Οσο περνάνε οι μέρες, τόσο πιο καθαρό γίνεται ότι το «τέλος των μνημονίων» δε σημαίνει και το τέλος των αντιλαϊκών μέτρων. Αντίθετα, επιβεβαιώνεται ότι τα λεγόμενα «διαρθρωτικά μέτρα» θα συνεχιστούν και θα ενταθούν.

Με τον ίδιο τρόπο, θα συνεχιστεί και η δημοσιονομική «επιτήρηση» από τους μηχανισμούς της ΕΕ. Το καθεστώς αυτό ισχύει για όλα τα κράτη - μέλη, είτε υπάγονται σε μνημόνια είτε όχι, με βάση τους κανόνες της ενισχυμένης δημοσιονομικής εποπτείας, που ισοδυναμούν με «μνημόνια διαρκείας».

Τα δύο αυτά στοιχεία επαληθεύουν με τις τοποθετήσεις τους στελέχη του ΣΕΒ και της κυβέρνησης. Οι βιομήχανοι, από τη μια, βάζουν ψηλά στη λίστα των «αναγκαίων» μεταρρυθμίσεων τις παραπέρα ανατροπές στο Ασφαλιστικό και στα Εργασιακά, την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και τις αντιδραστικές αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο. Τα ζητήματα αυτά είναι που θα απασχολήσουν τον επόμενο γύρο των συζητήσεων ανάμεσα στην κυβέρνηση και την τρόικα. Η κυβέρνηση, από την άλλη, ομολογεί κυνικά ότι τα μνημόνια διευκόλυναν έως τώρα την ψήφιση και εφαρμογή μέτρων που ήταν αναγκαία για το κεφάλαιο και ότι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει επί της ουσίας, όταν αυτά εκπνεύσουν.

Για παράδειγμα, ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Κυρ. Μητσοτάκης, έλεγε την Τρίτη σε ραδιοφωνική συνέντευξη: «Η τρόικα έτσι όπως την γνωρίζουμε δεν πρόκειται να συνεχίσει μετά την 31η Δεκεμβρίου του 2014, διότι το ευρωπαϊκό πρόγραμμα τελειώνει (...) εκ των πραγμάτων αντιλαμβάνεστε ότι το μνημόνιο όπως το γνωρίζουμε τελειώνει».

Αμέσως μετά, συμπλήρωσε: «Τι θα το ακολουθήσει; Θα το ακολουθήσει μία, να την πούμε, εταιρική σχέση της Ελλάδας με την Ευρώπη, η οποία θα συνοδεύεται από μία προληπτική γραμμή χρηματοδότησης στην οποία η ίδια η χώρα θα θέσει με δικιά της πρωτοβουλία εκείνες τις μεταρρυθμίσεις τις οποίες ούτως ή αλλιώς θα έπρεπε να κάναμε (...) Αν δεν μπορούμε εμείς να κάνουμε εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που πραγματικά είναι απαραίτητες και να πείσουμε τους Ελληνες πολίτες ότι αυτές είναι απαραίτητες είτε έχουμε αυξημένη επιτήρηση είτε δεν έχουμε, ζημιά στον εαυτό μας κάνουμε».

Να, λοιπόν, ποια είναι για το λαό η «μετά μνημόνιο» εποχή: Νέα μέτρα, που προκύπτουν από την ανάγκη του κεφαλαίου να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητά του. Και, ταυτόχρονα, βαθύτερη δέσμευση απέναντι στις κατευθύνσεις της ΕΕ, που ενδιαφέρεται να διασφαλίσει συνολικά την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων της, χωρίς να μπορεί να εξαλείψει τις μεταξύ τους αντιθέσεις, ούτε βέβαια να γιατρέψει την ανισομετρία στην καπιταλιστική ανάπτυξη και τις κρίσεις.

Ο λαός δεν πρέπει να ανεχτεί ένα τέτοιο μέλλον που συνεχίζει να τον καταστρέφει. Ούτε, όμως, να αναζητήσει τη διέξοδο στο «άλλο μείγμα» διαχείρισης του ίδιου αντιλαϊκού δρόμου που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί - από τη σκοπιά των συμφερόντων του λαού, των εργαζομένων - στην κυβέρνηση, επειδή συγκλίνουν στο κύριο: Υπερασπίζονται τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ.

Ανακούφιση και ευημερία για το λαό μπορεί να υπάρξει μόνο σε σύγκρουση μ' αυτήν τη στρατηγική. Η επόμενη μέρα θα τον βρει σε καλύτερη θέση αν πιστέψει στη δύναμή του και διαλέξει να σφραγίσει ο ίδιος με την πάλη του τις εξελίξεις.