Η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τους εκπροσώπους της ΕΕ και του ΔΝΤ βρίσκεται σε εξέλιξη, με ζητούμενο τη συμφωνία, ώστε να κλείσει η δεύτερη «αξιολόγηση». Η κυβέρνηση επιχειρεί να φτιάξει την εικόνα της «σκληρής διαπραγμάτευσης» απέναντι σε όσα απαιτεί κυρίως το ΔΝΤ σε σχέση με τις ομαδικές απολύσεις, ενώ οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της παρουσιάζουν ως «σκληρούς» και «αμετακίνητους» τους δανειστές.

Επειδή αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί, μπορούμε να μαντέψουμε εύκολα και τη συνέχεια. Τελικά, η συμφωνία είναι πιθανό να κλείσει κάπου ...«στη μέση», με δεδομένη την αποφασιστικότητα κυβέρνησης - «κουαρτέτου» να ολοκληρωθεί έγκαιρα η αξιολόγηση. Στην πραγματικότητα, παίζεται το γνωστό παιχνίδι με το γάιδαρο του Χότζα, έτσι ώστε να εμφανιστεί σαν «επιτυχία» της σκληρής διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης το έτσι κι αλλιώς αντιλαϊκό αποτέλεσμα.

Αυτό που κρύβει συστηματικά η κυβέρνηση, όπως έκαναν λίγο - πολύ και οι προηγούμενες, είναι ότι με τους «δανειστές» βρίσκονται από την ίδια μεριά του τραπεζιού, έχουν ως κοινή βάση και στόχο τη στήριξη της ανάκαμψης των κερδών των μονοπωλίων, των συμφερόντων του κεφαλαίου. Αυτών οι «απαιτήσεις» περιλαμβάνονται μέσα στα μέτρα των μνημονίων τους και οι υπαρκτές διαφωνίες τους αφορούν ζητήματα ξένα για το λαό.

Για παράδειγμα, αν δει κανείς λίγο πιο συγκεκριμένα τα μέτωπα στα Εργασιακά που εμφανίζονται να είναι «ανοιχτά», θα καταλάβει πολύ καλά τι συμβαίνει. Για τις ομαδικές απολύσεις, διαρρέεται από την κυβέρνηση ότι υπάρχει εμπλοκή. Την ίδια στιγμή, όμως, περνά σε δεύτερη μοίρα το θέμα των Συλλογικών Συμβάσεων και του υπο-κατώτατου μισθού, όπου όλα δείχνουν ότι πάμε για παγίωση της σημερινής άθλιας κατάστασης και επιδείνωσή της.

Το σίγουρο είναι ότι όλες οι πλευρές και αυτής της διαπραγμάτευσης έχουν συμφωνήσει ότι θα πάρουν μέτρα αντεργατικά. Το εύρος και οι ρυθμοί της επίθεσης είναι αυτά που συζητιούνται.

Η πραγματική διαφωνία δεν αφορά αμιγώς το θέμα των εργασιακών ή μεμονωμένα άλλα μέτωπα της διαπραγμάτευσης. Είναι η αντανάκλαση της σφοδρής αντιπαράθεσης τμημάτων του κεφαλαίου και στη χώρα μας και στο εξωτερικό για πιο μεγάλα και στρατηγικής σημασίας ζητήματα, όπως: Ρυθμίσεις για το χρέος, «άνοιγμα» στις αγορές, ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση του Ντράγκι. Αυτά παζαρεύονται επί της ουσίας, όπως και τα περιθώρια της ελληνικής κυβέρνησης να διαχειριστεί τα αντιλαϊκά μέτρα κοροϊδεύοντας το λαό.

Είναι επίσης κάλπικο το επιχείρημα ότι η κυβέρνηση «θυσιάζει» τάχα τα Εργασιακά για να πάρει την ελάφρυνση του χρέους. Τόσο τα μέτρα για το χρέος, όσο και οι αντεργατικές ανατροπές είναι προϋποθέσεις για την καπιταλιστική ανάκαμψη και σ' αυτή τη βάση διαπραγματεύονται κυβέρνηση - κουαρτέτο. Τα υπομνήματα των εργοδοτικών ενώσεων που ζητάνε κατοχύρωση της σημερινής ζούγκλας στην αγορά εργασίας και επέκτασή της, το επιβεβαιώνουν.

Ο λαός, που έχει υποφέρει όσα έχει υποφέρει, δεν πρέπει να «τσιμπά» στις προπαγανδιστικές απατεωνιές της κυβέρνησης - της όποιας αστικής κυβέρνησης - και να προσδοκά κάτι καλύτερο εάν κλείσει η δεύτερη «αξιολόγηση». Ούτε να σέρνεται πίσω από το σχέδιο και το χρονοδιάγραμμα της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, την αγωνία τους να προλάβουν τις ημερομηνίες που συνεδριάζει το Γιούρογκρουπ. Γιατί το κλείσιμο της «αξιολόγησης» δεν οδηγεί σε διέξοδο, αφού είναι δεδομένα η ένταση της εκμετάλλευσης των εργατών, το τσάκισμα των λαϊκών στρωμάτων, η ενίσχυση των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων.

Χαρακτηριστικός είναι ο προϋπολογισμός που κατατέθηκε στη Βουλή. Προβλέπει νέα καταιγίδα φόρων για τα επόμενα χρόνια, περικοπές στις δαπάνες για την Κοινωνική Ασφάλιση και την Πρόνοια, για να αναφέρουμε τα πιο «χτυπητά».

Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, η θέση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων είναι απέναντι από την όποια «επιτυχία» καταγραφεί σχετικά με το κλείσιμο της δεύτερης «αξιολόγησης» ή το χρέος ή την ποσοτική χαλάρωση. Καμία επανάπαυση, λοιπόν, καμία ψεύτικη προσδοκία. Οι απεργιακές μάχες στις 24 Νοέμβρη και 8 Δεκέμβρη πρέπει να αξιοποιηθούν, δίνοντας ηχηρή απάντηση στο κλίμα αναμονής και αυταπατών που προσπαθεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση σε σχέση με τη διαπραγμάτευση.