Τουλάχιστον κατά 2.157% αυξήθηκαν τα επίσημα κέρδη των μεγαλοβιομηχάνων στο διάστημα 1991 - '95, ενώ την ίδια περίοδο το βασικό ονομαστικό μεροκάματο "αυξήθηκε" κατά 52,5%, ο επίσημος Δείκτης Τιμών Καταναλωτή κατά 60,7% και η βιομηχανική παραγωγή "έπεσε" κατά 2,5%!

Τα αποκαλυπτικά αυτά στοιχεία, τα οποία φέρνει σήμερα στη δημοσιότητα ο "Ρ", είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και αποδεικτικά για την ουσία και τον ταξικό προσανατολισμό της κυβερνητικής πολιτικής και τους απώτερους στόχους που υπηρετεί η ιδέα του "μονόδρομου" του Μάαστριχτ. Αποτελούν, παράλληλα, χαστούκι σε όλους τους ντελάληδες του "εκσυγχρονισμού", οι οποίοι, κλιμακώνοντας τις προκλήσεις τους ενάντια σε όσους βιώνουν τα αποτελέσματα της στυγνής αντιλαϊκής πολιτικής τους, έφτασαν στο σημείο να υποστηρίζουν πως το ΠΑΣΟΚ εφαρμόζει στην Ελλάδα το "αριστερό Μάαστριχτ".

Τα στοιχεία είναι επίσημα. Προέρχονται από την ετήσια έκθεση του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων, την εξέλιξη του μεροκάματου, με βάση την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, και τη Στατιστική Υπηρεσία

Της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Αλέκας ΠΑΠΑΡΗΓΑ

Στην αποθέωσή της, η αποκαλούμενη "τηλεοπτική μνήμη", σύμφωνα με την οποία ο παθητικός δέκτης μηνυμάτων έχει τη δυνατότητα να συγκρατεί γεγονότα και εκτιμήσεις για μια μέρα ή, το πολύ, για μια βδομάδα, χωρίς καμία σύνδεση με το χτες. Πράγμα, που σημαίνει μεγάλη δυσκολία, για να διακρίνει ένα μεγάλο μέρος του λαού τις πιο αδρές και ορατές τάσεις του αύριο, να γενικεύει τα συμπεράσματά του, να ξεχωρίζει το κύριο και βασικό από το σχετικά δευτερεύον.

Επιχειρείται να περάσει η αντίληψη στο λαό, ότι οι εκλογές της Ιταλίας, της Ελλάδας, της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας σηματοδοτούν ό,τι καλύτερο προσδοκούν οι λαοί, ένα Μάαστριχτ "αριστερό, κοινωνικό, οικολογικό και φεμινιστικό, ανθρωπιστικό". Να εδραιωθεί, όσο γίνεται πιο πολύ, η αντίληψη ότι τα πάντα δήθεν μπορεί να αλλάξουν μέσα από τις κοινοβουλευτικές εκλογές, αρκεί οι λαοί να έχουν υπομονή, να μη χάνουν το δρόμο τους σε κοινωνικές και πολιτικές αναμετρήσεις. Αρκεί οι λαοί να εμπιστευτούν πολιτικούς αποτελεσματικούς, έξυπνους, με προοδευτικό και αριστερό μακιγιάζ, ικανούς να βρίσκουν "έξυπνες λύσεις", όπως αυτές που πλασάρονται με ταμπέλα "αντιμετώπιση της ανεργίας".

Αναμφισβήτητα, οι γαλλικές εκλογές, όπως και οι ελληνικές, ανέδειξαν την τάση, η οποία, βεβαίως, δεν είναι κυρίαρχη ακόμα και αρκούντως ισχυρή, της αριστερής, της αντικαπιταλιστικής δυσαρέσκειας στις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στα προγράμματα "σύγκλισης". Η τάση αυτή είναι πολύ ευρύτερη, ανεξάρτητα πώς εκφράστηκε με την ψήφο.

Το γεγονός αυτό δεν αμφισβητείται από τους ένθερμους υποστηριχτές της ΕΕ, εννοείται και από τους αντιπάλους της, με βασικό κορμό τους κομμουνιστές. Μόνο που οι κομμουνιστές δεν αισθανόμαστε κάποια έκπληξη, με δεδομένο ότι όταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ είχε περιβληθεί με φωτοστέφανο, λέγαμε ανοιχτά και θαρραλέα ότι γρήγορα θα έρθει ο καιρός που οι λαοί θα αρχίσουν να καταλαβαίνουν.

