Το δίλημμα «συμβιβασμός με την Τουρκία και συνεκμετάλλευση ή πολεμική εμπλοκή», που διακινούν με διάφορες παραλλαγές η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία, είναι εξίσου επικίνδυνο για το λαό και δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα που του στήνουν.

Αλλωστε, από τις ίδιες τις εξελίξεις και την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων, μέσα στο πλαίσιο της ευρωατλαντικής συμμαχίας, επιβεβαιώνεται διαχρονικά ότι πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο διαπραγματεύσεων, «μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης», «θερμών επεισοδίων», στο έδαφος προδιαγεγραμμένων διευθετήσεων στο Κυπριακό, στην Ανατ. Μεσόγειο και το Αιγαίο, που στον πυρήνα τους έχουν τη συνεκμετάλλευση στρατηγικών θαλάσσιων οδών, υδρογονανθράκων και άλλων φυσικών πόρων.

Μιλάμε δηλαδή για παζάρια ανάμεσα σε μονοπωλιακά συμφέροντα, στο πλαίσιο ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και οργανισμών, που όχι μόνο δεν εγγυώνται σύνορα και κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά αντίθετα αποτελούν κίνδυνο για την ειρήνη και την ασφάλεια των λαών.

Παράλληλα με την έξαρση της τουρκικής επιθετικότητας, πυκνώνουν οι παρεμβάσεις που «μυρίζουν» διευθέτηση, πιθανότατα με προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, καταρχήν για τον καθορισμό υφαλοκρηπίδας ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία.

Προβάλλεται μάλιστα αυτή η προοπτική ως η μόνη που μπορεί να ανατρέψει τα τετελεσμένα της Τουρκίας στη ΝΑ Μεσόγειο, μετά τη συμφωνία με τη Λιβύη, να αποσοβήσει τον κίνδυνο μιας σύγκρουσης και κυρίως να αποκαταστήσει τη «σταθερότητα» στην περιοχή, ως αναγκαία προϋπόθεση για να έρθουν επενδύσεις.

Η κυβέρνηση και όλα τα άλλα κόμματα κρύβουν ότι το σχέδιο για διευθετήσεις σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας έχει την κάλυψη των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, στο πλαίσιο της σύνθετης διαπραγμάτευσης που διεξάγουν με την Τουρκία, για να αποκαταστήσουν τη συμμετοχή της στο δυτικό στρατόπεδο και να την αποκόψουν από τη συνεργασία με τη Ρωσία.

Αλλωστε, ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ έχουν βάλει μέχρι τώρα τη σφραγίδα τους σε όλα τα «επεισόδια», με τα οποία ενθαρρύνεται η προκλητικότητα της Τουρκίας, νομιμοποιούνται οι διεκδικήσεις της στην περιοχή και τελικά προωθούνται βήμα βήμα οι διευθετήσεις στη λογική της συνεκμετάλλευσης, παράλληλα με τα σχέδια οριστικής διχοτόμησης της Κύπρου.

Θυμίζουμε ότι το ΝΑΤΟ θεωρούσε ανέκαθεν το Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο ενιαίο επιχειρησιακό χώρο, ενώ οι προσδοκίες που καλλιεργούσαν όλες οι αστικές δυνάμεις και τα κόμματα για μια «δίκαιη» λύση στο Κυπριακό, μετά την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, διαψεύστηκαν παταγωδώς, με την Τουρκία να προκαλεί ακόμα και με την παρουσία γεωτρύπανου στην «ευρωπαϊκή» ΑΟΖ της Κύπρου.

Δεν είναι επίσης παράξενο ότι σ' αυτήν την κατεύθυνση συντάσσονται όλα τα αστικά κόμματα, επιβεβαιώνοντας ότι η εμπλοκή της Ελλάδας στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, ως στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης, δεν επιτρέπει διαφοροποιήσεις και «δεύτερες σκέψεις».

Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, που καταλογίζει στην κυβέρνηση «αδράνεια» και καθυστερήσεις, προτείνει μια δέσμη μέτρων για την «απόκρουση» της τουρκικής επιθετικότητας όπου ταυτίζονται σχεδόν όσα αναγγέλλει η κυβέρνηση («διεθνοποίηση» του ζητήματος, επαφές με Ευρωπαίους εταίρους, την Αίγυπτο και το Ισραήλ, ανάπτυξη σχέσεων με τον στρατηγό Χάφταρ στη Λιβύη, επιτάχυνση των προσπαθειών για διευθέτηση του Κυπριακού).

Και φυσικά, όλοι μαζί προστατεύουν από κάθε κριτική και αμφισβήτηση τον ρόλο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και τις ευθύνες τους για τη σημερινή κατάσταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αφού όλες οι κυβερνήσεις και τα κόμματα υπηρέτησαν με συνέπεια τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό στην περιοχή, που επιδρά καθοριστικά και στις σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας.

Το βέβαιο είναι ότι όποιες διευθετήσεις προωθούνται, δεν κινούνται μόνο στην κατεύθυνση της αμφισβήτησης συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά δεν αναιρούν και τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις που οξύνονται στην περιοχή, ούτε τον ανταγωνισμό ανάμεσα στην αστική τάξη της Τουρκίας και της Ελλάδας. Επομένως, με μαθηματική ακρίβεια προετοιμάζουν τον νέο γύρο εντάσεων και συγκρούσεων, που θα πληρώνουν πάντα οι λαοί.

Γι' αυτό χρειάζεται τώρα να δυναμώσει η πάλη ενάντια στον πραγματικό παράγοντα αστάθειας και ανασφάλειας για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς, που δεν είναι άλλος από τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό και τους ανταγωνισμούς για τις πηγές και τους δρόμους της Ενέργειας, τις σφαίρες επιρροής.

Να δυναμώσουν στην Ελλάδα και σε κάθε χώρα η αλληλεγγύη, ο αγώνας για αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και κλείσιμο όλων των βάσεων, η πάλη ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου, που για τα συμφέροντά του μπλέκει το λαό σε ανταγωνισμούς και σχέδια επικίνδυνα για την ίδια του τη ζωή.