Οσο περνούν οι μέρες, τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται ο εγκληματικός ρόλος του κράτους στην καταστροφή που προκάλεσε η μεγάλη πυρκαγιά στην Αχαΐα και την Πάτρα.

Το υπόμνημα που κατέθεσε η αγωνιστική δημοτική αρχή στη σύσκεψη με το κυβερνητικό κλιμάκιο, είναι καταπέλτης για τις ευθύνες της σημερινής και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, που η εμπρηστική πολιτική τους υπονομεύει κάθε έννοια πρόληψης και προστασίας των δασών και της περιουσίας του λαού.

Τα πολυδιαφημισμένα προγράμματα κυβέρνησης - ΕΕ για τη δασοπροστασία δεν καλύπτουν ούτε το 2%-3% των δασών της χώρας, αφήνοντας τον δασικό πλούτο στο έλεος της φωτιάς, ανεξάρτητα αν αυτή προκύπτει από εμπρησμό ή όχι. Εμπρηστής είναι άλλωστε και η ίδια η απουσία πρόληψης, όπως δείχνουν για παράδειγμα οι πολλές φωτιές που ανάβουν από το επικίνδυνο και υποσυντήρητο δίκτυο του ΔΕΔΔΗΕ.

Το χωροταξικό, που υπηρετεί το κέρδος και την επιχειρηματική δραστηριότητα, η άναρχη δόμηση και η λειτουργία μεγάλων βιομηχανικών μονάδων δίπλα στον οικιστικό ιστό, συνολικά οι χρήσεις της εμπορευματοποιημένης γης υπονομεύουν την ασφάλεια από τις πυρκαγιές και βάζουν σε κίνδυνο δάση και περιουσίες.

Η αντιεπιστημονική διάσπαση της ενιαίας διαχείρισης των δασών, ο διαχωρισμός του αντιπυρικού σχεδιασμού, των υπηρεσιών πρόληψης και κατάσβεσης, η μετατροπή του σε επιχειρησιακό ζήτημα, αντί για συστηματική και ολοκληρωμένη διαχείριση και προστασία, όπως και η ανάθεσή της στην Πυροσβεστική, που εκπαιδεύεται και διαθέτει υποδομή κυρίως για αστικό περιβάλλον, είναι επίσης ζητήματα που συγκρούονται με την ανάγκη ουσιαστικής πρόληψης.

Κι όταν ξεσπάσει η φωτιά, αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα, η καταστροφή είναι δεδομένη, εξαιτίας της υποστελέχωσης της Πυροσβεστικής, της ανεπάρκειας των μέσων, της απουσίας ολοκληρωμένου σχεδίου από τον κρατικό μηχανισμό. Οι μαρτυρίες των πυρόπληκτων είναι συγκλονιστικές για το πώς έμειναν μόνοι τους να δίνουν τη μάχη εκεί που η επιλεκτική ανικανότητα του κράτους «έλαμψε» για άλλη μια φορά.

Τώρα δεν είναι μόνο η ώρα του απολογισμού, αλλά και της οργανωμένης διεκδίκησης για να μπορέσουν οι πυρόπληκτοι να ξαναφτιάξουν τις ζωές τους, να σταθούν στα πόδια τους.

Η κυβέρνηση επέστρεψε τη Δευτέρα στον τόπο του εγκλήματος για να μοιράσει τα ίδια «φύκια για μεταξωτές κορδέλες», που δεν προσφέρουν καμιά ουσιαστική ανακούφιση. Αντίθετα, όπως επιβεβαιώνει η πείρα κι από άλλες καταστροφές, ανοίγουν διάπλατα τον δρόμο προς τα γκισέ των τραπεζών, όπου πρέπει κανείς να χρεωθεί για να αντιμετωπίσει ακόμα και τις πρώτες ανάγκες. Η ατομική ευθύνη κι εδώ σε όλο της το μεγαλείο!

Το κράτος λοιπόν, που δεν μπορεί και δεν θέλει να προστατέψει τα δάση, τον λαό και την περιουσία του, επειδή αντιμετωπίζει την πρόληψη ως κόστος και το περιβάλλον ως πεδίο επιχειρηματικής εκμετάλλευσης για το κέρδος, είναι το ίδιο που την ώρα της καταστροφής δεν διαθέτει τα μέσα, το προσωπικό και το σχέδιο να σταθεί στο πλευρό του λαού. Κι όταν σβήσει η φωτιά, το ίδιο αντιλαϊκό, εχθρικό για τον λαό κράτος τον εγκαταλείπει στην τύχη του, χωρίς μέτρα πραγματικής στήριξης και αποκατάστασης.

Καμιά ασυνεννοησία, ανεπάρκεια ή ανικανότητα δεν φταίει γι' αυτήν την «κανονικότητα», που επαναλαμβάνεται σε κάθε φυσική καταστροφή, πότε με άλλοθι την «κλιματική αλλαγή» και πότε τον «στρατηγό άνεμο» ή οτιδήποτε άλλο. Οι αιτίες βρίσκονται βαθιά μέσα στη λειτουργία του αστικού κράτους, που «ζει και αναπνέει» για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, σε βάρος των αναγκών του λαού.

Γι' αυτό άλλωστε το ίδιο κράτος που αφήνει τον λαό απροστάτευτο από τις πυρκαγιές, ευθύνεται για το σημερινό χάλι στην Υγεία, για την εκμετάλλευση με τα 13ωρα δουλειάς, για τα δισ. των εξοπλισμών που δίνονται για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, για τους φόρους που απομυζούν το πενιχρό λαϊκό εισόδημα. Αυτό το κράτος ούτε φτιασιδώνεται, ούτε μπορεί να γίνει φιλολαϊκό. Συγκρούεται παντού με τις λαϊκές ανάγκες και μόνο σε σύγκρουση μαζί του μπορεί ο λαός να κερδίσει ανάσες και να βάλει εμπόδια, παλεύοντας για την ανατροπή του.