Αξιοσημείωτο είναι, αλλά όχι και ανεξήγητο, ότι κανένα κόμμα ή αναλυτής, πλην του ΚΚΕ, δε φρόντισε να συσχετίσει τα εκλογικά αποτελέσματα με τους δυναμικούς ταξικούς, λαϊκούς αγώνες, που έγιναν στη Γαλλία τα τελευταία χρόνια.Ρωτάμε ευθέως, αν η γαλλική εργατική τάξη, σε ένα σημαντικό μέρος της, η αγροτιά και η νεολαία δεν οργάνωναν τέτοιους αγώνες - τα προηγούμενα χρόνια - θα ήταν δυνατή η όποια μετατόπιση εμφανίστηκε σήμερα στη Γαλλία; Η να το πούμε αλλιώς: Θα μπορούσαν οι κυβερνήσεις Ζιπέ, Μπλερ, Μπερλουσκόνι να χάσουν την πλειοψηφία μόνο από την αντιπολίτευση που άσκησαν ο Ζοσπέν, ο Λεπέν, ο Μπλερ, ο Πρόντι, ο Ντ' Αλέμα και οι άλλοι αποκαλούμενοι πρώην κομμουνιστές και νυν "νέο-αριστεροί" της Ευρώπης;

Τσιμουδιά οι ενθουσιασμένοι ηγέτες του ΠΑΣΟΚ και του Συνασπισμού για τους αγώνες και τις πολυήμερες κινητοποιήσεις, τους αποκλεισμούς δρόμων και αεροδρομίων τα τελευταία χρόνια. Ολα τάχα οφείλονται στο ταλέντο, στη ρητορεία, στις έξυπνες κινήσεις κάποιων από τα πάνω.

Αν τα προηγούμενα χρόνια, στη Γαλλία, υπήρχε συνεπής καθολική καταδίκη της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της ΕΕ από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, από αριστερή σκοπιά, αν αντί για "κοινωνικούς διαλόγους και διαβουλεύσεις κορυφών" δινόταν μαζική πολιτική υποστήριξη στους λαϊκούς αγώνες, τότε τα γαλλικά αποτελέσματα θα άνοιγαν καλύτερη προοπτική για το άμεσο μέλλον.

Η ελληνική κυβέρνηση, τα βασικά στελέχη του Συνασπισμού, πολλά δημοσιογραφικά επιτελεία έσπευσαν να προβάλουν το συσχετισμό των βουλευτικών εδρών, προκειμένου να εμπεδώσουν την αντίληψη ότι στην Ευρώπη νικά η "Κεντροαριστερά" το νεοφιλελευθερισμό, ότι βαίνουμε προς το τέλος των νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων και πολιτικών. Αλλο πράγμα είναι να βλέπεις το θετικό πυρήνα που περικλείει το εκλογικό αποτέλεσμα, τις διεργασίες, που, ως ένα σημείο, αποκρυσταλλώνει τη συγκεκριμένη στιγμή, και άλλο να κάνεις αλχημείες, προκειμένου να φέρεις την πραγματικότητα στα μέτρα των πολιτικών σου σκοπιμοτήτων.

Χωρίς να υποτιμούμε το θετικό μήνυμα, εμείς οι κομμουνιστές δε διστάζουμε να πούμε ότι, όπως και αν αθροίσεις τα ποσοστά, είτε με τον πλαστό διαχωρισμό ΑΡΙΣΤΕΡΑ - ΔΕΞΙΑ, είτε με σωστή ανάγνωση, το ποσοστό εκείνων που ψήφισαν το λεγόμενο ευρωπαϊκό προσανατολισμό είναι υψηλό, εξηγείται, βεβαίως, γιατί. Ας μην ξεχνάμε ότι κυρίως το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα ασκούσε κριτική στην πορεία του Μάαστριχτ και της ΟΝΕ. Τα όποια θετικά στοιχεία περικλείει το εκλογικό σύστημα δεν είναι κατάκτηση του κυρίου Ζοσπέν ούτε του αρχιτέκτονα της Συνθήκης του Μάαστριχτ σοσιαλιστή Ντελόρ, αλλά της πάλης του γαλλικού λαού και της όποιας θετικής προσπάθειας έγινε να αποκαλυφθεί η ουσία και ο χαρακτήρας της πολιτικής που ακολουθείται στη Γαλλία και στην Ευρώπη, γενικότερα.

