Ο «διάλογος», ως μέσο επιβολής των ήδη ειλημμένων αποφάσεων σφαγιασμού σε ό,τι έχει απομείνει από τα ασφαλιστικά δικαιώματα, ξεκίνησε, με την κυβέρνηση να διακηρύσσει ότι «το ασφαλιστικό σύστημα χρειάζεται οπωσδήποτε δομικές αλλαγές». Αλλωστε το ΠΑΣΟΚ έχει δεσμευτεί με το πρόγραμμά του για ασφαλιστικό σύστημα που το κράτος θα εγγυάται μόνο τη λεγόμενη «βασική σύνταξη» των 500 ευρώ, (προνοιακή δηλαδή), την «ανταποδοτικότητα» στις εισφορές σε όλο τον εργάσιμο βίο, ενώ για παραπέρα βελτίωση των συντάξεων οι ασφαλισμένοι θα πληρώνουν πρόσθετες εισφορές σε επαγγελματικά ταμεία και ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Την ίδια ώρα ενώ υπάρχουν οι νόμοι Σιούφα, Ρέππα, Πετραλιά, που τσεκούρωσαν ασφαλιστικά δικαιώματα, ενώ υπάρχουν οι αποφάσεις της ΕΕ, και οι αξιώσεις του ΣΕΒ, οι συνεταίροι της ταξικής συνεργασίας καθησυχάζουν τους εργαζόμενους και συστήνουν επιτροπές μελέτης, όπως επί Σπράου και Γιαννίτση, για να νομιμοποιήσουν τον οριστικό ενταφιασμό του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος. Τα αντεργατικά σχέδια της κυβέρνησης υπάρχουν, στηρίζονται από τη ΝΔ, μαζί θα επιδιώξουν να τα επιβάλουν με την ιδεολογική τρομοκρατία, τους εκβιασμούς, τους ελιγμούς και την ένταση του αντικομμουνισμού.

Ο Ελευθεριάδης Δημήτρης (Τάκης), γραμματέας ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ Αλμωπίας νομού Πέλλας, προσφέρει 2.000 ευρώ για το Μνημείο στη Φλώρινα.

Στα όρια «χρεοκοπίας» η οικονομία, αναφωνούν ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, αστοί δημοσιολόγοι, με αφορμή το ύψος των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους. Ποια οικονομία; Η καπιταλιστική. Τα οικονομικά του κράτους,επειδή το κεφάλαιο κερδοφορεί. Ηταν καλύτερη η ζωή του λαού πριν τα όρια «χρεοκοπίας»; Σε συνθήκες ανόδου δεν επέβαλαν ελαστικές εργασιακές σχέσεις, μερική απασχόληση, stage, σφαγιασμό της Ασφάλισης, ιδιωτικοποίηση - εμπορευματοποίηση Παιδείας - Υγείας - Πρόνοιας, λιτότητα με αυξήσεις μερικά λεπτά του ευρώ στο μεροκάματο; Δεν υπήρχε ανεργία; Τα ελλείμματα οφείλονται στη διαρκή πολύμορφη κρατική χρηματοδότηση του κεφαλαίου. Ξεζουμίζει το κράτος φορολογικά το λαό και δανείζεται, ταυτόχρονα, για να ταΐσει τους επιχειρηματίες. Καίει τους αστούς η δυσκολία χρηματοδότησής τους από το κράτος, λόγω ελλειμμάτων και δανεισμού. Φοβούνται την καταστροφή ενός μέρους του κεφαλαίου λόγω κρίσης, τη μείωση της ανταγωνιστικότητας, δηλαδή των κερδών. Κινδυνολογούν, για να επιβάλουν νέα ληστεία στο λαϊκό εισόδημα και αντεργατικές αναδιαρθρώσεις στο Ασφαλιστικό, στα Εργασιακά, στην Υγεία - Πρόνοια κ.λπ., για να βγει όσο γίνεται αλώβητο το κεφάλαιο από την κρίση. Καμιά έννοια για την καπιταλιστική οικονομία. Οι εργαζόμενοι έχουν συμφέρον να οξύνουν την κρίση, διεκδικώντας την ικανοποίηση όλων των αναγκών τους, κόντρα στο κεφάλαιο έως την κατάργησή του.