.

Αστικά κόμματα και επιτελεία εμφάνιζαν ως αιτία της κρίσης τις «παθογένειες» της ελληνικής οικονομίας, για τις οποίες οι κυβερνήσεις έριχναν τις ευθύνες η μία στην άλλη και όλες μαζί στον λαό. Σε συμπαιγνία με τους συμμάχους τους στην ΕΕ, φόρτωσαν στους εργαζόμενους και στα λαϊκά στρώματα τρία μνημόνια και εκατοντάδες αντιλαϊκά μέτρα, στο όνομα της αποκατάστασης της «κανονικότητας».

Αυτή η καπιταλιστική «κανονικότητα» κάνει τώρα τη γαλλική οικονομία να κλονίζεται από «έλλειψη ανταγωνιστικότητας και επενδύσεων», αλλά και τη γερμανική να κατρακυλάει για τρίτη χρονιά σε ύφεση, με οικονομικούς δείκτες όπως η βιομηχανική παραγωγή, οι εξαγωγές και οι επενδύσεις να ακολουθούν πορεία προς τα κάτω.

Ολες οι ενδείξεις προμηνύουν μια νέα οικονομική κρίση στην ΕΕ, παρά την τεράστια κρατική στήριξη στο κεφάλαιο με την «πράσινη μετάβαση» και τη στροφή στην πολεμική οικονομία, που προχωράει με καταιγιστικούς ρυθμούς. Από μια τέτοια εξέλιξη καμία οικονομία - ούτε βέβαια η ελληνική - δεν πρόκειται να μείνει «άβρεχτη». Οι σιδερένιοι νόμοι του καπιταλισμού και οι κρίσεις, που είναι γραμμένες στο DNA του, δεν κάνουν διακρίσεις. Αυτό επιβεβαιώνει το παράδειγμα της Γαλλίας και της Γερμανίας.

Διακρίσεις δεν κάνει ούτε το κεφάλαιο, στην προσπάθεια να φορτώσει την κρίση στον λαό. Στη Γαλλία, οι περικοπές των 43 δισ. ευρώ σε πρώτη φάση θα αφαιρέσουν κονδύλια του κρατικού προϋπολογισμού που χρηματοδοτούν στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες στην Υγεία, στην Παιδεία, στις συντάξεις. Η συζήτηση για το «χάσμα ανταγωνιστικότητας» απέναντι στις ΗΠΑ και στην Κίνα στρώνει τον δρόμο για πιο σκληρά αντεργατικά μέτρα.

Το ίδιο και στη Γερμανία, όπου ο Μερτς εκφράζει δημόσια τον θαυμασμό του για το βάθος της ευελιξίας στην ελληνική αγορά εργασίας! Στο φόντο των ανταγωνισμών που οξύνονται παγκόσμια για το ξαναμοίρασμα σφαιρών επιρροής, αγορών, πηγών και δρόμων Ενέργειας και εμπορευμάτων, ολόκληρη η ΕΕ ετοιμάζεται και στρατιωτικά για την κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων.

Η αστική τάξη στη χώρα μας, που τότε απειλούσε τον λαό ότι αν δεν δεχτεί τα μνημόνια «θα χάσουμε το τρένο της Ευρώπης», τώρα τον εκβιάζει να χαμηλώσει τις διεκδικήσεις του «για να μη γίνουμε Γαλλία»! Μονά - ζυγά δικά τους, σε ανάπτυξη και κρίση, με την επίθεση να συνεχίζεται ακάθεκτη στους εργαζόμενους και στα λαϊκά στρώματα, για την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Οσο για το παραμύθι ότι «στην Ελλάδα η κυβέρνηση δίνει, ενώ στη Γαλλία και στη Γερμανία κόβουν», όχι μόνο δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, αλλά είναι και ξεδιάντροπα προκλητικό. Η κυβέρνηση πράγματι δίνει. Οχι όμως στον λαό, αλλά στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους.

Γι' αυτούς νομοθετεί το 13ωρο σε συνθήκες οικονομικής ανάπτυξης, τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, θωρακίζει τον άθλιο νόμο για τον κατώτατο μισθό, τσακίζει τον λαό με τα πρωτογενή πλεονάσματα, κλιμακώνει την πολεμική προετοιμασία με δεκάδες δισ. ευρώ σε εξοπλισμούς. Το ίδιο κάνουν και οι κυβερνήσεις στη Γαλλία, στη Γερμανία και στα άλλα κράτη της ΕΕ, που οι οικονομίες τους ταλαντώνονται ανάμεσα στην ύφεση και στην αναιμική ανάκαμψη.

Τα ψέματα τελείωσαν. Οι καπιταλιστικοί μύθοι καταρρέουν με πάταγο ο ένας μετά τον άλλο. Τώρα ο ελληνικός λαός μπορεί καλύτερα να δει πού οδηγούν τα ψευτοδιλήμματα των κομμάτων του κεφαλαίου και οι αυταπάτες για «λιγότερο» ή «περισσότερο Ευρώπη», για «επεκτατική» ή «περιοριστική» πολιτική, για «δίκαιη ανάπτυξη» ή «θυσίες για το μεγάλωμα της πίτας που θα μοιράζεται σε όλους».

Προϋπόθεση για την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη του κεφαλαίου είναι να συνθλίβονται διαρκώς οι λαϊκές ανάγκες, να βαθαίνει η εκμετάλλευση. Για να κερδίσει έστω και κάποιες ανάσες ο λαός πρέπει να χάσει το κεφάλαιο, δυναμώνοντας παντού τη σύγκρουση με την πολιτική του κέρδους. Ενας τέτοιος αγώνας, στην εποχή που οι δυνατότητες για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών έχουν συσσωρευτεί χωρίς προηγούμενο, δεν μπορεί παρά να βλέπει μέχρι το τέλος: Την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και του σάπιου καπιταλισμού, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.