Η νέα γαλλική κυβέρνηση, με βασικό κορμό και καθοριστική δύναμη το Σοσιαλιστικό Κόμμα, δεν πρόκειται να ανταποκριθεί στις λαϊκές προσδοκίες. Δε θα κάνει ό,τι προεκλογικά υποσχέθηκε, γιατί με βάση και τις νέες διακηρύξεις του Ζοσπέν δεν είναι διατεθειμένη να συγκρουστεί με την ΕΕ. Στην καλύτερη περίπτωση για την αστική τάξη - και όχι για το λαό - να καταφέρει να αποσπάσει ένα μεγαλύτερο μερίδιο για τους Γάλλους καπιταλιστές από την πίτα. Βεβαίως, ρίχνοντας νέα βάρη στις πλάτες του λαού. Ο λαός δε θα νιώσει καθόλου καλύτερα από την "αριστερή λιτότητα", από τις "αριστερές ιδιωτικοποιήσεις", από την "αριστερή λαιμητόμο" των εργατικών κατακτήσεων. Αυτοί που θα βρεθούν σε δύσκολη θέση, στη χώρα μας, είναι τα άλλα κόμματα, τα επώνυμα στελέχη τους, που πανηγύρισαν στα τηλεοπτικά κανάλια και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Τι θα πουν σε 3 - 4 μήνες ή σε ένα χρόνο, όταν θα διαπιστωθεί ότι "άνθρακές ο θησαυρός"; Βεβαίως, κάτι θα βρουν για δικαιολογία, όπως, λόγου χάρη, ότι ευθύνονται οι κομμουνιστές με τις υπερβολικές τους απαιτήσεις, τη "σταλινική νοοτροπία" ή οι εργαζόμενοι που συμπεριφέρονται ως συντεχνίες, χωρίς να βλέπουν το "γενικό καλό και την παγκοσμιοποίηση"... Οταν εμείς προειδοποιούμε ότι τα "κεντροδεξιά" και "κεντροαριστερά" σενάρια δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μεταμορφώσεις της πιο άγριας φιλοκαπιταλιστικής πολιτικής, της πιο απροκάλυπτης στήριξης της αδηφαγίας του πολυεθνικού κεφαλαίου, λέμε την ωμή αλήθεια. Τόσο ο κ. Ζιπέ όσο και ο κ. Ζοσπέν - που εμφανίστηκαν ως ασυμφιλίωτοι αντίπαλοι στη διαχείριση του συστήματος - αγαπούν και θωπεύουν τα λαϊκά στρώματα, όταν σκύβουν το κεφάλι και τους ψηφίζουν, αλλά δείχνουν τα δόντια τους, όταν βρίσκονται μπροστά σε μια λαϊκή αφύπνιση. Τόσο ο κ. Ζιπέ, όσο και ο κ. Ζοσπέν αγαπούν την εργατική τάξη όταν ενσωματώνεται, αλλά τη μισούν όταν χειραφετείται και αντιστέκεται. Αλλωστε, τα δύο βασικά αυτά κόμματα δεν έχουν προέλθει από παρθενογένεση. Εχουν πίσω τους μια ολόκληρη ιστορία, που τους ανήκει, ανεξάρτητα από τον τίτλο ή την ιδιαίτερη φυσιογνωμία τους. Εχουν ενδιατρίψει στην επιστήμη του "καρότου και του μαστιγίου", μεταξύ έρωτα και μίσους απέναντι σε άλλα μικρότερα κόμματα. Η Σοσιαλδημοκρατία, μάλιστα, έχει αποδείξει ότι τις συνεργασίες και τις συμπράξεις τις βλέπει σαν χαρτομάντιλα μιας χρήσης.

Τα όρια των κομμάτων που διαχειρίζονται το καπιταλιστικό σύστημα έχουν εξαντληθεί προ πολλού όσον αφορά τις παραχωρήσεις, ή την ανοχή σε λαϊκές διεκδικήσεις. Εκείνα τα όρια, που, όχι μόνο δεν εξαντλήθηκαν, αλλά ακόμα δεν έχουν αποκαλυφθεί στις σύγχρονες συνθήκες είναι τα όρια της ταξικής πάλης, των κοινωνικοπολιτικών μετώπων των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, του αγώνα κατά του καπιταλισμού ως το τέλος.

