Η κυβέρνηση παρουσίασε τις αλλαγές στην τιμολογιακή πολιτική για τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς σαν μείωση εισιτηρίων. Από κοντά, τα Μέσα Ενημέρωσης, που παπαγαλίζουν - προωθούν την κυβερνητική πολιτική, έκαναν λόγο για «πιο φτηνά εισιτήρια» και μετακινήσεις σε όλη την πόλη με ένα ευρώ.

Πρόκειται για απάτη. Για ένα ακόμα μέτρο που μόνο άμεσο σκοπό έχει να αυξήσει τα κέρδη των εταιρειών, που, με όρους καπιταλιστικής επιχείρησης, δηλαδή με απόλυτο γνώμονα το κέρδος, διαχειρίζονται τα δημόσια μέσα μεταφοράς. Δε χρειάζεται να 'ναι κάποιος λογιστής, για να καταλάβει ότι το 1,20 ευρώ για 70 λεπτά μεταφοράς σημαίνει διπλασιασμό του εισιτηρίου, δηλαδή 2,40 για 90 λεπτά μεταφοράς, που μέχρι τώρα πληρώνονταν στο ήδη πανάκριβο 1,40. Η μείωση από τα 45 στα 30 ευρώ της ενιαίας κάρτας σημαίνει αύξηση κατά 50% για όσους μπορούσαν κι έκαναν τη δουλειά τους με την κάρτα των 20 ευρώ για τα λεωφορεία. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί κανείς να μιλά για μειώσεις, όταν, όπως εύστοχα θυμίζει το ΠΑΜΕ, πριν από τις πρώτες μειώσεις των μισθών το εισιτήριο ήταν έως 0,80 ευρώ για όλο το σύστημα και οι μισθοί ήταν τουλάχιστον 35% μεγαλύτεροι.

Μοναδικό κίνητρο της κυβέρνησης είναι η αύξηση του καπιταλιστικού κέρδους κι αυτό δεν μπορεί να το κρύψει με ανακοινώσεις περί δήθεν ελάφρυνσης του κόστους για τις ευπαθείς ομάδες.

Τα στοιχεία, για τον αριθμό των επιβατών που μετακινούνται καθημερινά, δείχνουν και το μέγεθος της απάτης, αλλά και το δρόμο που πρέπει να ακολουθηθεί.

Η συντριπτική πλειοψηφία των καθημερινών μετακινήσεων γίνεται με λεωφορεία και τρόλεϊ (1,23 εκατ. επιβιβάσεις τη μέρα για τα λεωφορεία και 242.000 για τα τρόλεϊ, αντίστοιχα, στο μετρό φτάνουν τις 668.000, στον Ηλεκτρικό τις 310.000 και στο τραμ τις 50.000), σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΣΑ. Κατά τεκμήριο, οι λαϊκές γειτονιές, που εξυπηρετούνται κυρίως με λεωφορείο, καλούνται να πληρώσουν και το μεγαλύτερο μέρος της νέας επιβάρυνσης.

Αν η κυβέρνηση είχε στο νου της να βοηθήσει τα λαϊκά στρώματα, η λύση είναι μία και έχει προβληθεί ξανά και ξανά από το εργατικό κίνημα:

Μείωση της τιμής του εισιτηρίου κατά 50%, ώστε να ανακουφιστεί η πλειοψηφία των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Δωρεάν μετακίνηση των ανέργων, των ΑμΕΑ ή άλλων εργαζομένων που έχουν ανάγκη, των μαθητών και φοιτητών, των στρατευμένων νέων.

Λύση στο πρόβλημα της μεταφοράς είναι η πλήρης ανάπτυξη του στόλου σε όλα τα μέσα (απέναντι στο αίσχος της αναμονής μισής ή και μίας ώρας στα λεωφορεία, για να μη φτάνει ακόμα κι ο Ηλεκτρικός να έχει 7 λεπτά διάστημα ανάμεσα σε δύο συρμούς).

Τέτοια λύση δεν μπορεί να δοθεί στο πλαίσιο μιας πολιτικής που το καπιταλιστικό κέρδος είναι ο οδηγός για τα πάντα. Κι από αυτήν την άποψη, το θέμα της μεταφοράς πρέπει να είναι ένα ακόμα μέτωπο λαϊκής συσπείρωσης και συμμαχίας, για να γίνουν και οι συγκοινωνίες περιουσία του λαού στο πλαίσιο μιας λαϊκής οικονομίας. Αυτό, όμως, απαιτεί άλλη εξουσία, για την οποία τα λαϊκά στρώματα οφείλουν να συγκεντρώνουν τις δυνάμεις τους.