Το εκλογικό αποτέλεσμα της Γαλλίας εκφράζει τα συγκεκριμένα όρια, που μπορεί να κατακτήσει ένας λαός, ένα κίνημα, όταν ακόμα, για διάφορους λόγους, δεν έχει κατακτήσει ένα επαρκές επίπεδο πολιτικής συνείδησης και οργάνωσης, σε συνθήκες ευρύτερης συναίνεσης στο πολιτικό επίπεδο. Βεβαίως, δεν πρέπει να είμαστε κατηγορηματικοί για όλα. Αν το γαλλικό εργατικό κίνημα, το γενικότερο κίνημα των καταπιεζομένων λαϊκών στρωμάτων βρεθεί σε πλήρη ετοιμότητα μάχης, τότε μπορεί να περιοριστούν κάποια αντιλαϊκά σχέδια, να αποσπαστούν ορισμένες παραχωρήσεις, να κερδηθεί χρόνος για να ανοίξει φως προς τα εμπρός.

Η συζήτηση για το "αριστερό Μάαστριχτ" έφερε στην επιφάνεια ζητήματα γενικότερης σημασίας, που συνδέονται με τις διαδικασίες της καπιταλιστικής ενοποίησης, των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών στα πλαίσια της ΕΕ και ανάμεσα στα τρία βασικά ιμπεριαλιστικά κέντρα. Αναμφισβήτητα, έχουμε τη συνέχεια παλαιότερων, μόνιμων γενικών φαινομένων, αλλά και εμφάνιση σχετικά νέων. Είναι θέμα για διερεύνηση και βαθύτερη εξέταση, με ποια μορφή και με ποιο τρόπο εκδηλώνονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στα τρία κέντρα, όταν, π.χ., ένα μεγάλο μέρος των πολυεθνικών έχει βάση, άρα και συμφέροντα, ταυτόχρονα και στα τρία κέντρα. Οταν οι θυγατρικές τους εμφανίζουν σχετική αυτονομία ή και απόλυτη από εσωτερικές αλλαγές συσχετισμών ανάμεσα στις διάφορες ομάδες των καπιταλιστών. Οταν μας λένε ότι ενδιαφέρονται να ξεπεράσουν τον κίνδυνο από τον ανταγωνισμό και την ηγεμονία των ΗΠΑ ή της Ιαπωνίας πρέπει να τους πιστεύουμε ή όχι; Θα έλεγα όχι, με την έννοια ότι το ευρωπαϊκό μεγάλο κεφάλαιο δεν είναι αυτόνομο και αυθύπαρκτο σε σχέση με το αμερικάνικο ή και το γιαπωνέζικο ως ένα βαθμό. Αλλωστε, οι ζώνες εμπορίου δεν είναι μονόχρωμες. Βεβαίως, η διεθνοποίηση των κεφαλαίων και οι ανακατατάξεις δεν αναιρούν τις αντιθέσεις των τριών κέντρων, αλλά το θέμα έχει πολλές πλευρές, είναι πιο σύνθετο, καθώς σήμερα ζούμε την όξυνση των αντιθέσεων με ιδιαίτερη ένταση στο εσωτερικό του κάθε κέντρου.

Εχει επίσης αξία να εντοπιστεί καλύτερα, στη συγκεκριμένη φάση που διανύουμε, τι ενδιαφέρει περισσότερο τους "εταίρους", ηγεμόνες και μη. Να προχωρήσει η πολιτική ενοποίηση πιο γρήγορα ή η νομισματική; Βεβαίως, οι δύο αυτές διαδικασίες δεν είναι άσχετες μεταξύ τους, ωστόσο, είναι φανερό πως σ' αυτήν τη φάση αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι τα ταξικά τους συμφέροντα έχουν άμεση ανάγκη την πολιτική ενοποίηση, ώστε με ασφαλέστερο και πρακτικότερο τρόπο να επιβληθούν στους λαούς και να κουμαντάρουν τις διάφορες αντιθέσεις και αντινομίες του συστήματος. Δεν είναι σίγουρο ότι τους απασχολούν τόσο πολύ - τουλάχιστον όσο φαίνεται - οι αριθμητικοί δείκτες, σε σχέση με τη ρύθμιση των άμεσων πολιτικών θεμάτων.

Η συζήτηση για τροποποίηση των αρχικών δεικτών προς την ΟΝΕ, η ελαστικοποίησή τους, η χαλάρωση, γενικά, των ρυθμών έχει ξεκινήσει προ πολλού, πριν καν φανεί στον ορίζοντα ότι θα γίνουν γαλλικές εκλογές, πριν τις βρετανικές, τις ιταλικές και ελληνικές εκλογές. Η συζήτηση έχει ξεκινήσει στους κόλπους της Γερμανίας και σε όλες τις χώρες κράτη - μέλη.

Αναμφισβήτητα, οι προβληματισμοί για τους ρυθμούς και το ύψος των δεικτών πυροδοτούνται από τις λαϊκές αντιδράσεις και από τον κίνδυνο που διαβλέπουν, οι λαοί να ριζοσπαστικοποιηθούν και να αντιδράσουν στην πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Από την άλλη μεριά, η συζήτηση πυροδοτείται από την κοινή διαπίστωση φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατών ότι οι μέθοδοι και τα πλάνα, βάσει των οποίων θα προχωρήσει η καπιταλιστική ενοποίηση, δεν μπορεί να παίρνουν δογματική μορφή, αυστηρό χρονοδιάγραμμα.

Διαθέτουν μια πλούσια πείρα, κατακτημένη σε μια πορεία 60 χρόνων τουλάχιστον, που δείχνει ότι ποτέ, σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα, τα σχέδια της διαμόρφωσης ενός περιφερειακού διακρατικού καπιταλιστικού οργανισμού δεν ήταν τόσο ρεαλιστικά και πλήρως σύμφωνα με τους νόμους του καπιταλισμού ή τις γενικότερες εξελίξεις. Ας μην ξεχνάμε ότι, για πρώτη φορά, η πρόταση για δημιουργία περιφερειακής καπιταλιστικής διακρατικής ένωσης έγινε πριν το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο από τον Γάλλο υπουργό Εξωτερικών Μπριάν, το 1929, που έθεσε το ζήτημα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Τότε, το σχέδιο απέτυχε, λόγω της γερμανικής θέλησης για ηγεμονία. Το κυριότερο πρόβλημα τότε ήταν η εμφάνιση του γερμανικού φασισμού που έγινε η άμεση αιτία του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή η εξέλιξη, ως γνωστόν, έβαλε προσωρινά σε δεύτερη μοίρα τον κύριο και βασικό στόχο, να τσακιστεί το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος, και έφερε στο προσκήνιο τη συμμαχία των μεν με την ΕΣΣΔ, εναντίον των δε, κυρίως της Γερμανίας.

Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι η οικονομική πολιτική που ακολουθείται δεν υποτάσσεται σε όλες τις φάσεις σε καθαρά οικονομικά κριτήρια, αλλά και πολιτικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το πώς κατανεμήθηκε η οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ προς την καπιταλιστική Ευρώπη μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία έγινε με αυστηρά στρατιωτικά και πολιτικά και όχι οικονομικά κριτήρια. Το 66% της βοήθειας το πήρε η γαλλική, δυτικογερμανική, αγγλική και ιταλική αστική τάξη. Δεν είναι επιλεκτικό, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, γιατί και σήμερα ισχύει το πολιτικό κριτήριο στην πορεία της ΕΕ, της παγκοσμιοποίησης και όχι στενά και στεγνά το άμεσο οικονομικό.

Ας μην ξεχνάμε ότι τα σχέδια για πολιτική ένωση και ομοσπονδία καπιταλιστικών κρατών υπό την ηγεμονία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων έχουν μπει στη συζήτηση πολλές φορές μετά το 1950, όμως, ακόμα συζητείται η πολιτική ενοποίηση σε προωθημένη μορφή. Βεβαίως, η γενική τάση δεν ανατράπηκε, όμως οι ρυθμοί υπολείφτηκαν των σχεδίων.

Η χαλάρωση, λοιπόν, των ρυθμών και των κριτηρίων είναι μια συζήτηση που έχει αντικειμενική βάση. Σε τελευταία ανάλυση, με το σημερινό συσχετισμό δύναμης, αντανακλά τη διερεύνηση του καλύτερου δρόμου για να προωθηθούν τα σχέδια της κεφαλαιοκρατίας και οι στόχοι της, πολιτικοί και οικονομικοί. Δε συνιστούν σε κάθε περίπτωση παραχώρηση στους λαούς, αν και εμφανίζονται ως ελιγμός εκτόνωσης της δυσαρέσκειας, αλλά εκλογίκευση των ρυθμών, υποχώρηση στο επί μέρους, προκειμένου να περάσει το γενικό, η ανασυγκρότηση του καπιταλισμού, που βρίσκεται στο στάδιο της σήψης και της παρακμής.

Οι γαλλικές εκλογές, μάλλον, στάθηκαν η ευκαιρία ή η αφορμή να μπουν επίσημα στο τραπέζι οι διενέξεις πριν τη Διακυβερνητική και οι προβληματισμοί, να βρεθεί μια χρυσή τομή (είναι ερώτημα αν υπάρχει έτσι ακριβώς), ώστε όλοι να είναι ευχαριστημένοι, ηγετικές καπιταλιστικές δυνάμεις και εξαρτημένες. Οι μεγάλοι και μικροί εταίροι, όσο και αν μεταξύ τους βάζουν τρικλοποδιές, συμφωνούν ότι οι λαοί, τα εργατικά λαϊκά στρώματα πρέπει να πληρώσουν, να καταθέσουν, πάση θυσία, στο βωμό των καπιταλιστικών κερδών όλες τις προσδοκίες και τις ελπίδες τους.

Από μια άποψη, θα μπορούσε να πει κανείς ότι τώρα ξεκαθαρίζουν καλύτερα τα πράγματα και οι πρωτοπόρες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, αυτές που υπάρχουν και καλλιεργούν τη λαϊκή αισιοδοξία, έχουν πρόσφορο έδαφος για να οργανώσουν την αντίσταση και αντεπίθεσή τους.

Τα όρια των κομμάτων, που διαχειρίζονται το καπιταλιστικό σύστημα, έχουν εξαντληθεί προ πολλού, όσον αφορά τις παραχωρήσεις, ή την ανοχή σε λαϊκές διεκδικήσεις. Εκείνα τα όρια, που, όχι μόνο δεν εξαντλήθηκαν, αλλά ακόμα δεν έχουν αποκαλυφθεί στις σύγχρονες συνθήκες, είναι τα όρια της ταξικής πάλης, των κοινωνικοπολιτικών μετώπων των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, του αγώνα κατά του καπιταλισμού ως το τέλος

Κανένα κόμμα ή αναλυτής, πλην του ΚΚΕ, δε φρόντισε να συσχετίσει τα εκλογικά αποτελέσματα με τους δυναμικούς ταξικούς, λαϊκούς αγώνες, που έγιναν στη Γαλλία τα τελευταία χρόνια. Ρωτάμε ευθέως, αν η γαλλική εργατική τάξη σε ένα σημαντικό μέρος της, η αγροτιά και η νεολαία δεν οργάνωναν τέτοιους αγώνες - τα προηγούμενα χρόνια - θα ήταν δυνατή ή όποια μετατόπιση εμφανίστηκε σήμερα στη Γαλλία;

Στη μνήμη του αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης Δούκα Δουκάκη, από την Κάτω Τούμπα Θεσσαλονίκης, ο αδελφός του, ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΥΚΑΚΗΣ, προσφέρει για ενίσχυση του "Ριζοσπάστη" 155.000 δρχ.

Ο ΕΔΟΕΑΠ εξέδωσε ένα έγχρωμο και καλαίσθητο φυλλάδιο με πλήθος πληροφοριών και στοιχείων σχετικών με τον Οργανισμό. Ετσι οι ασφαλισμένοι στον ΕΔΟΕΑΠ θα έχουν στη διάθεσή τους όλα όσα πρέπει να γνωρίζουν για την πορεία του Οργανισμού κατά τα τελευταία χρόνια, τις προσφερόμενες υπηρεσίες και παροχές, τα σχέδια για το μέλλον και όλα τα οικονομικά δεδομένα, που παρουσιάζονται κατά τρόπο σαφή και παραστατικό, με σχετικούς πίνακες και ιστογράμματα.

Επίσης αναφέρεται όλη η διάρθρωση των υπηρεσιών, Διοικητικών και Ιατρικών, ώστε κάθε ασφαλισμένος να γνωρίζει πού πρέπει να απευθυνθεί, προκειμένου να εξυπηρετηθεί αμέσως. Το φυλλάδιο στάλθηκε ήδη ταχυδρομικώς στους ασφαλισμένους του ΕΔΟΕΑΠ. Το σκίτσο του εξωφύλλου είναι του συναδέλφου Γιάννη Ιωάννου.